“แถวยาวอะไรขนาดนี้เนี่ย” แฝดพี่อ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้
“เรากลับกันก่อน ค่อยมาใหม่ทีหลังไหมพี่”
“ไม่ พี่ต้องรู้ให้ได้ ไม่งั้นไม่กลับ”
“…โอเค”
การรอคอยอันยาวนานผ่านพ้นไป ในที่สุด ฝาแฝดก็สามารถพาเท้าตัวเองมาถึงหน้าธรณีประตูร้าน
“แกงเต้าเจี้ยวนี่สั่งกลับบ้านได้ใช่ไหมครับ”
นี่คือประโยคแรกที่ฝาแฝดได้ยินเมื่อเข้ามาด้านใน
เมื่อมองตามไปก็เห็นหม้อดินว่างเปล่าบนโต๊ะเจ้าของเสียง เขากินเสียสะอาดเอี่ยมชนิดไม่อาจสืบเสาะได้เลยว่าก่อนหน้านี้ใส่อะไรไว้
สองพี่น้องเงี่ยหูฟังบทสนทนาระหว่างลูกค้าและซุนกุก
“ได้ครับ”
“อย่างนั้นขอกลับบ้านสองที่เลยนะครับ อยากให้ภรรยากับลูกๆ กินด้วย อร่อยเป็นบ้า”
ฟังคำชมที่เล่นใหญ่ไฟกระพริบเช่นนั้นแล้วแฝดพี่ก็เหลือบตามองบน
‘อร่อยเป็นบ้า?’
แน่นอนว่าความสงสัยของเขาพุ่งสูงปรี๊ด แกงเต้าเจี้ยวร้านนี้ ตัวเขาเองเคยกินแล้วนี่นา
และผู้ที่งงงวยไม่ต่างกันคือแฝดน้อง
‘สรุป ข่าวลือก็ของจริง รีวิวก็ของจริงเหรอเนี่ย?’
ช่วงที่ฝาแฝดพี่น้องยืนหน้าคล้ำอยู่นั้น ซุนกุกก็ยกถ้วยเปล่าวิ่งเข้าครัวไป
“พี่กยองฮา ขอแกงเต้าเจี้ยวห่อกลับบ้านด้วยครับ”
“รับทราบ”
ทั้งลูกค้าเข้า ลูกค้าออก กระทั่งลูกค้าที่สั่งอาหาร รวมๆ กันแล้วดูยุ่งวุ่นวายเสียจนพนักงานมีมือกี่ข้างก็น่าจะไม่พอ
แฝดพี่ลองจับสังเกตซุนกุกเงียบๆ
ขนาดสถานการณ์ยุ่งเหยิงปานนี้ ยังตั้งอกตั้งใจทำงานเกินร้อย โดยธรรมชาติของพนักงานทั่วไป เมื่องานยุ่งล้นมือ หน้าตาต้องยับย่น คิ้วต้องขมวดเข้าหากันสิ แต่ลักษณะแบบซุนกุกนั้น เรียกว่าถ้าใจไม่รักจริงคงทำแบบนี้ไม่ได้เลย
‘สงสัยเราจะไม่ได้พลาดแค่เรื่องอาหารอย่างเดียวเสียแล้ว’
การจะบริหารร้านอาหารให้ประสบความสำเร็จ ต้องอาศัยปัจจัยหลายประการ
ความอร่อยหรือศิลปะการจัดจานนั้นสำคัญมากก็จริง ทว่า ความสะอาดและใจบริการก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เช่นกัน ต่อให้อาหารอร่อยถูกปากแค่ไหน แต่พนักงานหรือเจ้าของร้านหน้าตาบอกบุญไม่รับและไม่เต็มใจดูแลลูกค้า ร้านนั้นก็อาจจะถูกประเมินแบบต่ำเตี้ยเรี่ยดินได้
แฝดน้องชี้ที่โต๊ะว่าง บอกแฝดพี่ที่ยืนหน้าดำคร่ำเครียด
“พี่ มีที่แล้ว”
การมาเยือนร้านอาหารคู่แข่งเพื่อชิมอาหารเขาบ่อยๆ แบบนี้ หากคิดถึงใจคนที่เป็นเจ้าของร้านล่ะก็ คงเป็นอะไรที่ไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าใดนัก
แต่ฝาแฝดสองศรีพี่น้องมีหรือจะปล่อยให้เรื่องเช่นนั้นมาสะเทือนถึงความหนาของใบหน้า ทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะว่างแล้วสอดส่ายสายตาจับจ้องดูพฤติกรรมลูกค้ารอบๆ อย่างละเอียดยิบ
“โว้ว! ไอ้นี่อร่อยสิ้นชีพเลยว่ะ”
“ใช่มะ? เห็นแนะนำในเฟซบุ๊กตั้งนานแล้วเพิ่งจะมีโอกาสได้มา สุดยอดอะ บอกแล้วว่าอร่อยจนตกใจ”
ตามที่แอบฟัง ดูเหมือนเมนูที่ได้รับความนิยมพิเศษจะเป็นแกงเต้าเจี้ยว
“พี่จะสั่งแกงเต้าเจี้ยว ส่วนแกสั่งอะไรก็ได้ที่ครั้งก่อนไม่ได้สั่ง” แฝดพี่ตัดสินใจเรียบร้อยก็บอกแฝดน้อง
แฝดน้องพยักหน้าหน่วงๆ
“งั้นผมจะสั่งแกงเต้าหู้นุ่มมาลองดูแล้วกัน”
หน้าตาของทั้งคู่ยามนี้ ดูเหมือนคนกำลังทำใจปกปิดความเศร้าไม่ให้เล็ดลอดออกไปให้โลกรู้
ซุนกุกที่ไม่แน่ใจว่าไปเคลียร์สิ่งต่างๆ เสร็จตั้งแต่ตอนไหน โผล่มาอยู่ตรงหน้าสองฝาแฝด
“จะสั่งอาหารเลยไหมครับ”
กยองฮาที่อยู่ในครัวแอบมองสถานการณ์ทั้งหมดอย่างลับๆ
‘นั่นมาสอดแนมเรอะ’
เห็นอย่างนี้จะให้ไปยืนด่าทั้งคู่ฉอดๆ คงไม่ได้ เพราะกยองฮาเองก็เคยไปเยือนร้านซังดุงงีของฝาแฝดเหมือนกัน
“ขอแกงเต้าเจี้ยวหนึ่ง แกงเต้าหู้นุ่มหนึ่งครับ” ในตอนนั้นเองแฝดน้องก็หันไปสั่งอาหารกับซุนกุก
“ได้ครับ รอสักครู่ครับผม”
ทันทีที่ออเดอร์ถูกส่งเข้ามาที่ครัว กยองฮาก็จมลงสู่ความคิดตัวเอง
เจ้าพวกนั้นเป็นคู่แข่งทางการค้า เขาจะปรุงขยะสักจานส่งออกไปให้กินก็ย่อมได้ แต่เมื่อคิดดีๆ อีกที การใช้วิธีชั่วๆ แบบนั้นคงไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก เพราะทั้งคู่ถือเป็นลูกค้าของเขาด้วยเหมือนกัน
‘เอาน่ะ ทำอย่างที่ทำปกตินั่นแหละ’
บางครั้ง การแข่งขันก็พาผลลัพธ์อันสุกงอมหอมหวานมาให้
แม้ฝาแฝดจะทำให้เขาต้องพบวันคืนแห่งความยากลำบากตรากตรำ แต่จะไม่ขอบคุณทั้งคู่เลยก็ไม่ได้ และยิ่งเพราะกยองฮาดื้อด้านไม่ยอมแพ้ แกงเต้าเจี้ยวของเขาถึงได้เลเวลอัพรวดเร็วถึงเพียงนี้
กยองฮาปรุงด้วยหัวใจที่คิดเช่นนั้น จึงได้แกงเต้าเจี้ยวเลเวล 4 ออกมา
รอเพียงครู่เดียว ซุนกุกที่ได้รับสัญญาณจากกยองฮาก็ยกแกงเต้าเจี้ยวมาเสิร์ฟตรงหน้าพร้อมแกงเต้าหู้นุ่ม
แฝดน้องที่ชิมแกงเต้าหูนุ่มดูแล้ว เกรงว่าลูกค้ารอบๆ และพนักงานร้านจะได้ยินที่เขาพูด จึงลดเสียงลงแค่พอให้คุยกับแฝดพี่รู้เรื่อง
“พี่ แกงเต้าหู้นุ่มถ้วยนี้รสชาติไม่ต่างจากของร้านเราเลย”
ตรงกันข้าม แฝดพี่ที่เพิ่งชิมแกงเต้าเจี้ยว เข้าสู่โหมดสัญชาตญาณดิบไปเสียแล้ว
อร่อย… อร่อยจนไม่รู้จะใช้คำอะไรมาบรรยายดี ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
ก็น่าอยู่หรอก ยิ่งเป็นคนกระหายชื่นชอบในการลิ้มรสของอร่อยเท่าไหร่ สติก็ยิ่งหลุดลอยง่ายเท่านั้น
แฝดน้องมองพี่ตัวเองด้วยสายตาอเนจอนาถ นอกจากจะไม่ตอบรับในสิ่งที่เขาพูด ยังเอาแต่ตักข้าวคำแกงคำเข้าปากอยู่นั่นแล้ว
“พี่ ได้ยินผมไหมเนี่ย”
จนน้องชายจับไหล่เขย่าๆ นั่นแหละวิญญาณพี่ชายถึงได้กลับเข้าร่าง
“หือ?”
“ผมกำลังพูดถึงแกงเต้าหู้นุ่มอยู่นะ”
แฝดน้องเหล่ตามอง แฝดพี่ตอบอึกอัก
“… งั้นเหรอ เป็นไงล่ะ”
“ไม่ได้ต่างจากของเรามาก”
ฟังแล้วพี่ชายได้แต่โล่งใจ ปัญหาใหญ่ตอนนี้ไม่ใช่แกงเต้าหู้นุ่ม
มันคือแกงเต้าเจี้ยวต่างหาก
น้ำซุปหายไปแล้วหนึ่งส่วนสามถ้วย… ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย…
แฝดพี่ตักเต้าหู้พร้อมน้ำซุปขึ้นมา ส่งตรงเข้าปากตัวเองต่อ
‘เมนูนี้คงเอาชนะไม่ไหว’ จู่ๆ ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมา
ความหนาวเยือกในใจจึงผุดขึ้นตามมาติดๆ
‘ถ้าบอกว่าแกงเต้าเจี้ยวเราถูกกว่าของที่นี่พันวอน ลูกค้ายังจะมาไหมหว่า’
คิดลวกๆ ก็อาจจะเป็นไปได้ หากเอาประเด็นความต่างด้านราคามาเน้นให้หนักแล้วโฆษณาออกไป ยังไงเสีย ช่วงหนึ่งก็คงดึงลูกค้าเข้าร้านได้อยู่แล้ว พวกนี้น่ะเรื่องขี้ผง แต่การทำธุรกิจร้านอาหาร หัวใจของมันคือรสชาติเนี่ยสิ…
‘ภาษิตว่า แม้คำพูดจะไร้ขาแต่ไปได้ไกลถึงพันลี้…ปากต่อปากยังไงก็กระจายได้ทั้งไกลทั้งเร็ว’
คนสมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เดี๋ยวนี้ของราคาถูกไม่ใช่ทุกอย่างอีกต่อไปแล้ว
ด้วยพลังแห่งสื่อปัจจุบัน ยุคนี้กลายเป็นยุคที่รายการทีวีพวกรายการอาหารและไลฟ์สดกินโชว์ (ม็อกปัง) ส่งอิทธิพลอย่างมากต่อการตัดสินใจของผู้บริโภค ขอเพียงบอกว่าอร่อย แม้ต้องจ่ายเพิ่มอีกพันวอนหรือสองพันวอน ก็มีคนยินดีจะจ่ายอยู่นับไม่ถ้วน
แน่นอน ขึ้นชื่อว่าร้านอาหารตามสั่ง กลุ่มลูกค้าหลักคงหนีไม่พ้นนักเรียน นักศึกษา หรือพนักงานกระเป๋าเบา
ทว่า หากเริ่มได้รับการตีตราขึ้นชื่อลือเลื่องว่าเป็นร้านอร่อยเมื่อไหร่ การต้องมาคอยโฟกัสกลุ่มลูกค้าจะกลายเป็นเรื่องไร้ความหมายไปทันที
เสียงลือเสียงเล่าอ้างนั้นน่ากลัวและทรงพลังเช่นนี้เอง
‘เมนูนี้ รสชาตินี้… เอาชนะไม่ได้แน่’
หากเปรียบแกงเต้าเจี้ยวของเขาเป็นกาแฟตู้กด แกงเต้าเจี้ยวฮันอุลคงเป็นกาแฟมียี่ห้อในซูเปอร์มาร์เก็ต!
ลึกๆ แล้ว แฝดพี่รู้สึกว่าเขาคิดไม่ตกและไม่เข้าใจอย่างยิ่งว่ามันเป็นไปได้อย่างไรที่ร้านตามสั่งจะทำแกงเต้าเจี้ยวรสดีมีสกุลรุนชาติระดับนี้ออกมาได้ สามารถทำขายในร้านอาหารเกาหลีเฉพาะทางได้เลยด้วยซ้ำ
แฝดน้องเองก็คิดไม่ตกและไม่เข้าใจพี่ชายตัวเองอย่างยิ่ง พี่ทำหน้าอย่างกับพระที่หลุดพ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง ถึงแล้วซึ่งนิพพานอย่างไรอย่างนั้น
ต้นเหตุน่าจะมาจากแกงเต้าเจี้ยว คิดดังนั้นจึงบอกพี่ชาย
“ผมชิมบ้างนะ ช้อนเดียวพอ”
ความอร่อยกลมกล่อมพาให้หัวใจชุ่มชื่นของน้ำซุประเบิดไปทั่วทั้งปาก
“เฮ้ย?” แฝดน้องอุทาน
มันไม่ใช่รสชาติของแกงเต้าเจี้ยวที่ชิมไปคราวที่แล้วนี่… หรือเขาอาจจะคิดไปเอง
ชักไม่แน่ใจ… ว่าแล้วก็ตักเพิ่มอีกช้อนหนึ่งโดยไม่ทันขอความยินยอมจากพี่ชาย
“ต่างจากคราวที่แล้วจริงๆ ด้วย”
ฝาแฝดทั้งพี่ทั้งน้องเดี๋ยวๆ ก็ทำหน้างง เดี๋ยวๆ ก็นั่งบื้อ
ฝั่งกยองฮานั้นไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะลูกค้ายังคงเข้ามาในร้านไม่หยุดหย่อน และออเดอร์ก็ถูกส่งเข้าครัวอย่างต่อเนื่องยาวเป็นหางว่าว
