MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> Tiger and Snow/เสือและหิมะ (6)
ขณะจ้องวิญญาณภูเขาที่มีรูปร่างคลุมเครือ
“โชอึยชิน ใช้เนตรส่องสิ”
แบคโฮกุนพูดด้วยดวงตาที่มีคลื่นพลังวิเศษสีขาวปกคลุม
ต้องใช้เนตรส่องถึงจะมองเห็นวิญญาณภูเขา?
〈สกิล ‘เนตรส่อง’ ทำงาน〉
วาบ—
การมองเห็นของฉันเปลี่ยนไปทันที ลูกตาและสมองเริ่มสั่น
‘รูปร่างคล้ายคนสินะ…’
วิญญาณภูเขาพยายามโบกไม้โบกมือขณะถูกแบคโฮกุนจับท้ายทอยไว้แน่น
ดูเหมือนจะอยากให้ฉันช่วย
“ปล่อยมันเถอะ ฉันไม่ได้สลบเพราะเจ้านั่น”
“…”
แบคโฮกุนหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยมือจากวิญญาณภูเขาด้วยสีหน้าเย็นชา
ทันใดนั้น วิญญาณภูเขารีบลอยมาหลบหลังฉัน
คงไม่อยากถูกสายตากดดันของวังจีโฮกับแบคโฮกุนจ้องมอง
“ถ้าอย่างนั้นก็เล่ามาสิว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันประเมินแล้วว่าวิญญาณภูเขาเป็นอันตรายต่อมนุษย์ มันจะถูกกำจัดทิ้งทันที”
เมื่อวังจีโฮพูดจบ วิญญาณภูเขาด้านหลังฉันเริ่มสั่นกลัว
‘เป็นเราก็คงโมโหเหมือนกัน ถ้ามีวิญญาณภูเขาคอยลวงนักเรียนบนแดนศักดิ์สิทธิ์จริง’
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพราะไม่อยากให้วิญญาณภูเขาถูกทำลาย
เนื้อหาที่เล่ามีดังนี้:
ฉันไปเดินเล่นบนเขาปีกสวรรค์ในตอนกลางคืน
จนกระทั่งพบต้นอารามสวรรค์กำลังส่องแสง
เมื่อลองเอื้อมมือไปจับ ต้นอารามสวรรค์ระเบิดแสงอันท่วมท้นจนฉันหมดสติไป
วังจีโฮที่นั่งฟังจนจบ เปิดปากถามกลับ
“เป็นเพราะต้นอารามสวรรค์?”
“ใช่”
“…ต้นอารามสวรรค์ทำให้มนุษย์หมดสติ”
“เอาเป็นว่า นี่ไม่ใช่ความผิดของวิญญาณภูเขา มันไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ตอนที่ฉันสัมผัสกับต้นไม้”
วิญญาณภูเขาด้านหลังฉันแสดงภาษากายเป็นนัยช่วยยืนยัน
วังจีโฮมองสลับระหว่างฉันกับวิญญาณภูเขาด้วยสายตาคลางแคลงอยู่สักพัก
“…ก็จริง วิญญาณภูเขาไม่น่าจะมีพลังมากขนาดนั้น… แต่ก็แปลก ปกติแล้วพลังของต้นอารามสวรรค์จะไม่เป็นอันตรายกับมนุษย์”
“ยังไงก็เถอะ พวกนายเลิกแกล้งหมอนี่ได้แล้ว”
ฉันยังไม่ลืมว่าวิญญาณภูเขาคอยช่วยบอกใบ้อยู่ใกล้ๆ ต้นอารามสวรรค์ ถึงไม่รู้เหตุผลที่มันทำก็ตาม
‘หืม… หรือว่าจักรวาลเหนือรูปกับวิญญาณภูเขามีความเกี่ยวข้องกัน?’
เมื่อเผ่าเสือลดจิตสังหารในดวงตาลง วิญญาณภูเขาลอยวนรอบตัวฉันอย่างมีชีวิตชีวา
ในแง่หนึ่ง การที่มันดูกระตือรือร้นขนาดนี้ อาจเป็นเพราะภูเขาปีกสวรรค์ฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว
“แล้วนายไปทำอะไรบนภูเขาในเวลาแบบนั้น”
เป็นคำถามที่ตอบยากจริงๆ
ฉันหวนนึกถึงคำไหว้วานของซองกุกอุน
— จะใช้เผ่าแท้หรือลูกหลานก็ได้ ฉันไม่ถือสาถ้าจะยืมพลังจากพวกมัน แต่ห้ามมิให้ทางนั้นหันมาสนใจตำนานสยองขวัญเด็ดขาด
ถ้าเอ่ยถึงตำนานสยองขวัญ วังจีโฮกับแบคโฮกุนต้องตามสืบแน่
นั่นถือเป็นการละเมิดเงื่อนไขของซองกุกอุน
“แค่ไปเดินเล่นน่ะ”
วังจีโฮทำหน้าไม่พอใจ
“…ต้นอารามสวรรค์คือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ยังหลงเหลือในเทพนิยายของพวกเรา ยังไงจะลองตรวจสอบดูก็แล้วกัน”
เขาพูดแบบนี้เพราะรู้ดีว่าฉันคงไม่เล่าอะไรเพิ่มเติมแน่
“ไม่นานหลังจากพวกเราไปพบนายนอนหมดสติอยู่หน้าต้นอารามสวรรค์ นักเรียนห้อง 3/0 ก็ทยอยมาถึง… ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแอบวางกับดักไว้รอบๆ ต้นอารามสวรรค์ด้วย เห็นทีต้องลองตรวจสอบดูสักหน่อย”
อย่างที่คิด รุ่นพี่ห้อง 3/0 มาถึงเร็วมาก
เมื่อคำว่า ‘ห้อง 3/0’ หลุดออกมา ร่างของวิญญาณภูเขาเริ่มสั่น จากนั้นก็ลอยวนเวียนด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น
‘หรือว่าสาเหตุที่ห้อง 3/0 หมกมุ่นอยู่กับพลังจักรวาล…’
วิญญาณภูเขาซึ่งเกี่ยวข้องกับจักรวาลเหนือรูป คงไปล้อเล่นบางอย่างกับเด็กพวกนั้น
…รอบๆ ต้นอารามสวรรค์ถึงได้มีกับดักของห้อง 3/0 เต็มไปหมด
ฉันลองหันไปจ้องวิญญาณภูเขาด้วยสายตาคาดคั้น อีกฝ่ายทำไก๋รีบมองออกนอกหน้าต่างทันที
“นอกจากนักเรียนห้อง 3/0 กับต้นอารามสวรรค์แล้ว ฉันจะคอยจับตาดูวิญญาณภูเขาไปอีกสักระยะด้วย”
“จับตาดูวิญญาณภูเขา?”
วังจีโฮยังไม่เลิกสงสัยวิญญาณภูเขาสินะ
“ในเมื่อเส้นเลือดภูเขากำลังฟื้นตัวด้วยดี อีกไม่นานวิญญาณภูเขาก็คงกลายเป็นร่างสมบูรณ์และสามารถสื่อสารกันรู้เรื่อง ถึงตอนนั้นอาจได้ฟังรายละเอียดเพิ่มเติม”
ทันใดนั้น วิญญาณภูเขารีบจับชายเสื้อของฉัน
แต่อีกฝ่ายเป็นแค่กลุ่มแสง ย่อมส่งอิทธิพลทางกายภาพได้ไม่มาก
‘มันกำลังกลัว…?’
ถ้าฉันยังยืนกรานที่จะปกป้องมันอีก เกรงว่าทางเผ่าเสืออาจคิดจริงจังว่าฉันถูกล้างสมอง
ขณะครุ่นคิดว่าควรแก้ไขสถานการณ์อย่างไร
กรร…
เทวดาตัวน้อยที่หลับบนอกฉันถึงคราวลืมตาตื่น
อย่างที่คิด ฉันไม่ได้ฝันไป
ตอนนี้กำลังอยู่บนสวรรค์จริงๆ
โฮก…!!
ทันใดนั้น เสียงคล้ายสัตว์ร้ายคำรามใส่เหยื่อดังขึ้น
วิญญาณภูเขาดูตกใจมาก มันรีบปล่อยมือจากชายเสื้อฉันแล้วบินไปหลบตรงมุมห้องผู้ป่วย
‘เสียงคำรามเมื่อครู่… ของใคร?’
ไม่มีทางที่เจ้าบ่วงผู้น่ารักจะทำเสียงแบบนั้นได้ ต้องเป็นเสียงของวิญญาณภูเขา หรือไม่ก็ฉันหูแว่วไปเอง
“เจ้าบ่วง?”
บ๊อก!
ได้ยินเจ้าบ่วงเห่าเสียงน่ารัก ฉันรีบใช้สองแขนอุ้มมันไว้
อย่างที่คิด เมื่อครู่คงแค่หูแว่ว
“โชอึยชิน… นายไม่เอะใจบ้างหรือว่าสมองเริ่มเสื่อมลงเรื่อยๆ แล้ว”
วังจีโฮกล่าวบางสิ่งด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย แต่ฉันไม่สนใจ ขอแค่มีเจ้าบ่วงอยู่ในอ้อมแขนก็เพียงพอ
สุนัขขนปุยทำตัวน่ารักด้วยการเอียงหูมาแนบหน้าอกฉัน ราวกับเป็นห่วงเป็นใยหลังจากฉันสลบไปนาน
ปิ๊งป่อง!
ทันใดนั้น เสียงข้อความเข้าดังมาจากดีไวซ์
เนื่องจากฉันไม่ได้เข้าเรียนคาบบ่ายและคาบชมรม เพื่อนร่วมชั้นกับเพื่อนที่ชมรมคงกระหน่ำส่งข้อความเข้ามาไถ่ถาม
ข้อความล่าสุดมาจากคิมยูรี
[คิมยูรี] อึยชิน! เกิดอะไรขึ้น? นายป่วยหรือ
[คิมยูรี] วันนี้จีโฮก็ไม่ได้มาเรียนเหมือนกัน…
[คิมยูรี] …หลังจากนี้นายจะยังมาโรงเรียนอยู่ใช่ไหม? ㅠ▽ㅠ
แน่นอน เป็นคำขอร้องของตัวละครทั้งที ฉันต้องมาโรงเรียนอยู่แล้ว
ก่อนจะตอบกลับ มีข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามา
[คิมยูรี] วันนี้จะมาจับกลุ่มติวไหม พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ บางคนมีแผนจะอยู่ยาว ฉันเตรียมของกินเอาไว้เพียบเลย! 〉▽〈;;
คิมยูรีคงเหงามากเมื่อเพื่อนร่วมชั้นหายไปสองคน
[ฉัน] ฉันจะพาวังจีโฮไปด้วย
[คิมยูรี] ตกลง! จะรอนะ! ^▽^♡
ขณะพิมพ์ข้อความบนดีไวซ์ เจ้าบ่วงเอนตัวมาทับมือฉัน
ราวกับมันอยากให้ฉันเลิกสนใจโฮโลแกรมแล้วหันไปลูบหัวแทน
อันที่จริง มือของฉันขยับไปเองตั้งแต่ก่อนจะแปลความหมายได้แล้ว
‘ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันต้องไปจริงๆ’
ฉันพยุงตัวขึ้นมานั่งแล้วลุกออกจากเตียง
“นายจะไปไหน”
“ติวหนังสือ”
“…ด้วยสภาพนี้?”
“ผลตรวจก็ปกติไม่ใช่รึไง”
ถ้าร่างกายของฉันไม่ปกติ ป่านนี้หมอคงรักษาด้วยไอเท็มฟื้นฟูไปแล้ว หรืออย่างต้องก็ต้องห้อยสายน้ำเกลือ
วังจีโฮปิดปากเงียบ เป็นนัยว่าเห็นด้วยกับคำพูดฉัน
“ไปกันเถอะ เพื่อนๆ กำลังรอฉันกับนายอยู่”
พูดจบ ขณะฉันเตรียมหันไปบอกลาเจ้าบ่วง
บ๊อกบ๊อก! пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
“ขอโทษนะเจ้าบ่วง ไว้เล่นกันใหม่คราวหน้า”
เจ้าบ่วงพยายามกอดแขนฉันแน่นขณะถูกวางลงบนเตียงพยาบาล
มันเงยหน้ามองฉันทั้งที่ยังกอดแขนเอาไว้
กรร…
“อยากไปด้วยกัน?”
บ๊อก!
…ควรพาเจ้าบ่วงที่เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ไปหาเพื่อนๆ ดีไหม?
ยังไงเสีย ฉันก็เคยเดินจูงมันกลับหอพร้อมกับแบคโฮกุนบ่อยๆ อยู่แล้ว
ทุกครั้งนักเรียนรอบๆ จะมองเจ้าบ่วงเป็นแค่เทวดาน่ารักตัวหนึ่ง
ฉันลองถามคิมยูรีว่าพาเจ้าบ่วงไปด้วยได้ไหม เธอตอบกลับมาทันทีว่า ‘ได้แน่นอน!’
“ดีล่ะ พวกเราไปกันเถอะ! ฉันจะพาแกไปให้เพื่อนๆ รู้จัก!”
บ๊อกบ๊อก!
เจ้าบ่วงเห่าเสียงร่าเริง ก่อนจะวิ่งไปคาบสายจูงตรงมุมเตียงกลับมาให้ฉัน
…เจ้าบ่วงของเราอัจฉริยะจริงๆ ถ้าได้เรียนหนังสือต้องคิดค้นทฤษฎีใหม่ๆ ได้แน่
* * *
วิญญาณภูเขาถูกแบคโฮกุนลากคอกลับไป ส่วนเจ้าบ่วงกับวังจีโฮมาที่บ้านคิมยูรีพร้อมกับฉัน
ก่อนเข้าบ้าน สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ใช้ขาหน้าบรรจงจัดแต่งขนปุยๆ ของตัวเอง ราวกับตื่นเต้นที่จะได้เจอกับเพื่อนๆ ของฉัน
…ถึงจะไม่จัดทรง แต่เจ้าบ่วงก็ดูสมบูรณ์แบบตลอดเวลาอยู่แล้ว
“น่ารัก!”
“น่ารักสุดยอด…! ชื่ออะไรหรือ”
“มีคำว่า ‘บ่วง’ เขียนไว้ที่ปลอกคอด้วยล่ะ”
“ขอถ่ายรูปเจ้าบ่วงได้ไหม? อยากเอาไปแชร์ลง SNS…!”
เจ้าบ่วงเงยหน้ามองทุกคนพลางกระดิกหางดุกดิก
ปฏิกิริยาของเด็กๆ ในห้องเป็นไปในทางเดียวกันทั้งหมด
“เพราะแบบนี้สินะ อึยชินถึงไม่ได้มาโรงเรียน”
“ต้องใช่แน่! ถ้าถูกเจ้าบ่วงอ้อน เป็นฉันก็คงยอมขาดเรียนหนึ่งวัน”
ดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจไปว่าฉันขาดเรียนเพราะเจ้าบ่วง
…คงเพราะอยู่ๆ วันนี้ก็ขอพามันมาด้วย
“ที่หอเลี้ยงสัตว์ไม่ได้นี่…”
“จริงด้วย… หรือว่านายกำลังหาที่ฝากเลี้ยง?”
“เปล่า ตอนนี้เจ้าบ่วงอยู่ที่บ้านวังจีโฮ”
ฟังถึงตรงนี้ เด็กๆ ต่างทำหน้าฉงน
“แต่เจ้าบ่วงดูสนิทกับอึยชินมากกว่าอีกนะ”
“ใช่… ทีแรกก็นึกว่าอึยชินเป็นเจ้าของ”
“มันไม่เดินเข้าใกล้วังจีโฮสักครั้งเลยนะ”
วังจีโฮชักสีหน้าเมื่อได้ยิน แต่ก็เถียงไม่ออกเพราะเป็นความจริง
ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเพื่อนๆ ช่วยยืนยันว่ามันดูรักฉันมากกว่า
“ของว่างวันนี้เป็นชีสรสจืดโรยผงปาปริก้า รสอาจจะอ่อนไปนิด แต่ฉันตั้งใจทำให้สุนัขกินได้ด้วย… จริงสิ ยังมีอกไก่ย่างที่กำลังอยู่ในหม้ออบลมร้อนด้วย!”
ระหว่างที่รอฉันมาถึง ดูเหมือนคิมยูรีผู้เก่งกาจจะเตรียมของว่างไว้ให้เจ้าบ่วงเสร็จสรรพ
ขณะฉันช่วยคิมยูรีเรียงจานกับแก้ว โดยที่เด็กคนอื่นกำลังเล่นกับเจ้าบ่วง
คิมยูรีเปิดอ่านข้อความในดีไวซ์แล้วทำหน้าตกใจ
“โห… ดาอินกดไลก์เร็วมากเลย!”
“รูปเจ้าบ่วง?”
“อื้อ! ยังคอมเมนต์ด้วยว่า ถ้ามีอีกให้อัปโหลดรูปเยอะๆ”
สมกับเป็นอันดาอินผู้เก็บเจ้าก้อนสำลีมาเลี้ยง
“เอารูปพวกนี้ไหม”
“…ว้าว! เสื้อผ้าน่ารักๆ ทั้งนั้นเลย!”
ฉันทยอยส่งรูปเทศกาลเสื้อผ้าของเจ้าบ่วงให้คิมยูรีด้วยความยินดี
จากนั้น เธอนำไปโพสต์ลง SNS ของตัวเอง
อันดาอินในปัจจุบันคงไม่มีโอกาสได้ลูบหัวเจ้าบ่วง ฉันหวังว่ารูปพวกนี้จะช่วยให้เธอมีความสุข
“อึยชิน สีหน้าของนาย…”
“รองหัวหน้าห้องทำหน้าตาซื่อบื้อชะมัด!”
“อาจเป็นผลข้างเคียงจากการบำบัดด้วยสัตว์… เอ่อ… แต่อึยชินดูผ่อนคลายลงมากเลย…”
“ฮะฮะฮะ! อย่าไปคิดเยอะ หมอนี่แค่ฉลาดน้อยลง”
ระหว่างที่เด็กๆ เล่นกับเจ้าบ่วง ฉันได้ยินเสียงพึมพำเป็นระยะ แต่ก็มิได้แยแส
หลังจากกินของว่างแล้วทำข้อสอบเสร็จ พวกเราทยอยออกจากบ้านคิมยูรี
คงเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ควอนเลนากับฮันอีจึงอยู่ค้างคืน
‘คราวหน้าถ้ามินกือรินอยู่ด้วยก็ดีสิ’
ในช่วงใกล้มื้อค่ำ ซงแดซอกโผล่มาเคาะประตูบ้านเพื่อรับมินกือรินกลับ
‘…บรรยากาศแปลกใหม่จริงๆ’
แตกต่างจากทุกทีที่เจ้าบ่วงจะเดินไปส่งฉันถึงหอพัก คราวฉันมาส่งมันที่คฤหาสน์วังมยองโฮ
วังจีโฮกับเจ้าบ่วงดูเหมือนจะอยากให้ฉันค้าง แต่ฉันกัดฟันทำเป็นไม่สังเกตเห็น
‘อยากอยู่คนเดียวเพื่อจัดระเบียบความคิดสักหน่อย’
ทั้งจักรวาลเหนือรูป วิญญาณภูเขา เนตรส่อง เขาปีกสวรรค์ และตำนานสยองขวัญ
อยากนอนขบคิดเรื่องพวกนี้ให้ถี่ถ้วน
‘นอกจากนั้น สุดสัปดาห์นี้เรามีนัดแล้ว’
ฉันครุ่นคิดขณะอ่านข้อความที่ถูกส่งมาตอนสลบ
[มินกือริน] นี่
[มินกือริน] สุดสัปดาห์นี้ว่างไหม
ข้อความถัดไปถูกส่งมาโดยเว้นระยะห่างพอสมควร
[มินกือริน] ช่วยพาฉันไปหาอาจารย์หน่อยสิ
…มินกือรินตัดสินใจจะไปหาจิตรกรฮงคยุงบ๊กแล้วสินะ
‘ได้ยินว่าตอนนี้ฮงคยุงบ๊กปลีกวิเวกในภูเขาใกล้กับเมืองฮงชอน—บ้านเกิดของเขา’
หลังจากฉันตอบกลับไปว่า ‘ตกลง’
มีข้อความใหม่ถูกส่งมาถึง
[ซองซีวาน] อึยชิน ยังจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกว่าสุดสัปดาห์นี้มีแผนจะสำรวจห้องอ่านหนังสือของคุณปู่น่ะ? สรุปแล้วนายว่างไหม
[ซองซีวาน] พอดีว่าบ้านของฉันอยู่ค่อนข้างไกล ถ้าไม่ใช่สุดสัปดาห์ก็คงกลับไปลำบาก
หมายถึงแผนการสำรวจบ้านของซองซีวานในช่วงสุดสัปดาห์ที่มีคเยอีดัมไปด้วย?
ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมถึงต้องรอเสาร์อาทิตย์ ที่แท้ก็เพราะว่าบ้านอยู่ไกล
[ฉัน] บ้านรุ่นพี่อยู่ที่ไหน
[ซองซีวาน] เมืองฮงชอน จัดหวังกังวอน! นั่งแอร์บัสไปไม่ไกลก็จริง แต่ถ้าเป็นบ้านพักตากอากาศของคุณปู่ที่มีห้องหนังสือ หลังนั้นตั้งอยู่ในเขตภูเขา
เช่นเดียวกับฮงคยุงบ๊ก ดูเหมือนอดีตประธานสมาคมเพลเยอร์สาขาเกาหลีก็เกิดที่เมืองฮงชอน
สุดสัปดาห์นี้คงมีอะไรให้ฉันทำเพียบเลย
—
MasterGU.edited = เป็นเจ้า->เป็นเจ้าของ
