ร้านปิดแล้ว กยองฮากำลังจะเลิกงานกลับบ้าน
“ตอนนี้สาขารองเตรียมการใกล้เสร็จแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงวันเปิดร้านแล้วสิ” อันอิลเทพูดพลางแย้มยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม
“ครับ วันก่อนผมแวะเข้าไปดูทีหนึ่ง ตกแต่งภายในเหมือนจะเสร็จหมดแล้วล่ะครับ”
“งั้นเหรอ เธอเข้าไปดูอีกรอบหลังจากที่ไปกับฉันครั้งนั้นสินะ”
กยองฮาวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วว่า สิ่งที่ตนต้องทำมีอะไรบ้างเมื่อร้านสาขารองเสร็จ…
“อ้อ แล้วก็… เธอมีใบขับขี่ใช่ไหม”
“มีครับ สอบไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าเกณฑ์ทหารแล้วครับผม”
“แล้วไป ที่กลัวว่าเธอจะยังไม่มีใบขับขี่ ไม่ใช่อะไรหรอก อีกหน่อยเธอคงต้องไปๆ กลับๆ ระหว่างสาขารองกับสาขาหลัก ถ้ามัวแต่ขึ้นรถสาธารณะคงใช้เวลานาน ฉันจะถือโอกาสนี้ซื้อรถสักคันไว้ให้ขับนะ ฉันซื้อเพราะเรื่องการดูแลร้านเพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจ… ขับให้ฉันหน่อยก็แล้วกัน” อันอิลเทพูดอย่างเป็นกังวลนิดๆ
เหมือนกยองฮาจะรับรู้ความนัยได้ จึงตอบอันอิลเทไปอย่างจริงใจ
“ขอบพระคุณครับ ผมจะจำไว้เสมอว่า ไม่ใช่แค่ทำให้ดีที่สุด แต่ต้องทำให้สุดความสามารถครับ”
“อืม… ไม่ต้องขอบคุณอะไรนักหนาหรอกน่า จากนี้เราเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกันแล้วไม่ใช่หรือไง!”
อีกครั้งที่กยองฮากลับบ้านด้วยหัวใจอบอุ่นเพราะความเอื้อเฟื้อของอันอิลเท
***
วันต่อมา
“ฝนยังตกหนักอยู่เลยนะครับ ถึงว่า ร้านโล่งเชียว” กยองฮาที่กลับมาจากห้องน้ำเปรยขึ้นกับชินยองฮี
“เวลาฝนตกก็แบบนี้แหละค่ะ เหมือนจะตกตั้งแต่เช้ามืดเลยนะเนี่ย…”
“ดื่มชาอุ่นๆ กันสักแก้วสิคะ” จองซุนที่ยืนมองทั้งคู่อยู่จึงเสนอขึ้น
ตอนนี้ร้านกำลังเงียบ ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน จองซุนแอบไปเตรียมชาร้อนมาให้
“ขอบคุณนะคะ”
“จะดื่มให้เรียบเลยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดี”
ตั้งแต่ยอดขายพุ่งสูงขึ้น นี่นับเป็นครั้งแรกที่ความสงบแวะเวียนมาเยี่ยมร้าน ทว่า อันอิลเทที่ยืนอยู่ตรงแคชเชียร์กลับไม่รู้สึกสงบเท่าไรนัก ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนมีความเสียดายบางอย่างฉาบเอาไว้ เขามองเหม่อไปยังโต๊ะที่จีฮยอนกำลังเติมทิชชู่ลงกล่อง
‘ตั้งใจทำงานดีจริงๆ เด็กคนนี้… วันสุดท้ายแล้วสินะ’
วันนั้นที่จีฮยอนไปดูหนังกับกยองฮา ระหว่างทางกลับบ้าน เธอตัดใจสินเด็ดขาดแล้วว่า จะต้องคุมความหวั่นไหวที่มีต่อกยองฮาให้ได้… เพื่อความฝันและเป้าหมายของตน
จีฮยอนเก็บซ่อนความรู้สึกที่เธอมีอยู่ฝ่ายเดียวเอาไว้ ให้มันกลายเป็นความทรงจำอันแสนงดงาม…
ช่วงที่อันอิลเทกำลังคิดโน่นคิดนี่ จีฮยอนที่เติมทิชชู่จนเต็มเรียบร้อยก็เดินเข้ามาหาที่แคชเชียร์ ถามด้วยน้ำเสียงสดใส “เถ้าแก่ ไม่ทราบว่ามีร่มให้ยืมไหมคะ”
“มีๆ ฝนตกขนาดนี้ไม่พกร่มมาด้วยเหรอ”
“ตอนหนูออกจากบ้านมันไม่ตกค่ะ แต่พอถึงร้านดันตกใหญ่เลย”
“อ้าวเหรอไม่เป็นไร ยังไงในห้องเก็บของก็มีเยอะแยะ ก่อนกลับบ้านก็เอาไปสักคันนะ”
“ขอบคุณค่า”
ตอนที่จีฮยอนทำท่าจะหันหลังกลับไปนั้น อันอิลเทเห็นแล้วก็รู้สึกได้ว่าเธอดูเศร้าๆ ไม่รู้ทำไม
“หนูจีฮยอน ฉันมีอะไรจะพูดด้วย มาทางนี้เดี๋ยวสิ…”
ไหนๆ ก็คุยกันแล้ว อันอิลเทจึงคิดจะบอกลาไว้ล่วงหน้าเสียเลย ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้า จีฮยอนจะได้ไม่ต้องว้าวุ่นใจมากไปกว่านี้
“ค่ะ” จีฮยอนขานรับ
อันอิลเทมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น
“วันนี้วันสุดท้ายใช่ไหม ขอบใจนะที่เหนื่อยด้วยกันมาตลอด ฉันควรจัดเลี้ยงส่งให้สักครั้ง… โทษทีนะ”
“ไม่เลยค่ะ หนูต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ”
“เอาล่ะ ฉันคงไม่พูดยาว… คราวหน้าถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาเที่ยวมาเล่นที่นี่บ้างก็แล้วกัน ฉันไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไร แต่ก็ขอให้สิ่งที่ตั้งใจจะทำประสบความสำเร็จอย่างที่หวังนะ” อันอิลเทกล่าว
คำอวยพรสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความจริงจากใจจนจีฮยอนรู้สึกได้ เธอพยายามซ่อนความรู้สึกอย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ค่ะ ทุกๆ คนดีกับหนูมากจริงๆ หนูจะเก็บไว้ในความทรงจำไปนานๆ เลยค่ะ”
“ดี… ถ้าอย่างนั้นไปลาคนที่ครัวแล้วก็ออกกะได้เลย”
“ออกกะเหรอคะ”
“อื้ม ทำมาเยอะแล้วล่ะวันนี้…”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปลาทุกคน แล้วขอออกกะเลยนะคะ”
“ได้”
จีฮยอนเดินไปทางครัว บ่นอุบในใจ
‘บอกลาครั้งสุดท้ายทำไมมันยากอย่างนี้!’
เมื่อนึกย้อนไปถึงภาพที่ทุกคนดูแลเธออย่างอบอุ่น หัวใจก็จุกแน่นขึ้นมา
เอาเข้าจริงพอเดินถึงหน้าครัว จีฮยอนกลับไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าไป เอาแต่เดินวนไปเวียนมาอยู่แถวนั้น ประจวบเหมาะกับที่กยองฮาโผล่ออกมาจากครัวกำลังจะเดินไปที่ห้องอาหารพอดี
ทั้งสองคนมองหน้ากัน
“เอ้า จีฮยอน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เหรอ”
จีฮยอนลังเล แต่ในที่สุดก็ตอบออกไป
“พี่กยองฮาคะ หนูทำงานวันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ ขอโทษนะคะที่ไม่มีโอกาสบอกล่วงหน้า ที่ผ่านมาต้องขอบคุณพี่มากจริงๆ”
จู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอากยองฮาตาโต
ครั้งแรกหรือเปล่านะ ที่จีฮยอนผู้แสนสดใสดูหมองหม่นขนาดนี้ ลักษณะการพูดราวกับหุ่นยนต์
กยองฮาขยับเข้าหาจีฮยอนหนึ่งก้าว ก่อนจะถามอย่างสงสัย nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
“มีเรื่องอะไรกะทันหันเหรอ ทำไมเลิกทำแล้วล่ะ”
จีฮยอนกลัวว่าความรู้สึกที่กดไว้ลึกๆ จะพลุ่งพล่านขึ้นมา จึงหลบตาเขาเสีย
“มีความจำเป็นให้ทำต่อไม่ได้แล้วค่ะ”
“ความจำเป็นอะไร บอกไม่ได้ใช่ไหม”
“ค่ะ”
กยองฮาฟังคำตอบแล้วก็จ้องหน้าเธออยู่นาน เขารู้สึกช็อคไม่น้อย ผ่านไปครู่ใหญ่ กยองฮาจึงมองจีฮยอนที่ยังคงหลบตา ก่อนจะเอ่ยปากพูดช้าๆ ทีละคำ
“พี่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ขอให้มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีก็แล้วกันนะ สะเทือนใจเหมือนกันที่จู่ๆ ก็ลาออกกะทันหัน… แต่ยังไงวันนี้ก็คงไม่ใช่วันสุดท้ายจริงๆ หรอกน่า ฝนตกแบบนี้กลับบ้านระวังด้วยนะ ไว้คุยกันเรื่อยๆ ล่ะ”
จีฮยอนหลบตากยองฮาจนวินาทีสุดท้าย หันหลังกลับพร้อมบอกลา
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
จีฮยอนที่หันหลังอยู่นั้น น้ำตาเอ่อจนแทบล้นตาตั้งนานแล้ว ตลอดทางกลับบ้าน จีฮยอนฟังเสียงฝน เอ่ยคำลาเศร้าๆ อยู่เพียงคนเดียวในใจ
***
หลายวันต่อมา ณ ร้านฮันอุลสาขารอง
กิ๊งก่อง!
เสียงกริ่งดังขึ้น
ซุนกุกที่ได้ยินรีบเดินไปที่ครัว ทันทีที่เดินถึงหน้าครัวเขาก็พบกยองฮาส่งยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับคำชม
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะเรา วันนี้ต้องฝากทุกคนแล้วล่ะ เหนื่อยหน่อยนะ ซองช่อลแล้วก็มินซูด้วย… เอ้านี่ ก๋วยเตี๋ยวคลุกซอสเผ็ดกับข้าวราดหมูผัดซอส… อย่าลืมเช็คเลขโต๊ะดีๆ ก่อนเสิร์ฟ”
“ครับ พี่กยองฮา”
สาขารองเปิดมาได้ 5 วันแล้ว โชคดีที่ได้สมาชิกครบถ้วนแล้วทั้งในครัวและห้องอาหาร และที่โชคดียิ่งกว่านั้นคือที่ร้านมีลูกค้าเยอะดังคาด
สาขาหลักเองก็จ้างคนเพิ่มเช่นกัน แต่เพราะมีอันอิลเทและชินยองฮีอยู่จึงไม่มีปัญหาหนักหนาแต่อย่างใด นอกจากนี้กยองฮาที่ไปๆ มาๆ ระหว่างสองสาขาก็ยังเตรียมทั้งน้ำสต๊อก ซอส และสลัดไว้ให้แล้ว ชนิดที่เรียกได้ว่าเหลือเฟือ
การที่กยองฮามีรถขับช่วยประหยัดเวลาไปได้มาก และชินยองฮีในตอนนี้ก็สามารถยกระดับการปรุงอาหารต่างๆ ขึ้นมาเป็นเลเวล 3 ได้แล้วด้วย
เวลาเดียวกัน ณ ร้านอาหารซังดุงงีของฝาแฝด สาขาหลัก
“พี่ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” แฝดน้องมองแฝดพี่ พูดด้วยน้ำเสียงลุกลน
“มีอะไร”
“ฮันอุลสาขารองเปิดแล้วนะ เปิดมา 5 วันแล้วด้วย ลูกค้าเยอะมากเลย”
“รู้ได้ไง”
น้องชายหายใจรัวเร็ว ตอบตะกุกตะกัก
“แฮ่ก ตะ ตอนผมไปดูสาขาสี่ ได้ยินคนเดินผ่านไปผ่านมาซุบซิบกันน่ะสิ”
“ได้ยินมาอย่างเดียว ยังไม่ได้ไปดูเหรอ”
“อือ ก็รีบมาก อยากบอกให้พี่รู้เร็วๆ…”
พี่ชายฟังแล้วเดาะลิ้น
“จึ๊… ต้องดูให้เห็นกับตาแล้วค่อยมาบอกสิ แกนี่!”
“อ่า ก็ไม่ทันคิดขนาดนั้น… ยังไงก็เหอะ ทีนี้จะเอาไงต่อล่ะ”
พี่ชายมองน้องชายด้วยสายตาว่างเปล่า จากนั้นจึงถามความเห็น
“แกคิดว่าทำยังไงถึงจะดีล่ะ”
“ผม? ผมก็มีแค่วิธีเดียวอย่างที่รู้ๆ กันนั่นแหละ”
วิธีเดียวที่ว่านั้น คือ การใช้ฝีปากสาริกาลิ้นทองนั่นเอง เป็นพรสวรรค์ส่วนตัวในการพูดและชักจูงให้ผู้ฟังตัดสินใจตามสิ่งที่เขาคิด โดยใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น
“ดี ถ้าอย่างนั้นพี่จะบอกวิธีของพี่ให้ แล้วแกก็เอาไปปรับใช้กับวิธีของแก เริ่มเดี๋ยวนี้เลย”
“ซึ่งวิธีของพี่คือ?”
“ยังไงรสชาติมันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ซึ่งแน่นอนว่าคนก็ต้องไปร้านที่ราคาถูกกว่า! พี่คิดไว้ว่าตอนเปิดสาขาสี่จะใช้วิธีนี้…” คนพี่ตอบช้าๆ
คนน้องฟังแล้วพยักหน้าหงึกหงัก
“ง่ายๆ แต่ไอเดียเจ๋ง!”
เรื่องราวเป็นเช่นนี้
ฝาแฝดพี่น้องวางแผนไว้ว่า เมื่อเปิดสาขาสี่จะสาดโปรโมชั่นลดราคาช่วงพิเศษทันที และแฝดน้องก็มีหน้าที่ดึงลูกค้าเข้าร้านด้วยฝีปากคมๆ ของเขา
อย่างไรก็ตาม รสชาติอาหารของทั้งสองร้านก็สูสีอยู่ในระดับเดียวกันอยู่แล้วนี่!
