MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> Ghost Stories, Pictures, and Clues/เรื่องผี รูปภาพ และเบาะแส (4)
ฉันกับยอมจุนยอลเคยแลกดีไวซ์โค้ดกันแล้ว นับตั้งแต่ที่แข่งทัวร์นาเมนต์หมากรุก
ถ้าให้รหัสไปตอนนี้ คงไม่ต่างอะไรกับการเฉลยตัวจริง
“ผมไม่ได้คิดจะรบกวนอาจารย์… แค่อยากมีไว้สำหรับขอคำชี้แนะในบางเรื่องหรือแจ้งเหตุด่วนครับ!”
ท่าทีของย็อมจุนยอลดูแปลกไปจากปกติ
เหมือนไม่ใช่แค่อยากติดต่อกับอาจารย์ได้บ่อยขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ”
“ในงานเลี้ยงกับ TC และจูโอกรุป ผมได้เจอกับเผ่าแท้ที่เหมือนจะรู้จักกับอาจารย์ ตอนนั้นอยากจะแจ้งให้อาจารย์ทราบทันที แต่ไม่มีช่องทางติดต่อ…”
เผ่าแท้ที่เหมือนจะรู้จักฉัน?
ใครกันนะ
“เธอสวมเดรสสีแดง ทางนั้นบอกให้ตามไปเพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย แต่ผมทำตามคำแนะนำของท่านอาจารย์ ที่กำชับว่าห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้า”
ลูกศิษย์ของฉันทั้งฉลาด สุภาพ ถ่อมตน รักการพัฒนา และเป็นเด็กเชื่อฟังจนน่าชื่นชม
แต่เมื่อกี้พูดว่าเดรสสีแดง?
ในเพลเมโก มีเผ่าแท้แค่คนเดียวที่แต่งกายด้วยเดรสสีแดง
“ลูกหลานเผ่าแท้นั้นมีจำนวนไม่มาก แต่เธอใช้คำว่า ‘ลูกชายตัวปัญหา’ อย่างชัดเจน… จะเป็นใครกันนะ ผมไม่รู้จักใครที่เข้าข่ายแบบนั้นเลย”
…ลูกชายตัวปัญหาคนที่ว่า นายรู้จักดีเลยล่ะ
‘ครูคิมชินรก’
แม้แต่อุงเนียจอมคร่ำครวญก็เรียกลูกชายตัวเองว่าเด็กมีปัญหาเหมือนกัน?
ตลอดห้าพันปีที่ผ่านมา คิมชินรกเคยก่อวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้างเนี่ย
‘ยืนยันได้แล้วว่าเผ่าแท้ที่เข้าหาย็อมจุนยอลคืออุงเนียจอมคร่ำครวญ’
เป็นสมมติฐานที่ฉันผุดขึ้นตั้งแต่ได้ยินว่าอีกฝ่ายสวมเดรสสีแดง
‘หรือว่าการแทรกแซงจากอุงเนียจอมคร่ำครวญ จะเกี่ยวกับเรื่องที่ตือหงอเหนงหายตัวไป?’
ทุกคนเข้าใจว่าตือหงอเหนงหลบหนี แต่ไม่ใช่กับฉันผู้ใช้คราดซ่างเป่าซินจินเผชิญหน้ากับเขาบนเรือ
‘ตอนนั้นตือหงอเหนงไม่ได้คิดหนี… ยังเตรียมใจตายไว้ด้วยซ้ำ’
ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหตุผล แต่อุปนิสัยของตือหงอเหนงแตกต่างจากในตำนานไซอิ๋วมาก
เช่นนั้นแล้ว ตือหงอเหนงหายตัวไปได้อย่างไร?
‘ถ้าตือหงอเหนงไม่มีเจตนาจะหลบหนี การหายตัวไปก็ต้องเกิดจากการฝีมือใครบางคน’
บุคคลดังกล่าวต้องมีความแค้นกับตือหงอเหนง และแข็งแกร่งพอที่จะทำให้เป็นจริง
‘พอได้ยินเรื่องเดรสสีแดงขึ้นมา ในหัวเราก็นึกถึงแต่อุงเนียจอมคร่ำครวญ’
มีความเป็นไปได้ว่าเธออยากจะฉีกตือหงอเหนงเป็นชิ้นๆ
เหตุการณ์ที่ทำให้กลุ่มแฟนเดนตายของเพลเมโกจิตใจแตกสลายจนเลิกเล่นเกือบหมด
ขณะเสือแดงบาดเจ็บหนักเจียนตาย อุงเนียจอมคร่ำครวญปรากฏตัวขึ้น
ในเดรสสีแดง
หลังจากเสือแดงเสียชีวิต เธอเริ่มแทรกแซงเกมในทิศทางที่น่ากลัวขึ้นจนอดคิดไม่ได้ว่า หรือเกมจะแอบเปลี่ยนแนวไปเป็นสยองขวัญ
‘…ถึงเสือแดงจะเสียชีวิตในท้ายที่สุด แต่คดีก็ถูกคลี่คลายได้ด้วยอิทธิพลของอุงเนียจอมคร่ำครวญ’
ฉันกล้านัดเจอเธอหลังงานประมูลมายา ก็เพราะเคยเห็นความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายมาก่อน
‘คำนึงจากท่าทีของตือหงอเหนงบนดาดฟ้าเรือ และเบาะแสของเผ่าแท้สวมเดรสแดง เราสามารถอนุมานได้ว่า ฝ่ายแรกหายตัวไปด้วยฝีมือฝ่ายหลัง’
คนฉลาดอย่างเธอคงเข้าใจถึงเหตุผลที่ฉันไม่ฆ่าตือหงอเหนง จึงแก้แค้นในแบบฉบับของตัวเองโดยไม่ก้าวข้ามเส้นนั้น
อุงเนียจอมคร่ำครวญต้องไม่สบอารมณ์เป็นแน่ เมื่อแผนของจอมบงการทำให้เสือแดงบาดเจ็บหนัก
‘ว่าแต่… เธอเข้าหาย็อมจุนยอลทำไม’
เพื่อขุดคุ้ยข้อมูลของฉัน?
ถ้าเป็นไปได้ก็อย่ามายุ่งกับลูกศิษย์ฉันอีก
“ทำดีมาก ในอนาคตก็อย่าตามคนแปลกหน้าไปเช่นเคย”
“ครับ!”
ย็อมจุนยอลตอบอย่างกระฉับกระเฉง
แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังเป็นห่วงว่าเขาจะเผลอตามใครไป ด้วยความที่เป็นลูกหลานมังกรผู้มีจิตใจสูงส่ง
“เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ผมอยากได้ช่องทางการติดต่อของท่านอาจารย์… หรือว่าจะเป็นคำขอที่มากเกินไปครับ? สำหรับศิษย์ผู้พ่ายแพ้ทัวร์นาเมนต์หมากรุกอย่างผม และยังฝึก ‘ฮุบกลืนพลังวิเศษ’ ไม่สำเร็จเสียที”
ขณะฉันครุ่นคิดหาทางออก ย็อมจุนยอลพึมพำเสียงอ่อย
…ใช่ที่ไหนกันล่ะ
ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ตอนนี้ยงเจกอนรู้ตัวจริงของฉันแล้ว จะมีลูกหลานมังกรรู้ตัวจริงอีกสักคนจะเป็นอะไรไป
“…อย่าพยายามขุดคุ้ยล่ะ”
“ครับ! ผมจะไม่ทำเด็ดขาด!”
“ฉันจะบอกดีไวซ์โค้ดในการพบกันครั้งถัดไป รอจนถึงตอนนั้นก็แล้วกัน”
เพลเยอร์หนึ่งคนมีได้หลายช่องทางการติดต่อ
อย่างควอนเจอินก็มีหลายโค้ดในดีไวซ์เดียว
ตอนนี้ฉันก็ใช้สองดีไวซ์เชื่อมกับหนึ่งโค้ด จะเพิ่มอีกสักหนึ่งก็ไม่มีปัญหา
“ระหว่างนั้นก็ใช้เจ้านี่แทนไปก่อน”
“ขอบคุณครับ ท่านอาจารย์!”
ไอเท็มสิ้นเปลืองเกรด SR — ‘ข้อความที่ไม่พึ่งพิราบสื่อสาร’
ก็ตรงตามตัวอักษร มันคือไอเท็มสิ้นเปลืองที่ช่วยให้ส่งข้อความผ่านคลื่นพลังวิเศษโดยไม่ต้องอาศัยสื่อกลาง
หลังจากตั้งปลายทางเป็นคลื่นพลังวิเศษของฉัน ไอเท็มการ์ดถูกยื่นให้ย็อมจุนยอล
“มาเริ่มเรียนกันเถอะ”
“ครับ!”
ย็อมจุนยอลขานรับอย่างกระฉับกระเฉง
ในเมื่อศิษย์มีไฟ อาจารย์อย่างเราก็ต้องกระตือรือร้นเช่นกัน
ผ่านไปราวสามสิบนาที
“ท่านอาจารย์ ผมทำได้แล้ว…! ดูสิครับ เปลวเพลิงของท่านอาจารย์ขยับตามความคิดผม!”
ในที่สุดลูกศิษย์ของฉันก็ฮุบกลืนพลังวิเศษสำเร็จเป็นหนแรก
ย็อมจุนยอลอมยิ้มขณะผมเผ้ากลายเป็นสีแดง และรูม่านตากลายเป็นทรงรีแนวตั้ง
ดูเหมือนจะยังฮุบกลืนพลังวิเศษไม่ได้หากไม่พึ่งพาอำนาจของเผ่ามังกร แต่อีกไม่นานก็คงเชี่ยวชาญมากขึ้น
“เก่งมาก”
“ขอบคุณครับ!”
ราวกับกำลังสะท้อนความยินดีปรีดาของย็อมจุนยอลผู้ได้รับคำชมเชย มังกรแดงเลื้อยวนรอบตัวฉันด้วยเปลวไฟอันโชติช่วง
“ฮุบกลืนพลังวิเศษสำเร็จเป็นหนแรก… แถมยังจะได้รหัสติดต่อกับท่านอาจารย์…! วันนี้เป็นวันดีจริงๆ”
ย็อมจุนยอลเริ่มเปลี่ยนเปลวไฟของฉันเป็นรูปร่างต่างๆ
ไล่จากมังกรแดงตัวเล็กๆ
กำแพงสีแดงในงานประมูลมายา
ดอกคาร์เนชั่นที่ตูมแล้วก็ผลิบาน
สุดท้ายคือหน้ากากอีกาที่ฉันกำลังสวม
ฉันปรบมือให้กับพิธีแสดงความยินดีในแบบฉบับสตาร์เพลเยอร์
“ถ้าผมยังเติบโตต่อไปเรื่อยๆ สักวันจะได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ท่านอาจารย์ใช่ไหมครับ… ไม่สิ อย่างน้อยก็ต้องได้ช่วยสนับสนุนในการต่อสู้… ผมเป็นกำลังให้ท่านในปาร์ตี้บนเรือไม่ได้ก็จริง แต่ครั้งหน้าอยากทำประโยชน์ได้บ้าง”
เขาคงเสียใจมากกับการถูกห้ามมิให้เข้าร่วมปาร์ตี้บนเรือ
“เป้าหมายถัดไปของผมก็คือ… เอาชนะแชมป์หมากรุกอย่างอึยชิน”
ไม่คิดว่าจะได้ยินชื่อตัวเอง
ถึงจะประหลาดใจ แต่ฉันก็นึกชื่นชมในจิตวิญญาณแห่งการพัฒนาของเขา
“แต่เกรงว่าคงมีหลายคนที่อยากแข่งกับอึยชิน เช่นแชมป์เก่าอย่างดงฮา ทางนั้นเคยเปรยๆ ไว้ว่าอยากลองแข่งกับอึยชินดู กว่าจะถึงคิวของผมก็อาจสายเกินไปแล้ว”
โรงเรียนแสงเงินปีสอง, กรรมการรักษาระเบียบ ‘เนตรรู้แจ้ง’ ชอนดงฮา
หนึ่งในตัวละครที่ควบคุมได้
ฉันยังไม่เคยเจอชอนดงฮาในโลกนี้ แต่อีกไม่ช้าก็เร็วคงได้เดินสวนกันบ้าง
‘พูดถึงกรรมการรักษาระเบียบ ลองถามเรื่องนั้นดูดีไหมนะ’
ในบรรดาตำนานสยองขวัญ มีเรื่องที่เกี่ยวกับสมาคมลับระหว่างสภานักเรียนกับกรรมการรักษาระเบียบอยู่
แต่ต้องไม่ละเมิดกฎของซองกุกอุน เราถามได้แค่ผิวเผินเพื่อไม่ให้ย็อมจุนยอลหันมาสนใจ
“เธอสนิทกับกรรมการรักษาระเบียบด้วยหรือ… เท่าที่ดูจากประกาศของโรงเรียน นอกจากการประชุมตัวแทนนักเรียน ก็แทบไม่มีกิจกรรมที่สภานักเรียนทำร่วมกับกรรมการรักษาระเบียบอีกเลย หรือว่ามีความสัมพันธ์ลับๆ คอยเชื่อมโยงกันอยู่?”
“ผมรู้จักกรรมการรักษาระเบียบเป็นการส่วนตัวแค่บางคนเองครับ นอกนั้นก็… จริงสิ”
ย็อมจุนยอลทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“ตอนผมอยู่ปีหนึ่ง ได้ยินว่ามีรุ่นพี่ปีสามซึ่งตอนนี้จบไปแล้ว เคยชวนรุ่นพี่คยุงกูเข้าร่วมชุมนุมบางอย่าง”
“ชุมนุม?”
“ครับ บางครั้งคนของสภานักเรียนก็จับกลุ่มกันวิจัยเกี่ยวกับรอยแยก หรือไม่ก็เป็นกลุ่มจู่โจมรอยแยก อะไรทำนองนั้นมั้งครับ”
รุ่นพี่กรรมการรักษาระเบียบเคยชวนกวักคยุงกูเข้าร่วมชุมนุม?
นี่อาจเป็นเบาะแส
เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของย็อมจุนยอล ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย
“อย่างนี้นี่เอง แล้วเธอเตรียมสอบปลายภาคยังไงบ้าง ได้เข้ากลุ่มติวกับใครไหม”
“พอดีว่าพี่ๆ เผ่ามังกรอาสาช่วยผมติวหนังสือ ส่วนใหญ่ก็เลยนั่งอ่านอยู่ที่บ้านครับ ถึงจะเอาชนะดงฮาไม่ได้ แต่ผมก็ตั้งเป้าไว้ที่ระดับท็อปเสมอ”
“ขอเป็นกำลังใจให้”
“ครับ! ผมจะตั้งใจเรียนเหมือนทุกครั้ง ดังนั้นอย่าได้เกรงใจที่จะเรียกหาไม่เว้นแม้แต่ช่วงเทศกาลสอบนะครับ!”
น่าเสียดายที่เราคงเจอกันตอนสอบไม่ได้ เพราะฉันเองก็มีนัดติวกับเพื่อนเหมือนกัน
ฉันฟังย็อมจุนยอลเล่าเรื่องต่างๆ ด้วยความตื่นเต้นอยู่สักพัก แล้วก็ประกาศสิ้นสุดคาบเรียนโน!วลกูดoทคอม
* * *
ที่บ้านคิมยูรี
เด็กๆ ในห้องนั่งเล่นต่างส่งเสียงต้อนรับทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไป
“อึยชินมาแล้ว!”
“กำลังกินมื้อดึกกันอยู่เลย อร่อยมาก!”
“พวกเราเก็บส่วนแบ่งของรองหัวหน้าห้องไว้ให้ด้วย”
กลุ่มติววันแรกของห้อง 1/0 มีอาหารมื้อดึกเป็นพิซซ่าชิคาโก้ก้นลึกโรยชีสกัสเซรี*ท่วมๆ (Kasseri Cheese)
หน้าพิซซ่าประกอบด้วยไก่ย่างซอสบาร์บีคิว กุ้งทั้งตัว และซอสชิโปเล่ (Chipotle)
ทันทีที่กัดเข้าไป รสของชีส แป้งโดว์นุ่มๆ และหน้าพิซซ่าผสมผสานกันอยู่ในปาก
“อร่อยจัง สั่งจากร้านไหนอ่ะ”
เด็กๆ ที่ได้ยินคำถามต่างหันไปมองวังจีโฮโดยไม่พูดอะไร
อย่าบอกนะว่าฝีมือหมอนั่น?
“ใช่แล้ว ฉันทำเอง คราวก่อนลองกินแล้วชอบมาก”
วังจีโฮกำลังนั่งกินสไลซ์พิซซ่าด้วยสีหน้าพึงพอใจ
เมื่อลองมานึกดู หมอนี่ดูจะชอบพิซซ่าชิคาโก้ก้นลึกในคาบเรียนแรกมาก
ก็เลยทำกินเองซะเลย?
“คิดไม่ถึงว่านายจะทำอาหารเก่งขนาดนี้”
“ทำไมจีโฮถึงเก่งไปทุกเรื่องยันทำอาหารเลยล่ะ”
“…น่าเจ็บใจ แต่ก็อร่อย”
ฮันอีกัดพิซซ่าด้วยใบหน้าเจ็บแค้น แต่ก็ดูมีความสุขทุกคำที่กิน
คงจะถูกปากมากสินะ
“แค่อร่อยก็พอแล้ว”
ท่ามกลางความกังขาของเด็กๆ ดูเหมือนนักชิมลับเม็งเฮียวทงจะเลิกเก็บมาคิด
ฉันเองก็ทำตามเม็งเฮียวทง โดยการเลิกคิดหยุมหยิมแล้วก้มหน้ากินพิซซ่า
วังจีโฮโพล่งขึ้นอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย
“แล้วนายไปไหนมา”
“สักที่”
หลังจากเลิกชมรมหนังสือพิมพ์ ฉันบอกกับวังจีโฮว่าจะแวะกลับหอ
เขาทำหน้าแคลงใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็กลับไปสนใจพิซซ่าตามเดิม
คิดถูกจริงๆ ที่วันนี้ตัดสินใจไม่พกดีไวซ์ของโรงเรียนไปหาย็อมจุนยอล
“หือ…”
ฉันชะงักขณะเตรียมหยิบพิซซ่าอีกชิ้น
บนโซฟาตัวกลม ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งเหมือนคาเฟ่
มินกือรินนอนหลับในสภาพคลุมผ้าห่ม เผยให้เห็นแค่บริเวณดวงตา
“…มินกือรินยังไม่กลับ?”
ควอนเลนาตอบคำถามของฉัน
“กือรินผล็อยหลับไปตอนติวหนังสือ ฉันพยายามปลุกหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่ตื่น”
มินกือรินขี้ระแวงคนนั้น กล้าหลับท่ามกลางกลุ่มเพื่อน?
คงจะโล่งใจที่พักหลังมานี้คอมเมนต์แย่ๆ บนเว็บบอร์ดหายไป
และส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอเปิดใจให้เพื่อนร่วมห้องแล้ว
แต่ปัญหายังไม่จบน่ะสิ
คิมยูรีพูดขณะเห็นฉันทำท่าครุ่นคิด
“ฮะฮะฮะ! นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันติดต่อพ่อแม่ของกือรินผ่านครูยงแล้ว! พ่อแม่ของเธอโทรมาบอกว่าให้นอนค้างบ้านเพื่อนได้ และฉันก็อยากให้กือรินนอนค้างอยู่แล้ว”
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พ่อแม่
พ่อแม่ของมินกือรินคงดีใจมากที่เธอหาเพื่อนได้สักที
ปัญหาอยู่ที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งคงกำลังพลิกแผ่นดินตามหามินกือริน
“เราต้องปลุกเธอ”
“หือ…? แต่กือรินกำลังหลับสบาย ถ้าปลุกตอนนี้…”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลงมือปลุก
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นอย่างร้อนรน
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่อง!
“ใครกันนะ ในเวลาแบบนี้”
“ดูท่าความอดทนคงต่ำมาก”
“แต่เวลาแบบนี้ไม่ควรจะมีใครมาแล้ว…”
เป็นหมอนั่นไม่ผิดแน่
คิมยูรีกล่าวหลังจากลองส่องอินเตอร์โฟน
“กล้องถ่ายไม่เห็นหน้า อีกฝ่ายคงยืนใกล้ประตูมาก หืม… คราวหน้าปรับองศากล้องใหม่ดีกว่า!”
ปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่องปิ๊งป่อง!
“ฉันลองใช้สกิลตรวจจับดูแล้ว ทางนั้นมาคนเดียว”
“ฉันตรวจไม่พบอันตราย… คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่”
ฮันอีกับคิมยูรีเปิดใช้สกิลตรวจจับ
เด็กๆ ที่ได้ฟังเริ่มแลกเปลี่ยนความเห็นกัน
“งั้นหรือ… ขอแค่ไม่ใช่เผ่าแท้ ฉันคิดว่าพวกเรารับมือไหวไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร”
“ถ้าเป็นเผ่าแท้จริงคงพังบ้านเข้ามาแล้ว จะเปิดหรือปิดประตูก็ไม่ต่างกัน”
“เสียงดังน่ารำคาญชะมัด… เปิดให้จบๆ ไปเถอะ”
“นั่นสินะ ขอโทษที่ให้รอ ฉันจะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ!”
ตลอดไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เพื่อนร่วมห้องของฉันฝึกฝนการต่อสู้ร่วมกันบ่อยครั้งจนเข้าใจจุดแข็งของกันและกัน
พวกเขาพูดถูกต้องทั้งหมด
ในบรรดาเด็กห้องศูนย์ หากไม่นับควอนเลนากับซาวอลเซอึมที่เป็นสายสนับสนุน พลังโจมตีของทุกคนถือว่าอยู่ในระดับแถวหน้าของโรงเรียนแสงเงิน
‘เป็นเรื่องดีที่รู้จักใช้สกิลเพื่อวิเคราะห์อย่างใจเย็น แม้จะเผชิญกับสถานการณ์ไม่คาดฝัน…’
อาจเป็นแค่จินตนาการของฉันคนเดียว แต่พักหลังกลุ่มเด็กๆ ที่เคยสดใสร่าเริง เริ่มทำตัวดุดันสมกับเป็นเด็กห้องศูนย์มากขึ้น
“เปิดล่ะนะ!”
คิมยูรีพยักหน้าหลังจากได้ฟังความเห็นจากทุกฝ่าย
“เดี๋ยว”
ฉันห้ามไว้ขณะที่เธอเตรียมใช้มือเปิดประตู
และหันไปเรียกวังจีโฮที่กำลังนั่งกินพิซซ่า
“นี่! วังจีโฮ นายมาเปิดให้หน่อย”
เพื่อกันเหนียว ฉันตัดสินใจเลือกคนที่เหมาะแก่การเป็นโล่เนื้อที่สุดมารับกระสุนแทน
“หือ… เอางั้นก็ได้”
วังจีโฮใช้ทิชชูเปียกเช็ดมือ แล้วเดินมากดปุ่มเปิดประตูหน้าบ้าน
แอ๊ด—
และเมื่อประตูบ้านเปิดออก
สิ่งที่พวกเราเห็น
ใบหน้าซีดเซียว
ดวงตาแดงก่ำ
ผมเผ้ายุ่งเหยิง
ไม่ใช่ใครนอกจากซงแดซอกที่มีสภาพเหมือนผี
