ที่ร้านยังไม่มีใครมาเลย
กยองฮาเริ่มงานด้วยการทำความสะอาดครัวก่อนเป็นลำดับแรกตามกิจวัตร เรื่องไม่ได้มีใครสั่ง เขาแค่คิดว่า ‘ทำงานในที่ที่สกปรก จิตใจจะสะอาดได้ยังไง’
เขาเติมเครื่องเคียงลงในโหลที่พร่อง ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยๆ ไม่ทันรู้สึกตัว เวลาก็ผ่านไปแล้ว 30 นาที กยองฮาเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง ก่อนจะพึมพำออกมา
“ปกติเถ้าแก่ควรมาถึงแล้วนี่นา… วันนี้สายแฮะ”
เขาคิดจะพักเสียหน่อยจึงเดินไปนั่งลงตรงหน้าโต๊ะที่ว่าง หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อหาอะไรทำฆ่าเวลา สิ่งที่ดึงให้กยองฮาสนใจได้ทันที คือภาพโปรไฟล์ของเพื่อนๆ ในโปรแกรมแชต
“เปลี่ยนรูปอยู่ไม่กี่คนเอง ใช้รูปเดิมกันหมดเลย… เหอะ ว่าเขา เราเองก็เหมือนกันนั่นแหละ”
ในบรรดาภาพโปรไฟล์มากมาย มีแค่ภาพเดียวที่ตรึงสายตาเขาให้นิ่งมองได้นานที่สุด แน่นอนว่าต้องเป็นภาพของจีฮยอน สาวเสิร์ฟพาร์ทไทม์ประจำร้านฮันอุล!
จู่ๆ วันนี้เขาก็นึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“จีฮยอนทำอะไรอยู่ไหนกันนะ”
***
ณ ห้องฝึกซ้อมชั้นใต้ดินของบริษัท JK เอนเตอร์เทนเมนท์
สาวสวยสะพรั่งดั่งดอกไม้ผลิบานห้าคนกำลังซ้อมเต้นท่าต่างๆ ให้ตรงกับจังหวะสนุกสนานของเพลง คุณสมบัติที่เด็กฝึกเหล่านี้มีไม่ด้อยไปกว่ากันเลย คือ พวกเธอต่างก็เป็นเจ้าของใบหน้าสวยโดดเด่นและร่างเพรียวระหง
หนึ่งในดอกไม้งามเหล่านั้น คือ จีฮยอน
“มีจีกับโซยองเต้นไม่ตรงนี่! เอาใหม่!”
การที่ศิลปินจะเต้นเป็นกลุ่มอย่างพร้อมเพรียงกันราวกับมีจิตสื่อถึงกัน ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องใช้ความพยายามอย่างไม่มีขีดจำกัด บวกกับการซ้อมแล้วซ้อมอีกเท่านั้นจึงจะสำเร็จ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ไอดอลทั้งหลายต้องใช้ชีวิตเป็นเด็กฝึกอยู่หลายต่อหลายปี
“พักก่อนแล้วค่อยมาต่อแล้วกันนะ”
เมื่อได้เวลาพักแสนหวานมาครอบครอง ทั้งห้าคนก็ซับเหงื่อที่เกาะหน้าพราวราวลูกปัด หยุดหอบหายใจ
“เราจะได้เดบิวต์กันจริงๆ เหรอ”
“ก็ท่านประธานบอกไว้อย่างนั้นนี่นาว่าภายในปีนี้เราจะออกรายการอินกิกาโย[1]”
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส วันเดบิวต์ของสาวๆ เหล่านี้กำลังใกล้เข้ามาทุกที
แม้รอบข้างจะคุยกันเจี๊ยวจ๊าว แต่จีฮยอนที่อยู่ตรงกลางกลับนั่งเงียบ
“นี่ จีฮยอน ไม่ดีใจเลยเหรอ”
“ดีใจสิ” จีฮยอนตอบเบาๆ
“ดีใจ แต่ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ความดีใจอยู่ไหนฮึ”
“พอดีเมื่อกี้คิดเรื่องอื่นอยู่น่ะ”
ซอนมีที่มัดผมเปิดหน้าผาก จู่ๆ ก็หันมาถามอย่างสนอกสนใจ
“พี่จีฮยอน เลิกซ้อมแล้วจะไปร้านอาหารอีกหรือเปล่าคะ”
จีฮยอนเป็นคนที่ไม่ค่อยปิดบังเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่ ตั้งแต่เริ่มใช้ชีวิตเป็นเด็กฝึก เธอก็หาเวลาเพื่อไปทำงานพาร์ทไทม์จนได้ และเรื่องนี้สมาชิกทุกคนต่างก็รับรู้ เด็กฝึกที่ทำงานพาร์ทไทม์มีให้เห็นเป็นปกติอยู่แล้ว แต่กับสมาชิกทีมนี้ ผู้ที่ออกไปทำงานพาร์ทไทม์ข้างนอกมีเพียงจีฮยอนคนเดียว
“ต้องไปสิ”
โซยองเห็นจีฮยอนหน้าตาสดใสขึ้นมา ก็อดแซวไม่ได้
“จีฮยอน เธอนี่มันยังไงกันน้า พอพูดถึงร้านอาหารทีไรยิ้มทุกที หรือว่าแอบซ่อนชายหนุ่มไว้ที่นั่น”
ฟังดูเหมือนโยนหินถามทางมั่วซั่ว แต่ดันไปทับกบน้อยเข้า จีฮยอนสะดุ้ง รีบโบกไม้โบกมือเป็นระวิง ปากก็ปฏิเสธทันควัน
“มะ ไม่มี ไม่มีนะ หนุ่มเหนิ่มอะไรล่ะ!”
“ไม่มี แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”
แก้มเป็นสีระเรื่อขึ้นมาขนาดนั้น ใครๆ ก็เห็น จีฮยอนรีบหันหน้าหนี
“อากาศมันร้อนเหอะ…”
ปฏิกิริยาของจีฮยอนถือเป็นที่สนุกสนานของสาวๆ ยิ่งนัก เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างทั่วถึงทีเดียว
“กิ๊วกิ๊ว สงสัยจะมีใครซ่อนไว้จริงๆ เสียด้วย”
“พี่ๆ คะ วันนี้เราไปเยี่ยมร้านอาหารกันดีไหม ไปส่องแฟนพี่จีฮยอนด้วยไงคะ” ยอนจอง น้องเล็กของทีมเสนอขึ้นมา
ถึงจะพูดแบบนั้น จีฮยอนก็ไม่คิดว่าจะมีใครทำจริงๆ แต่ก็ยังไม่วายมองตาเขียว
“ถ้าโผล่มาล่ะก็เจอดีแน่”
นั่นทำให้ทุกคนอยากรู้อยากเห็นยิ่งกว่าเดิม เพราะจีฮยอนไม่เคยแสดงอาการเช่นนี้ให้เห็นมาก่อน
‘ก็ล้อเล่นกันเสียอย่างนี้ เลยคิดถึงยิ่งกว่าเดิมอีกเนี่ย’
***
อีกด้านหนึ่งในเวลาเดียวกันนั้นเอง เถ้าแก่อันอิลเทที่มาเข้าร้านสายกว่าปกติกำลังคุยเรื่องสำคัญเนื้อหายาวเหยียดอยู่กับกยองฮา
“ร่วมกิจการหรือครับ”
“อืม ลองมาทำด้วยกันดูสักตั้งนะ!”
“แต่ผมไม่มีเงินลงทุนเลยนะครับ?”
กยองฮาที่มึนๆ งงๆ ตอบเช่นนั้น อันอิลเทจึงพูดซ้ำอีกหน
“เงินลงทุนไม่ต้องไปสนใจ! ฉันเป็นฝ่ายเตรียมเอง ฉันแค่หวังจะทำงานกับเธอไปนานๆ เท่านั้น… คิดเสียว่า เป็นพนักงานประจำที่รับงานจากฉันไปทำ จะได้สบายใจขึ้น… อีกไม่นานฉันว่าจะเปิดอีกหนึ่งสาขาน่ะนะ”
อันอิลเทเห็นกยองฮายังมึนๆ งงๆ อยู่เช่นเดิม จึงบอกเรื่องที่น่ายินดีสมทบไปอีกหนึ่งเรื่องโนเวลกูดอทคอม
“หนังสือสัญญาให้เอาตามที่เธอเห็นสะดวก ต้องการแบบไหนก็เอาแบบนั้นแหละ!”
กยองฮานึกว่าตัวเองอยู่ในฝัน
สังคมเกาหลีทุกวันนี้ต่อให้มีทักษะหรือความสามารถเยี่ยมยอดเพียงไร การจะไปให้ถึงจุดที่มีกิจการหรือธุรกิจของตัวเองได้นั้นถือเป็นเรื่องยากมาก ประเด็นสำคัญที่ต้องคิดให้ดี คือ เงิน
คำกล่าวที่ว่า เงินคือตัวทำเงิน[2]คงไม่ได้เกิดขึ้นมาเปล่าๆ
หากมองจากมุมนั้นก็ฟันธงได้เลยว่าขณะนี้ อันอิลเทได้ยื่นข้อเสนอที่เป็นโอกาสดีที่สุดสำหรับกยองฮาแล้ว
กยองฮายังคงไร้คำตอบ อันอิลเทเริ่มกระวนกระวาย
“เอ้อ แหม ดูสติสตังฉันสิ… ลืมบอกเรื่องสำคัญจริงๆ ไปอีกเรื่องแน่ะ… ค่าอินเซนทีฟ[3]ที่จะให้เพิ่มตามผลงาน ฉันให้ 30% คำนวณจากกำไรสุทธินะ ต่อให้ขายไม่ค่อยดียังไง ฉันจะคงไว้ที่สามล้านห้าแสนวอนเป็นหลักก็แล้วกัน”
สาม-ล้าน-ห้า-แสน-วอนเหรอ
นั่นมันมากกว่าเงินเดือนตอนนี้อีกตั้งล้านวอนเลยนะ
ทางฝั่งกยองฮาเหมือนจะไม่มีอะไรขาดทุนเลยแม้แต่น้อย แถมยังมีเงื่อนไขล่วงหน้ากรณีขายไม่ดีมารองรับอีกชั้นหนึ่ง หากขายดีนั่นก็แปลว่ายิ่งมีรายรับมากเข้าไปใหญ่
แต่ฝั่งอันอิลเทนั้น เรื่องที่จะให้ 30% จากกำไรสุทธิจัดว่าเกินกำลังไปนิด การเปิดสาขาเพิ่มต้องใช้เงินอีกมากและเขายังต้องรับผิดชอบคนเดียวล้วนๆ ทว่า อันอิลเทไม่มีทางอื่นให้เลือก เพราะหากไม่มีกยองฮา เขาก็ไม่รู้จะเปิดสาขาเพิ่มไปเพื่ออะไร ดังนั้นสถานการณ์ของเขาตอนนี้จึงเหมือนเอาเชือกมาคล้องคอรอแขวนไว้เสร็จสรรพ
“กะทันหันเกินไปหรือเปล่า ยังไงก็แล้วแต่ วันนี้ลองเก็บไปคิดทบทวนดูดีๆ ก่อน แล้วตอนเลิกงานค่อยมาให้คำตอบฉัน”
ระหว่างทำงาน เถ้าแก่คิดหนักเรื่องการเปิดสาขาใหม่อยู่ตลอดเวลา แต่เขาเชื่อมั่นว่าถ้ามีกยองฮาอยู่ล่ะก็ อย่างไรก็ไปได้สวยแน่นอน
***
เย็นวันเดียวกัน
หลังจากที่จัดการปิดร้านเป็นที่เรียบร้อย อันอิลเทกับกยองฮาก็นั่งจับเข่าคุยกันสองคน
“อย่างนั้น ผมต้องไปๆ มาๆ ระหว่างที่นี่กับสาขารองใช่มั้ยครับ”
คำถามของกยองฮาทำให้อันอิลเทนึกขอบคุณในใจ จึงตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน
กยองฮารับข้อเสนอในการร่วมกิจการกันแล้วในที่สุด
ต่อให้ไม่ได้รับค่าอินเซนทีฟ เขาก็ยังจะได้เงินเดือนสามล้านห้าแสนวอน เพียงแค่จำนวนตัวเลขนี้ก็ตัดสินใจได้ทันที ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ ยิ่งถ้าได้ค่าอินเซนทีฟด้วยแล้วนั้น… อีกอย่าง ร้านอาหารแต่ละร้านก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว จะอาหารจีน อาหารญี่ปุ่น อาหารเกาหลี อาหารฝรั่ง หรืออาหารตามสั่งง่ายๆ ไม่ว่าจะเป็นร้านแบบไหน รวมๆ แล้วจำนวนเงินที่จะได้นั้นก็ไม่น้อยอยู่ดี
“อื้ม สถานที่ที่ดูไว้ว่าจะให้เป็นสาขารอง ถ้าเดินไปก็ใช้เวลาประมาณชั่วโมงหนึ่งได้ เธอไปๆ มาๆ ดูร้านแล้วก็ทำอาหารให้หน่อยไหวไหมล่ะ”
“ครับ รับทราบครับผม จะตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ”
“ดี ไม่ต้องเกรงใจนะ ทำเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้น่ะดีแล้ว”
“ครับ”
สังคมที่ต่างก็เติบโตไปพร้อมๆ กันเป็นเช่นนี้เอง!
อันอิลเทมองกยองฮาเป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีค่า ส่วนกยองฮาก็มีสนามที่จะลงแข่งเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จ พี่ได้ดี น้องก็ได้ด้วย มันเป็นเรื่องที่งดงามสำหรับทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ
ถึงแม้จะไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ตาม
……………………..
[1] อินกิกาโย คือรายการเพลงของเกาหลี คล้ายๆ รายการเจ็ดสีคอนเสิร์ตของไทย
[2] เงินคือตัวทำเงิน = คนยิ่งมีเงินมาก ก็ยิ่งใช้เงินนั้นต่อยอดทำกำไรได้มาก
[3] ค่าอินเซนทีฟ (Incentive) = ค่าตอบแทนที่ให้เพิ่มตามชิ้นงานหรือผลงาน รายได้ผู้รับจะมากขึ้นสองหรือสามเท่าตัว คล้ายๆ ค่าคอมมิชชั่น
