มีนักเรียนคนหนึ่งตกเป็นเหยื่อการกลั่นแกล้งตั้งแต่สมัยมัธยมต้น
เหยื่อมีความสามารถพิเศษของเพลเยอร์ แต่สกิลในการต่อสู้ไม่สูงนัก
ทั้งฐานะทางบ้าน บุคลิก และรูปทรัพย์มิได้โดดเด่นเป็นพิเศษ หรือถ้าจะพูดกันตรงๆ ก็ต่ำกว่าค่าเฉลี่ย
‘ถึงจะเรียนเก่งเทียบเท่าจูซูย็อกกับอันดาอินก็เถอะ’
ในทางกลับกัน ผู้กลั่นแกล้งเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ของเพลเยอร์ รูปร่างหน้าตาดี ครอบครัวมั่งคั่ง มีเพื่อนมากมาย และชอบตีสนิทครู
พวกมันเรียนค่อนข้างเก่ง แต่ด้อยกว่าเหยื่อพอสมควร
มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างอันดับหนึ่ง สอง และสามของโรงเรียน
ประเด็นนี้คอยกวนใจผู้กลั่นแกล้งอยู่เสมอ
ผู้กลั่นแกล้งจึงค่อยๆ ลงมืออย่างชาญฉลาด เพื่อก่อกวนผลการเรียนของเหยื่อ
‘ความหวังเดียวของเหยื่อคือโรงเรียนแสงเงิน’
สมัยมัธยมต้น เหยื่อผู้ต้องเผชิญความทุกข์ยากตามลำพัง ก้มหน้าก้มตาเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย
เพราะเชื่อว่าผู้กลั่นแกล้งไม่มีทางสอบติดโรงเรียนแสงเงิน
เหยื่อต่อสู้ไม่เก่ง จึงต้องพึ่งพาการสอบข้อเขียนเพื่อผลักดันตัวเองเข้าเรียนในโรงเรียนแสงเงิน
หลังจากก้มหน้าก้มตาเรียนจนแทบอาเจียนเป็นเลือด เขาสอบเข้าโรงเรียนแสงเงินสำเร็จ
‘แต่ผู้กลั่นแกล้งก็สอบเข้าได้ด้วยการติดสินบนชเวย็อนทึก’
เหยื่อไม่ทราบเรื่องนี้
เพราะเหมือนกับฉัน เขาไม่ได้กลับโรงเรียนมัธยมต้นหลังจากยืนยันว่าสอบผ่าน
‘และเขาไม่มีเพื่อนคอยแจ้งข่าว’
เหยื่อใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในโรงเรียนแสงเงินได้แค่ครู่เดียว
ความสุขที่มีอายุขัยสั้นราวกับเรื่องโกหก จบลงในวันแห่งการโกหก
เนื่องจากเข้าเรียนด้วยวิธีการมิชอบ ผู้กลั่นแกล้งจึงต้องเผชิญความเครียดกับสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยหัวกะทิ
เหยื่อจึงตกเป็นเป้าในการระบายความเครียด
‘เขาต่อต้านไม่ได้ เพราะพ่อแม่เหยื่อทำงานในบริษัทของพ่อแม่ของผู้กลั่นแกล้ง’
นั่นคือเนื้อหาทั้งหมดก่อนที่ตัวละครนี้—พัคซึงยอน—จะเสียชีวิตในเกม
“อาการเป็นยังไง”
อันดับแรก ฉันลอกเทปสีเงินออกจากปากพัคซึงยอน
เขามองฉันพลางพึมพำ
“ซูเปอร์โนว่าไร้นาม…”
ดูเหมือนจะรู้จักฉัน
“ใช่… นายถูกพวกมันแกล้งใช่ไหม”
ฉันใช้คางชี้ไปทางนักเรียนสองคนที่ถูกมัดด้วยแสงประทาน ‘โซ่เหล็กกล้าพันธนาการ’ ของประธานนักเรียนโดวอนอู
ได้เห็นใบหน้าอีกฝ่าย พัคซึงยอนทำหน้าบิดเบี้ยวก่อนจะผงกหัวรับ
‘ใจจริงก็ไม่อยากให้เขาต้องเจอเรื่องแบบนี้…’
แผนเดิมของฉันคือการมาดักรอ และเผยตัวขัดจังหวะขณะพวกมันลงมือ
แต่คดีของลูกหลานเสือเงินทำให้ฉันมาไม่ทัน
‘ถึงขั้นนี้แล้ว คงมีแต่ต้องไล่พวกมันออกจากโรงเรียนให้ได้’
พวกเด็กเปรตต้องได้รับบทเรียนที่เจ็บปวด
เพล้ง!
ฉันใช้โซ่เหล็กทำลายไอเท็มเกรด SR ที่มัดพัคซึงยอนไว้
“ไอ้เวร… ไม่รู้รึไงว่ามันแพงแค่ไหน!”
พวกแกลงทุนใช้ของแพงๆ ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้?
ดูเหมือนจะยังไม่สำนึกสินะ
สงสัยได้เห็นหน้าพัคซึงยอนที่อ่อนแอกว่าตัวเองแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา
〈ท่านใช้สกิลของตัวละครที่เลือก ‘กระแสไฟฟ้าบางจุด’ 〉
เปรี้ยะ!
“คึ่ก… อ๊ากกก!”
“อั่ก! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ! อ๊าาา!”
คนที่ไม่ได้พูดก็โดนลูกหลงไปด้วย
“พัคซึงยอน ฉันอยากจะไล่ไอ้พวกเวรนี่ออกจากโรงเรียน นายคิดว่ายังไงบ้าง”
“ไล่… ออก…?”
พัคซึงยอนพึมพำด้วยเสียงขาดๆ หายๆ
ดวงตาเผยความสุขเล็กๆ
สงสัยกำลังนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขในโรงเรียนแสงเงินที่ไม่มีใครคอยกลั่นแกล้ง
“แต่ลำพังคดีนี้คงไม่ทำให้ถูกไล่ออก เว้นเสียแต่จะฆาตกรรม ข่มขืน หรือทำร้ายครู ความผิดชนิดอื่นแทบไม่มีน้ำหนักพอให้ไล่ออก ไม่ต้องพูดถึงการกลั่นแกล้งเพื่อนด้วยการขังไว้ในห้องน้ำนานสิบนาทีในวันเอพริลฟูล”
พัคซึงยอนไม่มีบาดแผล
แค่ถูกขังอยู่ในห้องน้ำของอาคารเรียนเก่าชั่วคราว
แต่ถ้าฉันไม่มาเจอ ไม่รู้ว่าเขาต้องอยู่ไปอีกนานแค่ไหน
ต่อให้มีครูดีๆ สักคนกระตือรือร้นกับการเอาผิด แต่อย่างมากก็แค่ถูกพักการเรียนสองสามวัน
‘ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้น พ่อแม่ของพัคซึงยอนจะยิ่งถูกพ่อแม่ของพวกเด็กเปรตโขกสับ’
พัคซึงยอนเข้าใจคำพูดฉัน จึงเผยสีหน้าหวั่นวิตก
เขาคงอ่านสถานการณ์ออก
ไม่มีทางที่เด็กฉลาดอย่างพัคซึงยอนจะไม่รู้จักกฎหมายเยาว์ชน
คงพยายามหาช่องโหว่อย่างเต็มที่แล้วแต่ไม่พบ
“ฉันมีวิธีดีๆ ในการไล่ออกพวกมันออก”
“เฮ่อะ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ? ไม่รู้จักพ่อแม่ฉันรึไง…”
〈ท่านใช้สกิลของตัวละครที่เลือก ‘กระแสไฟฟ้าบางจุด’ 〉
〈ท่านใช้สกิลของตัวละครที่เลือก ‘กระแสไฟฟ้าบางจุด’ 〉
〈ท่านใช้สกิลของตัวละครที่เลือก ‘กระแสไฟฟ้าบางจุด’ 〉
เปรี้ยะ!
เปรี้ยะ!
เปรี้ยะเปรี้ยะ!
“อ๊ากกกกกก!”
“อั่ก! ฉันยัง… ไม่ได้พูดอะไรเลย!”
ไม่ได้หรอก พวกแกต้องรับผิดชอบร่วมกัน
พวกมันปิดปากสนิทหลังจากฉันใช้สกิลไปสามครั้ง
‘สองคนนี้ไม่ได้ทำตัวโง่ๆ แบบซนมินกิ คงยากที่จะทำให้ล้มละลาย พิการ หรือตกเป็นจำเลยทางสังคม’
เจ้าพวกนี้วางตัวดีกว่าซนมินกิมาก แถมทางบ้านก็ยังร่ำรวย
หากหวังจะบีบให้ล้มละลาย จำเป็นต้องพึ่งพาอิทธิพลจากวังมยองกรุปของเสือเหลือง และจูโอกรุปของจูซูย็อก
แต่การทำแบบนั้นจะกินเวลานานและมีความเสี่ยงสูง
‘และตราบใดที่พวกมันยังมีพลังพิเศษ ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหนก็จะมีคนเดือดร้อนอยู่ดี’
ตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม ฉันวางแผนไว้แล้วว่าจะทำให้พวกมันไม่มีที่ยืนทั้งในโรงเรียนแสงเงินและวงการเพลเยอร์
‘มีบางสกิลผนึกแสงประทานได้ก็จริง แต่การปลดผนึกก็ไม่ใช่เรื่องยากเช่นกัน โดยเฉพาะกับครอบครัวที่มีเงิน’
ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจจะ ‘ลบ’ พลังพิเศษของพวกมันออกแทนการผนึก
“พลังพิเศษของคนเราสามารถหายไปได้เองหลังจากอายุครบสิบเจ็ด ถึงจะเป็นกรณีหายากก็เถอะ”
ฉันไขว่คว้า ‘วิธีการนั้น’ มาด้วยการทำสัญญาสุ่มเสี่ยง
“ทันทีที่เพลเยอร์ไร้พลังพิเศษ นักเรียนคนนั้นจะถูกขับออกจากโรงเรียนแสงเงินทันทีอย่างไม่มีเงื่อนไข”
ย้อนกลับไปในวันที่ทำลายงานประมูลมายา ฉันได้รับไอเท็มการ์ด ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ มาจากอุงเนียจอมคร่ำครวญ
〈เรียกดูข้อมูลไอเท็ม〉
[ชื่อไอเท็ม] น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต
[ลักษณะ] วัสดุสิ้นเปลือง
[เกรด] UR-
[เอฟเฟค] ลบศักยภาพของมนุษย์โดยแลกกับความมั่งคั่งและชีวิต
[คำอธิบาย]
ไอเท็มการ์ดที่มีมูลค่ามหาศาลในตัวเอง
สามารถลบศักยภาพของเป้าหมาย ได้ด้วยการจ่ายความมั่งคั่งและชีวิตของตน
หากความมั่งคั่งที่จ่ายไปไม่เพียงพอกับศักยภาพที่จะลบ ผู้ใช้ไอเท็มต้องจ่ายด้วยอายุขัย
สร้างโดยแปดเซียนแห่งเผ่าหมีแท้ จุดประสงค์เพื่อลบศักยภาพของเทพมนุษย์และเทพสวรรค์
แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว
—
ฉันได้รับการ์ด ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ มาทั้งสิ้นสามใบ
โดยจะใช้หนึ่งในสามเพื่อลบศักยภาพของขยะสองตัวนี้
ทั้งสามคนเผยสีหน้าตกตะลึงเมื่อเห็นการ์ดที่ฉันหยิบออกมา
“การ์ดเกรด UR…!”
“ไอ้…”
“ไม่นะ! ปล่อยฉัน!”
ฉันหยิบกล่องแอปเปิลหลายสิบกล่องออกจากหน้าต่างไอเท็ม
ทุกกล่องเต็มไปด้วยธนบัตรห้าหมื่นวอน
นอกจากนั้นยังนำการ์ดอัญมณีต่างโลกโปรยลงไปบนกล่อง
“ฉันปรารถนาโรงเรียนแสงเงินที่ไม่มีขยะแบบพวกแก”
ยังไม่แน่ใจว่าต้องจ่ายมากแค่ไหน
‘อ้างอิงจากหนังสือเซตติ้ง แปดเซียนแห่งหมีแท้จ่ายไปไม่มากในตอนที่ลบศักยภาพของเพลเยอร์สามคนจากทีมโปร’
ต่อให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน ฉันก็จะไม่เสียอายุขัยเพราะยังมีเงินเก็บจำนวนมาก รวมถึงเงินที่ปล้นมาจากบยอนซุนโฮกกับชเวย็อนทึก
ศักยภาพห่วยๆ ของขยะทั้งสองคน ไม่มีทางมีมูลค่าสูงขนาดนั้นอยู่แล้ว
เพราะถ้าเก่งจริงก็คงเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องยัดเงิน
“ไอเท็มชิ้นนี้จะลบศักยภาพของมนุษย์โดยการจ่ายด้วยความมั่งคั่งหรือชีวิต… พลังพิเศษของพวกแกจะหายเกลี้ยง โดยที่พวกแกไม่รู้ว่าทำไมถึงหาย”
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของไอเท็มชิ้นนี้ก็คือ เจ้าตัวไม่รู้ว่า ‘ศักยภาพหายไปได้อย่างไร’
ไอเท็มชั่วร้ายสำหรับก่ออาชญากรรมซึ่งมีเกรดสูงถึง UR
ความเสี่ยงในการใช้งานสูง แถมโอกาสได้รับก็ยากมาก
“หลังจากเรียนคาบฝึกการต่อสู้ครั้งถัดไป พวกแกจะพบว่าตัวเองไม่มีพลังพิเศษแล้ว จนถูกตรวจสอบอย่างละเอียดและถูกตัดสิทธิ์การเป็นเพลเยอร์”
นี่จะกลายเป็นกรณีแรกที่นักเรียนโรงเรียนแสงเงินสูญเสียพลังพิเศษหลังจากอายุครบสิบเจ็ด
หากสืบลึกลงไปก็จะพบการสอบเข้าที่ไม่โปร่งใส
ขณะฉันเตรียมจะใช้การ์ด
“เดี๋ยวก่อน!”
พัคซึงยอนรีบมาขวางระหว่างฉันกับผู้กลั่นแกล้ง
‘หวังว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดนะ’
สมองของฉันเริ่มตื้อ
‘เขาจะยกโทษให้พวกสวะ?’
บางครั้งในนิยายมักจะมีตัวละครจำพวกมะเร็งน่าหงุดหงิด ที่ชอบทำดีกับทุกคนโดยไม่สนใจบริบท
ได้โปรดบอกฉันทีว่ามันเป็นเรื่องโกหก
วันนี้เป็นวันโกหกแห่งชาติ
ใช่แล้ว ต้องล้อกันเล่นแน่
ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น
แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วใช้ไอเท็มให้จบๆ ไปดีกว่า
ขณะฉันเตรียมกระตุ้นการ์ด พัคซึงยอนรีบตะโกนแทรก
“…ให้ฉัน!”
เขาคุกเข่าลงแล้วยื่นมือมาหา
“ให้ฉันแก้แค้นด้วยมือของตัวเอง… ได้โปรด!”
แว่นตาเลนส์หนาของพัคซึงยอนขุ่นมัวเพราะความชื้น ใบหน้าของเขาที่รื้นไปด้วยน้ำตากำลังบวมแดง เป็นภาพที่ไม่น่ามองสักเท่าไร
ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงถูกพวกที่ชอบตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกดูแคลน
“ทุกทุกวัน… ฉันเกลียดตัวเอง… ที่ไม่ยอมพูดคำที่ควรพูดออกไป…!”
แต่นั่นก็แค่เปลือก แววตาของพัคซึงยอนกำลังเปล่งประกายราวกับเผ่าแท้ที่เตรียมทำศึก
“ได้โปรด… ครั้งนี้… ฉันไม่อยากเสียใจภายหลังอีกแล้ว!”
ในท่าคุกเข่า พัคซึงยอนยื่นมือมาหาการ์ด
“…ถ้าใช้การ์ดใบนี้ อายุขัยของนายจะสั้นลง”
“พวกมันทำให้ฉันอยากตายในทุกลมหายใจ! แต่ที่ไม่ทำก็เพราะเป็นห่วงพ่อแม่! อายุขัยสั้นลง? นั่นไม่ใช่ปัญหา ฉันยอมฆ่าพวกมันให้ตายโดยแลกกับการลงนรก!”
เขาตะโกนด้วยเสียงอันแหบแห้ง
เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจแน่วแน่เพียงใด
แม้แต่ในเกม จูซูย็อกก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจพัคซึงยอนที่ตัดสินใจหนักแน่นได้
ช่วยไม่ได้
ฉันยื่นไอเท็มการ์ดให้
“พ…พัคซึงยอน พ…พวกเราผิดไปแล้ว! เราเคยเป็นเพื่อนกันตอนม.ต้นนี่! เพื่อนกันก็ต้องหยอกล้อกันเป็นธรรมดา…!”
“ช…ใช่! พวกเราแค่เล่นแรงไปนิด แต่สิ่งที่นายทำมันเกินไป! ทำไมถึงต้องเอาคืนเลยเถิดแบบนี้ด้วย!”
ไอ้พวกเด็กไม่มีปัญญาสอบเข้า พล่ามอะไรไร้สาระอยู่ได้
พัคซึงยอนถือการ์ดพลางยืนขำแห้งต่อหน้าพวกมัน
“ฮะฮะ… ถึงขั้นนี้แล้ว… พวกแกก็ยังไม่สำนึกผิด”
ยังเอาแต่ตัดพ้อถึงความไม่เท่าเทียม
ช่วยไม่ได้ เพราะแม้แต่ในโลกความจริง ก็เป็นเรื่องยากที่จะหาคนสำนึกผิดในเรือนจำ
“พัคซึงยอน ใช้เงินพวกนี้สิ”
ทั้งที่รู้ล่วงหน้าว่าวันนี้เขาต้องเผชิญกับอะไร แต่ฉันกลับปกป้องไม่ได้
เงินนั่นถือเป็นค่าชดเชย nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
เห็นฉันชี้ไปทางกล่องแอปเปิล พัคซึงยอนพยักหน้ารับ
“ขอบคุณมาก…”
ตอนนี้สิทธิ์การเป็นเจ้าของกล่องเงินถูกโอนถ่ายให้พัคซึงยอนแล้ว
“จากสถิติความรุนแรงในเยาวชน… พวกแกรู้ไหมว่านักเรียนกลุ่มไหนถูกกลั่นแกล้งมากที่สุด? ใช่แล้ว พวกเพลเยอร์ที่สูญเสียพลังไงล่ะ คนพวกนี้จะเย่อหยิ่งทั้งที่อ่อนแอ มักติดนิสัยเสียมาจากตอนเป็นเพลเยอร์ เป็นเป้าที่ดีในการระบายอารมณ์”
พัคซึงยอนพูดพลางสะบัดการ์ด
เบ้าตาอาจชุ่มน้ำตา แต่มุมปากกำลังยิ้ม
“หลังถูกไล่ออกจากโรงเรียนแสงเงิน ขอให้พวกแกได้เจอคนที่เหมือนตัวเองนะ”
พัคซึงยอนลงมือใช้ ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’
ไอเท็มการ์ดเริ่มส่องแสงด้วยสีลางร้าย
ซ่า!
เกิดแสงจ้าจนมองไม่เห็นสิ่งรอบตัว และเมื่อมันจางลง
ฉัน พัคซึงยอน และอีกสองผู้กลั่นแกล้งถูกส่งมายังมิติแปลกตา
เบื้องหน้าฉันคือตาชั่งขนาดมหึมา
‘นี่สินะ อำนาจของไอเท็มเกรด UR…!’
ตาชั่งแผ่พลังงานอันเข้มข้นออกมา จนแม้แต่ฉันที่ยืนไกลๆ ยังเวียนหัว
บนตาชั่งมีอักษรโบราณซึ่งไม่ทราบความหมายสลักอยู่ คงเป็นแหล่งกำเนิดพลังเหนือธรรมชาติเหล่านี้
จานฝั่งหนึ่งของตาชั่งมีผู้กลั่นแกล้งสองคนนั่งอยู่ ส่วนจานอีกฝั่งเต็มไปด้วยอัญมณีต่างโลกที่ ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ ดึงเข้ามาในมิติ
[เจ้าอยากลบศักยภาพใด?]
ภายในมิติโดดเดี่ยวซึ่งสร้างจากไอเท็มเกรด UR
บุคคลแต่งกายด้วยชุดหนังหมีสีขาวโพลน ปรากฏตัวเหนือตาชั่ง
รอบดวงตาถูกหนังหมีปกปิดจนเห็นหน้าไม่ชัด
แต่ริมฝีปากที่กำลังวาดเส้นโค้งช่างดูสง่างาม และน้ำเสียงใสกังวานก็เปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม
“ได้โปรดลบพลังพิเศษของไอ้สารเลวพวกนี้!”
เมื่อพัคซึงยอนตะโกน บุคคลบนตาชั่งพยักหน้ารับ
[เจ้าได้สิทธิ์นั้น]
ครึก!
ตาชั่งเริ่มเอียงเข้าหาจุดสมดุล ราวกับที่ผ่านมาตั้งตรงได้ด้วยพลังจากภายนอก
บุคคลบนตาชั่งใช้สายตากะเกณฑ์ระดับความเอียง
นักเรียนสองคนเริ่มแหกปากราวกับเพิ่งตระหนักถึงความน่าสะพรึงของไอเท็มเกรด UR
“บัดซบ! ไอ้ลูกหมาพัคซึงยอน! ฉันบอกให้หยุดไง! ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยวะ!”
“ไม่นะ! ถ้าฉันเสียพลังไปล่ะก็ ฉันจะฆ่าพ่อแม่แก! ฆ่าให้หมดทั้งโคตร! จะทำให้แกเป็นขอทานเลยคอยดู!”
เมื่อครู่แกล้งสำนึกผิดสินะ
นี่ต่างหากความรู้สึกแท้จริง
ทั้งสองพยายามตะเกียกตะกายออกจากตาชั่ง แต่ก็ไม่มีทางเอาชนะอำนาจของไอเท็มเกรด UR
ทุกครั้งที่ปีนออกจากจาน ประกายไปรอบๆ พลันสว่างวาบ
สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ในจานตามเดิม
[ศักยภาพของพวกเขาต่ำมาก จนไม่ต้องจ่ายสิ่งใดเพิ่มแล้ว]
บุคคลบนตาชั่งกล่าวด้วยสีหน้าเจือผิดหวัง
ระหว่างนั้น ตาชั่งหยุดเคลื่อนไหว
มันทำมุมเฉียงขึ้นเกือบเก้าสิบองศา
แน่นอนว่าฝั่งที่ลอยคือเด็กเปรตทั้งสอง
‘ไม่ต้องใช้กล่องเงินสินะ’
แค่อัญมณีต่างโลกก็เหลือเฟือแล้ว
[ได้เวลาลบศักยภาพ]
เมื่อบุคคลบนตาชั่งยื่นแขนไปหาผู้กลั่นแกล้งทั้งสอง ตาชั่งพลันเปลี่ยนรูปทรงจนดูคล้ายกล่อง
กล่องใบดังกล่าวหดเล็กลงเรื่อยๆ
“ไม่นะ! อ๊ากกกก! เจ็บ! โอ๊ย!”
“ม…ไม่เอา! ไม่! อ๊าาาา!!”
กร็อบ! กร็อบ!
เสียงบดขยี้และเสียงบางสิ่งแตกหักดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ในทางกลับกัน เสียงกรีดร้องค่อยๆ เบาลง
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน ทราบเพียงว่ากระบวนการลบศักยภาพจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
[เจ้าคือเด็กที่อุงเนียจอมคร่ำครวญสนใจสินะ สงสัยมานานแล้วว่าจะใช้เจ้านี่ลบอะไร]
เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวฉัน
ไม่ใช่การสั่นสะเทือนผ่านใบหู
แต่เป็นเสียงที่ถ่ายทอดเข้ามาในหัวโดยตรง!
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ บุคคลบนตาชั่งก้มมองลงมา
‘เขาเป็นใคร…’
แก่นแท้ของไอเท็มชิ้นนี้
การเรียกอุงเนียจอมคร่ำครวญอย่างไม่เคารพ
อำนาจและความสง่างามที่เหนือกว่าเผ่าแท้
หลังจากสรุปความคิดทีละประเด็น ฉันผุดคำตอบในหัว
บุคคลบนตาชั่งน่าจะเป็น ‘เบื้องบน’
‘นั่นสินะ การจะลบศักยภาพของมนุษย์ อย่างน้อยต้องระดับเบื้องบนขึ้นไป’
พัคซึงยอนข้างๆ ฉันเอาแต่มองกล่องที่หดเล็กลงอย่างต่อเนื่อง
คงไม่ได้ยินเสียงพูดสินะ
[เดิมที ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ เป็นของเจ้า ดังนั้นนี่คือ ‘เงินทอน’ หวังว่าจะมีประโยชน์นะ]
เมื่อบุคคลบนตาชั่งใช้สายตาส่งสัญญาณ ฉันสัมผัสได้ว่าในมือตัวเองกำลังถือบางสิ่ง
กำปั้นข้างหนึ่งกำลังถือขวดแก้วสีดำใบเล็ก
[ข้าจะรอดู ว่าเจ้าจะนำสิ่งใดมาลบในครั้งถัดไป]
บุคคลบนตาชั่งหัวเราะในลำคอ
เมื่อเสียงหัวเราะหยุดลง ทั้งฉัน พัคซึงยอน และผู้กลั่นแกล้งทั้งสองถูกส่งกลับมายังห้องน้ำในตึกร้าง
‘ยังกับฝันไป’
แต่ขวดแก้วในมือฉันคือหลักฐานยืนยันว่าไม่ใช่ฝัน
“ไอ้พวกลูกหมาสลบไปแล้ว”
คำพูดของพัคซึงยอนช่วยเรียกสติฉัน
พวกเรากำลังอยู่ในห้องน้ำเก่าฝุ่นเขรอะ
บนพื้นสกปรกเต็มไปด้วยกล่องแอปเปิลใส่ปึกธนบัตร ไอเท็มการ์ด และนักเรียนหมดสติสองคน
‘ทิ้งพวกมันไว้แล้วรีบไปดีกว่า’
ก่อนอื่น ฉันเปลี่ยนกล่องแอปเปิลกลับเป็นการ์ดแล้วเก็บเข้าหน้าต่าง
แทบทุกสิ่งยังอยู่ครบถ้วน ยกเว้น ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ ที่หายไปหนึ่งใบ
“นี่ รีบเก็บกวาดแล้วไปกันเถอะ พัคซึงยอน”
“อื้อ… ขอบคุณนะ”
เขากำลังยิ้มร่า
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว
เราสองคนเดินออกจากเขตหวงห้าม โดยทิ้งไอ้ลูกหมาสองตัวไว้ตามลำพังหลังจากเก็บกวาดทุกสิ่งหมดจด
“นายก็เด็กหอใช่ไหม? อยู่ชั้นอะไร ของฉันชั้นสิบเจ็ด”
“ฉันอยู่ชั้นยี่สิบ”
“บนสุดเลยนี่ ชั้นยี่สิบเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่สะดวกเท่าไร ลิฟต์ขึ้นมาช้า”
เนื่องจากพัคซึงยอนก็เป็นเด็กหอ พวกเราจึงกลับด้วยกัน
ทำไมฉันถึงโผล่ออกมา แล้วทำไมต้องลงทุนใช้ไอเท็ม UR กับพวกเศษสวะ
ทั้งที่น่าจะเต็มไปด้วยคำถาม แต่พัคซึงยอนไม่ได้พูดอะไร
เอาแต่ขอบคุณด้วยความจริงใจ
‘นี่คือความเฉลียวฉลาดของพัคซึงยอนที่หลายคนต้องอิจฉา’
ฉันกับพัคซึงยอนเดินมาถึงล็อบบี้ชั้นล่างของหอพักปีหนึ่ง
ทันใดนั้น นักเรียนปีหนึ่งในชุดพละของโรงเรียนที่นอนเล่นอยู่บนโซฟา รีบลุกพรวดพร้อมกับบึ่งตรงมาหา
“พัคซึงยอน นายปิดอุปกรณ์ทำไม? แล้วออกไปไหนคนเดียว? ทีหลังบอกกันบ้างสิ! ไอ้เวร!”
“ข…ขอโทษ”
“หือ… นายร้องไห้?”
นักเรียนปีหนึ่งในชุดพละมองสลับระหว่างฉันกับพัคซึงยอน
“ซูเปอร์โนว่าไร้นาม… นายทำอะไรเขา?”
เด็กปีหนึ่งผู้น่าจะเป็นเพื่อนของพัคซึงยอน ยืนกอดอกด้วยท่าทีกึ่งคุกคาม
พัคซึงยอนรีบตอบอย่างร้อนรน
“ม…ไม่ใช่! เขาแค่มาช่วยรับฟังปัญหาของฉัน”
“…งั้นหรือ? แล้วนายปิดอุปกรณ์ทำไม แบตฯ หมดรึไง? มันชาร์จพลังงานด้วยแสงอาทิตย์สินะ งั้นพรุ่งนี้ออกมาเล่นกันช่วงพัก จะได้ชาร์จแบตฯ ไปในตัว”
“แบตฯ ยังเหลือน่ะ แต่มันดับได้ไงไม่รู้…”
“ดับได้ไงไม่รู้? ก็รีบเปิดสิวะ!”
ฉันมั่นใจว่าเด็กเปรตสองคนนั้นปิดอุปกรณ์หลังจากมัดเขาไว้ในห้องน้ำ
เมื่อนักเรียนชุดพละเห็นว่าพัคซึงยอนเปิดอุปกรณ์ ฝ่ายแรกใช้แขนโอบไหล่ฝ่ายหลังพลางชวนคุยเรื่อยเปื่อย
ผู้กลั่นแกล้งทั้งสองกำลังจะถูกไล่ออกในไม่ช้า
จากนี้ไป พัคซึงยอนจะได้ใช้ชีวิตตามปกติกับเพื่อนของตน
“ฉันไปก่อนนะ”
“ด…เดี๋ยว! โชอึยชิน”
พัคซึงยอนลังเลเล็กน้อยก่อนจะขอแลกรหัสอุปกรณ์
นั่นทำให้ฉันประหลาดใจพอสมควร
‘ถ้าเป็นในเกม เขาไม่เคยสุงสิงกับใคร’
หลังจากถูกกลั่นแกล้งซ้ำซากจนจิตใจบอบช้ำ พัคซึงยอนกลายเป็นคนเฉยชากับทุกสิ่ง
ฉันแลกรหัสอุปกรณ์ด้วยความยินดีแล้วเดินกลับห้อง
เมื่อวันเอพริลฟูลจบลง เช้าวันที่ 2 เมษายนเริ่มต้นขึ้น
นักเรียนปีหนึ่งห้องศูนย์เข้าเรียนเจ็ดคนแล้ว
—
MasterGU.edited = เกิดมาพรพร้อม, มีเพื่อคอย->มีเพื่อนคอย, เรียนดู->เรียกดู
