“ฉันมีข้อเสนอ”
“ยิ้มมีพิรุธอีกแล้ว… ว่ามาสิ”
ก่อนจะขึ้นเรือคีโมโพลียา
ณ คฤหาสน์วังมยองโฮ
ขณะวางแผนร่วมกับวังจีโฮด้วยข้อมูลที่เสือแดงสืบมาได้
ฉันเสนอแนะเผ่าเสือ
“เราจะหยุดแผนการลอบสังหารโดยไม่จับเป็นหรือฆ่าตือหงอเหนง แต่จะสั่งสอนมันอย่างสาสมแทน”
ในหมู่สิบสองนักษัตร มีสัตว์หางยาวทั้งสิ้นเจ็ดตัว
จากในเจ็ด มีแค่เผ่ามังกรกับเผ่าสุนัขที่มั่นใจได้ว่าไม่ใช่คนทรยศ
เหลือผู้ต้องสงสัยอีกห้าเผ่า ประกอบด้วยเผ่าหนู เผ่าวัว เผ่างู เผ่าม้า และเผ่าลิง
‘ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแส ดังนั้นจะปล่อยให้หางยาวหลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด’
วังจีโฮทำหน้าไม่พอใจคำพูดฉัน แต่ก็ผงกศีรษะรับ
“ก็ได้”
เขาคงเห็นด้วยกับแผน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เสือแดงถูกฉีกภายในเป็นเก้าส่วน วังจีโฮคงไม่อยากบุ่มบ่ามตัดสินใจ
“ฉันจะป้องกันการลอบสังหารอย่างแนบเนียน… ด้วยตัวคนเดียว นายห้ามออกโรงเด็ดขาด”
“ตือหงอเหนงใช้คราดแน่ นายจะหยุดการลอบสังหารแล้วสั่งสอนไอ้หมูตอนนั่นยังไง”
ฉันค่อยๆ เล่าแผนที่คิดเตรียมไว้
แน่นอนว่าคำอธิบายเกี่ยวกับ ‘เส้นทางเพลเยอร์’ กับ ‘เงินทอนของผู้ลบล้าง’ ถูกเลี่ยงบาลี
“ฉันจะชิงคราดซ่างเป่าซินจินมา แล้วสั่งสอนตือหงอเหนงด้วยซี่ที่เหลือทั้งหมด”
“อะไรนะ…”
“ฉันมีสกิลขี้โกงอยู่นะ”
“คิดจะใช้สรรพภัณฑ์ชิงคราดซ่างเป่าซินจิน?”
วังจีโฮพูดพลางจ้องหน้าฉัน
“สกิลนั้นจะแสดงผลก็ต่อเมื่อถืออาวุธไว้ในมือ… นายจะใช้วิธีไหนชิงอาวุธมาจากผู้นำเผ่าหมู?”
แผนของฉันก็คือ
ประการแรก หลอกผลาญซี่คราดให้ได้มากที่สุด
ประการที่สอง สวมหน้ากากอีกาเพื่อยั่วยุตือหงอเหนง
ประการที่สาม เรียกใช้แสงประทานของกวักคยุงกู ‘พรร้อยวิ’ ซึ่งเพิ่มพลังป้องกันและเข้าสู่ภาวะฟื้นฟูบ้าคลั่ง
ประการที่สี่ ในสภาพดังกล่าว ใช้ร่างกายรับคราดซ่างเป่าซินจินไว้ แล้วใช้มือสัมผัสคราดโดยตรง
‘ได้ยินว่าคราดซ่างเป่าซินจินอยากเป็นอิสระจากตือหงอเหนงมานาน… ผู้สร้างอย่างไท่ซ่างเหล่าจวินก็คงคิดเหมือนกัน’
โอกาสสำเร็จสูงพอสมควร
หากหมากนี้ได้ผล มันจะลดอำนาจของจอมบงการลงอย่างมาก และตือหงอเหนงก็อาจถึงคราวจบเห่
“มีวิธีอยู่ในใจแล้ว ไม่ต้องห่วง”
ถ้าเล่ารายละเอียดให้ฟัง วังจีโฮต้องคัดค้านแน่
ดังนั้นไม่เล่าดีกว่า
วังจีโฮยังคงแสดงความไม่เห็นด้วย โดยเรียกร้องให้ฉันอธิบาย ส่วนแบคโฮกุนเอาแต่จ้องฉันด้วยสายตาเย็นชา
กลับที่ปัจจุบัน
แผนของฉันใกล้ลุล่วงแล้ว
‘ถึงจะมีตัวแปรไม่คาดฝันอย่างพิษวิเศษ แต่ที่เหลือก็ราบรื่นดี’
ฉันชินกับความเจ็บปวดแล้ว
ความเจ็บปวดจากโรคมะเร็ง ซึ่งเกิดจากเซลล์มะเร็งไปกระตุ้นประสาท หรือทำลาย หรือบดเนื้อเยื่อส่วนอื่นๆ
ในฐานะผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันเจ็บปวดเพราะโรคมะเร็งในทุกลมหายใจก่อนจะถูกส่งมายังโลกปัจจุบัน
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเชื่อว่าแผนการที่คิดไว้มีโอกาสสำเร็จ และยืนกรานที่จะทำ
‘อย่างที่คิด เราทนไหว… ยังไม่หมดสติ!’
สิ่งที่ฉันเคยกังวลที่สุดก็คือ ความเจ็บปวดอาจทำให้เกิดอาการช็อกทางประสาทจนร่างกายหมดสติ
แต่ตอนนี้ แม้จะถูกเสียบด้วยซี่ของคราดซ่างเป่าซินจิน
สติของฉันยังชัดเจน
‘ต้องรีบจัดการให้เสร็จก่อนที่พรร้อยวิจะหมดเวลา’
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่คลื่นพลังวิเศษของฉันยังคงปั่นป่วน ที่ใดสักแห่งในร่างกายถูกฉีกขาดสลับกับฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง
ความเจ็บปวดทำให้ฉันแทบหายใจไม่ออก
ฉันต้องขยับแขน ซึ่งหนักกว่าปกติหลายสิบเท่า
‘ถ้าเราหมดสติตรงนี้ วังจีโฮจะเข้ามาแทรกแซงจนเผ่าหางยาวเอาแต่ซ่อนตัว!’
คิดได้แบบนั้น ท่อนแขนที่อ่อนระทวยของฉันเริ่มขยับ
จนกระทั่งยิ้มออกเมื่อฝ่ามือคว้าคราดไว้ได้
〈สกิล ‘สรรพภัณฑ์’ ถูกกระตุ้น〉
ทันทีที่สรรพภัณฑ์ทำงาน
การมองเห็นของฉันกลายเป็นสีขาว
คว้าง!
รู้ตัวอีกที รอบตัวไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่เลย
มองไม่เห็นแม้แต่พื้นดาดฟ้าเรือ ซึ่งค่อนข้างมืดสลัวเนื่องจากดวงไฟเทียมทั้งหมดแตกเพราะแรงลม
ตือหงอเหนงที่เคยอยู่อีกฝั่งของด้ามคราด ก็หายตัวไปเช่นกัน
ท่ามกลางมิติสีขาวอันว่างเปล่า มีแค่ฉัน กับคราดซ่างเป่าซินจินที่ยังคงเสียบอยู่ในร่างฉัน
‘ไม่มีการกัดกร่อน ไม่มีการฟื้นฟู’
ราวกับกระแสเวลาหยุดเดิน
ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เคยยึดครองร่างกาย อันตรธานหายไปโดยสมบูรณ์
[ช่างน่าเศร้า]
เสียงจางๆ ดังมาจากที่ใดสักแห่ง
[สหายร่วมรบของข้าเปลี่ยนไป]
หรือว่าจะเป็นเสียงของคราดซ่างเป่าซินจิน?
ขณะตั้งคำถาม มวลอารมณ์มากมายพรั่งพรูจากซี่คราดที่กำลังเสียบท้องฉัน
อัปยศอดสู คร่ำครวญ โศกเศร้า ผิดหวัง ท้อแท้ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ และเห็นอกเห็นใจ
เมื่ออารมณ์เริ่มซาลง เสียงดังขึ้นอีกครั้ง
[เจ้ามีสิทธิ์ที่จะใช้คราดเก้าซี่… อยากให้อาวุธชิ้นนี้ช่วยดลบันดาลสิ่งใดล่ะ]
คราดเก้าซี่คืออีกหนึ่งชื่อของคราดซ่างเป่าซินจิน
ชัดเจนแล้วว่าเจ้าของเสียงคือคราด
[ความมั่งมี? เกียรติยศ? หรือความฝันอันบ้าบิ่นของตือโป๊ยก่ายสหายเก่าข้า?]
ความฝันของตือโป๊ยก่าย?
ฉันไม่รู้ว่าตือหงอเหนงต้องการอะไร แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ความมั่งมีและเกียรติยศ
‘สิ่งที่เราอยากได้จากคราดซ่างเป่าซินจิน…’
มีหลายสิ่งที่ฉันอยากทำ และต้องทำ
มันยากที่จะจัดลำดับ เพราะทุกสิ่งสำคัญเท่าเทียมกัน
แต่ถ้าถามว่า อยากทำสิ่งใดเป็นอันดับแรก หลังจากได้ครอบครองอาวุธที่ทรงพลัง
“ฉันอยากสั่งสอนไอ้หมูตอนตรงหน้า”
เมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่จอมบงการทำในเกม เลือดลมของฉันพลันเดือดพล่าน
โดยเฉพาะพฤติกรรมชั่วช้าของชเวย็อนทึก—คนรับใช้ของตือหงอเหนง
เสือแดงถูกคราดซ่างเป่าซินจินเสียบร่างจนต้องพักรักษาตัวหนึ่งสัปดาห์เต็ม
รวมถึงฉันที่กำลังถูกเล่นงาน จนต้องเผชิญความเจ็บปวดแสนสาหัส
เป็นธรรมดาที่อยากจะสั่งสอนมันให้เข็ดหลาบ
[…ฮะฮะฮะ! อย่างนี้นี่เอง!]
คราดซ่างเป่าซินจินที่เงียบไปสักพัก ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
[ตกลง! มาสั่งสอนเจ้าหมูตอนนั่นกันเถอะ!]
คว้าง!
การมองเห็นของฉันกลายเป็นสีขาวอีกครั้ง ไม่นานทิวทัศน์รอบตัวก็เปลี่ยนกลับไปเป็นคีโมโพลียาและตือหงอเหนง
〈เลเวลสกิลของ ‘สรรพภัณฑ์’ เพิ่มจาก 3 เป็น 4〉
แทบจะในเวลาเดียวกับที่ทิวทัศน์เปลี่ยน ข้อความระบบส่งเสียงแจ้งเตือน
ดูเหมือนเลเวลจะเพิ่มขึ้นเพราะคราดซ่างเป่าซินจินที่มีเกรดสูง เลือกรับใช้ฉันแทนตือหงอเหนง
รายละเอียดและวิธีใช้คราดหลั่งไหลเข้ามาในหัว
ปัจจุบันเหลือสามซี่
ถือเป็นโอกาสทดสอบสกิลสรรพภัณฑ์เลเวลสี่ไปในตัว
“อะไรกัน… ไอ้คราดเวรนี่ไม่ยอมฟังคำสั่ง!”
ฉึบ!
เมื่อดึงคราดซ่างเป่าซินจินที่หยุดทำลายร่างกายฉันออก ตือหงอเหนงผู้กำลังถือด้ามจากอีกฟาก ซวนเซถอยหลังไปหลายก้าว
“บัดซบ! นี่มันเรื่องบ้าอะไร!”
ขณะผลของ ‘พรร้อยวิ’ ยังอยู่ บาดแผลของฉันสมานตัวในพริบตา ความเจ็บปวดสลายไปพร้อมกับร่างกายที่เบาขึ้น
ฉันใช้สองมือควงคราดซ่างเป่าซินจินครึ่งรอบ แล้วเล็งไปหาตือหงอเหนง
‘คงคิดไม่ถึงสินะว่าคราดซ่างเป่าซินจินจะตกอยู่ในเงื้อมมือมนุษย์’
เปิดก่อนได้เปรียบ
ฉันจู่โจมด้วยคราดโดยไม่ปล่อยให้ตือหงอเหนงตั้งตัว
เปรี้ยง!
“อ๊ากกกก!!”
ซี่ของคราดเสียบเข้าไปในท้องตือหงอเหนง nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
อาจเป็นเพราะมันใช้ชีวิตโดยปราศจากความเจ็บปวดมาหลายปี
ตือหงอเหนงแหกปากกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือด
“ครั้งนี้เพื่อเขา”
น่าเสียดายที่มิใช่เก้าซี่เหมือนกับที่เสือแดงโดน แต่ซี่แรกฉันใช้เพื่อแก้แค้นให้เสือแดง
“และครั้งนี้เพื่อฉัน!”
ฉันใช้คราดซี่ถัดไปโจมตีใส่ตือหงอเหนง
ซู่ว!
คลื่นพลังวิเศษปะทุจากซี่คราด
ด้วยอำนาจของคลื่นดังกล่าว ฉันได้ยินเสียงแหกปากอย่างโหยหวนของผู้นำเผ่าหมู
อย่างไรก็ดี เมื่อฉันดึงคราดออกจากร่างตือหงอเหนง อีกฝ่ายยังคงปักหลักยืนด้วยสองขา
‘ไม่เหมือนกับเราที่รอดมาได้ด้วยพลังการฟื้นฟู… แค่ยืนอยู่ได้ก็น่าชื่นชมมากแล้ว’
หากเป็นตือโป๊ยก่ายที่ฉันรู้จักในตำนานไซอิ๋ว มันคงเรียกเมฆเผื่อเผ่นหนีไปแล้ว
แต่ตือหงอเหนงยังคงยืนปักหลัก พลางหลั่งเลือดที่ดูชั่วร้าย
“ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่หรือไง”
“…เจ้ารู้จักข้า?”
“แน่นอนอยู่แล้ว ตือหงอเหนง”
ตือหงอเหนงที่ร่างกายโชกเลือด ยังไม่สูญเสียกำลังใจ
เรียกว่าพัฒนาการได้ไหมนะ
อย่างไรก็ดี ฉันไม่คิดจะปล่อยตือหงอเหนงไว้บนเรือ
‘ในเมื่อฆ่ามันไม่ได้ จับไม่ได้ และปล่อยเอาไว้ไม่ได้… ถ้าอย่างนั้นก็เหลือทางออกเดียว’
แม่ทัพสวรรค์เทียนเผิง—ตือหงอเหนง
แม้ทัพแห่งกองทัพนาวาสวรรค์
ถูกโยนลงทะเลคงไม่ถึงตายกระมัง
“ลาก่อน”
ฉันยังเหลืออีกหนึ่งซี่
“ไสหัวไปซะ”
เปรี้ยง!
ซี่ที่แปดถูกใช้เพื่อซัดตือหงอเหนงกระเด็นตกทะเล
มันกัดกรามแน่นพลางจ้องหน้าฉันจนถึงที่สุด
ฉันยิ้มอย่างมีพิรุธใต้หน้ากากอีกา ขณะเดียวกันก็ประสานตาจนกระทั่งอีกฝ่ายหายไปจากการมองเห็น
‘จบสักที’
เสื้อผ้าสำรองขาดรุ่งริ่ง แต่ไม่มีบาดแผลบนผิวท้องเรียบเนียนที่เผยออกมาใต้เสื้อ
ไอเท็มการ์ดของคราดซ่างเป่าซินจินยังอยู่บนมือฉัน
‘…ไม่ได้ยินเสียงแล้ว’
ควรเปลี่ยนชุดกลับไปเป็นทักซิโด้ แล้วเข้าร่วมทีมต่างโลกกับเพื่อนๆ ดีไหม?
ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พลางกึ่งวิ่งกึ่งซ่อนตัวเพื่อกลับไปสมทบกับเพื่อนคนอื่น
ทันใดนั้น
หมับ!
บางสิ่งโผล่ขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วจับร่างของฉันลากเข้าไปในห้องใกล้ๆ
ยังไม่ทันจะได้ต่อต้าน ประตูห้องถูกปิดเสียงดัง
ปึง!
เมื่อเงยหน้ามอง ฉันเห็นวังจีโฮกำลังทำหน้าไม่พอใจ
“ไม่ยอมให้ฉันออกโรง… เพื่อที่นายจะได้ทำเรื่องแบบนั้น?”
วังจีโฮคงโมโหยิ่งกว่าเดิมถ้าฉันตอบว่า ‘ใช่’
ขณะกำลังเค้นสมองเพื่อเฉไฉเปลี่ยนเรื่องคุย
“ผู้มีพระคุณ! ข้ายังไม่ทันได้ทดแทนคุณท่านเลย เสียสติไปแล้วหรือไง… หรือว่าอยากตาย? ยังไงมนุษย์ก็ต้องตายในไม่ช้าอยู่แล้ว! ต้องตายอย่างแน่นอน!”
ชักไม่แน่ใจว่าอ๊กโทยอนเป็นห่วงหรือกำลังแช่งฉัน
ตอนแรกคิดว่าอาการปวดหัวจากแผนผังวังจันทราจะแย่กว่านี้ แต่ดูเหมือนเธอยังสบายดี
เห็นทีคงต้องยืมใช้แผนผังวังจันทราบ่อยๆ
“โทยอน คำสุดท้ายนั่น… ข้าคิดว่าไม่เหมาะที่จะพูดในเวลาแบบนี้”
“ข้าพูดความจริง! ไม่เหมาะยังไง? เขาคิดจะฆ่าตัวตายชัดๆ! มนุษย์จะตายเร็วมากถ้าถูกแทงทะลุท้อง! ทำไมพี่โทยุนถึงทำเหมือนไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ? ท่านผู้มีพระคุณกำลังจะตาย… เขากำลังจะตาย!”
อ๊กโทยอนร่ำไห้พลางกลอกดวงตาสีแดงไปรอบๆ
ดูเหมือนเผ่าแท้ที่คอยปลอบใจอ๊กโทยอนด้วยน้ำเสียงสุขุม จะเป็นอ๊กโทยุนผู้ถูกกล่าวถึงบ่อยครั้งในบทสนทนา
อ๊กโทยอนยังคงเอาแต่พูดว่าฉันกำลังจะตาย
ในท้ายที่สุด วังจีโฮกล่าวด้วยสีหน้าโกรธจัด
“หุบปาก นังกระต่ายจันทร์”
“ข้าไม่หุบปาก! เจ้านั่นแหละหุบปาก!”
“ถ้าไม่หุบปาก ข้าจะส่งเจ้าไปโลกวิญญาณก่อนโชอึยชิน”
ขณะผู้นำเผ่าเสือและเผ่ากระต่ายกัดกันเป็นเด็ก
อ๊กโทยุนพูดกับฉัน
“ท่านผู้มีพระคุณ พวกเราจัดการข้อมูลบนเรือคีโมโพลียาเรียบร้อยแล้ว”
อ๊กโทยุนกล่าวพลางฉายโฮโลแกรมยืนยันว่า วิดีโอที่ถ่ายติดฉันถูกลบออกไปแล้ว
ฉันขอร้องให้พวกเธอช่วยควบคุมและแก้ไขข้อมูล รวมถึงการสแตนด์บายบนเรือเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน
‘เป็นปกติที่อุปกรณ์บันทึกภาพจะทำงานผิดพลาดเมื่อเกิดเหตุคลื่นพลังวิเศษปะทุ… เรื่องนี้คงถูกปล่อยผ่าน’
ระหว่างกำลังฟังคำอธิบายของอ๊กโทยุน ข้อความแจ้งเตือนจากเพลเยอร์ SAT-K ถูกส่งเข้ามายังดีไวซ์
[รอยแยกต่างโลกถูกเคลียร์แล้ว]
ดูเหมือนจะเคลียร์ได้ก่อนที่ฉันจะกลับไปเข้าร่วม
อย่างที่คิด ตัวละครของฉันและพวกพ้องล้วนพึ่งพาได้
อ๊กโทยุนผู้อ่านข้อความ กล่าวอำลาอย่างสุภาพ
“เราคงต้องขอตัวก่อน ท่านผู้มีพระคุณเที่ยวให้สนุกนะ”
“ครับ ผมก็ขอตัวเช่นกัน”
ดูแล้วผู้นำเผ่าทั้งสองคงทะเลาะกันไม่เสร็จง่ายๆ ฉันเลยอำลาอ๊กโทยุนแล้วเดินออกไป
“โชอึยชิน…”
“ท่านผู้มีพระคุณ…”
วังจีโฮกับอ๊กโทยอนที่หยุดกัดกัน หันมาจ้องฉัน
ทั้งสองทำหน้าเหมือนมีบางสิ่งอยากจะพูด แต่ฉันเมินแล้วรีบเดินออกมาทันที
ถ้ามัวเอ้อระเหยนานกว่านี้ เกรงว่าเพื่อนๆ อาจออกตามหา
‘จบลงด้วยดีก็ดีแล้ว’
เป็นอีกครั้งที่แผนของจอมบงการถูกขัดขวาง ส่วนตือหงอเหนงก็พ่ายแพ้หมดรูป
นอกจากนั้น…
‘คราดซ่างเป่าซินจินอยู่ในมือเรา’
ในรูปแบบของการ์ด
คำนึงจากสีขอบ ไอเท็มชิ้นนี้มีเกรด UR
‘ถึงจะไม่รู้ว่าคราดซ่างเป่าซินจินจะเชื่อฟังเราแค่ไหน แต่เป็นเรื่องดีที่มันไม่ได้อยู่ในมือจอมบงการ’
ศัตรูเสียหมากที่ทรงพลัง ส่วนฉันได้หมากนั้นมาครอบครอง
ฉันมุ่งหน้าไปยังท้ายเรือด้วยฝีก้าวเจือความสุข
* * *
ตือหงอเหนงที่ตกทะเล รีบเรียกเมฆทันที
แต่เมฆกลับไม่ตอบสนองไม่ว่าจะเรียกสักแค่ไหน
ด้วยเหตุนั้น มันจำใจว่ายน้ำขึ้นฝั่งด้วยร่างกายที่พังยับเยิน
แผ่นดินที่ตือหงอเหนงกัดฟันทนความเจ็บปวดว่ายมาถึง คือเกาะร้างที่ดูคล้ายแนวปะการังมากกว่าเกาะ
สภาพของกลุ่มก้อนแผ่นดิน ซอมซ่อไม่ต่างไปจากตือหงอเหนง
มันคำรามด้วยโทสะ
“กล้าดียังไง…! ข้าจะฆ่าเจ้า! ไอ้หน้ากากอีกา! ข้าจะทำลายไอ้คราดเวรนั่นด้วย!!”
ขณะตือหงอเหนงเรียกลูกน้องผ่านดีไวซ์ พลางทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนพื้นดินผสมกรวด
เผ่าแท้สวมเดรสสีแดงย่างกรายเข้ามาหาตือหงอเหนงโดยมีฉากหลังเป็นดวงจันทร์
