ณ ร้านอาหารฮันอุล สาขารอง
ก่อนเปิดร้าน กยองฮายืนอยู่หน้าโต๊ะแคชเชียร์มองพนักงานทุกคน จากนั้นกล่าวด้วยเสียงทุ้มหนัก
“ผมขออนุญาตแจ้งเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะครับ วันนี้ฮันอุลสาขารองเปิดมาเป็นวันที่ 25 แล้ว ผมยังเห็นความพลาดผิดเล็กๆ น้อยๆ อยู่ ทั้งในฝั่งห้องอาหารและฝั่งครัว แน่นอนว่าคนทำงานยังไงก็มีพลาดกันได้ อันนี้ผมเข้าใจ แต่ที่อยากบอกทุกคนก็คือ จะเรียกว่าเป็นความผิดพลาดก็ไม่ถูกเสียทีเดียว มันอยู่ที่ความเอาใจใส่… เอาใจเขามาใส่ใจเราครับ ไม่ใช่ว่าคนอื่นทำพลาดปุ๊บ เรามองเหยียด คนอื่นทำพลาดบ่อยเข้า เราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือคิดว่าเราเก่งเราดีแล้วไปแสดงออกกับคนอื่นตามอำเภอใจ… ผมเชื่อว่าถ้าเราทำงานด้วยกันแบบที่ทุกคนใช้หัวใจที่อบอุ่นคิดเผื่อกันและกัน เราจะสามัคคีกันได้แน่นอนครับ… ฉะนั้นไม่ว่ากายหยาบจะอ่อนล้าแค่ไหน ข้างในใจเราจะมีความสุข ขอให้ทุกท่านคิดถึงเรื่องนี้เอาไว้เสมอนะครับ… สุดท้ายนี้ ช่วยออกมารับชุดฟอร์มกับป้ายชื่อของแต่ละคนด้วยครับ”
สมาชิกทุกคนฟังแล้วพยักหน้าหงึกๆ เดินออกไปรับชุดเครื่องแบบและป้ายชื่อของตน เมื่อเรียบร้อยแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเพื่อเปิดร้าน เหลือเพียงซุนกุกที่ยังถือชุดเครื่องแบบกับป้ายชื่อไว้ในมือ เขาเดินเข้าไปหากยองฮา
“พี่กยองฮา ไม่สิ จากนี้ต้องเรียกเถ้าแก่สินะครับ”
ฟังแล้วมันจั๊กกะจี้พิลึก กยองฮาแก้เขินด้วยการบอกว่า “เรียกว่าพี่ก็พอแล้ว ว่าแต่ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“คือ ถ้าผมอยากขอเป็นพนักงานประจำ จะได้หรือเปล่าครับ”
“จู่ๆ ทำไมอยากเป็นพนักงานประจำล่ะ” กยองฮาถาม
“จริงๆ แล้ว ผมรู้สึกว่างานที่ทำตอนนี้สนุกดีครับ ทำไปทำมา พอเป็นแค่พาร์ทไทม์แล้วเวลามันสั้นไปหน่อย ค่าจ้างผมก็แอบอยากได้เพิ่มอีกนิด แต่เหตุผลหลักคือ พี่ดูแลผมดีมาก ผมทำงานกับพี่แล้วสบายใจครับ”
กยองฮาครุ่นคิด
ซุนกุกทำงานร่วมกับกยองฮามาตั้งแต่ยังอยู่ร้านฮันอุลสาขาหลัก หน้าตาของเขาก็ทำนองเดียวกับชื่อนั่นแหละที่ดูอ่อนโยนจริงใจ เหมาะกับงานด้านการบริการมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์การทำงานในฝั่งห้องอาหารมากที่สุดในร้าน จากมุมมองของกยองฮา เขาตอบได้ทันทีว่าซุนกุกเป็นที่ต้องการในฐานะพนักงานแน่นอน แต่เขาจำเป็นต้องปรึกษาเรื่องนี้กับอันอิลเทก่อนตัดสินใจ แม้ทั้งคู่จะร่วมกิจการกัน แต่พนักงานประจำกับพนักงานพาร์ทไทม์นั้นเงินเดือนต่างกันไม่น้อย
ณ วันนี้ที่ร้านกยองฮามีการจ้างพนักงานเสิร์ฟ เขาก็ต้องคิดเรื่องการบริหารค่าแรงด้วย
“ขอปรึกษากับเถ้าแก่ก่อน แล้วพี่จะมาบอกนะ”
“รับทราบครับ ว่าแต่ชุดฟอร์มนี่ฝ่ายไหนจัดซื้อมาเหรอครับ ดีไซน์ก็ดี สีก็สวย”
“ได้ยินว่าสวยแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เอาล่ะ ซุนกุก เราช่วยซองช่อลกับมินซูเตรียมเปิดร้านดีๆ อยู่นี่ก่อนนะ พี่ไปสาขาหลักแป๊บเดียวเดี๋ยวมา”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ไปกลับระวังด้วยครับพี่”
“อื้ม”
ตอนนี้กิจวัตรประจำวันของกยองฮาเริ่มจะเหมือนหนูถีบจักรเข้าไปทุกที
เขาทดลอง ลงมือทำ และเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา อะไรที่เป็นการช่วยเหลือร้านแล้วพนักงานทุกคนได้รับความสะดวกสบายไปด้วยนั้น เขาเตรียมลงทุนลงแรงอย่างไม่รู้จักคำว่าเสียดายแม้แต่น้อย เพราะทั้งหมดคือการกรุยทางไปสู่ความสำเร็จ
ทว่า เขาก็ไม่ได้รีบร้อนจะคว้าทุกๆ อย่างเอาไว้ในคราวเดียว เขาคิดจะเคี้ยวทีละคำทำทีละอย่าง ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นไปทีละก้าว…
ลักษณะนิสัยที่บ่งบอกความเป็นกยองฮาชัดๆ เลยก็คือ การมีความเอาใจใส่และการนึกถึงผู้อื่น เรื่องนี้กยองฮาไม่เคยลืม เขาระลึกอยู่เสมอว่าได้รับความเอาใจใส่และน้ำใจจากอันอิลเทแค่ไหน ฉะนั้นจึงอยากตอบแทนพระคุณเมื่อทำได้ นอกจากนั้นเขายังเอาใจใส่ต่อความสำเร็จในหนทางของตนด้วย…
***
เวลาเดียวกัน ณ ร้านฮันอุล สาขาหลัก
ชินยองฮีกับอันอิลเทเตรียมตัวเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ยืนสนทนากันอยู่หน้าแคชเชียร์
“เป็นปลื้มขนาดนั้นเชียวหรือคะ?” ชินยองฮีอดถามอันอิลเทที่กำลังยิ้มกริ่มอย่างพออกพอใจไม่ได้
“ให้ผมพูดอีกรอบ ก็จะกลายเป็นพูดพร่ำไปน่ะสิ ฮ่ะฮ่า”
นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้เห็นอันอิลเทหัวเราะเต็มเสียงอย่างนี้ ทุกคนเพียงคาดเดาและคาดหวังให้ทั้งสาขาหลักและสาขารองไปได้ดี แต่พอมันกลายมาเป็นความจริงขึ้นมา อันอิลเทก็ดูเหมือนคนที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา ประหนึ่งมุมปากโค้งขึ้นไปแขวนติดกับหูแล้วอย่างถาวร
ชินยองฮีหันไปเห็นกยองฮาที่กำลังจะเข้ามาในร้าน จึงหันไปบอกอันอิลเท
“อ๊ะ มาโน่นแล้วค่ะ”
“จริงด้วย”
กยองฮาเปิดประตูเดินเข้ามา พลางส่งเสียงทักทาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี เหนื่อยหน่อยนะ ขอบใจมาก!”
“คุณกยองฮา มาแล้วเหรอคะ”
เมื่อทักทายกันและกันจนครบแล้ว กยองฮาก็เอาชุดเครื่องแบบพร้อมถุงสีดำที่มีป้ายชื่ออยู่ด้านในวางลงบนโต๊ะตัวที่ว่าง อันอิลเทมองตาม
“นี่อะไรเหรอ” เขาถาม
“ชุดฟอร์มกับป้ายชื่อครับ”
ชินยองฮีฟังสองคนโต้ตอบกัน จึงถามขึ้นบ้าง
“เอ๊ะ ซื้อมาเพราะอยากให้พวกเราใส่เหรอคะ”
“ใช่แล้วครับ มีชุดฟอร์มพร้อมป้ายชื่อของพนักงานครัวกับพนักงานเสิร์ฟพาร์ทไทม์ด้วยครับ”
“เธอเป็นคนซื้อทั้งหมดนี่เลยเหรอ” อันอิลเทถามต่อ
“ครับ”
“ซื้อมาถูกจังหวะดีมาก ฉันเองก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน…”
“งั้นก็พอดีเลยครับ หรือผมควรถามเถ้าแก่ก่อนซื้อ หรือว่า…”
“ไม่ต้องๆ เรื่องแค่นี้เธอตัดสินใจเองได้เลย”
“ครับผม”
ระหว่างนั้น ชินยองฮีก็เอาเครื่องแบบขึ้นมากางทาบ
“ชุดเรียบร้อย ดูดีมากเลยนะเนี่ย”
“ขอบคุณครับ คิดว่าใส่ทำงานแล้วคงดูสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบดีเลยซื้อมาน่ะครับ” กยองฮาตอบ
“ดีงามมากค่ะ”
การให้พนักงานได้สวมชุดเหมือนกัน เป็นวิธีสร้างความรู้สึกว่าตนคือส่วนหนึ่งขององค์กรได้เป็นอย่างดี และป้ายชื่อยังเป็นสิ่งที่ช่วยเสริมให้เกิดสำนึกรับผิดชอบอีกด้วย
“ทั้งหมดนี้ซื้อมาเท่าไหร่ล่ะ เธออุตส่าห์ใส่ใจหามาให้ ฉันก็ต้องเป็นคนจ่ายสิ” อันอิลเทหันมาถามกยองฮา
กยองฮารีบโบกไม้โบกมือ
“ไม่ต้องหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง เทียบกับที่เถ้าแก่ทำให้ผม…”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นบุญคุณอะไรหรอกนะ แต่เอาเถอะ ขอบใจมาก” อันอิลเทตอบแล้วก็ไม่ได้ชวนคุยต่อ
ชินยองฮีส่งสัญญาณมือให้กยองฮา
“คุณกยองฮา ตามฉันมาที่ครัวสักครู่ได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เธอกระซิบ
กยองฮาเดินตามเธอไปเงียบๆ เมื่อถึงหน้าครัว ชินยองฮีก็ทำท่าสอดส่องมองซ้ายมองขวา ก่อนจะพูดเสียงเบาโนiวลกูดอทคอม
“ไม่รู้ฉันจะพูดดีไหมนะ…ที่จริงแล้วจีฮยอนน่ะ ชอบคุณกยองฮามากนะคะ ตั้งแต่ก่อนเธอจะลาออกไปแล้วล่ะ… รู้ใช่ไหมคะ”
“อะไรนะครับ” กยองฮาหน้าเหวอ พูดอะไรไม่ออก
“ตายจริง ไม่รู้เหรอคะเนี่ย หนูจีฮยอนน่ะ… โถ่ ฉันไม่น่าพูดเลย ขอโทษนะคะคุณกยองฮา เหมือนเอาเรื่องมาโยนให้คุณต้องคิดเพิ่ม”
กยองฮายังคงเหวออยู่เช่นเดิม
‘เพราะว่าชอบเรา ก็เลยไม่ติดต่อมาเลยงั้นเหรอ’
ชินยองฮีมองกยองฮา ก่อนจะพูดต่อ
“อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ ฉันแค่พูดตามสัญชาตญาณของลูกผู้หญิงน่ะค่ะ! ยังไงก็แล้วแต่ ตั้งใจทำงานนะคะ พบกันอีกทีตอนบ่าย”
“ครับ”
ชินยองฮีเดินออกไปแล้ว
กยองฮากำลังไล่เรียงความทรงจำเกี่ยวกับจีฮยอน
‘ตลอดมาจีฮยอนก็แค่น้องสาวที่น่ารักเป็นกันเอง… เพราะแบบนี้ตอนลากันเลยดูเศร้าๆ ใช่หรือเปล่านะ’
เขาคิดต่ออีก แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า
“ถึงยังงั้นก็เถอะ ตอนนี้ต่อให้เป็นความจริงเราก็คงปฏิเสธอยู่ดี! ถ้าในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าบุพเพสันนิวาสล่ะก็ วันหน้าคงได้เจอกัน”
***
ณ ร้านซางดุงงีของฝาแฝด สาขา 4
“พี่ ถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ต่อไปเราสบายแน่!”
“ยัง ยังต้องรอดูไปอีกสักเดือนก่อน” แฝดพี่ตอบอย่างใจเย็น
ร้านของคู่แฝดเปิดมาได้ 4 วันแล้ว กิจการราบรื่นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด
เนื่องด้วยแฝดน้องฉลาดพูดให้ลูกค้ารู้สึกน้ำลายสอจนต้องเดินเข้าร้าน และช่วงโปรโมชั่นแบบนี้ อาหารก็ราคาถูกกว่าร้านฮันอุลตั้งพันวอน เทียบกับมาตรฐานของร้านอาหารตามสั่งแล้ว ถือว่าเป็นการลดราคาที่เรียกว่าใจป้ำไม่น้อย
ปัญหาคือ นี่เพิ่งผ่านมาแค่เดือนเดียว
“แต่พี่ พ้นหนึ่งเดือนไปแล้วเราต้องกลับมาคิดราคาตามเดิมไม่ใช่เหรอ?”
แฝดพี่นิ่งคิดอยู่นาน
“ก็ต้องอย่างนั้นแหละ ลดราคาไปตลอดได้ที่ไหนเล่า!”
“งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ”
แฝดพี่คิดอย่างจริงจังอีกครั้ง
“ก็ต้องลงทุน”
“ลงทุนยังไง”
ความคิดของคนพี่เป็นแบบนี้
เขาวางแผนจะใช้วิธีที่ร้านฮันอุลไม่ใช้ นั่นก็คือ ประโคมอีเวนท์ทุกๆ เดือน
มกราคมใช้โอกาสวันขึ้นปีใหม่ลดราคาซุปแป้งต็อกลงครึ่งหนึ่ง กุมภาพันธ์แจกช็อกโกแล็ต มีนาคมก็แถมขนมหวานหรือลูกอม… ยังไม่หมดแค่นี้ ลูกค้าคนไหนยื่นคูปองโอเด้งที่โหลดมาจากเว็บไซต์ร้าน ก็จะได้โอเด้งฟรีคนละไม้สองไม้ด้วย เพราะความจริงแล้วราคาต้นทุนของโอเด้งนั้นต่ำมาก โปรโมชั่นเช่นนี้สามารถทำได้สบาย
นอกจากนี้ เขาคิดแม้กระทั่งจะลดราคาตัดหน้าร้านฮันอุลลงอีกสักห้าร้อยวอน
“การให้ที่ยิ่งใหญ่แสดงถึงจิตใจที่กว้างขวางไง เดือนมกราน่ะ… อาหารราคาถูก แค่ให้ลูกค้าประทับใจเล็กๆ น้อยๆ ขี้คร้านจะรีบมากัน แถมแกเองก็ดูแลลูกค้าดี เป็นงานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
คนน้องพยักหน้าต่อเนื่อง
“ฟังดูดีมากเลย แต่เราใช้วิธีนี้ไปแล้วตอนเปิดสาขาแรกไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ เอาตามนี้แหละ เปลี่ยนป้ายล่วงหน้าหนึ่งเดือน ปรับมาทำอีเวนท์ ตอกฝาโลงไปเลย”
“พี่ แล้วถ้า… ถ้ามันเกิดไม่เวิร์คขึ้นมาล่ะ…” คนน้องเอียงคอถาม
“ขอพูดแบบสั่วๆ เลยนะ รสชาติอาหารอร่อยพอกัน ยังไงความน่าจะเป็นที่ลูกค้าจะเข้าร้านเราน่ะมีมากกว่าอยู่แล้ว หรือถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ยังมีวิธีอื่นอีกเยอะแยะ ดูกันไปยาวๆ ไอ้น้อง เราแค่ต้องใช้เวลา เดี๋ยวบอกกันปากต่อปากเมื่อไหร่ ร้านเราก็ดังเอง” คนพี่ตอบด้วยสีหน้ายับย่น
ฟังที่พี่ชายอธิบาย น้องชายก็มองแล้วพยักหน้าตาม ไม่พูดอะไรต่อแม้สักคำ
