บ่ายวันหนึ่งที่แสนสบาย
[ข่าวต่อไปนะครับ สตาร์บ็อกซ์ ร้านกาแฟสัญชาติอเมริกันที่มีแฟรนไชส์ทั่วโลก วันนี้ได้ปลดป้ายลงเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ครั้งหนึ่ง สตาร์บ็อกซ์เคยประกาศเกียรติภูมิเกรียงไกรเนื่องจากมีจำนวนแฟรนไชส์มากที่สุด ทว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ กลับประสบภาวะต้นทุนสูง ดอกเบี้ยต่ำเรื้อรังยาวนาน กลายเป็นปัญหาแก้ไม่ตกทางธุรกิจตลอดมา กระทั่งปัจจุบันได้เปลี่ยนกลยุทธ์ หันไปควบรวมและขายกิจการให้กับคาจึอาคอฟฟี่ ร้านกาแฟมาแรงที่เข้ารุกพื้นที่ทั่วโลกกว่า 30% แล้ว…]
ฮเยจีเปิดวิทยุค้างไว้ ส่วนมือก็ขยับเคลื่อนไหว ชงกาแฟโกเบลนดิ้งอย่างเพลิดเพลิน
แกร๊ก-
ซองช่อลเดินเข้าประตูมาเงียบๆ ตรงเข้าไปที่ตู้โชว์ เปิดประตูตู้แล้วเอาบางอย่างวางลงไป
มันคือโล่รางวัลสีแดงสดที่ดูน่าจะหนักไม่น้อย ฮเยจีเหลือบตามอง
“เอาอะไรมาคะนั่น” เธอถามอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“อ๋อ รูบี้ เพลย์ บัททอน (ปุ่มทับทิม) น่ะ”
“รูบี้? อย่าบอกนะคะว่าคือไอ้นั่น?”
“ทำไมถึงคิดว่าจะไม่ใช่ล่ะ” ซองช่อลยิ้มกว้าง โยนคำถามกลับมา
สีหน้าฮเยจีเปลี่ยนเป็นเบิกบานในทันที รีบปรี่เข้าไปใกล้ๆ
“ว้าว- มีผู้ติดตามแชนแนลครบห้าสิบล้านตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
แม้ช่องยูทิวบ์จะเป็นชื่อของตัวเอง แต่ฮเยจีกลับไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับการจัดการใดๆ เลย มองอีกมุมหนึ่ง แปลว่าซองช่อลดูแลแชนแนลได้ดีไร้ที่ติ ทำให้ฮเยจีไม่ต้องปลีกเวลามากังวลใจนั่นเอง
“ตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้ว ยินดีด้วยอีกทีนะ”
“ยินดีกับพี่ด้วยเหมือนกันค่ะ!”
“หา?”
“ก็เป็นทั้งคนถ่ายทำ ตัดต่อ และอื่นๆ ต่างๆ นานา พี่คนเดียวเลยไม่ใช่เหรอคะที่เหนื่อย ฉะนั้น นี่ไม่ใช่ช่องของฉันหรอกค่ะ มันคือ ‘ของเรา’ ต่างหาก!”
ในความเป็นจริง รายได้จากโฆษณายูทิวบ์ที่วิ่งเข้ามา ฮเยจีจะจัดการแบ่งสรรปันส่วนให้ซองช่อลได้รับไปอย่างสมน้ำสมเนื้อด้วย ส่งผลให้ตอนนี้เขากลายเป็นหนึ่งในสมาชิกฮันอุลที่มีรายได้เยอะที่สุดไปโดยปริยาย จัดอันดับครั้งใดต้องมีชื่อซองช่อลติดโผเสมอ
อีกอย่าง ซองช่อลไม่ได้ดูแลแชนแนลให้แค่ฮเยจีเท่านั้น เขาดูแลมาตั้งแต่ของกยองฮาแล้ว ดังนั้นผลกำไรใดๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างนี้ ย่อมกลายมาเป็นส่วนแบ่งให้เขาอยู่ตลอด
“ได้ยินว่า คนที่ได้รูบี้ บัททอน รวมทั้งโลกแล้ว ฮเยจีเป็นคนที่ห้าล่ะ”
“ในเกาหลี หนูคือคนที่สองใช่ไหมคะ”
“ใช่ เพราะเถ้าแก่เอาที่หนึ่งไปแล้ว”
จำนวนผู้ติดตามแชนแนลของกยองฮาทะลุเกินห้าสิบล้านคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เหลือเพียงอาศัยจังหวะปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา เนื่องจากอยู่ในช่วงรอยืนยันว่าจะไต่ระดับไปถึงร้อยล้านคนได้จริง
แถมเริ่มมีข่าวลือแว่วออกมาอีกด้วยว่า ฝั่งกูเกิลที่กำกับดูแลยูทิวบ์นั้นกำลังเร่งทำโล่รางวัลสำหรับกยองฮาโดยเฉพาะอยู่
“งานเข้าเลยล่ะเนี่ย”
“อื๋อ ทำไมคะ ที่ร้านมีปัญหาอะไรเหรอ”
“จะบอกว่าเป็นปัญหาก็คงใช่ เราหาคนไม่ได้น่ะ เดี๋ยวนี้ไปที่ไหนก็มีงานให้ทำ คนเลยไม่ค่อยจะตั้งใจเท่าไหร่”
“อา…”
หลายปีมานี้เศรษฐกิจเกาหลีใต้นับว่าเฟื่องฟูสุดขีด
หากมองในมุมระดับประเทศก็อาจกล่าวได้ว่า ความพยายามชำระหนี้ที่สั่งสมมายาวนาน ท้ายที่สุดก็เริ่มเห็นผลเห็นโอกาสปลดแอกแล้ว แน่นอนว่า ร้านฮันอุลรวมกับมูลนิธิฮันอุลถือเป็นอวัยวะสำคัญที่ช่วยให้ประเทศเดินหน้าได้อย่างแข็งแรงและสุขภาพดีมาโดยตลอด น่าจะเมื่อไม่นานมานี้เองที่ผลบุญนั้นส่งให้อันอิลเทได้เป็นตัวแทนสมาชิกฮันอุลทั้งหมด เข้าไปร่วมพิธีและรับเหรียญอิสริยาภรณ์
“ยังไงก็เถอะ มองดีๆ อีกที มันก็คือปัญหาที่น่าแฮปปี้นะ ถึงพวกเราจะเหนื่อยกันหน่อย แต่เดินไปที่ไหนก็มีรอยยิ้มให้เห็น…”
“โห- หล่อสุด! ทั้งคำพูด ทั้งความคิด” แววตาฮเยจีเป็นประกายวาววับ
ซองช่อลชักเขิน รีบหลบสายตา ทั้งยังเปลี่ยนเรื่องคุยดื้อๆ
“อ้อ รู้หรือยังว่ามินซูจะกลับมาแล้วนะ”
“ฮ้า- จริงเหรอคะ”
“อืม วอแวอยู่นั่นว่างานแต่งงานพี่ซุนกุกจะต้องมาให้ได้ สุดท้ายก็ได้จริงๆ”
“อา ว่าแต่… พี่มยองฮุนก็จะมาด้วยใช่ไหมคะ”
“ไม่รู้แฮะ ขนาดพิธีเลื่อนตำแหน่งของพี่จินโอ เขายังไปโผล่ที่เขาจีรีซันหรือที่ไหนสักแห่งเลย บอกว่าจะฝึกทำอาหาร ไม่ยอมร่วมงานอะไรกับใครเขาทั้งสิ้น โทรฯ หาก็ไม่ได้ เลยส่งเมลทิ้งไว้แล้วล่ะ”
“อ่า ค่ะ”
“แล้วเราล่ะ หืม”
“ฉันเหรอ ก็ต้องไปอยู่แล้วสิคะ!”
“ไม่ๆ หมายถึงเรื่องแฟนหรืออะไรก็ตามแต่ ก็ยังไม่คิดอยู่เหมือนเดิม?”
“อา…”
ฮเยจีคือคนหนึ่งที่โสดมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แม้จะล่วงเลยมาถึงวัยสามสิบกว่าๆ ก็ยังไม่เคยออกเดตแม้แต่ครั้งเดียว แต่ดูแล้ว ท่าทางเจ้าตัวจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ
“โห่ย พี่ก็รู้ ว่าฉันแต่งงานกับการทำอาหาร”
“เออ ก็จริง…”
ความมุ่งมั่นหลงใหลในการทำอาหารของฮเยจีนั้น ทุกคนต่างรู้ดีและอึ้งทึ่งไปตามๆ กัน หาไม่แล้ว ซุนกุกที่แอบรักเธอข้างเดียวมาสิบกว่าปีจะยอมพ่ายแพ้ให้แก่อาหาร ตัดใจจากเธอไปหาคู่ชีวิตที่ใจตรงกันแทนหรือ
“ที่รัก~ คุณซองช่อล”
“อ๊ะ! คุณหญิงมาแล้ว ไว้อีกเดี๋ยวเจอกันนะฮเยจี”
ซองช่อลผลุบหายไปหลังประตูตามเสียงเรียก
“ค่า!”
คู่ข้าวใหม่ปลามันคุยกันงุ้งงิ้ง ดังลอดช่องประตูมาให้ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ หยอดกันหวานชื่นน่ารักเหลือเกิน ฮเยจีแอบยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น เดินไปยืนที่หน้ากระจก
ครั้นได้ผูกผ้ากันเปื้อนและสวมหมวกเชฟ เรี่ยวแรงที่เหือดหายก็คล้ายหวนกลับมาใหม่
“เอาล่ะ มาลุยกันเถอะ”
ฮเยจีออกจากห้องสำนักงานของตัวเองลงมายังร้านตามสั่งซึ่งอยู่ชั้นล่าง จู่ๆ ใครบางคนก็ร้องเรียกเธอจากด้านหลัง ทำให้ต้องชะงักเท้า
“คุณน้าฮเยจี!”
เจ้าของเสียงฝีเท้าตุบตุบที่วิ่งตามมา คือ หนูน้อยคนหนึ่ง ฮเยจีแย้มยิ้มดั่งดอกไม้บานเมื่อหันหน้าไปมอง
“ฮเยซูของพวกเรานี่เอง กำลังจะไปเรียนเปียโนใช่ไหม”
“อื้อ แต่ก่อนไป อยากแนะนำใครบางคนให้คุณน้าได้รู้จักล่ะ”
“ใครเหรอ…”
สายตาของฮเยจีย้ายไปยังเด็กน้อยข้างๆ ฮเยซูโดยอัตโนมัติ เจ้าหนูยืนก้มหน้าเขินอาย ประสานมือเสียเรียบร้อยไว้ระดับสะดือ นิ้วยุกๆ ยิกๆ อย่างประหม่า ฮเยซูยื่นนิ้วจิ้มสีข้างเขาทันที
“ยุนเจ ทำอะไรน่ะ”
“สะ…สวัสดีครับ! พี่ฮเยจี อะ…เอ้ย คุณน้าของฮเยซู! ผะ…ผมชื่ออียุนเจ อยู่ป.4 ห้อง 3 โรงเรียนประถมกยองชินครับ!”
เจ้าหนูเอ่ยแนะนำตัวเต็มหลอดเสียง ท่ายืนตัวตรงแข็งดั่งเคารพธงชาติบ่งบอกชัดเจนว่าตื่นเต้นขนาดไหน
“ห้อง 3? งั้นก็ห้องเดียวกับฮเยซูน่ะสิ?”
“ครับ? อ้อ ครับ!”
“ยุนเจเป็นติ่งของติ่ง สุดยอดแฟนคลับของคุณน้าแหละ ความฝันในชีวิตคือการได้ลายเซ็นจากคุณน้า พูดอยู่นั่น พูดแล้วพูดอีกจนหนูทนไม่ไหว เลยต้องพามาด้วยเนี่ย เพราะยังไงอีกไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดเขาพอดี”
“อย่างนี้นี่เอง” novelgu.com
ฮเยซูจิ้มสีข้างยุนเจที่ยืนสติล่องลอยซ้ำ ครั้นอีกฝ่ายได้สัญญาณก็รีบร้อนทำความเคารพ โดยพับตัวมาด้านหน้าเป๊ะเหมือนแฟ้มใส่เอกสาร
“ระ…รบกวนด้วยนะครับ!”
ดูน่ารักน่าชังเสียจนฮเยจีหลุดขำคิก พยักหน้าตอบรับ
“เพื่อนของฮเยซูขอร้องทั้งที ก็ต้องช่วยกันหน่อยเนอะ”
“ขะ…ขอบพระคุณครับ!”
ยุนเจค้นกระเป๋ากุกกัก หยิบสมุดโน้ตกับปากกาออกมายื่นส่งให้
เมื่อฮเยจีเซ็นลายเซ็นเสร็จก็จัดการปิดสมุดส่งคืนเจ้าของ เธอมองหน้าเด็กน้อยทั้งคู่พลางถาม
“ไหนๆ ก็มาแล้ว กินอะไรสักหน่อยค่อยไปไหม”
“เย้!”
“เมนูอะไรดีเอ่ย”
“หนูเอาข้าวผัดกิมจิ! นายล่ะยุนเจ”
“อื้อ อื๋อ ระ…เราเหรอ เอาเหมือนกัน”
“โอเค งั้นเข้ามานั่งรอข้างในกันก่อนนะ เดี๋ยวน้าจัดให้อร่อยๆ เลย”
หลังจากพาเด็กสองคนไปนั่งรอในห้องอาหาร ฮเยจีก็ตรงเข้าครัวทันที
ยุนเจหันมองไปทั่วร้านวุ่นวายทั้งที่ยังอ้าปากค้างหวอ
“นี่ยุนเจ คุณน้าเราสวยป่ะ” จู่ๆ เสียงฮเยซูก็เจาะทะลุเยื่อหูเข้ามา
“อื๋อ? อื้อ สวยดิ!”
“แล้วเราอะ”
“อื๋อ? หืม?”
“ถามว่า เราอะสวยไหม ซื่อบื้อเอ๊ย!”
เธอเหรอ สวยกว่านั้นอีก
แต่ความในใจ ทำอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้หลุดออกจากปากเด็ดขาด ระหว่างที่ยุนเจกำลังตกที่นั่งลำบากไม่รู้จะไปต่ออย่างไร ฮเยจีก็ยกชามสองใบเดินออกมาพอดี
“มาแล้วๆ เอ้า กินให้อร่อยนะจ๊ะ”
“จะทานให้อร่อยเลยครับ!”
ขณะที่ฮเยจีเดินกลับเข้าครัว ฮเยซูก็ยกช้อนขึ้นมาเตรียมตั้งท่า ทว่า ยุนเจกลับเอาแต่จ้องข้าวผัดกิมจินิ่งไม่วางตา
“นี่ ทำอะไรน่ะ ไม่กินเหรอ”
“ฮะ…ฮเยซู เห็นนั่นไหม”
ยุนเจชี้ไปที่กลางอากาศเหนือชามข้าว
“เห็นอะไรเหรอ หมายถึงอะไรอะ”
“นั่นไง ที่เขียนว่า… ข้าว…ของมาสเตอร์ อะไรสักอย่าง…”
[ข้าวผัดกิมจิของมาสเตอร์]
ระดับการปรุงอาหาร: เลเวล 6
วัตถุดิบ: กิมจิสุกได้ที่ ข้าวสวย (สีขาว) แฮม เบคอน…
ขั้นตอนการปรุงอาหาร: หั่นกิมจิเป็นชิ้นพอดีคำ หั่นแฮม…
.
.
.
……………………………………..
จากใจนักเขียน
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่คอยติดตามกันมาตลอด และขอบคุณสำหรับความรักมากมายครับ
ต้องยอมรับตรงๆ ว่า ตั้งแต่เริ่มเขียนตอนพิเศษ ผมจัดสรรบริหารเวลาและดูแลสุขภาพไม่ดีเลย ทำให้การอัปโหลดแต่ละตอนไม่ต่อเนื่องตามที่ได้ให้สัญญาไว้ ผมจึงอยากใช้พื้นที่ตรงนี้ขออภัยทุกท่านจากใจจริงครับ
จากนี้จะพยายามกลับมาเป็นยุนเจที่มีระเบียบวินัย สุขภาพร่างกายแข็งแรงให้ได้ ระหว่างนี้ก็ขอให้ทุกท่านสบายดี มีความสุขในทุกๆ วันนะครับ แล้วพบกันใหม่!
