เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้างๆ ร้านฮันอุลสาขาหลักมีคนปล่อยห้องว่าง
ก่อนหน้านี้เคยเป็นร้านขายแป้งต็อก ห้องจึงไม่ได้กว้างมาก พื้นที่ประมาณ 20 ตารางเมตรเท่านั้น อันอิลเทมองห้องว่างนั้นแล้วก็คิดหาวิธีใช้ประโยชน์ได้ จึงเอาแผนดังกล่าวตรงมาปรึกษากยองฮา
“ฉันอยากจะถามความเห็นว่า คิดยังไงถ้าจะเอาห้องนั้นเปิดเป็นร้านขายเครื่องเคียง”
“ร้านขายเครื่องเคียงเหรอครับ”
“ใช่ ใช้ชื่อเธอ เครื่องเคียงยี่ห้อเถ้าแก่โก”
ทุกครั้งเวลาอันอิลเทแวะเข้ามาที่สาขารอง เขามักชอบหยิบโน่นหยิบนี่มากินจุบจิบเล่นเป็นประจำ ดังนั้น เขาไม่มีทางไม่รู้ว่า เครื่องเคียงของสาขารองอร่อยเกินหน้าเกินตาที่อื่นไปมากแค่ไหน
“ร้านเครื่องเคียงไม่จำเป็นต้องใช้เนื้อที่เยอะ แล้วยังไม่ต้องตกแต่งภายในอะไรให้ยุ่งยาก ฉันคิดว่าห้องที่ว่างอยู่ตอนนี้เหมาะเจาะพอดี อ้อ! ยิ่งถ้าขอซื้อต่อตู้เย็นที่เป็นตัวโชว์ของเขามาได้ถูกๆ ก็จะประหยัดค่าติดตั้งอุปกรณ์ไปได้อีกหลายวอน ส่วนเรื่องขายของก็ใช้เด็กพาร์ทไทม์ที่ยังไงเราจะจ้างเพิ่มอยู่แล้วไปทำ ขายเป็นถุงหรือห่อเอา แบบนั้นก็จะไม่ต้องลงแรงดูแลอะไรมาก จัดการแค่สาขารองนี้เป็นหลักก็น่าจะไหวอยู่… เธอคิดว่ายังไงล่ะ”
“…”
ตัวข้อเสนอฟังดูดีทีเดียว
ต่อให้ไม่ถามขึ้นมา กยองฮาก็ถูกแม่ของด็อกโฮป้ายยาให้รู้สึกอยากทำร้านเครื่องเคียงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ก็มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาเอ่ยปากออกมาง่ายๆ ไม่ได้ ท่าทีแบบนั้นทำเอาอันอิลเทอึดอัด จึงถามขึ้นอีกครั้ง
“ทำไมเหรอ ไม่ถูกใจตรงไหนรึเปล่า ถ้ากลัวว่าจะยุ่งเกินจนทำไม่ไหวล่ะก็ ไม่ต้องกังวลเลยนะ พวกวัตถุดิบให้ผู้ช่วยครัวเตรียมให้ได้ ซอสปรุงรสหลักๆ ที่สำคัญก็ทำไว้ทีเดียว จะสำหรับ 10 คนหรือ 100 คนกินก็คงไม่ได้ใช้เวลาต่างกันมากเท่าไหร่ไม่ใช่เหรอ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องทำหลายชนิดมากไปด้วย ทำแค่อันที่มีเสิร์ฟในร้านทุกวันเหมือนๆ กันสี่ห้าอย่างก็พอ”
การปรุงอาหารให้ได้เลเวล 4 นั้น ต้องประกอบด้วยปัจจัยสามประการจึงจะสมบูรณ์ ไม่อาจขาดอย่างใดอย่างหนึ่ง นั่นคือ การเคร่งครัดต่อลำดับการปรุง การใช้วัตถุดิบชนิดดีมีคุณภาพที่สุด และซอสปรุงรสพิเศษที่มีเฉพาะกยองฮาเท่านั้นที่ทำได้
ณ ปัจจุบัน สองในสาม ได้แก่ วัตถุดิบคุณภาพสูงและซอสปรุงรสพิเศษมีให้สาขาหลักใช้อยู่แล้ว แต่เรื่องลำดับการปรุงที่จำเป็นต้องเคร่งครัดสุดๆ นี่สิ… ขนาดชินยองฮีหรือแม่ของด็อกโฮที่ปรุงอาหารเลเวล 3 ได้สบายๆ ก็ยังไปไม่ถึงจุดนั้น
“จริงตามที่ว่ามาครับ แต่คือ… ขอบพระคุณมากนะครับ ผมคงทำไม่ไหว ต้องขอโทษด้วยครับ”
กยองฮาโค้งตัว ก้มหัวลงเป็นเชิงขออภัย
การปฏิเสธอย่างเต็มปากเต็มคำที่ออกมาเหนือความคาดหมายนี้ ทำเอาบรรยากาศรอบโต๊ะเหมือนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปครู่หนึ่ง… แค่ครู่หนึ่งเท่านั้น
“เพราะฉันใช่ไหมคะ” ชินยองฮีเป็นคนเอ่ยปาก
“ครับ? เอ้อ คือผม.. คือมัน…”
จู่ๆ เธอก็ถามขึ้นมาดื้อๆ เล่นเอากยองฮาสะดุ้ง
เป็นใครก็คงดูออกได้ง่ายๆ เพราะอาการเขาเหมือนคนถูกจับได้ว่าแอบคิดอะไรอยู่
ชินยองฮีหัวเราะก่อนจะพูดต่อ
“เครื่องเคียงของสาขาหลักฉันเป็นคนทำทั้งหมด แต่ซาจังนิมไม่ได้พูดถึงฉันเลย กลับชี้เอาว่าจะขายเครื่องเคียงฝีมือคุณกยองฮาแทน คุณคิดเผื่อความรู้สึกฉันก็เลยปฏิเสธใช่ไหมล่ะคะ”
กยองฮาพยักหน้ายอมรับอย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้วชินยองฮีก็พูดบางอย่างที่ทำให้เขาต้องแปลกใจ
“ถ้าเป็นเหตุผลนั้นล่ะก็ไม่มีอะไรต้องคิดมากแล้วค่ะ ตอบตกลงไปได้เลย ฉันสบายมาก ไม่สิ… ไอเดียที่เถ้าแก่เสนอไปก็เป็นไอเดียฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“หา? จริงเหรอครับ”
“ไม่รู้ล่ะสิคะ ฉันแอบอิจฉานิดๆ อยากทำเครื่องเคียงได้อร่อยขนาดคุณกยองฮาบ้าง แต่ทำยังไงได้ล่ะ ไม่ว่าฉันจะลองเท่าไหร่ก็ไม่มั่นใจเลยค่ะว่าจะทำได้อร่อยกว่า เกิดความอยากของฉันทำให้ร้านขายไม่ดี ฉันก็มีแต่จะโดนเถ้าแก่เล่นงานเอาน่ะสิคะ เพราะงั้น ฉันนี่แหละค่ะที่เป็นคนเสนอเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน”
เธออธิบายแบบชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อโน้มน้าว แต่ใจจริงแล้วตรงกันข้าม ชินยองฮีคิดถึงกยองฮาก่อนเป็นคนแรกตั้งแต่เห็นว่าร้านข้างๆ เหมาะจะสร้างเป็นร้านขายเครื่องเคียง สำหรับเธอ กยองฮาเป็นคนที่เธออยากกล่าวขอบคุณมากกว่าอันอิลเทเสียอีก
เพราะมีกยองฮา ชินยองฮีถึงพัฒนาฝีมือการทำอาหารของตัวเองขึ้นมาได้อีกขั้นหนึ่งโดยเอาแกงเต้าเจี้ยวเป็นตัวอย่าง และเพราะขายดิบขายดีเช่นนี้ ทุกคนจึงได้ขึ้นเงินเดือนกันถ้วนหน้า เท่านั้นยังไม่พอ พักหลังที่เธอมีโอกาสแวะมาสาขารองบ่อยๆ ก็ได้เรียนรู้สูตรการทำเครื่องเคียงไปด้วยอีกทอด
แต่ถึงกระนั้น รสมือของกยองฮาก็ไม่ใช่อะไรที่จะเลียนแบบได้เป๊ะๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างไรก็ดี เรื่องที่เดี๋ยวนี้ลูกค้าเอ่ยชมรสชาติเครื่องเคียงของสาขาหลักมากขึ้นก็เป็นความจริง
ได้รับบางอย่างมา ก็ต้องรู้จักตอบแทนกลับไป นี่จึงเป็นวิถีของมนุษย์
“ฉันจะถามอีกรอบนะ เธอจะรับข้อเสนอของฉัน ไม่สิ ข้อเสนอของเราไหม ไม่ๆ… รับไปเถอะน่า ถ้ายังจะไม่รับอีกฉันก็จะตื๊อเธออยู่แบบนี้จนกว่าจะตกลง”
ต้องเป็นคนประเภทไหนกันถึงขู่ได้อารมณ์ดีขนาดนี้
‘ผู้มีพระคุณทั้งหลาย ขอบคุณจริงๆ ครับ’
หัวใจกยองฮาสะอื้นเพราะตื้นตันอยู่ลึกๆ เขาใช้เวลาปรับความรู้สึกพักหนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้น ผมจะลองดูครับ”
“คิดถูกแล้วล่ะ” อันอิลเทยิ้มกว้าง
จากนั้นอันอิลเทก็เผยไต๋ ทำเหมือนกำลังแกะห่อของขวัญชิ้นที่เหลือออกมาโชว์
“อ้อ เผื่อว่าเธออาจจะเข้าใจผิด ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่า ร้านเครื่องเคียงนี้ไม่ใช่กิจการร่วม”
“ครับ? ถ้างั้น…”
“ต้องเป็นร้านเธอคนเดียวสิ ไปดูมาแล้วเนื้อที่ไม่ใหญ่ เงินมัดจำคงไม่เท่าไหร่เอง ถ้าเงินไม่พอฉันจะเพิ่มให้ ไม่มีอะไรต้องกังวล”
“…เถ้าแก่”
“ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นนะ ฉันไม่ได้ทำการกุศล! แล้วก็ไม่ได้ให้ฟรีๆ เสียหน่อย จิ้มเครื่องคิดเลขมาหมดแล้วทั้งนั้นถึงได้มาเสนอ ลูกค้าที่มาซื้อเครื่องเคียงอาจจะแวะเข้าร้านอาหารก็ได้ หรือคนที่มาร้านอาหาร กินอิ่มแล้วอาจจะแวะซื้อเครื่องเคียงกลับบ้านก็ได้ใช่ไหมล่ะ เอาเป็นว่า รู้ไว้ แล้วก็เดินหน้าต่อตามนี้ก็แล้วกัน… หัวหน้าชิน เมื่อกี้บอกว่าบ้านอยู่ใกล้ๆ นี้เองใช่ไหมครับ”
“ค่ะ พ้นมุมตึกไปก็ถึงแล้วค่ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปส่ง ไปครับ… ส่วนเธอก็ค่อยๆ เคลียร์งาน ปิดร้านดีๆ ล่ะ”
อันอิลเทพูดคนเดียวต่อเนื่องไม่มีหยุดพัก ซัดจนกยองฮามึนงงหนักแล้วก็จากไปพร้อมชินยองฮีอย่างรวดเร็ว пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
***
“เป็นเด็กรุ่นใหม่ที่คิดเป็น แล้วก็รอบคอบจังเลยนะคะ คุณกยองฮาเนี่ย”
“นั่นสิครับ”
“คนสมัยนี้ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยคิดถึงสิ่งที่ได้รับหรอกค่ะ วันๆ เอาแต่หาวิธีให้ตัวเองอิ่มท้องก็ยุ่งจะตายแล้ว”
“นั่นสิครับ”
“ก็นั่นแหละค่ะ จริงๆ แล้วเพราะอย่างนี้ ฉันก็เลยรู้สึกถูกใจเถ้าแก่ด้วยเหมือนกัน”
“นั่นสิ… อะไรนะครับ”
อันอิลเทหันมามองอย่างตกใจ
“อ๊ะ ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง พรุ่งนี้พบกันค่ะ”
จากนั้นชินยองฮีที่รีบร้อนกล่าวลาก็เร้นกายหายไปหลังประตูรั้วแทบจะทันที
***
วันต่อมา ณ สาขารอง
กว่าจะได้เวลาหายใจหายคอ ก็ต้องรอจนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ โต๊ะยังเต็มแน่นเกือบทุกโต๊ะ แต่คิวยาวๆ ไม่มีให้เห็นแล้ว
แม้จะมีเวลาว่าง แต่กยองฮาที่อยู่ในครัวกลับไม่หยุดพักเลย ซุนกุกเป็นฝ่ายสังเกตเห็นและทนไม่ไหว เขากดน้ำเย็นมาแก้วหนึ่งยื่นให้กยองฮา
“เถ้าแก่ ดื่มน้ำสักหน่อยสิครับ”
“เอ้อ ขอบใจมาก คอแห้งพอดีเลย”
“ไม่รู้ว่าจะเป็นการล้ำเส้นไปหรือเปล่าถ้าผมจะบอกว่า ค่อยๆ ทำแล้วก็พักบ้างนะครับ ทั้งผมทั้งซองช่อลตั้งใจทำงานกันอยู่ก็จริง แต่เห็นเถ้าแก่ทำขนาดนี้ก็ชักเริ่มแยกไม่ออกเหมือนกันว่าใครเถ้าแก่ ใครพนักงาน ใครเด็กพาร์ทไทม์กันแน่น่ะครับ”
“ฮ่าฮ่า เออๆ เข้าใจแล้ว… จะทำเท่าที่ไหวแล้วกัน”
ปากพูดแบบนั้น แต่มือกยองฮากลับขยับไปทางซอสปรุงรสบนโต๊ะ ซุนกุกทนไม่ไหวอีกรอบ รีบคว้าถุงมือประกอบอาหารด้านข้างมาจับไว้เป็นตัวประกัน
“ไอ้นี่เดี๋ยวผมคลุกให้เอง ออกไปพักเถอะครับ ตากแอร์สักนิดก็ยังดี”
“อือ ถ้าอย่างนั้นรบกวนหน่อยแล้วกันนะ”
“ครับผม!”
ซุนกุกตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นน่าเชื่อถือ กยองฮาจึงปลดผ้ากันเปื้อน เดินออกมานอกครัว แล้วเขาก็ได้เห็นภาพที่ไม่ค่อยจะคุ้นตานัก
พนักงานพาร์ทไทม์ที่ชื่อซองช่อลยืนบื้อแหงนหน้ามองทีวีนิ่ง แล้วจู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ”
“ซองช่อล ทำไมเหรอ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” กยองฮาเดินเข้าไปหาพลางถาม
“เปล่าครับ”
“แล้วถอนหายใจทำไมล่ะ”
“เกิร์ลกรุ๊ปที่ผมชอบเพิ่งแสดงจบไปเมื่อกี้นี้ พี่รู้จักไหมครับ วงน้องใหม่ พริตตี้เกิร์ล”
กยองฮาส่ายหน้าเบาๆ พร้อมคำตอบ
“อันดับแรก ต้องมีเวลาได้ดูทีวีก่อน…”
“อ้อ จริงด้วย… ถ้างั้น คราวหลังลองหาเพลงฟังดูก็ได้ครับ เพลงดีมาก เต้นก็สุดยอด… แล้วในกรุ๊ปมีเมมเบอร์คนหนึ่งตรงสเป๊กผมเป๊ะเลยพี่”
แววตาของซองช่อลหยาดเยิ้มขึ้นมาเสียอย่างนั้น สงสัยกำลังนึกถึงเมมเบอร์ที่พูดถึงเมื่อครู่
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของกยองฮาก็ส่งเสียงดังว่ามีสายเข้า บนหน้าจอปรากฏชื่อ ‘จีฮยอน’
“อ้อ จีฮยอนเหรอ”
“…!” ซองช่อลหูผึ่ง
เขารอคอยจนกยองฮากดวางสาย ถามแทบจะทันทีด้วยน้ำเสียงปนความตื่นเต้นโดยไม่รู้สาเหตุ
“แฟนพี่ชื่อ ‘จีฮยอน’ หรือครับ?”
“แฟนเฟินอะไร น้องที่รู้จักเฉยๆ น่ะ”
“อ้อ…”
“ทำไม มีอะไรเหรอ”
“ก็ที่ผมบอกเมื่อกี้ว่าพริตตี้เกิร์ลมีคนนึงตรงสเป๊กผม… คนนั้นก็ชื่อจีฮยอนเหมือนกันครับ แหะๆ”
ซองช่อลยืนอ้าปากหวอไม่รู้ตัว กยองฮาหยิบไชเท้าดองขึ้นมาหนึ่งชิ้น ส่งเข้าปากหวอๆ นั้นเสีย
