การทำอาหารก็จำเป็นต้องศึกษาเรียนรู้เช่นกัน
‘พาสต้านี่เขาปรับรสด้วยเกลือกันตอนน้ำเดือดหรอกเหรอ…’
เรื่องเหล่านี้ไม่ถึงขนาดว่าต้องรู้ให้ได้ แต่ก็รู้ไว้ใช่ว่าไม่มีอะไรเสียหาย นอกเหนือจากคลิปที่กล่าวมา คลิปที่กยองฮาเปิดดูบ่อยๆ จะเป็นพวกทัวร์นักชิมและสารคดีเรื่องอาหาร
เวลาในสถานอบรมผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เครื่องเคียงถูกปรุงและเคลื่อนย้ายจากสาขารองไปยังสถานอบรบ ห้องครัวสาขารองอันเป็นสถานที่ทำเครื่องเคียงจำนวนมหาศาลจึงเล็กแคบไปถนัดใจ เครื่องเคียงเหล่านี้นอกจากต้องเก็บไว้ใช้ในสาขารองแล้ว ยังต้องทำเผื่อร้านขายเครื่องเคียง และแน่นอนว่าฮันอุลสาขาหลักด้วย ตอนนี้แฟรนไชส์ขยับขยายเพิ่มเป็นยี่สิบหกแห่ง เครื่องเคียงก็ยิ่งต้องทำเยอะขึ้น ฉะนั้นเขาจึงต้องการผู้ช่วยมากขึ้นโดยปริยาย
“คร่าวๆ น่าจะประมาณนี้นะคะ”
“ขอบพระคุณมากครับ”
ผู้ช่วย ณ ปัจจุบันมีทั้งหมดสองคน ได้แก่ คุณแชมีกยอง และคุณฮันเซยอน คนหนึ่งเป็นคุณแม่ของลูกชายวัยมัธยมปลาย อีกคนหนึ่งเป็นคุณแม่ของลูกสาววัยมัธยมต้น
“ท่านประธานทำได้ยังไงคะนั่น ดูมือถือไปด้วยทำเครื่องเคียงไปด้วย เห็นทุกครั้งทึ่งทุกครั้งเลย”
“นั่นสิคะ ไม่ใช่ว่าทำออกมาแล้วไม่อร่อยด้วยนะ”
กยองฮาทำหน้าเขิน
“คงเพราะมันคล่องมือแล้วล่ะมั้งครับ”
มีกยองเปลี่ยนเรื่องคุย
“ว่าแต่ท่านประธานคะ ถ้าแฟรนไชส์เยอะกว่านี้ ที่นี่จะไม่แคบไปหน่อยหรือคะ”
“ผมเลยกำลังมองหาที่ใหม่อยู่ครับ ถ้าได้ย้ายไปทำที่โน่นคงจะสบายกว่านี้ เผอิญว่าเขายังไม่อนุมัติให้เลยครับ”
ตามข้อบังคับ เขาไม่สามารถใช้เครื่องเคียงที่ทำร่วมกับ SG รีเทลได้ยกเว้นจะผนวกธุรกิจเข้าด้วยกัน จึงเป็นเหตุผลที่แฟรนไชส์ฮันอุลต้องมีโรงงานของตัวเองต่างหาก ทั้งที่ปัญหาจะจบอย่างง่ายดายเมื่อใช้โกดังซึ่งเป็นตึกข้างๆ แทนโรงงาน แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงยังไม่ได้รับการอนุมัติเสียที ที่ยื่นขอไปถูกผัดวันประกันพรุ่งมาตลอด
กยองฮากำลังช่วยคุณป้าสองคนยกกล่องเครื่องเคียงเดินลงจากอาคารสถานอบรม ผู้ช่วยจองเดินตามมา
“ส่งมาให้ผมเถอะครับ ผมช่วย”
“ออกมาทำไมอีก งานพวกนี่ไม่ต้องทำก็ได้เราน่ะ”
“อะฮึบ งานพวกนี้ถือเป็นหน้าที่เสริมครับ” ผู้ช่วยจองตอบขันแข็งไม่แพ้มยองฮุนซึ่งเป็นพี่ชาย ไม่สิ น่าจะเกินหน้าพี่ชายด้วยซ้ำ
“ท่านประธานทำเครื่องเคียงคงเหนื่อยแล้ว รออยู่ในรถเถอะครับ ที่เหลือเดี๋ยวผมขนไปวางให้”
ทุกครั้งที่คุยกับกยองฮา เป็นต้องเรียกขานว่าท่านประธานทุกครั้งไป
“ไม่ต้องเรียกท่านประธานหรอก บอกแล้วว่าขนาดมยองฮุนยังเรียกแค่เฮียเฉยๆ เลย” กยองฮาฟังแล้วอึดอัด
“เป็นถึงท่านประธานร่วมฯ นะครับ จะให้ผมเรียกอย่างอื่นได้ยังไง พี่ผมจะเรียกแบบไหนก็ช่าง ผมจะเรียกตามวิธีของผมครับ” กยองฮายอมแพ้ล้มเลิกข้อเสนอ เปลี่ยนหัวขอสนทนาเสียเลย
“เออว่าแต่ เรื่องโรงงานเครื่องเคียงยังไม่เรียบร้อยอีกเหรอ”
“ครับ แต่ผมจัดการเรื่องเอกสารโครงการกับส่วนที่เป็นด้านสุขอนามัยไว้เรียบร้อยแล้วอย่างละเอียด ตอนนี้รอแค่ผลการตรวจสอบอย่างเดียวครับ”
***
คิมมินซอกมาที่ร้านพร้อมกับสมาชิกอีกหลายคนซึ่งขณะนี้กำลังจดจ่อกับแกงกิมจิจนไม่รับรู้เรื่องราวภายนอก
“คึกกก เหมือนไอ้ที่เมาค้างจากเมื่อวานสร่างเป็นปลิดทิ้งเลย”
“บอกแล้วไม่ใช่รึว่าเมนูนี้เหมาะกับการถอน”
ผลพวงของ ‘แกงกิมจิหมื่นครั้ง’ นั่นเอง หนึ่งในแพสซีฟสกิลคือ การช่วยให้สร่างเมา เมนูพิเศษสำหรับคนเมาค้าง
“ไหนๆ ก็พูดแล้ว จริงๆ นะ อยากจะบอกว่าที่นี่อร่อยกว่าร้านอาหารเกาหลีเฉพาะทางอีก”
“อร่อยกว่าอาหารโรงแรมด้วยถ้าเอาเมนูเดียวกันมาเทียบ”
ในโรงแรมก็มีห้องอาหารเกาหลีเช่นกันและเมนูเหล่านั้นราคาหลายหมื่นวอน ทว่า เทียบกับแกงกิมจิถ้วยนี้แล้วแพ้ราบคาบ
“เฮ้ย เอาไปเทียบกับโรงแรมได้ไง บอกตรงๆ เลยว่าของที่นั่นไร้รสชาติ ดีแต่แพง จะว่าเป็นอาหารสุขภาพหรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันว่าไม่เห็นมีอะไรต่างกันเท่าไหร่ หรือแกงกิมจินี่ไม่ใช่อาหารสุขภาพหรือไง ว่าไหม”
สิ้นคำพูดยืดยาวนั้น คิมมินซอกก็อธิบายต่อ
“ที่จริงวัตถุดิบร้านนี้มีแต่ของเกรดพรีเมียมทั้งนั้นนะ เขาสั่งของดีประจำแต่ละภูมิภาคเข้ามาใช้ อย่างพวกข้าวก็สั่งของอีช่อน หัวหอมก็ของชั่งนยอง”
“หา? … แล้วคิดราคาแค่นี้เนี่ยนะ?”
ทุกคนสนทนากระซิบกระซาบกันประหนึ่งอยู่ในการประชุมอภิปราย ซุนกุกที่ยืนมองจากระยะไกลๆ ทำหน้าเหม็นเบื่อ
‘คุณลุงพวกนั้นคุยเก่งเป็นบ้าเลย มีอะไรให้คุยกันมากมายเบอร์นั้น…’
ซุนกุกคิดเช่นนี้ เนื่องจากเห็นเหตุการณ์ประมาณนี้หลายหนแล้ว จะเรียกว่าขยันก็ขยันจริงๆ มาที่ร้านครั้งใดจะมาเป็นลูกค้าคนแรกเสมอ บางครั้งถึงกับมาก่อนซุนกุกเข้างานเสียอีก คิมมินซอกยังคงเป็นผู้นำชวนสนทนาต่อ
“รู้ไหม ไม่ไกลจากที่นี่มีร้านเครื่องเคียงด้วย เครื่องเคียงที่กินที่นี่น่ะมีวางขายที่ร้านนั้น ฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เองว่าศรีภรรยาซื้อเครื่องเคียงจากร้าน”
คิมมินซอกสงสัยมาหลายครั้งแล้ว เพราะรสชาติเครื่องเคียงที่กินที่ฮันอุลคล้ายกับที่บ้านมาก แต่เขาไม่ได้เปิดโปงคุณนายหรือมาดามฮวังภรรยาเขาหรอกว่าเขารู้ความจริง การไม่เข้าไปแตะต้องความลับบางประการถือเป็นทางเลือกหนึ่งที่ชาญฉลาด และไม่รู้ว่าด้วยเหตุนี้หรือเปล่าเธอจึงดูสนุกสนานกับการออกไปจ่ายตลาดเสียเหลือเกิน ทั้งที่น่าจะเป็นวัยที่ควรต้องรู้สึกเบื่อกับชีวิตประจำวันแล้วแท้ๆ
“เครื่องเคียงที่นี่มีขายด้วยรึ ร้านอยู่ตรงไหน”
“ถ้าผ่านตลาดฝั่งนี้เข้าไป…”
ถึงเวลาต้องลุกแล้ว
รับประทานกันจนอิ่มท้อง คิมมินซอกก็ให้สมาชิกที่มาด้วยกันออกไปรอด้านนอกก่อน จากนั้นก็หยิบธนบัตรห้าหมื่นวอนวางบนมือพนักงานซึ่งก็คือซุนกุก
“เถ้าแก่เธอไม่รับอะไรพวกนี้ งั้นฉันก็ฝากไปบอกเขาหน่อยว่าฉันกินอิ่มแล้ว อร่อยมาก”
“ดะ เดี๋ยวสิครับ…” ซุนกุกเพิ่งเคยรับทิปจากลูกค้าเป็นครั้งแรก
คิมมินซอกรีบร้อนออกจากร้าน ทิ้งซุนกุกที่ยืนงงเอาไว้ข้างหลัง
ซุนกุกจ้องเงินในมือเหมือนคนโง่ ก่อนจะเดินไปที่ครัว
“พี่ครับ นี่”
“เงินค่าอะไร?”
“ลูกค้าที่มาบ่อยๆ น่ะครับ ฝากผมมาบอกพี่ว่าขอบคุณ เอาเงินให้ แล้วก็ไปเลย”
กยองฮาไม่ใช่คนที่เห็นเงินแล้วน้ำลายไหลอยากได้
“อืม งั้นเราเก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ”
***
วันรุ่งขึ้น
ผลการตรวจโรงงานด้านสุขอนามัยอาหารที่รอคอยมานานได้รับการประกาศแล้ว
“ฮ่าๆ เตรียมตัวได้ดีมากครับ อุปกรณ์จ่ายน้ำประปาคุณภาพได้ระดับน้ำดื่มทีเดียว ไม่มีปัญหาด้านความสะอาดเลย การถ่ายเทอากาศก็เหมาะสมดี… อุณหภูมิพอเหมาะ แสงสว่างก็พอดีต่อการทำงานมาก… โกดังวัตถุดิบกับโกดังผลิตภัณฑ์มีการแบ่งสัดส่วนเรียบร้อยเสียด้วย สุดยอดครับ ทำได้ดีจริงๆ”
ผู้ประเมินเดินตรวจเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว ลุล่วงราบรื่น
“หมายอนุมัติคงออกเร็วๆ นี้แหละครับ อย่างนั้นขอตัวก่อนนะครับ” เขาโค้งคำนับ
ผู้ช่วยจองยืนอยู่ที่เดิม ยกโทรศัพท์กดหากยองฮา
“ท่านประธานครับ คิดว่าใกล้จะได้รับการอนุมัติแล้วล่ะครับ”
***
หลังจากนั้นไม่นาน nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
โรงงานเครื่องเคียงที่เพิ่งเปิดใหม่ทำให้งานในมือเบาลงขั้นหนึ่ง
พื้นที่กว้างขวางเหลือเฟือ เครื่องเคียงที่ทำเสร็จที่นี่สามารถยกขึ้นรถที่จอดไว้หน้าโรงงานได้เลยทันที จบกระบวนการอย่างง่ายดาย ผู้ช่วยก็ได้เพิ่มมาอีกหนึ่งคน ไม่ใช่ใครที่ไหน มยองฮุน พี่ชายของผู้ช่วยจองนั่นเอง
“มาทำงานนี่ด้วยจะไม่เหนื่อยเกินไปเหรอ”
“ไม่เลยครับ ปกติผมไม่ใช่คนตื่นสายอยู่แล้ว”
สำหรับมยองฮุนที่กระตือรือร้นกับการเรียนรู้แล้ว นี่นับเป็นโอกาสงาม เรียกว่าพี่ได้ดี น้องก็ได้ด้วยล่ะมั้ง
“ว่าแต่เฮียครับ ฟังจินโอเล่าว่าจู่ๆ ก็ได้รับอนุมัตินี่มันเรื่องอะไรหรือครับ เห็นว่าท่าทางของคนตรวจที่เป็นผู้จัดการชื่อโจ ดูออกจะประหลาดๆ อยู่เหมือนกัน”
“สงสัยเรื่องเดียวกันเลย บางทีเขาอาจจะเกิดเปลี่ยนใจเอาโค้งสุดท้ายก็ได้มั้ง”
งานทั้งหมดใช้เวลาไม่นานก็เรียบร้อย
“มีมือมาช่วยเพิ่ม งานเลยเสร็จเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย ปะ เอาขึ้นรถกันเถอะ”
“ครับ”
งานที่โรงงานเครื่องเคียงเรียบร้อยแล้ว กยองฮากับมยองฮุนก็ไปแวะสาขาหลักต่อด้วยร้านเครื่องเคียงด้วยกัน จากนั้นค่อยวนกลับมาที่สาขารอง ขณะนั้นเอง ที่หน้าสาขารองมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ น่าจะเพิ่งเคยพบครั้งแรก
“คุณโกกยองฮาใช่ไหมครับ”
“ครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมมาจากสถานีโทรทัศน์ JBC ไม่ทราบว่าพอจะมีเวลาคุยกันสักครู่ไหมครับ”
คิดไม่ถึงว่าจะมีใครมาตั้งแต่ไก่โห่ขนาดนี้ จวบจนปัจจุบัน พวกที่มาจากสถานีโทรทัศน์ส่วนมากมักมาหาเขาตอนเวลางาน ด้วยความที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้าน ยังพอเหลือเวลาอยู่บ้าง กยองฮาจึงผลักประตูร้านเปิดให้อย่างเต็มใจ
“เข้ามาก่อนสิครับ”
“รับกาแฟคนละถ้วยดีไหมครับ” มยองฮุนถามกยองฮาและผู้ที่ออกตัวว่ามาจากสถานีโทรทัศน์ ซึ่งนั่งหันหน้าเข้าหากัน
“อืม รบกวนหน่อยนะ”
ครั้นมยองฮุนไปที่ครัว ชายที่นั่งตรงข้ามกยองฮาก็เปิดปากเล่าธุระที่มาที่ไป
“คืออย่างนี้ครับ เราถ่ายทำรายการการแข่งขันกันอยู่ กำลังมองหาผู้มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะให้มาถ่ายในซีซั่นหน้า จากมติประชุมภายใน คุณโกกยองฮาได้รับการเสนอชื่อครับ”
กยองฮาปั้นหน้าแสดงความดีใจไม่ออก เขายังจำความเหนื่อยแทบสิ้นชีพช่วงที่ถูกผูกมัดให้ไปออกรายการคิงออฟแมสก์เชฟได้ แต่คนตรงหน้าเขายังพูดไม่จบ
“ไม่ทราบว่าเคยได้ยินชื่อรายการท็อปเชฟบ้างไหมครับ ไม่แน่ใจว่าทราบดีอยู่แล้วหรือเปล่า รายการเราจะมีการจัดเชฟเกาหลีเข้าเป็นทีมเพื่อแข่งขันทำอาหารกับเชฟต่างชาติจากทั่วโลก เป็นการแนะนำอาหารรสเยี่ยมให้เป็นที่รู้จักมากขึ้นครับ”
กยองฮาที่กำลังจะหมดความสนใจได้ยินดังนั้นก็กลับกระตือรือร้นขึ้นมาใหม่ รู้สึกว่าน่าสนุกเหมือนกัน ใจหนึ่งลึกๆ เขาได้แต่อิจฉาอันโตนิโอที่ไม่ต้องแขวนชีวิตไว้กับกิจการทุกๆ วัน ท่องเที่ยวทั่วโลกได้อย่างอิสระ ยิ่งเรื่องความรู้รอบตัวอันกว้างขวางยิ่งน่าอิจฉาเข้าไปใหญ่ ทว่า จะให้เขาละทิ้งความจริงที่ต้องเผชิญชนิดไม่คิดอะไรเลยก็ไม่ได้ ใจที่พองโตด้วยความคาดหวังจึงแฟบลง ไหล่ห่อเหมือนลูกโป่งลมรั่ว
“มีเรื่องลำบากใจหรือครับ”
“ที่จริงแล้วผมงานเยอะมากครับ คงออกไปเดินทางต่างประเทศตลอดไม่ไหว”
“เอ้อ ผมยังอธิบายไม่หมดครับ เราไม่ได้ออกเดินทางกันตลอดเดือน แต่จะถ่ายทำครั้งละสามถึงสี่วันให้เนื้อหาพอเพียงแก่การออกอากาศสามสัปดาห์ครับ”
กยองฮาคิดหนักกว่าเก่า
‘เดี๋ยวก่อน ถ้าแบบนั้นก็น่าจะไหวนะ ทำน้ำสต๊อกกับซอสชนิดพิเศษแล้วเอาเข้าฟรีซไว้น่าจะได้นี่…’
น้ำสต๊อกและซอสชนิดพิเศษนั้นไม่จำเป็นต้องทำใหม่ทุกๆ วัน
กรณีของน้ำสต๊อก เพียงถ่ายใส่ถุงซิปล็อกหรือภาชนะที่ปิดมิดชิดแล้วเก็บไว้ในฟรีซก็จะอยู่ได้นานขึ้น แต่แล้ว เขาก็นึกถึงปัญหาอื่นขึ้นมาอีก
‘แล้วแฟรนไชส์ล่ะ? สาขารองด้วยล่ะ?’
อนาคตชักจะมืดๆ ครึ้มๆ เสียแล้ว
“ผมคงไม่สะดวก…”
กำลังจะตอบออกไปเช่นนี้ มยองฮุนที่ไม่รู้มาถึงโต๊ะตอนไหนก็วางแก้วกาแฟลง
‘ถ้าเป็นคนคนนี้ คงทำพวกเครื่องเคียงต่างๆ ได้สบายไหมนะ’
แม้ไม่ได้แนะนำเรื่องสูตร เจ้าหมอนี่ก็คือคนที่ปรุงแกงกิมจิเลเวล 3 ออกมาได้ ยิ่งไปกว่านั้น ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ปรุงอาหารอื่นๆ ได้เลเวล 3 ด้วย ต่อให้บอกว่ามีน้ำสต๊อกกับซอสชนิดพิเศษเป็นตัวช่วยก็เถอะ… หากเขาสอนวิธีทำเครื่องเคียงอย่างละเอียดให้ อาจเป็นความหวังใหม่ในการเข้ามาแทนที่ตอนเขาไม่อยู่ร้านก็เป็นได้
“ทะ ทำไมมองแบบนั้นล่ะครับ” มยองฮุนตกใจกับสายตากยองฮาที่จ้องเขาเขม็ง
กาแฟเย็นแล้ว
ชายคนนั้น ไม่สิ นักเขียนอีอูฮยอนรู้สึกได้ว่าระหว่างสองหนุ่มนี้น่าจะมีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน เขาจึงหยิบนามบัตรตัวเองออกมาวางไว้บนโต๊ะ
“ไม่จำเป็นต้องรีบตอบทันทีหรอกครับ นี่ครับนามบัตรผม งั้นขอตัวนะครับ”
***
หลังจากวันนั้นการฝึกพิเศษก็เริ่มขึ้น มยองฮุนทำได้เพียงพยายามต่อไปไม่ลดละ
“แบบนี้ถูกไหมครับ”
“ไม่ได้ๆ มือไม่อ่อนเลย ซอสปรุงรสต้องปาดให้ทั่วๆ สิ อ่ะ ดูนะ! หมุนมือแบบนี้พร้อมกับตบๆ ให้เกลือมันเข้าไปถึงด้านใน”
ตอนที่กยองฮาบอกอย่างเป็นการเป็นงานว่าจะสอนวิธีทำเครื่องเคียงให้เขา มยองฮุนก็นึกอยู่ว่าอาจออกมาอีหรอบนี้ แล้วก็จริงเสียด้วย
‘เรามันคนละชั้นกันขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย…’ แค่ให้ทำตามยังยากเลย
ท่าทางที่กยองฮาแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างนั้น เกือบทำเอาเห็นภาพหลอนเพราะซ้อนทับไปกับการออกกระบวนท่าต่อสู้ของจอมยุทธ์ในหนังได้พอดี ทั้งนุ่มนวลอ่อนโยนทั้งเป็นระบบระเบียบ ผสานกันลงตัวเป็นที่สุด แถมยังกะปริมาณด้วยมือและความรู้สึกได้แม่นอย่างกับใช้ถ้วยตวง การจะทำตามให้ได้ในทีแรกจึงแทบเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ดูเหลือเชื่อเกินไป
‘ก็เพราะเก่งขนาดนี้ไงล่ะ ถึงได้จบการศึกษากิตติมศักดิ์ของคิงออฟแมสก์เชฟ’
จนตอนนี้ผู้ที่ออกคิงออฟแมสก์เชฟแล้วได้จบการศึกษากิตติมศักดิ์ยังมีจำนวนเท่าเดิมไม่เพิ่มขึ้นเลย และผู้รั้งตำแหน่งหนึ่งเดียวคนนั้นก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างเขาตอนนี้ ความทรงจำในอดีตที่เกี่ยวเนื่องกันเผยตัวขึ้นมาจนชักจะคันยุกยิกในใจ ทันทีที่ได้ลิ้มรสแกงเต้าเจี้ยวฮันอุลสาขารองครั้งนั้น เขาเองยังฟันธงเลยว่า ‘สู้ไม่ได้’
สกิลอันสูงส่งจนเข้าถึงยากของกยองฮา ทำเอามยองฮุนเหมือนตัวหดเล็กลงเรื่อยๆ
“ละ แล้วนั่น ท่านั้นทำยังไงอีกล่ะครับนั่น”
