กยองฮาตั้งใจจะจับมีดเฉยๆ แต่มือดันทำตรงข้ามกับความคิด
นิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อยของเขาจับด้ามมีดไว้อย่างมั่นคง ส่วนนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้นั้นทาบลงบนสันมีดอย่างแม่นยำ ตอนนี้กยองฮาจึงกลายเป็นคนที่จับมีดได้อย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ ประหนึ่งผู้ใช้มีดจนช่ำชองมาหลายสิบปี ชินยองฮีจ้องกยองฮาด้วยความประหลาดใจ
“เคยใช้มีดมาก่อนสินะคะ”
กยองฮาทำหน้าตะลึงค้าง มองมือตัวเองที่กำลังถือมีดอย่างงงๆ
“เพิ่งเคยใช้ครั้งแรกนี่แหละครับ เขาจับกันแบบนี้ใช่ไหมครับเนี่ย” กยองฮาตอบ
ชินยองฮีทำหน้าสงสัยพลางตอบ
“ครั้งแรก แต่จับได้เป๊ะตามวิธีมาตรฐานเชียว โอเคค่ะ… จับแบบนั้นแล้วหั่นได้เลย”
“อ่า… ครับ”
สมองของกยองฮาสับสนวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวานก็เห็นสูตรทำแกงเต้าเจี้ยว! ตอนนี้ก็มาเจอความรู้สึกตอนจับมีดอีก!
‘ไอ้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง… มีผีพ่อครัวตามสิงเราอยู่เหรอ หรือชาติที่แล้วเกิดเป็นพ่อครัว?’
ขณะที่มัวคิดโน่นคิดนี่ ชินยองฮีก็พูดแทรกขึ้นมา
“คิดอะไรอยู่หรือคะ หน้าเครียดเชียว ถ้าจับมีดดีแล้ว ทีนี้ฉันจะสอนการหั่นหัวหอมกับต้นหอมให้นะคะ”
“ครับ…”
‘เอาเถอะ ต่อให้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก็ใช่ว่าจะได้คำตอบชัดเจน เอาเป็นว่าเรียนรู้งานให้ได้ก่อนก็แล้วกัน’
กยองฮาทิ้งความคิดทั้งหลายไว้ข้างหลังแล้วหันมาฟังสิ่งที่ชินยองฮีอธิบาย
“อันดับแรก ลอกเปลือกหัวหอมทิ้งให้หมด เปิดน้ำล้างให้สะอาด แช่ทิ้งไว้ในน้ำสักครู่ ตอนที่ยังมีน้ำเกาะอยู่เราก็เอาขึ้นมาตัดส่วนหัวกับท้ายทิ้ง จากนั้นผ่าครึ่ง หั่นออกเป็นท่อนๆ ท่อนละประมาณ 1 ซม. แบบนี้นะคะ ต้นหอมก็เหมือนกัน ล้างเสร็จแล้วตัดรากทิ้ง หั่นเป็นท่อนๆ ท่อนละ 1 ซม. ก็ใช้ได้แล้วค่ะ” ชินยองฮีทำให้ดูก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยวฉันขอตัวไปเอาของที่ห้องเก็บของสักครู่ ทำต่อได้ใช่ไหมคะ”
“ได้ครับ”
กยองฮาตอบไปแบบนั้น แต่ในใจกังวลล้ำหน้าไปไกลแล้ว
ชินยองฮีเดินไปทางห้องเก็บของ กยองฮาทอดสายตามองตามหลังเธอนิ่งๆ
‘นี่ครั้งแรกนะครับผม ช่วยดูให้สักนิดแล้วค่อยไปก็ยังดี เห็นท่าจับมีดเราแล้วดูฝากความหวังได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ยังไงต่อล่ะ เอาแค่มีดไม่เฉือนมือเป็นใช้ได้แล้วมั้ง? อย่างอื่นค่อยว่ากัน’
วินาทีที่หยิบหัวหอมขึ้นมาตั้งท่าจะลอกเปลือกออก ตัวอักษรก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง
[หัวหอม]
ข้อมูลโดยย่อ: พืชใบเลี้ยงเดี่ยว จัดอยู่ในวงศ์พลับพลึง เป็นพืชสองปี
ขนาด: ตัวก้านยาว 50-100 ซม. สันนิษฐานว่าขยายพันธุ์มาจากริมฝั่งทะเลแถบเอเชียตะวันตกซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดเดิม ยังไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่ามีชนิดที่เติบโตในป่าด้วยหรือไม่ กล่าวกันว่า หากหั่นหัวหอมอย่างละเอียด จะทำให้น้ำตาไหล เนื่องจากกรดกำมะถันที่มีฤทธิ์เผ็ดจะเข้าไปกระตุ้นดวงตา แต่กำมะถันนี้ละลายน้ำได้ง่าย จึงมีการใช้วิธีลอกเปลือกออกในน้ำ หรือนำไปแช่น้ำทิ้งไว้สักพักค่อยนำมาหั่นตอนที่ยังไม่แห้ง เพราะความเผ็ดจะหายไป ไม่ต้องกังวลว่าจะเสียน้ำตา หั่นต่อไม่ต้องรอก็ได้
.
.
.
‘อะไรเนี่ย? มาหมดเลยตั้งแต่ต้นกำเนิดยันเคล็ดลับการยังชีพ… ละเอียดเสียด้วย… จะว่าไป ไอ้ภาพหลอนนี่มาบ่อยขนาดนี้ได้ยังไงนะ? ขืนเห็นมากเข้าเราจะบ้าไปเสียก่อนรึเปล่า?’
เขาไม่รู้จะหาคำใดมาอธิบายเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็คงจะอธิบายให้ใครเชื่อได้ยากเต็มที
‘เอาเถอะ มาดูกันว่าโชคชะตาจะพาเราไปถึงไหน… ใช้โอกาสนี้หาเงินให้เยอะๆ เสียดีไหม’
มองย้อนกลับไป ชีวิตความเป็นอยู่ของกยองฮาในวัยเด็กใช่ว่าจะดีนัก ต้องอดอาหารกลางวัน แล้วดื่มแต่น้ำที่โรงเรียนเพื่อบรรเทาความหิวอยู่เป็นประจำ ซ้ำยังอยู่อย่างลำบากโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ ด้านการเงิน เขาไม่มีทางเลือก นอกจากเริ่มทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่อายุยังน้อยและต้องทำต่อเนื่องมาเรื่อยๆ ตอนนี้แม้เก็บเล็กผสมน้อยจนสามารถเช่าห้องพักขนาดรูหนูได้แล้ว กยองฮาก็ยังถือเป็นแบบฉบับของคนคาบช้อนดินมาเกิดอยู่ดี ดังนั้นเรื่องแค่นี้ไม่ได้ทำให้เขากลัวเลย
กยองฮาคว้าต้นหอมขึ้นมาถือ ผลลัพธ์ก็ยังเป็นแบบเดิม
[ต้นหอม]
แหล่งกำเนิด: ไซบีเรียแถบอัลไต
สรรพคุณ: แก้ไอ ลดอาการหวัด ขจัดเสมหะ มีฤทธิ์ช่วยขับปัสสาวะ
ส่วนที่นำไปใช้ได้: ใบ ลำต้น ราก
ต้นหอมถูกนำมาใช้เป็นพืชปรุงรสครั้งแรกในประเทศจีนแถบตะวันตก จีนนั้นเริ่มปลูกต้นหอม
กันมานานถึงสามพันปีแล้ว ส่วนประเทศเกาหลีเราก็มีบันทึกว่าเริ่มปลูกช่วงก่อนยุคสามก๊ก
.
.
.
‘ข้อมูลมาเต็ม’ novelgu.com
กยองฮาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลอกเปลือกหัวหอมต่อไป
กลิ่นเผ็ดๆ จากหัวหอมทุกลูกที่ผ่านการลอกเปลือกออกลอยมากระทบจมูกของเขา กว่าจะปอกจนครบ น้ำตาก็รื้นขอบตาไปหมด แต่ทำไปทำมาก็เริ่มทนได้ อย่างน้อยก็ยังรับไหวจนกว่าจะย้ายไปหั่นต้นหอมล่ะนะ… เขาตั้งใจจะล้างต้นหอมให้สะอาดก่อน ระหว่างพักทิ้งไว้ให้แห้งก็ไปหั่นหัวหอม
ขณะเอื้อมหยิบหัวหอมที่แช่น้ำอยู่ขึ้นมาเตรียมจะหั่น เสียงกริ่งที่ไม่คุ้นก็ดังขึ้นในหู
[ปลดล็อคสกิลการหั่นหัวหอมแล้ว]
‘ดะ ได้สกิลด้วยเรอะ’
แม้จะยังงุนงงไม่หาย แต่กยองฮาก็พยายามจดจ่อกับงานตรงหน้าเท่านั้น ความรู้สึกตอนที่จับมีดยังเบาสบายเหมือนเดิม ตัวอักษรมากมายยังมองเห็นได้รางๆ เขาก้มหน้าก้มตาหั่นหัวหอมต่อไปเงียบๆ ที่แปลกมากคือ ยิ่งหั่น ความเร็วก็ยิ่งเพิ่มขึ้น และทุกครั้งที่หั่นหมดหนึ่งลูก จะมีเสียงพูดดังขึ้นในหัวเป็นประโยคซ้ำเดิม
[ระดับฝีมือการหั่นหัวหอมเพิ่มขึ้น]
แน่นอนว่าไม่ว่าจะทำสิ่งใด หากยิ่งฝึกฝนก็ยิ่งเก่ง ยิ่งรู้กลวิธีหลากหลาย และยิ่งทำได้เร็วขึ้น แต่นี่มันชักจะเกินไปแล้ว เมื่อเสียงเตือนบอกระดับฝีมือดัง ความเร็วในการหั่นก็เพิ่มขึ้นทันที จนตอนนี้น่าจะหั่นได้เร็วกว่าเดิมถึงสองเท่าแล้ว กยองฮาเหมือนโดนเจ้าเข้าทรง เมื่อเขาหั่นหัวหอมจำนวนไม่น้อยนั้นครบทุกลูก ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง
[ปิ๊งป่อง! สกิลการหั่นหัวหอมเลื่อนขึ้นเป็นเลเวล 2]
‘เลเวล 2 อะไร? พูดถึงระดับฝีมืองั้นเหรอ ถ้าหั่นประมาณนี้แล้วจะได้เลื่อนเลเวลเหรอ?’
กยองฮาสงสัยยิ่งกว่าเดิม เขาเริ่มหยิบต้นหอมมาหั่นทั้งที่มันยังไม่แห้งดี
[ปลดล็อคสกิลการหั่นต้นหอมแล้ว]
เขาฟังเสียงเดิมซ้ำๆ แล้วหั่นไปเรื่อยๆ การหั่นต้นหอมทำให้แสบจมูกยิ่งกว่าหัวหอมเสียอีก ยังหั่นไม่ทันหมดขอบตาก็แดงก่ำจนน้ำตาร่วง
“ต้นหอม… ไอ้นี่มันเผ็ดใช้ได้แฮะ”
อยากจะเอามือเช็ดน้ำตา แต่มันน่าจะทำให้แสบตายิ่งกว่าเดิมมากกว่า กยองฮาฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ หั่นต้นหอมต่อไปอย่างแน่วแน่ ซึ่งการหั่นก็เป็นไปตามคาด เมื่อปลดล็อคสกิลแล้วระดับฝีมือก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
‘เอ๊ะ… หั่นต้นหอมหมดแล้วทำไมเลเวลไม่ขึ้นล่ะ?’
เสียงเตือนบอกสกิลกับระดับฝีมือดัง แต่เสียงเลเวลอัพของการหั่นต้นหอมกลับไม่ดัง
‘หรือว่ามันจะขึ้นอยู่กับปริมาณการหั่นจริงๆ?’ กยองฮาเก็บคำถามไว้ในใจ
เขาจัดการปัดกวาดเช็ดถูให้เรียบร้อยแล้วหันมารอชินยองฮีที่ออกไปเอาของที่ห้องเก็บของ หัวหอมและต้นหอมจำนวนนับไม่ถ้วนที่กองอยู่ตรงหน้านี้ มองไปแล้วประหลาดเสียจนบอกไม่ถูกว่าควรรู้สึกอย่างไร
‘เราหั่นหมดแล้วเหรอเนี่ย ที่จริงก็ไม่เห็นยากอะไรนี่หว่า’
พอดีกับที่ชินยองฮีหอบของจากห้องเก็บของเดินมาทางห้องครัว เธอมองกยองฮาเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ สองมือหอบมาทั้งผัก กระปุกโคชูจัง และผลไม้
“ส่งมาให้ผมเถอะครับ เดี๋ยวผมช่วยถือ”
กยองฮาเลือกถือกระปุกโคชูจังที่หนักที่สุด เอาไปวางด้านในครัว ไม่รู้เพราะท่าทางดูน่าสงสารหรือเพราะอะไร ชินยองฮีไม่กล้าส่งของให้เขาถือเพิ่มอีก
“ขอบคุณนะคะ ที่เหลือฉันจัดการเองค่ะ”
ระหว่างจัดวางของให้เข้าที่ ชินยองฮีจ้องกองหัวหอมกับต้นหอมที่กองพะเนินบนเคาน์เตอร์ หัวหอมและต้นหอมทั้งหลายถูกหั่นเรียบร้อยจัดแยกไว้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอตกใจจนตาเบิกกว้างเหมือนกระต่ายที่ตื่นตระหนกสุดขีด
“พะ พวกนี้คุณหั่นหมดแล้วเหรอคะ”
สำหรับเธอ แค่กยองฮาหั่นได้ส่วนเดียวก็ถือว่าน่าพอใจแล้ว ส่วนกยองฮาเกาหลังคออย่างเขินๆ ก่อนจะตอบเรียบๆ
“ครับผม”
ชินยองฮีอ้าปากค้าง ตัวแทบจะแข็งเป็นหิน
‘อะไรกัน… ไหนว่าเพิ่งเคยหั่นครั้งแรก! หั่นยังไงจนหมดเนี่ย’
ขนาดเธอเอง จะให้หั่นทั้งหมดนี่ยังต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 10 นาที จากห้องเก็บของถึงตัวร้านใช้เวลาเดิน 5 นาที หาวัตถุดิบและเดินถือกลับมาที่ครัวใช้เวลาราว 6 นาที รวมๆ แล้วก็ 11-12 นาที
ด้วยเวลาเท่านี้ทำเสร็จหมดเลยอย่างนั้นเหรอ… เทียบกับตัวเธอแล้ว ด้านความเร็วจัดว่าแทบไม่ต่างกันด้วยซ้ำ
“ที่ว่าเพิ่งเคยจับงานครัวครั้งแรกนี่ล้อเล่นใช่ไหมคะ” ชินยองฮีข้องใจจนอดถามไม่ได้
