〈เกรดของอาวุธเพิ่มจาก UR เป็น UR+〉
ระดับของคราดซ่างเป่าซินจินเพิ่มขึ้นพร้อมกับเสียงข้อความแจ้งเตือน
วาบ!
แสงสีขาวโพลนสว่างจากคราดจนบดบังทิวทัศน์ของฉันทั้งหมด
เมื่อแบคโฮกุนที่ป้องกันซี่คราดด้วยเขี้ยวขาวในมือค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับแสงสว่าง
ฉากรอบตัวแปรเปลี่ยนโดยสิ้นเชิง
‘ที่นี่คือ…?’
มิติที่มอบความรู้สึกเหมือนกระแสเวลาหยุดไหล แถมยังเป็นเวลากลางคืน
จริงอยู่ เพดานของหอฝึกสีเงินที่ฉันยืนอยู่จนถึงเมื่อครู่ ก็มีบรรยากาศคล้ายกลางคืนเพราะต้องการเน้นให้ ‘เจ็ดดาวประจิม’ ดูโดดเด่น แต่ที่นั่นยังมีแสงไฟจากโรงฝึกคอยเตือนให้รู้ว่าดวงดาวเป็นเพียงของตกแต่ง
อย่างไรก็ดี มิติในปัจจุบันต่างออกไป
‘นั่นมัน…’
ใต้ฝืนนภายามราตรีที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวพราวพราย
มีกระดานหมากรุกยักษ์ที่แตกร้าวอยู่หลายจุด
บนกระดานเต็มไปด้วยหมากสีดำและสีขาว
หมากถูกเรียงในลักษณะช่วงต้นเกม ยังเดินกันไปได้ไม่กี่ตา
ความแปลกไม่ได้ที่อยู่สถานการณ์ แต่เป็น ‘สภาพ’ ของหมากแต่ละตัว
‘มีแค่หมากดำที่อยู่ในสภาพย่ำแย่…’
หมากดำซึ่งกำลังเผชิญหน้ากับหมากขาวที่ใหม่เอี่ยมและเปล่งประกาย มีสภาพชำรุดทรุดโทรมและพังยับเยิน
หมากดำดูย่ำแย่มากจนฉันได้แต่นึกสงสัยว่า ถ้าขยับพวกมันเดินจะไม่พังถล่มลงมาจริงหรือ
[…จัดการกับคราดเก้าซี่ได้อย่างราบรื่นสินะ]
เสียงหนึ่งดังจากคราดซ่างเป่าซินจินที่ฉันกำลังถือ
เป็นเสียงเดียวกับที่เคยได้ยินบนคีโมโพลียา แต่ชัดเจนกว่ามาก
[ยังมีความคิดที่จะจัดการเจ้าหมูตัวนั้นอยู่ไหม?]
แน่นอน สิ่งนั้นยังไม่เปลี่ยน
ตือหงอเหนงกลับมาแล้ว และจอมบงการก็ยังสุขสบายดี
ยังมีงานที่ต้องสะสางอีกมาก
“แน่นอน”
[เจ้ารู้หรือไม่ว่าบุคคลที่คอยให้ท้ายตือหงอเหนง มิใช่ตัวตนที่มนุษย์จะต่อต้านไหว? เจ้ารู้ใช่ไหมว่าการเป็นศัตรูกับตือหงอเหนง เท่ากับเป็นศัตรูของผู้นั้นด้วย]
ต้องรู้อยู่แล้ว
เพราะอีกฝ่ายคือขั้วอำนาจแข็งแกร่ง ชนิดที่แม้แต่เหล่าตัวละครสุดโหดของฉันก็ยังยากจะรับมือ
แต่คำตอบยังคงหนักแน่น
“รู้สิ”
ได้ยินฉันตอบโดยไม่ลังเล คราดซ่างเป่าซินจินในมือระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับแผ่คลื่นพลังวิเศษ
[ฮะฮะฮะฮะ! ต้องอย่างนั้น! หากมีทัศนคติเช่นนี้ล่ะก็ ข้ากับท่านเล่าจื๊อจะยอมรับว่าเจ้าคือนายใหม่ของคราดเก้าซี่!]
หลังจากคลื่นพลังวิเศษหมุนเป็นเกลียวรอบคราดซ่างเป่าซินจินหนึ่งครั้ง
ด้ามจับคราดเปลี่ยนจากสีดินเป็นสีดำ และซี่เปลี่ยนจากโลหะเป็นดำสนิท
เมื่อด้ามและซี่มีสีเข้มขึ้น กลิ่นอายของมันดูแข็งแกร่งและแหลมคม
[ข้าตั้งตารอวันที่นายใหม่จะใช้ ‘ซี่ที่เก้า’ อยู่นะ]
ซี่ที่เก้า ซี่ที่แรงที่สุด
กำลังสื่อถึงซี่ที่แม้แต่ตือหงอเหนงก็ไม่มีโอกาสได้ใช้?
ถ้าพูดถึงขนาดนี้ล่ะก็ เห็นทีฉันคงต้องหาโอกาสใช้ให้ได้
[แต่ว่า… กระดานนี่มัน… หืม…]
“กำลังหมายถึงโลกใบนี้? มิติแห่งนี้คืออะไรกันแน่”
[ที่นี่คือกระจกสะท้อนความคิดของเจ้า]
โลกในความคิดเรา?
มองดูกระดานหมากรุกและตัวหมากที่ชำรุดทรุดโทรม ฉันคิดในใจว่า ‘ไม่มีทาง!’
แต่พอได้เห็นสถานการณ์หมากดำที่กำลังโหมบุกอย่างดุดัน สุดท้ายก็เถียงไม่ออก
“แล้วโลกในความคิดตือหงอเหนงเป็นยังไง”
[เจ้าได้เห็นไปแล้ว]
โลกที่เห็นตอนถูกตือหงอเหนงใช้คราดซ่างเป่าซินจินเสียบท้อง?
“ไม่เห็นอะไรเลย”
ในมิติที่ดูเหมือนกระแสเวลาหยุดนิ่ง
มีเพียงฉันกับคราดซ่างเป่าซินจินเท่านั้น
[นั่นล่ะ]
นั่นล่ะ?
ฉันอยากถามต่อเพราะยังคาใจ แต่ความคิดใหม่ได้แทรกขึ้นมาแทน
“มิติอันว่างเปล่านั่น… คือโลกในความคิดของตือหงอเหนง?”
ไม่มีสิ่งใดอยู่ในโลกแห่งความคิดของ ‘สัญลักษณ์แห่งความโลภและตัณหา’ —ตือโป๊ยกาย?
[โชคดีที่เจ้านายใหม่ยังหลงเหลืออะไรอยู่บ้าง… โดยเฉพาะความมืดกับดวงดาว]
สิ้นคำพูดสุดท้ายของคราดซ่างเป่าซินจิน การมองเห็นของฉันขาวโพลนอีกครั้ง
วาบ!
เมื่อแสงหายไป อีกฝั่งของสายตาคือแบคโฮกุน
ท่ามกลางคลื่นพลังวิเศษจางๆ ที่ยังหลงเหลือจากการปะทะระหว่างเขี้ยวขาวกับคราดซ่างเป่าซินจิน ฉันได้ยินเสียงจากระบบ
〈เลเวลของสกิล ‘สรรพภัณฑ์’ เพิ่มจาก 4 เป็น 5!〉
สกิลสรรพภัณฑ์เลเวลอัป
เป็นผลจากการสั่งสมความชำนาญจนอาวุธเกรด UR กลายเป็น UR+ และได้ยินเสียงของอาวุธ?
“เจ้าได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วสินะ”
แบคโฮกุนที่มองสำรวจฉันอยู่สักพัก เก็บพยัคฆ์เงาสองตัวที่ถูกเนตรสองของฉันตรึงไว้ รวมถึงเขี้ยวขาวในมือ
ปลายสายตาของเขาคือคราดซ่างเป่าซินจินที่กลายเป็นสีดำมันวาว
“ได้ยินเสียงแล้วใช่ไหม”
“ใช่… ขอบคุณมาก”
ความอ่อนโยนแผ่ไปทั่วใบหน้าแบคโฮกุนที่ได้ยินคำขอบคุณ
บ๊อก! บ๊อกบ๊อก!
เจ้าบ่วงแสนรู้ของฉันคงดูออกว่าการฝึกจบแล้ว มันรีบตะกุยเท้าสั้นๆ วิ่งเข้ามาใกล้
“วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกัน”
“ตกลง”
ขณะยกเจ้าบ่วงขึ้นมาอุ้ม ฉันสัมผัสถึงความผิดปกติเล็กๆ ในคำพูดแบคโฮกุน
‘วันนี้…? วันถัดไปยังต้องมาอีก?’
แม้จะได้ยินเสียงของคราดซ่างเป่าซินจินแล้ว แต่แบคโฮกุนยังอยากฝึกฉันต่อ
หากตัวละครของฉัน—เทพนิยายแห่งเผ่าเสือ—หยิบยื่นความช่วยเหลือก็ล่ะ นั่นถือเป็นเรื่องน่ายินดี
‘จะว่าไป…’
เหมือนเคยได้ยินว่าเจ้าบ่วงฝึกกับแบคโฮกุนเป็นประจำ
เมื่อเห็นก้อนสำลีกำลังออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขน ฉันถามพลางลูบหัวมัน
“วังจีโฮเล่าให้ฟังว่าแกก็ฝึกด้วยเหมือนกัน… แสดงให้ดูหน่อยสิ”
…หงิง
เจ้าบ่วงเบือนหน้าหนีพร้อมกับรีบขดตัวกลม
ได้เห็นมันส่งเสียงอ่อนแรงเช่นนี้ ฉันรู้สึกเหมือนถามพลาดไป
“คงเหนื่อยแล้วสินะ… ขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าแกฝึกไปแล้ว… งั้นมาเล่นกันดีกว่า!”
…บ๊อกบ๊อก!
ดูเหมือนจะคิดถูกที่ขอโทษ
เจ้าบ่วงร่าเริงขึ้นทันตาเห็น พร้อมกับกระดิกหางอย่างกระตือรือร้น
“มีคนมา รออยู่ที่นี่ก่อนนะ”
แบคโฮกุนพูดกับฉันและเจ้าบ่วง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป
เผ่าเสือแวะมาที่หอฝึกสีเงิน?
หรือว่ามีใครหน้าไหนอาจหาญทำลายบาเรียปัดเป่า?
ความกังวลสั้นๆ ถูกคลี่คลายอย่างรวดเร็ว
“โชอึยชิน? นายมาทำอะไรที่นี่ …อ้อ การฝึกนั่นสินะ”
เป็นวังจีโฮ
ไม่ใช่แค่นั้น มีบางสิ่ง ‘สีเทา’ ห้อยจากมือของเขา
‘นั่นมัน…’
<สกิล ‘เนตรส่อง’ ทำงาน>
ทันทีที่คลื่นพลังวิเศษทยอยมารวมอยู่รอบดวงตาฉัน สิ่งที่วังจีโฮถือยิ่งชัดเจน
วิญญาณภูเขาที่ร่างกายคมชัดกว่าเมื่อก่อนมาก
วิญญาณภูเขาห้อยจากมือของวังจีโฮในสภาพกลับหัว
พอเห็นฉัน มันเริ่มดิ้นรนพร้อมกับอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ
โฮกก…!
แต่พอได้ยินเสียงคำรามเยี่ยงสัตว์ร้ายเข้าไป วิญญาณภูเขาพลันชะงักงัน ราวกับเป็นเสียงจากนรกก็มิปาน
‘เสียงมาจากไหนอีกแล้ว…?’
เสือขาวกับเจ้าบ่วงทำเสียงนี้ไม่ได้แน่ ดังนั้นต้นตอน่าจะมาจากวังจีโฮ วิญญาณภูเขา หรือไม่ก็ความผิดพลาดของโครงสร้างอาคาร หรือไม่ก็หูฉันฝาดไปเอง
“แล้วนายมาทำอะไร”
“มาขอให้เสือขาวช่วยปรับทัศนคติวิญญาณภูเขา”
ด้วยสีหน้าค่อนข้างรำคาญ วังจีโฮเขย่าวิญญาณภูเขาในมือ
วิญญาณภูเขาพยายามอ้อนวอนขอให้ปล่อย ถึงขั้นประนมมือ แต่วังจีโฮมิได้แยแส
“วิญญาณภูเขาทำอะไรลงไป?”
“มันสอนให้ลูกหลานเสือเงินเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ”
คำอธิบายของวังจีโฮก็คือ:
ระหว่างที่เขากำลังหลับพักผ่อนอยู่ในบ้าน
วังจีโฮพบว่าอยู่ๆ ลูกหลานเสือเงินทั้งสามได้หายตัวไปจากคฤหาสน์ จึงเริ่มออกตามหาโนเวลกูดอทคอม
จนกระทั่งพบทั้งสามที่ใจกลางสวนวงกต
ลูกหลานเสือเงินต่างนอนสลบในสภาพจมกองเลือด
“ตอนนั้นฉันตรวจไม่พบสัญญาณชีพ แต่ว่า…”
ขณะวังจีโฮลนลานรีบวิ่งเข้าไปหาเด็กทั้งสาม อีกฝ่ายระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นมาพูด
— ท่านเสือเหลือง! ตกใจใช่ไหมล่ะ!
— พวกเราเรียนรู้วิธีอำพรางกลิ่นอายเพื่อแกล้งท่าน!
— ข้าถ่ายรูปไว้แล้ว ขอส่งให้พี่อึยชินดูได้ไหม
ลูกหลานเสือเงินแกล้งวังจีโฮด้วยเลือดปลอมที่ทำจากสีย้อม
แม้จะเป็นฝ่ายถูกแกล้ง วังจีโฮทำเพียงหัวเราะคิกคักแล้วพูด
— น่าทึ่งมากที่สามารถตบตาผู้นำเผ่าเสือได้ชั่วขณะหนึ่ง ใครเป็นคนคิดไอเดียนี้?
วังจีโฮอยากระบุตัวหัวโจกให้ได้ เพื่อชี้แนะเด็กคนนั้นด้วยอย่างถูกต้องและอ่อนโยน
ทันใดนั้น เด็กทั้งสามชี้ไปทางวิญญาณภูเขาที่กำลังลอยวนเวียนอยู่ตรงมุมสวนวงกต
ท่าทีของมันดูเหมือนกำลังเฉลิมฉลองความสำเร็จของเด็กๆ
— วิญญาณภูเขาเป็นคนสอนพวกเรา! เขาชอบสอนวิธีแกล้งสนุกๆ ให้เราเสมอ!
— ใช่! ได้ยินว่าเรียนวิธีแกล้งเหล่านี้มาจากนักเรียนห้อง 3/0 ของโรงเรียนแสงเงิน!
— ท่านเสือเหลือกับอึยชินอปป้าก็อยู่ห้องศูนย์เหมือนกันใช่ไหม? ข้าเองก็อยากอยู่ห้องศูนย์บ้างในปีหน้า! พวกเราจะตั้งใจเรียนเพื่อสอบให้ติดห้องศูนย์!
— พวกเจ้าโชคดีจังเลย… ข้าเองก็อยากเข้าโรงเรียนแสงเงินห้องศูนย์บ้าง
พอเล่าจบ วังจีโฮนวดขมับด้วยสีหน้าเหลืออด
“วิญญาณภูเขานิสัยเสียตนนี้ บังอาจปลูกฝังความคิดพิเรนทร์ๆ ให้ลูกหลานของเรา…”
ลูกหลานเสือเงินผู้ใสซื่อ มีความฝันที่จะเข้าเรียนในห้องศูนย์!
เป็นธรรมดาที่ประธานใหญ่และรุ่นพี่ห้องศูนย์จะรู้สึกปวดหัว
“นั่นคือเรื่องราวทั้งหมด… เสือขาว ช่วยมอบบทเรียนให้มันหน่อย”
สิ้นคำพูดดังกล่าว วังจีโฮโยนวิญญาณภูเขาที่กำลังห้อยหัวไปหาแบคโฮกุน
วิญญาณภูเขาพยายามฉวยโอกาสหนี แต่สุดท้ายก็ถูกเนตรส่องของแบคโฮกุนตรึงไว้
“ในเมื่อเจ้าเป็นวิญญาณภูเขาที่สถิตอยู่บนเขาปีกสวรรค์แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นถิ่นของเทพนิยายนักรบที่เก่าแก่ที่สุดบนคาบสมุทรเกาหลี เจ้าก็ควรศึกษาวิชาต่อสู้ติดตัวไว้บ้าง… มาเริ่มกันเลย”
ชิ้ง—!
ด้วยสีหน้าเย็นยะเยือกราวน้ำแข็ง แบคโฮกุนชักเขี้ยวขาวออกมาเล็งใส่วิญญาณภูเขา
จากนั้น การรุมซ้อมฝ่ายเดียวได้เริ่มขึ้น
“ฮะฮะฮะ! วันนี้เสือขาวดูกระตือรือร้นดีนะ คิดถูกจริงๆ ที่พามา!”
วังจีโฮหัวเราะอย่างมีความสุขขณะยืนมอง ส่วนฉันคอยโอบกอดเจ้าบ่วงที่เอาแต่ออดอ้อน
วิญญาณภูเขาคอยอ้อนวอนฉันเป็นระยะด้วยสายตาสิ้นหวังสุดขีด
ทีแรกฉันก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่พอถูกเจ้าบ่วงใช้ลิ้นสากๆ เลียก็มีความสุขจนลืมไปสนิท
* * *
เทศกาลสอบปลายภาคอาจจบลงไปแล้วในสัปดาห์ก่อน แต่กระบวนการทั้งหมดยังไม่สิ้นสุด
โรงเรียนแสงเงินค่อนข้างเปิดกว้างกับทฤษฎีต่างโลกที่มีการเปลี่ยนแปลงแทบทุกวัน จึงอนุญาตให้มีการประท้วงคำตอบในข้อที่คิดว่าเฉลยผิด
ดังนั้น แม้โรงเรียนจะประกาศผลสอบตามเกณฑ์การให้คะแนนที่กำหนดไว้ล่วงหน้า แต่ก็เปิดโอกาสให้นักเรียนคัดค้านและแก้ไขคะแนนสอบภายในหนึ่งสัปดาห์
‘รอบนี้ปีสองดูจะมีประเด็นเยอะ’
ประเด็นหลักมักเกิดขึ้นในข้อสอบเขียนเรียงความ
มีข้อหนึ่งเกี่ยวข้องกับความน่าจะเป็นของ ‘กล่องสุ่มไอเท็ม’ ที่ได้รับมาจากรอยแยก
นักเรียนบางคนถูกตัดคะแนนเพราะเขียนบรรยายว่า ‘กล่องสุ่มไอเท็มเกรด R หรือต่ำกว่าควรถูกโยนทิ้งมากกว่าเก็บไว้’ และนั่นกลายเป็นประเด็นร้อนแรงที่กำลังถูกถกเถียง
ผู้ชนะคือฝั่งนักเรียน
และไม่น่าเชื่อ หนึ่งในนักเรียนที่เป็นแกนนำการคัดค้านคือศิษย์ของฉัน—ย็อมจุนยอล
นอกเหนือจากข้อดังกล่าว ย็อมจุนยอลยังคัดค้านอีกหลายข้อ ส่งผลให้ได้รับคะแนนจากข้อที่ถูกวินิจฉัยว่าผิด และได้รับคะแนนเพิ่มจากข้อที่ถูกวินิจฉัยว่าตอบถูกไม่ครบถ้วน
‘นี่คือเหตุผลที่ย็อมจุนยอลยังไม่พูดเรื่องคะแนนสอบ…’
เขายังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะเป็นท็อปรุ่น ด้วยกายคัดค้านข้อสอบจนถึงวินาทีสุดท้าย
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าคะแนนสอบหลังจากคัดค้านผ่าน มากพอที่จะเปลี่ยนลำดับของผลการสอบหรือไม่ แต่ฉันภาวนาให้เขาบรรลุในสิ่งที่ต้องการ
ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่กลายเป็นประเด็นร้อนหลังจากสอบปลายภาคเสร็จ
‘สุดท้ายก็คว้าโอกาสไว้ได้สินะ’
เหยื่อที่บังเอิญพัวพันกับการทุจริตการสอบเข้าช่วงปลายปีที่แล้ว
นักเรียนที่สอบผ่านด้วยเงื่อนไขพิเศษ ซึ่งความจริงแล้วมีไว้เป็นช่องทางให้เด็กเส้นสอบติด
นักเรียนคนนั้นมีคะแนนสอบปลายภาคอยู่ ‘ครึ่งบน’ จากนักเรียนทั้งรุ่น ส่งผลให้ได้รับสิทธิ์เรียนต่อในโรงเรียนแสงเงิน
แม้บางคนจะยืนกรานว่าควรไล่ออก แต่ในเมื่อสอบผ่านเกณฑ์ ทางโรงเรียนจึงทำอะไรมากไม่ได้
ขณะฉันเดินไปโรงเรียนพลางไล่อ่านกระทู้ในบอร์ดทั่วไปอย่างอารมณ์ดี
“นี่… รองหัวหน้าห้อง”
ซงแดซอก
ด้วยใบหน้าสะอาดสะอ้านกว่าเก่า จนนักเรียนข้างๆ แอบเหล่มอง เขาแจ้งข่าวใหม่กับฉัน
“ใบสมัครฝึกงานของฉันผ่านการอนุมัติแล้ว”
อีกหนึ่งข่าวดีในเช้านี้
…แค่เขาส่งใบสมัครไป เราก็ดีใจมากแล้ว นี่ยังมาแบ่งปันข่าวดีให้ฟังอีก
“ยินดีด้วย บอกมินกือรินหรือยัง”
“…ยัง ฉันกลัวว่าถ้าตกสัมภาษณ์ เธอจะร้องไห้ ก็เลยยังไม่ได้บอก”
ใส่ใจกันดีจริงๆ
“ตามนั้น”
โดยไม่คุยอะไรกันต่อ ฉันกับซงแดซอกต่างคนต่างเดินไปห้องเรียน
ไม่มีใครพูดอะไรกัน แต่บรรยากาศก็มิได้อึดอัดหรือกระอักกระอ่วน
* * *
ชายหนุ่มในวัยราวยี่สิบ
กับเด็กที่สูงประมาณเอวของชายคนดังกล่าว
ทั้งสองแลกเปลี่ยนกระเป๋าที่ตัวเองเตรียมมา
ในกระเป๋าของเด็กมีถุงบรรจุของเหลวสีประหลาด ส่วนกระเป๋าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยปึกธนบัตรห้าหมื่นวอน
“นับเงินเรียบร้อย! ขอบใจที่ใช้บริการนะเสือเหลือง!”
เด็กพูดด้วยเสียงร่าเริงขณะจ้องกระเป๋าตุงธนบัตร
ระหว่างที่ยืนมองเด็กทำหน้ามีความสุขด้วยสายตาอ่อนโยน เสือเหลืองขอร้อง
“ข้ามีบางสิ่งอยากจะรบกวน”
“ได้สิ! พูดมาเลย ถ้ามีเงินให้ ไม่ว่าอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
เสือเหลืองเคยลองผิดลองถูกกับเผ่ากวางมาแล้วหลายครั้ง
เชื่อใจพวกเขาได้ไหม?
เสือเหลืองเชื่อใจเผ่ากวางมาก เนื่องจากทำมาค้าขายกันมาหลายพันปี แต่ถึงอย่างนั้นก็จำเป็นต้องมีหลักประกัน
หลังจากลองรบกวนไปหลายเรื่องในระยะหลัง เสือเหลืองได้ข้อสรุปว่าเผ่ากวาง ‘เชื่อใจได้’
“พอจะมีข้อมูลของพิษที่กัดกร่อนผู้มีพลังวิเศษไหม”
ขณะกล่าว เสือเหลืองเฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของผู้นำเผ่ากวาง
ผู้นำเผ่ากวางที่อยู่ในรูปลักษณ์เด็ก กะพริบตาถี่พร้อมกับย่ำเท้า
“มีพิษแบบนั้นอยู่ด้วย? หรือว่าเจ้าอุปโลกน์ขึ้นมา? พิษในจินตนาการ? ข้าไม่รู้จัก!”
“ข้าบังเอิญเจอมาแถวๆ ทะเลสาบใกล้กับสวนสนุกที่เพิ่งซื้อ ตอนนี้เรียกมันว่า ‘พิษวิเศษ’ ไปก่อน”
พิษวิเศษที่มีอยู่เต็มรอยแยกแช่แข็ง
เป็นไม่ได้ที่จะผลิตยาแก้พิษนั่นด้วยเทคโนโลยีของสมาคมและเผ่าเสือเพียงลำพัง
‘จริงอยู่ เราสามารถแก้ปัญหาด้วยวิธีแปลกๆ ของโชอึยชิน หรือไม่ก็พึ่งพาไอเท็มที่มีเกรดค่อนข้างสูง แต่นั่นไม่ใช่การแก้ที่ต้นตอ ไม่ว่ายังไงก็ต้องสร้างยาถอนพิษให้ได้’
ได้ข้อสรุปเช่นนั้น เสือเหลืองตัดสินใจติดต่อเผ่ากวาง
ใช้เวลาค่อนข้างนานเพื่อยืนยันว่าเผ่ากวางไม่ใช่คนทรยศ
“ลองดูนี่สิ”
ก้อนพิษที่ห่อหุ้มด้วยคลื่นพลังวิเศษสีทอง ลอยออกจากฝ่ามือวังจีโฮ
ได้เห็นพิษวิเศษ สีหน้าของผู้นำเผ่ากวางเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นทันที
ตื่นเต้นจน ‘เขา’ โผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง
ได้เห็นการตอบสนอง เสือเหลืองยิ่งมั่นใจว่าเผ่ากวางไม่ใช่คนทรยศ
“ข้าอยากศึกษา! ให้ข้าทำเถอะนะ!”
เสือเหลืองยืนมองเผ่ากวางเดินเข้ามาดูพิษวิเศษใกล้ๆ ด้วยรอยยิ้ม
“เมื่อไม่นานมานี้ ทางการเพิ่งประกาศปิดตายทางเข้าออกสวนสนุกที่ทะเลสาบซอกชน… แถวนั้นยังมีพิษวิเศษรั่วไหล ถ้าเจ้าพร้อมจะศึกษาตอนไหนก็ติดต่อมาได้ทุกเมื่อ”
