“อะไรกันเนี่ยบ้าที่สุด ร้านแบบนี้ก็มีด้วย!”
หญิงคนหนึ่งก่นด่าเสียงดังแหลมสูง
ตั้งใจให้คนอื่นๆ ได้ยินด้วยหรือเปล่านะ เธอกำลังโมโห จึงโวยวายออกมาตรงๆ
“ฉันจะให้เปิดสาขาในตึกของตัวเองเชียวนะ นี่อะไร ให้ไปสอบก่อน? อาศัยน้ำหน้าอย่างนี้มาอ้อนวอนขอเปิดแผงหน้าตึก ฉันยังไม่รู้จะยอมหรือเปล่าเลย”
ผู้คนในแถวยาวเหยียดซึ่งยืนเรียงกันอยู่ตรงทางเดิน ไม่มีสักคนที่คิดยื่นมือเข้าไปสอด ไม่มีแม้กระทั่งการแตกแถวสะเปะสะปะ ทุกคนมาด้วยจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ ติดต่อสำนักงานบริหารกิจการสาขาของฮันอุล เพื่อที่จะได้รับการอนุญาตให้เปิดแฟรนไชส์ บทสนทนาระหว่างสุภาพสตรีที่เพิ่งก้าวออกมาจากสำนักงานนั้นน่าสนใจทีเดียว
“ต้องไปทางไหนต่อคะ”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องลองไปตามทางในแผนที่ที่แจกมาให้ดูก่อนค่ะ”
ประตูแคบเกินกว่าที่หลายคนจะเข้าไปในห้องพร้อมๆ กันได้
ขั้นตอนการดำเนินงานในสำนักงานขนาดยี่สิบพย็องนิดๆ นั้นง่ายดายมาก มีเพียงคอยรับการลงทะเบียน แจกแผนที่แนะนำเส้นทางให้ ต่อด้วยชี้แจงให้ไปยังสถานที่อบรมก็เป็นอันเสร็จสิ้น
หลังจากลงลิฟต์ออกมานอกตึกสำนักงาน ผู้ลงทะเบียนแต่ละคนก็ทำการจับกลุ่มสองสามคนบ้าง สี่ห้าคนบ้าง หรือไม่ก็เดินตามคนข้างหน้า ที่เดินไปตามเส้นทางในแผนที่อีกที
ระยะทางระหว่างสำนักงานบริหารกิจการสาขาของฮันอุลและสถานที่อบรมไม่ได้ใกล้กันเลยแม้แต่น้อย แถมทางยังไม่ได้เป็นถนนตัดตรงๆ อีก ทำให้มีบางคนชักจะหลง เริ่มงุนงงกับเส้นทาง
“ซ้ายมือจากจุดนี้หรือเปล่าหว่า?”
“ร้านสะดวกซื้ออยู่ฝั่งนี้ อย่างนั้นคงเลี้ยวซ้ายตรงตึกด้านหน้าครับ”
เมื่อผ่านการเดินขึ้นทางลาดชัน เปลี่ยนทิศทางซิกแซกเป็นฟันปลา ก็มาถึงอาคารฮันบิทบิลดิ้งที่ขนาดไม่ได้ใหญ่โตเท่าไรนัก สูงห้าชั้น เป็นตึกที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุม ผู้มาเยือนส่วนใหญ่ต่างรู้สึกผิดหวังแต่ก็เพียงครู่เดียว
“ที่อบรมกว้างขวางสุดยอดเลย เสียตรงที่หายากไปหน่อย”
สถานที่อบรมแห่งนี้กินพื้นที่ชั้นสามตลอดทั้งชั้นเลยทีเดียว ครั้นผู้คนเริ่มทยอยมากันเยอะขึ้นจนเต็ม ชินยองฮีผู้สวมชุดเชฟสีขาวก็ปรบมือขึ้น
ป้าบป้าบ
“ทุกท่าน หากเข้ามาแล้วก็กรุณานั่งประจำที่ด้วยค่ะ”
ดูเหมือนหัวหน้าครัวสาขาหลักจะฝากฝังงานไว้ที่จองซุนผู้ช่วยครัวเรียบร้อยแล้วจึงได้ปลีกตัวมา
ภายหลังจากที่ผู้เข้ารับการอบรมทั้งหลายหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกที่จัดเตรียมไว้ให้ ชินยองฮีก็เริ่มแนะนำตัวอย่างรวบรัดเป็นอันดับแรก
“ยินดีที่ได้พบทุกท่านนะคะ ฉันรับงานครัว เป็นหัวหน้าครัวร้านฮันอุลสาขาหลัก ชื่อชินยองฮีค่ะ”
มีเสียงปรบมือดังขึ้นประปราย ชินยองฮีแย้มยิ้มแทนคำขอบคุณ จากนั้นพูดต่อ
“ก่อนอื่น ขอขอบพระคุณที่อุตส่าห์มายังสถานที่จัดอบรมของเรานะคะ วันนี้ทุกท่านมาเพราะต้องการเปิดแฟรนไชส์ใช่ไหมคะ”
“ครับ/ค่ะ!”
“คาดว่าทุกท่านคงได้ฟังรายละเอียดมาจากสำนักงานบริหารกิจการสาขาแล้ว เรื่องที่ฮันอุลของเราตัดสินใจกำหนดกฎไว้ไม่ให้เปิดแฟรนไชส์ง่ายดายเกินไปอาจทำให้บางท่านรู้สึกไม่ดีก็เป็นได้… จริงอยู่ที่กฎนี้ตั้งขึ้นเพื่อเส้นทางในอนาคตของฮันอุลเรา แต่ก็เพื่อเส้นทางในอนาคตของทุกท่านด้วยเช่นกันค่ะ เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ลงเงินก้อนใหญ่เปิดแฟรนไชส์ไปแต่อยู่ได้ไม่นาน หรือไม่ก็ทำแล้วขาดทุนหนัก ต้องมานั่งกลุ้มอกกลุ้มใจทีหลังยังไงล่ะคะ”
ผู้เข้ารับการอบรมต่างก็พยักหน้าติดๆ กัน แสดงท่าทีว่าเข้าใจดี
“…ถ้าอย่างนั้นฉันขออนุญาตเริ่มการอบรมอย่างเป็นทางการเลยนะคะ มาดูกันค่ะ ความสำคัญของคำว่า อาหาร!เชื่อว่าทุกท่านคงรู้ดีอยู่แล้ว เช่นนั้น อะไรคือสิ่งที่ทำให้อาหารมีรสชาติ? นอกจากความสดใหม่ของวัตถุดิบแล้ว ยังมีลำดับขั้นตอนการปรุง ความเคร่งครัดเรื่องเวลา ปริมาณเครื่องปรุงรสที่ใส่ ความแรงของไฟ และปัจจัยอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่อาจกล่าวได้หมด ตรงจุดนี้นะคะ! สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือ…”
ชินยองฮีถึงขนาดเขียนขึ้นกระดานไปด้วย ทุ่มเทสุดใจในการเริ่มต้นการสอน เหล่าผู้เข้าอบรมก็เงี่ยหูตั้งอกตั้งใจฟังเต็มที่ชนิดไม่ปล่อยให้ตกหล่นแม้แต่คำเดียว
ด้วยความที่เธอไม่ได้สอนโดยวิธีการอ่านให้ฟังจากหนังสือ จึงทำให้หลายคนชักสงสัยขึ้นมาติดหมัดว่า ก่อนหน้านี้เธอทำอาชีพอะไร
‘พูดเก่งมากเลย เคยเป็นอาจารย์สอนที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย’
การอบรมไม่ได้กินเวลานาน เนื่องด้วยเธอเลือกอธิบายเฉพาะประเด็นสำคัญที่เป็นเนื้อหาเท่านั้น ตัดส่วนที่เป็นน้ำท่วมทุ่งทิ้งไปเสีย
“… เอาล่ะค่ะ ขอเชิญทุกท่านที่ด้านหลังเลยค่ะ จากนี้เราจะเข้าสู่ภาคปฏิบัติกัน”
ผู้เข้าอบรมย้ายตัวเองไปตามคำชี้แนะของชินยองฮี
พื้นที่ส่วนหลังในสถานที่อบรม ได้มีการจัดวางวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร เครื่องมือและอุปกรณ์สำหรับประกอบอาหารต่างๆ เตรียมไว้แล้วพร้อมสรรพ
“จากนี้ ฉันจะเป็นคนสาธิตวิธีการทำให้ดูก่อน แล้วทุกท่านค่อยลงมือทำตามนะคะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะอบรมกันต่อเนื่องตลอดสองสัปดาห์”
ด้วยความสงสัยใคร่รู้ บุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งจึงยกมือขึ้น
“หลังจากนั้นจะมีการสอบใช่ไหมครับ”
“ถูกต้องค่ะ”
“แล้วถ้าสอบไม่ผ่าน สามารถขอสอบใหม่ได้ไหมครับ” เขาถามต่อ
“ได้สิคะ ขอสอบใหม่กี่รอบก็ได้ค่ะ” ชินยองฮีตอบสั้นๆ
***
นี่เป็นผลพวงจากการติวพิเศษ (?) ส่วนตัวที่บ้านหรือเปล่านะ ฮเยจีล้างจานได้ดีขึ้นผิดหูผิดตาภายในวันเดียว
ขัดขัดขัด ถูถูถู
ยามที่จานชามไม่ได้มีจำนวนมากเท่าไหร่ เธอก็จะจัดการงานของตัวเองจนสำเร็จอย่างรวดเร็วเช่นนี้ และบางทีก็ลามไปถึง…
“นี่ค่ะ ต้นหอมกับหอมหัวใหญ่”
ช่วยเป็นลูกมือผู้ขันแข็งในการยื่นส่งวัตถุดิบด้วย
“อ้อ แล้วก็นี่ค่ะ ไข่…”
กยองฮามองฮเยจีอยู่ห่างๆ สอนว่า
“แกงเต้าเจี้ยวไม่ต้องใส่ไข่”
ฮเยจีรู้ตัวว่าพลาดจึงเอาไข่กลับไปเก็บที่เดิม จากนั้นดึงสมุดบันทึกขึ้นมาขีดเส้นลงไป ปื้ดปื้ด นึกอยากให้แกงเต้าเจี้ยวที่ใส่ไข่เป็นสูตรส่วนตัวของเธอเอง
‘ที่สำนักงานกับสถานที่อบรมจะมีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่านะ’
กยองฮาไม่จำเป็นต้องไปทั้งสำนักงานหรือสถานที่อบรมในตอนนี้เลย เพราะตกลงกันแล้วว่า หัวหน้าครัวสาขาหลักจะเป็นคนรับหน้าที่แทน เขาเข้าไปเฉพาะตอนคุมสอบและดูแลการสอบก็พอ
กยองฮาหันกลับมาจดจ่อกับการทำอาหารต่อ ฮเยจีจ้องเขานิ่งด้วยสายตานับถือมากมายไร้ขีดจำกัด
‘เราจะมีวันทำให้ผู้คนมีความสุขด้วยอาหารฝีมือตัวเองเหมือนอย่างเถ้าแก่บ้างไหมนะ’
ในครัวงานยุ่งตามปกติ ในห้องอาหารก็วุ่นวายในแบบห้องอาหารตามปกติเช่นกัน
เมื่อมีที่ว่าง ลูกค้าก็จะพรั่งพรูเข้ามาราวน้ำหลาก แถวที่เมื่อครู่ดูสั้นลงแล้วก็จะยาวขึ้นมาอีกในเสี้ยวนาที ทั้งที่งานยุ่งขนาดนี้แต่มินซูกลับไม่ปริปากบ่นอีกเลยตั้งแต่นั้นมา
“ฉันนะ ทำไปแค่สามเดือนก็ได้เข้าเป็นพนักงานประจำแล้ว! มันต้องรู้จักคิดให้ดีๆ ไอ้พวกที่เรียนมาน้อยอย่างเราจะไปสมัครเข้าทำงานที่ไหนได้ง่ายๆ งั้นเหรอ ต่อให้โชคดีได้งานก็คงได้เงินเดือนแบบขี้ปะติ๋ว สมัยนี้มีที่ไหนอีกที่ให้เงินเดือนขนาดนี้ คนดีระดับเถ้าแก่ของพวกเราไม่ได้มีเยอะแยะนะ ที่อื่นๆ ส่วนมากยังให้น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำด้วยซ้ำ ไม่หักเงินเดือนเอาเข้าตัวเองก็เป็นพระคุณแล้วเหอะ …จะขอลาออกไปพักแล้วค่อยกลับมาทำใหม่รึไง ถึงตอนนั้นก็ไม่มีตำแหน่งว่างแล้ว ดูอย่างฉันนี่ เหนื่อยยากแค่ไหนยังอดทนอยู่เลย”
นี่คือสิ่งที่มินซูพูดกับซองช่อลที่ร้านเหล้าเมื่อวาน
บางจุดที่เขาพูดคู่ควรแก่การรับฟังให้ดี เพราะมันคือเหตุผลในการแจ้งเถ้าแก่ว่า เขาตัดสินใจจะทำงานต่อไป สำหรับมินซู หากเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาจะเลือกพูดโน้มน้าวให้ยอมรับและสนุกไปกับมันแทน
“น้องครับ”
“ครับ ไปเดี๋ยวนี้ครับ!”
มินซูเคลื่อนไหวราวเดอะแฟลชเข้าหาลูกค้า ขณะที่ซองช่อลนั้นตรงข้าม เขากำลังพักอย่างสบายอารมณ์
‘ว่องไวดีเหลือเกิน อย่างนี้เราพักสักหน่อยก็ยังได้ ลูกค้าเข้าเยอะกว่าเดิมก็จริงแต่ไม่ได้ทำให้ยุ่งมากขึ้นเลย เพราะจำนวนโต๊ะมีเท่าเดิมนี่นะ’ เขาคิด
ซองช่อลเข้าไปเก็บถ้วยชามเปล่าจากโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งลุกออกไป ขณะเดินผ่านซุนกุกก็มีเสียงกระซิบดัง
“หลังร้านเราเขามีการจัดอันดับกันด้วยแหละ อันดับเป็นยังไงรู้ไหม อันดับหนึ่งคือฮเยจี อันดับสองคือแก ส่วนอันดับสามคือมินซูว่ะ” นี่เด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่สดๆ ร้อนๆ อย่างฮเยจียังได้อันดับเหนือเขาอีกหรือ
“ทำไมอย่างนั้นล่ะครับ” ซองช่อลคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
“มาทำมงทำไมอะไร… ดูแค่วิธีการแสดงออกต่อเถ้าแก่หรือหัวหน้าครัวก็น่าจะรู้คำตอบนะ”
ตอนที่ยกถ้วยชามไปเรียงซ้อนกันบนชั้นในครัว แม่ของด็อกโฮซึ่งเป็นหัวหน้าครัวส่งเสียงเรียกฮเยจีขึ้นมา
“ฮเยจีจ๊ะ”
“ค่า!”
เพิ่งจะเรียกแค่ชื่อเท่านั้น แต่ฮเยจีกลับถือถ้วยเปล่าบนชั้นเดินไปหาอย่างรวดเร็ว บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนไหวพริบดี ซองช่อลจึงลองสังเกตฮเยจีอย่างละเอียดดู
สงสัยซุนกุกจะไม่ได้พูดเปล่าๆ โดยไร้เค้ามูลความจริงเสียแล้ว ฮเยจีกำลังเป็นที่ยอมรับและได้รับความเชื่อใจให้ทำงานในครัวอยู่จริงๆ ไม่ใช่แค่งานตัวเองอย่างเดียว เธอเข้าช่วยแม้กระทั่งงานของเถ้าแก่และงานของหัวหน้าครัว
นั่นทำให้จู่ๆ ซองช่อลก็เกิดอยากจะแข่งขันกับเธอขึ้นมา
‘ชิชะ แบบนั้นใครๆ ก็ทำได้เหอะ ทำตัวน่ารักเลยได้คะแนนเพิ่มหรือไง
สิ่งที่โดดเด่นที่สุด เห็นทีจะเป็นเสียงเธอที่เปล่งออกมาอย่างร่าเริงเบิกบานสุดชีวิต nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
“ฮเยจี…”
“ค่า!”
ต่อให้ทำงานรับหน้าที่แบบเดียวกัน แต่การใช้เสียงที่วัดเป็นเดซิเบลแล้วค่าพุ่งระดับนั้น อย่างไรก็ต้องได้รับความสนใจแน่นอน
‘นั่นสิ คนเรามันต้องรู้สึกถึงการมีตัวตนให้ได้ก่อน เราทำหน้าที่อะไรต้องแสดงให้คนอื่นรู้ถึงจะถูก’
เมื่อได้เวลาที่อาหารปรุงสำเร็จ เสียงกริ่งครัวก็ดัง กิ๊งก่อง!
“นี่ซองช่อล เอาไอ้นี่ไป…”
กยองฮาพูดยังไม่ทันจบ ซองช่อลก็ตอบรับด้วยเสียงสูง
“คร้าบบบ!”
หือ สาวแตกไปหรือเปล่าหว่า
ผลตอบรับที่ได้ คือ สายตาสงสัยแกมตำหนิจากกยองฮา และสายตาเหมือนกำลังมองแมลงจากลูกค้ารอบๆ
***
ดึกดื่นคืนหนึ่ง
รถเก๋งซีดานคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ล้อมรั้วสูง แสงสว่างจากโคมไฟเผยให้เห็นความประณีตมีรสนิยมของการจัดวางตกแต่งพฤกษชาตินานาพรรณในสวน เรื่อยไปจนถึงทางเดินหิน คนขับรถกุลีกุจอลงจากรถที่นำเข้าจอดในโรงจอดรถเรียบร้อยเพื่อมาเปิดประตูที่นั่งด้านหลัง ผู้ที่ลงจากรถ คือ ประธานกรรมการบริหาร บริษัท SG รีเทล กูบนมัน
“นายคิม ขอบใจนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ขอรับท่านประธานฯ คืนนี้พักผ่อนให้สบายขอรับ”
กูบนมันเดินเข้ามาที่โถงทางเข้าหน้าบ้าน เปลี่ยนรองเท้าไปสวมรองเท้าแตะสำหรับในบ้าน จากนั้นเข้าไปหยุดยืนในห้องรับแขก มาดามจินซูยอน ภรรยาของเขาอยู่รอต้อนรับเขากลับบ้าน
“กลับมาแล้วหรือคะ”
“อื้ม ฮเยจีล่ะ”
“เพิ่งหลับไปเมื่อกี้เองค่ะ”
กูบนมันมองไปยังทิศที่เป็นห้องนอนของฮเยจี จากนั้นก็ถาม
“มีข้าวให้กินไหม”
“ยังไม่ได้ทานข้าวหรือคะ”
“อื้ม มีนัดสังสรรค์วงเหล้าตั้งแต่หัววันน่ะ…”
นักธุรกิจมักมีเรื่องให้ได้ดื่มเหล้าบ่อยเสียจนนับครั้งไม่ถ้วน มาดามจินซูยอนสมกับที่เติบโตมาในบ้านของนักธุรกิจ เธอไม่ได้มีนิสัยช่างติเตียนค่อนแคะ
“น่าจะมีบ้างนิดหน่อยนะคะ”
กูบนมันเปลี่ยนไปสวมชุดนอนสบายๆ เดินเข้าไปในครัวก็เห็นว่า มาดามจินซูยอนเตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้วบนโต๊ะ เวลาดึกดื่นปานนี้ จะให้ไปปลุกเรียกคุณป้าแม่บ้านขึ้นมาก็ใช่เรื่อง ผู้เป็นภรรยาเห็นสามีที่กำลังจะลงมือรับประทานอาหารมีสีหน้ามืดครึ้ม จึงถาม
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ วันนี้ดูไม่ค่อยแจ่มใสเลย”
“ไตรมาสนี้ยอดขายข้าวกล่องไม่ค่อยดีน่ะ”
นี่คือสงครามแห่งโลกธุรกิจ ประธานกรรมการบริหารแห่ง SG รีเทลอย่างกูบนมันรู้ความเป็นไปดี
ความเปลี่ยนแปลงขึ้นๆ ลงๆ ที่เกิดขึ้นมากมายในวงการธุรกิจไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานหรือวันนี้ ระบบกลไกของมันดำเนินไปในแบบที่ว่า หากเผลอลืมตัวไม่ทันระวังเพียงชั่วครู่ อาจกลายเป็นล้าหลังต้องไปไล่ตามคู่แข่งแทน ฉะนั้น การบริหารสาขาหรือแฟรนไชส์นั้นสำคัญก็จริง ทว่า สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า คือ สินค้าที่มีแนวโน้มขายดีจนเป็นที่สนใจของลูกค้า
ด้วยความที่ปัจจุบันจำนวนของคนที่อยู่คนเดียวเพิ่มสูงขึ้นกะทันหัน สินค้าบางชนิดจึงได้รับความนิยมและทรงอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตอย่างมาก สินค้าชนิดนั้นก็คือ ข้าวกล่อง
จากสถานการณ์ล่าสุด ข้าวกล่องที่ผลิตโดยบริษัทคู่แข่งทำยอดขายแซงหน้าข้าวกล่องที่ผลิตโดย SG รีเทลได้เป็นผลสำเร็จ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเครียด
กูบนมันตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ ตามด้วยคีบหัวไชเท้าซอยแห้งเข้าปากเคี้ยว
รสสัมผัสดีมาก ความหวานและรสเข้มข้นติดปลายลิ้นสร้างความรู้สึกเพลิดเพลินยิ่ง
“รสชาตินี้ไม่เหมือนเครื่องเคียงที่กินประจำ… เปลี่ยนแม่ครัวเหรอ”
“ไม่นะคะ อันนี้ฮเยจีเป็นคนเอากลับมาจากร้านค่ะ บอกว่าเถ้าแก่เป็นคนทำ ภูมิอกภูมิใจเที่ยวอวดไปทั่วเลย…”
จู่ๆ ตาของเขาก็เบิ่งโต กูบนมันเหมือนถูกใครเอาไม้ประเคนฟาดหลังศีรษะจนมึนงง
‘ก่อนหน้านี้ทำไมนึกไม่ถึงกันนะ’
เส้นผมบังภูเขาแท้ๆ เลย โอกาสอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมมือกลับมองไม่เห็นเสียนี่! กล่าวกันตั้งแต่โบราณนานมา อันสิ่งที่เรียกว่าโอกาส หากพลาดคว้าไว้ไม่ทันก็จะสูญไปตลอดกาลไม่ใช่หรืออย่างไร
ทว่า ในใจเขายังคงรู้สึกกังวล
‘อาจจะทำสัญญากับบริษัทอื่นอยู่แล้วก็ได้…’
ตอนนี้บริษัทมากหลายกำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างกับอะไรดี เพื่อชิงชัยพาตัวเองเข้าสู่ตลาดร้านสะดวกซื้อในประเทศให้ได้ ซ้ำร้าย เถ้าแก่ร้านตามสั่งของฮเยจียังพ่วงตำแหน่งราชาอาหารตามสั่ง เปล่งประกายด้วยการทำลายสถิติและสร้างชื่อเสียงไว้ขนาดนั้น บริษัทหรือเจ้าของธุรกิจคงพากันจ้องเขาตาเป็นมัน
มาดามจินซูยอนเข้าไม่ถึงความคิดของสามี กลายเป็นเติมเชื้อไฟเข้าให้
“คนคนนั้นน่ะ ฟังจากที่ฮเยจีเล่าแล้ว ไม่รู้วันๆ เขายุ่งขนาดไหน ทำอาหารอยู่ก็มีโทรศัพท์เข้ามาตลอด แถมยังต้องเข้าๆ ออกๆ ร้านแทบไม่ได้หยุด”
มาดามจินซูนยอนรีบคว้าจับสามีที่อยู่ๆ ก็ทำท่าควานหามือถือ
“จะโทรฯ ไปไหนคะนั่น”
“ต้องคุยกับสหายคนนั้นเสียหน่อยแล้ว”
“สหายคนนั้นหรือคะ”
“เถ้าแก่ร้านตามสั่งของฮเยจีไง”
มาดามจินซูยอนจับข้อมือสามีไว้มั่น
“ทำไมเหรอ…”
“ดูเวลาก่อนค่ะคุณ นี่เที่ยงคืนแล้วนะ”
“อ้อ…”
นั่นแหละ กูบนมันจึงได้ยอมวางมือถือลง บ่นพึมพำ
“ร้อนใจไปหน่อย เกือบเสียมารยาทซะแล้วสิ”
“ที่รัก เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ลองให้ฮเยจีเป็นคนคุยแทนดูดีไหม”
