MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Result of Your Choice/ผลลัพธ์ที่คุณเลือก (5)
“ครูมาทำอะไรที่นี่…”
เสียงของซองกุกอุนแฝงความเย็นยะเยือก
‘เขาระแวงครูฮัมกึนยอง?’
ทั้งสองเคยรู้จักกันเมื่อสิบห้าปีก่อน
ดังนั้น คำถามเมื่อครู่จึงฟังดูตึงเครียดพิกล
“ไว้ค่อยกินข้าวด้วยกันวันหลังนะ ครูขอตัวก่อน”
“เอ๋… ทำไมอยู่ๆ ครูถึง…”
แม้ซองซีวานจะคัดค้านด้วยท่าทีสับสน แต่ฮัมกึนยองเตรียมจากไปโดยไม่ลังเล
ซองกุกอุนกล่าวขณะฮัมกึนยองหันหลังให้
“ทำไมถึงรีบร้อนกลับนักล่ะครับ… ไม่กลัวว่าศิษย์ที่ชอบสร้างปัญหา จะทำอะไรกับนักเรียนคนสำคัญของครูหรือ”
“ถ้าฉันอยู่ที่นี่ด้วย เธอคงทำอะไรได้ไม่สะดวก”
“ครูน่ะเป็นคนดี และผมก็นับถือคุณมากในฐานะเพลเยอร์ แต่ในฐานะครู…”
“ฉันรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร”
ครูฮัมกึนยองกล่าวอย่างสุขุม
“เธอไม่ได้เกลียดฉัน แต่กลัวว่าฉันที่เป็นตาแก่คร่ำครึ จะขัดขวางความเคลื่อนไหวของรุ่นน้องเธอ”
…ไม่ยักเคยเห็นครูฮัมกึนยองมีท่าทีแบบนี้มาก่อน
แล้วที่น่าตกตะลึงไม่ใช่แค่คำพูดของครู แต่ยังรวมถึงเรื่องที่ซองกุกอุนไม่คิดจะแก้ตัว
ตอนแรกนึกว่าเขาจะหัวเราะแก้เขินแล้วเบี่ยงประเด็นทำนองว่า ‘ฮะฮะ! แก่คร่ำครึอะไรกันครับ’ แต่เอาเข้าจริงกลับปิดปากเงียบ
“พี่! พูดอะไรออกมาน่ะ! ถึงครูฮัมกึนยองจะดูน่ากลัว แต่เขาเป็นครูที่เข้าใจนักเรียนมากนะครับ”
กระทั่งในยามพูดปกป้องฮัมกึนยอง ซองซีวานยังแกล้งอำใบหน้าไม่เป็นมิตรของอีกฝ่าย
แต่ซองกุกอุนยังคงทำหน้าไม่เชื่อ
“…เข้าใจนักเรียน?”
“ใช่! ครูฮัมกึนยองไม่ได้ตามมาเพื่อดุด่าหรือสั่งสอนเรา แต่มาเพราะผมชวนกินมื้อเที่ยง… พี่เป็นอะไรไปเนี่ย? อยู่ดีๆ ก็โผล่มาแล้วพูดจาแปลกๆ”
“นายไม่รู้หรือว่าไม่ควรเลี้ยงข้าวบุคลากรของโรงเรียนส่งเดช”
“เทอมนี้ผมไม่มีวิชาที่เรียนกับครูฮัมกึนยอง… ถึงเขาจะเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการนักเรียน แต่ครูฮัมกึนยองไม่ได้ดูแลชั้นปีสาม ดังนั้นการเลี้ยงข้าวจึงไม่ถือว่าผิดกฎหมาย เพราะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับผลการเรียน… เข้าไปข้างในกันเถอะครับครู”
สมแล้วที่เป็นประธานสมาคมปีกธรณี ซองซีวานแก้ไขสถานการณ์อย่างชำนาญ จนสามารถพาฮัมกึนยองกับซองกุกอุนเข้าไปข้างในได้ทั้งคู่
ผ่านเฉลียงไม้หน้าบ้าน จนไปถึงห้องรับแขกสไตล์เกาหลีดั้งเดิมที่มีกลิ่นอายสมัยใหม่
ตลอดทางที่เดินเข้ามา ผู้ใหญ่สองคนยังคงเอาแต่เงียบ
‘สองคนนี้ดูไม่ปกติ’
เทียบกับในเกมไม่ได้ด้วย เพราะไม่เคยมีฉากประจันหน้ากันให้เห็น
…แต่ค่อนข้างชัดเจนว่า บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่เปลี่ยนไปจากตอนที่เราเจอแยกกัน
“อีดัม ครูฮัมกึนยองกับพี่กุกอุนมาแล้ว”
“…”
คเยอีดัม ผู้นั่งชมต้นเบิร์ชผ่านหน้าต่างห้องรับแขก ลุกจากเก้าอี้
เขาคำนับเก้าสิบองศาให้กับบุรุษทั้งสองโดยไม่พูดไม่จา
นิสัยยังคงเหมือนคราวก่อน ราวกับถูกครอบงำโดยคำสาปสาบานให้เงียบ
“เดี๋ยวอีดัมจะเตรียมอาหารให้ นั่งรอกันก่อนนะครับ”
“ผมจะช่วยอีกแรง”
“นั่งลงเถอะอึยชิน ฉันคงปล่อยให้รุ่นน้องที่เพิ่งมาบ้านครั้งแรกทำนั่นทำนี่ไม่ได้ และอันที่จริง แม่ของฉันก็เตรียมทุกอย่างไว้แล้วก่อนท่านจะออกไป”
ดูจากการวางตัวของคเยอีดัม เขาคงไม่ได้เพิ่งเคยมาบ้านหลังนี้
หลังจากรุ่นพี่สมาคมปีกธรณีทั้งสองลับสายตา
ฉันเปิดบทสนทนาอย่างระวังปาก
“ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณ แต่ครูฮัมกึนยองไม่ใช่ทั้งตาแก่คร่ำครึหรือครูที่คอยขัดขานักเรียน”
ฉันอยากจะเสริมว่า ‘และรุ่นพี่ซองกุกอุนก็ไม่ใช่พวกชอบสร้างปัญหาให้รุ่นน้อง’ แต่เมื่อลองไตร่ตรองอย่างละเอียดก็ตัดสินใจปิดปากเงียบ
คำนึงจากวีรกรรมของซองกุกอุนและจอนมูยองในเกม พวกเขาโด่งดังในการสร้างความเดือดร้อนให้รุ่นน้อง
ซองกุกอุนยังคงทำหน้าไม่เชื่อขณะฟังฉันพูด
“ครูเคยทำผิดพลาดหลายเรื่องกับกุกอุน เขาจะคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก”
“…ผมเข้าใจดีว่าครูน่ะ แตกต่างจากไอ้พวกระยำในตอนนั้น… ครูไม่ใช่คนที่เคลื่อนไหวเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ทั้งหมดทำไปเพราะเป็นห่วงนักเรียนจากใจจริง”
“และผลของการทำแบบนั้น… พวกเธอจึงต้องเจ็บปวด”
คงกำลังหมายถึงเหตุการณ์เมื่อสิบห้าปีก่อน
ในเวลานั้น โรงเรียนแสงเงินกำลังวุ่นวายเพราะวังจีโฮไม่ดูแล
ท่ามกลางความอลหม่าน ในโรงเรียนมีครูฮัมกึนยอง ผู้เรียกตัวเองว่าหัวโบราณและบ้าอุดมคติ
และยังมีซองกุกอุน ตัวปัญหาและนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียนแสงเงิน ซึ่งโด่งดังในฐานะประธานนักเรียนบ้าพลัง
ค่อนข้างชัดเจนแล้วว่า ทั้งสองขัดแย้งกันในเวลานั้น
‘ทุกครั้งที่ครูฮัมกึนยองพูดถึงเหตุการณ์เมื่อสิบห้าปีก่อน เขามักนึกถึงซองกุกอุนขณะมองหน้าเรา’
กอปรกับเรื่องที่เขาไม่เคยเค้นถามเหตุผลจากฉันเลย โดยอธิบายว่าไม่อยากก้าวก่ายนักเรียน
‘สิบห้าปีก่อนคือปีแรกที่ครูฮัมกึนยองเริ่มทำงานในโรงเรียน และถูกพักงานในปีเดียวกัน’
ในสถานการณ์ปกติ คนอย่างเขาควรจะปรับตัวเข้ากับความโกลาหลในปีแรกได้ไม่ยาก
แต่กลับถูกพักงาน?
เมื่อทราบว่าฮัมกึนยองไม่ใช่ครูที่สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่ต้น ฉันเริ่มมองเขาเป็นคนมากขึ้น
“สมัยนั้น ผมรู้สึกเหมือนตะโกนใส่กำแพงทุกครั้งที่คุยกับคุณ”
…ซักอยากจะเห็นครูฮัมกึนยองเวอร์ชัน ‘กำแพง’ แล้วสิ
ไว้ค่อยกลับไปไล่หาวิดีโอในสมัยนั้นดู
“…ครูเปลี่ยนไปแล้วสินะ”
ซองกุกอุนเริ่มยอมรับ แต่ก็สีหน้ายังดูสับสนอยู่เล็กน้อย
…ครูฮัมกึนยองไม่ได้เปลี่ยนไป ตอนนั้นเขาแค่ไม่รู้วิธีรับมือกับนักเรียน
“ผมขอโทษที่เคยเข้าใจครูผิด”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันก็ยังเป็นตาแก่คร่ำครึคนเดิม”
“ฮะฮะ! ตาแก่คร่ำครึอะไรกัน คุณพูดแบบนั้นเพราะยังไม่เคยเจอตาแก่คร่ำครึตัวจริงต่างหาก ไว้ถ้าไปที่ยออึยโด*ผมจะแนะนำพวกมันให้รู้จักนะ” (*ที่ตั้งอาคารรัฐสภา)
“ขอบคุณ แต่ไม่เป็นไร”
ซองกุกอุนหัวเราะอย่างมีความสุข ส่วนฮัมกึนยองตอบเสียงเรียบ
ดูเหมือนพวกเขาจะกลับมาเป็นคนที่ฉันรู้จักอีกครั้ง
“มื้อเที่ยงพร้อมแล้ว!”
ระหว่างทั้งสองคุยกันไปเรื่อยเปื่อย มื้อเที่ยงที่ทำจากบักวีต (Buckwheat) เป็นหลักก็ถูกเตรียมเสร็จ
จานเด็ดคือต็อกบักวีตสูตรฮงชอน
รสเผ็ดร้อนและสดชื่นของหัวไชเท้าและกะหล่ำปลีซึ่งกระจายอยู่ทั่วแป้งบักวีต สร้างความประทับใจให้ฉันเป็นพิเศษ
“ครูฮัมกึนยองเคยเป็นครูผู้ช่วยห้องพี่กุกอุนตอนเขาอยู่ปีสาม?”
“ใช่ แต่ครูประจำชั้นตัวจริงออกไปทำธุระนอกโรงเรียนแทบจะตลอด ฉันจึงเป็นเหมือนครูประจำชั้นกลายๆ”
“สุดยอด… ทำไมถึงไม่เคยเล่าให้ฟังเลยล่ะครับ ช่วยเล่าวีรกรรมสมัยเรียนของพี่กุกอุนให้ฟังหน่อย!”
“กุกอุนไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้”
ดูเหมือนผู้ใหญ่ทั้งสองจะคืนดีกันแล้ว และบทสนทนายิ่งราบรื่นเมื่อมีซองซีวานเข้ามาร่วมวง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วีรกรรมสมัยซองกุกอุนอยู่ปีสอง
…สมแล้วที่เป็นเด็กห้องศูนย์ตัวอย่าง
ตัวอย่างในทางที่ไม่ดี
ทั้งคดีที่ผู้ดูแลหอพัก ซึ่งไม่ถูกลงโทษทางวินัยเพราะกระทำความผิดเบาเกินไป ถูกกลุ่มเด็กแสบป้ายสีว่าโดนผีเข้าแล้วจับไปทำพิธีกรรมสุดเพี้ยน
คดีที่แอบดัดแปลงดีไวซ์เพื่อแสดง ‘โทษความผิด’ และ ‘อัตราการจำคุก’ ขึ้นกระดานดำทุกครั้งเมื่อครูคนที่สนิทกับผู้ดูแลหอพัก เดินเข้ามาในห้องเรียน
คดีที่ประตูห้องประชุมของคณะกรรมการ ถูกเปลี่ยนให้เป็น ‘พอร์ทัล’ (Portal) ซึ่งเชื่อมต่อกับห้องน้ำสไตล์โบราณในอาคารเรียนเก่า
คดีที่เมื่อผู้ดูแลหอเลวๆ ถูกไล่ออก แชมเปญไร้แอลกอฮอล์ได้พุ่งจากท่อน้ำพุโรงเรียนสามวันติดต่อกัน
อย่างที่คิด การกลั่นแกล้งฝีมือตัวละครของฉัน ทั้งเล่นใหญ่และเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายผู้ผดุงคุณธรรม
“จริงสิ… แล้วพี่กุกอุนมาทำอะไรที่นี่”
เมื่อหัวข้อสนทนาเปลี่ยน ซองกุกอุนยิ้มแล้วตอบ
“ฉันได้รับข้อความว่านายจะกลับมาบ้านที่ฮงชอน ก็เลยอยากมาฟังความคืบหน้าของการบ้านที่มอบหมายให้ทำ”
“พี่หมายถึงการขุดคุ้ยตำนานสยองขวัญ?”
ซองซีวานเริ่มเล่าเกี่ยวกับผลการขุดคุ้ยตำนานสยองขวัญ
ทั้งทางเดินลับระหว่างหอประชุมสภานักเรียนกับตึกกรรมการรักษาระเบียบ
เครื่องซิมูเลเตอร์เก่าๆ ที่ซ่อนอยู่
วิดีโอของคุณปู่ในห้องบอส
ความสัมพันธ์ระหว่างประตูปรภพและเส้นเลือดภูเขาที่ฉันสืบได้
ซองซีวานอธิบายทุกประเด็นอย่างละเอียดจนแม้แต่ครูฮัมกึนยอง ผู้ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน ก็ยังเข้าใจได้ไม่ยาก
“ถัดไปเป็นข้อมูลที่เราค้นพบจากห้องอ่านหนังสือของคุณปู่เมื่อช่วงเช้า”
รุ่นพี่ตรวจสอบห้องอ่านหนังสือของอดีตประธานสมาคมเพลเยอร์เกาหลีเสร็จตั้งแต่เช้าแล้ว?
ขณะซองซีวานอธิบาย เขาส่งไฟล์ข้อมูลเข้าดีไวซ์ของทุกคน
“งานวิจัยของคุณปู่เกี่ยวข้องกับคุณภาพของดินและเส้นเลือดใต้พิภพบนคาบสมุทรเกาหลี เมื่อนำมาเทียบกับกิจกรรมในอดีตของสมาคมปีกธรณี, ตำแหน่งที่หมูป่ารอบหอพักถูกพบบ่อยครั้ง, ตำแหน่งของประตูปรภพ—ขอเรียกว่าตำแหน่งของเส้นเลือดใต้พิภพ… ทั้งหมดสอดคล้องกันอย่างลงตัว”
ซองซีวานพูดพลางแสดงโฮโลแกรมเปรียบเทียบระหว่างแผนที่ของเขาปีกสวรรค์ที่ฉันส่งให้ และงานวิจัยของอดีตประธานสมาคมเพลเยอร์เกาหลี
“ผมคิดว่ามีบางสิ่งพยายามทำลายเส้นเลือดใต้พิภพของโรงเรียนแสงเงิน คุณปู่ที่ทราบเรื่องนี้ จึงสลักคำเตือนไว้ในรูปแบบตำนานสยองขวัญ… พี่กุกอุนเองก็คงค้นพบเรื่องพวกนี้ระหว่างเรียนสินะครับ”
เมื่อเห็นซองกุกอุนพยักหน้า ซองซีวานที่ได้รับความมั่นใจเริ่มพูดต่อ
“และสิ่งที่พยายามทำลายเส้นเลือดใต้พิภพเหล่านั้น… ผมสงสัยว่าอาจเป็นเผ่าแท้ นั่นคงเป็นเหตุผลที่พี่ไม่เชื่อใจเผ่าแท้กับลูกหลาน และยังเป็นเหตุผลที่คุณปู่ไม่สามารถทิ้งคำเตือนที่ตรงไปตรงมาได้”
แปะแปะแปะ!
เมื่อซองซีวานพูดจบ ซองกุกอุนค่อยๆ ละเมียดปรบมือ
“ถูกต้องทั้งหมด… ยอดเยี่ยมมาก”
ซองกุกอุนกล่าวต่อขณะมองหน้าพวกเรา
“มีเผ่าแท้กำลังเพ่งเล็งคาบสมุทรเกาหลีอยู่… ถึงตอนนี้จะยังเป็นแค่หลักฐานทางอ้อมหรือลางสังหรณ์ แต่แผนการของพวกมันน่าจะเริ่มขึ้นโดยมีศูนย์กลางเป็นโรงเรียนแสงเงิน—สถานที่ซึ่งมีพลังงานไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดใต้พิภพมากที่สุด”
คำนึงจากพฤติกรรมในเกม ฉันพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าซองกุกอุนล่วงรู้แผนการของจอมบงการ และพยายามเคลื่อนไหวเพื่อรับมือ
คำพูดของเขายังไม่จบ
“ฉันแทรกแซงโรงเรียนแสงเงินได้ไม่มากนัก ขอโทษที่ต้องทดสอบพวกนาย… หวังว่าทุกคนจะคอยช่วยเหลือฉันนะ มันเป็นงานที่เสี่ยง ดังนั้นจะให้เวลากลับไปคิดและตัดสินใจ”
สายตาซองกุกอุนมองกวาดไปยังซองซีวาน คเยอีดัม ฉัน แล้วหยุดลงที่ครูฮัมกึนยอง
“ครูก็ด้วย”
* * *
เช้าวันถัดมา, ฮงชอน
ฉันนอนค้างคืนที่บ้านซองซีวาน ส่วนครูฮัมกึนยองกลับไปนอนค้างที่บ้านจิตรกรฮงคยุงบ๊ก
‘ซองซีวานกับครูฮัมกึนยองคงร่วมมือกับซองกุกอุนแน่นอน แต่คเยอีดัมนี่สิ…’
ซองกุกอุนก็ดูจะไม่รีบร้อนเอาคำตอบ
เขาไม่อยากแจกจ่ายภารกิจเสี่ยงอันตรายด้วยบรรยากาศเชิงข่มขู่
‘ถ้าเราร่วมมือกับซองกุกอุน เหตุร้ายในอนาคตก็จะถูกเก็บกวาดได้ง่ายขึ้นมาก’
โดยเฉพาะสิ่งที่เกิดขึ้นนอกโรงเรียน
มีหลายอีเวนต์ที่นักเรียนเข้าไปข้องแวะได้ลำบาก
‘หมากในมือเราเพิ่มขึ้นอีกแล้ว’
ขณะใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน ฉันไล่อ่านข้อความค้างในดีไวซ์
ข้อความเป็นแชตกลุ่มที่มีจางนัมอุกกับอูซังฮุน
[อูซังฮุน] ?
[อูซังฮุน] นี่
มีแค่สองข้อความ ทั้งคู่เป็นของอูซังฮุน
‘จางนัมอุกไม่พิมพ์อะไรเลย’
ข้อความล่าสุดของจางนัมอุก คือการตอบรับพิกัดของโดซีฮูที่ฉันส่งให้
‘เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ… ดูเหมือนอูซังฮุนก็คงอยากรู้เหมือนกัน’
ตามปกติแล้ว ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แต่จางนัมอุกมักอธิบายจุดจบจนกระจ่างเสมอ
ฉันเองก็คาใจ แต่ตอนนี้มีบางสิ่งที่เร่งด่วนกว่า
“กำลังรบเหลือเฟือขนาดนี้… ทางสมาคมคงไม่ส่งใครมาเพิ่มแล้วล่ะ ช่วงนี้พวกเขาขาดแคลนกำลังคนอย่างหนัก ฮะฮะ!”
สันเขาอาชาเหล็ก, ภูเขาการี, พิกัดที่ได้รับแจ้งว่าจะเกิดรอยแยก
กลุ่มคนที่ตอบรับคำเชิญล่วงหน้าของทางสมาคมประกอบด้วย จิตรกรฮงคยุงบ๊ก ครูฮัมกึนยอง ซองซีวาน คเยอีดัม และฉัน
นอกจากพวกเรายังมีส.ส. ซองกุกอุนและเลขาส่วนตัว—จอนมูยอง ซึ่งมาสมทบในตอนเช้า
เรามีกันแค่เจ็ดคนก็จริง แต่เป็นปาร์ตี้รวมดาวจากโรงเรียนอันทรงเกียรติแห่งเกาหลี รวมถึงเพลเยอร์มือเก๋าผู้เจนสนาม
“ถ้าอย่างนั้นผมขอทำการแบ่งหน่วยบุกกับป้องกัน… อันดับแรก ผมกับท่านส.ส. จะอยู่หน่วยบุก พวกเรามีคำสัญญาที่ให้ไว้กับประชาชน”
“ผมอยากอยู่กับพี่กุกอุน!”
“ฉันยังไงก็ได้”
ขณะการแบ่งปาร์ตี้ดำเนินไป
ฉันยกมือ
“หน่วยป้องกันมีแค่ผมกับครูฮัมกึนยองก็พอครับ”
ทุกคนทำหน้าประหลาดใจเมื่อฉัน—เพลเยอร์อายุน้อยที่สุด เสนอแนะอย่างห้าวหาญ
“อึยชินชอบความตื่นเต้นหรือ”
“ถ้าเราทุ่มพลังไปที่หน่วยบุก รอยแยกก็จะถูกเคลียร์ได้เร็วครับ”
สายตาทุกคู่หันไปหาฮัมกึนยอง
คล้ายกับทุกคนรอฟังคำอนุมัติจากเขา—ผู้เป็นครูประจำชั้นของฉัน
“ตกลง”
ครูฮัมกึนยองเห็นด้วยทันที
แววตาซองกุกอุนพลันเปล่งประกาย มุมปากอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
…เขาคงเปรียบเทียบตัวเองในอดีตกับเราอยู่
จิ๊จิ๊ก… จิ๊จิ๊จิ๊ก…!
“มาแล้ว… รอยแยกต่างโลก”
เมื่อประกายไฟสว่างวาบ ดีไวซ์พวกเราส่งเสียงเตือนพร้อมกัน
ดันเจี้ยนระดับ SSR เกิดขึ้นตรงตามเวลาที่เพลเยอร์ SAT-K ทำนายไว้
หน่วยบุกกล่าวให้กำลังใจกันและกันแล้วเดินเข้าไปในรอยแยก
ด้านนอกเหลือแค่ครูฮัมกึนยองกับฉัน
“อยากทดสอบอะไรล่ะ”
ดูเหมือนครูประจำชั้นจะเดาพฤติกรรมของฉันได้
“คำนึงจากการที่เธอเจาะจงเลือกครู—เพลเยอร์สายโจมตีระยะไกล คงอยากทดสอบสกิลระยะใกล้สินะ”
“ครับ มีบางสิ่งที่ผมอยากทดลองใช้ในการต่อสู้จริง”
ฉันนำไอเท็มการ์ดออกจากหน้าต่างอุปกรณ์
“ไอเท็มประเภทคราด… เกรด UR…! อย่าบอกนะว่า…”
ครูฮัมกึนยองมองคราดซ่างเป่าซินจินที่ฉันเสกออกมาด้วยใบหน้าตกตะลึง
ตือหงอเหนงในตำนานไซอิ๋วนั้นโด่งดังอย่างมากบนคาบสมุทรเกาหลี จึงไม่มีทางที่เพลเยอร์ระดับเขาจะดูไม่ออกว่านี่คือคราดซ่างเป่าซินจิน
หมับ!
เมื่อคราดที่ถูกเสกจากการ์ดตกลงบนฝ่ามือฉัน เสียงข้อความระบบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
〈สกิล ‘สรรพภัณฑ์’ ทำงาน〉
〈คำเตือน เอนามีกำลังเข้ามาใกล้〉
“ถ้าผมขัดขวางไม่สำเร็จ ฝากสนับสนุนด้วยนะครับ”
ผ่านไปไม่กี่อึดใจ เอนามีที่มีขนดกหนาปกคลุมร่างกาย โผล่ออกจากรอยแยกต่างโลก
เอนามีประเภทสัตว์ประหลาด
…โจมตีระยะใกล้ เหมาะแก่การทดสอบคราดซ่างเป่าซินจิน
คูโอออออ—!
นี่ไม่ใช่ซิมูเลเตอร์ แต่เป็นรอยแยกเกรด SSR ของจริง
การต่อสู้กับเอนามีโจมตีประชิด
ถือเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ฉันเคยเผชิญหน้าไลโนเซรอนในวันสอบเข้า
เอนามีสัตว์ประหลาดชูอุ้งเท้าหน้าที่ใหญ่กว่าตัวฉัน แล้วตะปบใส่ทันที
ทว่า
‘ช้ากว่าแบคโฮกุน!’
เมื่อเทียบกับแบคโฮกุนที่ใช้เขี้ยวขาว อีกทั้งยังประสานงานกับ ‘พยัคฆ์เงา’ การโจมตีไก่กาของเอนามีตัวนี้ถือเป็นคนละชั้น
〈สกิล ‘เนตรส่อง’ ทำงาน〉
วาบ!
ก่อนที่อุ้งเท้าจะสัมผัสร่างกายฉัน เอนามีประเภทสัตว์ประหลาดถูกตรึงไว้ด้วยเนตรส่อง
ฉันพุ่งเข้าใส่มันอย่างห้าวหาญ
‘จุดอ่อนคงเป็นผลึกวิญญาณที่ซ่อนอยู่ระหว่างขน…’
เพื่อให้โจมตีถึงจุดอ่อนของศัตรูซึ่งอยู่สูงกว่าระดับสายตา ฉันกระโดดขึ้นไปพร้อมกับเหวี่ยงคราดซ่างเป่าซินจิน
ควั้ง!
คมคราดกระแทกจุดอ่อนอย่างแม่นยำ แต่ผลึกวิญญาณสีแดงเข้มของเอนามีแค่เกิดรอยร้าว ยังไม่ถึงกับแตก
‘นึกว่าอำนาจของอาวุธ จะช่วยชดเชยเลเวลค่าสถานะที่ยังต่ำของเราได้เสียอีก…’
คูโออออ!
เอนามีเริ่มดุร้ายเนื่องจากผลึกวิญญาณเกิดรอยร้าว
ยิ่งไปกว่านั้น อิทธิพลการตรึงของเนตรส่องก็ถึงคราวหมดอายุขัย ฉันจึงต้องฉากถอยหลัง
แช้ง! ควั้ง!
คลื่นกระแทกของเอนามี ปะทะกับคราดซ่างเป่าซินจินจนเกิดประกายไฟกระจายทั่ว
ท่ามกลางเสียงอึกทึก เสียงระบบดังขึ้น
〈คำเตือน เอนามีกำลังเข้ามาใกล้〉
ดูเหมือนเอนามีตัวใหม่จะโผล่มาก่อนที่ฉันจะโค่นสัตว์ประหลาดตัวแรกเสร็จ
‘เกิดถี่เพราะเป็นรอยแยก SSR สินะ’
ฮัมกึนยองก็คงสัมผัสได้เช่นกัน จึงนำลูกธนูอาบคลื่นพลังวิเศษทาบกับคันศร
ทันใดนั้น
[ใช้ซี่…]
เสียงที่คุ้นเคยดังแว่ว
เมื่อลองรื้อค้นความทรงจำ ฉันเริ่มนึกออกว่าเป็นเสียงของใคร
‘…เสียงคราดซ่างเป่าซินจินบนคีโมโพลียา!’
