คฤหาสน์วังมยองโฮ
กลางดึกสงัด ขณะที่ลูกหลานเสือเงินหลับไปหมดแล้ว
เสือขาวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพลางจ้องโฮโลแกรม
มิตรสหายของเขาและนักเรียนของโรงเรียนแสงเงิน กำลังทำสงครามอย่างดุเดือดบนเกาะ แต่แบคโฮกุนไปไหนไม่ได้
หลังจากโลกปะทะกับต่างมิติได้ไม่นาน วินาทีที่เสือขาวแจ้งกับเทพสวรรค์ว่า ตนสูญเสียชื่อแท้ไป เทพสวรรค์เดือดดาลจนตัดสินใจสาปเขาด้วยดีบัฟ ‘นักโทษแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์’ เพื่อจองจำให้เสือขาวอยู่แต่ในแดนศักดิ์สิทธิ์
เสือขาวยังอยู่ที่คฤหาสน์ด้วยข้ออ้าง ‘คอยคุ้มครองลูกหลานเสือเงินและปกป้องแดนศักดิ์สิทธิ์’ แต่ในความเป็นจริง เขาถูกบังคับให้ต้องอยู่
…บ๊อก!
สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ทำตัวกระสับกระส่ายอยู่ปลายเท้า ยืนสองขาในท่าพิงขาเสือขาว
ดูเหมือนมันจะอยากรับรู้ความคืบหน้า
แต่ในเมื่อยังไม่มีรายงานใดเข้ามา เสือขาวย่อมมิอาจคลายความกังวลให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์
“ถ้ากังวลขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ไปส่งเขาล่ะ”
กรร…
สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ครางต่ำในลำคอ ดูเหมือนจะเสียใจที่ไม่ได้ไปส่งโชอึยชินก่อนออกเดินทาง
เสือขาวกล่าวอย่างเย็นชา
“ถ้าอยากช่วยโชอึยชินจริง ก็รีบฟื้นฟูร่างกายกลับมาโดยไว เพราะถ้ายังเป็นร่างนี้ เกรงว่าคงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ดี”
ได้ฟังคำพูดดังกล่าว สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินด้วยย่างก้าวอ่อนแรง
มันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถุงใส่ยาวิเศษของเผ่ากวาง ซึ่งถูกทิ้งไว้ในห้องรับแขกนับตั้งแต่วันที่โชอึยชินแวะมาเยี่ยม
“คิดจะกินแล้วสินะ”
บ๊อก!
ขณะเสือขาวเปิดถุงแล้วเทยาวิเศษลงในชาม กลิ่นเหม็นฉุนลอยเตะจมูกทันที
สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ซวนเซเล็กน้อย แต่จากนั้นก็เริ่มกินด้วยใบหน้ามุ่งมั่น
“ต้องอย่างนั้น กินให้หมดเลยนะ”
ดูเหมือนรสชาติของยาวิเศษจะทำให้เจ้าก้อนสำลีเผชิญช่วงเวลาที่ยากลำบาก มันหยุดกินเป็นพักๆ บางครั้งก็หอนยาว บางครั้งก็ทำหูตั้ง บางครั้งก็เหยียดหางตรงด้วยร่างกายสั่นระริก
เสือขาวทำเพียงมองสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทุกข์ทรมานโดยไม่ได้ให้กำลังใจหรือเร่งเร้า
เมื่อมันกินยาวิเศษจนเกลี้ยงชาม เสือขาวลูบไล้ศีรษะก้อนสำลีแผ่วเบาแล้วป้อนขนมที่มันชอบ
* * *
ตัวละครประสิทธิภาพสูงที่สุดใน ‘เส้นทางเพลเยอร์’ คือแบคโฮกุนร่างสุดท้าย
แต่พลังอันยิ่งใหญ่ย่อมมาพร้อมกับผลเสีย
ระยะเวลาในการใช้แบคโฮกุนร่างสุดท้ายซึ่งปราศจากคำสาป ‘โทสะเทพสวรรค์’ คือ ‘สามวินาที’
แต่ร่างธรรมดาที่ยังติดดีบัฟ สามารถใช้งานได้นานกว่านั้น
นานพอที่จะจัดการกับเผ่าหมีตรงหน้า
ซู่ว!
แสงจันทร์ในคืนนี้สุกสว่างเป็นพิเศษ แต่แสงจากหน้าผากของฉันกลับเจิดจ้ายิ่งกว่า
แสงแห่งการ ‘อนุมัติ’ จากเทพสวรรค์ สว่างปกคลุมทุกสิ่งรอบตัวฉัน
“นี่มัน.. แสงเทพสวรรค์…!”
มือขวาของผู้นำเผ่าหมี สั่นสะท้านด้วยอาการผวา
มันที่คอยโหมบุกอย่างหนักหน่วงอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด ถึงคราวชะงักงันเป็นหนแรก
“เทพสวรรค์อวยพรมนุษย์…? ไม่มีทาง… พวกมันมิได้ใจกว้างขนาดนั้น! หรือว่า… เผ่าแท้? แต่เมื่อครู่เจ้ายังเป็นมนุษย์ เหตุใดถึงใช้พลังของเผ่าแท้ได้!”
ใบหน้าของมันค่อยๆ บิดเบี้ยว
“ไม่สิ… ในเมื่อ ‘เรื่องแบบนั้น’ ยังเกิดขึ้นได้… ย่อมเป็นธรรมดาที่ ‘ในทางกลับกัน’ จะเกิดขึ้นได้เช่นกัน”
เรื่องแบบนั้น? ในทางกลับกัน?
คำพูดที่ไม่เข้าใจดังแว่วเข้ามาในหู แต่ฉันไม่ว่างไปตีความ
‘ไว้ค่อยสืบหาความจริงทีหลัง!’
คั้ง—!
คราดซ่างเป่าซินจินสีดำ กับดาบใหญ่ของมือขวาผู้นำเผ่าหมีปะทะกันจนเกิดคลื่นกระแทก
อย่างไรก็ดี คลื่นปะทะจากดาบใหญ่ของอีกฝ่าย มิอาจทำอันตรายฉันได้เพราะตอนนี้ร่างกายถูกคลุมด้วยคลื่นพลังวิเศษของแบคโฮกุนแล้ว
เท้ง! กั่ก…!
ท่ามกลางเสียงโลหะปะทะ คราดซ่างเป่าซินจินและดาบใหญ่ต่างฝ่ายต่างดันกันแต่ก็ไม่มีใครเหนือกว่า
กล่าวอีกนัยหนึ่ง การประสานงาระหว่างคลื่นพลังวิเศษของฉันกับมัน ออกมาเป็นผลเสมอ
‘ถ้าเป็นแบบนี้… เราชนะแน่!’
ถึงจะดูเหมือนเสมอ แต่ต้องไม่ลืมว่าฉันใช้แขนแค่ข้างเดียวโดยอุ้มซาวอลเซอึมไว้อยู่
ระหว่างที่ฉันฝึกฝนในหอฝึกสีเงินเพื่อให้ได้ยินเสียงคราดซ่างเป่าซินจิน แบคโฮกุนออมมือให้โดยการใช้แขนแค่ข้างเดียวมาตลอด
ฉันเคยเห็นการต่อสู้ด้วยมือข้างเดียวมานับครั้งไม่ถ้วน
ถ้าอยู่ในสภาพนี้แล้วยังเสมอ นั่นไม่ต่างอะไรกับชนะแล้ว
คั้ง—!
ฝ่ายที่เหวี่ยงดาบใหญ่เพื่อทิ้งระยะห่างออกไปก่อน คือมือขวาของผู้นำเผ่าหมี
แต่ช่างน่าขัน มันเป็นฝ่ายเหวี่ยงดาบใส่แท้ๆ แต่แก้มตัวเองกลับได้รับบาดแผลจากลมเฉือน ซึ่งเป็นผลพวงการปะทะระหว่างดาบใหญ่กับคราดซ่างเป่าซินจิน
ปึด!
หยาดโลหิตไหลซึมจากแผลเล็กๆ ที่ดูเหมือนมีดโกนบาดแก้ม
เผ่าหมีที่ได้เห็นเลือดตัวเองเป็นครั้งแรก พุ่งเข้าหาฉันด้วยแววตาสับสนเจือโมโห
ฉันตอบโต้อย่างผ่อนคลายด้วยการเอียงคราดทำมุม
เคร้ง! คั้ง! คั้งง!
เสียงอันหนักแน่นและแหลมคม ดังขึ้นตามจังหวะการปะทะ
คราดซ่างเป่าซินจินที่เบาลงจากเดิมหลายเท่า ถูกหมุนควงเพื่อโจมตีสลับกับป้องกัน
ขณะประกายไฟสีดำสว่างวาบจากอาวุธทั้งสอง สายตาของฉันประสานเข้ากับมัน
“เพราะเจ้าไม่ได้ใช้ดาบใหญ่ ข้าถึงเพิ่งรู้สึกตัว… เป็นศิษย์ของเสือขาวสินะ!”
มันเคยเผชิญหน้ากับแบคโฮกุนมาแล้ว?
ในช่วงเวลาห้าพันปี คงจะแปลกเกินไปถ้ามือขวาของผู้นำเผ่าหมีไม่เคยเจอกับแบคโฮกุนเลย
“คิดไม่ถึงว่าคนของเผ่าเสือจะอยู่ที่นี่ด้วย…! ว่าแต่… ทำไมเจ้าถึงได้ใช้คราดแทนดาบใหญ่ล่ะ!”
ดูเหมือนมันจะคิดว่าฉันเป็นคนของเผ่าเสือ—ศิษย์ของแบคโฮกุน
คราดอาจเปลี่ยนรูปร่างและสีไปหลังจากมันยอมรับฉันเป็นเจ้านาย แต่ระดับมือขวาผู้นำเผ่าหมีไม่รู้จักเทวภัณฑ์ของไท่ซ่างเหล่าจวินได้อย่างไร?
ถึงจะถูกเข้าใจผิด ฉันก็ไม่คิดแก้ไขให้ถูกต้อง
“ไม่มีความจำเป็นต้องตอบ”
“…ข้าจะฉีกปากที่อวดดีนั่นเอง!”
เผ่าหมีหลงเหลี่ยมการยั่วยุของฉันและเริ่มสะสมคลื่นพลังวิเศษ
…ถึงกับใช้สกิลแขนงของวิชาดาบ
ดูแล้วมันคงคิดจะปิดฉากการต่อสู้ในพริบตาด้วยท่าไม้ตาย
คงหันมาเอาจริงด้วยวิชาสุดอลังการแทนการลอบแทรกซึมอย่างเงียบเชียบ
ฟ้าววว…!
ท่ามกลางเสียงพายุ ลมหมุนที่เกิดจากคลื่นพลังวิเศษ เริ่มม้วนเป็นเกลียวรอบดาบใหญ่ของเผ่าหมีโน!วลกูดoทคอม
ฉันยกคราดซ่างเป่าซินจินขึ้นมาเตรียมก็จริง แต่มิใช่ท่าตั้งรับการโจมตี
“ลูกเสืออ่อนหัดของเสือขาวเอ๋ย… กล้าลองดีกับวิชาของข้าเชียวรึ!”
วินาทีที่อีกฝ่ายรวบรวมคลื่นพลังวิเศษจนถึงขีดสุด
โดยไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย ฉันเปิดงานใช้สกิลของแบคโฮกุน
〈ท่านใช้สกิล ‘เนตรส่อง’ ของตัวละคร〉
ในร่างโชอึยชิน ขณะข้อความจำนวนมากปรากฏขึ้นถัดจากจากข้อความ <สกิล ‘เนตรส่อง’ ทำงาน> คลื่นพลังวิเศษเริ่มควบแน่นอยู่รอบดวงตาฉัน
วาบ!
ในการมองเห็นสีขาวโพลน ฉันสามารถระบุตำแหน่งเหยื่อได้แจ่มชัด
อีกทั้งกระแสเวลารอบตัวก็ดูจะไหลช้ากว่าปกติ
‘นี่สินะ เนตรสองเลเวลสิบ…!’
เทียบไม่ได้เลยกับเนตรส่องเลเวลกระจอกของฉัน
หลังจากตรึงการเคลื่อนไหวที่เต็มไปด้วยความประมาทของเผ่าหมี ฉันมองเห็นจุดอ่อนของศัตรูอย่างชัดแจ้ง
“ท…ทำไมถึงมีเนตรส่องระดับนี้ได้!”
เผ่าหมีไม่สามารถขยับตัว เนื่องจากคลื่นพลังวิเศษที่เคยใช้เคลือบร่างกายถูกย้ายมาไว้รอบดาบใหญ่เพื่อเตรียมโจมตี
ขณะเผชิญหน้ากับเผ่าเสือ มันคงเตรียมตัวรับมือกับ ‘เนตรส่อง’ ไว้บ้าง
แต่ย่อมมิอาจจินตนาการว่าจะได้เจอกับเนตรส่องระดับ ‘เทพนิยายเผ่าเสือ’
“คึก…!”
ความเคลื่อนไหวของเผ่าหมีแทบหยุดนิ่งหลังจากถูกเล่นงานด้วย ‘เนตรส่อง’ เต็มกำลัง
ตอนนี้ฉันมีสองทางเลือก
ใช้คราดโจมตีใส่จุดอ่อนเข้าไปตรงๆ
หรือ
ใช้พลังของแบคโฮกุนอัญเชิญ ‘กรงเล็บล่าหมี’ —อาวุธที่เกิดมาเพื่อล่าเผ่าหมีโดยเฉพาะ
การอัญเชิญกรงเล็บล่าหมีอาจบั่นทอนอายุขัยของเส้นทางเพลเยอร์ แต่มันก็คุ้มถ้าทำให้ไอ้หมีเวรตรงหน้าถึงแก่ความตาย
‘ไม่ได้… ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเค้นจากมัน… ต้องทำให้หมดสภาพแต่ไม่ถึงตาย จากนั้นก็พาไปสอบปากคำ’
ฉันนำคราดซ่างเป่าซินจินเล็งไปที่คอของเผ่าหมี
คราดเริ่มส่งเสียงคำรามขณะเตรียมระเบิดพลังของ ‘ซี่’
เผ่าหมีที่สัมผัสถึงการสั่งสมคลื่นพลังวิเศษ เริ่มกัดฟันด้วยอาการประหม่า
“วางอาวุธของลงซะ”
“คึ…คึ! คึฮะฮะ! ไม่ใช่แค่สายตาเหมือนเสือขาว กระทั่งส่วนที่อ่อนหัดก็ยังเหมือนกัน…!”
มันพยายามพะงาบปากเยาะเย้ย แต่เนื่องจากถูกตรึงไว้ด้วยเนตรส่อง จึงขยับตัวได้ไม่ถนัดนัก
…ตำแหน่งมือขวาผู้นำเผ่าหมีคงไม่ได้จับฉลากมาสินะ
มันไม่ยอมวางอาวุธจนถึงที่สุด
เห็นได้ชัดว่าแอบเกร็งข้อต่อไว้อยู่ ต่อให้มันถูกซัดจนปางตาย แต่ขอแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่เนตรส่องคลายออก นั่นคือจังหวะสวนกลับของมัน
“คึคึก… ทีนี้เจ้าจะทำยังไงต่อล่ะ! ข้าไม่ทิ้งอาวุธซะอย่าง!”
ทำยังไงน่ะหรือ
เอาซี่คราดยัดปากให้พิการก่อนก็แล้วกัน
ตือหงอเหนงยังรอดจากซี่คราดมาได้ ไอ้เวรนี่ก็คงไม่ตายในซี่เดียวเหมือนกัน
ขณะฉันเตรียมซัดการโจมตี
แสงหนึ่งสว่างขึ้นตรงมุมสายตา
บึ้มมม!
พลังเวทสีทองพุ่งเข้ามาแล้วก็กลืนแขนขวาของเผ่าหมี
“…!”
ชายแขนเสื้ออาจยังอยู่ดี แต่ด้านในมีรอยเลือดและเศษเนื้อซึมออกมา
เผ่าหมีฝืนกลืนเสียงกรีดร้องด้วยใบหน้าเจ็บปวด
เมื่อแขนหลุดจากลำตัว ดาบใหญ่พลันตกกระแทกพื้นพร้อมกับกลิ้งสองสามตลบ
คลื่นพลังวิเศษที่รวบรวมไว้กระจัดกระจายอย่างไร้ค่า
“ไม่อยากทิ้งอาวุธ? แค่ตัดแขนทิ้งก็สิ้นเรื่อง”
ในความมืด ดวงตาและเรือนผมสีทองกำลังสว่างไสว
ไม่ใช่ใครนอกจากวังจีโฮ
“น…นี่เจ้า…!”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ จอมลอกเลียน… ก็พอรู้อยู่หรอกว่าเจ้าไม่มีความละอายใจ แต่กระทั่งความเกรงกลัวก็ไม่มีเลยสินะ… ยังเอาแต่ลอกเลียนเสือขาวด้วยการถือดาบใหญ่ไปไหนมาไหนอยู่อีกหรือ …แถมยังริอ่านปองร้ายนักเรียนของแดนศักดิ์สิทธิ์”
ดูจากอากัปกิริยาในท่าอ้าปากค้าง ชัดเจนแล้วว่ามันไม่รู้เรื่องที่วังจีโฮแฝงตัวมาเข้าค่ายยุวชน
นั่นสินะ คงยากที่จะจินตนาการว่าผู้นำเผ่าเสือ ซึ่งโด่งดังในด้านความเฉื่อยชา จะแฝงตัวมาเป็นนักเรียนมัธยมปลาย
“เขาไม่ใช่ศิษย์ของเสือขาว… เจ้าพ่ายแพ้ให้แก่มนุษย์ธรรมดาที่ฝีมือยังห่างชั้นเสือขาวอยู่หลายขุม อย่างเก่งก็เคยซ้อมกับเสือขาวแค่ไม่กี่หน”
“มนุษย์…? เจ้ายังเรียกมันว่ามนุษย์ได้อีกหรือ!”
“เสียงเห่าหอนของพวกหมีช่างระคายรูหู”
ซวก!
พลังเวทสีทองบดขยี้เท้าซ้ายของเผ่าหมี
ตามที่วังจีโฮอยากให้เป็น เผ่าหมีปิดปากเงียบทันที
เขาคงรู้อยู่แล้วว่าศักดิ์ศรีของเผ่าหมี คือการไม่กรีดร้องต่อหน้าเผ่าเสือ
เผ่าหมีที่เม้มริมฝีปากแน่น ทำได้เพียงถลึงตาใส่วังจีโฮด้วยความเคียดแค้น
‘จอมลอกเลียนมีที่มาแบบนี้นี่เอง…’
แต่จะบอกว่าไอ้เวรนี่ลอกเลียนแบคโฮกุน?
…น่าสมเพชสิ้นดี
วิชาดาบของมือขวาผู้นำเผ่าหมี ดูกระจ้อยร่อยเกินไปเมื่อเทียบกับวิชาดาบของแบคโฮกุน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฉันเห็นจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ หรือเห็นกับตาตัวเองในหอฝึกสีเงิน
สิ่งเดียวที่เหมือนกัน คือการใช้ดาบใหญ่เป็นอาวุธ
หากไม่ใช่เพราะเขาถูกจองจำในฐานะนักโทษแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ ไอ้หมีกระจอกนี่คงถูกแบคโฮกุนตามมาสั่งสอนถึงเกาะ
‘เราควรจัดการมันได้ก่อนที่วังจีโฮจะมาด้วยซ้ำ’
ขณะฉันนึกเจ็บใจ
วังจีโฮลงมือสุดอำมหิต ด้วยการใช้พลังเวทบีบคอเผ่าหมีจนสลบ
เมื่อเห็นเผ่าหมีหมดสติเหมือนตาย ฉันยกเลิกแสงประทานแล้วใช้ไอเท็มห้ามเลือด
วังจีโฮที่ตรวจสอบอาการแขนขวากับน่องซ้ายของฉัน พูดหลังจากเห็นเลือดหยุดไหล
“…ไปรวมทีมกับเสือแดง คิมชินรก และมังกรรักสนุก”
วังจีโฮเดินนำพร้อมกับใช้พลังเวทลากเผ่าหมีไปกับพื้น
“โชอึยชิน… ไว้จบเรื่องนี้เมื่อไร เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“…เรื่องอะไร”
แม้จะเห็นกันทนโท่ แต่ฉันก็ยังหน้าด้านถาม
“เรื่องที่แสงเทพสวรรค์ส่องลงมา กับพลังของเสือขาวที่เจ้าใช้”
