ซู้ด
ไวน์ราสเบอร์รี่ที่นอนก้นอยู่ในจอกโซจูล่วงผ่านริมฝีปากอียองซุก ไหลเอื๊อกลงคอ ก่อนจะเรียกความปิติเข้ามาสู่ร่างกายราวคลื่นม้วนตัวกระทบฝั่ง
“ฮ้า~” อียองซุกไหล่สะท้าน มีความสุขเหลือเกิน
ที่จริงเธอไม่ใช่คอเหล้าและไม่ได้ชอบดื่มเหล้าแต่อย่างใด ทว่ากลับลงทุนแวะร้านพันวอน (คล้ายๆ ร้านหกสิบบาท) ซื้อจอกโซจูเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ก็เจ้าลูกชายนั่นแหละที่เป็นตัวการ คะยั้นคะยอให้แม่เอาไวน์ราสเบอร์รี่กลับมาดื่ม
เฮอะ จะให้รินใส่ถ้วยข้าวสวยหรือแก้วงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก ไวน์นี้คือของมีค่าอย่างแท้จริงยิ่งกว่าจริง ฉะนั้นต้องค่อยๆ ละเลียดดื่มอย่างประหยัดที่สุด
“เอาล่ะ พอได้แล้ว” ความสุขส่วนที่เหลือ ไว้พบกันครั้งหน้านะจ๊ะ
แม้จะอิงตามปริมาณมาตรฐานในช่วงนั้น แต่ลูกชายบอกเองนี่นาว่าไวน์นี้ไม่ได้ทำออกมาเยอะ
จังหวะที่กำลังจะปิดฝาขวด เสียงกริ่งประตูก็ดัง
กิ๊งก่อง
“พวกคุณนายมากันแล้วสินะ”
อียองซุกรีบร้อนปิดฝาขวดไวน์ราสเบอร์รี่ เอาใส่ไว้ในถุงพลาสติกสีดำ ห่อแน่นหนามิดชิด จากนั้นจับยัดเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของตู้เย็น ไม่เช่นนั้นหากมีใครมาค้นพบเข้า ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
อียองซุกสะพายกระเป๋าซึ่งบรรจุของใช้จำเป็นไว้บนไหล่ซ้าย ปั้นหน้าตาย เดินไปเปิดประตูต้อนรับแขก
“มาแล้วเหรอ”
แม่ของอึนช่อล แม่ของกยองจิน และแม่ของจูยองมายืนออกันครบถ้วน
“อื้อ ของที่ต้องใช้ ฉันเอาใส่รถไว้หมดแล้ว แค่ขึ้นไปนั่งก็พอ”
แม่ของอึนช่อลตื่นเต้นดี๊ด๊าเหมือนสมัยยังเป็นสาวมัธยม แต่แม่ของกยองจินกลับจับสังเกตสิ่งผิดปกติได้
“เดี๋ยวนะ ทำไมปากเธอแดงแปร๊ดอย่างนั้นล่ะ” เธอชี้ปากอียองซุก
“ลิ ลิปสติกเลอะล่ะมั้ง” อียองซุกอดสะดุ้งไมได้
จากนั้นรีบใช้ไหวพริบแก้ปัญหาโดยการแลบลิ้นออกมากำจัดคราบไวน์บนริมฝีปาก แม่ของกยองจินปรายตามองอียองซุกที่ไหล่สั่นเล็กๆ ถามอีกครั้งอย่างสงสัย
“อุ๊ย กินลิปสติกเข้าไปทำไมยะ แล้วทำไมต้องตัวสั่นขนาดนั้นด้วย”
สัญญาณเตือนวิกฤตชีวิต!
อียองซุกรีบใช้ไหวพริบรอบที่สอง จัดการสวมรองเท้า เกี่ยวแขนแม่ของกยองจินพาเดินออกมาทันที
“ก็คนมันตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยว ไม่ได้รึไง”
เมื่อล็อคประตูบ้านเรียบร้อย ทั้งหมดก็เดินเคียงกันไปขึ้นรถ
“เอาบัตรรีสอร์ทมาแล้วใช่ไหม” จู่ๆ แม่ของอึนช่อลก็กังวลทั้งที่ไม่จำเป็น
“แหงอยู่แล้ว ฉันจะลืมของสำคัญได้ยังไง”
***
[ไวน์ราสเบอร์รี่หมดแล้วครับ ขออนุญาตงดรับออเดอร์ระยะหนึ่งนะครับ]
นี่คือข้อความที่กยองฮาใช้ตั้งเป็นรูปโปรไฟล์
คงเพราะทำแบบนี้ ออเดอร์ยอดฮิตชนิดล้นทะลักอย่างไวน์ราสเบอร์รี่จึงได้ลดลงครึ่งหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด
เขาปล่อยไวน์ราสเบอร์รี่ขวดสุดท้ายไปในราคาสูงถึงสี่แสนสองหมื่นวอน
กยองฮาแจ้งกับลูกค้าที่เริ่มงอแงทั้งหลายว่า หากทนรออีกแค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะเปิดขายใหม่อีกครั้ง
“จะว่าไป ขายออนไลน์ตรงๆ แบบนี้ก็วุ่นวายใช่ย่อยแฮะ สรุปเหล้าเกาหลี[1] นี่อนุญาตให้ขายได้หรือไม่ได้กันแน่?”
เนื่องจากการยินยอมให้มีการจำหน่ายเหล้าพื้นเมืองเกาหลีบนช่องทางออนไลน์เพิ่งจะมีผลบังคับใช้เมื่อไม่นานมานี้ ตามกฎหมายซึ่งประกาศเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคมที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าจะมีเพียงโรงงานและองค์การสาธารณะเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายเหล้าเกาหลีผ่านหน้าเว็บไซต์ โดยเชื่อมโยงครอบคลุมแค่ในตลาดเสรีและออนไลน์ช้อปปิ้งมอลทั่วไป
แน่นอนว่ากยองฮานั้นได้ยื่นเอกสารข้อมูลผู้บริโภค วันที่จำหน่าย ปริมาณที่จำหน่าย ชื่อสินค้า และราคาที่จำหน่ายแก่ฝ่ายสรรพากรเรียบร้อยแล้ว จากสถานการณ์ปัจจุบันที่ยังไม่มีใครติดต่อกลับมา แปลว่าราบรื่นดีไม่มีปัญหา แต่ถึงอย่างนั้นกยองฮาก็ยังรู้สึกทะแม่งๆ ไม่สบายใจแปลกๆ เพราะผู้ที่จำหน่ายเหล้าในลักษณะเดียวกับเขาแทบจะไม่มีเลย ส่วนมากเปิดขายในเว็บไซต์เป็นระบบ ไม่ก็ฝากขายในโฮมช้อปปิ้งอย่างเป็นการเป็นงาน
“ต่อไปนี้จะขายวิธีไหนก็ตาม ต้องผลิตของให้มากกว่าตอนนี้แหละนะ”
ไวน์ราสเบอร์รี่จำเป็นต้องใช้ระยะเวลาบ่มถึงสามเดือนเต็ม
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เหลือไวน์ราสเบอร์รี่แบบบ่มได้ที่เลยแม้แต่ขวดเดียว เขายังมีพวกที่บ่มออกมาเป็นเลเวล 5 อยู่บ้างเป็นครั้งคราว ไวน์ราสเบอร์รี่ที่นำออกขายหรือแจกสมาชิกร้าน รวมถึงแจกเพื่อนไปนั้นล้วนเป็นไวน์เลเวล 4
ยกเว้นของแม่ ของท่านประธานใหญ่กูซุนฮยอง และของคุณยายชเวบกซุน
ของที่ให้แม่แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องดีที่สุด ส่วนอีกสองท่านที่เหลือนั้นต่างก็เป็นผู้อาวุโสที่สมควรได้ดื่มไวน์ชั้นเลิศเพื่อสุขภาพ
กยองฮาไม่คิดจะขายขวดที่เป็นเลเวล 5 แม้แต่น้อย เขาอยากเก็บไว้เป็นของขวัญในโอกาสพิเศษมากกว่า ทว่า ดันบ่มออกมาได้ทีละขวดสองขวด สะสมไว้มากเข้าก็มีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ไปๆ มาๆ ไวน์ราสเบอร์รี่เลเวล 5 นี่เอามารวมๆ กันคงถึงสามลิตร… อืม รวบรวมไว้ก่อนน่ะแหละ ยังไงก็ไม่เน่า”
จังหวะนั้นมือถือเขาก็ดัง สายเรียกเข้าจากอันอิลเท
“ครับ เถ้าแก่”
[ตอนนี้เธออยู่ไหน]
“อยู่โรงบ่มเหล้าครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
[พอจะมีเวลาว่างสักนิดไหม มีคนที่ฉันอยากแนะนำให้รู้จักน่ะ]
***
ณ คอฟฟี่มาเนต์
คงเพราะวันนี้คือวันธรรมดา ร้านกาแฟจึงค่อนข้างว่าง
ณ โซนที่นั่งด้านนอกร้าน หากมองไปก็จะสังเกตเห็นกยองฮา อันอิลเท และชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอันอิลเทได้ไม่ยาก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ ฮงกยองนัก เป็นเพื่อนอิลเทครับ”
“สวัสดีครับ โกกยองฮาครับ”
“ได้ยินชื่อบ่อยมากๆ แถมพบกันบ่อยมากด้วย ผ่านจอทีวีนะครับ ฮ่าๆๆ”
ฟังเช่นนั้นกยองฮาก็เขิน
อันอิลเทเสนอให้ทุกคนนั่ง
“แนะนำตัวพอหอมปากหอมคอแล้วก็นั่งกันเถอะ”
ฮงกยองนักเปิดกระเป๋าสตางค์เป็นอย่างแรก
“อ่า นี่นามบัตรครับ ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับตัวแทนประมูลสินค้า ฟังจากที่อิลเทเล่า คุณกยองฮาหมักเหล้าเกาหลีและเปิดจำหน่ายเองโดยตรงใช่ไหมครับ…”
“อ่า… ครับ” กยองฮาตอบพลางปรายตาไปที่อันอิลเท
เหมือนอันอิลเทจะเดาได้อยู่แล้วว่ากยองฮาต้องแสดงท่าทีเช่นนี้ จึงจงใจพูดให้ดังขึ้น
“อะฮึ่ม ฉันเห็นเธอเหนื่อยแล้วก็อดปวดใจไม่ได้น่ะ ใครจะรับประกันได้ว่าไอ้ที่อุตส่าห์หมักไว้ เธอขายเขาราคาเท่าทุนรึเปล่า ฉันเลยอยากให้เพื่อนคนนี้มาคุยกันเสียหน่อย”
ฮงกยองนักเริ่มการโฆษณา PR ทันที
“อิลเทให้ผมลองชิมไวน์ดูแล้วครับ ผมรู้สึกเลยว่าแค่ขายเฉยๆ มันไม่พอ ถ้าเชื่อใจ ฝากของมากับผม รับรองได้ว่าผมดึงราคางามๆ ให้ได้แน่นอนครับ”
“ส่วนเธอ จ่ายแค่ค่าคอมมิชชั่นก็พอ” อันอิลเทกระซิบเบาๆ ข้างหูกยองฮา
ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลยสำหรับตัวกยองฮา อย่ากระนั้นเลย เขากำลังรู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้วเป็นทุนเดิมไม่ใช่หรือ
“ทำอย่างถูกกฎหมายใช่ไหมครับ” กยองฮาถามเผื่อไว้ก่อน
ฮงกยองนักได้ยินก็ยิ้มกว้างเต็มหน้า
“แน่นอนสิครับ ไม่จำเป็นต้องกังวลในส่วนของกฎหมายเลย เรื่องราคาก็ไม่ต้องคิดมากด้วยครับ ยังไงผมต้องดึงกำไรให้สูงกว่าที่ขายตอนนี้อยู่แล้วครับ”
ไม่มีปัญหายุ่งยากแต่อย่างใด
“แปลว่า จะรับเหล้าผลไม้ที่ผมหมักไปช่วยประมูลขายให้ อย่างนั้นใช่ไหมครับ”
“ถูกต้องครับ”
“คอมมิชชั่นประมาณเท่าไหร่ครับ”
ในเมื่อถามซื่อๆ ตรงๆ ฮงกยองนักก็ตอบซื่อๆ ตรงๆ จากใจ
“เห็นแก่เพื่อนข้างๆ คนนี้ ผมคงเก็บเยอะไม่ได้หรอกครับ เอาแค่เรทต่ำสุดตามลิมิตก็พอครับ 5%”
“งั้นค่าคอมมิชชั่นที่เก็บกันตามปกติ…”
“10% ของราคาประมูลสูงสุดครับ”
ตอนนี้ความคิดกยองฮาเอียงไปทางการฝากประมูลเสียแล้ว
“เอาเป็นว่า ลองดูสักครั้งก่อนค่อยตัดสินใจก็ได้ คิดว่าไงครับ” ฮงกยองนักรีบตีเหล็กตอนร้อนโนiวลกูดอทคอม
อันอิลเทพยักหน้า พร้อมทำท่าประหนึ่งว่า ‘ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ตอบตกลงไปแล้ว’
“ตกลงครับ” กยองฮาเองก็ไม่ได้ใช้เวลาคิดนานเหมือนกัน
***
เหล้าผลไม้ของกยองฮาถูกนำไปประมูลบนเวทีร่วมกับการประมูลไวน์
หลายคนเข้าสู่วงการประมูลไวน์ก็เพราะสามารถซื้อหาไวน์มาได้ในราคาถูกนั่นเอง
เส้นทางการกระจายสินค้าอย่างไวน์ธรรมดาพื้นๆ นั้นมีมากมายราวใยแมงมุม เริ่มต้นที่บริษัทนำเข้าไปสู่แหล่งค้าส่ง จากแหล่งค้าส่งไปสู่แหล่งค้าปลีก สู่ร้านค้าปลีก จนถึงมือผู้บริโภค กำไรจะถูกบวกเข้าไปทีละขั้นในระหว่างกระบวนการเหล่านี้ ท้ายที่สุดจึงจะได้ออกมาเป็นราคาขายจริง ยิ่งกว่านั้น หากอ้างอิงจากกรมสรรพากรก็จะทราบว่า ไวน์ซึ่งจัดอยู่ในหมวดเหล้าทั่วไปนั้น จะต้องบวกภาษีเข้าไปอีก 68%
นี่เองคือเหตุผลที่ไวน์ในท้องตลาดเกาหลีมีราคาสูงที่สุด ติดอันดับสิบในกลุ่มประเทศเศรษฐกิจที่ขายไวน์แพง
เหล้าผลไม้ฝีมือกยองฮาถูกแจกจ่ายให้ผู้เข้าร่วมประมูลลองสัมผัสในปริมาณเพียงลิ้นแตะ ทว่ากลับทำเอาความรู้สึกคนชิมสลับจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยพลัน
“…อันดับต่อไป เราจะเริ่มการเสนอราคาไวน์ราสเบอร์รี่ที่ทุกท่านได้ชิมไปเมื่อครู่นะครับ”
แววตาของแต่ละคนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มีทั้งอยากเก็บไว้ดื่มเองไม่ขายต่อ อยากเอาไว้เป็นของขวัญแก่คนรู้จัก ไม่ก็คิดจะนำไปขายปลีกต่อ
“ท่านใดที่ต้องการเสนอราคา กรุณาเขียนจำนวนลงบนป้ายเลยครับ”
ผู้เข้าร่วมเสนอราคาทั้งหลายแสดงตนโดยการเขียนตัวอักษรและตัวเลขลงในช่องกันวุ่นวาย มีเพียงชายสวมสูทเนี้ยบเรียบร้อยเท่านั้นที่มีท่าทางผ่อนคลายยืนกอดอกนิ่ง
ฮงกยองนักเห็นเข้าก็สงสัย
‘ไวน์ไม่ถูกปากคุณเขาหรือไง อืม จริงๆ ก็เข้าใจได้นะ รสปากแต่ละคนจะให้เหมือนกันคงเป็นไปไม่ได้’
ตอนนั้นเอง ชายสวมสูทก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงอดกลั้น
“ไม่มีไวน์ราสเบอร์รี่เกรดดีกว่านี้แล้วหรือครับ”
เสียงกระซิบฮือขึ้นรอบทิศ
“มีเกรดดีกว่าอันนี้อีกเหรอ”
“ได้ยินชัดๆ ว่านี่ก็ไวน์ชั้นดีแล้วนา”
บางคนทำหน้าเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม บางคนกล่าวเหมือนอยากช่วยปลุกสติ
“ถ้าเหนือกว่าอันที่เพิ่งชิม งั้นก็แปลว่าต้องเป็นไวน์เกรดพรีเมียมน่ะสิ ยังมีที่รสดีกว่านี้อีกหรือครับ”
สำหรับคนพูด ไวน์ราสเบอร์รี่ที่ได้ลอง ไม่ว่าจะด้านรสชาติหรือรสสัมผัส จัดว่าสามารถงัดข้อกับเหล้าชนิดอื่นได้สบายเหลือแหล่ และไม่แน่ใจว่ารอบด้านมีแต่คนหูเบาหรืออย่างไร หรือไม่ก็เพราะคิดเห็นเช่นเดียวกัน ทุกคนพร้อมใจพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย
“ถ้าเกิดว่ามีจริง แล้วดันเป็นเกรดพรีเมียมอีก งั้นก็ควรต้องเรียกราคาหน่อยแล้วสิเนี่ย”
บางทีราคาอาจจะโลดขึ้นไปสูงเกินกว่าที่ผู้เสนอราคาธรรมดาทั่วไปจะนึกฝันถึงก็เป็นได้
แต่ละคนดูท่าทางเหมือนไม่รู้จะเอาอย่างไรกับชีวิตดี ฮงกยองนักจึงจัดการเฉลยข้อสงสัย
“เกรดพรีเมียม เรามีแค่ขวดเดียวเท่านั้นครับ”
ริมฝีปากของชายสวมสูทยกขึ้น เผยรอยยิ้มเด่นชัด
รอบด้านต่างสำเหนียกได้ถึงความรู้สึกตกเป็นรอง มีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นต่อ
***
แม่ของด็อกโฮยังคงเล่าโน่นเล่านี่ไม่หยุดปากจนถึงวันนี้
“กลับมาได้พักใหญ่แล้วแต่ยังรู้สึกดีอยู่เลย โดยเฉพาะเครื่องเล่นที่พาลอดเข้าไปในถ้ำแล้วลื่นลงมาตามสไลเดอร์นี่นะคะ สนุกจนไม่รู้จะว่ายังไง แหม อยากกลับไปเล่นอีกจัง โฮะๆๆ”
“หมายถึง Water Bobsleigh (วอเตอร์บ็อบสเล) สินะครับ ผมว่ามันน่ากลัวจะตาย…”
“นั่นเพราะเธอขี้กลัวไงล่ะซองช่อล”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะครับ!”
พนักงานสนิทสนมอบอุ่นมากขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว
กยองฮากำลังคิดอยู่เลยว่า การปล่อยให้พนักงานหยุดพักร้อนไปเที่ยวคือการตัดสินใจที่ถูกต้องจริงๆ ก็ประจวบเหมาะกับมีข้อความเข้าพร้อมรูปถ่าย
[แม่กำลังเที่ยวเพลิน ขอบใจนะลูก]
ในรูปมีแม่เขา แม่ของอึนช่อล แม่ของกยองจิน และแม่ของจูยองร่วมกันส่งรอยยิ้มสดใสมาให้
นั่นแม่สวมหมวกสานเสียด้วย ไม่รู้ไปเอามาจากไหน
‘แฮปปี้ขนาดนั้นเชียวนะแม่’ กยองฮาอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม
มยองฮุนเห็นก็เอ่ยปากถาม
“แล้วเฮียล่ะครับ คิดจะลาพักไปเที่ยวเมื่อไหร่”
“ฉันยังไม่มีแผน สองคนไปกันก่อนได้เลย” เขาหมายถึงมยองฮุนกับจินโอ
พี่น้องฝาแฝดแจ้งไว้นานแล้วว่าจะพาคุณพ่อคุณแม่ไปพักร้อนบ้าง
จังหวะนั้นมือถือกยองฮาก็ดังอีก สายเรียกเข้าจากฮงกยองนัก
[ประมูลรอบแรกจบแล้วครับ เดี๋ยวส่งรายละเอียดการประมูลให้นะครับ]
***
ไวน์ราสเบอร์รี่เลเวล 5 ที่ขายได้บนเวทีประมูลเดินทางไปสู่มือผู้รับเรียบร้อย
เป็นคนที่กยองฮาคาดไม่ถึงอย่างเด็ดขาด
“ขอบใจมาก”
“ครับ ท่านประธานใหญ่”
สุภาพบุรุษในชุดสูทตอบรับเสียงของผู้อาวุโส เมื่อส่งมอบไวน์ราสเบอร์รี่แล้วเขาก็เดินกลับออกไป เหลือเพียงประธานใหญ่กูซุนฮยองนั่งอยู่เพียงคนเดียว
“เฮ้อ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคราวนั้นดื่มรวดเดียวทั้งขวดจนเกลี้ยงนะ…”
แต่ถึงอย่างนั้น จะให้บอกพ่อหนุ่มกยองฮาว่าขออีกสักขวดก็คงตลกสิ้นดี ด้วยนิสัยเขาแล้วจะต้องไม่รับเงินมากมายเต็มจำนวนแน่นอน กูซุนฮยองเปิดตู้เก็บไวน์หยิบโรมาเน กงติ DRC1990 ออกมา
ความลึกล้ำของรสชาติอันโดดเด่นและความลงตัวของส่วนผสม หลอมรวมกับความหอมพิเศษกลายเป็นเสน่ห์สุดยอดของไวน์สัญชาติฝรั่งเศสที่ติดอันดับท็อปทรี สนนราคาหกขวดคือ หกหมื่นเก้าพันดอลลาร์สหรัฐ
หมายความว่า หนึ่งขวดมีมูลค่าหนึ่งหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ฯ นั่นเอง
ประธานใหญ่กูซุนฮยองรินโรมาเน กงติ DRC1990 และไวน์ราสเบอร์รี่ใส่แก้วสองใบ หลับตาพริ้มลิ้มรสไวน์สองชนิดตามลำดับ จากนั้นกล่าวตัดสินชี้ชะตาไวน์ทั้งคู่
“แกนี่เทียบเขาไม่ได้เลย”
กูซุนฮยองบ่นเจ้าโรมาเน กงติ
…………………………..
[1] เหล้าเกาหลี ในที่นี้หมายถึงเหล้าพื้นเมืองหรือเหล้าท้องถิ่นสัญชาติเกาหลี เช่น บกบุนจา (ไวน์ราสเบอร์รี่)
