แม้กยองฮาจะพยายามทำเป็นไม่สนใจลูกโป่งอย่างไรก็ไม่สำเร็จ
ดังนั้นเมื่อซองช่อลเดินผ่านจึงอดไม่อยู่ เป็นต้องเปิดปากถามทุกครั้งไป แต่สุดท้ายก็หันกลับมาจดจ่อกับการทำอาหารตรงหน้าใหม่ กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง
‘เออเนอะ ตอนนี้เราทำงานกี่อย่างวะเนี่ย’
***
ร้านสะดวกซื้อ SG สาขาคึมโฮ
ตื๊อดื่อ!
สัญญาณประตูส่งเสียงให้รู้ว่ามีลูกค้าชายสองคนเดินเข้ามาในร้าน
“สวัสดีครับ เชิญครับ” เจ้าของร้านกล่าวทักทาย
ทั้งคู่ไม่สนใจจะตอบรับ กลับปรี่ไปที่ชั้นขายข้าวกล่องทันที ไปถึงก็หยิบข้าวกล่องหนึ่งขึ้นมา
“เถ้าแก่ครับ ข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งมีแค่กล่องนี้กล่องเดียวเหรอครับ”
“อ่า ครับ วันนี้ขายหมดแล้ว พรุ่งนี้เช้ามืดของถึงจะเข้าครับ ยังไงดีล่ะเนี่ย”
“ก่อนหน้านี้เคยบอกแล้วนี่ครับว่าให้รับมาเยอะๆ หน่อย”
เจ้าของร้านทำหน้าลำบากใจ
“ฮ่าๆ ทางเราขอร้องไปแล้วครับ แต่ดูเหมือนของจะมีไม่พอ”
ไม่ใช่แค่สาขาคึมโฮที่เจอสถานการณ์เช่นนี้
ละแวกใกล้เคียงอย่างสาขายักซูนั่นไม่ต้องพูดถึง เลยไปทางย่านอ๊กซู ออกไปไกลถึงร้านสะดวกซื้อมากมายภายใต้บริษัท SG ทั่วประเทศต่างก็กำลังเผชิญปรากฏการณ์ขาดแคลนข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งด้วยกันทั้งสิ้น
‘ข้าวกล่องแบบอื่นก็มี จะต้องเอาข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งให้ได้สินะ ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งอยากลองกินดูสักกล่อง วันนี้แอบดึงมาเก็บไว้กล่องหนึ่งดีไหมเรา’
***
ฝั่งหนึ่งมั่งคั่งรุ่งเรือง ขณะที่อีกฝั่งกำลังทรุดโทรมล้มตึง
เหล่าร้านสะดวกซื้อที่เป็นคู่แข่งของ SG บัดนี้ต่างน้ำตาไหลอาบหน้า เหตุเพราะข้าวกล่องที่เคยเป็นสินค้าขายดีประจำร้านกลับกลายเป็นของที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนชั้น กระทั่งข้าวกล่องซังดุงงีของฝาแฝดที่โด่งดังมาก่อนหน้านี้ยังนอนรอวันหมดอายุอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน หากยังหลุดออกจากวิกฤตินี้ไม่ได้ก็มีแต่ต้องกวาดทิ้งอย่างเดียว
ไม่รู้ว่าเคราะห์ยังดีหรืออย่างไร ทันทีที่คู่รักคู่หนึ่งเข้ามาในร้านก็ตรงไปยังมุมข้าวกล่อง
“เอ้า? ไม่มี”
“อะไรเหรอ”
“ข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งน่ะสิ เถ้าแก่ครับ ที่นี่ไม่ขายข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งหรือครับ”
ใบหน้าเจ้าของร้านเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดขาว
“ครับ…”
พักหลังนี้ไม่รู้ทำไมจะต้องมีมนุษย์จำพวกนี้มาถามหาข้าวกล่องของบริษัทคู่แข่งอยู่ตลอด
“หรือว่าไม่ใช่ที่นี่?”
“กินๆ ไปเถอะตัวเอง อันนี้ก็ได้”
“โถ่ ตัวเองอะ แค่มื้อเดียวก็ควรได้กินของอร่อยนะ เขาว่ารสชาติมันต่างกันเยอะเลย”
สุดท้าย คู่รักก็ตัดสินใจทำร้ายจิตใจเจ้าของร้านโดยการออกจากร้านไปทั้งแบบนั้น ทิ้งให้เขาอ้างว้างเดียวดาย
“รสชาติมันจะต่างกันสักแค่ไหนเชียวถึงทำแบบนี้กันได้ลงคอ ต้องไปซื้อมาลองกินดูสักกล่องไหมเนี่ย”
***
ในอินเทอร์เน็ตก็ฮอตฮิตหนัก ผู้คนให้ความสนใจไม่น้อย
เพราะโฆษณาเพิ่งถูกปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ไม่นาน ผนึกกำลังกับคำค้นหาเรียลไทม์ จึงส่งผลให้ข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งกลายเป็นเรื่องเด่นประเด็นร้อน ความคิดเห็นส่วนใหญ่ ได้แก่ ของหมด ของไม่มี ไม่ได้กิน
ประชากรชาวเน็ตจำนวนมากออกมาบ่นอุบด้วยความไม่พอใจ
– มีใครเคยลองข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งแล้วบ้าง เรายังไม่ได้กินเลยอ่ะ มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? คือเพื่อนมาป้ายยาหนักมากกก
– ข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งมีขายจริงๆ เหรอ? เราไปร้านสะดวกซื้อทีไร บอกไม่มีทุกที
โปรดิวเซอร์ปาร์คจุนซอกแห่งรายการ ‘ชีวิตนี้มีรสชาติ’ บ่นงึมงำ
“ข้าวกล่องราชาอาหารตามสั่งมันสุดยอดอะไรขนาดนั้น ถึงขั้นออกมาโวยวายกันเลยเหรอ เฮ้ย แอบเอาน้ำผึ้งไปฉาบข้าวกล่องไว้หรือไง”
“พวกคนที่เคยกินแล้ว บอกว่าอร่อยยิ่งกว่าฉาบน้ำผึ้งอีกค่ะ” มินจูฮยอน นักเขียนบทตัวหลักตอบ
รายการ ‘ชีวิตนี้มีรสชาติ’ เคยมีอดีตกับราชาอาหารตามสั่ง ไม่สิ กยองฮา ด้วยเรื่องที่ประสานงานไปขอถ่ายรายการแล้วไม่เป็นผล คงเพราะอย่างนี้ ปาร์คจุนซอกจึงไม่ชอบใจกับความสำเร็จครั้งนี้ของกยองฮาสักเท่าไหร่
“ข้าวกล่องน่ะนะ ต่อให้บอกว่าอร่อยมันก็มีข้อจำกัด เออ ว่าแต่ ไอ้ร้านสาขารองนั่นยังขายดีอยู่ไหม”
“ขายดีสุดๆ เลยล่ะค่ะ”
ถ้างั้นก็แปลว่า เขาปล่อยปลาตัวใหญ่หลุดมือสินะ
หากได้มาออกรายการให้ ‘ชีวิตนี้มีรสชาติ’ รายการเราคงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ค้นพบและช่วยแนะนำร้านอร่อยไปแล้ว
‘กลายเป็นคนสูงส่งเกินเอื้อมไปซะได้ ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นราชาอาหารตามสั่งที่ชนะติดกันสิบรอบรวด ได้จบการศึกษากิตติมศักดิ์ไม่พอ ยังเตรียมจะเปิดแฟรนไชส์กระจายสาขาอีก แล้วธุรกิจข้าวกล่องยังอุตส่าห์ไปได้สวย… ตอนนั้นถ้าไอ้ยองดุนมันลงมือช่วยสักหน่อยคงปีนมาไม่ถึงตรงนี้หรอก’
สุดท้ายก็ไม่อาจทำใจมองคนผู้นี้ในแง่บวกได้ ยิ่งเห็นคนอย่างนี้หยิบจับอะไรก็ประสบความสำเร็จต่อเนื่องกันมาเรื่อยๆ โปรดิวเซอร์ปาร์คยิ่งปวดมวนท้องเข้าไปอีก
“นักเขียนมิน มีวิธีไหนสร้างความลำบากให้หมอนั่นได้บ้าง”
“ฉันก็ไม่ทราบค่ะ” มินจูฮยอนทำท่าไม่รู้ไม่เห็นไม่เป็นใจเหมือนเคย
เธอปรายตามองปาร์คจุนซอกที่ยังคงหัวฟัดหัวเหวี่ยง
‘ไม่เข้าท่าจริงๆ’
เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เดี๋ยวก็คงหายบ้าเองล่ะมั้ง
***
งานในหนึ่งวันของฮเยจีนั้นยุ่งมาก
เธอทำหน้าที่หลักซึ่งก็คือการล้างจานด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ จัดการจนสะอาดเรี่ยมก่อนจะใช้จังหวะว่างๆ อย่างตอนนี้แอบเหลือบตาผ่านกล้องที่ซ่อนอยู่ในมุมมืด ส่องกยองฮาทำอาหาร
‘แกงเต้าหู้นุ่มจะเสร็จใน 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1…’
ตามคาด กยองฮาต้มแกงเต้าหู้นุ่มเสร็จตรงเวลาเป๊ะ เขาเอาที่คีบคีบหม้อดินขึ้นมาวางลงบนถาดรอง
ฮเยจีตั้งอกตั้งใจอย่างมากที่จะเรียนรู้ ฉะนั้นย่อมเหนือชั้นกว่าสุนัขในสำนักอักษรสามปีที่สามารถแต่งกลอนได้แน่นอน
“ฮเยจี ช่วยเอานี่ไปวางที่เคาน์เตอร์ให้หน่อยได้ไหม”
“ค่า!” เธอยกแกงเต้าหู้นุ่มหม้อดินหน้าตาน่าอร่อยไปวางบนเคาน์เตอร์ กดกริ่ง
กิ๊งก่อง!
ฝั่งห้องอาหารคงวุ่นวายจนสติสตังไม่อยู่กับตัว มินซูที่เข้ามาถึงหน้าครัวดูสับสน
“แกงเต้าหู้นุ่มนี่โต๊ะไหนนะ”
“โต๊ะสามค่ะ”
“ขอบใจมาก” มินซูยกแกงเต้าหูนุ่มไปเสิร์ฟ
เขาอดไม่ได้ นึกชมฮเยจีอยู่ลึกๆ
‘ยัยหนูน้อยนี่ฉลาดดี’
ส่วนฮเยจีนั้นไม่ยอมหยุดนิ่งอยู่ที่ใดนานๆ เธอวิ่งไปยังหลังฉากเร็วจี๋ก่อนอาหารจะถูกวางลงบนโต๊ะเสียอีก
“ฮเยจีจ๊ะ ช่วยป้าหน่อยได้ไหม แค่หั่นต้นหอมกับหอมหัวใหญ่ก็พอ…” แม่ของด็อกโฮไหว้วาน
“ได้ค่ะ!” ฮเยจีฉวยมีดขึ้นมาถือ
ทุกครั้งที่จับมีดเช่นตอนนี้ เธอจะรู้สึกถึงแรงบันดาลใจใหญ่หลวง пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
‘มีดของเถ้าแก่’
เนื่องจากกยองฮาหันไปใช้มีดที่ได้รับเป็นของขวัญจากจีฮยอนแทนแล้ว มีดที่เคยใช้อยู่ก่อนหน้าจึงถูกวางทิ้งไว้ ความปรารถนาแรงกล้าของฮเยจีก่อตัวและค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ช่วงนี้กระทั่งตอนอยู่บ้าน เธอก็ยังคงรับการติวพิเศษเรื่องการหั่นวัตถุดิบอย่างตั้งใจ ดังนั้นสกิลการใช้มีดจึงรุดหน้าถึงขนาดเทียบขั้นมาตรฐานได้แล้ว
“เถ้าแก่คะ ฮเยจีท่าทางจะมีพรสวรรค์ด้านการเข้าครัวนะคะนั่น ใช้มีดเก่งขึ้นเยอะมาก”
“จริงเหรอครับ” เสียงกยองฮาถามกลับมาจากหลังฉากกั้น
“ปกติยัยหนูทำงานเร็ว ตอนนี้ยกหน้าที่ให้ช่วยหั่นวัตถุดิบยังได้เลยค่ะ มาถึงขั้นนี้แล้วลองสอนทำอาหารดูดีไหมคะ”
“ถามฮเยจีดูครับว่าโอเคหรือเปล่า แล้วยังไงก็จัดการได้ตามสบายครับ”
เมื่อได้รับอนุญาต แม่ของด็อกโฮก็ตรงไปหาฮเยจีโดยพลัน เอ่ยปากถามอย่างอารีย์
“ฮเยจีของป้า ป้าสอนทำอาหารให้เอาไหม”
“จริงเหรอคะ”
เรียนทำอาหาร? เพียงแค่จินตนาการเธอก็ดีใจจนเนื้อเต้นไปทั้งตัว
แม้จะเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ได้เรียนกับเถ้าแก่โดยตรง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไร เพราะหากไล่เลียงกันดีๆ แล้ว คุณป้าแม่ของด็อกโฮก็เหมือนศิษย์ของเถ้าแก่ สกิลและเทคนิคการทำอาหารย่อมต่องได้รับสืบทอดมาอยู่แล้ว
“จริงสิจ๊ะ แหม ”
“งั้นสอนหนูหน่อยค่ะ!”
แม่ของด็อกโฮยิ้มแย้มอบอุ่น แววตาของฮเยจีเป็นประกายระยิบระยับเกินบรรยาย
***
วันหยุดวันหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน
กยองฮาซึ่งแวะมาทำธุรกรรมที่ธนาคารตามปกตินั่งแช่อยู่ตรงหน้าช่องบริการ ลุกไปไหนไม่ได้
ติ๊ดติ๊ด ตี๊ดดด ติ๊ดติ๊ด
พนักงานที่ช่องบริการตื่นตระหนกเหมือนไม่เคยพบเห็นเรื่องเช่นนี้มาก่อน
‘ปรับหน้าสมุดบัญชีไม่หมดสักที’ จำนวนเงินก็เพิ่มขึ้นๆ ราวก้อนหิมะอ้วนกลม
“อุ๊ย หมดเล่มอีกแล้ว เดี๋ยวดิฉันเปลี่ยนเล่มใหม่ให้ค่ะ”
“ครับ”
ทางธนาคารมีคำสั่งลงมาล่วงหน้าว่า พนักงานต้องปฏิบัติต่อลูกค้าอย่างใส่ใจห้ามแสดงกริยาไม่เหมาะสมเด็ดขาด แต่ต่อให้ไม่มีคำสั่งเช่นนั้น พวกเธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิบัติไม่เหมาะสมอยู่แล้ว พนักงานตามช่องบริการด้านหน้ามองพนักงานที่กำลังต้อนรับกยองฮาด้วยสายตาอิจฉาลึกๆ
‘โชคดีจัง ได้คุยกันด้วย…’
เมื่อสมุดบัญชีได้รับการปรับเสร็จเรียบร้อย พนักงานตรงหน้าก็ถามเขา
“ช่วงนี้งานเยอะใช่ไหมคะ”
“ครับ ค่อนข้างยุ่งเลยล่ะครับ”
“ต่อให้แยกเป็นสองร่าง ก็คงไม่พอแน่ๆ ค่ะ ไหนจะร้าน ไหนจะแฟรนไชส์ ไหนจะข้าวกล่องอีก”
“ครับ ทำไปทำมาดันไปได้ดีเฉยเลยครับ”
กยองฮาเป็นคนมีชื่อเสียงแล้วในแวดวงสังคม ใครก็ตามที่ได้กินอาหารฝีมือเขายิ่งไปกันใหญ่ เพราะจะสนอกสนใจเขาเป็นพิเศษ
“ว่าแต่ ทำยังไงถึงทำอาหารเก่งขนาดนั้นคะเนี่ย ที่จริงดิฉันไปสาขารองตั้งหลายครั้งแล้วนะคะ”
แน่นอนว่าเธอคือคนหนึ่งที่ได้ลิ้มลองเมนูแกง ข้าวราดหน้าต่างๆ ราบกกีและเมนูใหม่ล่าสุดอย่างบะหมี่เย็นคลุกซอสพิเศษฉบับเชฟมาหมดเรียบร้อยแล้ว
“ผมพยายามมากหน่อยน่ะครับ”
เห็นกยองฮาทำท่าเขินอาย เธอก็เริ่มประทับใจ
‘ถ่อมตัวไปอีกแน่ะ’
จะกล่าวว่า อิทธิพลของสื่อต่างๆ ทำให้เขาในตอนนี้ยืนอยู่ระดับเดียวกับดาราก็คงไม่เกินไปนัก และระยะหลังๆ เขาก็ดูเนี้ยบมีสไตล์ขึ้นมาก ต่อให้ไม่รวมเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้นคนที่เคยกินอาหารของเขาก็ประทับใจมากมายอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ครั้นได้เปิดปากสนทนาจึงไม่นำพาสายตาคนรอบข้าง เธอยังคงชวนกยองฮาคุยต่ออย่างตื่นเต้น
“ข้าวกล่องก็อร่อยค่ะ จะว่ายังไงดี พูดตรงๆ คงสู้อาหารที่ทำสดๆ ในร้านไม่ได้ แต่ก็จัดว่าอร่อยมากแล้วนะคะ ถ้าให้เปรียบเทียบก็กล้าบอกเลยว่า มันคือการปฏิวัติวงการข้าวกล่อง”
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะครับ”
ดูท่าธุรกรรมครั้งนี้ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว
“… เรียบร้อยค่ะ ลองตรวจสอบดูนะคะ”
“ครับผม ขอบคุณครับ”
นอกจากรายรับของร้านขายเครื่องเคียงกับสาขารอง ยังมีเงินส่วนแบ่งจากแฟรนไชส์ต่างๆ รวมกับค่าลิขสิทธิ์ข้าวกล่องอีก ไม่หมดเท่านั้น เงินที่แลกได้จากลูกโป่งก็ต้องเอามาบวกเพิ่มด้วย ดังนั้น จำนวนเงินสุทธิในบรรทัดท้ายสุดจึงอยู่ที่เจ็ดสิบแปดล้านสี่แสนสามหมื่นวอน ในเวลาเพียงสองเดือนกว่าเท่านั้น เขาก็รวบรวมได้ขนาดนี้เลยทีเดียว กยองฮามองรอยยิ้มของพนักงานที่ช่องบริการ ก่อนเดินออกมายืนจมอยู่กับความคิดตัวเอง
‘เงินที่ได้จากการออกอากาศเยอะเหมือนกันนะเนี่ย แบ่งไปแจกเป็นโบนัสพนักงาน แล้วก็หาอะไรแสดงความขอบคุณหัวหน้าครัวสาขาหลักด้วยดีกว่า’
นี่คือกยองฮาผู้ห่างไกลจากคำว่าขี้งกและขี้เหนียวอยู่หลายโยชน์
***
ไม่มีพนักงานคนไหนไม่ประทับใจ กระทั่งทายาทมหาเศรษฐีอย่างฮเยจีก็ไม่เว้น…
พนักงานสาขารองทุกคนได้เงินโบนัส นอกจากนี้ทุกคนยังได้ออกมากินเลี้ยงเฮฮาร่วมกันอีกด้วย เมนูที่เลือกคือ ซี่โครงย่างซึ่งกำลังเป็นที่นิยมอย่างมาก
ซี่โครงบนตะแกรงปิ้งย่างส่งเสียงฉ่าๆ เริ่มสุกแล้วทีละน้อย แม่ของด็อกโฮโบกมือไปมา เอ่ยกับกยองฮาอย่างชื่นชมเป็นที่สุด
“…โถ่ พวกเรามีความชอบอะไรที่ไหนคะ ทั้งหมดเป็นเพราะเถ้าแก่ต่างหาก”
“ถ้าไม่มีทุกคนช่วยผมคงทำไม่ได้หรอกครับ มันไม่ใช่งานที่จะสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียวนะครับ”
“พวกเรามันแค่พนักงาน จ้างคนไหนๆ มาทำก็เหมือนกันแหละค่ะ แต่จะไปหาใครที่ไหนทำอาหารฝีมือได้ขนาดเถ้าแก่” เธอยังคงชมไม่หยุด ประหนึ่งกำลังช่วยปิดทองบนหน้ากยองฮาอีกทอด
กยองฮาทั้งเขินทั้งทำตัวไม่ถูก พยายามจะรับฟังเสียงชื่นชมอันกระหน่ำเข้ามาจากรอบทิศ
“เหมือนที่หัวหน้าครัวบอก พวกสื่อต่างๆ ยังพูดเป็นเสียงเดียวกันเลย”
“ใช่ๆ ไม่เฉพาะคนเกาหลีนะครับที่เห็นด้วย หลังๆ ที่ผมอัปโหลดไว้สองช่องทาง ช่องยูทูบนี่มีคอมเมนต์จากชาวต่างชาติด้วยครับ ผมไม่เก่งภาษาอังกฤษ แต่คำประเภท ‘น่าทึ่ง’ หรือ ‘สุดยอด’ นี่ผมแปลออกสบายๆ”
กยองฮานั้นเบื้องหน้าหัวเราะ ทว่าภายในกลับคิดไปอีกทาง
‘ไม่ได้พามากินเลี้ยงเพื่อฟังอะไรแบบนี้นะเว้ยเฮ้ย ทำไมบรรยากาศมันไหลมาทางนี้ได้ล่ะเนี่ย’
ชัดเจนว่า การกินเลี้ยงนี้เกิดขึ้นด้วยจุดประสงค์จะส่งเสริมให้พนักงานได้ใกล้ชิดสนิทสนมกลมเกลียวกันต่างหาก!
จู่ๆ ซุนกุกก็ถามโพล่งมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“พี่ เดี๋ยวนี้พี่ยังไปช่วยงานการกุศลอยู่หรือเปล่าครับ”
กยองฮาทำเพียงพยักหน้า แต่เห็นได้ชัดว่าฮเยจีประหลาดใจ ถึงกับจ้องมองด้วยสายตาระยิบระยับราวมองเทพบุตรบนฟ้า
“เถ้าแก่ออกงานการกุศลด้วยหรือคะเนี่ย”
“อื้ม” ครั้นเขาส่งเสียงตอบรับ รอบด้านก็ระดมยิงเขาทางแววตาจนชักจะรู้สึกรับไม่ไหวอยู่บ้าง
กยองฮาลุกขึ้นยืน
“ทำไมในนี้ร้อนจัง ออกไปสูดอากาศหน่อยดีกว่า แป๊บนะครับ เดี๋ยวมา…”
เขาต้องการเปลี่ยนเรื่องคุยจึงได้ตัดสินใจจะปลีกตัว แต่ใช่ว่าออกจากตรงนี้ไปแล้วคนอื่นจะพูดกันต่อไม่ได้
“ทีนี้ พอผมเปิดรายการทิ้งไว้ เชื่อไหมครับว่ามีแต่คนชมทั้งนั้นเลย บางคนยังบอกว่า จริงๆ แล้วเถ้าแก่ไม่ใช่ราชาอาหารตามสั่งครับ แต่เป็นเทพอาหารตามสั่ง…”
“อันนั้นฉันก็เห็น หลังปิดไลฟ์สดตอนเลิกงานแล้วยังเอาไปอัปลงยูทูบต่อด้วยนี่”
ซองช่อลและซุนกุกคีบเนื้อย่างกิน แม่ของด็อกโฮซึ่งเคี้ยวตุ้ยอยู่เมื่อครู่ก็คีบเนื้ออีกชิ้นขึ้นมาเช่นกันตามความเคยชิน
“พูดก็พูดเถอะ ร้านซี่โครงนี่แพงใช่ย่อยแต่ไม่เห็นอร่อยเลย สงสัยเพราะคุ้นเคยกับอาหารฝีมือเถ้าแก่ล่ะมั้ง นี่ถ้าเถ้าแก่เป็นคนย่างให้ รสชาติจะเปลี่ยนไปรึเปล่าน้า”
จังหวะนั้น มีบางคนคีบเนื้อที่ย่างไว้สุกดีแล้วเข้าปากอย่างเงียบเชียบ
บางคนที่ว่า คือ ฮเยจีและซองช่อล แม่ของด็อกโฮไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่า ความจริงแล้วชิ้นที่ทั้งสองคนกินอยู่เป็นชิ้นที่กยองฮาตั้งใจย่างไว้ให้เป็นพิเศษ…
