MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Voice of Weapons/เสียงของอาวุธ (4)
ไม่กี่วันก่อน, ช่วงสุดสัปดาห์
เขตหอพักครูของโรงเรียนแสงเงิน
ในช่วงสาย คิมชินรกกลับจากการทำงานแม้จะเป็นวันหยุด
เริ่มจากเมื่อไม่นานมานี้ วันหยุดสุดสัปดาห์ของเขาไม่ใช่วันหยุดอีกต่อไป เนื่องจากทางสภาผู้แทนฯ ได้เรียกร้องให้โรงเรียนแสงเงินส่งข้อมูลมากขึ้น
‘ยังไม่ถึงช่วงอภิปรายไม่ไว้วางใจสักหน่อย ความต้องการมากไปไหม’
ไม่ใช่แค่ส.ส. ในสภา แต่ยังรวมถึงบรรดานักการเมืองและข้าราชการท้องถิ่น ที่ร้องขอข้อมูลการบริหารงานของโรงเรียนแสงเงิน
จริงอยู่ อีกฝ่ายร้องขอข้อมูลอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อนำไปใช้อภิปรายในวาระหรือญัตติทั่วไปของสภา ซึ่งบางครั้งก็มากเกินไปจนงานของเจ้าหน้าที่ฝ่ายธุรการล้นมือ
แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะคณะกรรมการกับครูของโรงเรียนแสงเงินหลายคน มีรายชื่อพัวพันในคดีมายาเกต
‘โดยเฉพาะซองกุกอุน ถึงจะทำตามขั้นตอน แต่พักนี้เริ่มถี่จนดูผิดปกติ’
ซองกุกอุน—นักเรียนที่คิมชินรกเคยสอนด้วยใบหน้าและชื่อที่แตกต่างออกไปในอดีต ปัจจุบันดำรงตำแหน่งสมาชิกสภาผู้แทนฯ
ชายคนนี้ร้องขอข้อมูลการบริหารงานของโรงเรียนแสงเงินเป็นประจำ ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์มายาเกตด้วยซ้ำ
‘ยิ่งเกิดคดีก็ยิ่งพยายามขุดคุ้ย… ทั้งข้อมูลงบประมาณและการบริหาร ไล่ตั้งแต่ขั้นตอนคัดเลือกผู้รับเหมารายย่อย… หรือแม้กระทั่งสถิตินักเรียนรายปีและรายไตรมาส… คิดจะสืบอะไรกันแน่’
แต่โชคยังดี งานธุรการของเขาเบาลงเพราะ ‘เรื่องนั้น’
ไม่นานมานี้ นักเรียนปี 2/0 ซึ่งไม่พอใจกับภาระงานอันหนักหนาสาหัสของจูเก่อแจกอล—หัวหน้าฝ่ายธุรการ ได้ลงมือทำบางสิ่ง
นักเรียนปี 2/0 ทำการจับครูบางคน ซึ่งมัวเอ้อระเหยจนงานล่าช้า แล้วลากตัวมาหาจูเก่อแจกอล
ส่งผลให้สมาคมปีกธรณีซึ่งคิมชินรกรับผิดชอบอยู่ มีปริมาณงานลดลงไปมาก
‘…เราต้องทำงานหนักเพื่อนักเรียน’
ขณะคิมชินรกเดินพลางใช้ความคิด ใครบางคนเรียกเขา
“ชินรก”
ยงเจกอนกำลังรออยู่หน้าห้องคิมชินรก
“ครูยงเจกอน!”
“ไปทำงานมาหรือ”
“ครับ ผมส่งงานไม่ทัน แต่ตอนนี้เสร็จแล้ว”
บี๊บ!
คิมชินรกปลดล็อกประตูด้วยเครื่องสแกนลายนิ้วมือ พลางกล่าวอย่างสุภาพ
ยงเจกอนฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นภาพดังกล่าว
“วันหยุดแบบนี้ ยังจะสวมบทบาทเป็นครูอยู่อีกหรือ… ไม่อึดอัดแย่รึไง”
ได้ยินเช่นนั้น คิมชินรกมองไปรอบๆ พลางเอียงคอฉงน
หลังจากยืนยันว่าไม่มีคน เขาเปลี่ยนสีหน้าทันที แล้วลากยงเจกอนเข้าไปในประตู
“ฮะฮะฮะ! สีหน้าแบบ ‘คุณกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ’ ชวนให้ข้านึกขำทุกครั้งที่เห็น”
ยงเจกอนยังคงหัวเราะแม้จะถูกลากเข้าไปข้างใน
แตกต่างจากคิมชินรกซึ่งต้องซ่อนความจริงที่ตนเป็นลูกหลาน ยงเจกอนใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยว่าตนคือเผ่าแท้
ยงเจกอน สหายเก่าแก่ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับคิมชินรก ชอบหยอกล้อเขาด้วยคำพูดทำนองนี้เสมอ
“แล้วเจ้าที่ไม่ใช่ครูหอใน มาทำอะไรที่โรงเรียนในวันหยุด”
“ไม่ได้มาทำงานอยู่แล้ว เจ้าก็รู้ดีว่าข้าทำงานไม่ได้ เพราะติดสัญญากับท่านประธานเสือเหลือง”
คิมชินรกยกเลิกสกิลบนใบหน้า พลางนั่งลงโดยไม่เชิญยงเจกอนนั่งลงก่อนตามมารยาท
จากนั้น ใบหน้าคิมชินรกค่อยๆ คมชัด นัยน์ตาและเรือนผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“หน้าจริงหล่อขนาดนี้… เอาแต่ปกปิดไว้ไม่รู้สึกเสียของบ้างหรือ”
“พูดมากน่ารำคาญ”
แม้คำพูดจะฟังดูรุนแรง แต่คิมชินรกยังคงหยิบถ้วยชามาสองใบ
ชาที่ถูกรินคือ ‘ชายงจอง’ ตามฤดูกาล
เป็นใบชาที่เก็บจากเขตน้ำเย็นของลำธารโฮโพ ซึ่งอยู่ในทะเลสาบยงชา
ยงเจกอนชอบดื่มมันมาก
เขาอมยิ้มเมื่อเห็นคิมชินรกขยับมืออย่างชำนาญ
‘นิสัยเหมือนพ่อสมัยหนุ่ม ใบหน้าคล้ายพ่อบางส่วน แต่ภาพรวมเหมือนแม่มากกว่า’
แค่มองหน้าจริงของคิมชินรก ก็ดูออกทันทีว่าเป็นลูกชายของเสือแดงกับอุงเนียจอมคร่ำครวญ
ยิ่งเป็นเหตุผลให้ต้องซ่อนใบหน้า
“ดื่มเสร็จก็แล้วไสหัวไป”
“จะดื่มอย่างดีเลย”
ชายงจองนั้นมีกลิ่นหอมลึกและใส สีสันดูคล้ายหยก
ยงเจกอนถามขณะดื่มด่ำชาด้วยใบหน้าพึงพอใจ
“แล้ว… เกิดอะไรขึ้นกับท่านเสือแดงล่ะ”
“ทำไมถึงถามแบบนั้น”
“มีบางอย่างเกิดขึ้นสินะ ขอเดาว่าเขาคงบาดเจ็บ”
“…”
“มีช่วงหนึ่งที่เจ้ากับท่านเสือเหลืองดูกระสับกระส่ายพร้อมกัน แต่ไม่นานก็สงบลง”
คิมชินรกปิดปากสนิท พลางเอียงถ้วยชาในมือตน
‘นอกจากนั้น อุงเนียจอมคร่ำครวญยังเคลื่อนไหวในเดรสสีแดง’
แต่ยงเจกอนไม่ได้พูดออกไป
“ฝากไปบอกเขาว่า ยินดีด้วยที่กลับมาแข็งแรง”
“รู้ไปถึงขั้นนั้นได้ยังไง…”
“คงพ้นแข็งแรงดีแล้วสินะ โล่งอกไปที”
“ไอ้…”
ยงเจกอนมักจะพูดจาราวกับอ่านความคิดคู่สนทนาได้เสมอ
คิมชินรกที่เริ่มหงุดหงิด ปลอบประโลมจิตใจด้วยชายงจอง
“ผู้มีพระคุณของเจ้า… ซูเปอร์โนว่าไร้นามน่ะ”
คิมชินรกสวนกลับทันทีที่ได้ยินยงเจกอนเริ่มเกริ่น
“โชอึยชินเป็นผู้มีพระคุณของเผ่าเสือ ถ้าเจ้าทำอะไรกับเขา เผ่าเสือไม่ปล่อยไว้แน่”
เสียงของคิมชินรกเจือความกังวล
ครึ่งหนึ่งดูเหมือนกังวลเกี่ยวกับโชอึยชิน ส่วนอีกครึ่งกังวลเกี่ยวกับยงเจกอน
“ถ้าเขาคือผู้ช่วยชีวิตเจ้า ก็ถือเป็นผู้มีพระคุณของข้าด้วยเช่นกัน ไม่มีทางทำอะไรเขาอยู่แล้ว”
บางที ยงเจกอนคงแค่อยากเห็นปฏิกิริยาของคิมชินรก จึงหยิบยกชื่อโชอึยชินขึ้นมาพูด
ไม่นานก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
นี่คงเป็นประเด็นหลักตั้งแต่ต้น
“ชินรก ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกนอกโรงเรียนแสงเงิน”
คิมชินรกส่ายศีรษะ พลางทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“คงไม่ได้ มีกิจกรรมที่ข้าต้องพานักเรียนออกไป”
“หืม… งั้นจะทำยังไงดีล่ะ ข้าเข้าร่วมกิจกรรมนอกโรงเรียนไม่ได้ด้วยสิ นั่นถือเป็นการฝ่าฝืนพันธสัญญา”
“อยากจะพูดอะไรกันแน่”
ยงเจกอนหวนนึกถึง ‘ดวงตา’ ซึ่งตนสัมผัสได้ทุกครั้งที่ออกจากโรงเรียนแสงเงิน
แม้จะเลือนราง แต่ผู้ที่อ่อนไหวต่อมิติและการจ้องมองอย่างเขาย่อมตระหนักถึง
ยงเจกอนพูดพลางมองออกไปด้านนอก
“มีใครบางคนคอยจับตามองอยู่”
* * *
“สวัสดี”
หลังจากกล่าวทักทาย ยงเจกอนเดินเข้ามาในห้องซิมูเลเตอร์ที่ฉันเพิ่งใช้เสร็จ
‘สีหน้าแบบนี้…’
ยงเจกอนกำลังทำหน้าซาบซ่าน
ฉันเคยเห็นมาแล้วหลายครั้งในเกม รวมถึงในโลกนี้
รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ
“อึยชิน… ในห้องนี้… ข้าสัมผัสถึงกลิ่นอายของเด็กคนอื่นนอกจากเจ้า… ตอนแรกยังไม่มีเลยนะ”
สิ่งที่กลัวกลายเป็นจริงแล้ว
ฉันมองไปรอบตัวด้วยเกรงว่าอาจมีเด็กคนอื่นฟังอยู่
ยงเจกอนดีดนิ้วราวกับช่วยทำให้มั่นใจ
เป๊าะ!
เสียงจากสภาพแวดล้อมเบาลงเรื่อยๆ
คงเป็นสกิลปิดกั้นเสียง เหมือนกับในงานแข่งทัวร์นาเมนต์หมากรุก
‘บางที เขาคงใช้ศาสตร์แห่งมิติคลุมไว้ตั้งแต่ก่อนที่เราจะออกมา’
รอบคอบสมกับที่เป็นตัวละครของฉัน
“มาคุยกันหน่อยไหม”
ถ้าคำนึงจากลางสังหรณ์อันแม่นยำ และทักษะในการอนุมานเรื่องราวของยงเจกอน
งานเข้าแล้วสิ
* * *
เขตส่วนกลาง, ตึกชมรมทั่วไป
กลุ่มย่อยหมากรุก
แถวนี้ไม่มีใคร เนื่องจากเลิกคาบชมรมแล้ว และตะวันก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว
‘หมากรุกเพียบเลย’
หน้าจอโฮโลแกรมกำลังฉายจาก ‘แอปฯ’ ซึ่งดูเหมือนจะพัฒนาขึ้นมาเอง
ตัวหมากรุกที่ทำจากไม้ อะคริลิก คริสตัล โลหะ และวัสดุอีกหลายชนิด
คงเป็นฝีมือนักเรียนสมาชิกกลุ่มย่อยสเทลเมต
สารนุกรมการเดินหมากเปิดเกม, คอลเลกชัน ‘ตำราการเดิน’ ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเกมหมากรุก
จากบรรดาทั้งหมด สิ่งที่เตะตาที่สุดคือกระดานหมากรุกที่มีป้ายชื่อติดอยู่
1/0 ซาวอลเซอึม
1/0 ฮันอี
คงเตรียมไว้สำหรับนักเรียนที่จะเข้ารับการอบรมมือใหม่
มีชื่อเพื่อนร่วมชั้นของฉันเขียนไว้ด้วย
ได้เห็นชื่อเหล่านี้ มือที่เริ่มเย็นของฉันกลับมาอุ่นอีกครั้ง
‘จำเป็นต้องพามาที่นี่ด้วยรึไง…’
ยงเจกอนผู้ใช้ศาสตร์แห่งมิติคลุมห้องไว้ พูดราวกับอ่านใจฉันได้
“ห้องนี้เป็นเพียงมิติเดียวในโรงเรียนแสงเงิน ที่แม้แต่ประธานเสือเหลืองก็มองเข้ามาไม่ได้”
พูดจบ ยงเจกอนก้มมองมือฉัน
“นึกว่าการคว้าแชมป์หมากรุกจะช่วยให้เอาชนะบาดแผลทางใจได้ คงยังสินะ”
เป๊าะ!
เมื่อยงเจกอนดีดนิ้ว ห้องถูกปกคลุมด้วยสีเขียวหยก
ดูราวกับการนำมิติสีหยกมาเรียงซ้อนกัน
‘ถ้าสืบประวัติของเรามาอย่างดี และได้ชมการแข่งหมากรุกอย่างใกล้ชิด จะสังเกตเห็นบาดแผลทางใจก็คงไม่แปลก’
ยงเจกอนได้ดูการแข่งในระยะใกล้ทุกคู่ ไม่เหมือนผู้ชมที่ต้องดูผ่านศาสตร์แห่งมิติโนเวลกูดอทคอม
…คงเห็นว่าเราทำตัวผิดปกติขณะเดินหมาก
“มีเรื่องหนึ่งคอยกวนใจข้า มาตั้งแต่เจ้าช่วยชีวิตชินรกแล้ว”
“ครูยงเจกอนสนิทกับครูคิมชินรก?”
“ใช่ ชินรกเป็นสหายเก่าแก่”
เพื่อนสินะ
ทั้งคู่มีอายุยืนยาว และยงเจกอนกับเผ่าเสือก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกันบ่อยครั้ง ไม่แปลกที่จะรู้จักกัน
“เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร… ช่วงนี้ยังสวมหน้ากากอีกาอยู่สินะ ท่านจอมโจรผาแดง”
ถึงจะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่า ‘ชื่อนั้น’ จะหลุดออกมา
เพียงพริบตาเดียว ราวกับความร้อนบนใบหน้าฉัน เริ่มกระจายไปตามทุกส่วนของร่างกาย
…รู้งี้ใส่เครื่องแบบฤดูร้อนมาก็ดี
เริ่มใส่ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน
แม้ฉันจะพยายามหลีกหนีความจริง แต่ยงเจกอนก็ยังไม่หยุดพูด ‘ชื่อนั้น’
“ส่วนใหญ่เดาได้เพราะจุนยอล… จุนยอลไม่ได้อ่อนไหวต่อมิติเหมือนกับข้า จึงเป็นเรื่องยากที่จะตามหาจอมโจรผาแดงพบ”
ยงเจกอนอธิบายวิธีอนุมานหาคำตอบ
‘จอมโจรคนนั้น’ ปรากฏตัวในงานประมูลมายา แล้วสำแดงพลังที่คล้ายกับแสงประทานของย็อมจุนยอล
อยู่มาวันหนึ่ง ย็อมจุนยอลหยุดการสืบหา ‘จอมโจรคนนั้น’ และหันมาตั้งใจฝึกฝนฝีมือ
“จุนยอลไม่มีทางล้มเลิกการสืบหาตัวจอมโจรผาแดงง่ายๆ แน่… ข้าจึงเชื่อว่า จุนยอลคนเก่งของเรา คงหาตัวจอมโจรผาแดงพบแล้ว และเริ่มนับถืออีกฝ่ายในฐานะอาจารย์”
ยงเจกอนเผยความภาคภูมิใจในน้ำเสียงขณะพูดถึงย็อมจุนยอล
ถึงจะไม่ได้ชัดเจนเท่ากับมังกรครามหรือย็อมบังยอล แต่เขาก็เป็นแฟนคลับคนหนึ่งของย็อมจุนยอล
“เรื่องที่แปลกก็คือ ข้าสัมผัสถึงตัวตนของอาจารย์คนนั้นไม่ได้เลย”
“แล้วทำไมถึงสรุปว่าผมเป็น… เอ่อ… อาจารย์ของรุ่นพี่ย็อมจุนยอล?”
ฉันทนใช้ ‘ชื่อนั้น’ ไม่ได้จริงๆ จึงต้องเลี่ยงบาลีเป็นคำอื่น
“ข้ารวบรวมเงื่อนงำที่กระจัดกระจายเข้าด้วยกัน… จุดเริ่มต้นมาจากเหตุร้ายที่สนามเบสบอลจัมชิล อยู่ดีๆ จุนยอลก็บอกว่าอยากขว้างเปิดสนาม”
เหตุร้ายซึ่งเกิดขึ้นในวันที่ย็อมจุนยอลขว้างเปิดเกม
ปาร์ตี้บนเรือที่เผชิญกับภัยธรรมชาติ
และสุดท้าย นักเรียนห้อง 1/0 ที่เชื่อมโยงกับงานประมูลมายา
“มีแค่อึยชินกับเฮียวทงที่เกี่ยวข้องกับทั้งสามประเด็น… แต่ถ้าพูดถึงมายาเกต ตอนนั้นเฮียวทงยังอยู่ที่ไฟต์คลับ”
อย่างไรก็ดี เหล่านี้เป็นแค่เบาะแสทางอ้อม
ยังไม่มีหลักฐานมัดตัว
ก่อนจะโต้แย้งกลับไป ยงเจกอนพูดพร้อมกับหยิบไอเท็มการ์ด
“นี่คือเบาะแสสุดท้าย… เผ่าแท้บางคนที่ข้าติดต่อด้วย มอบสิ่งนี้ให้พร้อมกับแจ้งว่า ในวันจัดงานเลี้ยงบนเรือ จงใช้การ์ดใบนี้มองดูดาดฟ้าเรือให้ดี เพราะจะมีสิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้น… นี่คือการ์ดที่ว่า แต่ผ่านการใช้งานไปแล้วนะ”
คำนึงจากขอบการ์ด มันคือไอเท็มเกรด UR
‘การดำรงอยู่ของผู้ไม่อยู่’
เป็นไอเท็มใช้แล้วทิ้งที่ฉันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน
“ไอเท็มมีเกรด UR ก็จริง แต่จะไร้ประโยชน์ถ้าผู้ใช้ไม่มีสกิลตรวจจับ… ข้าใช้มันเพื่อเชื่อมต่อประสาทสัมผัสของตัวเอง เข้ากับดาดฟ้าเรือในวันงาน”
ไม่อยากเชื่อว่าจะนำไอเท็ม UR มาใช้ทำเรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้
คำพูดของยงเจกอนยังดำเนินต่อไป
“อึยชิน ในตอนนั้น กลิ่นอายของเจ้าเปลี่ยนจากเยจีเป็นซึงยอน และจากซึงยอนเป็นคยุงกู จากนั้นค่อยกลับมาเป็นอึยชิน”
ยงเจกอนระบุลำดับของ ‘เส้นทางเพลเยอร์’ ที่ฉันใช้อย่างถูกต้อง
วันนั้นฉันใช้ ‘พระเวทโพธิสัตว์ใต้แสงจันทร์’ ของโอเยจีเพื่อย้ายตำแหน่ง
ถัดมาก็เป็น ‘มาร์ชยาตราทัพ’ ของพัคซึงยอน และ ‘พรร้อยวิ’ ของกวักคยูงกู
“เยจีอยู่บนคีโมโพลียาด้วยก็จริง… แต่ตอนนั้นเธอสังกัดหน่วยบุกรอยแยก ส่วนซึงยอนกับคยุงกู ทั้งคู่อยู่ที่หอในตลอดวันหยุดสุดสัปดาห์”
ยงเจกอนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“นั่นคือแสงประทานของเจ้าสินะ… ในวันงานประมูลมายา รวมถึงตอนที่ฝึกให้จุนยอล เจ้าเปลี่ยนเป็นจุนยอล… กลิ่นอายของนักเรียนคนอื่นที่ข้าสัมผัสได้ในห้องซิมูเลเตอร์ ก็คงเป็นผลจากแสงประทานนี้เช่นกัน”
จำนนต่อหลักฐาน
ฉันพยักหน้าพร้อมกับถาม
“ใครคือเผ่าแท้ที่ให้การ์ดกับครู”
“เจ้าน่าจะรู้จักอยู่แล้วนะ… เผ่าแท้ที่เป็นห่วงเสือแดงน่ะ”
เผ่าแท้ที่เป็นห่วงเสือแดง
ถ้าไม่ใช่เผ่าเสือ ก็ต้องเป็นอุงเนียจอมคร่ำครวญ
ใจจริงฉันก็อยากรู้ความเคลื่อนไหวของอุงเนียจอมคร่ำครวญ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
“ครูจะบอกเรื่องนี้ให้เผ่ามังกรรู้ไหม”
ยงเจกอนส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำถาม
“ข้าไม่คิดจะบอกใครทั้งนั้น รวมถึงจุนยอลด้วย แต่ว่า…”
ยงเจกอนทำตาเป็นประกาย
บางที ไอ้คำบรรยายทั้งหมดที่ผ่านมา คงมีเพื่อประโยคนี้โดยเฉพาะ
“คราวหน้าเรียกข้าด้วยสิ”
ก็พอจะเดาได้อยู่ล่ะนะ
ดูเหมือนว่าวีรกรรมของจอมโจรผาแดง จะถูกเพิ่มเข้าไปในงานอดิเรกของยงเจกอนมาสักพักแล้ว
เห็นฉันพยักหน้า ยงเจกอนทำหน้าตาสดชื่นเจือความสุข
“ฝากตัวด้วยนะ ท่านจอมโจรผาแดง”
ช่วยเลิกเรียก ‘ชื่อนั้น’ สักที
* * *
ฉันแยกกับยงเจกอน แล้วมุ่งหน้ากลับหอในด้วยความรู้สึกผสมปนเป
‘ได้เคลื่อนไหวร่วมกับยงเจกอนก็ไม่เลว’
ยงเจกอน ผู้มีฝีมือทัดเทียมผู้นำเผ่ามังกร—มังกรคราม
ถ้าได้ร่วมมือกับเขา หลายสิ่งก็จะง่ายขึ้นมาก
‘ถึงจะยังอีกนานกว่าจะเกิดอีเวนต์ ‘วังมังกรถล่ม’ กับ ‘นางทรงแห่งราชันเทพมังกร’ ก็เถอะ… แต่ถ้าได้ร่วมมือกับยงเจกอน เราสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้ หรืออาจช่วยให้มันไม่เกิดขึ้นตั้งแต่แรก’
นี่จะเป็นการผนึกกำลังระหว่างฝีมือและลางสังหรณ์อันยอดเยี่ยมของยงเจกอน กับแสงประทานสุดโกงของฉัน
‘ก็เผื่อใจไว้แล้วว่ายงเจกอนคงสืบจนรู้ความจริง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้’
จอมโจรผาแดง = โชอึยชิน
นี่คือสิ่งที่ยงเจกอนค้นพบ
‘คนที่รู้ว่าเราคือหน้ากากอีกา มีวังจีโฮ เสือแดง อ๊กโทยอน ฮงกยูบินกับลูกน้อง… แล้วก็เม็งเฮียวทง’
คนเหล่านี้รู้เพราะว่าฉันเล่าให้ฟัง หรือไม่ก็เคยพบกันขณะสวมหน้ากากอีกา
แต่ยงเจกอนกลับไขปริศนาได้ โดยที่แทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับโชอึยชิน
‘จริงสิ แบคโฮกุนก็รู้เหมือนกัน’
ระหว่างเหตุการณ์เซอไพรส์วันเกิดชเวย็อนทึก ฉันแปลงโฉมด้วยแสงประทานและสวมหน้ากากอีกาทับ
แต่แบคโฮกุนกลับเรียกชื่อโชอึยชินได้ถูกต้อง
‘ติดต่อแบคโฮกุนเลยก็แล้วกัน’
ฉันไล่หาดีไวซ์โค้ดของแบคโฮกุน ซึ่งยังไม่เคยมีประวัติรับส่งข้อความกันเลยสักครั้ง
‘ปุบปับไปหน่อยรึเปล่านะ…’
แต่เมื่อคำนึงจากนิสัยของแบคโฮกุน อีกฝ่ายคงไม่ชอบการอารัมภบท
เข้าประเด็นเลยก็แล้วกัน
[ฉัน] อยากได้ยินเสียงของคราดซ่างเป่าซินจิน… ช่วยหน่อยสิ
แสงประทานของแบคโฮกุนคือการอัญเชิญอาวุธ
แม้ในเกมจะไม่ได้ลงลึกรายละเอียด แต่ฉันเคยเห็นฉากที่เขาสื่อสารกับเขี้ยวขาวด้วยความเศร้า
…ต้องหาทางช่วยเราได้แน่
[แบคโฮกุน] เข้าใจแล้ว
[แบคโฮกุน] แต่มีเงื่อนไข
ทางนั้นพิมพ์กลับมาทันที
แต่ค่อนข้างผิดคาด เขาตอบรับพร้อมยื่นเงื่อน
[แบคโฮกุน] เล่นหมากรุกกับข้า
แถมยังเป็นเงื่อนไขที่คาดไม่ถึงอีกด้วย
