นั่งคุดคู้ทำอะไรอยู่น่ะ เจมินอดสงสัยท่าทางของน้องสาวไม่ได้
ครั้นก้มลงไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่า มือน้อยๆ ข้างหนึ่งของยุนซึลกำลังดึงถอนดอกไม้ที่งอกเองตามพื้นขึ้นมา
“เด็ดดอกไม้ทำไม”
เขาไม่เคยเห็นน้องทำอะไรเช่นนี้มาก่อน
“จะเอาไปให้พี่ชายคนโต” ยุนซึลตอบเจมินที่ทำหน้าใคร่รู้
เป็นคำตอบที่เขาไม่คาดคิด
พี่ชายคนโตที่ยุนซึลเรียกขานคือกยองฮานั่นเอง เคยได้ยินน้องสาวเรียกแบบนี้ทั้งที่บ้านและที่ร้านขายเครื่องเคียงอยู่บ่อยๆ
‘พี่เขาจะชอบของแบบนั้นเหรอ’
ผู้ชายโดยทั่วไปไม่น่าจะชอบดอกไม้นะ เจมินสามารถเดาได้จากประสบการณ์รอบตัวที่เขาสะสมมาจนถึงตอนนี้ สำหรับฝ่ายที่เป็นผู้มอบดอกไม้ให้ก็นับว่าเสี่ยงอยู่เหมือนกัน เพราะตัวเองก็ไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่ คิดแบบนี้แต่ก็ไม่อาจเอ่ยปากทัดทานน้องสาวได้ลงคอ คงไม่เหมาะและไม่ควรที่จะไปขัดขวางความจริงใจของน้อง ก็น้องอยากเตรียมของขวัญนี่นา ทั้งดอกโคลัมไบน์ ดอกพระจันทร์ครึ่งซีก ดอกหูปลาช่อน ดอกแดนดิไลออนเหลือง และดอกหญ้าเซลันดีน ขอเพียงยุนซึลเห็นดอกไม้ชนิดใหม่ไม่คุ้นตา เธอจะนั่งลงตรงนั้นแล้วเด็ดขึ้นมาทันที สะสมไปทีละดอกๆ ทว่าก็ยังมีไม่มาก
เจมินอมยิ้ม
วันนี้คุณยายบอกว่างานยุ่ง สองพี่น้องจึงต้องเดินไปฮันอุลสาขารองกันเอง เจมินเหลียวมองรอบด้านคอยระแวดระวัง เพราะแม้จะอยู่บนทางเดินเท้า บางทีก็มีจักรยานพุ่งพรวดออกมาอันตรายน่าหวาดเสียว
“นี่ยุนซึล ปีหน้าเป็นต้นไปห้ามออกมาเดินคนเดียวบนถนนนะรู้ไหม” จู่ๆ เจมินก็กังวลล่วงหน้าแบบห้ามไม่อยู่
ยุนซึลมัวง่วนอยู่กับการเด็ดดึงดอกไม้ ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น
“ฟังพี่อยู่รึเปล่า”
“อื้อ ทำไมอะ”
“ก็ปีหน้าพี่ไปโรงเรียนไง ยุนซึลต้องอยู่ดูแลบ้านคนเดียวนะ”
“ไม่ไปโรงเรียนไม่ได้เหรอ”
เจมินไม่รู้จะหาคำใดมาตอบ
โรงเรียนสำคัญนักหรืออย่างไร น้องสาวเขาต่างหากล่ะที่สำคัญกว่า ทว่าคุณยายนั้นเข้มงวดมาก
“ยุนซึลเองก็ได้ยินที่ยายบอกแล้วนี่นา ไม่ใช่แค่พี่หรอกนะยุนซึลก็ด้วย พอถึงเวลาก็ต้องไปโรงเรียนเหมือนกัน จะได้มีเพื่อนใหม่เยอะแยะ สนุกกว่าตอนนี้อีก”
“หนูอยู่กับพี่ดีกว่ามีเพื่อนใหม่”
คำพูดของน้องสาวทำเอาเจมินสะอื้นในอก คงเพราะสองพี่น้องโตมาด้วยกันอย่างไร้ที่พึ่งพิงจึงยิ่งผูกพันกันมาก
เจมินพยายามอย่างหนัก กลืนความรู้สึกลงคอแล้วเอ่ยถามน้องด้วยรอยยิ้ม
“พี่ดีกว่า หรือพี่ชายคนโตดีกว่า”
“พี่ชายคนโต” ยุนซึลตอบทันทีโดยไม่ต้องหยุดคิด
ใจฟูฟ่องของเจมินที่ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น หดแฟบลงอย่างคนพ่ายแพ้ไร้ทางสู้
***
ตึง! ตึง!
คนงานง่วนอยู่กับการตอกอะไรบางอย่างบนสนามหน้าบ้าน พื้นที่ตรงนี้จะใช้เป็นอาคารชั่วคราว การแจ้งขออนุญาตก่อสร้างได้รับการอนุมัติด้วยดี กยองฮากลับมาถึงบ้านก่อนเวลาพักเบรกหนึ่งชั่วโมงเพื่อดูงานปรับสนามและเตรียมข้าวปลาอาหารให้คนงาน เขาประกาศผ่านเว็บไซต์ฮันอุลแล้วเรียบร้อย
กยองฮาเดินออกไปหน้าสนาม มือมีขนมปังแท่งร้อนกรุ่นจากเตาที่หน้าตาคล้ายดินสอ นมสดและน้ำผลไม้
“ทำไปทานไปก็ได้นะครับ”
เหล่าคนงานแม้จะอิ่มจากมื้อกลางวันแล้วก็ยังมีสีหน้ายินดี
“ขอบคุณครับ”
เจ้าของบ้านหลังนี้แจกจ่ายของว่างมาให้กินบ่อยๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
“ขนมปังแบบนี้เพิ่งเคยเห็นนะครับ เรียกว่าอะไรครับ” คนงานถาม
“กริสสินี ขนมปังขาไก่อิตาลีครับ”
“อะฮ่า! จะทานให้อร่อยเลยครับ”
“ครับผม”
เมื่อกยองฮาเดินเข้าไปในบ้าน พวกคนงานก็คุยกันเสียงดังเหมือนกำลังรอจังหวะอยู่
“ค่อยทำงานสนุกหน่อยนะแบบนี้”
“แน่อยู่แล้ว แถมฝีมือดีด้วยเนอะ”
“ฉันว่าขนมปังของเจ้าหนุ่มนี่อร่อยกว่าของที่เคยกินจากร้านเบเกอรี่ดังๆ อีก”
กรุบ กรอบ
ทันทีที่กัดและเคี้ยวขาไก่ ความกลมกล่อมก็กระจายออกมา
“ขนมนี่อร่อยใช้ได้นะเนี่ย”
ระหว่างที่ทุกคนตื่นเต้นกับขนมปังขาไก่เลเวล 3 อยู่นั้น กยองฮาก็เริ่มทำเมนูอื่น ซอสเบอร์รี่ถูกเคี่ยวอย่างชำนาญ แป้งแพนเค้กเตรียมเสร็จเรียบร้อย ครีมสดในถ้วยแช่เย็นถูกตีผสมกับไข่ขาวจนเป็นวิปปิ้งฟองเนียน กลายเป็นเมอแรงก์สำหรับตกแต่ง ขั้นตอนต่อจากนี้ก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ไม่นาน เมนูอาหารกลางวันชื่อแพนเค้กริคอตตาชีสเลเวล 3 ก็สำเร็จ
กยองฮาไม่ลืมหยิบพุดดิ้งช็อกโกแลตที่ทำเผื่อไว้เป็นของหวานติดมาด้วยก่อนออกจากบ้าน
“รบกวนหน่อยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วง เดินทางดีๆ ครับ”
ครั้นมาถึงร้านก็พบว่าพนักงานทั้งหลายกำลังคุยจ้อกันสนุกสนานได้ที่
“เทียบกันแล้ว คลิปนี้ชาวต่างชาติเข้ามาดูกันเยอะไม่ใช่เล่นเลยนะ”
“จริง มีแต่ภาษาอังกฤษ อ่านไม่รู้เรื่องสักนิด นี่ฮเยจี แปลให้ฟังได้ใช่ไหม”
ฮเยจีที่กำลังอมยิ้มคุยกับเจมินและยุนซึลอยู่หันมาตอบ
“ค่า! อืม คนชื่อปีเตอร์คอมเมนท์ว่า ‘เชฟเก่งขนาดนี้เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก’ ด้านล่าง คนชื่อเจมี่เขียนว่า ‘สเป็กฉันเป๊ะเลยแบบนี้ จะไม่มาอเมริกาบ้างเหรอ?’ ส่วนอันนี้คนชื่อซามูเอลบอกว่า ‘อาหารอร่อยระดับนั้นแต่เก็บเงินแค่ห้าจุดสองเหรียญเนี่ยนะ ต้องไปเกาหลีอย่างไวเลย’ ประมาณนี้ค่ะ”
ซุนกุกเหลือบมองมินซู ซองช่อล กับฮเยจีคุยโต้ตอบกัน
“ฮเยจี บอกมาตรงๆ เลยนะ จริงๆ แล้วเราไม่จำเป็นต้องติวสอบเทียบฯ ก็ได้ใช่รึเปล่า”
“หนูก็ว่างั้นแหละค่ะ แต่คุณพ่อคุณแม่ให้ติวเผื่อไว้ บอกว่าไม่แน่ อาจจะไม่ผ่านก็ได้ใครจะรู้”
ขณะที่กยองฮาซึ่งซุ่มฟังอยู่นิ่งๆ เริ่มขยับเคลื่อนตัวไปทางครัวแบบเงียบเชียบ ยุนซึลที่รับรู้การมีตัวตนของเขาได้ก่อนใครก็ร้องเรียก
“พี่ชายคนโต!”
หนูน้อยยื่นมือเล็กๆ น่ารักที่กำดอกไม้อยู่สามสี่ดอกไปทางกยองฮา
กยองฮายิ้มอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
“ให้พี่เหรอ”
“อื้อ”
“ยุนซึล ต้องตอบว่า ‘ค่ะ’ สิ” เจมินเตือนน้องอีกครั้ง
ประโยคนี้ได้ยินหลายหนแล้ว กยองฮารับดอกไม้มาถือไว้พลางมอบอภิสิทธิ์พิเศษให้
“ถ้าเป็นยุนซิลล่ะก็ ให้พูดว่า ‘อื้อ’ ได้ ดอกไม้สวยๆ แบบนี้ไปเอามาจากไหนเนี่ย”
“เด็ดมาระหว่างทาง”
“ขอบใจนะ เดี๋ยวจะไปอวดให้ทั่วเลยว่าได้ดอกไม้จากยุนซึลด้วย”
ไม่รู้สุขใจขนาดไหน หนูน้อยเผยยิ้มกว้างจนโลกสว่างไสวไปทั้งใบ น่ารักน่าชังเสียจนกยองฮาต้องยื่นมือไปลูบผมแล้วค่อยเอากล่องข้าวที่เตรียมมาขึ้นวางบนโต๊ะ
“ถึงเวลาทานข้าวแล้วครับทุกคน หัวหน้าก็มาทานสิครับ”
แพนเค้กริคอตตาชีสร้อนๆ สี่แผ่นปรากฏตัวอยู่กลางโต๊ะ ซองซ่อลมองอย่างเสียดายลึกๆ
‘ให้กินคนเดียวทั้งแผ่นยังได้เลย…’
นั่นเป็นแพนเค้กริคอตตาชีสที่หนึ่งแผ่นรับประทานได้สองคน
***
เสียงชื่นชมดังขรมทั่วร้านขายเครื่องเคียง
“กลมกล่อมอะไรขนาดนี้ อ๊าย ไม่มีเมนูไหนที่เถ้าแก่ของพวกเราทำไม่ได้จริงๆ”
“แน่นอนสิยะ แต่ละวันฉันรอแค่เวลานี้เวลาเดียวเนี่ยล่ะ”
แม่ของฮียอนกับแม่ของจองอูคุยกันจุ๊กจิ๊กแทบไม่หายใจ ส่วนชเวบกซุนนั้นหั่นแบ่งแพนเค้กส่วนของตัวเองให้หลานๆ
เจมินยืนยันว่าตัวเองกินมาเยอะแล้วขอไม่เอา ส่วนยุนซึลนั้นยื่นให้เท่าไหร่ก็กินหมดเท่านั้น ยื่นให้อีกก็กินอีก
“เหมือน ‘ลูกนก’ เลย ยุนซึลกินขนาดนั้นระวังพุงยื่นนะจ๊ะ”
ทว่า พุงได้ยื่นออกมาแล้ว กลมป๊อกทีเดียว เป็นพุงที่น่ารักเหลือเกินสำหรับแม่ของจองอูกับแม่ของฮียอน
“คุณยายคะ น่าเป็นห่วงรสปากของเด็กๆ จังค่ะ พวกแกได้กินแต่ของดีที่เถ้าแก่ทำให้บ่อยๆ เดี๋ยวต่อไปไม่ใช่ว่ากินอาหารอื่นไม่ได้นะ ยุ่งเลย”
“เจมินกับยุนซึลไม่เลือกกินหรอก กินทุกอย่างที่ขวางหน้านั่นล่ะ”
ท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นเป็นกันเอง ใครคนหนึ่งเดินกลับไปแล้วก็กลับมาวนอยู่ด้านหน้าร้านเครื่องเคียงโน!วลกูดoทคอม
“อุ๊ยตาย เถ้าแก่อัน!” แม่ของจองอูส่งเสียงทัก
อันอิลเทหัวเราะกว้าง
“ฮ่าๆ โดนจับได้ซะแล้ว กะจะแอบดูสักนิดค่อยแวบหนีเสียหน่อย”
เขาพูดจริงไม่ได้พูดเล่น
เอื๊อก
วันนี้ได้เมนูอะไรอีกล่ะนั่น
กับข้าวของพนักงานร้านขายเครื่องเคียงจะโดดเด่นเป็นพิเศษ ไม่ใช่แค่เพียง ‘รูปลักษณ์’ เท่านั้น กลิ่นหอมฟุ้งที่ลอยออกมาก็ด้วย แพนเค้กซ้อนเรียงกันเป็นตั้ง เนื้อในก็ดูแน่นนุ่ม ไหนจะวิปครีมเน้นๆ โปะมากับสตรอว์เบอร์รี่ บลูเบอร์รี่ แครนเบอร์รี่ ยังไม่พอ มีผลไม้สดชนิดอื่นๆ อีก ทำเอาคนเห็นน้ำลายสอทีเดียว
“ฮวบ”
ชเวบกซุนทันเห็นอันอิลเทยกมือปาดมุมปาก จึงถามด้วยเสียงแหบตามวัย
“เถ้าแก่จะทานด้วยกันไหมคะ”
อยากตอบว่า “ทานครับ” อย่างเต็มปากเค็มคำให้รู้แล้วรู้รอด แต่การแย่งอาหารที่เด็กน้อยกำลังกินอยู่ย่อมไม่ใช่เรื่องเหมาะ อันอิลเทสั่งสมความอดทนเหนือมนุษย์จนสำเร็จ โบกมือปฏิเสธ
“มะ ไม่ล่ะครับ! ผมทานมาเรียบร้อยแล้ว”
พนักงานร้านขายเครื่องเคียงไม่มีใครไม่รู้ว่าอันอิลเทเป็นใครและมีความสัมพันธ์เช่นไรกับกยองฮา แม้เขาจะไม่ได้บริหารดูแลร้านเครื่องเคียงนี้โดยตรง แต่ก็ถือเป็นบุคคลที่ไม่อาจล่วงเกินส่งเดชได้
“เข้ามาก่อนสิคะเถ้าแก่”
“โฮ่ๆ จะไม่รบกวนเวลาทานข้าวเหรอครับ”
ปากพูดแบบนั้นแต่สองเท้าพาตัวเองเข้าไปใกล้ร้านแล้วทีละก้าว
‘เอ้า เจ้าเท้าเอาแต่ใจนี่ บอกว่าไม่ให้เดินเข้าไปไงเล่า!’
ร้องห้ามในใจอย่างไรก็ไม่ได้ผล สุดท้ายก็เข้าไปยืนในร้านจนได้ ครั้นได้เห็นรูปลักษณ์ของอาหารใกล้ๆ ยิ่งตะลึง แพนเค้กหนานุ่มสีน้ำตาลอ่อนๆ ค่อยๆ อวดโฉมสู่สายตา กระทั่งชีสยังเหมือนจะร่ายมนตร์ใส่เขา
‘เจ้ากยองฮานี่ ทำเอาอาหารกลายเป็นชิ้นงานศิลปะไปเฉยเลย’
อันอิลเทรู้มาสักพักแล้วว่าสาขารองส่งอาหารมาให้ร้านขายเครื่องเคียง ฉะนั้นพอได้เวลาประมาณนี้ เขาจะออกจากสาขาหลักเดินตรงมาที่นี่เหมือนโดนผีสิง ยิ่งเข้าใกล้ร้านเท่าไหร่ กลิ่นหอมก็ยิ่งชัดเจน อาหารกลางวันที่กินมาแล้วไม่รู้หลบลี้ไปอยู่ส่วนไหน กระเพาะโหวงเหวงว่างเปล่า แถมรู้สึกหิวด้วยซ้ำ
‘แค่ยื่นมือออกไปก็หยิบถึงนะนั่น’
อาหารตรงหน้าอันอิลเทราวกับกล่องแพนดอร่าลึกลับยวนใจ ประโยค “ฮ่าๆ ลุงขอชิมดูสักคำนะ” ค้างอยู่ปลายลำคอ ความอยากลิ้มรสชักแรงกล้า ดวงตาจดจ้องอยู่ที่แพนเค้กแทบจะปล่อยแสงเลเซอร์ออกมาอยู่รอมร่อ
“ทานของฉันสักหน่อยไหมคะ” แม่ของฮียอนเห็นก็เอ่ยชวนสั้นๆ
โถ เถ้าแก่ผู้น่าสงสาร…
ใครๆ เขาก็รู้กันหมด มีเพียงอันอิลเทคนเดียวที่ยังไม่รู้ตัว
“ฟู่ว ชมร้านเสร็จแล้วครับ ขอตัว”
เขาพยายามหนักมากในการหันหลังกลับ กระทั่งพูดอะไรออกไปก็ยังงงตัวเอง
เมื่อเถ้าแก่ไปแล้ว ครู่หนึ่งแม่ของจองอูก็หยิบของหวานที่อยู่ใต้โต๊ะขึ้นมาวาง
“พระเอกตัวจริงคือช็อกโกแลตพุดดิ้งนี่ต่างหาก ยังไม่ทันได้เห็นก็ไปซะแล้ว”
นั่นคือช็อกโกแลตพุดดิ้งอันแสนชั่วร้าย ไม่อาจตัดใจแบ่งให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
***
หลายวันถัดมา ทีมท็อปเชฟเกาหลีก็ไปถึงกัสเตล ดิ ซานโกร
ทุกคนต่างได้เวลาอิสระส่วนตัว
“พูดอิตาเลียนเป็นไหม” กยองฮาถาม
“ไม่เป็นครับ” ชายงเทส่ายหน้า
“งั้นก็คุยกันไม่รู้เรื่องสิเนี่ย”
“ลองไปดูเรื่อยๆ น่าจะมีสักคนสองคนที่พูดภาษาอังกฤษได้แหละครับ”
พูดเฉยๆ คงไม่ได้อะไร ชายงเทจึงเริ่มลงมือปฏิบัติด้วยการไล่ถามทีละคนว่า ‘แคน ยู สปีค อิงลิช?’ ชายกลางคน คู่ชายหญิงชรา สาวน้อยสาวใหญ่ กระทั่งเด็กที่น่าจะยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ยังถาม…
‘คนพูดภาษาอังกฤษได้มีน้อยขนาดนี้เลยรึ เป็นเพราะหมู่บ้านนี่อยู่กลางเขารึเปล่านะ’
ก็สมควรอยู่หรอก พิกัด ณ จุดนี้คือเทือกเขาแอเพนไนน์ ข้างหุบเขาอันมีแม่น้ำซานโกรไหลผ่าน แต่ด้วยอิทธิพลเรอาเล ภัตตาคารมิชลินสามดาวของนิโค หมู่บ้านแห่งนี้จึงโด่งดังมีชื่อเสียงขึ้นมา
“แค่หาพิพิธภัณฑ์ อะไรมันจะยากปานนี้…”
กยองฮานัดพบกับอันโตนิโอไว้ที่พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ของกัสเตล ดิ ซานโกร ขณะนี้กยองฮาร้อนใจไม่น้อย
ชายงเทแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการลองใช้แอปแปลภาษาดู
‘ทรวงอกเล็กๆ แห่งความพิศวง เข้าสู่คฤหาสน์สิงโตโบราณขนาดย่อมที่ได้รับการบูรณะใหม่ทันทีโบว์ลิ่ง… สิ่งที่น่าสนใจไม่ใหญ่มาก แต่ผลงานบางชิ้นเป็นเทพเจ้าองค์เดียว …สมควรพัฒนาวิสัยทัศน์ในระยะที่สาม… บ้าเอ๊ย’
ระหว่างงมเส้นทางอยู่นั้น ตรงหน้าก็ปรากฏสิ่งปลูกสร้างโบราณเก่าแก่
เสียงทักทายภาษาเกาหลีดังลอยมา
“ทางนี้ครับ!”
หันมองไปก็พบอันโตนิโอยืนยิ้ม
“หาเจอจนได้นะครับ”
เหมือนวัวที่ก้าวถอยหลังเปะปะแล้วจับหนูได้โดยบังเอิญอย่างไรอย่างนั้น นอกจากคำว่าโชคดีก็ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร แม้จะเดินตามแผนที่ แต่ก็ถือว่าเสียแรงวนเวียนถามคนโน้นคนนี้มาตลอดทาง
“ครับ แต่แอบหลงไปนิดหน่อยครับ” กยองฮาเองก็ยิ้มสดใสพลางตอบ
อันโตนิโอพยักพเยิดไปทางชายงเท
“ท่านนี้คือ?”
“ผู้จัดการส่วนตัวของผมเองครับ”
“โอ้ เข้าสังกัดแล้วเหรอครับ”
“ครับผม”
เมื่อทักทายแนะนำตัวยามแรกพบเรียบร้อยแล้วอันโตนิโอก็ชี้ไปที่พิพิธภัณฑ์
“การแข่งขันจะจัดที่ภัตตาคารเรอาเลใช่ไหมครับ งั้นเราเดินชมพิพิธภัณฑ์ไปพลาง คุยไปพลางแล้วกันนะครับ”
