“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“โอ้ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ”
นักแสดงเริ่มทยอยมาถึงห้องอ่านบท ทีละคนสองคน
บางคนเกาะกลุ่มคุยเรื่องส่วนตัวกันแล้ว ท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมไม่น้อย อีกหลายคนคล้ายเพิ่งเจอหน้าครั้งแรกจึงได้แต่กล่าวทักทายตามมารยาทแบบผิวเผิน จีฮยอนจัดอยู่ในกลุ่มหลังนี้ แต่นั่นคือเธอฝ่ายเดียวที่ไม่รู้จักใคร คนอื่นๆ นั้นจับจ้องมาที่เธอก่อนแล้ว เพราะเธอสะดุดตาที่สุดในหมู่นักแสดง
เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้า ยิ่งเท่ากับเป็นการตอกย้ำความสวยเด่นเหนือใครท่ามกลางกลุ่มนักแสดงอายุน้อย พวกนักแสดงสมทบหรือตัวประกอบหญิงถึงกับซุบซิบโดยตั้งเธอเป็นประเด็นหลัก
“นี่ เธอ ดูคิมจีฮยอนสิ ตัวจริงสวยกว่าในจอร้อยเท่าเลย ว่าไหม”
“กำลังจะพูดเหมือนกัน หรือเพราะแต่งงานแล้วได้พักผ่อนสบายๆ เลยมีโอกาสดูแลตัวเองเป็นพิเศษ?”
“ก็สามีรวยสุดๆ ขนาดนั้น คงได้ใช้เงินมาผัดหน้าบ้างแหละ”
หูของโจมินอาฟังกลุ่มข้างๆ ซุบซิบนินทา ส่วนสายตามองไปที่ด้านตรงข้ามในมุมทแยง หยุดไว้ ณ เก้าอี้ถัดจากนักแสดงหลัก ฝั่งใกล้ผู้กำกับ เก้าอี้ที่เคยมั่นใจว่าต้องเป็นชื่อเธอแน่นอน…
‘…คิมจีฮยอน’
สองมือที่กำบทละครเก่ากะรุ่งกะริ่ง บีบเข้าหากันแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความเสียดายที่พลาดบทซงอึนจูโหมกระแทกจนจุกอก หลังจากวันออดิชั่น ช่วงรอคอยการประกาศผล ซึ่งเลื่อนแล้วเลื่อนอีกนั้น โจมินอาก็สวมบทซงมินจูใช้ชีวิตเป็นซงมินจูเรื่อยมา ด้วยคิดว่าคงมีเวลาอีกนาน เธอจึงหมั่นพยายามไปเยือนห้องครัวของร้านอาหารเพื่อสร้างอารมณ์ร่วม บ่มเพาะให้เกิดใจรักในอาชีพผู้ช่วยเชฟอย่างแท้จริง นอกเหนือจากนั้น สบจังหวะว่างเมื่อไหร่ เธอเป็นต้องหยิบกระทะเหล็กมาถือไว้ จนตอนนี้ข้อมือปวดระบมไปหมด
ระหว่างออดิชั่น ปฏิกิริยาที่โจมินอาจับสังเกตได้จากนักเขียน ผู้กำกับ รวมถึงทีมงานก็ดูจะเป็นไปในทางบวก ผลตอบรับดีมากกระทั่งบริษัทสังกัดยังกล่าวเลยว่าเธอมีแวว พร้อมกับฝากความหวังไว้ที่เธออย่างเปิดเผย
ทุกสิ่งดำเนินไปอย่างราบรื่นยิ่ง แทบจะวางใจว่าไม่มีทางเป็นอื่น…
‘คอยดูเถอะ’
ครั้นผลออดิชั่นประกาศออกมา ต้นสังกัดกลับรับไม่ได้อย่างแรง โจมินอาจำต้องคุกเข่าอ้อนวอน หาช่องทางแก้ปัญหาจนได้บทบาทอื่นมาแทน ซี่งแน่นอนว่า เป็นตัวละครสมทบที่มีบทน้อยกว่าที่คาดไว้มาก มากชนิดไม่อาจนำมาเทียบกันได้ ความมั่นใจในตัวเองลดเหลือศูนย์ในชั่วพริบตา ทว่า ยังกัดฟันฝืนตอบรับเพื่อจะมาหาคำตอบให้ชัดๆ ว่า เธอบกพร่องที่จุดไหน และสุดท้ายเป็นเพราะอะไรถึงถูกคิมจีฮยอนเบียดกระเด็นออกมาเช่นนี้
‘ฉันจะดูให้เต็มตา แล้วจะเป็นคนตัดสินด้วยตัวเอง’
หากไม่พบเหตุผลใดที่ดีพอให้ยอมรับได้ล่ะก็ เมื่อนั้น เธอจะเร่งเดินหน้าสุดกำลัง ทำทุกวิถีทางให้คิมจีฮยอนร่วงตกเวที ในฐานะที่คุณสมบัติต่ำเกินกว่าจะใช้ชื่อว่า ซงอึนจู
***
ก่อนจะเริ่มเข้าช่วงอ่านบทร่วมกัน ทุกคนมีเวลาเล็กน้อยสำหรับการแนะนำตัว
ผู้กำกับและนักเขียนกล่าวเปิด จากนั้นไมโครโฟนก็ถูกส่งเรียงกันไปตามลำดับ เริ่มจากนักแสดงหลักต่อเนื่องมาถึงคิวของจีฮยอน เธอลุกขึ้นยืน
“สวัสดีค่ะ คิมจีฮยอนนะคะ วันนี้มารับบทเป็นซงอึนจูค่ะ คงมีเรื่องให้ต้องเรียนรู้อีกมาก ยังไงจะทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นตัวถ่วงของทุกคนค่ะ รบกวนช่วยชี้แนะ สั่งสอนน้องใหม่คนนี้เยอะๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ”
การแนะนำตัวของเธอนั้นธรรมดา คนอื่นๆ จึงโฟกัสที่เนื้อเสียงของจีฮยอนมากกว่าเนื้อความ
‘เสียงไม่มีพลังเลย ผิดคาดแฮะ’
‘เสียงเพราะ สวยเหมือนหน้าตาอยู่หรอก แต่ติดสั่นๆ ไปนิด เพราะว่าเป็นนักร้องมาก่อนรึเปล่า หรือว่าตื่นเต้น?’
‘บทนี้ฉากเยอะซะด้วย จะไหวเร้อออ’
นักแสดงหลายคนนึกวิจารณ์จีฮยอนอยู่ในใจ
ไมโครโฟนถูกส่งผ่านไปถึงโต๊ะนักแสดงสมทบ
จากนั้นไม่นาน การอ่านบทหรือสคริปต์ รีดดิ้งก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ
“ขออนุญาตข้ามการเล่าเรื่องช่วงบทบรรยาย ไปเริ่มที่เทค 3 เลยนะคะ”
นักเขียนอีอึนซุกสั่งการไม่ทันขาดคำ นักแสดงทุกคนก็พลิกหน้ากระดาษอย่างพร้อมเพรียง จีฮยอนกวาดตาอ่านเนื้อเรื่องแล้วสีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นทีละนิดเพราะมีบทของเธอตั้งแต่ฉากแรกเลยก็ว่าได้ แต่เธอกลับสงบนิ่งเสียจนตัวเองยังตกใจ คงต้องขอบคุณชาเก๊กฮวยที่เพิ่งจิบไปเมื่อครู่นี้
“อึ๋ย~ ขนลุก ขนลุกสุดๆ”
อีโกอึนผู้รับบทตัวละครหลักหรือนางเอกนามว่า ยูฮานา เปิดการรีดดิ้งตามสคริปต์ตัวเองก่อนใคร เช่นนี้ก็แปลว่าจีฮยอน หรือซงอึนจูถึงเวลาออกโรงแล้ว
“นี่ ฮานา ได้ข่าวว่าไปนัดบอดมาเหรอ”
จบหนึ่งประโยคสั้นๆ นักแสดงส่วนใหญ่ที่ก้มขลุกอยู่กับบทของตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอทันที ส่วนพวกที่มองอยู่แล้วก็ตาค้างไปตามๆ กัน
‘ดิกชั่น (การออกเสียงคำ) โอเคเลย…’
‘ฟังง่ายสบายหูจัง’
‘บทสั้น แต่โทนสูงต่ำชัดมาก’
‘ไม่เลวนี่’
เสียงที่ออกมาไม่จัดว่าดัง แต่นักแสดงสุดปลายโต๊ะสามารถจับใจความและฟังรู้เรื่องได้ นัยว่าการออกเสียงคำต่างๆ ของเธอนั้นชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าชัดแบบโมโนโทนเสียงเดียวเหมือนท่องอาขยาน มันคือเสียงที่พาให้คนฟังรู้สึกได้ว่า ซงอึนจู สาวน้อยวัยยี่สิบห้ากำลังสงสัยและคาดหวังอยากรู้ผลลัพธ์การนัดบอดของเพื่อนใจจะขาด
ครั้นจีฮยอนท่องบทจนครบ ความเห็นของทุกคนก็เป็นไปในทางบวกล้วนๆ บางคนถึงขนาดประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม
***
“ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ซีนที่เหลือ ไว้เราทานข้าวเที่ยงเรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาลุยกันนะคะ”
“เราเตรียมข้าวกล่องอย่างดีไว้ให้ทุกท่านแล้วครับ กรุณารอสักครู่ ทีมงานจะเดินเข้าไปแจกให้ถึงที่ครับ”
ระหว่างที่ทีมงานเดินสวนสนามกันว่อน จู่ๆ อีโกอึนที่นั่งเก้าอี้ด้านหน้าก็หันมาเรียกจีฮยอน
“พี่คะ”
“คะ?”
“นี่ฉันถึงกับต้องมองพี่ใหม่เลยค่ะ พูดตรงๆ ก่อนจะมาเจอกันที่นี่ ฉันยังสงสัยอยู่เลยนะคะว่า ทำไมคนรับบทอึนจูต้องเป็นพี่ด้วย”
“อา พอเข้าใจได้ค่ะ”
“แต่แบบว่า เมื่อกี้สุดยอดที่สุดของที่สุด โอ๊ย อ่านบทกันตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนฉันไม่ได้คุยกับพี่แต่คุยกับอึนจูอยู่จริงๆ เลย เอาตามเรื่องคือ ฮานากับอึนจูสนิทกันมากเพราะโตมาด้วยกันใช่ไหมคะ เนี่ย เลยยิ่งรู้สึกอะเมซิ่งมาก เพราะแค่ภายในไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็รู้สึกเหมือนสนิทกับพี่มานานจนแปลกใจ”
จีฮยอนแย้มยิ้ม
“ขอบคุณนะคะ มองพี่ดีจังเลย”
“โอ๊ย ขอบคุณอะไรกันคะ แค่บอกตามที่รู้สึกเฉยๆ หรอก อ้อ! จากนี้พี่พูดกับฉันสบายๆ ก็ได้นะคะ”
“แต่เราเพิ่งเจอกันวันแรก…”
“ฉันแอบอึดอัดน่ะค่ะ แถมยิ่งเราสนิทกันเร็วขึ้นเท่าไหร่ ก็น่าจะยิ่งช่วยให้ต่อบทกันง่ายขึ้นน้า”
อีโกอึนเด็กกว่าจีฮยอนสองปี ปัจจุบันเป็นหนึ่งในนักแสดงที่ได้รับความนิยมสูงมาก ด้วยเสน่ห์ความอ่อนหวานน่ารักที่มาเหนือกว่ารูปลักษณ์ภายนอกนั่นเอง จีฮยอนไม่ได้รังเกียจอัธยาศัยอันดีเลิศของเธอสักนิดโน!วลกูดoทคอม
“อืม เอางั้นเหรอ งั้นเราเองก็พูดสบายๆ เถอะ”
“ตอนนี้ก็สบายมากๆ อยู่แล้วนะ อ๊ะ จริงสิ ว่าแต่ พี่ดูแลตัวเองยังไงผิวถึงเนียนได้ขนาดนี้คะ มีเคล็ดลับอะไร…”
ปากของสาวน้อยคล้ายติดมอเตอร์พลังแรงสูง คุยจ้อไม่มีหยุดทีเดียว ยังดีที่เสียงแจ้วๆ นั้นไพเราะน่าฟัง
จีฮยอนตอบรับบ้าง เออออห่อหมกบ้าง ผ่านไปไม่นานข้าวกล่องก็มาเสิร์ฟตรงหน้า
สัมผัสความหรูหราได้ตั้งแต่แวบแรก ด้วยทั้งกล่องเป็นไม้แกะสลักสองชั้น
“ว้าว~ เครื่องเคียงอย่างเลิศ”
“เดี๋ยวนี้หรูขนาดนี้เลยเหรอ เห็นบอกว่าข้าวกล่องๆ นึกว่าของร้านสะดวกซื้อซะอีก”
ใครก็ตามที่เปิดฝาออกดูเป็นต้องอุทานติดต่อกัน
ไล่ตั้งแต่สเต็กเนื้อบด กุ้งทอดเทมปุระ ตามด้วยฟักทองฝานชุบแป้งทอด ผักหลากหลายชนิด ผลไม้นานา ไปจนถึงหอยเป๋าฮื้อต้มสุกกับข้าวไรซ์เบอร์รี่ที่ดูนุ่มหนึบเล่นแสงไฟ ขนาดซุปกระดูกวัวก็ยังอุตส่าห์แยกถ้วยมาให้อย่างดี แค่มองอย่างเดียวน้ำลายก็พรั่งพรูโดยอัตโนมัติ
แต่จีฮยอนกลับเอ่ยปฏิเสธทีมงานที่กำลังจะวางข้าวกล่องสุดหรูลงตรงหน้าเธอ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ พอดีไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะมีข้าวให้ด้วยเลยห่อมาเอง”
กล่าวประโยคเดียวเท่านั้น ทุกคนก็หันขวับมาที่เธอ
‘ข้าวกล่อง? อย่าบอกนะว่าฝีมือสามี’
‘ข้าวกล่องฝีมือเชฟโก?’
‘อุ๊ย อาหารของเชฟโกที่ชาซึงอุนชมนักชมหนานั่นน่ะนะ?’
เพียงเหตุผลที่ว่า โกกยองฮาคือคนทำข้าวกล่องก็มากพอให้เป็นที่จับจ้องอย่างสนใจแล้ว แต่รอบข้างมีท่าทีอย่างไร จีฮยอนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย เธอค่อยๆ ประคองยกข้าวกล่องออกมาจากถุงกระดาษบนตัก
‘อะไรน่ะ นั่นกล่องเดลิเวอรี่ธรรมดานี่’
‘หรือว่าจะไม่ใช่ของสามี’
‘เครื่องเคียงก็พื้นๆ ไม่เห็นจะหรูหรา’
คนเราคาดหวังมาก ก็ย่อมผิดหวังมากเป็นธรรมดา
ใครจะว่าอะไรจีฮยอนไม่นำพา เธอรีบเปิดฝาข้าวกล่อง มือคว้าตะเกียบ เพื่อปลอบโยนน้ำลายที่กำลังสอเต็มปาก
“ทานให้อร่อยนะคะพี่”
“อื้ม ทานให้อร่อยนะ”
“แบ่งเครื่องเคียงฉันไปสักหน่อยไหมคะ”
“หืม ไม่เป็นไรๆ แค่นี้พอแล้ว”
“อ่า ค่ะ…” อีโกอึนไม่ถามต่อ เริ่มจัดการข้าวกล่องตรงหน้าบ้าง
หรูหราเตะตาเรียกน้ำย่อยดีนัก แถมรสชาติก็ดีไม่แพ้ที่แอบหวังไว้เสียด้วย
“อืม อร่อยแฮะ …พี่คะ ลองชิมอันนี้…”
อีโกอึนอยากแสดงน้ำใจ ทว่า ยังเอ่ยชวนไม่ทันจบประโยคก็ต้องชะงัก
‘สีหน้าแบบนั้น คือ…’
ดูมีความสุขเหลือเกิน หลับตาพริ้มนิ่ง คางเชิดเล็กน้อย รอยยิ้มละมุนละไม
อะไรจะมีความสุขได้ขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าสาเหตุทั้งหมดอยู่ที่อาหารในปากนั่น อาหารที่กำลังถูกเคี้ยวอย่างช้าๆ
‘อร่อยขนาดไหนกัน ถึงได้…’
สายตาของอีโกอึนก็เลื่อนลงต่ำไปจับอยู่ที่ไข่ม้วนชิ้นอวบอ้วน เธอตัดสินใจยื่นหมูยื่นแมวกับจีฮยอน
“พี่คะ ฉันขอแลกสเต็กเนื้อบดกับไข่ม้วนได้ไหมคะ สลับกันคนละชิ้น”
“หืม อื้อ เอาเลยๆ…”
ใครเห็นก็ประเมินค่าได้ว่า สเต็กเนื้อบดดูมีภาษีกว่าไข่ม้วนเยอะ แต่อีโกอึนไม่สนใจ
“ขอบคุณค่ะ งั้น…”
สเต็กเนื้อบดถูกวางลงในกล่องข้าวของจีฮยอน ส่วนไข่ม้วนก็ถูกอีโกอึนคีบส่งเข้าปากทั้งชิ้นอย่างรวดเร็ว
และแล้ว
“…!”
เอ้กอี๊เอ้ก เอ้ก~
หูคล้ายแว่วเสียงไก่ขันดังมาจากที่ใดก็ไม่อาจรู้ อีโกอึนพบตัวเองยืนอยู่กลางฟาร์ม ในฝ่ามือเธอมีไข่ไก่สดใหม่หนึ่งฟองที่ไออุ่นยังหลงเหลือ ราวกับเพิ่งออกมาจากท้องแม่ไก่
เมื่อภาพฝันสั้นๆ ดำเนินมาถึงตอนท้าย เธอก็ยิ้มร่าโดยไม่รู้ตัว
และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไข่ม้วนในปากละลายลงคอไปตอนไหน รู้เพียงความสุขที่สัมผัสอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เล่นๆ เลย ราวกับหลับลึกไปหนึ่งตื่น ลุกขึ้นมาทั้งที่ยังงัวเงีย มึนๆ งงๆ แต่หิวเหลือเกิน จึงได้หยิบข้าวเกรียบกุ้งฮานามิมาเคี้ยวแก้ขัด จากนั้นความกรอบเค็มกลมกล่อมก็ได้เข้าไปปลุกเร้าหัวใจให้เต้นแรง ใช่เลย รู้สึกแบบนี้เลย
‘อยากกินอีก กินอีกๆๆ!’
เธอลืมตาขึ้นมาในท่าเดิม ก่อนที่สายตาเจ้ากรรมจะย้ายไปหยุดค้างอยู่ที่บุลโกกิ อีโกอึนคีบหอยเป๋าฮื้อที่มีแค่ชิ้นเดียวในกล่องไปวางให้จีฮยอนทันทีโดยไม่ลังเล
“พี่คะ ขอเอานี่แลกกับบุลโกกิ…”
“มะ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องแลกก็ได้ อันนั้นเราก็กินไป ส่วนเครื่องเคียงของพี่อยากกินเท่าไหร่ก็คีบไปเลย”
“ได้ไงคะ กีฟแอนด์เทคน้า (Give and Take) ให้ก็คือให้ รับก็คือรับ ต้องทำอย่างชัดเจนสิคะ …งั้น ฉันขอนะ!”
อีโกอึนคีบบุลโกกิชิ้นหนึ่งเข้าปากโดยพลัน ภาพฝันมาเยือนอีกครั้ง แน่นอนว่าต่อมน้ำลายเธอทำงานไม่ได้พักเลย
‘คุณพระ ที่ผ่านมาเรากินอะไรเข้าไปเนี่ย’
อีโกอึนยังอาศัยอยู่กับพ่อแม่ ทั้งที่อาชีพสร้างรายได้มากมายก็ยังไม่มีความคิดที่จะแยกออกไปอยู่ด้วยตัวเอง เนื่องจากเธอติดใจกับข้าวรสมือแม่ อาหารที่บ้านอร่อยที่สุดในโลกแล้วสำหรับอีโกอึน ยังจำได้อยู่เลยว่า ทุกเช้า ตนเคยเคี้ยวอาหารที่แม่ทำตุ่ยๆ พร้อมกับชูนิ้วหัวแม่โป้งเป็นนัยว่า ฝีมือแม่สุดยอด
แต่ตอนนี้เธอคงทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว หรือต่อให้ทำได้ก็ไม่ใช่จากใจจริง
‘หนูขอโทษนะ แม่จ๋า ขอโทษจริงๆ’
อีโกอึนเปิดเปลือกตาขึ้น ก้มมองไปที่กล่องข้าวไม้ของตัวเองด้วยแววตาว่างเปล่า
‘อยากกินอีก ฮือๆ’
เธอพยายามหาเครื่องเคียงทุกซอกทุกมุมที่ดูเป็นชิ้นเป็นอันพอจะเอาไปทำการแลกเปลี่ยน ทว่า ไม่มีอะไรสามารถนำไปเจรจาต่อรองได้อีก ขนาดหอยเป๋าฮื้อที่เอาไปเปลี่ยนกับบุลโกกิหนึ่งชิ้นเมื่อครู่ เธอยังรู้สึกผิดเลยว่าทำจีฮยอนขาดทุน
“อร่อยมากจริงๆ ค่ะพี่” อีโกอึนกัดปลายตะเกียบ พลางยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้นมา
จากนั้น เรื่องเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นกับเธอ จีฮยอนดันข้าวกล่องตัวเองเข้ามาใกล้
“ไม่ต้องคิดเยอะ เราแบ่งกันคนละครึ่งนะ ดีไหม”
“อุ๊ย ขอบคุณ… ไม่สิ ไม่ๆ เอ๊ะ เดี๋ยว…แบบนั้นก็ได้เหรอคะ”
จีฮยอนหัวเราะ พยักหน้าอนุญาต
“ได้ ตามสบายเลย พี่กินที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว”
“อา…”
อีโกอึนนึกอิจฮาจีฮยอนขึ้นมาจริงๆ ก็ตอนนี้
