41. นอกชายแดน (10)
* * *
“ท่านผู้นั้นเรียกพบเจ้าอีกแล้วสินะ”
นาบีรยองที่กำลังเดินบนโถงทางยาว ชะงักฝีก้าว
ชายผู้หายหน้าหายตาไปตั้งแต่คดีเกาะซอกโม
ชายผู้ได้รับคำสั่งจาก ‘ท่านผู้นั้น’ เกี่ยวกับการนำเครื่องเซ่น
อย่างไรก็ตาม แผนจัดหาเครื่องเซ่นจบลงด้วยความล้มเหลว และเผ่าหมีที่หลงลืมมารยาทต่อหน้า ‘ท่านผู้นั้น’ ได้กลายเป็นเครื่องเซ่นแทน
มีหลายคนถูกลงโทษเพราะทำตามคำสั่งของท่านผู้นั้นไม่ได้ แต่ชายผู้มีหน้าที่แค่เตรียม ‘เวที’ สำหรับจัดหาเครื่องเซ่น ยังรอดมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วน
‘รอดจากโทสะของท่านมาได้ก็บุญโขแล้ว ดูทำตัวเข้าสิ’
ชายผู้มิอาจระงับความโกรธที่เกิดจากการทำงานล้มเหลว เห็นได้ชัดว่าระบายอารมณ์กับข้าวของภายในห้อง
คลื่นพลังวิเศษเกรี้ยวกราดจนแขนเสื้อฉีกขาด
แม้จะนึกสมเพชในใจ นาบีรยองยังยิ้มอย่างสดใสพลางกล่าว
“ใช่ ถือเป็นพระคุณอย่างสูงที่ท่านผู้นั้นให้เกียรติสัตว์ชั้นต่ำอย่างข้าได้มีโอกาสรับใช้”
“…”
โครม!
กำปั้นของชายคนดังกล่าว กระแทกผนังห้องอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงสะท้อน
แต่ไม่มีทางที่เขาจะทำลายอาคารหลังนี้ ซึ่งอุดมไปด้วยพลังของ ‘ท่านผู้นั้น’ แทบทุกอณู
ชายคนดังกล่าวยิ่งดูน่าสมเพชเมื่อเอาแต่ยืนจ้องผนังที่ไร้รอยขีดข่วน
นาบีรยองจิกกัดอยู่ในใจ
‘ต่อให้ครอบครองพลังที่น่าเกรงขาม แต่ก็เปล่าประโยชน์ถ้าไม่รู้จักวิธีใช้’
แม้จะรู้สึกสมเพชผู้ชายที่มีสภาพยิ่งกว่าน่าอดสู แต่เธอตัดสินใจปลอบประโลมเขา
“เป็นเพราะสัตว์วิเศษอย่างท่าน ช่วยสอนบทเรียนให้ข้ามากมาย”
ด้วยมือทั้งสองข้าง นาบีรยองกุมกำปั้นของชายที่ชกกำแพง
หมัดของเขายังคงสั่นเทาราวกับมิอาจควบคุมความโกรธ
แต่เมื่อนาบีรยองใช้มือลูบไล้อย่างอ่อนโยน ไม่นานอาการสั่นก็บรรเทาลง
“อาจฟังดูเหมือนพูดจาอวดดีกับท่าน… ข้าทราบว่าสัตว์วิเศษอย่างท่านแข็งแกร่งกว่าสัตว์ชั้นต่ำอย่างข้า แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากให้ท่านดูแลร่างกายตัวเองให้ดีกว่านี้”
ชายคนดังกล่าวจ้องนาบีรยอง
เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น พลางก้มหน้าลูบไล้มือของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“หลังรับคำสั่งจากท่านผู้นั้น…”
ชายคนเดิมหยุดพูดกลางคัน
นาบีรยองเป็นฝ่ายเดินเข้าสู่อ้อมแขนของบุรุษผู้หางเสียงแผ่วลง แล้วซบเข้าตรงไหล่
เมื่อเขาเริ่มสงบจิตใจ นาบีรยองกล่าวอย่างนุ่มนวล
“หลังรับคำสั่งจากท่านผู้นั้น ข้าจะกลับมาพบท่าน”
เธอสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับ
ขณะซุกไซร้อยู่ในอ้อมแขนบุรุษ หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย
‘ในยามที่โกรธ เมื่อก่อนเจ้าเลือกที่จะอยู่คนเดียวและเอาแต่หลบหน้าข้า แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว… ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะทำสำเร็จ เพราะเจ้ารอบคอบกว่าที่คิด’
มองผิวเผินอาจดูเหมือนนาบีรยองคอยตามเกาะแกะเขา แต่อีกฝ่ายเริ่มมอบความไว้ใจให้เธอโดยไม่รู้ตัว
ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวบุรุษ หญิงสาวฝืนกลั้นหัวเราะ
และเพื่อแสดงความเสียใจจอมปลอม นาบีรยองพยุงตัวยืนโดยการเพิ่มแรงกดที่หัวไหล่ฝ่ายชาย หลังจากอิงแอบอยู่สักพักเพื่อทำตัวเศร้าโศกให้สมจริง
“แล้วเจอกัน”
“…”
เมื่ออีกฝ่ายอำลาด้วยภาษากาย นาบีรยองมุ่งหน้าไปยังที่พักของท่านผู้นั้น
มีการหยุดเดินเป็นพักๆ เพื่อหันกลับไปมองบุรุษที่ยังคงยืนมองตามหลัง
จนกระทั่งเธอหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่
“ท่านตื่นอยู่หรือไม่ ข้ามาหาตามคำเรียกแล้ว”
ประตูที่เคยปิดมิดชิด เปิดออกทันทีที่นาบีรยองมาถึง
แอ๊ด…
ด้านหลังประตูคือความมืดสนิท จนมองไม่เห็นสิ่งใดแม้แต่คืบเดียว
มันดูราวกับทิวทัศน์ของทางเข้าห้วงลึก แต่นาบีรยองเดินตรงไปโดยไม่ลังเล
วิ้ง!
ก่อนที่ประตูด้านหลังเธอจะปิดสนิท หญิงสาวอัญเชิญผีเสื้อ
ผีเสื้อที่สร้างจากคลื่นพลังวิเศษ บินจากปลายนิ้วตรงไปด้านหน้า
นาบีรยองเดินตามผีเสื้ออย่างไม่รีบร้อน ย่ำเท้าลงบนลงเกล็ดที่ผีเสื้อโปรยปรายไว้บนพื้นอันมืดมิด
เมื่อปีกผีเสื้อกระพือช้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง ผีเสื้อพลันกระจายกลายเป็นผง
นาบีรยองก้มศีรษะต่ำด้วยความนอบน้อม
“ท่านเรียกหาข้าหรือ เชิญรับสั่งได้ทุกเรื่อง”
น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวดังกระจายไปทั่วความมืด
ทันใดนั้น เสียงที่แฝงความเบื่อหน่าย ดังจากในความมืดที่ไม่น่าจะมีอะไรอยู่
“อยากฟังรายงาน”
นาบีรยองเริ่มรายงานในท่าโน้มตัวต่ำ
“ในบรรดาคำสั่งที่ท่านมอบหมายให้ ข้าจัดลำดับภารกิจสุดท้ายเอาไว้สูงที่สุด และวางผีเสื้อสลักข่ายเวทไว้ยังจุดที่ท่านกำหนด”
“ไม่ถูกพวกนางทรงจับได้ใช่ไหม”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง แถวนั้นมีดอกไม้วิญญาณเบ่งบานอยู่พอดี ผีเสื้อจำนวนมากเคลื่อนไหวสะดุดตายิ่งกว่าผีเสื้อที่สลักข่ายเวทของท่าน”
บุคคลที่ฟังรายงานจากนาบีรยองถามย้ำ
“แล้วคำสั่งก่อนหน้านั้นล่ะ”
“ราบรื่นดีเพคะ อ่อนแอกว่าเป้าหมายที่ข้าจับมาได้เมื่อปีก่อนมาก”
“เสียเวลาไปหนึ่งปีเต็ม เร่งมือเข้าล่ะ”
“จะจำใส่ใจไว้เพคะ”
นาบีรยองยังรายงานเพิ่มเติมอีกสองสามเรื่อง
จนกระทั่งเธอกล่าวคำอำลาแล้วหันหลังกลับ
“ข้าไม่ชอบนาบีรยองนั่นเลย”
“ข้าไม่ชอบที่หล่อนยิ้มอย่างไร้เหตุผล”
“ข้าชอบที่หล่อนทำงานเก่ง มีประโยชน์ และรู้สถานะตัวเอง”
“ข้าชอบที่หลอนสงวนท่าทีกับเรา ไม่ทำเหมือนเราเป็นตัวตลก”
ฝาแฝดที่นั่งไร้ลมหายใจอยู่ข้าง ‘มัน’ พล่ามเจื้อยแจ้วอย่างร่าเริง
แม้ฝาแฝดจะพึมพำไม่หยุด แต่ ‘มัน’ ทำเพียงเปิดหน้าหนังสือด้วยปลายนิ้วเรียวยาว
“ว่าแต่ ข้าได้ยินว่ามีชื่อใหม่ปรากฏขึ้นไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านไม่รีบจัดการเสียล่ะ”
นิ้วเรียวยาวที่ใช้เปลี่ยนหน้าหนังสือ หยุดเคลื่อนไหวทันที
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมมอบคำตอบ ฝาแฝดเด็กชายเงยหน้ามอง ‘มัน’ ด้วยสายตาคาดหวัง
ไม่นานก็ได้ฟังคำตอบที่เปล่งอย่างเอื่อยเฉื่อย
“ข้าไม่จำเป็นต้องลบทุกชื่อในนี้”
“หา… ทำไมล่ะ”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าของชื่อในนี้ ต้องถูกฆ่าหรือไม่ก็ทำให้นิทราหรอกหรือ”
เมื่อฝาแฝดเด็กชายแสดงความฉงน มันเสริมอีกหนึ่งประโยค
“เพราะในบางครั้ง ใครบางคนก็ช่วยลบชื่อพวกนี้ออกไปด้วยเหตุผลอื่น โดยไม่เกี่ยวข้องกับเจตนารมณ์ของข้า”
* * *
เด็กชมรมหนังสือพิมพ์เผยตัวอีกครั้งท่ามกลางฝุ่นควันคละคลุ้ง
มุนแซรอนกับเด็กปีสองและปีสาม สามารถใช้คลื่นพลังวิเศษคลุมจุดสำคัญไว้ทัน แต่ก็มีเด็กปีหนึ่งบางคนที่ยังไม่ชำนาญ ได้รับบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรงโuเวลกูดฺอทคอม
บึ้มบึ้ม! บึ้ม!
เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นอีกครั้ง
ขณะคลื่นพลังวิเศษที่ปะทุเป็นระยะ กระหน่ำปะทะใส่บาเรียของวังจีโฮ
เปรี้ยะ…!
เกิดรอยแยกขึ้นบนบาเรียสีทอง
ถึงจะบอกว่าถูกเล่นงานทีเผลอ แต่ฉันแทบไม่อยากเชื่อว่าบาเรียของผู้นำเผ่าเสือจะเกิดรอยร้าวได้
หากไม่ใช่เพราะวังจีโฮกางบาเรีย คงมีใครสักคนบาดเจ็บสาหัสแน่นอน
“รุนแรงกว่าที่คิด”
ขณะวังจีโฮรวบรวมพลังเวทเพื่อเตรียมเสริมแกร่งบาเรีย
ตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ ซอโดลย้ายตำแหน่งมาอยู่ด้านหน้าบาเรียที่เริ่มแตกร้าว
“ข้าอุตส่าห์ได้พักร้อนทั้งที ไอ้เรื่องเวรตะไลนี่เป็นฝีมือใครกัน”
เสียงของซอโดลปราศจากความประหม่า
แทนที่จะตระหนักถึงวิกฤติ เขาสบถคำหยาบด้วยความหงุดหงิดอย่างเปิดเผย
ซอโดลกล่าวพลางยกลูกปัดสีเทาคล้ายสีของหนูขึ้น
“เดี๋ยวข้ากลับมา”
ได้เห็นซอโดลโบกไม้โบกมือพร้อมกับกล่าวคำอำลา วังจีโฮขมวดคิ้ว
“อย่าบอกนะว่า…”
เพล้ง!
ทันทีที่ถูกลูกปัดสีเทาสัมผัสเข้า บาเรียทองคำเปลี่ยนสีพร้อมกับพังทลาย
วังจีโฮส่ายหน้าแล้วรีบกางบาเรียอีกครั้ง แต่ซอโดลที่ฉวยโอกาสพุ่งพรวดออกไป อันตรธานหายท่ามกลางฝุ่นควัน
“ครูจูเก่อแจกอล! เด็กคนนั้นต้องเสียสติไปแล้วแน่! เขาวิ่งเข้าใส่คลื่นพลังวิเศษที่รุนแรงอย่างไม่คิดชีวิต!”
ประธานชมรมหนังสือพิมพ์ที่เปิดสกิลวิสัยทัศน์เพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อม ตกตะลึงกับพฤติกรรมสุดห่ามของซอโดล จนต้องตะโกนรายงานกับครู
“ช่วยทำเป็นไม่เห็นทีนะ… จีโฮ ครูจะช่วยอีกแรง”
“อ๊ะ! รุ่นพี่ประธานนักเรียน! มีเด็กในชมรมล้มอยู่ตรงนั้นด้วยค่ะ!”
“หือ? บาดเจ็บมากไหม ไม่มีใครเจ็บหนักใช่ไหม ทุกคนนำไอเท็มการ์ดอาวุธออกมา!”
จูเก่อแจกอลและมุนแซรอนที่รู้ตัวจริงของซอโดล แสร้งเบี่ยงเบนความสนใจ
ประธานชมรมก็ปล่อยผ่านเช่นกัน คงเพราะเป็นห่วงรุ่นน้องมากกว่าเด็กบ้าที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
ในระยะทางที่พวกเรามองอะไรไม่เห็น เสียงระเบิดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่…’
อันที่จริงก็ไม่มีอะไรน่ากังวล เพราะทางนี้มีพลังรบเหลือเฟือ แต่ฉันอยากกันเหนียวไว้ก่อน
〈สกิลสรรพภัณฑ์ทำงาน〉
ฉันเสกไอเท็มเกรด SR ‘ไม้เท้าแสงของผู้หยั่งรู้’ และเรียกใช้อีกหนึ่งสกิลเพื่อตรวจสอบสถานการณ์รอบข้าง
〈สกิล ‘เนตรส่อง’ ทำงาน〉
แม้นประสิทธิภาพจะลดลงในตอนกลางวัน แต่ตอนนี้ฉันเห็นทุกสิ่งชัดแจ๋ว
วังจีโฮที่รักษาบาเรียไว้อย่างเหนียวแน่น
จูเก่อแจกอลที่ยื่นมือออกไปเขียนคำภาษาเกาหลีว่า ‘ปกป้อง’ ลงบนบาเรีย ด้วยคลื่นพลังวิเศษ
ประธานนักเรียนกับมุนแซรอนที่ช่วยกันถือไอเท็มการ์ดอาวุธ พลางปลอบขวัญชมรมหนังสือพิมพ์ที่กำลังแตกตื่น
ภาพเหล่านี้ทำให้ฉันวางใจ
‘ดูท่าจะไม่ใช่วิกฤติร้ายแรง’
ถ้าจำเป็น ฉันก็พร้อมจะเสกคราดซ่างเป่าซินจินแทนไม้เท้า แม้ต้องแบกรับความเสี่ยงที่ตัวจริงจะรั่วไหล
หลังจากคลายสกิลเนตรส่อง ฉันเก็บการ์ดคราดซ่างเป่าซินจินเข้าหน้าต่างไอเท็ม
บึ้ม! บึ้มมม! บึ้มม!
นับตั้งแต่ซอโดลพุ่งออกไปนอกบาเรีย คลื่นพลังวิเศษยังคงแผ่ปะทะอีกหลายระลอก
แต่ต้องขอบคุณวังจีโฮที่ช่วยเสริมแกร่งบาเรีย รวมถึงสกิลวาจาของจูเก่อแจกอล เราทุกคนแทบไม่รู้สึกถึงอันตรายแล้ว
ผ่านไปไม่กี่นาที เสียงระเบิดที่ได้ยินจากไม่ไกล เงียบลงอย่างสมบูรณ์
“ทำได้ดีมาก… เธอใช้สกิลบาเรียได้ยอดเยี่ยมไม่แพ้ท่านประธานเลย”
จูเก่อแจกอลชมเชยวังจีโฮจากใจ
จริงอยู่ที่เขาคนเดียวช่วยปกป้องนักเรียนทุกคนได้ แต่การโจมตีระลอกแรกเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ถ้าวังจีโฮไม่ตอบสนอง คงมีคนเจ็บหนักไม่น้อยแน่
‘ถ้าไม่มีวังจีโฮ การโจมตีแรกจะสร้างความเสียหายใหญ่หลวง’
ในเมื่อเขาช่วยปกป้องตัวละคร ฉันจึงไม่ตระหนี่คำชม
“ทำได้ดีมาก”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร”
วังจีโฮสลายบาเรียด้วยสีหน้ามั่นใจ
เมื่อบาเรียอันตรธานหาย สภาพแวดล้อมที่ถูกถล่มด้วยคลื่นพลังวิเศษเริ่มปรากฏสู่สายตา
‘ตรงนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่สถานการณ์ยังไม่จบ’
บริเวณทางเข้าศูนย์ฝึกปลอดภัยดี แต่สัญญาณเตือนยังคงดังมาจากด้านในศูนย์ฝึก ดูเหมือนข้างในจะยังไม่สงบ
เพลเยอร์ชาวจีนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับศูนย์ฝึก ซึ่งตอนแรกหนีเข้าไปหลบในสำนักงานใกล้กับทางเข้า กำลังโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ หรือไม่ก็วิ่งกลับเข้าไปในตึก
“คงมีเพลเยอร์สักคนกำลังคลุ้มคลั่งในศูนย์ฝึก”
จูเก่อแจกอลที่ดูอาการเด็กชมรมหนังสือพิมพ์ กล่าวขณะมองผ่านประตูศูนย์ฝึกเข้าไป
“คลุ้มคลั่ง… อย่าบอกนะว่าเป็นเขา ตัวต้นเหตุในคดี ‘ภูเขาจงไล’ เมื่อปีที่แล้ว…”
มุนแซรอนกล่าวด้วยใบหน้าตกตะลึง
ฉันก็รู้จักคดีภูเขาจงไล
เทือกเขาจงไลตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลเสฉวน ถูกขนานนามให้เป็น ‘โล่แห่งราชวงศ์ฉู่’ เนื่องด้วยภูมิประเทศที่เอาแน่เอานอนไม่ได้
เมื่อปีที่แล้วเกิดเหตุอาละวาดครั้งใหญ่ขึ้น
ใหญ่จนเห็นได้จากดาวเทียมทั่วไป
รัฐบาลจีนแถลงว่ามันคือ ‘ภัยธรรมชาติ’ แต่ก็ไม่มีใครในโลกเชื่อ
ข่าวลือมากมายแพร่กระจายออกไป แต่เท่าที่สังเกตดู ทั้งหมดคือความพยายามในการกลบเกลื่อน ‘การดำรงอยู่’ ของเพลเยอร์ที่มีพรสวรรค์ระดับสัตว์ประหลาด
“…พวกเราควรทำยังกันดี กลับโรงแรมก่อนไหม”
ประธานชมรมหนังสือพิมพ์ถามด้วยสีหน้ากังวล แต่มุนแซรอนทำตาเป็นประกาย
เธอคงอยากเข้าไปทำข่าวข้างในมากกว่า
จูเก่อแจกอลที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุด ครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
คำนึงจากนิสัย เขาคงอยากเข้าไปช่วยคนเจ็บด้านใน แต่ในฐานะผู้ปกครอง เขาไม่สามารถทิ้งเด็กชมรมหนังสือพิมพ์ที่กำลังหวาดกลัว
ขณะจูเก่อแจกอลกับชมรมหนังสือพิมพ์กำลังปรึกษาหารือ
ซ่า!
เสียงคลื่นซัดสาดดังขึ้น และเมื่อหันไปมองก็พบกับซอโดล
“กลับมาแล้ว”
ซอโดลอมยิ้มราวกับได้พบเจอเรื่องสนุก
วังจีโฮขมวดคิ้ว แต่ซอโดลมิได้แยแส
“เจ้าไปทำอะไรมา”
ซอโดลยื่นบางสิ่งมาทางพวกเรา มีแค่ฉันกับวังจีโฮที่เห็นมัน
“รับไว้สิ… ของขวัญ”
สิ่งที่ซอโดลยื่นให้คือ ‘มาร์ก’ ที่ทีมโปรเพลเยอร์นิยมใช้
บนมาร์กเต็มไปด้วยรอยไหม้หลายจุด
สภาพอาจดูไม่ได้ แต่ฉันยังพอบอกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของทีมอะไร
สิ่งที่ซอโดลยื่นมา คือมาร์กติดสัญลักษณ์ของหนึ่งในทีมท็อปสิบของโลก
สัจจะสามอัศวิน
