กยองฮาเอียงคอไปมา เขายังไม่ได้รับคำตอบ
นั่นแหละ ชายงเทจึงได้สติลุกขึ้นยืน เอ่ยถึงธุระที่เขามาวันนี้
“เอ่อ คืออย่างนี้ครับ ทางบริษัทเอเจนซี่ของเราเห็นว่า หากมีโอกาสได้รับใช้เถ้าแก่ก็คงดีไม่น้อย ผมมาจาก YM เอ็นเตอร์เทนเมนท์ครับ ดูแลดารา นักร้อง นักแสดง นางแบบนายแบบ แน่นอนว่าดาราตลกด้วย…”
“ไม่ต้องอธิบายละเอียดขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมทราบดีว่าเป็นเอเจนซี่ชื่อดังพอสมควร”
“งั้น…”
“ถ้ายังพอมีเวลา อีกเดี๋ยวเราค่อยคุยกันได้ไหมครับ ตอนนี้มีลูกค้าอื่นรออยู่น่ะครับ”
“ได้ครับ ได้”
ระหว่างรอ ชายงเทยังคงเก็บซ่อนสีหน้าตื่นเต้นไม่มิด
ดูเหมือนมินซูจะแอบได้ยินบทสนทนาส่วนตัวในห้องอาหาร
“ชองช่อล ได้ยินรึเปล่า สงสัยจะเป็นแมวมองจาก YM มาหาเถ้าแก่”
“ได้ยินชัดเลย คนนั้นเมื่อวานก็มาแล้วรอบหนึ่งนี่ แบบนี้ก็แปลว่าเถ้าแก่ของพวกเราเป็นที่จับตามองสินะ ขนาดเอเจนซี่ยักษ์ใหญ่ยังต้องการตัว”
กล่าวถึงบริษัทเอเจนซี่ขนาดใหญ่ ขนาดเชฟดังๆ ที่ได้ออกรายการบ่อยๆ ยังไม่สามารถเข้าไปอยู่ในสังกัดได้เลย นี่จึงยิ่งทำให้น่าตกใจเข้าไปอีก ลูกค้าที่กินอิ่มแล้วทยอยลุกออกไป สมาชิกในร้านหันมาเตรียมอาหารสำหรับกินกันเอง แม่ของด็อกโฮถามชายงเทด้วยใบหน้าโอบอ้อมอารีย์
“เรายังไม่ได้ทานข้าวกันเลย ขอทานก่อนได้ไหมคะ”
“ตามสบายครับ เชิญครับๆ!”
ชายงเทผู้เป็นฝ่ายมาขอพบถึงขนาดลุกขึ้นผายมือให้ กยองฮากล่าวเป็นเชิงขออนุญาต
“งั้นผมขอตัวทานแป๊บเดียว เดี๋ยวมาคุยกันครับ”
“ครับ เชิญๆ!”
ไม่ใช่ทุกที่ที่จะคุยกับแขกอย่างใจดีมีมารยาท จะว่าไป เมื่อวานตอนชายงเทมาที่ร้านยังเหมือนไม่ได้รับการต้อนรับขับสู้เท่าไหร่เลย
‘ตอนนี้คลายกังวลได้บ้างแล้วเรา ค่อยยังชั่ว…’
เรื่องที่ยากเทียบเท่าการสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้คนนั้นมีน้อยนัก หากเผลอแสดงความเย่อหยิ่งไม่ให้เกียรติฝ่ายตรงข้ามเมื่อใด ย่อมต้องเจอผลสะท้อนกลับไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน บางทีอาจจะเป็นเขาเองนั่นแหละที่จะต้องแอบหลั่งเหงื่อเย็นๆ แต่ถึงอย่างสถานการณ์ก็ไม่ได้ช่วยให้ชายงเทวางใจได้เต็มที่ เนื่องด้วยเขายังไม่ได้รับการยืนยันว่าอีกฝ่ายจะตอบรับหรือปฏิเสธกันแน่
‘นั่นก็เรื่องหนึ่ง จะว่าไปก็น่าอร่อยแฮะ ทุกคนกินกันดูอร่อยจริงๆ ให้ตาย’
เมนูก็หลากหลาย มีตั้งแต่ข้าวผัดกิมจิ แกงกิมจิ แกงเต้าเจี้ยว แกงเต้าหู้นุ่ม ไล่ไปจนถึงเมนูอื่นๆ ซึ่งทั้งหมดเป็นอาหารขึ้นชื่อประจำฮันอุลสาขารอง รายการแปะหราอยู่บนผนังร้านยกเว้นอย่างเดียวที่เพิ่มมา คือ ติ่มซำ
ด้วยสมาชิกร้านเรียกร้องอยากกินอาหารเกาหลีฝีมือกยองฮาผู้หายหน้าไปหลายวัน กยองฮาจึงจัดติ่มซำให้เป็นเมนูเรียกน้ำย่อย และแน่นอนว่าชายงเทไม่มีทางรู้เบื้องหลังของสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องอาหาร
‘มันต้องอร่อยขนาดไหนถึงเอาแต่กินไม่คุยกันสักคำเดียว…’
จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกออกมาอย่างน่าตกใจ
จ๊อกกกก
ชายงเทนิ่วหน้า รีบร้อนเอามือกุมท้องที่หิวไส้กิ่วของตัวเอง ท้องเจ้ากรรมก็ช่างเลือกเวลาประท้วงได้เหมาะเจาะอะไรขนาดนี้ งานใหญ่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แท้ๆ ปกติในแต่ละมื้อเขาจะพยายามกินข้าวที่โรงอาหารของบริษัทเพื่อประหยัดเงินเดือนพนักงานซึ่งเบี้ยน้อยหอยน้อย ประหยัดได้มากขึ้นสักวอนสองวอนก็ยังดี ไม่รู้ว่าท้องว่างหนักแล้วหรืออย่างไร มันส่งเสียงร้องต่อเนื่องไม่หยุด
จ๊อกกกก
ฮเยจีหยุดมือที่กำลังตักข้าวเข้าปากหันไปมองชายงเท เธออยู่ใกล้ที่สุดจึงได้ยินเสียงท้องร้องชัดที่สุด
“ฮเยจีทำไมไม่กินติ่มซำล่ะ”
ฮเยจีดูตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกซองช่อลถาม เลยละล่ำละลักตอบ
“คะ คิดว่าจะเก็บไว้กินทีหลังน่ะค่ะ” เธอตั้งใจจะเก็บไว้กินทีหลังจริงๆ โดยเอาเมนูเรียกน้ำย่อยย้ายไปเป็นของหวานตบท้ายมื้อ ทว่า กินข้าวเกือบจะหมดถ้วยอยู่รอมร่อ จนแล้วจนรอดก็ทำใจยื่นตะเกียบออกไปคีบติ่มซำไม่ได้เสียที กยองฮาซึ่งแอบสังเกตอยู่เงียบๆ ดันติ่มซำของตัวเองไปที่ฮเยจีบุ้ยใบ้เป็นสัญญาณลับ สีหน้าฮเยจีจากที่ดูสลดเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันตา เธอยกติ่มซำส่วนของตัวเองและของกยองฮาไปวางที่โต๊ะของชายงเท
“ครับ? อันนี้ ทำไมหรือครับ”
ฮเยจีส่งยิ้มหวานแบบนางฟ้าให้ชายงเทที่ตกตะลึงพรึงเพริด
“เถ้าแก่บอกให้เอามาให้ค่ะ” เธอตอบ
“ขะ ขอบคุณครับ จะทานให้อร่อยเลยครับ”
ตอนนี้ภาพลักษณ์ใดๆ ก็ไร้ความหมาย ชายงเทไม่แม้แต่จะหยิบตะเกียบ เขาใช้มือเปล่าจ้วงหยิบติ่มซำขึ้นมากัด เนื้อกุ้งและหมูผสมกลมกลืนกันดีไร้ที่ติ รสสัมผัสก็เยี่ยมยอดเหลือเกิน
‘มีติ่มซำที่อร่อยขนาดนี้อยู่ด้วยเหรอเนี่ย…’ ความประทับใจเขาล้นเอ่อ
โรงอาหารบริษัท YM นั้นจัดว่ามีชื่อเสียง เนื่องจากเป็นที่รู้กันว่ามีอาหารหลากหลายชนิดให้เลือกสรร รสชาติก็อร่อยไม่เป็นรองใคร แต่ติ่มซำที่นั่นกลับไม่อาจเอามาเทียบกับติ่มซำที่นี่ได้เลย ทั้งเนื้อสัมผัสสุดพิเศษ ทั้งรสชาติสุดท้ายที่เหมือนหิมะละลายอยู่ปลายลิ้น ไหนจะเครื่องปรุงอันแสนเข้าเนื้อที่ก้องกังวานอยู่ในปาก นอกจากนี้! สิ่งที่มองข้ามไม่ได้เลยคือความหิว ชายงเทจัดการติ่มซำสองชิ้นในพริบตา แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากด้วยความเสียดายในรสชาติที่เพิ่งเคยลิ้มลอง ต้องโทษว่าเขาถูกความอร่อยทำให้มัวเมาเสียแล้ว กระทั่งถึงกับสงสัยว่ากยองฮาเดินมาทางเขาทำไม
‘หืม? มีเรื่องอะไร? อ้อ… จริงสิ คุณโกกยองฮามาคุยกับเราสินะ’
กยองฮาเอ่ยปากถาม
“ถ้ายังไม่อิ่ม ผมทำเพิ่มให้ไหมครับ”
ใจจริงชายงเทอยากพยักหน้ารัวๆ แต่ไม่อาจทำเช่นนั้น คนเราหากขาดซึ่งความละอายยังจะเรียกว่าใช้ได้อยู่หรือ
ชายงเทบีบบังคับกล้ำกลืนความอยากของตัวเองลงท้อง
“มะ ไม่เป็นไรครับ ได้ยินข่าวลือว่าอร่อยไม่นึกเลยว่าจะถึงขั้นนี้ ที่จริงผมแอบสงสัยอยู่ลึกๆ แต่ตอนที่ได้กินติ่มซำ ผมก็เข้าใจทุกอย่างแล้วล่ะครับ”
คำชมที่ว่าอาหารอร่อย กยองฮาได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหูแทบตกเลือดตกสะเก็ด แต่เขาไม่เคยเบื่อเลย
“ขอบคุณมากครับ”
จะมัวชมอยู่อย่างเดียวงานคงไม่เดิน ชายงเทจึงเริ่มพูดธุระของตัวเองในที่สุด
“อย่างที่เรียนให้ทราบไปเมื่อครู่ครับ บริษัทเอเจนซี่ของเราสนใจคุณกยองฮามาก จากนี้งานคุณคงจะยุ่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม ถ้าต้องจัดการตัวคนเดียวอาจจะไม่สะดวกหลายอย่างน่ะครับ ทาง YM เราได้ชื่อว่าดูแลฟูมฟักดารานักแสดงมาแล้วนับไม่ถ้วน เลยอยากจะใช้ประสบการณ์ที่มีไม่น้อยนี้อุทิศตัวสนับสนุนคุณกยองฮาครับ ผมยืนยันได้ว่าคุณจะรับงานได้กว้างขวางมากขึ้น เคลื่อนไหวจัดการตารางงานได้สบายกว่าเดิมด้วย หากคิดเผื่ออนาคตดีๆ ละก็ผม…”
“แปลว่ามีสังกัดดีกว่าไม่มีสินะครับ”
“ถูกต้องครับ”
“YM เอ็นเตอร์เทนเมนท์มีด้านไหนที่เหนือกว่าบริษัทอื่นบ้างครับ”
“เราคำนึงถึงใจของดาราที่สังกัดอยู่ภายใต้ YM ทุกคนก่อนสิ่งอื่นครับ อิสระก็สูง คงทราบว่ามีดารามากมายที่ถูกผูกมัดด้วยข้อบังคับของสังกัดใช่ไหมครับ เราไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน การจัดสรรปันส่วนผลกำไรก็เหมือนกัน…”
สาธยายมาอย่างยืดยาว กว่าจะถึงขั้นตอนสุดท้ายก็กินเวลานานพอสมควร
***
ชายงเทไม่ได้พูดปด
“เราสามารถดูแลคุณกยองฮาได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ”
และเขาก็ทำตามที่พูดจริงๆ เริ่มตั้งแต่ให้กยองฮาเข้าคอร์สจัดการภาพลักษณ์ทั่วทั้งตัวทุกครั้งที่มีเวลาว่างในวันหยุด ทั้งเรื่องทรงผม ผิวพรรณ สุขภาพ เช่น นวดให้เลือดลมไหลเวียน ตลอดจนเรื่องเล็บมือเล็บเท้า…
ไม่รู้เพราะนวดหน้าจนผิวเก่าผลัดหลุดออกไปจนหมดหรืออย่างไร ใบหน้าที่สะท้อนให้เห็นบนกระจกภายในร้านดูเปล่งประกายไม่น้อย ทว่า เสื้อผ้าที่วันก่อนซื้อจากห้างสรรพสินค้าตามคำแนะนำของซุนกุกกลับทำให้เขาหนักใจมากกว่าสบายใจ เชิ้ตเข้ารูปสีเปลือกมังคุดแนบไปกับรูปร่าง กางเกงยีนส์ขาเดฟทรงสกินนี่ที่โหว่ตรงนั้นบ้างแหว่งตรงนี้หน่อย แล้วยังมีรองเท้าหัวแหลมนี่อีก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ซื้อมาแล้วไม่ใส่ก็คงไม่ใช่เรื่องโuเวลกูดoทคอม
ขณะที่กยองฮากำลังพยายามทำความคุ้นเคยกับตัวเองอยู่ ก็มีสาวๆ กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหา หนึ่งคนในนั้นพูดกับเขาด้วยท่าทีเหนียมอาย
“คือว่า เห็นคุณครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาน่ะค่ะ” เธอบอกเป็นภาษาญี่ปุ่น ไม่ใช่ภาษาเกาหลี…
แน่นอนว่าผู้ที่ความรู้ภาษาญี่ปุ่นเป็นศูนย์อย่างกยองฮาย่อมฟังไม่ออก
“พูดกับผมหรือครับ”
สาวน้อยพยักหน้าอย่างกล้าหาญ เธอเองก็ฟังที่กยองฮาพูดไม่เข้าใจแต่อ่านความหมายจากนิ้วที่เขาชี้เข้าหาตัวเองได้
‘คนญี่ปุ่นก็รู้จักเราเหรอเนี่ย เอาไงดี ลายเซ็นคงไม่ได้ ถ่ายรูปสักหน่อยก็แล้วกันเนอะ?’
เขาเหลือบเห็นโทรศัพท์ที่เธอถืออยู่ในมือ อืม เป็นโทรศัพท์ยี่ห้อของเกาหลี
จังหวะที่กยองฮายื่นมือไปหยิบมือถือเธอ สาวเจ้าก็ออกอาการปลื้มปิติจนต้องยกมือปิดปาก คนอื่นๆ ที่เหลือก็ท่าทางตื่นเต้นจนถึงกับกระโดดเหยงๆ ไปมา
แชะ
เขาเพียงกดปุ่มถ่ายรูปหนึ่งครั้ง จากนั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอีก สาวญี่ปุ่นทุกคนดูงงงวยเล็กน้อย
“อาริงาโตะ” กยองฮากล่าวด้วยภาษาญี่ปุ่นที่รู้ดีอยู่คำเดียว
ครั้นส่งมือถือกลับเข้าสู่มือเจ้าของแล้ว กยองฮาก็เดินหลบออกมา
เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเข่าแทบทรุด
“ขอบคุณอะไรของเขาน่ะ” เธอเอียงคอพึมพำเบาๆ
เดินห่างออกมาได้ระยะหนึ่ง กยองฮาก็หยุดยืนอ่านป้ายประกาศโฆษณาอสังหาริมทรัพย์เจ้าหนึ่งอย่างจดจ่อ
“บ้านมันแพงขนาดนี้เลยเรอะ…”
โครงการที่เขาดูอยู่นี้ราคาสูงถึงสามหรือสี่ร้อยล้านวอนอย่างน่าขัน ยิ่งอพาร์ทเมนท์ที่เนื้อที่มากกว่ายี่สิบพย็อง (ประมาณหกสิบหกตารางเมตร) ราคาซื้อขายต่ำสุดก็ปาเข้าไปสี่ร้อยสามสิบล้านวอนแล้ว
“ดูแบบเหมาเช่ารายปีให้ดีไหมนะ” แบบจ่ายรายปีก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าใด
หากว่ากันด้วยเนื้อที่ ขนาดพย็องเท่าๆ กันอาจถูกกว่าราวๆ ร้อยล้านวอน
นี่เขาจะยืนอ่านไปถึงเมื่อไหร่กัน
กยองฮาก้าวเข้าไปในสำนักงานอสังหาริมทรัพย์ทันที
“แบบเช่าเหมาปกติต้องทำสัญญารวบสองปีนะครับ อีกอย่าง ไม่รับประกันด้วยว่าต่อไปราคาจะขึ้นหรือเปล่า”
คุยกับนายหน้าแล้วกยองฮาก็ตัดสินใจบางอย่างได้
‘เอาน่า ระยะแรกนี้ให้ท่านอยู่แบบเช่ารายปีไปก่อน ค่อยพาย้ายไปที่ที่ดีกว่านี้ทีหลังก็ได้’
กยองฮาถามตรงๆ
“ขอเดินดูห้องหน่อยได้ไหมครับ”
***
ณ กระทรวงกลาโหม
อาหารประจำวันนี้คือบุฟเฟ่ต์
ท่ามกลางบรรยากาศงานเลี้ยงในสวน การทักทายระหว่างข้าราชการ เหล่าทหาร และผู้บัญชาการระดับสูงเป็นไปอย่างคึกคัก สำหรับคนเหล่านี้บุฟเฟ่ต์ไม่ได้ถือเป็นอาหารพิเศษแต่อย่างใด เนื่องจากเป็นสิ่งที่เข้าถึงง่ายอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอีเวนท์หรืองานเลี้ยงไหนๆ ก็มักจะมีบุฟเฟ่ต์ให้ได้กินอยู่บ่อยๆ ยกเว้นสำหรับบางคน บุฟเฟ่ต์คืออะไรที่เป็นที่สุดแล้ว
“โลกสมัยนี้ดีขึ้นมากเลยนะครับ อยู่ในเกาหลีก็มีอาหารจากทั่วทุกมุมโลกให้ได้ชิม”
“นั่นสิครับ ไม่จำเป็นต้องไปถึงต่างประเทศแถมรสชาติก็ปรับให้ถูกปากคนเกาหลีแล้วด้วยนี่ครับ”
“พูดก็พูดเถอะ ผมได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ที่ทำเนียบฯ รับอาหารตามสั่งมาจัดเลี้ยงด้วยล่ะครับ”
“อาหารตามสั่งเหรอครับ”
“ครับ จะมองว่าเป็นอาหารเกาหลีธรรมดาก็ได้ พวกแกงเต้าเจี้ยว แกงกิมจิอย่างที่เรากินกันที่บ้านนั่นแหละครับ เห็นว่าบะหมี่เย็นคลุกซอสก็อร่อย ถ้าผมฟังไม่ผิดนะครับ”
เสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นจากรอบทิศ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ฯพณฯ ออกจะเรียบง่ายเกินไปหน่อยแล้วมั้งครับ”
กำแพงมีหู ประตูมีช่อง ดังนั้นไม่ว่าจะพอใจหรือไม่พอใจประธานาธิบดีคนปัจจุบัน อย่างไรก็จำเป็นต้องระวังทั้งการแสดงออกและคำพูด ใบหน้าปลัดกระทรวงกลาโหมปาร์คกวางช่อลยิ้มแย้ม แต่ในใจกลับดูหมิ่นประธานาธิบดี
‘ท่านจะคอสเพลย์เป็นประชาชนทั้งที ก็ต้องเต็มที่กันหน่อยเนอะ’
หากประธานาธิบดีสมถะเกินกว่าเหตุ ผู้ใต้บังคับบัญชาก็มีแต่ต้องลำบากขึ้น และหากผู้ที่ขึ้นสู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อำนาจทำตัวธรรมดาเสียแล้ว ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ทำตัวหรูหราฟุ่มเฟือยคงได้โดนประชาชนชี้นิ้วด่าแน่นอนไม่ต้องสงสัย
ดูเหมือนจะไม่ใช่เขาคนเดียวที่ไม่ชอบใจ มีคนแสดงความเห็นต่าง
“ไม่รู้ท่านมีเหตุผลอะไรจำเป็นถึงขนาดต้องเรียกร้านตามสั่งมาจัดเลี้ยงนะครับ”
“ร้านตามสั่งที่เรียกมาไม่ใช่ร้านธรรมดาๆ ครับ จากที่ลูกสาวเล่าให้ฟัง ร้านที่ชื่อฮันอุลนี่น่าจะมีชื่อเสียงไม่เบาเลยล่ะครับ เจ้าของร้านคือคนที่จบการศึกษากิตติมศักดิ์ในรายการคิงๆ แมสก์ๆ อะไรสักอย่าง”
“อ้อ ถ้าเรื่องนั้นผมเองก็ได้ยินมาเหมือนกันครับ ถึงกับแข่งชนะเชฟดังๆ หลายคน…”
มีคนถามแทรก
“ชนะด้วยเมนูอย่างแกงเต้าเจี้ยวหรือครับ”
“ครับ ก็เลยยิ่งเป็นประเด็นร้อนไปกันใหญ่”
มีกระทั่งคนมีประสบการณ์
“อะแฮ่ม อาหารร้านนั้นผมเคยกินแล้วล่ะครับ”
“จริงเหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ”
“อธิบายยากครับ บางทีอาจจะเป็นเพราะผมแสดงออกไม่เก่ง… เอาเป็นว่า แค่ได้กินก็จะนึกถึงอาหารอื่นๆ ไม่ออกอีกเลยครับ อารมณ์ก็ดีขึ้นจริงๆ”
ฝั่งหนึ่ง มีคนยกมือ
“ผมเองก็เคยกินแล้วครับ ยืนเข้าแถวอย่างเดียวเล่นเอาขาแทบหลุด แต่พอได้กินเข้าครั้งหนึ่ง ไอ้ที่ไม่สบอารมณ์ก็ลืมไปหมดเลยครับ ถ้าว่ากันแค่เรื่องรสชาติ อย่างน้อยๆ ก็ถือว่าชนะอาหารโรงแรมขาดลอย”
สรุปแล้วมันอย่างไรกันแน่ อาหารอร่อยขนาดไหนกันเชียวถึงได้รับคำชมมากมายขนาดนี้
“ถ้าอร่อยระดับนั้น ผมเองก็ชักอยากแวะไปลองบ้างแล้ว”
“ผมด้วยครับ ฮ่าๆๆ”
รอบๆ ตัวเขาต่างก็มีปฏิกิริยาไปในทางเดียวกันหมด สีหน้าปาร์คกวางช่อลจึงเริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละนิด
