MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> A Senior’s Request/คำขอของรุ่นพี่ (1)
สำนักงานของส.ส. ซองกุกอุน, เขตอึนกวาง
มิติที่ถูกตกแต่งให้ดูคล้ายคาเฟ่หนังสือ เพื่อให้ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงสะดวกใจที่จะมาร้องเรียน
สิ่งสะดุดตาที่สุดคือผนังกระจก ซึ่งเต็มไปด้วยกระดาษโพส-อิตที่แฟนคลับและผู้สนับสนุนของซองกุกอุนเขียนแปะไว้
ด้านหลังผนังกระจก คณะผู้ช่วยส.ส. กำลังยืนมองซองกุกอุนกล่าวทักทายประชาชนที่มาเยี่ยมเยียน
“ช่วงนี้เขาเข้าสำนักงานบ่อยนะ เมื่อก่อนแทบไม่เคยเห็นหัว”
“นั่นสินะ พักนี้ไม่ค่อยไปโจมตีรอยแยกแล้ว จำนวนครั้งลดลงจากปีก่อนชัดเจน”
“เป็นเพราะคำขู่ของหัวหน้ามูยองรึเปล่า… เห็นว่าถ้าส.ส. โจมตีรอยแยกสามวันติดกัน เขาจะลาออก”
“ได้ยินว่าเกือบจะเซ็นใบลาออกแล้ว”
ระหว่างนั้น อีกฟากหนึ่งของผนังกระจก ซองกุกอุนกำลังฟังเรื่องราวจากปากชาวบ้านด้วยรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มอันอบอุ่นซึ่งไม่เข้ากับฉายา ‘กุกอุนไร้เทียมทาน’ ผู้มีผลงานเป็นอันดับหนึ่งในการโจมตีรอยแยกนับไม่ถ้วน แถมยังสามารถข่มขวัญทั้งรัฐสภาได้ด้วยพลังของตัวเองตามลำพัง
“จะว่าไป ท่านส.ส. คืนดีกับหัวหน้ามูยองหรือ เห็นว่าทะเลาะกันเพราะรอยแยกคราวก่อน”
“คืนดีกันแล้ว เพราะรอยแยกครั้งล่าสุดไม่มีใครบาดเจ็บ”
ไม่นานหลังจากคุยกับชาวบ้านเสร็จ ซองกุกอุนเปิดประตูกระจกเดินเข้ามา คณะผู้ช่วยจึงคำนับแล้วกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับ ท่านส.ส.”
“สวัสดีครับ ท่านส.ส.”
ระหว่างนั้น ซองกุกอุนกำลังคุยโทรศัพท์จากเอียร์ริง
เพื่อกล่าวทักทายคณะผู้ช่วย เขาโบกมือพลางขยับปากแบบไม่ส่งเสียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวทันที
ครืด—
แม้ประตูจะปิดสนิทไปแล้วหลายนาที แต่ซองกุกอุนยังเอาแต่ถามสารทุกข์สุกดิบของปลายสาย
ทางนั้นคงถามกลับ ซองกุกอุนจึงคอยตอบซ้ำๆ ว่าเขาสบายดีและไม่มีปัญหาด้านสุขภาพ
“ครับ ไว้ผมจะโทรกลับไปใหม่”
ต่อหน้าซองกุกอุน ผู้จบการโทรอันยืดเยื้อ
หัวหน้าผู้ช่วยส.ส. และบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา ซึ่งเป็นอดีตรุ่นน้องที่โรงเรียน กำลังยืนรออยู่
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ท่านส.ส. คุยกับใคร”
“มหาบุรุษแขนเหล็ก ตาแก่ซงมันซอก”
“อ้อ… ที่เคยเล่าว่าสนิทกับเขาเหมือนคุณปู่”
“ใช่ ไว้จะพาไปทักทายท่านถ้ามีโอกาส”
ซองกุกอุนสูญเสียปู่แท้ๆ ไปก่อนที่จะเกิด
ซงมันซอกจึงดูแลเขาเหมือนหลานในไส้
เมื่อนึกถึงความทรงจำสมัยเก่า ซองกุกอุนอมยิ้มประหนึ่งเด็กน้อย
แม้จะเป็นสีหน้าที่ไม่เหมาะกับเขา แต่จอนมูยองกลับเห็นแล้วนึกชื่นชม
‘ถ้าถ่ายรูปนี้เก็บไว้แล้วไปลงข่าว คะแนนนิยมต้องพุ่งกระฉูดแน่’
เก็บไว้เป็นไพ่เด็ดในการเลือกตั้งสมัยหน้าดีไหมนะ
ขณะคิดแบบนั้น จอนมูยองผลักกระดาษปึกใหญ่ไปหาเจ้านาย
“เอกสารที่ท่านส.ส. ร้องขอจากโรงเรียนแสงเงิน ผมพรินต์ทั้งหมดใส่กระดาษแล้ว”
“ขอบใจ ทำได้ดีมาก”
“เดือนนี้ทางเราร้องขอเอกสารจากโรงเรียนแสงเงินมากกว่าสี่ครั้งแล้ว พวกเขาอาจมีท่าทีไม่พอใจ”
“ฮะฮะฮะ! ปล่อยไปเถอะ”
ซองกุกอุนหัวเราะอย่างร่าเริง แต่ดวงตาอันแหลมคมคอยกวาดอ่านเอกสาร
โรงเรียนแสงเงินที่มีเผ่าแท้แฝงตัวอยู่ในคณะกรรมการและมูลนิธิ
ซองกุกอุนไม่เชื่อใจเผ่าแท้และลูกหลานแม้แต่คนเดียว
ยิ่งเกิดคดีมายาเกต เขายิ่งขุดคุ้ยโรงเรียนแสงเงิน
‘ต้องมีบางสิ่งที่ทางนั้นยังไม่ได้บอกเรา… แต่สักวันอาจจะยอมบอก’
ซองกุกอุนอ่านเอกสารทั้งหมดเสร็จในเวลาสั้นๆ
คงไม่พบความผิดปกติ เขาจึงนำปึกเอกสารใส่เครื่องทำลายกระดาษแล้วเริ่มสนทนา
“พรุ่งนี้ช่วงเย็นว่างไหม ไปหารุ่นน้องกัน ซีวานก็มาด้วย”
“ท่านส.ส. หมายถึงซูเปอร์โนว่าไร้นาม?”
“ใช่ อย่างน้อยฉันก็ควรเลี้ยงข้าวรุ่นน้องที่ต้องดิ้นรนท่ามกลางเผ่าแท้และลูกหลานสักหน่อย”
ซองกุกอุนพูดพลางมองไปทางโรงเรียนแสงเงินที่เห็นได้ไกลๆ จากหน้าต่าง
“พอดีมีบางอย่างต้องไหว้วานเขา”
* * *
หลังจากโลกปะทะกับต่างโลก
แม้หลักการหลายข้อจะต่างไปจากโลกเดิมของฉัน แต่ระบบศาสนายังคงอยู่
‘เพราะที่นี่มี ‘เทพ’ ของจริง ซึ่งถูกเรียกว่าเบื้องบน’
เบื้องบนส่วนใหญ่อนุญาตให้มีการก่อตั้งลัทธินอกรีตโดยไม่ระรานกัน เพื่อรับมือกับปัญหาความขัดแย้งระหว่างต่างโลก
แต่ก็มีลัทธิลวงโลกบางแห่ง ยืมชื่อของเบื้องบนไปใช้หาผลประโยชน์ โดยไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันจริง
‘นับตั้งแต่โลกปะทะกับต่างโลก กลุ่มคลั่งศาสนาได้ทำสงครามกับลัทธิลวงโลกไปแล้วหลายหน’
ด้วยความช่วยเหลือของเผ่าแท้และเบื้องบนในรูปแบบพรคุ้มครอง กลุ่มคลั่งศาสนาเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะเกือบทั้งหมด
แต่ถึงอย่างนั้น บรรดาลัทธิลวงโลกก็ยังไม่เข็ดหลาบ
วลีที่เคยฮิตในธุรกิจแชร์ลูกโซ่อย่าง ‘พอจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหม’ จึงถูกลัทธิลวงโลกหยิบมาใช้หากินกับผู้คน
ผู้บำเพ็ญตบะนามว่าทัก จึงเข้าใจอากัปกิริยาปัจจุบันของเม็งเฮียวทง
“ฉ…ฉันไม่ใช่คนพวกนั้นนะ!”
ผู้ฝึกตนทักพลันอับอาย ก่อนจะหัวเราะขื่นขมให้กับตัวเอง
เขาคงตระหนักดีว่าพฤติกรรมของตนดูไม่ชอบมาพากลเพียงใด
‘ใส่ชุดฮันบกมายืนดักนักเรียนม.ปลายตั้งแต่เช้าครู่ แล้วเอาแต่พูดว่า ‘พลังงานของเธอบริสุทธิ์มาก’ เป็นใครจะไม่สงสัยบ้าง’
ขณะฉันลังเลว่า ควรเรียกทีมรักษาความปลอดภัยของโรงเรียนแสงเงิน หรือครูฮัมกึนยองมาดีไหม
“ทำอะไรอยู่ตรงนั้น! ออกห่างจากนักเรียนเดี๋ยวนี้นะ!”
ใครบางคนตะโกนขึ้น
กรรมการรักษาระเบียบปีสอง มาจินซึง
ตัวละครควบคุมได้ที่คอยตอแยย็อมจุนยอลอยู่ฝ่ายเดียว
“หยา… มาจินซึงมาได้ยังไง”
“ลองเรียกสภานักเรียนดูสิ รุ่นพี่จุนยอลอาจจะมาก็ได้”
“ฉันเรียกมาเองแหละ เพราะกรรมการรักษาระเบียบมีหน้าที่ตรวจตราโรงเรียนในช่วงเช้า”
“ทำไปเพื่ออะไร… ทำไมไม่เรียกสภานักเรียน!”
“เรียกตอนนี้เลย! เรียกมังกรแดงมา!”
คงเพราะมาจินซึงถูกพบเห็นว่าต่อสู้กับย็อมจุนยอลบ่อยครั้ง ซึ่งฝ่ายหลังค่อนข้างได้รับความนิยม
ชื่อเสียงของมาจินซึงจึงตกต่ำสุดขีดในหมู่เด็กปีหนึ่ง
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ตัวละครของฉันใจฝ่อ จนหันหลังให้กับหน้าที่พึงกระทำของตน
เกิดสงครามน้ำลายระหว่างผู้ฝึกตนทักกับมาจินซึงอยู่สักพัก
ขณะเม็งเฮียวทงที่ยืนอยู่ตรงกลาง เตรียมหาจังหวะชิ่งหนี
“จินซึง ทำอะไรอยู่น่ะ”
ชายหนึ่งซึ่งติดตราสภานักเรียน เดินเข้ามาใกล้
แต่ไม่ใช่คนที่เด็กปีหนึ่งคาดหวัง
“หือ… ทำไมถึงไม่ใช่รุ่นพี่มังกรแดงล่ะ”
“รุ่นพี่มังกรแดงไม่ได้มา..”
“อัญเชิญมังกรแดงล้มเหลว!”
บุคคลที่ปรากฏตัวคือกวักคยุงกู เจ้าของใบหน้าเกินอายุ ชนิดที่ถ้าไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนคงเข้าใจว่าเป็นครู
มาจินซึงกล่าวกับกวักคยุงกู โดยตะเบ็งจนเส้นเลือดขึ้นคอ
“ตาแก่ไม่รู้จักโตคนนี้พยายามล่อลวงเด็กปีหนึ่งเข้าลัทธิลวงโลก! เราต้องลากตัวเขาออกไป!”
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร! ฉันไม่ได้นับถือพระเจ้า!”
…ในห้องเรียนของเราก็มีเหมือนกัน คนที่แก่กว่าผู้ฝึกตนทักหลายเท่า แต่ยังทำตัวไม่รู้จักโต
กวักคยุงกูที่จำผู้ฝึกตนทักได้ กล่าวทักทายอีกฝ่ายพร้อมคำนับ
“ค…คุณปู่… สวัสดีครับ เกิดอะไรขึ้นหรือ”
“อะไร! ฉันแก่กว่าพ่อของเธอแค่นิดเดียว ทำไมถึงเรียกว่าปู่!”
“ก็พ่อบอกให้เรียกแบบนี้”
“เจ้ากวัก! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
ผู้ฝึกตนทักกัดกรามแน่น แต่สุดท้ายก็ยอมถูกกวักคยุงกูพาตัวออกไป
ขณะมองกลับมาหาเม็งเฮียวทงด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ผู้ฝึกตนทักตะโกน
“ได้รับนามบัตรแล้วใช่ไหม! โทรหาฉันด้วยนะ! ต้องโทรมานะ!”
“คุณปู่ทัก ไปกันได้แล้วครับ”
เม็งเฮียวทงถอนหายใจยาว ขณะยืนมองผู้ฝึกตนทักถูกมาจินซึงกับกวักคยุงกูลากตัวไป
“นายโอเคไหม”
“…อา”
ใบหน้าไร้วิญญาณของเม็งเฮียวทง อันตรธานหายไปทันทีที่ได้ยินคำถามฉัน
ชวนไปหาอะไรกินแถวๆ ประตูโรงเรียน ก่อนวกกลับมาเข้าห้องเรียนดีไหม?
“อ๊ะ! จบแล้วหรือ… คุณปู่โดนลากตัวไปนั่นแล้ว…”
เจ้าของเสียงคือจูซูย็อก
“คุณปู่คนนั้นเป็นใคร ทำไมเข้าถึงมาในโรงเรียนได้”
“คุณปู่ทักเป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ของโรงเรียนแสงเงิน เขาคงได้สิทธิ์ผ่านเข้าออกตลอดชีพ”
“อาจารย์กิตติมศักดิ์? คืออะไร”
“ถ้าจะให้อธิบายล่ะก็…”
จูซูย็อกเล่าถึงผู้ฝึกตนทักอย่างรวบรัด
ในวัยยี่สิบปี ผู้ฝึกตนทักคือนักล่ารางวัล ในการแข่งศิลปะต่อสู้แบบมือเปล่าทุกแขนงของเพลเยอร์ทั่วประเทศโuเวลกูดoทคอม
ในยุคนั้น การที่เพลเยอร์คนเดียวกวาดแชมป์ทุกรายการที่ลงแข่งอย่างขาดลอย ทำให้ความน่าสนใจของกีฬาเพลเยอร์ลดลงมาก จนผู้จัดเริ่มไม่อยากจัดแข่งเพราะไม่คุ้มทุน
โรงเรียนแสงเงินจึงยกย่องเขาด้วยการมอบตำแหน่งอาจารย์กิตติมศักดิ์
‘…ไม่เห็นยักรู้ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้’
เกิดเป็นสภาวะที่เพลเยอร์ไม่มีกีฬาให้ลงแข่ง เพราะไม่มีใครอยากจัดแข่ง และยังถูกแบนจากการแข่งร่วมกับคนทั่วไป
ต้นเหตุอาจมิได้เกิดจากผู้ฝึกตนทักทั้งหมดก็จริง แต่เขาคือส่วนสำคัญ
“ตอนนี้คุณปู่ทักไม่มีศิษย์สักคน… ดูเหมือนเขาจะชอบเฮียวทงนะ”
“เพราะทำตัวน่าขนลุกแบบนี้ไงถึงยังไม่มีศิษย์”
“ฮะฮะฮะ! ขนาดนั้นเชียว”
ในความเป็นจริง การที่ผู้ฝึกตนทักยังไม่มีลูกศิษย์ คงเพราะเขามีมาตรฐานสูง
จากที่ได้ยินมา ผู้ฝึกตนทักเคยชักชวนจูซูย็อกเป็นศิษย์มาก่อน
แน่นอนว่าจูซูย็อกผู้มีพ่อของกวักคยุงกูเป็นอาจารย์อยู่แล้ว ตอบปฏิเสธไปอย่างสุภาพ
‘คงไม่อยากสอนใคร ถ้าไม่ใช่พรสวรรค์ระดับเม็งเฮียวทงหรือจูซูย็อก…’
มีนักสู้มากมายต่อคิวฝากตัวเป็นศิษย์กับผู้ฝึกตนทัก
อย่างไรก็ดี ทั้งที่ถูกเม็งเฮียวทงกล่าวหาว่าเป็นเจ้าลัทธิลวงโลกต้องอับอาย แต่เขากลับยังยืนกรานหนักแน่น โดยยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับสายตาอันเฉียบแหลมผู้ฝึกตนทัก
‘ครูของโรงเรียนแสงเงินเก่งมากก็จริง แต่เม็งเฮียวทงต้องการวิธีฝึกแบบพิเศษ’
แม้แต่ในเกม ก็ไม่ง่ายที่จะได้รับ ‘สกิลแขนง’ ของเม็งเฮียวทง
ฉันต้องพาไปฝึกเดี่ยวเพื่อลองผิดลองผู้อยู่นาน
‘ถ้าใช้วิธีเดียวกับในเกม ต่อให้ขึ้นปีสาม เม็งเฮียวทงก็จะยังไม่ได้สกิลแขนง… เขาเก่งมากอยู่แล้วโดยไม่มีสกิลนั้นก็จริง แต่ถ้าคำนึงจากอีเวนต์ในอนาคต การมีไว้ย่อมเป็นเรื่องดีกว่า’
ถ้าได้อาจารย์ระดับเดียวกับผู้ฝึกตนทัก ระยะเวลาก็จะลดลงมาก
ปัญหาอยู่ที่ความต้องการของเม็งเฮียวทง…
“ฉันคิดว่าคุณปู่ทักคงทำตัวไม่ถูกเพราะไม่มีลูกศิษย์มานาน แต่เขาไม่ใช่คนเลวนะ ถ้าว่างก็ลองพิจารณาข้อเสนอดู”
“อา…”
โชคดีที่คำพูดจูซูย็อกช่วยเปลี่ยนใจเม็งเฮียวทงได้เล็กน้อย
แต่ลึกๆ แล้วคงยังต่อต้านอยู่ละนะ
* * *
เมื่อเข้าไปในห้องเรียน 1/0 เม็งเฮียวทงถูกถาโถมด้วยคำถามชุดใหญ่
เพราะมีข่าวลือแปลกๆ ว่าเม็งเฮียวทงตอบรับคำชวนเข้าร่วมลัทธิลวงโลก
“เฮียวทง! ห้ามเข้าลัทธิเชียวนะ!”
“ใช่! โดยเฉพาะพวกที่แอบอ้างชื่อของเบื้องบนดังๆ … ส่วนใหญ่จะมีจุดจบที่การถูกเผ่าแท้ฆ่า”
“ฉันเคยได้ยินว่า มีเบื้องบนที่แอบสาปมนุษย์ผ่านเผ่าแท้ด้วยนะ!”
“ฮะฮะฮะฮะ!”
เมื่อโดนคิมยูรี ควอนเลนา และซาวอลเซอึมรุมซักไซ้ เม็งเฮียวทงทำได้เพียงรับฟังด้วยใบหน้าคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่าง
วังจีโฮที่รู้ตัวจริงของผู้ฝึกตนทัก คอยหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ
“เป็นฉันก็คงทำเหมือนกัน ถ้ามีใครบังอาจรุกล้ำแดนศักดิ์สิทธิ์ หรือตักตวงผลประโยชน์จากการแอบอ้างพระนามของเทพสวรรค์”
หลังจากขำอย่างเอร็ดอร่อย วังจีโฮพึมพำเงียบ
ดูท่าคงไม่ต้องห่วงแล้วว่าจะมีลัทธิลวงโลกแทรกซึมอยู่ในเขตอึนกวาง
“วันนี้ก็กินแล้วสินะ”
เมื่อฉันนั่งลง วังจีโฮใช้วิธีการบางอย่าง ตรวจสอบว่าฉันกินยาวิเศษแล้วหรือยัง
ไม่รู้ว่าทำยังไง แต่ขอเดาว่าเป็นการประเมินคลื่นพลังวิเศษที่หลงเหลือในร่างกาย
‘เมื่อลองมานึกดู เราไม่เหนื่อยเท่าไรเลย’
ทั้งที่เมื่อวานต่อสู้กับแบคโฮกุนอย่างดุเดือดขนาดนั้น
…ยาวิเศษก็ไม่เลวนี่ ถึงจะมีรสชาติระยำก็เถอะ
“สงสัยใช่ไหมว่ายาวิเศษมีสรรพคุณอะไร… รับประกันได้เลยว่า ถ้ากินเสร็จแล้วนายจะพบคำตอบ… แต่ถ้าอยากรู้จริงๆ ฉันก็บอกตอนนี้ให้ก็ได้”
วังจีโฮถามยียวนด้วยตาเป็นประกาย แต่ฉันรีบกางกำแพงเหล็ก
“ไม่ล่ะ ไม่อยากรู้”
เขาทำหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินคำตอบ
ฮันอีซึ่งบังเอิญหันมาเห็นใบหน้านั้นเข้า รีบตะโกนเสียงเครียด
“ทุกคน… วังจีโฮมีความคิดแย่ๆ อีกแล้ว”
“อีกแล้วหรือเนี่ย”
ดูเหมือนชื่อเสียงด้านความเพี้ยนของวังจีโฮจะเพิ่มขึ้นอย่างสม่ำเสมอในทุกวัน
* * *
หลังเลิกเรียน
อาคารสหภาพชมรม, ชมรมหนังสือพิมพ์
ด้านในเต็มไปด้วยกล่องวางกองเรียงกัน
“นิตยสารพิเศษของครูจูเก่อแจกอลฉบับตีพิมพ์ครั้งที่สองเสร็จแล้ว!”
“โอ้ว! ของแถมยังเหมือนเดิม!”
“ใช่… ไม่อย่างนั้นพวกห้อง 2/0 ต้องไม่พอใจแน่”
ประธานและรองประธานชมรมกล่าวพลางมองไปยังกองภูเขาไกลๆ
‘เยอะจังแฮะ’
แม้เล่มนิตยสารจะพองเพราะมีของแถมเป็นอัลบัมภาพ โปสเตอร์กับสติกเกอร์ และกล่องปกแข็ง แต่ถึงอย่างนั้นจำนวนกล่องลังก็ยังดูมากเกินไปอยู่ดี
ใครบางคนถามขึ้นเพราะสงสัยเหมือนกับฉัน
“นี่มันไม่มากไปหน่อยหรือ น่าจะเกินร้อยเล่มเลยนะ”
“เด็กห้องศูนย์ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด พวกเขาจึงขอคนละสามเล่ม”
“อะไรนะ…”
“อ่านหนึ่งเล่ม สะสมหนึ่งเล่ม และสำรองหนึ่งเล่ม… สามเล่มต่อคน”
แฟนคลับเดนตายของจูเก่อแจกอลช่างน่าทึ่งจริงๆ
“ฉันพิมพ์มาเผื่อขาดด้วยแหละ เพราะยังไงห้องศูนย์ก็เป็นคนจ่ายอยู่แล้ว ฮะฮะฮะ… ฉันเลยได้อานิสงส์เป็นกล่องใส่ปกแข็งไปด้วย”
ประธานชมรมก็เป็นแฟนคลับเดนตายของครูเหมือนกันสินะ
* * *
หอพัก
ฉันยังไม่ลืมอีกหนึ่งแฟนคลับเดนตายของจูเก่อแจกอล
‘ตอนนี้น่าจะได้เวลาเลิกทำ OT พอดี’
ฉันเขียนข้อความ
[ฉัน] สวัสดีครับ หัวหน้าทีมฮงกยูบิน กำลังยุ่งอยู่ไหม
ข้อความถูกอ่านทันที แต่ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะมีคำตอบกลับมา
[ฮงกยูบิน] …
[ฮงกยูบิน] อึยชิน เธอทำตัวเหมือนกับรู้เวลาเลิก OT ของฉันเลยนะ…
[ฮงกยูบิน] เฮ้อ… แล้วมีอะไรล่ะ ฉันกำลังขับรถออกมา ต้องวกกลับไปที่สำนักงานใหม่ไหม
ฮงกยูบินพูดเหมือนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว
ฉันถ่ายรูปนิตยสารพิเศษของครูจูเก่อแจกอลที่ขอมาจากประธานชมรม แล้วส่งไปให้เขา
[ฉัน] ผมเตรียมของพวกนี้ไว้ให้คุณ ถ้าตอนนี้ไม่ว่าง งั้นส่งทางไปรษณีย์ก็แล้วกัน
ทันทีที่ข้อความขึ้นว่า ‘ส่งแล้ว’ อีกฝ่ายตอบกลับด้วยความเร็วแสง
[ฮงกยูบิน] พูดอะไรน่ะอึยชิน! โชคดีจริงๆ ที่ฉันไม่ได้กำลังยุ่งหรือเหนื่อยอยู่เลย ฮะฮะฮะ!
[ฮงกยูบิน] ยินดีนะที่เธอติดต่อมา นัดเจอกันเถอะ! อยากกินอะไรก็บอกมาได้เลย ฉันเลี้ยงเอง หรืออยากได้อย่างอื่น? ฉันมีร้าน VIP สามร้านที่เข้าไปนั่งได้เลยโดยไม่ต้องจองล่วงหน้า… ไว้เจอกันค่อยคิดก็ได้ รอฉันที่ประตูหน้านะ!
ขณะฉันเตรียมตัวเดินออกไป ข้อความใหม่ถูกส่งมาถึง
[ฮงกยูบิน] จริงสิ… นิตยสารนั่น ฉันขอสามชุดนะ
ดูเหมือนฮงกยูบินก็ใช้อ่านหนึ่งเล่ม สะสมหนึ่งเล่ม และสำรองหนึ่งเล่ม
