“ลองชิมดูหน่อยสิครับ”
กยองฮาเรียกอันอิลเทกับชินยองฮีให้มานั่งด้วยกัน ตรงหน้าทั้งสองมีแกงเต้าเจี้ยวถ้วยหนึ่ง ร้อนกรุ่นควันขึ้นฉุยไปถึงเพดาน
“ไม่ใช่เวลากินข้าวสักหน่อย ทำไมจู่ๆ ถึงต้มแกงล่ะคะ”
“ก่อนอื่น ลองชิมดูสักคำนะครับ” กยองฮารบเร้า
ชินยองฮียกช้อนขึ้นมา อันอิลเทเองก็ตักแกงมาชิมเหมือนกัน และทั้งสองคนทำหน้าตกใจเบาๆ
“หืม? นี่…”
“อร่อยค่ะ แต่เหมือนรสชาติจะต่างจากที่คุณกยองฮาต้มอยู่เป็นประจำนิดๆ นะ”
ได้ยินดังนั้น กยองฮาจึงถามต่อ
“ในความคิดของหัวหน้า อันไหนอร่อยกว่ากันครับ”
“อืม… นั่นสินะ ฉันบอกไม่ถูก มันคงอร่อยไม่เหมือนกันตามรสที่แต่ละคนชอบ บอกไม่ได้เลยค่ะว่าอันไหนอร่อยกว่ากัน” ชินยองฮีพูดตามความรู้สึก อันอิลเทจึงพยักหน้า
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน รสต่างกันแต่อร่อยทั้งคู่ ว่าแต่ ถามทำไมเหรอ”
“รสแบบนี้ คือแกงเต้าเจี้ยวของร้านซังดุงงีครับ” กยองฮาตอบ
“…ว่าไงนะ”
“อะไรนะคะ”
ทั้งคู่ตกใจจนตากลมโตเหมือนกระต่ายตื่น คนตกใจสองคนมองหน้ากยองฮา ถามขึ้นพร้อมกัน
“เดี๋ยวนะ เธอต้มแกงเต้าเจี้ยวร้านซังดุงงีได้ยังไง”
“นี่คือแกงเต้าเจี้ยวร้านนั้นหรือคะ”
กยองฮาตอบคำถามไปด้วย ยกมือขึ้นเกาหัวไปด้วย
“ทำไปทำมามันก็คล้ายกันไปเองน่ะครับ”
ตกใจกันครู่เดียว ต่างคนต่างก็มีความคิดอื่นแทรกขึ้นมา ทั้งอันอิลเทและชินยองฮีมองกยองฮาด้วยสีหน้ากังวล
“พูดตามตรงนะ ถ้ารสชาติขนาดนี้แล้วราคาถูกกว่า… ร้านเราไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก”
“นั่นสิคะ เดิมทีฉันมั่นใจลึกๆ ว่าแกงเต้าเจี้ยวของคุณกยองฮาอร่อยกว่าแน่นอน แต่ถ้าของฝั่งนั้นมีรสชาติแบบที่ชิมอยู่ล่ะก็… ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน”
กยองฮาตอบรับคำวิจารณ์ของทั้งคู่ด้วยแววตาเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม
“ไม่ว่ายังไง ผมจะหาวิธีให้ได้ครับ”
“ขอบใจนะ ฉันรู้ว่าเธอทำได้!”
“คุณกยองฮาคะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ บอกเลยนะคะ”
“ครับ”
ณ เวลานี้ทุกคนได้แต่ฝากความหวังไว้ที่กยองฮา
ไม่มีใครรู้ว่าจะช่วยเหลือเขาได้อย่างไร จะใช้วิธีใดมารับมือ และใช่ว่าตัวเขาจะหาวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว กยองฮาเพียงแต่มองสูตรแกงเต้าเจี้ยวของร้านซังดุงงี จากนั้นลองทำตามออกมาเท่านั้น ด้วยความที่เลเวลเท่ากัน จึงทำออกมาได้ง่ายๆ แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลับกลายเป็นสถานการณ์ที่ไม่รู้จะเอาชนะรสชาติที่แตกต่างกันเพียงน้อยนิดนี้อย่างไรดี
เมื่อคุยกันจบแล้ว กยองฮาก็ไปยังฮันอุลสาขารองทันที เขาคิดตลอดทางว่า เขาจะต้องหาวิธีให้จงได้…
***
หลายวันผ่านไป
ตั้งแต่วันนั้นร้านก็ได้รับผลกระทบจากร้านซังดุงงีมากขึ้นทีละนิด ลูกค้าต่างก็หันหน้าไปเข้าร้านซังดุงงีของฝาแฝดกันหมด อันอิลเทกับชินยองฮีจึงยิ่งรู้สึกนั่งไม่ติดที่เข้าไปใหญ่
แต่สำหรับกยองฮานั้นไม่ใช่
ผ่านมาหลายวันก็จริงและตอนนี้เขาก็ยังคงหาคำตอบไม่เจอ ทว่า เขายังไม่ยอมแพ้ หลังเลิกงานกลับบ้าน เขามุ่งมั่นดิ้นรนทำอาหารต่อไป เพราะนอกจากเพียรพยายามอย่างต่อเนื่องไม่ย่อท้อ ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว
วันนี้ก็เช่นกัน
แม้จะพ้นช่วงเวลาอาหารกลางวันมาพักใหญ่ๆ กยองฮาก็ยังคงง่วนทำอาหารอยู่ในครัวเช่นเดิม น่าจะเป็นเพราะเอาแต่ทำอาหารอยู่อย่างนั้นติดๆ กันตลอดหลายวัน กยองฮาจึงดูอ่อนล้าเป็นครั้งแรก เขาบ่นอุบในใจ
‘ฟู่ว… ฉันจะเอาชนะด้วยความเพียรนี่แหละ คอยดู!’
ก่อนหน้านี้ตอนม้วนข้าวห่อสาหร่ายก็เป็นเช่นเดียวกัน เขาล้มเหลวมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ความพยายามและการเอาใจใส่ด้วยหัวใจอย่างแท้จริง สุดท้ายเขาก็ฝ่าฟันวิกฤติย่อมๆ ครั้งนั้นมาได้ กยองฮามองว่าวิกฤติที่กำลังเผชิญอยู่ ณ ปัจจุบันก็ไม่ต่างกัน
อีกทั้งเขายังคิดวิธีอื่นที่จะใช้ล้มคู่ต่อสู้อย่างคู่แฝดให้ได้นั้นไม่ออก ได้แต่มุ่งมั่นต่อไป สะสมทักษะและปั้นระดับฝีมือให้สูงยิ่งขึ้นไปอีก
ไม่นาน… ความพยายามก็เหมือนจะเป็นผล
กยองฮาต้มแกงเต้าเจี้ยวเสร็จไปอีกหนึ่งถ้วย
[ระดับฝีมือขึ้นสู่ขั้นสุดยอดแล้ว]
[แกงเต้าเจี้ยวเลเวล 3 สำเร็จแล้ว]
.
.
.
* ผลประเมิน: ลองใช้วัตถุดิบสดๆ ใหม่ๆ ดูบ้างดีไหม
“หือ… หมายถึงอะไร”
เช่นเดียวกับครั้งก่อน บรรทัดที่ดึงดูดสายตากยองฮามากที่สุดคือ ข้อความหลังคำว่าผลประเมิน ตอนเขาได้ขึ้นเลเวล 3 ก็มีผลประเมินขึ้นมาให้อ่านเช่นกันโuเวลกูดoทคoม
‘บริบทหน้าหลังไม่มีมาให้ บอกแค่ว่าให้ใช้วัตถุดิบสดใหม่งั้นเหรอ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ใช้ของสดใหม่มาตลอดนี่หว่า’ เกิดคำถามขึ้นในใจอย่างช่วยไม่ได้
คราวก่อนกยองฮาสั่งพ่อค้าขายวัตถุดิบไว้ว่า ให้คัดเอามาแต่เฉพาะของสดใหม่ผิวตึง จึงไม่เคยมีปัญหาเกี่ยวกับคุณภาพวัตถุดิบอีกเลยนับแต่นั้น
กยองฮาลองต้มแกงเต้าเจี้ยวใหม่อีกถ้วยหนึ่งด้วยความสงสัยว่า ถ้าใช้แต่วัตถุดิบที่สดที่สุดแล้วใหม่ที่สุดเท่านั้น มันจะออกมาเป็นอย่างไร
‘ถ้าถ้วยนี้ยังไม่ใช่ แล้วไอ้วัตถุดิบสดใหม่ที่ว่ามันคืออะไรล่ะเนี่ย’
ไม่นานก็ได้แกงเต้าเจี้ยวระดับสุดยอดอีกถ้วยหนึ่งแต่ไร้วี่แววเลเวลอัพ ช่างเป็นผลประเมินที่ทำให้อยากจะอกแตกตายเหลือเกิน คำตอบก็ไม่บอกมาให้ชัดๆ แล้วยังพาให้ความคิดในหัวกยองฮาต้องตีกันจนยุ่งเหยิง
กยองฮาถอนหายใจหนักๆ ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี คิดแล้วก็คิดอีก อึดอัดเสียจนได้แต่ยืนบื้อ นิ่งมองบรรดาผักอยู่เนิ่นนาน
แต่แล้ว จู่ๆ ก็มีฉากเหตุการณ์วันก่อนวิ่งปรู๊ดผ่านสมองไป โปรยคำใบ้บางอย่างทิ้งไว้ให้
‘หรือว่า… หัวหอมพันธุ์ดีจะเป็นวัตถุดิบสดใหม่ตามโจทย์?’
เขานึกถึงคำพูดของคุณลุงพ่อค้าที่ว่า ‘ถึงอย่างนั้น หัวหอมนี่ก็พันธุ์ดีที่สุดเลยนะ’
กยองฮาเริ่มสงสัย จึงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรฯ ไปหาพ่อค้าขายวัตถุดิบ
[เถ้าแก่โก มีอะไรจะสั่งเพิ่มรึ]
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คือว่าก่อนหน้านี้มีครั้งหนึ่งผมเคยบอกว่าวัตถุดิบมันไม่สด ขอให้เปลี่ยนมาให้ใหม่น่ะครับ จำได้ไหม”
[ก่อนหน้านี้เหรอ… เอ้อๆ ใช่ มีๆ หรือว่าของไม่สดอีกแล้ว วันนี้ก็ให้แต่ของใหม่ๆ ทั้งนั้นเลยนะ]
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมหมายถึงหัวหอมคราวนั้น ที่ลุงบอกว่ามันแพงๆ น่ะครับ ลุงเอามาจากไหนเหรอครับ”
[หัวหอม? อ๋อ นั่นเรียกหัวหอมชั่งนยอง[1]เป็นของพิเศษประจำจังหวัดน่ะ]
“หัวหอมชั่งนยองหรือครับ โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมขอเช็คอะไรหน่อย อีกเดี๋ยวจะโทรฯ ไปใหม่นะครับ”
[ได้ๆ]
หลังจากวางสาย กยองฮาก็ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับหัวหอมชั่งนยองทันที และก็เป็นไปตามที่พ่อค้าพูดไม่มีผิด มันคือหัวหอมที่คุณภาพดีที่สุดจริงๆ ตอนนี้เขาต้องลงมือพิสูจน์ด้วยตัวเองและไปหามาลองทำดู แต่มันยังไม่จบแค่นี้
ปัญหาต่อไปคือ ราคาวัตถุดิบและระยะทาง เขาจะเอาปัญญาที่ไหนถ่อไปถึงชั่งนยอง…
กยองฮาร้อนใจดังไฟเผา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องรีบเตรียมพร้อมให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นร้านจะต้องสูญเสียหนักกว่านี้แน่
พูดให้ชัดเจนก็คือ วัตถุดิบมีผลและมีความสำคัญระดับนั้นเลยทีเดียว
ก่อนหน้านี้ก็เช่นกัน เขาต้องหันมาใช้วัตถุดิบออร์แกนิคเมื่อได้ขึ้นเลเวล 3 แต่ปัญหาที่ไม่อาจมองข้ามได้ก็คือ ราคาของวัตถุดิบ พวกผลิตภัณฑ์ประจำจังหวัด ถ้าหากินอยู่ในจังหวัดนั้นก็คงจะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าซื้อจากที่อื่นล่ะก็ ราคาน่าจะเอาเรื่องแน่นอน…
กยองฮาลองเสิร์ชดูราคาวัตถุดิบต่างๆ ในอินเทอร์เน็ตไว้ล่วงหน้าอย่างละเอียดก่อนจะกดโทรฯ ไปหาพ่อค้าอีกหน
‘อืม… หัวหอมต้องของชั่งนยองต้นหอมต้องของอิมจาโด[2] แครอทต้องของยอจู[3]…’
เขาค้นข้อมูลยิบย่อยเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์พิเศษประจำจังหวัดอยู่เป็นครึ่งค่อนชั่วโมง ทำแม้กระทั่งจดโน้ตเพื่อกันลืม
“น่าจะพอไปได้นะเนี่ย…”
คำนวณราคาแล้วไม่ได้แพงจนทิ้งห่างจากวัตถุดิบที่ใช้ประจำอย่างที่คาดไว้ ฉะนั้นตอนนี้ก็เหลือแค่ต่อรองปรับราคากับพ่อค้าให้ลงตัวเท่านั้น
กยองฮาเช็คราคาวัตถุดิบและข้อมูลอื่นๆ เสร็จ แทนที่จะโทรศัพท์ เขากลับเลือกส่งข้อความไปให้พ่อค้าขายวัตถุดิบแทน
ไม่ต้องถึงขนาดโทรฯ ไปก็ได้ หากคุณลุงพ่อค้าได้รับข้อความ อย่างไรเสียก็ไม่ปฏิเสธกยองฮาแน่นอน เพราะราคาวัตถุดิบที่จะสั่งนั้นสูงขึ้น แถมจากนี้ต้องใช้ทั้งสองร้านคือสาขาหลักและสาขารอง ลุงแกได้กำไรเห็นๆ อยู่แล้ว
ไม่นานก็ได้ข้อความตอบกลับมาจากคุณลุงพ่อค้า
[จะจัดให้ตามนี้เลยครับ แต่มีข้อแม้ว่าถ้าเปิดสาขาสามเมื่อไหร่ ต้องสั่งของเพิ่มอีกเยอะๆ ด้วยล่ะ]
‘เรียบร้อย’
สำหรับกยองฮา วันนี้เขาได้บทเรียนยิ่งใหญ่มาสองข้อ
ข้อแรก ต่อไปนี้ต้องหมั่นศึกษาเพิ่มพูนทั้งประสบการณ์และความรู้ให้มาก ต่อให้รู้สูตรอาหารและระดับเลเวลของฝาแฝด แต่สักวันก็ต้องมีอะไรที่เลเวลสูงกว่าโผล่ออกมาแน่ เหนือฟ้ายังมีฟ้าเสมอ ทว่า เขาจะเดินหน้าอย่างค่อยเป็นค่อยไป อย่างน้อยก็ต้องให้ฮันอุลทั้งสองสาขามั่นคงในระดับหนึ่งก่อน…
ข้อที่สอง ต้องบริหารทรัพยากรคนและการใช้วัตถุดิบอย่างรอบคอบกว่านี้ กระทั่งแครอทก็ควรต้องชิมเพื่อตรวจสอบรสชาติด้วยตัวเอง นอกจากนี้พวกบทเรียนที่ผ่านมาแล้วทั้งหลายต้องตกผลึกและคอยระลึกไว้ไม่ให้ลืมด้วย
กยองฮาสัญญากับตัวเองเช่นนั้น ระหว่างเฝ้ารอให้สินค้าพิเศษเดินทางมาถึง…
……………………
[1] จังหวัดชั่งนยอง อยู่ในเขตคยองซังนัม (ทางตะวันออกเฉียงใต้ของเกาหลี)
[2] อิมจาโด อยู่ในเขตชอนลานัม (ตะวันตกเฉียงใต้)
[3] ยอจู อยู่ในเขตคยองซังโด (ภาคกลาง)
