MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> The Deal Unseen/ข้อตกลงที่มองไม่เห็น (6)
ผู้นำเผ่าหมู—ตือหงอเหนง รู้สึกไม่สบอารมณ์
แม้ข้อตกลงกับเผ่าอสูรจะลุล่วงด้วยดี แต่เขาไม่พอใจทัศนคติที่ต่ำกว่ามาตรฐานของอีกฝ่าย
“คิดว่าข้าคนนี้เป็นใครกัน! ต้องรีบขโมยวิทยาการจากพวกมันแล้วจัดการให้สิ้นซาก!”
ตือหงอเหนงโกรธจัด จนต้องแกว่งคราดในมือเล่นเพื่อระบายอารมณ์
ในระยะหลัง ซี่ที่เก้าของคราดซ่างเป่าซินจินดูจะเหมือนจะทื่อลง
เป็นอาวุธแท้ๆ แต่กลับทำหน้าที่อาวุธไม่ได้ เขาโมโหในเรื่องนี้มาก
ตือหงอเหนงยิ่งรู้สึกแย่กว่าเก่า เมื่อคราดซ่างเป่าซินจินไม่สามารถจัดการกับ ‘ผู้บุกรุกล่องหน’ จนดูเหมือน ‘ท่านผู้นั้น’ จะลดความชื่นชอบในตัวเขาลง
‘มั่นใจว่าเสียบทะลุบางอย่างแน่นอน… แต่กลับไม่มีกลิ่นเลือด ไม่มีเสียงกรีดร้อง’
ตือหงอเหนงสลัดความฟุ้งซ่านที่ไม่มีคำตอบ พลางนึกทบทวนคำสั่งใหม่ ซึ่งจะช่วยให้ท่านผู้นั้นกลับมาโปรดปรานตนเหมือนเดิม
การลอบสังหารอย่างเงียบเชียบไม่เหมาะกับคนอย่างเขา แต่เวทีในคราวนี้คือทะเล
สังเวียนที่ตือหงอเหนงสามารถวาดลวดลาย
เงื่อนไขของภารกิจก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร
“ถึงจะฆ่าไม่ได้ แต่ถ้าทำให้บาดเจ็บสาหัสพอที่จะวางมือจากวงการ ก็จะถือว่าประสบความสำเร็จ… คึแฮ่ม! ลองขอนังผีเสื้อข้างกายพระองค์เป็นรางวัลด้วยดีไหมนะ”
แม้ตอนนี้สัตว์ชั้นต่ำ—เผ่าผีเสื้อ จะทำงานอยู่กับหนึ่งในผู้นำสิบสองจักรราศี แต่ถ้า ‘ท่านผู้นั้น’ ออกคำสั่ง อีกฝ่ายย่อมไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม
เผ่าผีเสื้อคอยสำเหนียกเรื่องที่ตนเป็นสัตว์ชั้นต่ำอยู่เสมอ จึงทำตัวนอบน้อมต่อหน้าตือหงอเหนงที่เป็นสัตว์วิเศษ
รวบรวมข้อมูลได้ยอดเยี่ยม เจียมตัว แถมยังงดงาม
ตือหงอเหนงอยากครอบครองเผ่าผีเสื้อนั่น
ซู่ว…
ตือหงอเหนงอาจไม่ทันสังเกต แต่ยิ่งความคิดของเขาดำเนินไป พลังงานในคราดซ่างเป่าซินจินก็ยิ่งเจือจาง
* * *
ห้องพักของฉัน, หลังกลับจากคฤหาสน์วังมยองโฮ
ยังเหลือเวลาอีกเล็กน้อยก่อนปาร์ตี้บนเรือจะเริ่ม
‘ทางเจ้าภาพบอกว่าจะส่งแอร์แท็กซี่มารับเรากับเม็งเฮียวทง… ตอนนี้คงทำได้แค่รอ’
ระหว่างรอ ฉันยืนยันให้แน่ใจเป็นครั้งสุดท้าย
‘คราวนี้คงต้องใช้มัน…’
‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ ที่ใช้เพื่อลบ ‘ศักยภาพ’ ของเด็กเส้นสองคนในวันเอพริลฟูล
เมื่อใช้ไอเท็มดังกล่าว ฉันได้พบใครบางคนยืนอยู่บนตาชั่ง ทางนั้นแต่งกายด้วยหนังหมีสีขาวโพลนทั้งตัว
ไอเท็มที่อีกฝ่ายมอบให้ฉัน อาเคียร์กล่าวว่ามันมีวันหมดอายุ
ฉันนำ ‘เงินทอน’ ออกจากหน้าต่างไอเท็ม
〈เรียกดูข้อมูลไอเท็ม〉
[ชื่อไอเท็ม] เงินทอนของผู้ลบล้าง
[ลักษณะ] วัสดุสิ้นเปลือง
[เกรด] SSR+++
[เอฟเฟกต์] ลบศักยภาพที่อยู่ในระดับต่ำกว่าเกรดที่กำหนด
[คำอธิบาย]
ผลพลอยได้ของ ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’
ความปรารถนาดีจาก ‘ผู้ลบล้าง’ เหนือตาชั่ง
ระยะเวลาคงเหลือ: 1 สัปดาห์
สรุปโดยสั้น มันคือ ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ รุ่นลดระดับลง
มีวันหมดอายุ อีกทั้งเอฟเฟกต์ก็ยังด้อยกว่า ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’ ซึ่งมีเกรด UR
‘แต่ในบรรดาไพ่บนมือเรา สิ่งนี้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันมากที่สุด แถมยังมีวันหมดอายุ’
ถัดไปคือการติดต่อ
เมื่อเปิดหน้าต่างข้อความ ฉันพบว่าคนที่กำลังตามหา ส่งข้อความมาถึงพอดี
[ฮงกยูบิน] อึยชิน ยินดีด้วยที่ชนะการแข่งหมากรุก! เธอไม่ได้เข้าไปพัวพันกับเผ่าแท้แปลกๆ ใช่ไหม? ^^;
เผ่าแท้แปลกๆ …
ฮงกยูบินคงหมายถึง ‘เด็กเจ้าเล่ห์’ ผู้นำเผ่าหนู แต่ถ้าพูดถึงเผ่าแท้โดยรวม ตอนนี้คงสายไปแล้ว
เพราะในห้องเรียนของฉันมีผู้นำเผ่าเสือสุดประหลาด ซึ่งกำลังสวมรอยเป็นนักเรียนเพื่อความบันเทิง
เกริ่นเข้าเรื่องเลยดีกว่า
[ฉัน] ขอบคุณครับ
[ฉัน] พอดีผมมีเรื่องอยากรบกวน
เครื่องหมาย ‘อ่านแล้ว’ โผล่ขึ้นเพื่อยืนยันว่าฮงกยูบินเห็นข้อความของฉัน แต่ล่วงเลยไปหลายวินาทีก็ยังไม่มีคำตอบ
ผ่านไปสักพัก ข้อความยาวเหยียดผุดขึ้นมาเป็นพืด
[ฮงกยูบิน] อึยชิน วันนี้เป็นวันเสาร์ ท้องฟ้าปลอดโปร่ง กรมอุตุฯ พยากรณ์ว่าอากาศดีมาก ความถี่ในการเกิดรอยแยกก็ปกติ เป็นวันที่เหมาะแก่การเที่ยวเล่นและพักผ่อนอย่างยิ่ง ช่วงนี้ฉันงานเยอะ จนนอนไม่พอเพราะต้องทำงานล่วงเวลาตลอด ตอนนี้ยังเหลือสิ่งที่ต้องสะสางอีกมากก็จริง แต่วันนี้ฉันวางแผนจะเลิกไวเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อน ^^!
[ฮงกยูบิน] อึยชิน… บอกฉันมาสิว่าเธอแค่อยากฝากซื้อไอเท็มหรือฝากซื้อของกิน… ได้โปรด…!
ฮงกยูบินกระหน่ำพิมพ์ข้อความอย่างบ้าคลั่ง เพราะมีลางสังหรณ์ว่าจะต้องทำงานล่วงเวลาในวันที่ตนวางแผนหยุดพัก
แต่ถ้าไม่บอกเขาตอนนี้ สมาคมเพลเยอร์ก็ต้องตามเช็ดตามล้างในอนาคตอยู่ดี ซึ่งนั่นจะทำให้เขายิ่งมีงานล้นมือจนไม่ได้พักไปอีกนาน
เพื่อตัวฮงกยูบินเอง ฉันยืนกรานตามความตั้งใจเดิม
[ฉัน] ถ้าปรับเวลานอนได้ ตอนนี้รีบเข้านอนแล้วออกมาทำงานช่วงกลางดึกดีกว่านะครับ
[ฮงกยูบิน]
แอปฯ แชตมีปัญหา?
ข้อความของฮงกยูบินหายไป
ผ่านไปไม่กี่วินาที ฮงกยูบินส่งข้อความมาใหม่
[ฮงกยูบิน] …เข้าใจแล้ว
[ฮงกยูบิน] ㅠㅠ
ฮงกยูบินยอมรับคำอธิบายจากฉัน แต่ด้วยท่าทีห่อเหี่ยว
ก่อนที่ฮงกยูบินจะบ่น ฉันสลับไปพิมพ์ข้อความในหน้าต่างอื่น
[ฉัน] สวัสดีครับ พอจะว่างไหม
ตอนแรกนึกว่าต้องรอสักพัก แต่อีกฝ่ายตอบกลับมาเร็วมาก
[อ๊กโทยอน] หืม? ผู้มีพระคุณ! สวัสดี!
อีกฝ่ายคืออ๊กโทยอน ผู้แลกดีไวซ์โค้ดกับฉันที่ทะเลสาบซอกชน
[ฉัน] ได้ยินจากเผ่าเสือหรือยังครับ
[อ๊กโทยอน] ได้ยินแล้ว แต่ว่า… วันนี้ข้าเตรียมตัวจะไปดู TC ไนท์สแข่ง ตอนนี้ยังหาข้ออ้างไม่ได้เลย! ทำยังไงดี!
หมายความว่ายังไง
อย่าบอกนะว่าคิดจะไปดูการแข่งเบสบอลจริงๆ?
ไม่สิ ถ้าเป็นอ๊กโทยอนล่ะก็ใช่แน่
โทรไปฟ้องวังจีโฮดีไหมนะ
[อ๊กโทยอน] อึยชิน เปลี่ยนใจมาดูแข่งเบสบอลกับข้าเถอะ… ถ้ามีเจ้าไปด้วย พี่โทยุนอาจจะ… อั่ก! พี่! เดี๋ยว! ไม่ใช่แบบนั้น!
อ๊กโทยอนคงส่งข้อความด้วยการพิมพ์จากเสียงพูด
ฉันจินตนาการภาพเธอกำลังเอนหลังบนโซฟาพลางกินขนมต๊อก แต่ทันใดนั้นก็ถูกตีหลังเพราะเอาแต่พูดจาเหลวไหล
[อ๊กโทยอน] ท่านผู้มีพระคุณ ทางเราจะลงมือตามที่เผ่าเสือแนะนำ ช่วยติดต่อมายังดีไวซ์โค้ดที่ข้าจะส่งให้แทนนะ
สำเนียงการพิมพ์เปลี่ยนไปทันที
คนพิมพ์คงเป็นเผ่ากระต่ายที่ชื่อพี่โทยุน
[ฉัน] ได้ครับ รบกวนด้วย
[อ๊กโทยอน] ขอให้โชคดี ท่านผู้มีพระคุณ
ฉันส่งข้อความทั้งหมดที่ควรส่งแล้ว
ถัดไปเป็นการไล่อ่านข้อความแสดงความยินดีที่ดองไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
หลังจากทยอยขอบคุณไปหลายข้อความ มีข้อความหนึ่งสะดุดตาเป็นพิเศษ
ผู้ส่งคือประธานสมาคมปีกธรณี—ซองซีวาน
[ซองซีวาน] ยินดีด้วยที่คว้าแชมป์! อึยชิน!
[ซองซีวาน] ใจจริงฉันอยากไปเชียร์ แต่ตอนนั้นปี 3/0 ก่อเรื่องขึ้นพอดี สมาคมปีกธรณีจึงถูกเรียกตัวไป…
[ซองซีวาน] ปกติหัวหน้าห้อง 3/0 ไม่ใช่คนแบบนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
ปี 3/0 อีกแล้ว
ชมรมหนังสือพิมพ์ก็เคยเปรยไว้ว่า พวกเขามาช่วยเชียร์ไม่ได้เพราะติดทำข่าว ‘สวนลอยฟ้า’ ฝีมือปี 3/0
ไว้ค่อยฟังเรื่องราวเต็มๆ ในคาบชมรมวันจันทร์ก็แล้วกัน
ถัดมา ข้อความที่ดูเตะตาเป็นของจูซูย็อก
หลังจากแสดงความยินดี เขาแถมคำไหว้วานมาหนึ่งเรื่อง
[จูซูย็อก] พอไปถึงท่าเรือแล้ว ช่วยจอดแอร์แท็กซี่รอสักห้านาทีนะ!
[เม็งเฮียวทง] เข้าใจแล้ว
รับปากทันทีโดยไม่ถามหาเหตุผล เป็นความเชื่อใจที่น่าชื่นชมจริงๆ
ฉันเองก็ตอบกลับไป
[ฉัน] ตกลง
[จูซูย็อก] ขอบคุณนะ ㅎㅎㅎ
อยากกินเพรทเซลที่ขายในแท็กซี่หรือไง
ถัดไปเป็นข้อความจากศิลปินเพื่อนร่วมห้อง—มินกือริน
[มินกือริน] ยินดีด้วยนะ ครั้งหน้าอยากไปเชียร์ด้วยตัวเองจัง
ถ้าได้ลงแข่งหมากรุกครั้งหน้า ฉันเชื่อว่าทั้งซงแดซอกกับมินกือรินจะต้องมาเชียร์แน่
ถัดมาเป็นข้อความยินดีฉบับย่อจากอูซังฮุนที่เขียนแค่คำว่า ‘เช็ก’
รวมถึงการแสดงความยินดีผสมความจุกจิกการของจางนัมอุกอีกนับสิบบรรทัด
คู่หูกึมชานวังชานของห้อง 2/0 ส่งสติกเกอร์ดอกไม้ไฟมา
ข้อความยินดีสั้นกระชับแต่ได้ใจความจากพัคซึงยอน
ข้อความยินดีจากย็อมจุนยอล ตบท้ายด้วยการนัดเล่นหมากรุก
ไม่เพียงจะมีน้ำใจนักกีฬา ลูกศิษย์ของฉันยังกระตือรือร้นที่จะพัฒนาตัวเองโนเวลกูดอทคoม
‘เอาล่ะ มาลุยกันสักตั้ง’
หลังจากไล่อ่านทั้งหมดแล้วเก็บเข้าคลังข้อความ ฉันลงลิฟต์ไปยังล็อบบี้หอพักชั้นล่างสุด
เพราะนัดกับเม็งเฮียวทงไว้ที่นั่น
คงเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ นักเรียนจึงน้อยกว่าปกติ ไม่นานหาเม็งเฮียวทงเจอ
อีกฝ่ายแต่งกายด้วยชุดและรองเท้าที่ตัดจากร้านนือรู
มันดูโดดเด่นเพราะแตกต่างจากปกติ
ทว่า สิ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดกลับไม่ใช่เสื้อผ้า แต่เป็นทรงผม
‘เซตได้เนี้ยบจัด!’
ผมสั้นไม่เป็นทรงในยามปกติของเขา ตอนนี้ถูกจัดระเบียบเรียบร้อย
เม็งเฮียวทงเซตเอง?
ไม่มีทางที่เขาจะไปร้านทำผมอยู่แล้ว
ตอนแรกกะไว้ว่าถ้าดูรกรุงรังเกินเหตุ ฉันจะช่วยทาแว็กซ์แบบลวกๆ ให้พอไม่น่าเกลียด
“อึยชินก็ตกใจเหมือนกันสินะ”
“เป็นใครก็คงตกใจ”
ใครบางคนพูดกับฉันจากด้านหลัง
เป็นควอนเลนาและฮันอี
“เมื่อราวหนึ่งชั่วโมงก่อน ฉันบังเอิญเดินสวนกับเลนาขณะลงมาซื้อขนม”
“ตอนนั้นเราสองคนเห็นเฮียวทงยืนอยู่คนเดียว เขาสวมทักซิโด้ที่ดูเท่มาก แต่ทรงผมค่อนข้างกระเซิง”
เม็งเฮียวทงมารอตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว
คงประหม่าเพราะได้ยินคำว่า ‘ปาร์ตี้’
ควอนเลนายิ้มขณะเล่าต่อ
“ฉันก็เลยนำเครื่องเป่าผมกับแว็กซ์มาช่วยจัดทรงให้เขาเบาๆ … พอดีเคยเห็นรุ่นพี่ชมรมเซตผมก่อนออกไปเล่นคอนเสิร์ต ดีใจจังที่ออกมาดูดีกว่าที่คิด”
“เลนาใช้มือเก่งมากเลยล่ะ”
“…”
สีหน้าของเม็งเฮียวทงดูอิดโรย
ฉันจินตนาการภาพที่เม็งเฮียวทงเอาแต่พูดว่า ‘ไม่ต้องก็ได้’ โดยมีฮันอีคอยจับกดไว้กับโซฟาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ และควอนเลนาช่วยเซตผมด้วยรอยยิ้ม
“ได้ยินว่าอึยชินจะไปปาร์ตี้ด้วย พวกเราก็เลยอยู่รอ เผื่อว่าถ้าทรงผมอึยชินดูไม่โอเคก็จะช่วยเซตให้ แต่นายจัดการได้ดีเลยล่ะ”
ในโลกก่อนหน้า พอดีฉันต้องฝึกเซตผมไว้สอบสัมภาษณ์งาน
แต่ก็ไม่ได้เก่งระดับช่างทำผม
“ผมตรงท้ายทอยกระดกนิดหน่อยนะ”
“จริงด้วย! อึยชินนั่งลงเลย!”
ได้ฮันอีช่วยชี้เป้า ฉันถูกบังคับให้นั่งบนโซฟาในล็อบบี้หอพัก โดยมีควอนเลนาช่วยจัดแต่งทรงผม
ไม่นานแอร์แท็กซี่นัดไว้ก็มาถึง สองสาวจึงโบกมืออำลา
“ไปดีมาดีนะทั้งสองคน!”
“เจอกันที่โรงเรียน!”
“อื้อ ขอบคุณนะ”
“…อื้อ”
ฉันถามเม็งเฮียวทงขณะก้าวเข้าไปนั่งในแอร์แท็กซี่ที่จอดหน้าประตู
“ได้พูดขอบคุณพวกเธอหรือยัง”
“พูดแล้ว”
ดูเหมือนกระทาชายเม็งเฮียวทงจะเริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนร่วมห้องได้ดีขึ้นเรื่อยๆ
* * *
ท่าเรืออินชอน
ด้านหน้าท่าจอดเรือส่วนตัว
ภาพมุมกว้างของเรือโดยสาร เรือสำราญ และเรือข้ามฟากหลากหลายรูปทรง สร้างความตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก
ขณะมองทิวทัศน์นั้นจากบนฟ้า ไม่นานแอร์แท็กซี่ก็ร่อนถึงพื้น
เมื่อจอดสนิท ฉันหยุดรอห้านาทีตามที่จูซูย็อกร้องขอ
“สวัสดี! อึยชิน เฮียวทง มากันแล้วสินะ”
ไม่ถึงหนึ่งนาที จูซูย็อกปรากฏตัว
อีกฝ่ายสวมแจ็กเกตเข้ารูปตัวบางทับทักซิโด้
เนกไทสีแซนด์พิงก์ (Sand Pink) ระหว่างปกแจ็กเกตดูโดดเด่นเป็นพิเศษ
“หืม ไม่ใช่สูทที่นายตัดวันนั้นนี่”
“ฮะฮะฮะ! มีเหตุผลนิดหน่อยน่ะ”
จูซูย็อกหัวเราะพลางเอื้อมมือเข้ามาในแอร์แท็กซี่ เพื่อซื้อกาแฟจากเครื่องขายอัตโนมัติ
“…ที่ให้หยุดแท็กซี่รอ แค่เพราะอยากกินกาแฟ?”
จูซูย็อกถอดแจ็กเกตออกโดยไม่พูดไม่จา แล้วก็ราดกาแฟใส่ทักซิโด้ที่ตัวเองกำลังสวม
“เฮ้ย!”
เม็งเฮียวทงแหกปากด้วยสีหน้าตกตะลึง ส่วนจูซูย็อกเพียงอมยิ้มมุมปาก ขณะละเลงกาแฟใส่ทักซิโด้เพื่อให้เลอะเท่าๆ กันทั้งชุด
“ฮะฮะ… เผลอทำกาแฟหกใส่ซะได้ คงต้องเปลี่ยนชุดแล้วสิ ฉันขอพื้นที่หน่อยได้ไหม”
“จูซูย็อก นายเสียสติไปแล้วรึไง…”
เม็งเฮียวทงมองด้วยความทึ่ง แต่จูซูย็อกยังดูมีความสุข
คงมีเหตุผลที่ไม่อยากใส่ทักซิโด้ตัวนี้สินะ
‘จูซูย็อกเคยกังวลเกี่ยวกับข่าวลือแปลกๆ ระหว่างเขากับโอเยจีบนเรือ… จะเกี่ยวกับเรื่องนั้นไหม’
พฤติกรรมของจูซูย็อกดูไม่ต่างจากคนบ้า
ได้เห็นแบบนั้น เม็งเฮียวทงรีบหลีกทางให้ ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะสติแตกไปแล้วจริงๆ
จูซูย็อกรูดม่านในแท็กซี่เพื่อเปลี่ยนชุด ไม่นานก็เปิดประตูออกมา
ชุดใหม่คือทักซิโด้ที่สั่งตัดจากร้านนือรูพร้อมกับผองเพื่อน
“ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ที่นายราดกาแฟใส่ตัวเอง ก็เพราะอยากสวมเจ้านี่แทน?”
“ทำนองนั้น”
ขณะตอบ จูซูย็อกราดกาแฟที่ยังเหลือในกระป๋อง ใส่ชุดที่ถอดเก็บไว้ในถุงชอปปิ้ง
เสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนกไทสีแซนด์พิงก์ ชุ่มโชกไปด้วยกาแฟทุกอณู
โดยเฉพาะเนกไทที่แทบจะไม่เหลือสีเดิม
‘…ปัญหาคือสีแซนด์พิงก์สินะ’
ถุงชอปปิ้งเป็นแบบกันน้ำ กาแฟจึงไม่หกเลอะเทอะ
สมกับที่เป็นพระเอก จูซูย็อกเตรียมตัวมาดีจริงๆ
“ฉันอยากแวะตรงนั้นก่อน”
“ตู้จดหมายอัตโนมัติ? ไปทำอะไรล่ะ”
“ฮะฮะฮะ… ฉันไม่อยากถือถุงใบนี้ไปไหนมาไหน แล้วถ้าฝากคนอื่นถือ อีกเดี๋ยวก็คงถูกเอาไปซักจนเหมือนใหม่”
“ไม่อยากใส่มันขนาดนั้นเลย?”
จูซูย็อกแสดงให้เห็นถึงความรอบคอบ ด้วยการจัดส่งถุงชอปปิ้งใส่ทักซิโด้ชุ่มกาแฟผ่านตู้จดหมายอัตโนมัติ
ปลายทางจัดส่งคือ ‘ห้องกรรมการรักษาระเบียบ, โรงเรียนแสงเงิน’
จ่ายค่าส่งเสร็จ เขาเดินนำทางเราสองคนขึ้นเรือพลางกล่าวด้วยเสียงสดชื่น
“ไปกันเถอะ!”
พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า
เรือสำราญของ TC กรุปกำลังส่องแสงระยิบระยับจากด้านใน
ชื่อของมันคือ ‘คีโมโพลียา’ (Cymopoleia) โดยอ้างอิงมาจากนิมพ์ (Nymph) แห่งสายน้ำและเกลียวคลื่น ผู้เป็นธิดาแห่งโพไซดอน
เรือสำราญขนาดมหึมาลำนี้มีระวางขับห้าหมื่นตัน ยาวสองร้อยเมตร และสูงสามสิบเมตร
มันคือเวทีสำหรับจัดปาร์ตี้ที่จะเริ่มในอีกไม่ช้า
