ตักข้าวกินคำหนึ่ง เงยหน้ามองกยองฮาทีหนึ่ง ยุนซึลเอาแต่กินไปมองไป
พนักงานฮันอุลสาขารองต่างรู้สึกว่ายุนซึลน้อยคนนี้น่ารักเหลือเกิน แดเนียลกับเดอชอว์นซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง ไม่อาจมานั่งรับประทานอาหารร่วมโต๊ะด้วยได้ก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่ต่อให้ทั้งสองคนเพียรส่งยิ้มสดใสทั้งปากทั้งตาให้ยุนซึลแค่ไหน ก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหนูน้อยได้แม้เสี้ยวเล็บ พนักงานสาขารองที่เจอยุนซึลบ่อยกว่าทั้งคู่มากก็เช่นกัน ทว่า มีอีกหนึ่งคนที่ไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มนอกสายตา คนเดียวเท่านั้น คือ ฮเยจี
“ยุนซึลจ๊ะ ต้องเคี้ยวให้ละเอียดๆ นะ รู้ไหม”
“อื้อ”
ดูเหมือนยุนซึลจะเชื่อฟังอย่างดี เด็กน้อยบรรจงเคี้ยวอย่างตั้งใจมากกว่าเมื่อครู่ทันที
“พอฮเยจีพูดล่ะยอมฟังเนอะ ทีเราพูดนะ แทบไม่ฟังเลย” ซองช่อลบ่นอุบ
ซุนกุกได้ยินก็เหน็บแนม
“นั่นแปลว่าแกกับฮเยจีมันคนละชั้นไง”
“อะไรนะครับ ฮเยจีกับผมทำไม คนละชั้นตรงไหนครับ โถ่”
“ฉันจะไปรู้เรอะ โน่น ยุนซึลต่างหากคือคนให้คะแนน”
เสียงหัวเราะดังทั่วร้าน มื้ออาหารผ่านไปอย่างอบอุ่น ขณะที่แต่ละคนเริ่มลุกทยอยช่วยกันเก็บโต๊ะนั้นเอง เจมินก็มาถึง
“สวัสดีครับ”
“อื้ม เข้ามาเร็ว เจมิน” ซุนกุกเรียก น้ำเสียงยินดี
แต่สีหน้าเจมินกลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่
‘ขนาดวิ่งกลับมา ยังไม่ทันเลยแฮะ’
ทุกคนรับประทานกันเสร็จหมดแล้วนี่นะ
***
ฮันอุลเรสเตอรองเปิดร้านอย่างเป็นทางการแล้ว และเป็นที่สนอกสนใจแก่คนทั่วไปไม่น้อย
“เอ๊ะ ที่นี่ก็ฮันอุลเหรอ เจ้าเดียวกับอาหารตามสั่งฮันอุลรึเปล่า”
“น่าจะใช่ อยู่ตึกเดียวกันแบบนี้ใครเขาจะเอาชื่อร้านคนอื่นมาใช้ เอาเป็นว่าถามตรงๆ เลยดีกว่า ‘โทษนะครับ!”
พนักงานห้องอาหารเดินเข้าไปหา ค้อมเอวลง
“เรียกผมเหรอครับ”
“พอดีกำลังสงสัยกันว่า ร้านนี้เป็นของเชฟโกกยองฮาด้วยรึเปล่าน่ะครับ”
“ใช่ครับผม”
ลูกค้าได้รับคำตอบดังนั้น สีหน้าก็เปี่ยมล้นด้วยความคาดหวัง
“โอ้ว ถ้าอย่างนั้นเราสามารถทานอาหารตะวันตกที่เชฟเป็นคนทำเองได้สินะครับ?”
“ได้ครับ ถ้าเชฟอยู่ที่ร้าน”
“ตอนนี้อยู่ไหมครับ”
“อยู่พอดีเลยครับ”
ลูกค้าสองคนอดไม่ได้ที่จะหันมองรอบตัว เห็นชัดหน่อยก็พวกที่รับประทานอาหารอยู่ สังเกตได้ว่าไม่มีใครคุยกันเลย มีแค่พวกที่จานตรงหน้าว่างเปล่าแล้วเท่านั้น ทุกคนเอ่ยปากชื่นชม
“สเต็กนี่บอกเลยว่า ละลายโคตรๆ เนื้อฉ่ำมากกก… ทำไงดีอยากกินอีก สั่งเพิ่มกันไหม”
ลูกค้าต่างชาติยิ่งแล้วใหญ่ ต้องประทับใจขนาดไหนถึงได้เอาแต่พูดว่า ‘โอ้! มายก้อด’ ครั้งแล้วครั้งเล่า
“เราสั่งสเต็กกันบ้างไหม”
ฝั่งห้องอาหารรับออเดอร์ ฝั่งครัวก็มีกยองฮาอยู่คุมความเรียบร้อย
“เดอชอว์น ฉันน่าจะเคยเตือนแล้วนะว่าให้ใส่ใจทุกๆ เรื่องให้ดี กระทั่งเรื่องเล็กๆ”
“ขอโทษครับอาจารย์”
“อย่างน้อยๆ ก็ต้องจำให้แม่น ไม่ลืมเมนูที่ตัวเองรับผิดชอบ”
“ครับ จะเตือนตัวเองตลอดครับ”
เมื่อครู่ เดอชอว์นตั้งกระทะเทแป้งแพนเค้กไว้แล้วก็ลืมสนิท เป็นเหตุให้ด้านล่างไหม้จนดำปี๋… ส่วนต้นตอก็คือ เขามัวแต่สนใจไข่ออมเล็ทมากเกิน ไหนจะยังมีทาร์ตที่ต้องคอยดูอีก แพนเค้กจึงถูกละเลยสิ้น เดอชอว์นได้แต่ยืนก้มหน้างุดแทบจะมุดลงใต้พื้นครัวอยู่รอมร่อ แดเนียลซึ่งยืนสังเกตการณ์ด้านข้างถึงกับขนลุกขนพอง
นี่มัน เทพยานูสชัดๆ[1] อาจารย์ร่างเทพบุตรสุดละมุนหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย กลายเป็นร่างมารมาแทน บรรยากาศร้อนระอุ ปุดๆ พิลึก แต่เขาก็เข้าใจได้ไม่ยาก
‘นี่มันของจริงแล้ว ไม่ใช่การฝึกซ้อม’
กยองฮายังคงขึ้นเสียงต่อ
“อาหารในเรสเตอรองไม่ต้องรีบทำมากนักก็ได้ ค่อยๆ เสิร์ฟ ไม่เป็นไรหรอก ถ้ารับผิดชอบทีเดียวหลายเมนูไม่ไหวก็ค่อยๆ ทำทีละอย่าง…” ยังพูดไม่จบประโยค บลูทูธก็ส่งสัญญาณว่ามีสายเข้า
มือถือถูกเก็บไว้ในล็อคเกอร์ตั้งแต่ก่อนเข้าครัวแล้ว กยองฮาดึงหน้ากากขึ้นมาปิดปาก ก่อนจะกดรับสาย
ปลายสายคือจีฮยอน
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ตรงกันข้ามกับเสียงดุดันที่ใช้กับเดอชอว์นเมื่อวินาทีก่อนชนิดหน้ามือเป็นหลังเท้า ไม่ใช่แค่นั้น มุมปากเขายังแต้มรอยยิ้มอบอุ่นนุ่มนวลระดับสิบไปอีก
“จ้ะ จีฮยอน”
[พี่ ยุ่งอยู่เหรอคะ]
“เปล่า ว่างมาก จีฮยอนล่ะ”
อันที่จริง ตรงไหนหรือที่เรียกว่าว่างมาก? เขายุ่งจนมือไม้เป็นระวิง เตาอบทำงานตลอดเวลา กระทะที่ตั้งไฟก็ยังไม่ได้ยกลงด้วยซ้ำ กยองฮาคุยโทรศัพท์พลางร่อนกระทะแพนเค้กท่าทางสบายๆ ครั้นได้เวลา ก็หันไปยกทาร์ตออกจากเตาตามขั้นตอนเป๊ะไม่มีสะดุด แถมตอนนี้ยังเริ่มลงมือจัดการออเดอร์สเต็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่อีก แดเนียลกับเดอชอว์นเผยสีหน้าเลื่อมใสปนกริ่งเกรง
‘พวกเราจะมีวันไต่ระดับไปแตะถึงปลายเท้าอาจารย์บ้างไหมหนอ’
***
วันนี้มีตารางถ่ายโฆษณา
ชายงเทเอ่ยถามกยองฮาขึ้นมาในรถ ขณะมุ่งหน้าไปยังต่างจังหวัด
“เฮียครับ โอเคจริงๆ เหรอครับ”
“เรื่องไหน”
“ก็ที่เปิดเรสเตอรองเพิ่มไงครับ”
“อ๋อ นั่นน่ะเหรอ ฉันทำโน่นทำนี่ตลอดอยู่แล้ว คงไม่ได้ต่างจากเดิมเท่าไหร่หรอก ยังไงก็อยู่ในตึกเดียวกัน”
กยองฮาตอบฉะฉาน ทว่า ภาพที่ชายงเทเห็นผ่านกระจกส่องหลังคือ อีกฝ่ายไม่ได้เงยหน้ามองตนเลยแม้แต่แวบเดียว
‘ดูอะไรอยู่นะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว’
ถ้าปกติแล้วกยองฮาเป็นคนติดมือถือ ชอบดูคลิปต่างๆ เป็นประจำก็ว่าไปอย่าง
ทุกครั้งที่ต้องเดินทางไกลเช่นนี้ อย่างน้อยเฮียของเขาต้องหันมองวิวนอกหน้าต่างหรือไม่ก็เปิดหนังสือทำอาหารอ่าน แต่นี่ไม่ใช่ ชายงเทนึกถึงประโยคที่พูดต่อๆ กันมาว่า การปล่อยให้เรื่องสงสัยค้างคาใจนานๆ อาจทำให้ร่างกายป่วยได้
“เฮียครับ ดูซีรีส์อะไรอยู่รึเปล่าน่ะครับ” ชายงเทตัดสินใจถามดื้อๆ
“เปล่า”
“งั้น ดูหนังหรือคลิปไลฟ์สดเหรอครับ”
“เปล่า”
เดาผิดทั้งสองอย่าง? งั้นดูอะไร ทำไมสีหน้าเบิกบานพออกพอใจขนาดนั้น? ความสงสัยก่อตัวจนอ้วนกลมเท่าลูกหิมะ แต่จะให้หยุดรถเพื่อหันไปจ้องคนด้านหลังก็ไม่ใช่เรื่อง
‘อยากรู้ อยากรู้จังโว้ย’
ในที่สุดก็มองเห็นป้ายแสดงจุดแวะพักรถ
“เฮียครับ ไม่เหงาปากบ้างเหรอ เราพักตรงจุดแวะแล้วค่อยไปต่อดีไหมครับ”
“ได้” ยังคงตอบโดยไม่มีการหันมามองสักแวบ
สายตากยองฮาจับจ้องอยู่แต่หน้าจอมือถือ กระทั่งรถเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทเรียบร้อยก็ยังคงจมดิ่งอยู่เช่นเดิม ชายงเทอดไม่ไหว ยืดตัวข้ามมายังเบาะหลัง
“ดูอะไรเหรอครับ สนุกขนาดนั้นเชียว? ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
มันคือคลิปวีดีโอ
ในนั้นมีสาวน้อยคนหนึ่งสูดลมเก็บไว้ที่กระพุ้งแก้ม ยกแขนสองข้างขึ้นทำเป็นรูปหัวใจที่กลางกระหม่อม จากนั้นก็โชว์ความสามารถส่วนตัว
[ต่อไปนี้เป็นการเลียนเสียงนะคะ … ‘ค่า!’ อันนี้ฮเยจีค่ะ ‘พี่ มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ’ อันนี้พี่ซุนกุก ‘เพราะอย่างนี้นี่เอง มิน่า เถ้าแก่ถึงทำแบบนั้น โฮะๆๆๆ’ อันนี้หัวหน้าสาขาหลัก เป็นไงคะ เหมือนไหม]
ยิ้มค้างอยู่ที่ริมฝีปากกยองฮา ยิ้มแล้วก็ยิ้มอีก
‘อะไรน่ะ จีฮยอนวงพริตตี้เกิร์ลไม่ใช่เหรอ หรือว่า?’
เมื่อกี้ยกมือทำท่าส่งหัวใจด้วยนี่
“ฮะ…เฮีย” ชายงเทไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
“ว่า?”
“เฮียกับคุณจีฮยอนนี่ยังไงกันแน่ครับ”
ทั้งที่ถามปาวๆ อยู่ต่อหน้า กยองฮาก็ยังคงไม่กดปุ่มหยุด กู่ไม่กลับเสียแล้ว
“ฟังผมอยู่รึเปล่าครับ”
“ฟังอยู่ๆ”
“อย่าบอกนะครับว่าเฮียคบกับคุณจีฮยอน”
“ก็ใช่ไง”
คำตอบออกมาจากปากกยองฮาง่ายๆ เช่นนั้น ชายงเทตาโตเท่ากะละมัง пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
“ทำไม…ทำไมล่ะครับ”
“ก็ชอบนี่”
“แล้วข่าวลือล่ะครับ”
น้ำเสียงเป็นกังวลทำให้กยองฮาย้ายสายตาออกจากคลิปจนได้
“หือ?”
“ต้องมีข่าวซุบซิบลือออกไปแน่ๆ ไม่ใช่เหรอครับ ได้คิดถึงจุดนี้แล้วรึยังครับ”
กยองฮาเงียบไป
“อืม คิดแล้วนะ แต่ฉันยังไม่เห็นจะมีตรงไหนไม่ดีนี่”
“ไม่มีตรงไหนไม่ดี? เดี๋ยวได้จับไข้เป็นลมชัวร์ๆ ครับ เฮียต้องคิดถึงพวกแฟนคลับด้วยนะ”
“ก็ยังไม่เห็นเจอแฟนๆ ที่กรี๊ดกร๊าดฉันขนาดนั้นซะหน่อย”
“แล้วคุณจีฮยอนว่าไงครับ”
“จีฮยอนเองก็บอกว่า มีข่าวลือก็ให้ลือไป อยากเปิดตัวด้วยซ้ำ”
ชายงเทหมดคำจะพูดต่อ
‘เอาจริงๆ อย่างเฮียมีอะไรต้องกลัวล่ะ มีตั้งหลายที่ให้หลบพ้นหูพ้นตา ลอยตัวจากข่าวลือสบาย ฐานแฟนคลับก็แบ่งระดับชัดเจน แค่งานโฆษณาน่าจะไม่ส่งผลเท่าไหร่หรอกมั้ง แถมคุณจีฮยอนเองก็คิดเหมือนเฮีย…’
ชายงเทสะสางความคิดตัวเองเสร็จก็พูดต่อ
“บางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปล่ะมั้งครับ คือมันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงน่ะครับ ว่าแต่ปกติก็ไม่เห็นจะสนใจสาวๆ ที่ไหน ไปๆ มาๆ มาถึงจุดนี้ได้ไงครับ”
“ใจคงตรงกันพอดีน่ะ” กยองฮาลูบท้ายทอยเขินๆ
ทว่า ชายงเทยังไม่เลิกกังวล
“หลังๆ มานี้คนยอมรับข่าวลือความสัมพันธ์ได้มากขึ้นแล้วก็จริง แต่ดาราที่กลุ่มแฟนคลับเยอะและเหนียวแน่นอาจจะลำบากมากหน่อยนะครับ ถ้าเรื่องเปิดเผยออกไป สังกัดฝั่งคุณจีฮยอนคงไม่เห็นเป็นเรื่องเล็กแน่ครับ”
“คงงั้นแหละนะ”
“จะคบกันเงียบๆ ไปก่อนใช่ไหมครับ”
“กว่าจะเปิดตัวเป็นทางการ ก็ต้องเป็นแบบนี้ไปก่อนนั่นแหละ”
“โอเค งั้นผมก็จะรูดซิปปากให้สนิทครับ อืม นี่ผมเพิ่งเคยเห็นเฮียดูแฮปปี้ดี๊ด๊าขนาดนี้เป็นครั้งแรกจริงๆ”
กยองฮาตอบตรงกับใจ
“เพิ่งจะได้มีประสบการณ์แบบนี้กับเขาบ้างไง เอ้อ ไม่ได้มาจุดพักรถนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ไปหาก๋วยเตี๋ยวน้ำใสกินกันไหม”
“ผมได้หมดครับ อาหารที่นอกเหนือจากฝีมือเฮียก็งั้นๆ ไม่มีอันไหนถูกปากผมนะ” ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง
ขนาดโรงอาหารพนักงานของบริษัท YM ที่เลื่องชื่อด้านความอร่อย ยังไม่ถูกใจชายงเทเลย
***
ณ ช่องกันจอง เมืองโกซอง เสียงคลื่นม้วนตัวกระทบฝั่งให้ความรู้สึกดีอย่างมาก
ผืนฟ้ากว้างปลอดโปร่งสะอาดสะอ้าน คนราวกับได้ใกล้ชิดธรรมชาติเข้าไปอีกขั้นหนึ่งจนไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดอย่างไร อากาศก็บริสุทธิ์สดชื่น ทั้งยังมีสายลมที่พัดผ่านยังส่งความอบอุ่นมาให้อีกด้วย
“ในเกาหลีเรามีที่เจ๋งๆ แบบนี้เยอะเหมือนกันเนอะ”
เพียงไม่กี่นาทีที่ได้พักผ่อน ความคิดวุ่นวายทั้งหลายก็ปลิวหายไปหมด หน่ออ่อนสีเขียวสดบนต้นไม้ทั้งหลายคล้ายกำลังส่งข่าวว่าฤดูใบไม้ผลิมาเยือนแล้ว น่าประทับใจไม่น้อย
มุมปากปรากฏรอยยิ้มโดยอัตโนมัติ คนผู้หนึ่งกระโดดเข้ามาในความคิดคำนึง
‘ถ้าได้พาจีฮยอนมาด้วยคงดี ไม่ต้องอะไรมาก อยู่ด้วยกันเงียบๆ เฉยๆ แบบนี้ก็คงมีความสุขแล้ว’
รอบข้างไม่ค่อยมีคน ไม่จำเป็นต้องคอยหลบหลีกสายตา
“วิวสวยใช่ไหมครับ” ชายงเทเหลือบมองกยองฮา
“อื้อ”
“เห็นว่าเป็นจุดออกเดตที่ไม่เลวนะครับ หลังๆ มานี้พวกดารามักจะเดตกันแค่ที่บ้าน ในรถ ไม่ก็โรงหนังใช่ไหมล่ะครับ บางคนว่ามันธรรมดาเกิน จนต่างคนต่างเบื่อ ที่นี่อาจจะไกลหน่อยแต่ดีกว่าเยอะเลยครับ หลายคู่ที่บินไปต่างประเทศแล้วค่อยนัดเจอกันก็เพราะแบบนี้แหละครับ”
ไม่ต้องมากความ กยองฮายกมือถือกดถ่ายรูปทิวทัศน์โดยรอบรัวๆ เพื่อส่งให้จีฮยอน
[ที่นี่เป็นไง?]
***
บ้านเงียบสงบ
แต่นั่นคือเหตุการณ์ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินเข้ามา
“ไม่อยู่กันเลยเหรอ บ้านโหวงขนาดนี้…”
พื้นห้องรับแขกปูด้วยหินอ่อน โซฟาและเครื่องเรือนทั้งหมดหรูหรางดงาม จอทีวีบนผนังขนาดใหญ่กว่าตัวคนเสียอีก ทว่า เด็กหนุ่มไม่สนใจแม้แต่อย่างเดียว ของแพงหนักหนาน่าตื่นใจในสายตาคนอื่น สำหรับเขาคือของที่เห็นจนชิน เว้นไว้อย่างหนึ่งเท่านั้น นั่นคือ ตู้เก็บไวน์
แม้จะเป็นบ้านหลังโตที่มีโกดังไวน์แยกเป็นสัดส่วน แต่ห้องนี้เขาสามารถหยิบมาเปิดดื่มได้ทันที และในบรรดาขวดทั้งหมด ก็ยังมีแค่ขวดเดียวเท่านั้นที่ล่อตาล่อใจ
“ไวน์นั่นอยู่ที่เดิมตลอดเลยแฮะ”
ตัวขวดค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าไวน์อื่นๆ ไม่มีการสลักตัวอักษรใดๆ ย่อมพาให้ผู้คนสงสัยใคร่รู้
“จากไหนเนี่ย แม้แต่ชื่อก็ไม่มี? อ้อ มีแฮะ อยู่ตรงมุมแถมตัวเท่ามด… ไวน์ราสเบอร์รี่?”
เขาหลุดขำ ปล่อยลมออกจมูกพรืด
“ไวน์กระจอกๆ เอามาเก็บที่นี่ทำไม ไม่เข้าใจ”
บิดาแท้ๆ ของเขา อีเทกัง ประธานใหญ่แห่งฮันโบกรุ๊ปหลงใหลเพียงไวน์ราคาแพง ของถูกๆ เช่นนี้ไม่เคยอยู่ในสายตาหรอก
“ดูจากฝาน่าจะเปิดแล้วนี่ งั้นลองชิมซะเลย”
การเริ่มต้นนี้ คือ จุดจบแห่งหายนะ
แม้จะนั่งลงบนโซฟา ตั้งใจจะจิบแค่จอกเดียวจริงๆ แต่เขาบังคับตัวเองไม่ได้อีกเลย!
“โอ้โห อร่อยอะไรขนาดนี้ บ้าไปแล้ว”
ภายนอกดูกระจอก แต่นั่นไม่ได้เป็นปัญหา เพราะหากว่ากันด้วยรสชาติ มันสามารถตบไวน์ชั้นเลิศให้ร่วงลงไปกองกับพื้นได้โดยไม่ต้องเปลืองแรง ไม่ต้องพูดถึงว่า ไวน์ราสเบอร์รี่นี้ให้ความรู้สึกที่แม้แต่เหล้าชั้นเยี่ยมตามเลาจน์หรือสถานที่อื่นๆ ยังไม่อาจให้ได้นะ
“หมดแล้วเหรอ”
เด็กหนุ่มออกจากห้องรับแขก ตรงไปยังโกดังไวน์ แต่เขาหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอขวดชนิดเดียวกัน
“อะไรกัน มีแค่ขวดเดียวเอง งั้นทำไงล่ะนี่”
ดูทรงแล้ว น่าจะเป็นไวน์ที่พ่อหวงไม่เบาด้วย
‘เจ้านี่ขวดเดียวคงไม่ทำพ่อเดือดจัดขนาดนั้นหรอกมั้ง’ เพิ่งจะรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่างานเข้า
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายแห้งๆ ลงคอ เค้นสมองอย่างหนัก
“ยะ…ยังไงพ่อก็ไม่ได้ดื่มเลยไม่ใช่เหรอ หาอะไรสีคล้ายๆ กันเติมลงไปแล้วเก็บที่เดิมดีกว่า”
คิดได้ดังนั้นก็ลงมือปฏิบัติการทันที
***
เย็นวันถัดมา
อีเทกังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กำลังต้อนรับขับสู้แขกทรงเกียรติ
“ฮ่าๆ ผมกำลังรอให้นาคามุระซัง (คุณนาคามุระ) มาเยือนอยู่เลย เตรียมไวน์ไว้ด้วยนะครับ”
นาคามุระผู้นี้ คือ เศรษฐีชาวญี่ปุ่นที่เป็นเรี่ยวแรงผลักดันให้ฮันโบกรุ๊ปตั้งตระหง่านมาจนถึงทุกวันนี้ ต่อให้ไวน์ราสเบอร์รี่นี้จะหายากเลือดตาแทบกระเด็นสักปานใด ก็ไม่มีเหตุผลให้เสียดายหากต้องนำมาเปิดรับรอง อีกอย่าง เพื่ออนาคตแล้ว นาคามุระจัดว่าเป็นบุคคลที่ฮันโบกรุ๊ปขาดไม่ได้
อีเทกังเปิดขวดไวน์ราสเบอร์รี่ (?) รินลงจอกไม่ยั้งมือ
“ไม่มีกับแกล้มหรือครับ” นาคามุระถาม
“ไวน์นี้ไม่จำเป็นต้องมีกลับแกล้มครับ จะเสียรสชาติเสียเปล่าๆ ก่อนอื่น ลองดื่มรวดเดียวดูสิครับ” อีเทกังแนะนำอย่างมั่นใจ
“อืม พูดเสียผมตื่นเต้นเลย ไหน ขอจิบสักหน่อยนะครับ”
สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงแล้วอย่างไร ไม่มีแล้วอย่างไร
ไวน์ราสเบอร์รี่ขวดนี้นำความปิติสุขมาให้เขามากกว่าพรใดๆ เสียอีก นี่คือเหตุผลที่อีเทกังพานาคามุระมาถึงบ้าน
ทว่า นาคามุระที่ซดทั้งจอกลงไปกลับย่นคิ้ว
“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือครับ” อีเทกังเข้าใจผิดอย่างมหันต์
เขาทึกทักไปว่า มันอร่อยขนาดคิ้วย่นเข้าหากัน
นาคามุระเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนความหงุดหงิด
“น่าจะมีคนล้อผมเล่นเสียแล้ว ไม่ใช่ท่านประธานอีแกล้งผม ก็คงมีใครสักคนเล่นตลกแน่ๆ ครับ”
“จะ…จะเป็นไปได้ยังไงครับ จิบแล้วรู้สึกประหลาดๆ บ้างไหมครับ”
“ลองจิบดูเองสิครับ”
อีเทกังยกแก้วขึ้นจิบตาม จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นแข็งค้าง ของเหลวที่อยู่ในขวดไวน์ราสเบอร์รี่พรีเมี่ยมนี้ไม่ใช่ไวน์
มันคือน้ำองุ่น
‘นี่…นี่มัน…ฝีมือไอ้บ้าที่ไหนกัน!’
……………………..
[1] เทพยานูส (Janus) เป็นเทพเจ้าโบราณมีสองหน้า ตัวแทนแห่งสงครามและสันติภาพ
