วันต่อมา ณ สถาบันทดสอบคุณสมบัติและเทคนิคแห่งประเทศเกาหลี
ปี๊บ…
เสียงดังจากลำโพงเป็นสัญญาณว่า ให้เริ่มการสอบได้
โจทย์ข้อสอบในภาคปฏิบัติครั้งนี้คือ การทำซุปเกี๊ยวและขนมเกลียวกรอบ[1] ให้เวลาสำหรับทำซุปเกี๊ยว 45 นาที และขนมเกลียวกรอบ 30 นาที
ทันทีที่การสอบเริ่มขึ้น ผู้เข้าสอบเกือบ 50 คนก็พร้อมใจกันเคลื่อนไหวมือไม้เป็นระวิง ด้วยความสามารถและทักษะที่ทุกคนมีไม่เท่ากัน ทำให้ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นความแตกต่างของบรรยากาศรอบๆ เคาน์เตอร์ทำอาหารประจำตำแหน่งของแต่ละคน
เสียงพึมพำของผู้เข้าสอบทั้งหลายดังระงมในสถานที่จัดสอบ ทำเอาหูกรรมการคุมสอบคันยุบยิบไปหมด
“เอ่อ ตรงนี้มันต้องทำยังไงนะ”
“จีบแป้งห่อเกี๊ยวมันกี่ซม.หว่า 7 ซม.รึเปล่า”
เสียงกระซิบกระซาบทำให้กรรมการต้องหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากส่งสัญญาณเตือนเบาๆ
“ชู่ว”
ชู่วคำเดียว กลายเป็นตัวเร่งให้แต่ละคนยิ่งทำอาหารด้วยความประหม่าและกดดันยิ่งขึ้น ผู้เข้าสอบเหล่านี้โดนหักคะแนนไปแล้วเรียบร้อย หนึ่งในบรรดาสาเหตุของการถูกหักคะแนนคือ การแสดงอาการรีบร้อนลุกลี้ลุกลน หรือการเผลอทำสีหน้าแสดงความไม่มั่นใจออกมา
ระหว่างนั้น กรรมการคุมสอบก็ถามผู้เข้าสอบชายคนหนึ่งที่กำลังทำซุปเกี๊ยวมันดู
“นี่ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“อ่า เอ้อ คือ…”
ตามขั้นตอนที่ถูกต้อง เมื่อร่อนแป้งสาลีด้วยตะแกรงเสร็จจะต้องค่อยๆ เติมน้ำเกลือ นวดจนแป้งจับตัวเป็นก้อนได้ที่ จึงค่อยนำพลาสติกแรปมาคลุมไว้เพื่อรอให้แป้งได้ที่
แต่ผู้เข้าสอบคนนี้ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นมากเกินไปหรือไม่ ปล่อยให้แป้งเซตตัวโดยลืมห่อพลาสติกแรปเสียอย่างนั้น และด้วยการตอบคำถามอึกๆ อักๆ เหมือนคนติดอ่าง กรรมการคุมสอบจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
ขณะเดินวนไปอีกฝั่งหนึ่ง เขาก็หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียนหมายเลขที่ติดอยู่บนอกของผู้เข้าสอบคนเมื่อครู่ลงไป ถูกหักคะแนนไปอีกหนึ่งคน
บรรยากาศตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม
กรรมการคุมสอบทุกคนเดินสวนสนาม คอยสังเกตและจดบันทึกพฤติกรรมการทำอาหารของผู้เข้าสอบทีละคน จดไปจดมา เวลาสอบก็ผ่านพ้นไปแล้ว 30 นาที
แต่แล้วกรรมการคุมสอบคนหนึ่งก็มาหยุดยืนตรงหน้าผู้เข้าสอบชายอีกคนหนึ่ง พร้อมกับอุทานในใจ
‘หืม ทำเสร็จหมดแล้วเหรอเนี่ย?’
ยังไม่ครบ 45 นาทีดี แต่กลับทำซุปเกี๊ยวมันดูเรียบร้อยแล้ว
ผู้เข้าสอบคนนี้ก็คือ กยองฮา
ในน้ำซุปใสไร้ความขุ่นข้น มีเกี๊ยวมันดูที่จับจีบอย่างงดงามลอยอยู่ 5 ชิ้น ด้านบนประดับด้วยไข่เจียวแผ่นบางสีขาวและทอง เรียงอย่างประณีตเป็นรูปทรงขนมเปียกปูนพร้อมต้นผักชีล้อมชุบไข่
กรรมการคุมสอบรู้สึกฉงนสงสัย จึงโยนคำถามใส่กยองฮา
“ช่วยบอกขั้นตอนการทำให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ”
“ครับ จีบของตัวเกี๊ยวจับเป็นลักษณะกลมขนาด 8 ซม. จากนั้น…”
กยองฮาอธิบายอย่างลื่นไหล กรรมการคุมสอบขมวดคิ้ว พยักหน้าตามช้าๆ
“ถูกต้องเป๊ะทุกขั้นตอน ทำได้ดีมากครับ”
“ขอบคุณครับ”
กรรมการได้คำตอบจากกยองฮาแล้วก็หันหลังกลับ
‘ไม่ประหม่าเสียด้วย ไม่เหมือนมือใหม่เลยสักนิดเดียว’
***
เวลาเดียวกัน ณ ร้านอาหารฮันอุล
อันอิลเทกับชินยองฮีนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยกันอย่างหมองหม่น
“ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้จริงๆ แล้วล่ะว่าต้องทำยังไง” อันอิลเทกล่าวกับชินยองฮี สีหน้าดูมืดครึ้ม
“ยังต้องรอดูสถานการณ์กันอีกสักหน่อยไม่ใช่เหรอคะ” ชินยองฮีพูดอย่างเกรงๆ
“ก็คงอย่างนั้นแหละครับ แต่มันเริ่มแย่ลงทุกทีๆ…”
“คุณกยองฮาบอกว่ากำลังหาวิธีอยู่นี่คะ คงต้องรอดูกันต่อไป”
“นั่นสินะ แต่ผมรู้สึกผิดต่อกยองฮายังไงก็ไม่รู้ ชวนเขามาร่วมกิจการกัน เขาเองก็ตั้งใจทำงานดีแท้ๆ จู่ๆ เรื่องดันกลายเป็นแบบนี้เสียได้” อันอิลเทพูดอย่างห่อเหี่ยว
ชินยองฮียิ่งรู้สึกสลดใจมากกว่าเดิม
“อย่าเพิ่งท้อสิคะ ฉันว่ารออีกไม่นานเราจะต้องมีข่าวดีแน่ๆ ค่ะ”
“… ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็คงจะดี”
“ว่าแต่ ตอนนี้คุณกยองฮาน่าจะกำลังสอบอยู่ คงจะผ่านฉลุยอยู่แล้วสินะคะ”
“กยองฮาน่ะเหรอ เขาต้องทำได้ดีเยี่ยมแน่นอน…”
ชินยองฮีเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าสถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่อย่างมาก
แต่เห็นสภาพของอันอิลเทแล้ว แม้จะฟันธงอะไรไม่ได้เลย แต่เธอก็ยังอยากพูดให้กำลังใจเขาก่อน ด้วยหวังว่า อย่างน้อยคำโกหกสีขาวจะช่วยถนอมไม่ให้สภาพจิตใจเขาตกต่ำไปมากกว่านี้
***
อีกด้านหนึ่ง nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
ร้านซังดุงงีของฝาแฝดนั้นมีลูกค้าเพิ่มขึ้นทุกวันทุกวัน ทุกคนทำงานกันยุ่งหัวปั่น ตอนนี้เพิ่งจะได้เวลาพัก แฝดพี่มีสีหน้าผ่อนคลาย เขาเดินออกจากครัวมายังแคชเชียร์เพื่อถามแฝดน้อง
“สถานการณ์ฝั่งนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“จะเป็นยังไงได้ล่ะ กำลังจะเจ๊งไง” แฝดน้องตอบ
แต่แล้วก็ทำสีหน้าเหมือนยังมีอะไรคาใจ
“ผมรู้สึกแปลกๆ”
“อะไรแปลก”
“หลายวันมานี้ หมอนั่นสิงอยู่แต่ในครัวไม่ออกไปไหนเลย”
“รู้ได้ไงว่าหมอนั่นอยู่ในครัวหรือออกไปไหน …ฮ่าๆ”
เขาไม่ได้หัวเราะหน้าบานไปกับพี่ชาย กลับเถียงขึ้นมา
“รู้เหอะ! ผมมั่นใจว่าไม่เห็นหมอนั่นออกมาจากครัวสักครั้งเดียว หรือมันมีแผนอะไรซุกซ่อนไว้”
“งั้นเหรอ งั้นก็แปลว่ามันตั้งใจทำอาหารอยู่ไงเล่า ไม่แน่มันอาจจะคิดว่าต้องเอาชนะเราให้ได้ ก็เลยกำลังตะเกียกตะกายทำเพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้น ฮ่าๆ”
“คงงั้นล่ะมั้ง”
“แหงสิวะ เงินค่าเช่าร้านฝั่งนั้นกำลังไหลมาเทมาหาฝั่งเราอยู่ไม่เห็นเหรอ ดีไม่ดีคงได้ปิดตายประตูร้านเร็วๆ นี้”
นั่นแหละแฝดน้องจึงค่อยวางใจ หัวเราะกว้างตามคำคุยโตโอ้อวดของแฝดพี่
“ฮ่าๆๆ”
พี่ชายฟังเสียงหัวเราะแล้วก็ยกยิ้มมุมปาก
“พอๆ เลิกหัวเราะ ลูกค้ามาอีกแล้วนั่นน่ะ”
“คร้าบ ยินดีต้อนรับคร้าบ”
“กี่ท่านครับ” น้องชายถามต่อ
“สามคนครับ”
***
กยองฮาสอบเสร็จก็มาที่ร้านสาขารอง
“มีลูกค้าบ้างไหม” เขาถามซุนกุกที่ยืนตรงแคชเชียร์
“ทีแรกคิดว่าจะยุ่ง ปรากฏว่ามีเข้ามาแค่ประปรายครับ”
“อืม งั้นเหรอ… เอ้อ ของมาส่งหรือยัง”
“มาแล้วครับ มาส่งตอนพี่ออกไปสอบพอดีเลยครับ”
“โอเค” กยองฮาสาวเท้าตรงไปที่ครัว
ซุนกุกมองตามกยองฮา พร้อมกับถามไล่หลัง
“พี่กยองฮา ทำข้อสอบได้ไหมครับ”
“อื้อ โชคดีที่มีเราอยู่เลยทำได้ ขอบใจนะ” กยองฮาเหลียวกลับมาตอบ
“ไม่หรอกครับ”
แม้จะกำลังร้อนใจเพียงใด กยองฮาก็ไม่อาจมองข้ามเจตนาดีของซุนกุกที่คอยคิดเผื่อเขาตลอด ส่งเสียงตอบซุนกุกไปแล้ว กยองฮาก็ตรงเข้าครัวทันที
เมื่อเข้ามายืนในครัว เขามองวัตถุดิบที่วางเรียงรายทีละชิ้นอย่างละเอียด
‘ของดีนี่มันดีกว่าจริงๆ ด้วยแฮะ’
กยองฮาเริ่มต้นลงมือจัดการกับวัตถุดิบโดยไม่ปล่อยให้เสียเวลา
หัวหอมของชั่งนยอง ต้นหอมของอิมจาโด พริกของช่องยัง…
เมื่อเตรียมวัตถุดิบเรียบร้อย เขาก็เริ่มต้มแกงเต้าเจี้ยว แววตาของกยองฮาในตอนนี้ แตกต่างจากที่เคยเป็นมาอย่างชัดเจน
ความปรารถนาที่จริงใจ มือที่สัมผัสกับอาหาร และหัวใจที่ทุ่มเทที่เขามีในตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อนมาก กลายเป็นกยองฮาผู้รู้ซึ้งในบทเรียนหลายข้อภายในไม่กี่วัน
แกงเต้าเจี้ยวเกือบจะได้ที่แล้ว
เสียงเดือดปุดๆ ของน้ำซุปผสมผสานกับกลิ่นหอมของแกง กระจายฟุ้งทั่วทั้งครัว กยองฮาใส่เต้าหูลงไปในขั้นตอนสุดท้าย ไม่นานแกงเต้าเจี้ยวก็ต้มเสร็จ
[ระดับฝีมือการทำแกงเต้าเจี้ยวเพิ่มขึ้น]
[แกงเต้าเจี้ยวเลเวล 3 เลื่อนระดับเป็นเลเวล 4]
[แกงเต้าเจี้ยวเลเวล 4 สำเร็จแล้ว]
[แกงเต้าเจี้ยวของผู้มีประสบการณ์ครัว]
ระดับการปรุง: เลเวล 4
.
.
.
…………………………
[1] ขนมดั้งเดิมแบบเกาหลี เอาแผ่นแป้งบั้งตรงกลางบิดเป็นเกลียวแล้วนำไปทอด
