MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> A Senior’s Request/คำขอของรุ่นพี่ (3)
หัวหน้าห้องปี 1/0, คิมยูรี
นิสัยร่าเริง เข้ากับคนได้ง่าย จิตใจซื่อตรง และถนัดหลายเรื่อง
อีกทั้งยังเพื่อนสนิทของอันดาอิน นางเอกของเกม
ความสำคัญต่อเกมย่อมไม่ธรรมดา
จนกระทั่งเธอปฏิเสธการมาโรงเรียน หลังจากเกิดเหตุในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนตอนปีหนึ่ง
‘พอเริ่มไม่มาเรียน บทบาทก็ลดลงมาก’
คิมยูรีเลิกมาโรงเรียนนับตั้งแต่ขึ้นเทอม 2 ของปีหนึ่ง
จนกระทั่ง เมื่อเพลเมโกเผชิญเหตุการณ์ที่ทำให้แฟนเกมเดนตายทยอยเลิกเล่นครั้งใหญ่ คิมยูรีได้ปรากฏตัวที่โรงเรียนเพื่อช่วยอันดาอิน
‘ภาพสุดท้ายของเธอก่อนจะจากไป คือเหตุผลสำคัญที่แฟนเกมเดนตายจิตใจแตกสลายจนแห่เลิกเล่น’
พื้นคอนกรีตเริ่มร้อนขึ้น
ยกเว้นคิมยูรี นักเรียนส่วนใหญ่เริ่มใส่เครื่องแบบฤดูร้อน
กระทั่งมินกือรินก็เปลี่ยนมาใส่ฮู้ดแจ็กเกตแขนสั้นตั้งแต่เมื่อวาน แต่คิมยูรียังคงแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวของชุดฤดูใบไม้ผลิ
ชายแขนเสื้อของเชิ้ตสีดำ คลุมลงมาถึงข้อมือ
ถัดจากชายแขนเสื้อ ก็เป็นสายหนังเส้นหนาและใหญ่ของนาฬิกาข้อมือ
‘เพื่อปกปิดตราผนึกแสงประทาน’
แม้คิมยูรีจะค่อยๆ เดินไปบนเส้นทางแห่งการจากลา แต่ฉันยังทำได้แค่รอเวลา
“เป็นครั้งแรกที่จะได้เที่ยวบ้านคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติ… ซื้ออะไรติดมือไปดีล่ะ”
“เอ่อ… ฉันก็ครั้งแรกเหมือนกัน”
“หือ… พวกนายมาแต่ตัวก็พอแล้ว!”
คิมยูรีพูดแทรกบทสนทนาระหว่างซาวอลเซอึมกับเม็งเฮียวทง พลางอมยิ้มแล้วโบกมือ
“ฉันเอาแต่กินของที่ยูรีกับเลนาเตรียมมาให้บ่อยๆ … ถึงเวลาตอบแทนคืนบ้างแล้ว!”
“ทำไมไม่ซื้อวัตถุดิบไปทำกินกันเองล่ะ”
“ก…ก็ดีเหมือนกันนะ… ถ้าอย่างนั้น คนที่ไม่มีชมรม แวะไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เกตกันเถอะ! ซื้อทิชชูมาเผื่อด้วย!”
ถัดจากซาวอลเซอึม เม็งเฮียวทงลังเลนิดๆ ก่อนจะช่วยพูดเสริม
ลงเอยด้วย เพื่อนร่วมห้องทุกคนยกเว้นคิมยูรี ตัดสินใจลงขันกันไปซื้อวัตถุดิบและของขวัญเล็กๆ ติดมือ
คนที่ต้องออกไปซื้อ คือกลุ่มที่ไม่ได้เข้าชมรม
จากบรรดาเด็กๆ ที่มาโรงเรียน มีแค่เม็งเฮียวทง ซาวอลเซอึม และมินกือรินที่ไม่ได้เข้าชมรม
“ขอโทษนะ แต่ที่ซูเปอร์มาร์เกตน่าจะมีคนเยอะ…”
“ม…ไม่เลย! ฉันผิดเองที่เสนอโดยไม่คิดให้รอบคอบก่อน”
ดูแล้วมินกือรินก็อยากไปช่วยชอปปิ้ง แต่สุดท้ายก็ต้องถอดใจและขอโทษ
คิมยูรีตัดสินใจเข้ามาหยุดการขอโทษไปมา ระหว่างซาวอลเซอึมกับมินกือริน
“ฮะฮะ… เรื่องแค่นี้เอง ผู้ชายสองคนนี้ถือของไหวอยู่แล้ว… ว่าแต่ วันนี้ทุกคนอยากกินอะไรกันล่ะ”
เม็งเฮียวทงยังคงกล้าๆ กลัวๆ ที่จะสื่อสารกับคิมยูรี แต่สุดท้ายก็พูดชื่อเมนูที่อยากกิน
เด็กๆ ทยอยเสนอเมนูตามความชอบส่วนตัว
“รองหัวหน้าห้อง ทำไมนายเอาแต่เงียบล่ะ”
“เย็นนี้ฉันมีนัด คงทำได้แค่ไปดูขั้นตอนการดองบลูเลม่อนไซรัปแล้วก็กลับ”
“งั้นหรือ น่าเสียดายจัง… มีกือรินกับอึยชินที่กลับก่อนสินะ”
วังจีโฮมองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แต่ท้ายที่สุด ตาเฒ่าผู้ทำตัวไม่สมกับวัย ก็ประกาศว่าจะอยู่กินมื้อค่ำกับกลุ่มนักเรียนที่เด็กกว่าตนหลายพันปี
โชคดีที่เขาไม่พยายามเกาะติดฉัน
อย่างไรก็ดี หมอนี่มีพลังแบ่งร่าง คงใช้สักร่างหนึ่งคอยตามสืบฉันเหมือนทุกที
“แต่นายสั่งของว่างเผื่อพรุ่งนี้ได้นะ เลือกมาสิ ทั้งสองคนเลย”
“ใช่ จริงด้วย!”
คิมยูรีพยักหน้าให้กับข้อเสนอของฮันอี
เมื่อเห็นมินกือรินลังเลระหว่างหลายเมนู ฉันตัดสินใจยกสิทธิ์ของตัวเองให้เธอเลือก
“เธออยากกินอะไรล่ะ เลือกเผื่อฉันไปเลย”
“ด…ได้จริงหรือ”
มินกือรินพึมพำข้อเสนอของฉัน ด้วยสีหน้าเจือความยินดี
“เอ่อ… เตรียมของว่างสำหรับพรุ่งนี้เพิ่มอีกสักที่ได้ไหม ฉันจะจ่ายค่าวัตถุดิบส่วนเกินเอง”
“ไม่ต้องหรอก! ฉันต่างหากที่กลัวว่าวัตถุดิบจะเหลือ”
คิมยูรีตอบตกลงด้วยความเต็มใจ โดยเน้นย้ำว่าการทำเพิ่มอีกหนึ่งที่นั้น แทบไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม
มินกือรินอมยิ้ม พลางสั่งคุกกี้และมาคารงรสอัลมอนด์
คำตอบดังกล่าวทำให้ฉันนึกถึงตัวละครที่ควบคุมได้คนหนึ่ง
‘ซงแดซอกชอบอัลมอนด์’
มินกือรินคงสั่งไปเผื่อเขา
* * *
หลังจบคาบชมรม, หน้าประตูทางเข้าหลัก
เม็งเฮียวทงและซาวอลเซอึมซึ่งกลับจากซูเปอร์มาร์เกต กำลังยืนถือของพะรุงพะรัง
มินกือรินผู้หลบอยู่หลังคนทั้งสอง ชะโงกศีรษะออกมาเมื่อเห็นเพื่อนในห้องทยอยรวมตัว
จากเท่าที่ฟัง มินกือรินไม่ได้ออกไปเรียนคาบบ่าย และหมกตัวอยู่ในห้อง 1/0 เพื่อวาดรูปตามลำพัง
“ไปกันเถอะ! บ้านฉันอยู่ใกล้โรงเรียน เดินแค่นิดเดียวก็ถึง”
เมื่อเด็กห้อง 1/0 มารวมตัวพร้อมหน้า คิมยูรีเริ่มเดินนำ
ไม่นานก็มาถึงย่านพักอาศัยในเขตอึนกวาง
‘ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นหลังนั้น’
จุดที่คิมยูรีชี้ไป คือบ้านที่ฉันเคยเห็นในเกม
บ้านเดี่ยวรั้วเตี้ยที่มีสวนเล็กๆ
อันดาอินยืนอยู่หน้าบ้านนานหลายชั่วโมงเพื่อโน้มน้าวคิมยูรี
แต่สุดท้ายแล้ว เธอชวนเพื่อนสนิทไปโรงเรียนไม่สำเร็จ
“ว้าว… สวยจัง!”
“คุณแม่มีความฝันอยากเปิดโฮมคาเฟ่น่ะ จริงสิ! แปลงดอกไม้พวกนี้ฉันจัดเองนะ!”
“ไม่มีอะไรที่ยูรีทำไม่ได้จริงๆ”
ฉันก็คิดแบบนั้น
ยกเว้นทักษะการจองบัตรคอนเสิร์ต
แต่ฉันเห็นเธอพยายามฝึกกับซาวอลเซอึมและควอนเลนาช่วงพักเบรกเป็นประจำ ดังนั้นอีกไม่นานก็คงเอาชนะจุดอ่อนได้
“เข้าไปกันเถอะ!”
บ้านของคิมยูรี สะท้อนตัวตนของเธอได้ส่วนหนึ่ง
แม้จะมิได้หรูหราอลังการเหมือนคฤหาสน์ของวังมยองโฮ แต่เห็นได้ชัดว่าการตกแต่งภายในและเครื่องเรือน ถูกเลือกสรรอย่างประณีตพิถีพิถัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ห้องนั่งเล่นกับห้องครัวซึ่งมอบบรรยากาศอบอุ่นและเป็นกันเอง ราวกับได้นั่งในคาเฟ่ส่วนตัว มิใช่คาเฟ่แบบแฟรนไชส์
“สุดยอด… ยังกับคาเฟ่!”
“เอ๋… ฉันเคยเห็นฉากหลังตรงนี้ใน SNS ของยูรีหลายครั้ง เธอไม่ได้ไปคาเฟ่ แต่ถ่ายจากบ้านตัวเอง?”
“ฮะฮะฮะ! สงสัยฉันลืมใส่แท็กโฮมคาเฟ่ ส่วนใหญ่ก็ถ่ายจากที่บ้านนี่แหละ”
คิมยูรีหัวเราะเล็กๆ ด้วยท่าทีเขินอาย ก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนออกมาจำนวนหนึ่ง
ผ่านไปไม่นาน คลาสสอนทำบลูเลม่อนไซรัป กับคุกกี้อัลมอนด์ได้เริ่มต้นขึ้น
ผู้เข้าเรียนประกอบด้วยควอนเลนา มินกือริน ซาวอลเซอึม
และวังจีโฮ
“ฮะฮะฮะฮะ!”
วังจีโฮที่สวมผ้ากันเปื้อน กำลังลิงโลดอยู่ในครัว
เขาเล่นสนุกในแง่ดี จนสร้างความตกตะลึงให้ทั้งฉันและเด็กห้อง 1/0
“ไม่น่าเชื่อ… ไม่ได้ตวงแท้ๆ แต่ทำไมถึงกะได้แม่นยำขนาดนี้!”
“บ้าน่า… ขอลองชั่งอีกรอบได้ไหม จะไม่พลาดสัก 0.1 กรัมเลยหรือ… สัดส่วนระหว่างแป้งสาลีกับแป้งอเนกประสงค์ก็ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว… นายทำได้ยังไงกันเนี่ย!”
“ทำไมถึงกวนแป้งเสร็จก่อนฉันที่ใช้เครื่องกวนไฟฟ้าอีกล่ะ? นายกวนด้วยมือแน่นะ”
“จีโฮก็ทำได้ทุกอย่างเหมือนกันสินะ”
…ฉันก็คิดแบบนั้น
แต่อย่าลืมว่าวังจีโฮก็มีปัญหาในการจองบัตรคอนเสิร์ตเหมือนกัน
อย่างไรก็ดี วังจีโฮมีทั้งเส้นสายและเงินทอง แค่นั่งกระดิกนิ้วก็หาบัตรคอนเสิร์ตได้ทุกใบบนโลก
เขาคงคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องฝึกจองบัตร ดังนั้นจึงไม่เหมือนกับคิมยูรีผู้ทำงานหนัก วังจีโฮจะมีจุดอ่อนเป็นการจองบัตรตลอดไป
“พวกนายไม่ลองทำดูบ้างหรือ”
“ถึงฉันจะสนใจกระบวนการ แต่ก็ไม่ชอบทำเองน่ะ”
“ฉันด้วย”
ฮันอีและเม็งเฮียวทงที่เอาแต่ยืนดู หันมาตอบคำถามของฉัน
ฮันอีคงลังเลว่าจะลองทำดีไหม แต่เมื่อเห็นวังจีโฮทำไปหัวเราะไป เธอคงปิดกั้นความคิดนั้นโดยสมบูรณ์
หลังจากคลาสเรียนทำอาหารอันเจี๊ยวจ๊าวจบลง คุกกี้รสอัลมอนด์กับแมคคาเดเมียก็เป็นอันเสร็จ
บลูเลม่อนไซรัปต้องดองโหลที่อุณหภูมิห้องนานสองวัน กว่าจะได้เห็นผลลัพธ์ ก็คงเป็นวันที่ไปเยี่ยมสำนักงานทะเลสาบนิรันดร์
“ถ่ายรูปหมู่กันไหม เป็นที่ระลึกการมาเที่ยวบ้านฉันไง!”
เด็กทุกคนเห็นด้วยกับความคิดคิมยูรี
“ฉันก็อยากถ่าย!”
“ฉ…ฉันเอารูปให้แดซอก… เอ่อ… ให้เพื่อนดูได้ไหม”
“ถ่ายก่อนกินกันเถอะ!”
หลังจากคิมยูรีผู้ถือชามคุกกี้ และควอนเลนาผู้ถือโหลบลูเลม่อนไซรัปที่ยังดองไม่เสร็จ นั่งลงตรงกลางเฟรมโนเวลกูดอทคoม
เด็กที่เหลือเดินเข้ามาจับกลุ่มเพื่อถ่ายรูปรวม
ทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
* * *
มินกือรินกำลังวิ่งกลับบ้านในสภาพสวมแจ็กเกตฮู้ดแขนสั้น
เธอมิอาจพึ่งพาระบบขนส่งสาธารณะ ซึ่งเป็นพื้นที่แคบและมีผู้คนเบียดเสียด อีกทั้งค่าแท็กซี่ก็แพงเกินกว่าจะใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย
มินกือรินมักวิ่งไปกลับโรงเรียนอยู่แล้ว เพื่อออกกำลังกายไปในตัว
‘โชคยังดี ไม่ได้มีแค่เราที่กลับเร็ว’
มินกือรินเล่นสนุกอยู่ที่บ้านคิมยูรีจนถึงเมื่อครู่
ท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่น เป็นเรื่องยากที่จะหาข้ออ้างปลีกตัวกลับก่อน
แต่โชคเข้าข้าง เธอสามารถปลีกตัวได้ไม่ยากเพราะโชอึยชิน ผู้มีนัดตอนเย็นเหมือนกัน หยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในวงสนทนา
‘ถึงจะสายไปนิดก็เถอะ’
ก้มมองนาฬิกา ตอนนี้ผ่านไปแล้วสองสามนาที จากเวลาที่นัดกินข้าวเย็นกับซงแดซอก
ขณะเร่งฝีเท้า มินกือรินคว้าคอฮู้ดแจ็กเกตไว้แน่น เพื่อมิให้ส่วนที่คลุมหัวหลุดลงมา
เมื่อวิ่งมาถึงหน้าบ้าน
ซงแดซอกกำลังยืนรออยู่
ทันทีที่เห็นมินกือรินวิ่งมา เขารีบวิ่งออกไปรับ
“ขอโทษที่มาสาย!”
ขอบตาของซงแดซอกมีสีดำคล้ำ แต่ใบหน้าขาวซีด
เขามองไปรอบๆ ก่อนจะลากมินกือรินเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูทันที
ดูคล้ายกับระแวงบางสิ่ง
“มีอะไรเกิดขึ้นไหม”
“หือ… หมายถึงเรื่องอะไร”
ซงแดซอกตอบเสียงต่ำ
“พวกคนแปลกๆ นั่นไง”
ซงแดซอกยังคงเป็นห่วงมินกือริน หลังจากได้อ่านคอมเมนต์แย่ๆ ในรีวิววันครู
หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว เริ่มมีคอมเมนต์แย่ๆ คอยโจมตีมินกือรินในบอร์ดทั่วไป
ดูเหมือนศักดิ์ศรีของพวกจิตรกรพรสวรรค์ปานกลางจะเสียหาย หลังจากใช้ความรู้เท่าหางอึ่ง ป้ายสีว่ามินกือรินเลียนแบบผลงาน จนต้องเป็นฝ่ายหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ
‘ในบอร์ดรวมของโรงเรียนแสงเงินมีคอมเมนต์ดีๆ มากกว่าก็จริง แต่ก็ใช่ว่าคอมเมนต์แย่ๆ จะหมดไป’
แต่ไหนแต่ไร มินกือรินผู้ประสบความสำเร็จตั้งแต่เด็ก มักดึงดูดคอมเมนต์แย่ๆ จากกลุ่มคนที่มิอาจควบคุมความริษยาได้เสมอ
เธอกลัวเล็กน้อย แต่พยายามพูดเสียงสดใส
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ที่โรงเรียนน่ะ ฉันอยู่กับครูฮัมกึนยองและเพื่อนร่วมห้อง ทุกคนเป็นคนดี…”
ด้วยสายตาว่างเปล่า ซงแดซอกจ้องหน้ามินกือรินผู้กำลังพูดไม่หยุด
“เอ่อ… แล้วการสังเกตดาวเทียมเป็นยังไงบ้าง… ช่วงนี้นายดูหักโหมผิดปกตินะ”
มินกือรินพยายามเปลี่ยนเรื่องอย่างตะกุกตะกัก
ซงแดซอกยืนมองหญิงสาวเงียบๆ อยู่สักพัก ก่อนจะง้างปากตอบ
เขาตัดสินใจไหลไปตามน้ำ เพื่อรักษาน้ำใจอีกฝ่าย
“มีบางสิ่งกวนใจฉัน”
“กวนใจ?”
ซงแดซอกฉายโฮโลแกรม
นอกจากเพลเยอร์ SAT-K ยังมีภาพจากดาวเทียมที่เหลือทั้งหมด แบ่งฉายเป็นหลายสิบหน้าต่าง
และไม่ใช่แค่ดาวเทียม หน้าต่างโฮโลแกรมยังแนบข้อมูลของสถาบันวิจัยเอกชนด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมาด้วย
ผลลัพธ์เชิงตัวเลขจำนวนมาก ถูกนำมาจัดเรียงควบคู่กับข้อมูลจากเพลเยอร์ SAT-K
‘แดซอกจัดการทั้งหมดนี้ได้ยังไง… ถ้าเป็นเรื่องดาวเทียม เขาอาจเก่งกว่าผู้เชี่ยวชาญดาวเทียมเกือบทั้งหมด’
ขณะมินกือรินนึกชื่นชม เมื่อได้เห็นตัวเลขจำนวนมากลอยฟุ้ง
ซงแดซอกชี้ไปยังพิกัดหนึ่งพร้อมกล่าว
“คราวก่อนมีความผิดปกติที่ทะเลสาบซอกชน”
หน้าจอสลับสับเปลี่ยนตามการขยับนิ้วของซงแดซอก
สิ่งที่ปรากฏขึ้นบนจอ คือภาพของเรือสำราญลำใหญ่โดยมีฉากหลังเป็นมหาสมุทร
“เมื่อไม่นานมานี้ มีความผิดปกติแบบเดียวกันเกิดขึ้นใกล้กับคีโมโพลียา”
* * *
ใจจริงก็อยากรู้ว่าพวกเด็กๆ จะทำมื้อค่ำกันแบบไหน แต่ฉันจำเป็นต้องปลีกตัวจากบ้านคิมยูรี เนื่องจากนัดหมายกับใครบางคนไว้แล้ว
เมื่อเจอกันที่จุดนัดพบ พวกเราเดินทางไปยังภัตตาคารอาหารจีนในเขตอึนกวาง
ระหว่างรออาหารคอร์สแรก ชายคนหนึ่งหัวเราะชอบใจข้อความที่ฉันแสดงดู
“ฮะฮะฮะ! เป็นคำร้องเรียนจากรุ่นน้องทั้งที ฉันจะไม่ตรวจสอบได้ยังไง”
หลังจากอ่านคำร้องเรียนที่ฉันเขียนเกี่ยวกับโรงเรียนมัธยมต้นทันแร รวมถึงสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตอบกลับมา ซองกุกอุนกล่าว
“เวลาไปร้องเรียนกับพวกข้าราชการขี้เกียจ คำตอบก็มักจะออกมาแบบนี้… แต่ในบางครั้งก็เกิดจากการมีนอกมีใน”
ซองกุกอุนรับปากว่าจะตามเรื่องโรงเรียนมัธยมต้นทันแรให้
อีกไม่นาน หนึ่งในความคาใจของฉันก็จะถูกสะสางเสียที
ขณะเตรียมเพลิดเพลินกับอาหารด้วยจิตใจสงบสุข
“พอดีทางฉันก็มีเรื่องอยากจะไหว้วานรุ่นน้องเหมือนกัน”
ซองกุกอุนมีเรื่องอยากไหว้วานฉัน?
…นักเรียนอย่างเราจะทำอะไรได้
“ฉันตามอ่านทุกบทความข่าวของโรงเรียนแสงเงินตลอด… มีบางบทความที่เธอเขียน คอยกวนใจฉันมาสักพักแล้ว”
ตามอ่านทุกบทความข่าว?
บทความถูกเผยแพร่เป็นสาธารณะบนเว็บไซต์ของโรงเรียนก็จริง แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนนอกเข้ามาอ่าน
‘เขาหมายถึงข่าวไหน…’
ในฐานะสมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์ ฉันเขียนบทความลงไปค่อนข้างมาก
เมื่อพยายามไตร่ตรองหาข่าวที่สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แถมต้องเป็นคนอย่างซองกุกอุน จะให้ความสนใจ
“ฉันกำลังพูดถึงตำนานสยองขวัญน่ะ”
ซองกุกอุนเอ่ยประเด็นที่เหนือความคาดหมายออกมา
—
MasterGU.edited = เพื่อสนิท->เพื่อนสนิท, เฟรนไชส์->แฟรนไชส์
