42. ราคาสำหรับเติมเต็มความปรารถนา (2)
* * *
เพื่อนร่วมชั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย แถม ‘ตัวละคร’ ยังขอความช่วยเหลือมาโดยตรง ไม่มีทางที่ฉันจะเดินทอดน่องสบายใจเฉิบอยู่นอกคาบสมุทรเกาหลี
แม้นจุดประสงค์ของการทัศนศึกษาคือการทำข่าว แต่คนเขียนข่าวหลักๆ คือรุ่นพี่ชมรมหนังสือพิมพ์ ถึงฉันจะหายไปสักคนก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่
มิหนำซ้ำ เป้าหมายของการมาเยือนจีนของฉันก็จบบริบูรณ์ไปแล้ว
‘ได้เจอกับหลี่เหว่ย—เพลเยอร์เจ้าของแสงประทานจักรพรรดิเพลิง·เทพกสิกรรม และคงไม่มีโอกาสเจอเพลเยอร์ผู้สามารถควบคุมแสงประทานขณะคลุ้มคลั่ง เนื่องจากอีกฝ่ายติดสืบคดี… ดันทุรังอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีความหมาย…’
การทัศนศึกษาของจูเก่อแจกอล เด็กชมรมหนังสือพิมพ์ และห้อง 2/0 หลังจากนี้คงมีแต่ความสนุก
อันที่จริง ยังมีอีกหลายแลนมาร์กที่ฉันอยากไป เช่นกรุงปักกิ่งและกรุงมอสโก ซึ่งอยู่ในแผนการเดินทางของชมรมด้วย
ทางท่องเที่ยวอาจเหนื่อยกาย แต่ต้องสนุกใจมากแน่
‘แต่ถึงอย่างนั้น… ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับ’
ย้อนกลับไปในช่วงฤดูใบไม้ร่วง สมัยยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น ก่อนสูญเสียครอบครัวในโลกเก่าไม่นาน
ระหว่างการเดินทางไปแข่งหมากรุกชิงแชมป์โลกรุ่นจูเนียร์ ซึ่งเป็นการเที่ยวต่างประเทศครั้งสุดท้าย ถึงการเดินทางจะทุลักทุเล แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุก
อย่างไรก็ดี ความทรงจำอันสุขสมพลันต้องมัวหมอง เมื่อฉันเผชิญความจริงอันน่าตกตะลึงในตอนที่กลับถึงประเทศ
จะปล่อยให้การท่องเที่ยวครั้งนี้ลงเอยแบบเดียวกันไม่ได้
หลังจากได้ยินว่าฉันจะกลับ วังจีโฮยังไม่พูดอะไร เพียงเบิกตากว้างกว่าปกติเล็กน้อย
“เดี๋ยวนี้?”
“ใช่”
หลังจากฟังคำตอบ วังจีโฮใช้เวลาครุ่นคิดอยู่สองนาน
“เข้าใจแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับสินะ… แต่โชอึยชิน ถ้าเป็นนายตามปกติ คงไม่มีเหตุผลให้เดินมาบอกฉันถึงห้อง… มีอะไรอยากให้ช่วยล่ะ”
ตาแก่นี่เซนส์ดียังกับผี
วังจีโฮพูดถูกทุกอย่าง
“ฮะฮะฮะ! ไม่ปฏิเสธสินะ นั่งลงแล้วเล่ามา”
วังจีโฮที่หัวเราะร่า ผายมือชวนฉันนั่ง
เดิมที ฉันคิดจะพูดธุระเสร็จแล้วกลับ แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเขา เพราะคงดูเสียมารยาทหากฝ่ายที่มาขอร้อง ตอบปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
“ถึงที่นี่จะมีหัวหน้าทีมฮงกยูบินอยู่ แต่ฉันอยากให้นายพามกอูรัมกลับด้วยตัวเอง”
“ตกลง… แต่ขอถามเหตุผลได้ไหม”
เหตุผล?
เหตุผลที่ขอร้องให้วังจีโฮพามกอูรัมกลับด้วยตัวเอง?
“ฉันเชื่อว่ามกอูรัมกำลังตกเป็นเป้าของสัจจะสามอัศวิน ถ้าออกจากถิ่นเต่าดำเมื่อไร คงไม่แคล้วถูกลอบโจมตีอีกแน่”
ตอนนี้ยังไม่รู้จุดประสงค์แน่ชัด
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแค่อยากลักพาตัวหรือฆ่ามกอูรัมทิ้ง แต่ฉันจะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้
ฉันคิดว่าวังจีโฮจะพยักหน้ารับเหมือนทุกที แต่กลายเป็นว่าเขาส่ายหน้า
“ฉันไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น”
“แล้ว?”
“เหตุผลที่นายรีบร้อนกลับ”
อยากรู้เหตุผลที่รีบร้อนกลับ?
ทีแรกฉันนึกว่าวังจีโฮคงไม่อยากรู้เห็นผล เพราะเขาพูดเองว่าจะยอมช่วยทุกเรื่องที่ขอร้องโดยไม่ถาม
“รู้จักสถานรับเลี้ยงเด็กประกายแสงเงินไหม”
“รู้สิ สถานรับเลี้ยงเด็กที่ฮันอีเติบโตมา เป็นหนึ่งในหลายแห่งที่มูลนิธิวังมยองบริจาคเงินช่วยเหลือ”
มูลนิธิวังมยองบริจาคเงินให้สถานรับเลี้ยงเด็กประกายแสงเงินด้วย?
ในเกมไม่ได้เป็นแบบนั้น
ถ้ามีมูลนิธิวังมยองคอยสนับสนุนจริง กงชองวอนก็คงไม่ต้องลุยรอยแยกวันหลายๆ รอบ เพื่อหาเงินมาบริจาคในช่วงที่สถานรับเลี้ยงเด็กเผชิญวิกฤติ
‘เขาเริ่มบริจาคเพราะเอ็นดูฮันอี?’
วังจีโฮเอ็นดูฮันอีอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเพราะเธอคือผู้สืบทอดมวยพยัคฆ์ หรือเป็นความนึกสนุกของตาแก่
ในบรรดานักเรียนห้อง 1/0 สามคนที่ถูกวังจีโฮแกล้งบ่อยเป็นพิเศษคือฉัน ฮันอี และซาวอลเซอึม
แต่ฮันอีแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบเสียงหัวเราะของวังจีโฮ ใกล้เคียงกับการเรียกร้องความสนใจอยู่ฝ่ายเดียว
“วันนี้ซาวอลเซอึมโทรหาฉัน… มีคนจากบริษัทรับจ้างทั่วไปคอยตระเวนสร้างความวุ่นวายแถวๆ สถานรับเลี้ยงเด็กประกายแสงเงิน…”
ฉันสรุปข้อมูลที่ซาวอลเซอึมละล่ำละลักถ่ายทอด โดยนำมาเรียบเรียงใหม่ตามช่วงเวลาให้เข้าใจง่าย
เมื่อได้ยินว่าฮันอีถูกเล่นงานด้วยลูกไม้ต่ำช้า—ถ่ายคลิปตอนป้องกันตัวมาแบล็กเมล์ วังจีโฮกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“กล้าดียังไงมาแตะต้องนักเรียนของแดนศักดิ์สิทธิ์… เกียรติยศของข้ามันต่ำติดดินไปแล้วหรือไง”
…คงเป็นผลจากความเฉยเมยมากกว่าเกียรติยศนะ
แม้นสถานรับเลี้ยงเด็กจะอยู่ชายขอบของเขตอึนกวาง แต่ถ้าผู้นำเผ่าเสือคอยดูแลอย่างทั่วถึง ไม่มีทางที่แก๊งอันธพาลซึ่งมีเพลเยอร์เข้ามาเอี่ยว จะเหิมเกริมได้ขนาดนั้นในตอนกลางวันแสกๆ
“ฉันจะสั่งให้คนเตรียมการเพื่อเคลื่อนย้ายมกอูรัมกลับ”
“อา… ถึงตารางกิจกรรมของชมรมหนังสือพิมพ์จะยังเหลืออีกเยอะ แต่เตรียมตัวไว้ก่อนก็ดี”
“เตรียมตัวไว้ก่อน? มกอูรัมก็จะกลับเกาหลีทันทีเหมือนกัน”
ยังไม่ทันที่ฉันจะทำความเข้าใจ วังจีโฮรีบเสริม
“เพราะฉันก็จะกลับพร้อมนาย”
นึกว่าเขาอยากอยู่เสพสุขต่ออีกสักพัก หลังจากไม่ได้ออกมาเที่ยวต่างประเทศนานเสียอีก
…ทีแรกแค่จะขอความช่วยเหลือจากร่างแบ่งภาค แต่ดูเหมือนร่างต้นจะลุยเอง
* * *
ย่านอาคารวิจัยของโรงเรียนแสงเงิน, ตึกวิจัยหมายเลข 4, ณ ชั้นใต้ดินของตึกเงาเงินโuเวลกูดoทคoมฺโuเวลกูดoทคoมฺ
ห้องทดลองสำหรับคิมชินรกโดยเฉพาะ ถูกสร้างขึ้นในตึกที่ถือเป็นถิ่นของเสือแดง
แทนที่จะเรียกว่า ‘สร้าง’ ควรพูดว่าเสือแดงยก ‘มิติที่เขาเตรียมไว้นานแล้ว’ ให้คิมชินรกจะเหมาะกว่า
‘…ที่นี่ไม่ได้เพิ่งถูกจัดเตรียม’
ในห้องทดลองเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำนักงาน และอุปกรณ์การเรียนยี่ห้อที่คิมชินรกโปรดปราน
อุปกรณ์เหล่านั้นยังรวมไปถึงปากกาคุณภาพเยี่ยม และกระดาษจดบันทึกที่บางชิ้นเป็นรุ่นจำนวนจำกัดในอดีต
เมื่อคำนึงจากช่วงเวลาที่แต่ละชิ้นเริ่มวางขาย ดูเหมือนอุปกรณ์ทั้งหมดจะมิได้ถูกกว้านซื้อในล็อตเดียวกัน
‘นี่ไม่ใช่เวลามัวปลาบปลื้มในบุญคุณ… เราต้องเป็นลูกชายที่พ่อเอาไปคุยโม้ให้ได้’
แม้ตอนนี้เสือแดงจะโม้ฝุ่นตลบต่อหน้าเพื่อนอยู่แล้ว แต่คิมชินรกยังคงยืนกรานความรู้สึกของตน
เขาขยุกขยิกคีย์การ์ดของตนสักพัก ก่อนจะก้าวออกจากตึกเงาเงิน
มีแขกไม่ได้รับเชิญยืนรออยู่หน้าตึก
“ชินรก”
เป็นยงเจกอน ผู้หรี่ตาลงเพื่อปกปิดนัยน์ตาสีหยก
ในสายตาคิมชินรก ลำพังการโบกมืออย่างเป็นมิตรของยงเจกอน ก็ชวนให้หงุดหงิดได้แล้ว
“มาทำไม”
“ก็เจ้าไม่ยอมรับสายข้า… ยังโกรธเรื่องเมื่อตอนนั้นอยู่อีกหรือ ต้องขอบคุณข้ากับอึยชินถึงจะถูก ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่ได้สนิทกับพ่อ…”
“ข้าถามว่ามาทำไม!”
ใช่ว่าคิมชินรกจะไม่สำนึกบุญคุณ แต่เมื่อระลึกถึงความทรงจำในวันนั้น เขารู้สึกอับอายจนอยากซัดหน้ายงเจกอนสักหมัด
แต่ถ้าลงมือไป ฝ่ายที่ต้องอับอายคงเป็นตน เนื่องจากความแข็งแกร่งห่างชั้นเกินไป
…ที่ไม่รับสายก็เพราะไม่อยากเจอหน้ายังไงล่ะ
“ข้ามาที่นี่ด้วยสองเหตุผล”
“ก็พูดมาสิ!”
“ข้อแรก เพื่อแกล้งเจ้า…”
ฟ้าว!
หมุดโลหะสีเขียวห้าอัน พุ่งแหวกอากาศตรงเข้าใส่ใบหน้ายงเจกอน
ทว่า
“ชินรก ข้าเคยบอกไปแล้วว่าอย่าขว้างของแบบนี้ส่งเดช มันอันตรายมัน… หืม… หนึ่งในห้าทำจากโลหะต่างโลกสินะ เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงพุ่งเร็วเป็นพิเศษ ซุ่มทำของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
ยงเจกอนที่ใช้มือข้างเดียวคว้าหมุดโลหะทั้งห้าอันโดยแทบไม่ต้องพยายาม เพ่งพินิจอันที่ทำจากโลหะต่างโลกซึ่งคิมชินรกสร้างขึ้นเอง
ฝ่ายหลังแค่อยากเห็นสีหน้าตกตะลึงของยงเจกอน หรือไม่ก็ทำให้ผมยาวๆ นั่นมีตำหนิ แต่มังกรรักสนุกตอบสนองได้ดีเกิดไป
ขณะคิมชินรกฝืนซ่อนสีหน้าโกรธขึ้ง ยงเจกอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เข้าประเด็นเลยก็แล้วกัน ดูท่าเจ้าคงใกล้โมโหแล้ว”
“คิดว่าข้ายังไม่โมโห?”
“เอาน่า เอาน่า”
ปัซ!
วินาทีถัดมา ศาสตร์แห่งมิติถูกกางเพื่อปิดกั้นเสียงจากรอบข้าง
ภายในมิติสีเขียวคราม ยงเจกอนเปิดปาก
“ข้าอยากถามเจ้าเรื่องจอมลอกเลียน”
ใบหน้าคิมชินรกกระตุกแผ่วเบาหลังจากได้ฟัง
ทุกวันนี้เขากำลังปวดหัวกับจอมลอกเลียน
คิมชินรกคอยเฝ้าสังเกต และบันทึกผลการทรมานเผ่าหมีอยู่เป็นระยะ
แต่ปัญหาบังเกิดหลังจากเสือขาวเริ่มแวะมาหาจอมลอกเลียนเพื่อทรมานด้วยตัวเอง
‘ในช่วงหลัง ไม่มีร่องรอยการทรมานจากท่านเสือขาวเลย’
ในครั้งแรก เสือขาวเฉือนเนื้อจอมลอกเลียนด้วยกรงเล็บล่าหมี
แต่พักหลังต่างออกไป
แม้ระยะเวลาการฟื้นฟูบาดแผลของเผ่าแท้จะขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล แต่จอมลอกเลียนฟื้นฟูตัวเองได้เร็วกว่าปกติจนผิดวิสัย
‘ถ้าอย่างนั้น ท่านเสือขาวเข้าไปทำอะไร’
ทรมานทางจิตใจแทนร่างกาย?
แต่เสือขาวที่ไม่ชำนาญการทรมานเหยื่อ ไม่น่าจะใช้เทคนิคระดับสูงแบบนั้นได้
แน่นอน เป็นเรื่องเหลวไหลที่จะตั้งข้อสงสัยว่า เสือขาวอยากแสดงความเมตตากับจอมลอกเลียน ผู้เกือบทำให้เพลเยอร์ของโรงเรียนแสงเงินตกที่นั่งลำบาก
ไม่มีทางที่คิมชินรกจะกังขาในตัวเสือขาว ผู้คอยปกป้องตนและยังเป็นอาจารย์สมัยยังเด็ก
เขาแค่สงสัยว่าเสือขาวกำลังปกปิดบางสิ่งอยู่
‘ท่านเสือขาวคงมีแผนในใจ’
โดยไม่พูดไม่จา ยงเจกอนเอาแต่จ้องคิมชินรกที่กำลังกะพริบตาหน้าเครียด
“จอมลอกเลียนยังไม่ยอมปริปาก”
อย่างน้อยคิมชินรกก็พูดความจริงในส่วนของตัวเอง
เขาหันหลังกลับทันที จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มพิสดารของยงเจกอน
* * *
ตอนแรกฉันคิดว่าพวกเขาจะคัดค้านเสียงแข็ง เมื่ออยู่ๆ เด็กปีหนึ่งสองคนแจ้งความประสงค์ว่าต้องการกลับเกาหลีทันที โดยไม่รอให้ตารางกิจกรรมของชมรมเสร็จเสียก่อน
แต่ทุกอย่างราบรื่นผิดคาด
ต้องขอบคุณมกอูรัม นักเรียนห้อง 1/0
“เข้าใจแล้ว… พวกเธอคงเป็นห่วงอาการของเพื่อนร่วมชั้นสินะ การต้องทนอยู่ในต่างประเทศหลังจากเพิ่งประสบเหตุร้าย คงทำให้สภาพจิตใจย่ำแย่เต็มที… ขอโทษที่กลับเกาหลีไปด้วยไม่ได้นะ”
ไม่เพียงจะคัดค้าน จูเก่อแจกอลยังขอโทษและถามย้ำว่าเขาสามารถช่วยอะไรได้บ้าง
รุ่นพี่ห้อง 2/0 กำลังยืนฟังโดยแทบไม่หายใจ ด้วยเกรงว่าจูเก่อแจกอลจะตามรุ่นน้องกลับเกาหลีไป
เมื่อได้ยินข้อสรุป พวกเขาอุทานอย่างโล่งใจ
“ถึงจะน่าเสียดาย แต่ผมขอตัวก่อนนะครับ ครูจูเก่อ”
“ไปก่อนนะ”
“แล้วพบกันใหม่!”
สิ้นเสียงฮงกยูบิน นักเรียนห้อง 2/0 พากันกำหมัดสะใจ บ้างก็ไฮไฟว์อย่างร่าเริง
ถือเป็นอีกหนึ่งข่าวดีในมุมของพวกเขา
“ข้ากลับด้วยดีไหมนะ”
“ไปดีมาดีนะคะ!”
เมื่อแขกไม่ได้รับเชิญอย่างซอโดลแสดงความจำนงอยากกลับบ้าง มุนแซรอนที่รู้จักตัวจริงของอีกฝ่าย รีบกล่าวคำอำลา
วังจีโฮชักสีหน้าอย่างเปิดเผย แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยผ่าน เพราะการมีโล่เนื้อเพิ่มระหว่างเคลื่อนย้ายมกอูรัมถือเป็นข่าวดี
ไม่นานพวกเราก็พร้อมเดินทางกลับ วังจีโฮกำลังยืนอยู่หน้าเครื่องบินส่วนตัวที่เตรียมไว้
เผ่าเสือใส่สูทหกคน ปรากฏตัวพร้อมกับมกอูรัมที่กำลังหลับ
“ระหว่างทางราบรื่นดีไหม”
“ภารกิจจบลงอย่างราบรื่นขอรับ แต่ข้ามีบางสิ่งอยากรายงานเพิ่มเติม”
“ว่ามา”
“พวกเราพบเห็น ‘เต่า’ บ่อยมากระหว่างทาง แต่ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้าย”
เต่าที่ตั้งรกรากอยู่ในจีน ย่อมไม่ใช่ใครนอกจากกลุ่มผู้ติดตามเต่าดำ
‘เต่าดำแอบช่วยเหลืออยู่หรือ…’
ในตอนที่เจอกันในตลาดกลางคืน อีกฝ่ายดูไม่อยากยุ่มย่ามกับเรื่องนี้
แต่ก็ไม่ควรด่วนสรุป เพราะเผ่าแท้ขึ้นชื่อว่าเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้
“ไปกันเถอะ”
วังจีโฮที่ได้ฟังรายงาน ส่งสัญญาณให้เริ่มขึ้นเครื่องบินโดยมีลูกเรือเดินนำ
ขณะอยู่บนเครื่อง
ฉันหันไปถามวังจีโฮด้านข้าง
“ตอนแรกคิดว่านายจะอยู่ต่อ”
“ดูเหมือนอย่างนั้น?”
“บนคาบสมุทรเกาหลียังมีร่างแบ่งภาคอยู่ นายยังดื่มด่ำกับการท่องเที่ยวที่นี่ต่อได้ และคอยมอบความช่วยเหลือให้ฉันผ่านร่างแบ่งภาคก็พอ”
ได้ยินแบบนั้น วังจีโฮหยุดจิบชาทันที
“นายรู้ไหม… ฉันขอพรอะไรกับเทพสวรรค์”
เทพนิยายแกชอนฝังอยู่ในหัวฉันตั้งแต่ก่อนถูกส่งมาโลกนี้เสียอีก
“ดำรงอยู่ในทุกที่”
“ถูกต้อง เทพสวรรค์ช่วยทำให้ความปรารถนาเป็นจริง ฉันสามารถดำรงอยู่ในทุกที่ แต่ไม่มีสิ่งใดในโลกที่สมบูรณ์แบบ”
เล่าถึงตรงนี้ วังจีโฮกางบาเรียคลุมมิติ
