ฉ่า~ หมูสามชั้นแถวแล้วแถวเล่าถูกวางลงบนเตาย่าง
ยังไม่ทันไร แดเนียลกับเดอชอว์นก็แข่งกันกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ
‘แค่อาจารย์ยกที่คีบ พลังทำลายล้างก็โหดจัดๆ น้ำลายสอจนจะท่วมปากละเนี่ย’
ไม่ต้องอะไรมาก ดูแค่วิธีพลิกเนื้อและมือไม้กยองฮายามขยับก็รู้ได้ว่าความเหนือธรรมดาเป็นอย่างไร เมื่อที่คีบ คีบลงตรงส่วนปลายของเนื้อ มันก็ไหวตามแรงสะบัดมือเบาๆ เพียงหนึ่งครั้งเท่านั้นหมูสามชั้นแถวยาวก็คล้ายอาสาบิดตัวควงเป็นเกลียว พลิกกลับด้านเองอย่างเต็มใจ ซึ่งทุกๆ การพลิก เนื้อจะเด้งขึ้นห่างจากเตาย่างในระยะพอดีๆ ใช้เวลาสุกน้อยลงอย่างมีประสิทธิผล ความฉ่ำน้ำจึงถูกกักเก็บไว้เต็มที่
ต่อเนื่องด้วยท่วงท่าการใช้กรรไกรตัดแบ่งเนื้อออกเป็นชิ้นพอดีคำในระดับความเร็วสุดยอด นี่จะให้ใช้คำไหนมาบรรยาย!
สวบๆๆๆๆๆ-
‘อย่างกับกรรไกรดีไซเนอร์ ช่างเจิดจ้าซะเหลือเกิน!’
“กินซะ ก่อนจะเย็นชืดหมด”
“ได้ไงครับ อาจารย์ยังไม่ได้จับตะเกียบด้วยซ้ำ จะให้พวกเราเปิด…”
“ฉันจับที่คีบอยู่นี่ไง”
กยองฮาใช้ที่คีบ คีบหมูหนึ่งชิ้นจิ้มลงในซัมจัง (ซอสเต้าเจี้ยว) จนชุ่ม ก่อนวางลงบนผักกาดสด
แม้บนโต๊ะจะมีบรรดาผักที่เป็นเครื่องเคียงเรียงไว้ครบครัน ทั้งกระเทียม ใบกุยช่าย หัวหอมดองและต้นหอมคลุก แต่กยองฮามักชอบให้ผักห่อเนื้อคำแรกสุดของทุกครั้งเป็นแบบพื้นๆ ง่ายๆ ไม่ต้องจัดเต็ม
‘อืม สุกกำลังพอดีเลย ใช้ได้’
ระหว่างที่กยองฮาพยักหน้าเบาๆ กับตัวเองอยู่นั้น
‘โอ้ โอ้หม่าย… โอ้มายก้อด!’
‘อ๊อย! อะฮ้อยยย-’
แดเนียลกับเดอชอว์นที่ลิ้มรสหมูสามชั้นย่างกำลังตกอยู่ในภวังค์ ประสาทต่อมรับรสทำงานทันที ส่งผ่านข้อมูลความอร่อยล้ำตรงแน่วไปยังสมอง! ด้วยเหตุนี้ ร่างกายทั้งคู่จึงสั่นสะท้าน โอนเอนอย่างควบคุมไม่อยู่ กายหยาบกับกายละเอียดประหนึ่งกำลังแยกกันทำงาน
คำแรกเคี้ยวได้ไม่เท่าไหร่ก็หายลงคอไป คำที่สองรีบตามมาติดๆ กระทั่งจุดหนึ่งที่ความเร็วการย่างหมูไล่กวดความเร็วการเคี้ยวเนื้อไม่ทันแล้ว นั่นแหละ
“เฮ้ย กินช้าๆ ก็ได้ ยังมีอีกเยอะ”
กยองฮาใช้ที่คีบชี้ไปยังข้างเตาซึ่งมีภูเขาหมูสามชั้นขนาดย่อม คะเนดูแล้วเกินสิบแถวแน่ๆ เพียงพอให้พุงปริ
สองคนชะลอความเร็วเหมือนเริ่มตั้งสติได้เล็กน้อย มองอีกที น่าจะเป็นเพราะไม่มีชิ้นที่สุกขนาดพอดีคำเหลือให้คีบเข้าปากต่อนั่นเอง แดเนียลรู้สึกตัวก็รีบเอ่ยขอโทษขอโพย พยายามอธิบาย
“ขอโทษจริงๆ ครับ มันอร่อยมาก… ไม่สิ ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดีถึงจะเหมาะสม คือ มันสุดยอดแบบที่สุดของที่สุดจนผมหยุดไม่ได้เลยครับ เลยไม่ทันคิดถึงส่วนของอาจารย์ จัดซะเรียบเลย”
“ใช่ครับ หมูสามชั้นย่างสุดยอดแบบนี้เกิดมาผมเพิ่งเคยกิน จริงๆ นะครับ แค่บอกว่าเป็นฝีมือย่างของอาจารย์ก็แทบไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว นี่อร่อยจนแทบสิ้นชีพครับผม”
เดอชอว์นเอากับเชาด้วย โพล่งชมอาจารย์แบบไม่ลืมหูลืมตา กยองฮาได้ยินก็ช่วยเฉลยเบื้องหลังความอร่อย
“ฉันใช้เนื้อหมูดำคุโรบุตะของดีประจำเกาะเชจูน่ะ เพิ่งได้มาเมื่อวานเลย น่าจะเพราะยังสดๆ ใหม่ๆ”
“อา! ของดีชื่อดังนี่เอง…”
ที่จริง แค่การเปลี่ยนมาใช้วัตถุดิบชั้นเยี่ยมเพียงอย่างเดียวไม่อาจทำให้รสชาติอร่อยโดดขึ้นมาหลายขั้นขนาดนี้
‘อ่าฮะ แล้วก็ฉันนี่แหละที่เป็นคนไปเลือกด้วยตัวเอง’
ดวงตากยองฮาสามารถเช็คเลเวลของวัตถุดิบได้ เขาจึงสามารถชี้เลือกตัวที่รสชาติดีที่สุดจากฟาร์มคุโรบุตะ จากนั้นรอให้มันผ่านขั้นตอน เปลี่ยนหมูเป็นชิ้นวัตถุดิบส่งมาถึงมือ ก็จะได้คุโรบุตะเลเวล 3 ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น เจ้าคุโรบุตะเลเวล 3 นี้ยังเป็นของดีที่สุดในระดับเดียวกันเองอีก ถือว่าคุณภาพสูงเยี่ยมเท่าที่จะหาได้ในธรรมชาติแล้ว
แต่อย่างไรก็ดี เจ้าวัตถุดิบสดๆ ที่กองกันอยู่เป็นภูเขาต่อหน้ากยองฮา ณ ตอนนี้ กลับแสดงค่าเป็นเลเวล 4 ให้เห็นอย่างน่าประหลาดใจ เหตุผลคงเป็นเพราะช่วงจังหวะที่ฝีมือกยองฮาขึ้นมาอยู่เส้นเลเวล 7 เขาได้สกิลใหม่พ่วงมาเป็นของแถมด้วยอีกหลายรายการ
[แพสซีฟสกิล: ลมหายใจแห่งการฟื้นฟู]
[ความเข้าใจเรื่องวัตถุดิบเพิ่มขึ้นหลายระดับ]
[สภาพวัตถุดิบได้รับการอัปเกรดแล้วหนึ่งเลเวล]
มีทั้งแพสซีฟสกิลที่ช่วยให้วัตถุดิบอาหารอัปเลเวลขึ้นโดยไร้เงื่อนไข ผสานกับสมาธิขั้นสูงที่รวบรวมมาใช้ในขั้นตอนปรุงขนาดนี้ อาหารตรงหน้าจึงเสร็จสมบูรณ์ออกมาเป็นเลเวล 6
หลักฐานซึ่งก็คือกล่องข้อความยังลอยให้เห็นคาตา
[หมูสามชั้นย่างของมาสเตอร์สำเร็จแล้ว]
ตะเกียบของเดอชอว์นและแดเนียลเริ่มเคลื่อนไหววุ่นวายแข่งกับเวลาอีกครั้ง สังเกตจากแววตาที่ดิ่งนิ่ง สองคนคงกำลังโลดแล่นอยู่ในภวังค์จริงๆ ถอนตัวไม่ขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
***
“ท่านประธานเกริ่นๆ มาว่าจะเปลี่ยนรถให้ครับ”
“อีกแล้วเหรอ”
“ครับ ดังนั้น กรุณาพิจารณาเรื่องต่อสัญญา…”
“ม่าย- กลับไปเลยไป”
สีหน้าชายงเทเหมือนคนร่ำๆ จะร้องไห้เต็มแก่
“โถ่ เฮียครับ ได้โปรดเมตตาด้วย ถ้าผมกลับไปทั้งแบบนี้มีหวังโดนเจี๋ยน ตกงานได้เลยนะครับ”
กยองฮาสงสัย
“ไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าแล้วหรอกเหรอว่า ฉันจะพักสักช่วงใหญ่ๆ น่ะ”
“แจ้งแล้วสิครับ เรียบร้อย…”
เรียบร้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ ไม่ได้แจ้งเลยต่างหาก
เข้าพบท่านประธานทีไร อ้าปากเตรียมจะพูด เขาก็ถูกตัดบทว่า ‘เชฟโกของพวกเราสบายดีใช่ไหม’ ตลอด แถมยังหัวเราะกว้างปิดท้ายมาให้ด้วย เห็นท่าทางแบบนั้นชายงเทจะยังกล้าพูดอะไรอีก เขารับเรื่องลาพักร้อนจากกยองฮามาตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน ซึ่งก็คิดเองลมๆ แล้งๆ ทุกวันว่าอาศัยช่วงเวลาประมาณนี้ น่าจะพอโน้มน้าวกยองฮาให้เปลี่ยนใจได้ ทว่า วินาทีนี้เขาเริ่มสำเหนียกแล้วว่าตนวิ่งหนีความจริงมาตลอด
“ผมยังคิดว่าถึงเฮียจะลาพัก ก็คงต่อสัญญาแล้วค่อยพักยาว…”
ปัจจุบัน กยองฮาเปรียบดั่งบลูชิป (หุ้นที่มีมูลค่าสูงสุด) ชั้นพรีเมียมแห่งวงการทำอาหารและวงการโทรทัศน์ กระทั่งวงการโฆษณาก็ไม่เว้น เพียงแค่ปีเดียวที่ผ่านมา กยองฮาสามารถดันหมายเลขหนึ่งแห่งวงการโฆษณาอย่างยูเจชิกให้ร่วงจากแชมป์หลายสมัยได้ กลายเป็นนายแบบที่บริษัทต่างๆ ชื่นชอบมากที่สุด
กยองฮารับประทานอาหารที่ตนปรุงเองอย่างสม่ำเสมอ รูปร่างจึงสูงเพรียวสมส่วน ประกอบกับผิวพรรณดีออร่าจับ ไม่ต่างจากดาราดังๆ ค่าตัวแพงทั้งหลายแม้แต่น้อย
“ฉันไม่สบายใจ ถ้าโดนผูกมัดกับอะไรสักอย่างอยู่น่ะ เอาเป็นว่าปีหน้าค่อยมาใหม่ เดี๋ยวเซ็นให้แน่นอน”
“งั้นเฮียครับ เอาแค่เอกสารข้อตกลง…”
“จึ๊! ยัง? ยังอีก”
ขณะที่กยองฮาใกล้จะหงุดหงิด
“ดื่มนี่สักหน่อยนะคะ แล้วค่อยคุยต่อ”
จู่ๆ เสียงสดใสไพเราะราวระฆังเงินก็ดังขึ้นข้างๆ ตัว ชายงเทผินหน้าไปมองโดยไม่ตั้งใจ
‘เฮือก!’
ลมหายใจเขาสะดุด เนื่องด้วยผู้ที่ยกชาออกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ คือ คิมจีฮยอน
ชายงเทรู้ดีว่าเป็นเรื่องไม่ควร แต่จะให้ทำอย่างไร ทุกครั้งที่เห็นเธอ หัวใจเป็นต้องกระเด้งกระดอน จะมีชายใดในโลกนี้ที่มองเธอแล้วไม่เกิดอาการแบบเดียวกันบ้าง?
‘นับวันยิ่งสวยขึ้นๆ เพราะอะไรกัน’
ความสวยหล่อแบบวัวตายควายล้มของไอดอลทั้งหลายในปัจจุบันเนรมิตได้ด้วยมือแพทย์ศัลยกรรม ใครที่คลุกคลีอยู่ในวงการย่อมชินชา เพราะมันปกติธรรมดาเสียจนเหมือนเป็นมาตรฐานใหม่ไปแล้ว ดังนั้น หากว่ากันตามตรง อาศัยเพียงรูปร่างหน้าตาของคิมจีฮยอนอย่างเดียว ยังไม่นับว่าสวยจัดถึงขนาดติดหนึ่งในสิบทำเนียบไอดอล แต่ในความเป็นจริงตอนนี้ หลังจากจีฮยอนบอกลาวงการบันเทิง ความงดงามของเธอกลับยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่บันยะบันยัง
นานๆ ทีจะได้เจอเธอสักหน ซึ่งทุกครั้งที่เห็น ชายงเทยิ่งรู้สึกได้ชัดเจน
‘ที่เขาว่า คนเราเวลามีความรักจะสวยขึ้นนี่ จริงรึเปล่าหว่า ถ้างั้น คุณภรรยาเรา…’
ชายงเทไม่มีทางค้นพบคำตอบแน่นอนว่า ปรากฏการณ์นี้มีที่มาจากอาหารเลเวลสูงส่งของกยองฮา
‘ถ้ากลับเข้าวงการบันเทิงตอนนี้ ดาราสาวๆ ทั่วไปคงได้กอดเข่าร้องไห้ชัวร์’
จีฮยอนวางถ้วยชาเสร็จก็ถอยออกไป ชายงเทเปรยกับกยองฮาอย่างไร้สติ
“เฮียครับ พี่สะใภ้ไม่คิดจะกลับเข้าวงการหน่อยเหรอครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ ถามทำไม”
“คือ…ถ้าพี่สะใภ้อยากกลับเข้าวงการจริงๆ ผมก็อยากให้บริษัทเราได้ดูแลเหมือนกันน่ะครับ…”
***
“คุณกูฮเยจี”
“ค่า!”
“เชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ”
“ค่า!”
ฮันอุลสนับสนุนค่าใช้จ่ายให้พนักงานเข้าตรวจสุขภาพแบบครอบคลุมทุกแพ็คเกจมาหลายปีแล้ว แต่ปีนี้ ด้วยอานิสงส์ด้านข้อตกลงร่วมระหว่างฮันอุลกับโรงพยาบาลสาขาใกล้เคียง นโยบายการตรวจสุขภาพจึงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ให้สามารถเข้ารับการตรวจพร้อมกันทั้งกลุ่มได้เลย ซึ่งการดำเนินการตรวจแต่ละขั้นนั้นเรียบร้อยไปตั้งแต่สัปดาห์ก่อน วันนี้เพียงแค่ฟังผลกับความเห็นของแพทย์เท่านั้น พนักงานจึงมานั่งเรียงกันหน้าสลอนในห้องรับรองเพื่อรอเรียกชื่อ пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
และฮเยจีถูกขานเรียกเป็นคนแรก
“สวัสดีค่ะ!”
“โฮ่ๆ สวัสดีครับ แหม่ ร่าเริงจริงๆ เอ้า- ไหน มาดูกันหน่อยซิ”
นัมซังฮุน แพทย์ผู้อำนวยการประจำโรงพยาบาลกวาดสายตาอ่านบันทึกผลตรวจ พยายามหาจุดที่บ่งชี้ค่าแปลกๆ เช่น สูงหรือไม่ก็ต่ำกว่าเกณฑ์ที่ควรเป็น ทว่า เขาไล่ตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้ายก็ไม่พบค่าผิดปกติแม้แต่จุดเดียว
‘อืม- ดีมากเลยนะนี่’
ผอ. นัมซังฮุนละสายตาจากกระดาษ กล่าวกับฮเยจี
“เดี๋ยวนี้ เด็กๆ วัยรุ่นเยอะทีเดียวที่ดูปกติแค่ภายนอก ภายในนี่ป่วยโรคโน้นโรคนี้เต็มไปหมด แต่ผลตรวจของคุณกูฮเยจี จากที่เห็น หมอว่าน่าพอใจมากครับ ดีมากเลย”
“ขอบพระคุณค่ะ!”
“มองเผินๆ ผอมแห้งก็จริง แต่ดูตรงนี้นะ น้ำหนักหนูอยู่ในเกณฑ์ปกติ มวลกล้ามเนื้อนี่ถือว่าสูงกว่าเพื่อนๆ วัยเดียวกันซะอีก ค่าคอเลสเตอรอลกับความดันก็ปกติ ค่าความเครียดต่ำมาก… อืม ดูแลสุขภาพวิธีไหนครับ ออกกำลังกายสม่ำเสมอใช่ไหม”
ฮเยจีเอียงคอ
“เปล่าค่ะ หนูแค่ทานข้าวเยอะๆ ให้ครบมื้อ แล้วก็ตั้งใจทำงานอย่างเดียวเลยค่ะ!”
“ถ้าอย่างนั้นได้จำกัดอาหาร ทานตามตารางรึเปล่า”
“หนูชอบทานอาหารตามสั่งค่ะ! โดยเฉพาะฝีมือเถ้าแก่!”
“…”
ผู้ที่เข้าห้องตรวจคิวถัดจากฮเยจีคือ ชเวบกซุน
“สวัสดีค่ะ อาจารย์หมอ”
“โอ้ เชิญครับๆ คุณยาย มาครับ มาดูกันหน่อ… เอ๊ะ?”
ชเวบกซุนนั่งลงพร้อมกับที่ผอ. นัมซังฮุนอ่านบันทึกการตรวจ
‘แข็งแรง แข็งแรงเกินไปมากนะนี่?’ เขาเบิกตาโตราวไข่ห่าน
อายุของชเวบกซุนตามเวชระเบียน คือ 68 ปี ทว่า อาศัยดูเพียงผลตรวจแล้วบอกว่าเธออายุสี่สิบกว่าๆ เขาก็เชื่อ
“อะไรหรือคะอาจารย์หมอ หรือว่าฉันมีตรงไหนผิดปกติ…”
“ครับ อ่า ไม่มีครับ ไม่มี ตรงกันข้าม คุณยายดูแลสุขภาพดีมากๆ เลยนะครับเนี่ย”
“ดูแลอะไรกันคะ ฉันแค่ทานข้าวครบมื้อ แล้วก็ตั้งใจทำงานเท่านั้นเอง”
ประโยคนี้คุ้นเหลือเกิน เหมือนเคยฟังจากที่ไหนมาก่อน
ว่ากันตามตรง พนักงานซึ่งมาฟังผลตรวจพร้อมกันทั้งกลุ่มวันนี้ อยู่ภายใต้บริษัท ‘ฮันอุล’
ชื่อนี้ไม่ใช่ว่าโด่งดังมากในวงการร้านอาหารหรอกหรือ
‘แต่ก็แปลกอยู่ดี พวกอาหารตามสั่งจะไปเสริมสร้างสุขภาพตรงไหนได้ ไม่มีทาง’
หลังจากพบชเวบกซุน ผอ.นัมซังฮุนก็ยังต้องประหลาดใจอีกหลายครั้ง เมื่อพนักงานฮันอุลทุกคนทยอยเข้าห้องตรวจจนครบ กระทั่งกลับออกไปหมดแล้ว เขาก็สงสัยขึ้นมาติดหมัด
‘แต่ละคนไม่ได้ออกกำลังกายเพิ่ม แค่ทานอาหารครบสามมื้อ แถมไอ้ที่ทานกันก็เป็นอาหารตามสั่งเท่านั้นซะด้วย อะไรทำให้ทุกคนแข็งแรงขนาดนี้ ไม่ใช่แข็งแรงธรรมดานะ แข็งแรงโคตรๆ’
อาหารตามสั่งคืออาหารที่มีรสจัดจ้าน ทั้งเผ็ดทั้งเค็ม
ผอ.นัมซังฮุนซึ่งมีแนวคิดอคติต่ออาหารตามสั่งผู้นี้ไม่เคยไปเยือนร้านฮันอุลอันแสนโด่งดังแม้แต่ครั้งเดียว ด้วยเหตุการณ์วันนี้ทำเอาเขาหยุดความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่ไหว อาหารมันเป็นอย่างไร ทำไมทุกคนถึงสุขภาพดีกันปานนั้น?
‘เร็วๆ นี้คงต้องลองไปแวะดูสักครั้งแล้วล่ะ’
***
อีกแล้ว
เจ้าบทละครย้อนกลับมาวางอยู่บนโต๊ะในห้องหนังสือเหมือนเดิม แต่วันนี้กยองฮาสังเกตเห็นบางอย่างแปลกไปกว่าทุกที กระดาษที่เคยเรียบตลอดเล่ม บัดนี้ เริ่มพะเยิบพะยาบ ยับบวมขึ้นมาบ้างแล้วนิดๆ
นี่คือหลักฐานที่ชี้ว่าจีฮยอนหยิบบทละครไปอ่านแล้ว และยังอ่านอยู่จนถึงตอนนี้
‘ขอดูหน่อยนะว่าอ่านถึงไหน’
ผ่านมาครึ่งเดือนพอดีนับจากวันครบรอบแต่งงาน หัวหน้าโปรดิวเซอร์เบฮยอนซูกำหนดวันแถลงข่าวเปิดกล้องไว้ปลายเดือนหน้า ดังนั้นการแคสติ้งคัดคนเข้ารับบทก็จำเป็นต้องเสร็จเรียบร้อยก่อนวันนั้น นี่จึงไม่ใช่เวลามาเอ้อระเหย กยองฮาแอบหวั่น
‘หรือว่ายังตัดสินใจไม่ได้?’
กยองฮารักจีฮยอนอย่างแท้จริงและรักหมดหัวใจ
เขาอยากให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างที่ตนเองต้องการบ้าง ไม่ใช่ใช้เพื่อคนอื่นอย่างเดียว
‘รู้หรอกน่าว่าคาใจ ยังจะมาทำปากแข็ง…’
จีฮยอนมักเอ่ยว่าเธอมีความสุข พูดทุกวันจนเป็นคำติดปาก แต่ใครเล่าจะสามารถรับประกันว่าอยู่ดีมีความสุขได้ในปัจจุบันแล้วจะไม่โหยหาคิดถึงอดีต เหนืออื่นใด จีฮยอนคือคนที่ยอมละทิ้งวิถีชีวิตเดิม ปล่อยมือจากหลายสิ่งหลายอย่างที่เคยทำเป็นกิจวัตรเพื่ออุทิศตนให้ชีวิตแต่งงาน หากบอกว่าไม่เสียดายสิแปลก
‘ถ้ามีใครสั่งให้เราเลิกทำอาหารตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แล้วเอาเงินเป็นล้านๆ มากองให้ คงตอบทันทีว่าไม่’
แค่ไม่ได้จับมีดหลายวัน ไม่สิ วันเดียว มือเขาก็ยุกๆ ยิกๆ ทนแทบไม่ได้ แล้วจีฮยอนเล่าจะเป็นอย่างไร ใช้ชีวิตตั้งสองปีกับการเมินเฉยความปรารถนาในใจซึ่งยังไม่ได้รับการเติมเต็ม
กยองฮาไม่ต้องการให้เธอเสียสละเพื่อความสุขอีกรูปแบบหนึ่งขนาดนั้น ก่อนจะใช้ชีวิตเพื่อกันและกัน บางทีก็ควรใช้ชีวิตเป็นของตัวเองโดยนึกถึงตัวเองบ้าง นี่จึงจะเป็นชีวิตแต่งงานที่กยองฮาใผ่ฝัน
‘เอาน่า… รอหน่อย บังคับมากเกินก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น’
กยองฮาหยิบบทละครมาถือ เดินพลางคิดว่าหนนี้จะเอามันไปวางไว้ตรงไหนดี
ตอนนั้นเอง
“…หืม”
กระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งร่วงหล่นออกมาจากบทละครส่วนที่บวมยับ กยองฮาก้มหยิบ นำมาคลี่ออกอ่าน ที่กลางกระดาษมีตัวอักษรเขียนด้วยลายมือคุ้นตาเรียงกันอยู่หนึ่งประโยค
พี่คะ ฉันจะลองดูสักตั้ง… ได้รึเปล่านะ?
“มีอะไรไม่ได้เล่า ได้ๆๆ อยู่แล้วน่า” กยองฮาพึมพำ สายตายังจับอยู่ที่กระดาษโน้ต
แต่มุมปากเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าสว่างไสวกว่าครั้งใด
