ตามที่อูซังฮุนเสนอ เงินที่ได้จากการชนะพนันจะถูกนำไปซื้อของกินมาเลี้ยงเพื่อน
ทั้งจูซูย็อกและคิมยูรีก็เห็นด้วยกับข้อเสนอนี้
ทางฝั่งผู้แพ้พนันและครูยิ่งไม่มีใครคัดค้าน
คาบเรียนจึงเลิกเร็วกว่ากำหนดสามสิบนาที
กลุ่มผู้แพ้ที่เดิมพันข้างบังยุนซบ ต้องนั่งแอร์บอร์ดไปที่ประตูหน้าโรงเรียนเพื่อรับอาหารเดลิเวอรี่ที่สั่งไว้
“นายเอาอะไรมามั่นใจ ทำไมถึงกล้าเดิมพันข้างฉันหนึ่งล้านวอน?”
“ฉันแค่เชื่อใจนาย”
อูซังฮุนตอบขณะกินพิซซ่าชิคาโกก้นลึก หน้ากุ้งยักษ์และไก่เผ็ด
เด็กๆ กำลังนั่งจับกลุ่มกระจายไปทั่วโรงยิม
รอบตัวฉันมีห้าคน ประกอบด้วยอูซังฮุน จูซูย็อก และคิมยูรีที่เดิมพันข้างฉัน รวมถึงวังจีโฮกับฮันอีซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องศูนย์
“จูซูย็อก ทำไมนายถึงแทงฝั่งฉัน”
“เวทมนตร์คือสิ่งที่ป้องกันได้ยาก ยกเว้นจะมีไอเท็มหรือชุดเกราะที่เตรียมไว้รับมือล่วงหน้า… ถึงค่าต้านทานเวทมนตร์จะสูง แต่นั่นเป็นคนละเรื่องกับการป้องกัน คำนึงจากปัจจัยดังกล่าว ฉันเชื่อว่าอึยชินจะเป็นฝ่ายชนะ”
ดูเหมือนจูซูย็อกจะมองออกว่าฉันเล็งสิ่งใดไว้แต่แรก
บางที ครูและนักเรียนหัวกะทิบางคนที่ไม่ได้ลงเงินเดิมพัน อย่างอันดาอิน ก็คงเดาได้ว่าฉันจะใช้อาวุธเวทมนตร์
‘สมแล้วที่เป็นครูและนักเรียนระดับท็อปของโรงเรียนแสงเงิน’
สกิล ‘สรรพภัณฑ์’ คือของหายาก และผู้ใช้อาวุธเวทมนตร์นั้นยากยิ่งกว่า
การเดิมพันระหว่างบังยุนซบกับฉันเกิดขึ้นอย่างปุบปับ ส่งผลให้มีเวลาตัดสินใจก่อนวางเงินน้อยมาก
‘แค่ได้ยินชื่อสกิลสรรพภัณฑ์ พวกเขาก็นึกถึงอาวุธเวทมนตร์ได้ในเวลาสั้นๆ’
ท้ายที่สุด ฉันมองไปทางคิมยูรีที่กำลังอมยิ้ม
“ฉันไม่ได้นึกถึงอาวุธเวทมนตร์ แต่ซูเปอร์โนว่าไร้นามคงไม่เดิมพันโดยที่ไม่มั่นใจว่าจะชนะ”
ตอบคำถามเสร็จ คิมยูรีใช้ส้อมพลาสติกจิ้มไก่ไร้กระดูกรสกระเทียมใส่ปาก
วังจีโฮที่แม้จะไม่ได้ลงเงินเดิมพัน แต่ก็ดูเหมือนจะพอใจกับคาบเรียนแห่งการดวล เขาเคี้ยวไก่ทันดูรีอย่างมีความสุขพลางพูด
“โชอึยชิน ถ้านายไม่ห้ามไว้ ฉันคงเดิมพันข้างนายหมดตัวไปแล้ว”
“ขอบคุณนะ วังจีโฮ”
ถึงจะไม่ได้รู้สึกขอบคุณอะไรนักก็เถอะ
ขณะเดียวกัน ฮันอีกำลังกินพิซซ่ากอร์กอนโซล่าจิ้มน้ำผึ้งอยู่ด้านข้างวังจีโฮโดยไม่พูดไม่จา
‘ทั้งวังจีโฮกับฮันอีอาจไม่ได้ลงเงิน แต่พวกเขาเลือกข้างฉันแทบจะในทันที’
ในสถานการณ์ปกติ ฉันคงไม่สนว่าใครจะเดิมพันข้างฉันบ้าง
แต่มันก็มีความสุขไปอีกแบบ เวลาที่มีคนเชื่อใจเราโดยไม่สนกระแสสังคม
วันนี้รู้สึกว่าไก่ทอดแบบดั้งเดิมจะหวานและชุ่มฉ่ำเป็นพิเศษ
เมื่อหัวข้อเกี่ยวกับศึกเดิมพันเบ๊ระหว่างฉันบังยุนซบเริ่มซาลง คิมยูรีหยิบยกประเด็นใหม่ขึ้นมาพูด
“รู้อะไรไหม คู่ของจูซูย็อกกับอันดาอินนั้นน่าทึ่งมาก ฉันไม่เคยเห็นอันดาอินถูกต้อนจนมุมขนาดนั้นมาก่อน”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ดาอิน’ จูซูย็อกถึงกับผงะ
โชคดีแค่ไหนที่โคล่าไม่พุ่งออกมา
จูซูย็อกกระแอมแห้งสองสามคำก่อนจะกลืนสิ่งที่คิดลงคอ
ถึงฉันจะช่วยป้องกันไม่ให้เกิด ‘ยุคมืด’ แต่เขาก็เกือบสร้างยุคมืดใหม่ขึ้นมาแทน
รอยยิ้มของอันดาอินติดตราตรึงใจขนาดนั้นเชียว?
ฉันช่วยเบี่ยงประเด็นให้จูซูย็อก
“ใช่ ฉันก็คาดไม่ถึงว่าทั้งคู่จะใช้สกิลแขนงได้”
สกิลแขนงหมายถึงสกิลสายต่อสู้ที่พัฒนาจากสกิลหลัก โดยอ้างอิงจากบุคลิกและนิสัยของเพลเยอร์
จูซูย็อกและอันดาอินคือสองอัจฉริยะที่ได้ครอบครองสกิลแขนงตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียนม.ปลาย
ขอยกตัวอย่างสตาร์เพลเยอร์ ‘ย็อมจุนยอล’ เขาได้รับสกิลแขนง ‘จุดระเบิดทางไกล’ ซึ่งแยกย่อยมาจาก ‘ศาสตร์แห่งเพลิง’ ขณะเรียนเทอมสองของปีหนึ่ง
“จูซูย็อก นายกับอันดาอินต่อสู้ได้ดีมาก”
หลังจบศึกเดิมพันเบ๊ของฉันกับบังยุนซบ พวกเรากลับเข้าคาบเรียนกันต่อ
ครูเลือกจูซูย็อกกับอันดาอินเป็นคู่ถัดไป
“ฮะฮะ… โชคดีที่ฟลุกเสมอมาได้ ดาอินแข็งแกร่งมาก”
“ใช่ไหมล่ะ! ฉันก็ไม่เคยชนะเธอเลยสักครั้ง!”
จูซูย็อกใช้ดาบคู่ ส่วนอันดาอินใช้ปืนยาว
หลังจากสัญญาณเริ่มดวลดังขึ้น
จูซูย็อกขว้างดาบไม้เล่มหนึ่งใส่จุดตายของอันดาอิน เพื่อขัดขวางมิให้เธอบรรจุกระสุน
เมื่ออันดาอินใช้ลำกล้องปืนปัดดาบทิ้ง จูซูย็อกโน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับย่นระยะห่าง ตามด้วยการใช้ดาบอีกข้างแทงใส่ท้อง
‘ในตอนนั้น อันดาอินใช้สกิลแขนง’
สกิลแขนงซึ่งแยกย่อยมาจากสกิลยิงปืนของอันดาอิน
สกิลสุดโกงที่สามารถใช้ทุกส่วนของร่างกายเป็นปากกระบอกปืน
กายาปืน
วินาทีที่กระสุนซึ่งยิงจากปลายนิ้วอันดาอินพุ่งใส่หน้าผากจูซูย็อก
พระเอกของเราปัดกระสุนทิ้งได้ด้วยดาบไม้ที่ยังเหลือ
ในเวลาเดียวกัน อันดาอินยกปืนขึ้นพร้อมกับเตรียมใช้ลำกล้องกระแทกกระดูกสันหลังของจูซูย็อก
‘แต่อันดาอินไม่ใช่คนเดียวที่มีสกิลขี้โกง’
นักเรียนส่วนใหญ่คงคิดว่าการต่อสู้จบลงแล้ว
ทว่า ดาบไม้ที่จูซูย็อกขว้างออกไปในตอนแรก ย้อนกลับมาอยู่ในอุ้งมือของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ พร้อมกับปัดป้องลำกล้องปืนอย่างง่ายดาย
สกิลแขนงของจูซูย็อกที่แตกมาจากวิชาดาบคู่—สองดาบหนึ่งใจ
อำนาจของมันคือการดึงดาบคู่กลับไปหาจูซูย็อก โดยไม่สนใจเหตุและผลหรือกฎทางฟิสิกส์ทั้งปวง
ศึกดวลระหว่างทั้งสองเปรียบเสมือนการรำดาบอันชดช้อย ไม่มีผู้ชมคนใดละสายตาไปได้
“แทบจะมองตามการเคลื่อนไหวของพวกนายไม่ทันเลย ไม่ใช่แค่เร็ว แต่ยังเล็งจุดอ่อนของกันและกันได้แม่นยำ”
อูซังฮุนที่พอจะมองตามการต่อสู้อันลึกซึ้งทัน กล่าวชมเชยได้ตรงประเด็น
คิมยูรีทำหน้าเสียดาย
“น่าเสียดายที่มีเวลาต่อสู้แค่สิบนาที แถมยังห้ามใช้แสงประทาน ฉันอยากเห็นว่าถ้าทั้งสองคนเอาจริง ผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร”
“โรงยิมปีหนึ่งคงไม่เหลือซาก”
จนถึงตอนนี้ โรงยิมเด็กปีหนึ่งมีร่องรอยชำรุดอยู่หลายแห่ง บ่งบอกว่าการดวลดุเดือดเพียงใด
ในโรงเรียนย่อมมีบุคลากรที่มีสกิลฟื้นฟูอาคาร ความเสียหายระดับนี้จึงถือว่าเล็กน้อย
แต่ถ้าอันดาอินกับจูซูย็อกดวลกันเต็มกำลัง โรงยิมคงถูกทำลายชนิดที่ฟื้นฟูกลับมาด้วยสกิลไม่ได้
“ก็ช่างสิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
วังจีโฮพูดอะไรออกมา?
โรงยิมสำหรับเพลเยอร์ปีหนึ่ง ไม่ได้มีราคาแค่วอนสองวอนสักหน่อย
“จีโฮ เอ้า! พิซซ่า!”
เพื่อปิดปากให้สนิท ฉันยื่นพิซซ่าก้นลึกที่อูซังฮุนสั่งมา ให้กับวังจีโฮ
วังจีโฮกินพิซซ่าด้วยสายตาอิ่มเอม
‘แค่เพราะวังจีโฮพูดจาเพ้อเจ้อ คงไม่มีใครดูออกว่าเขาคือท่านประธาน หรือต่อให้ความแตก นั่นก็ไม่ใช่ธุระของเรา’
แต่ถึงอย่างนั้น วังจีโฮถือเป็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง
คงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้คนที่สนิทสนมกับเรา เป็นตัวประหลาดในสายตาชาวบ้าน
ถึงทุกคนจะมองว่าพวกเด็กห้องศูนย์มักทำตัวเพี้ยนๆ อยู่แล้วก็เถอะ
“อร่อย”
“จริงหรือ? กินโคล่าด้วยสิ”
“แน่นอน”
วังจีโฮรับโคล่าไปกระดกด้วยดวงตาแวววาว
ฉันต้องคอยหาอะไรใส่ปากเขาเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้พูดอะไรเพี้ยนๆ ออกมา
จีโฮจะกินทุกอย่างที่ฉันส่งให้
และตอนกินจะไม่พูดอะไร
‘โรงยิมของเพลเยอร์จะถล่มก็ไม่เป็นไร? เขามีสามัญสำนึกด้านเงินทองคนละมิติกับเรา’
ตามกฎหมายของโลกใบนี้ อาคารสำหรับรองรับกิจกรรมของเพลเยอร์ จะต้องสร้างให้ทนทานกว่าปกติหลายเท่า นั่นหมายถึงค่าก่อสร้างที่แพงหูฉี่
ยิ่งถ้าเป็นอาคารด้านกีฬาของโรงเรียนเพลเยอร์ม.ปลาย ระหว่างการก่อสร้างจะต้องใช้สกิลหรือไอเท็มพิเศษช่วยเสริมแกร่ง
จึงสิ้นเปลืองเวลาและเงินทองสูงกว่าโรงยิมปกติหลายเท่า
“วังจีโฮ เอาผักดองด้วยไหม”
“ไม่ ขอพิซซ่าก้นลึกอีกชิ้น”
“ได้สิ กินเยอะๆ เลย”
ดูเหมือนวังจีโฮจะไม่สนใจภาระหน้าที่ของประธานใหญ่เลยสักนิด
แต่ก็เข้าใจได้ มูลนิธิวังมยองมีเงินเยอะขนาดนั้น คงไม่น่าเป็นห่วงอะไร
“โอ๊ะ กริ่งดังแล้ว”
“หืม… ฉันเคยได้ยินเพลงนี้!”
กริ่งจบคาบแรกมาในเพลง ‘Triumphal March’ ของจูเซปเป้·แวร์ดีที่ถูกบรรเลงในละครโอเปร่า ‘ไอด้า’
เป็นเพลงสวนสนามที่แต่งขึ้นเพื่อฉลองชัยชนะของกองทัพอียิปต์
‘ยอดเยี่ยมเกินกว่าจะนำมาเล่นปิดฉากศึกเดิมพันเบ๊…’
แม้จะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่ฉันรู้สึกเหมือนถูกเชิดชูเกียรติ
ทั้งหมดนี้คือประสบการณ์การเรียนในคาบแรกของโรงเรียนแสงเงิน วิชาฝึกซ้อมต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1
ปิดฉากลงด้วยความพึงพอใจของทุกฝ่ายยกเว้นบังยุนซบ
* * *
หลังจบคาบแรกที่กินเวลาในช่วงเช้าทั้งหมด พักเที่ยงเริ่มขึ้นทันที
นักเรียนส่วนใหญ่ที่อิ่มหนำเพราะไก่ทอดกับพิซซ่า ทยอยแยกย้ายกันไปพักผ่อน
ฉันแอบตามบังยุนซบไป
“บัดซบ… บัดซบ…!”
พ่ายแพ้ฉันอย่างน่าอับอาย
แถมยังโดนครูตำหนิ
และต้องทนฟังคำด่าทอจากนักเรียนที่แพ้พนัน
จิตใจบังยุนซบกำลังแตกสลาย
ทั้งหมดเกิดจากการทำตัวเอง
“ทำไมคนอย่างเราต้องไปเป็นเบ๊ให้โชอึยชินด้วย… แค่ก… โขล่ก!”
ณ จุดลับตาคนที่สุดในโซนเด็กปีหนึ่ง
บังยุนซบกำลังนั่งหลบมุมสูบบุหรี่
ช่างเป็นภาพที่น่าสังเวช เมื่อต้องเห็นอีกฝ่ายฝืนสูบบุหรี่โดยที่เลี่ยงอาการไอไม่ได้
“ทำไมน่ะหรือ? เพราะนายแพ้ไง”
ฉันพุ่งออกจากมุมมืดพร้อมกับเล็งเตะบุหรี่ในมือบังยุนซบอย่างแม่นยำ
แปะ!
บุหรี่ในมือลอยขึ้นฟ้าก่อนจะตกลงพื้น
“ช…โชอึยชิน!”
บังยุนซบตกใจจนล้มหงายหลัง
ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่าฉันแอบตามมา
ฉันพูดขณะใช้เท้าย่ำบุหรี่บนพื้น
“รักษาสัญญาด้วย บังยุนซบ”
“อ…อะ…อะไร! จะให้ฉันทำอะไร! โชอึยชิน!”
หลังจากได้เจอกับบังยุนซบแค่ไม่กี่ชั่วโมง
‘ฉากนั้น’ ผุดขึ้นในหัวฉันเป็นระยะ
‘แม้จะสั่นกลัว แต่เขาก็กล้าหาญพอที่จะตะโกนบอกให้จูซูย็อกฆ่าตัวเอง’
ฉันไม่มีวันลืมการเสียสละครั้งใหญ่ที่บังยุนซบทำในวาระสุดท้ายของชีวิต
บังยุนซบที่เคยเอาแต่ก้มหน้าเรียนในช่วงม.ต้น กลับเลือกเส้นทางเด็กเกเรในชีวิตม.ปลาย
“นายต้องสมัครเรียนหลักสูตรการฝึกแสงเงิน”
“หา?”
บังยุนซบมีเป้าหมายโง่ๆ อย่างการสร้างความปั่นป่วนในโรงเรียนม.ปลายแสงเงินที่เต็มไปด้วยหัวกะทิ
แต่เขาเป็นแค่คนน่าสงสาร ที่ไม่กล้าแม้แต่จะก่อคดีเล็กๆ
ดังนั้น พฤติกรรม ‘เกเร’ เดียวที่ทำได้คือการขาดเรียน
‘ขอแค่สอบได้คะแนนดี โรงเรียนแสงเงินไม่สนใจสัดส่วนการเข้าเรียน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขากล้าโดด’
ด้วยจิตใจและร่างกายที่อ่อนแอ บังยุนซบจึงถูกเผ่าอสูรล่อลวงจนสามารถสิงร่างเพื่อสร้างความวุ่นวาย
“ตอนนี้นายอ่อนแอเกินกว่าจะเอาชนะฉัน… ไปฝึกกับหลักสูตรของโรงเรียนซะ ถ้าชนะฉันได้สักครั้งเดียว สัญญาว่าจะยกเลิก ‘คำสัญญา’ นั่น”
ขณะพูด ฉันชี้ไปทางเล็บมือบังยุนซบ
ชายผู้เดิมพันคำสัญญาด้วยเล็บมือ ย่อมไม่กล้าขัดคำสั่งฉันแม่แต่เรื่องเดียว
บังยุนซบก้มมองเล็บมือพลางตะโกนโนเวลกูดอทคoม
“ชิ! ก็ได้! ฉันจะทำ! อย่าลืมคำสัญญาล่ะ ถ้านายแพ้แม้แค่ครั้งเดียว ฉันต้องได้รับอิสระ!”
บังยุนซบพึมพำขณะเตรียมเดินจากไป
ขณะยังไม่ลับสายตา ฉันทิ้งท้าย
“นับแต่นี้ไป ฉันจะใช้นายไปซื้อของทุกครั้งที่เห็นนายสูบบุหรี่”
“หา?”
“เริ่มเลยก็แล้วกัน ไปซื้อขนมปังกับนมมาให้ฉัน… จากโรงอาหารของปีสาม”
ฉันยิ้มพร้อมกับยื่นเงินห้าพันวอน
การสูบบุหรี่ไม่ดีต่อร่างกาย โดยเฉพาะด้านเรี่ยวแรง
ฉันต้องดัดนิสัยแย่ๆ นั้น
และมันยิ่งง่าย เพราะตอนนี้บังยุนซบคือเบ๊ของฉัน
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย!”
“ไม่อยากทำ?”
เล็บของบังยุนซบกลายเป็นสีแดงทันที ประหนึ่งแหนบแห่งคำสัญญาได้กลิ่นการผิดสัญญา
เขาผวาจนรีบดึงธนบัตรห้าพันวอนไปจากฉันอย่างลนลาน
“ห้ามใช้แอร์บอร์ด… ขี่จักรยานไปซื้อ”
“เฮ้ย! เขตปีสามมันโคตรไกลเลยนะ!”
“หรืออยากวิ่ง?”
“ไอ้ลูกหมาโชอึยชิน!”
ตะโกนจบ บังยุนซบวิ่งลับสายตาไปในทิศทางของเขตปีสาม
ฉันยังได้ยินชื่อของตัวเองดังเป็นระยะ ราวกับเขาปั่นจักรยานไปสาปแช่งไป
‘เจ้าโง่เอ้ย ยิ่งทำแบบนั้น คนเขาก็ยิ่งรู้ว่านายเป็นเบ๊ฉัน’
หลังจากยืนยันว่าบังยุนซบไปแล้ว ฉันหันไปทางต้นไม้ใกล้ๆ
จุดเดียวที่พอจะซ่อนตัวได้ในบริเวณนี้ คือบนต้นไม้ต้นนี้
แอบดูมานานแค่ไหนแล้วนะ
“ทั้งสองคนลงมาได้แล้ว”
ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่กำลังยืนบนกิ่งของต้นสนสูงกว่าสิบเมตร กระโดดลงมาพร้อมกัน
กึก!
เป็นการร่อนลงที่แทบจะไร้เสียง
คนหนึ่งคือโนยองมี ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องสอง ส่วนอีกคนคือจูซูย็อก
“รู้ตัวด้วยหรือ”
“ฮะฮะ… โดยจับได้ซะแล้ว”
ทั้งสองคนทำหน้าเขินๆ
“แค่เดาน่ะ… คิดว่าคงมีสักคนสองคนที่เป็นห่วงบังยุนซบ”
คำนึงจากนิสัย มีความเป็นไปได้ที่โนยองมีและจูซูย็อกจะแอบตามมาดู
“ฉันแค่ไม่อยากให้นายออกคำสั่งแย่ๆ กับเขา… ขอโทษที่ไม่เชื่อใจ”
จูซูย็อกมองเห็นเจตนาของฉัน จึงกล่าวคำขอโทษ
ฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรขนาดนั้น
“ช่างมันเถอะ จะคอยจับตามองก็ได้ ฉันไม่คิดจะใช้อำนาจในทางที่ผิดอยู่แล้ว”
ถึงทุกคนจะพอเดาออก แต่ฉันอยากพูดให้กระจ่าง
“บังยุนซบฉลาดพอที่จะสอบติดโรงเรียนแสงเงิน แถมยังมีใจรักการพัฒนา ถ้ามีคนช่วยพากลับมายังเส้นทางที่ถูกต้องได้ ฉันเชื่อว่าเขาจะเป็นเพลเยอร์ที่ดี”
บังยุนซบในเกม ตายทันทีที่คิดจะกลับตัวกลับใจ
ได้ยินแบบนั้น โนยองมียิ้มอย่างอบอุ่น
ภายนอกอาจดูเหมือนครูเย็นชา แต่เธอค่อนข้างใส่ใจนักเรียน
“ฝากดูแลบังยุนซบด้วยนะ”
หลังจากทั้งสองกลับไปได้ประมาณสิบนาที บังยุนซบย้อนกลับมาอีกครั้ง
เขาคะยั้นคะยอให้ฉันกินขนมปังกับนมให้ได้
ไม่ใช่แค่นั้น ฉันยังกังขาในอาหารที่ ‘เด็กเกเร’ บังยุนซบซื้อกลับมา
“นายคงหิวจะตายอยู่แล้วสินะ เพราะในคาบเรียนก็แทบไม่ได้กินอะไร… กินสิ ฉันยกให้”
“หา..? ทำไมล่ะ? ฮึ่ย…!”
บังยุนซบก้มมองเล็บ ขนมปัง และนม ก่อนจะทำหน้าบูดบึ้ง
จะดีจะร้าย เขายังคงเกลียดการถูกถอดเล็บมากที่สุด จึงรีบยัดขนมปังกับนมใส่ปากแล้ววิ่งออกไป
“ไอ้ลูกหมาโชอึยชิน!!”
บังยุนซบวิ่งไปทางห้องน้ำพลางแหกปากด้วยความแค้น
ไม่ผิดจากที่คาด หมอนั่นแอบใส่บางอย่างลงในขนมปังกับนมของฉัน
อาหารไม่ใช่ของเล่น เด็กไม่ดีต้องถูกทำโทษ
ได้เห็นบังยุนซบทำตัวเยี่ยงวายร้ายปลายแถว ฉันได้แต่ถอนหายใจยาว
‘เส้นทางยังอีกยาวไกล กว่านายจะหลุดพ้นจากสถานะเบ๊ของฉัน’
เห็นทีคงต้องวางแผน ‘เล่น’ กับบังยุนซบไปอีกหนึ่งปีเป็นอย่างน้อย
* * *
โรงเรียนแสงเงินเต็มไปด้วยครูดีๆ
ตัวอย่างที่ชัดเจนคือหัวหน้าฝ่ายธุรการ จูเก่อแจกอล
ฮัมกึนยอง หัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียนและครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องศูนย์
คิมชินรก ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องหนึ่ง ผู้คลานเข้ามาตะโกนให้เด็กสี่คนหนีไป ทั้งที่ตัวเองก็กำลังจะตาย
โนยองมี ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องสอง ที่แอบตามฉันมาเพราะเป็นห่วงนักเรียนของตัวเอง
นี่แค่ตัวอย่าง
‘ในเกมยังมีครูดีๆ อีกหลายคน’
ทว่า ‘กฎการอนุรักษ์สวะ’ ยังคงมีผลในหมู่ครูบาอาจารย์
ตัวอย่างที่ชัดเจนคือ ชเวย็อนทึก* ที่กำลังยืนสอนหน้าห้องฉันตอนนี้
(*เปลี่ยนจาก ชเวพย็อนดึก)
“เด็กๆ อย่างพวกเธอน่ะแค่เรียนเก่ง แต่ยังขาดประสบการณ์ในชีวิตจริง จึงไม่รู้ว่าคาบเรียนที่ดีเป็นอย่างไร”
ทุกคาบเรียนของชเวย็อนทึกคือการสอนเด็กปีหนึ่ง
เพราะไม่มีเด็กปีสองหรือสามคนใดเลือกเรียนวิชาเสรีกับเขา
“ที่จะสื่อก็คือ กฎที่ห้ามมอบเงินหรือสิ่งของให้ครูบาอาจารย์ กำลังจะทำให้ระบบการศึกษาพัง! สมัยก่อน ครูและนักเรียนสนิทสนมกันมากกว่านี้ เพราะคอยผลัดกันเป็นผู้ให้และผู้รับอยู่เสมอ คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกัน นั่นคือสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น แต่คนที่ไม่รู้อะไรเลยกลับออกกฎห้ามไว้!”
แม้แต่ในโลกนี้ เมื่อราวสิบปีก่อนเห็นจะได้ ทางกระทรวงศึกษาธิการได้ออกกฎห้ามครูรับเงินหรือสิ่งของจากนักเรียนและผู้ปกครองโดยเด็ดขาด
ชเวย็อนทึกที่เคยเพลิดเพลินกับเงินสินบนมาตลอด โมโหกับเรื่องนี้มาก
“ครูไม่สนกฎแบบนั้น! จงแสดงความจริงใจกับครูให้มากที่สุด นั่นคือความสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์!”
ชเวย็อนทึกเรียกร้องเงินสินบนทางอ้อม
‘เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกแอบบันทึกภาพหรือเสียง เขาเลี่ยงที่จะพูดออกมาตรงๆ’
นักเรียนแทบทุกคนสังเกตเห็นได้ทันทีว่า ชายคนนี้ไม่มีจิตวิญญาณความเป็นครูเลย
ยิ่งอ้าปากพูด ความโง่ก็ยิ่งพรั่งพรู ส่งผลให้ใบหน้าของเด็กปีหนึ่งที่ลงทะเบียนเรียนวิชานี้ หม่นหมองลงทุกขณะ
ในโรงเรียนแสงเงิน นักเรียนจะเปลี่ยนวิชาเลือกได้ตลอดเดือนมีนาคม
ทันทีที่พักเบรก นักเรียนหลายคนจึงหนีไปเรียนวิชาอื่นแทน
“ไม่ว่าจะรุ่นพี่ที่พวกเธอคิดว่าไกลเกินเอื้อม หรือทีมโปรอย่างสิงโตแดง, ทะเลสาบนิรันดร์, แอร์โซไซตี้, ป่าลมทมิฬ, กลิ่นไฮเดรนเยีย ทั้งหมดล้วนผ่านมือครูมาแล้วทั้งนั้น!”
เขาโอ้อวดด้วยความมั่นใจ
นับตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนจนกระทั่งเรียนจบ นักเรียนของโรงเรียนแสงเงินจะต้องผ่านครูบาอาจารย์ไม่ต่ำกว่าร้อยคน
ชเวย็อนทึกเป็นแค่หนึ่งในนั้น ไม่รู้จะภูมิใจอะไรนักหนา
“ทำดีกับครูเข้าไว้ล่ะ บางทีครูอาจชมเชยพวกเธอให้พวกรุ่นพี่ได้ยิน”
บนฝ่ามือชเวย็อนทึกมีรอยแผลเป็นสดใหม่
นั่นคือตราประทับที่เกิดจาก ‘เหรียญของซีเดเลนเที่ยม’ ที่ฉันเผาเป็นจุณในงานประมูลมายา
‘ถ้าอยากลบรอยนั่น หากไม่ใช้ไอเท็มลบแผลเป็นราคาแพง ก็ต้องเฉือนเนื้อแถวนั้นออกให้หมดแล้วรักษา’
ชเวย็อนทึกเองก็เป็นเพลเยอร์
ดูเหมือนเขาจะเลือกอย่างหลัง—เฉือนเนื้อตัวเองแล้วรักษา
“ครูรู้จักคนใหญ่คนโตมากแค่ไหนน่ะหรือ?”
ชเวย็อนทึกถูกผู้เล่นเพลเมโกตั้งฉายาว่า ‘วายร้ายอย่างไม่เป็นทางการ’
เขาทำเรื่องเลวทรามลงไปมากมาย แต่โชคดีพอที่จะเอาตัวรอดจนถึงที่สุด และแทบไม่ต้องชดใช้บาปกรรมที่เคยก่อ
ชเวย็อนทึกคือ NPC ที่รอดไปจนถึงบทสุดท้าย และฉันเดาว่าคงรอดไปไกลยิ่งกว่านั้น
“ในห้องเรียนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ พวกเธอต้องเชื่อฟังคำพูดของครู!”
หากเป็นในเกม ชเวย็อนทึกคือผู้สังหารคิมชินรกและเด็กสอบเข้าอีกสี่คน โดยการแอบร่วมมือกับเผ่าหมี
เขายังเป็นลูกหลานฝ่ายแม่ของอดีตกษัตริย์ เมื่อทราบตัวจริงของซาวอลเซอึม ชเวย็อนทึกได้ขายเด็กคนนั้นให้กับงานประมูลมายา
นอกจากนี้ ยังมีเด็กนักเรียนอีกมากที่ถูกทำให้ตกนรกทั้งเป็น
‘ฉายาของเขาคือ สวะแห่งโรงเรียนแสงเงิน’
ชเวย็อนทึกรับเงินใต้โต๊ะและแอบปลอมแปลงผลการสอบ เพื่อให้นักเรียนที่คุณสมบัติไม่ถึงได้เข้าเรียน
เด็กพวกนั้นคือนักเรียนมีปัญหา ที่ชอบรังแกผู้อ่อนแอกว่า และอิจฉาอันดาอินจนแอบผสมยาฆ่าแมลงลงในอาหารของเจ้าก้อนสำลี
ชเวย็อนทึกปกป้องเด็กเปรตพวกนั้น ด้วยการป้ายสีว่าอันดาอินที่เพิ่งสูญเสียสัตว์เลี้ยง เป็นฝ่ายที่ไปรังแกก่อน
‘ไอ้ลูกหมาเอ๊ย’
ชเวย็อนทึกในเกมก่อกรรมทำชั่วไว้มากมาย แต่ก็กินอิ่มนอนหลับไปได้ตลอดรอดฝั่ง
สถานะของครูในโรงเรียนแสงเงินนับว่ามั่นคงมาก มีความน่าเชื่อถือสูง และเป็นเกราะคุ้มกันได้อย่างดี
ไม่เพียงจะใช้ประโยชน์จากสิ่งเหล่านั้น แต่เขายังโชคดีและมีเส้นสาย
‘ไม่สิ ยิ่งนำไปเปรียบกับหมา เรายิ่งสงสารหมา’
หลังจากจูเก่อแจกอลออกจากโรงเรียนแสงเงินและค่อยๆ ตายไป ชเวย็อนทึกไต่เต้าขึ้นไปเป็นหัวหน้าฝ่ายธุรการแทน
‘ยิ่งปล่อยไว้นาน เขาก็ยิ่งมีอำนาจ’
ในช่วงสุดท้ายของเกมเพลเมโก ชเวย็อนทึกคือหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลของโรงเรียนแสงเงิน เพราะครูคนอื่นตายไปหมดแล้ว
“นักเรียนที่เลือกเรียนกับครูล้วนเป็นเด็กฉลาด คงเข้าใจความหมายของครูนะ… ช่วยทำดีกับครูตลอดเทอมนี้ด้วย”
จริงอยู่ ตัวเขาในตอนนี้ยังไม่ได้ทำเรื่องชั่วๆ อีกมากที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
ทว่า
‘ฉันไม่คิดจะรอให้มันเกิด’
ทันทีที่สบโอกาสไล่ออก ฉันจะทำทันทีโดยไม่รีรอ
ตลอดคาบเรียน แผนจัดการชเวย็อนทึกมากมายถูกเรียบเรียงไว้ในหัว
ระหว่างกำลังใช้สมอง ฉันแสร้งทำเป็นตั้งใจฟังเสียงหมาๆ ของไอ้เวรนั่นด้วยรอยยิ้ม
—
MasterGU.edited = แหงหูฉี่->แพงหูฉี่, จูกัดแจกอล->จูเก่อแจกอล
