พนักงานเสิร์ฟคนใหม่มาแล้ว อายุ 22 และเป็นผู้ชาย
ชื่อของเขาคือ คิมเจด็อก
ตอนสัมภาษณ์พนักงาน เถ้าแก่ไม่ได้ถูกใจหน้าตาไม่รับแขกของเจด็อกเสียเท่าไหร่ แต่งานที่ร้านยุ่งเหลือเกินจึงจำเป็นต้องรับเขาเข้ามาก่อนเป็นกรณีเร่งด่วน
งานในห้องอาหารไม่เหมือนกับในครัวเพราะเป็นงานที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากมาย ดังนั้นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลย คือความอ่อนน้อมมีน้ำใจและรูปลักษณ์ที่เป็นมิตร ทว่าน่าเสียดาย เจด็อกไม่มีทั้งสองประการ
ช่วงเวลาวุ่นวายของมื้อกลางวันผ่านพ้นไปแล้ว เวลาตอนนี้คือ 4 โมง 50 นาที
กยองฮาทำแกงกิมจิที่ลูกค้าสั่งเสร็จเรียบร้อย กำลังจะส่งออกจากครัวก็หันไปเห็นเจด็อกที่มาด้อมๆ มองๆ อยู่พอดี จึงเอ่ยปากถาม
“อ้าว เจด็อก ดูอะไรอยู่น่ะเรา ไม่ได้จะมาเอาแกงกิมจิไปเสิร์ฟหรอกเหรอ”
“เอ้อ… ครับ” ความตกใจฉายชัดบนหน้าเจด็อก
“รีบเอาไปเสิร์ฟเถอะ ถ้าไม่รู้ว่าของโต๊ะไหน อย่าลืมถามเถ้าแก่ให้ดีๆ ก่อนนะ” กยองฮาพูดต่อด้วยความกังวล
เจด็อกเข้ามาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ได้ไม่นานแต่ทำพลาดไปแล้วหลายหน สร้างวีรกรรมเอาอาหารไปเสิร์ฟผิดที่ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง
“ผมรู้เลขโต๊ะครับ”
แน่ใจนะว่ารู้จริงๆ?
กยองฮาเท้าคางครุ่นคิดพร้อมกับสังเกตท่าทางของเจด็อกที่หันหลังยกแกงกิมจิออกไป แล้วก็เป็นไปตามที่กังวล เจด็อกยกแกงกิมจิไปเสิร์ฟให้โต๊ะที่ไม่ได้สั่ง
‘เฮอะ ถ้าไม่โกหก ก็จะไม่ว่าอะไรหรอกนะ’
เขาไม่ได้เสิร์ฟให้โต๊ะ 5 แต่เสิร์ฟให้โต๊ะ 7 เสียอย่างนั้น ลูกค้าปฏิเสธอาหาร บอกว่าไม่ได้สั่ง ฝ่ายเจด็อกก็ทำหน้างงๆ เหมือนไม่แน่ใจ
“ก็คุณสั่งไม่ใช่หรือครับ หรือไม่ใช่หว่า”
แค่ดูอยู่เฉยๆ ก็อึดอัดเหลือประมาณ เถ้าแก่ต้องเดินมากล่าวขอโทษขอโพยลูกค้า ยกแกงจากโต๊ะ 7 ย้ายไปเสิร์ฟที่โต๊ะ 5 เสียเอง ส่วนเจด็อกน่าจะคิดว่าตอนนี้ไม่มีงานให้เขาทำแล้ว จึงหย่อนก้นลงนั่งตรงโต๊ะตัวที่ว่าง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น ประจวบเหมาะกับที่ชินยองฮีล้างจานเสร็จพอดี กำลังจะส่งช้อนกับตะเกียบที่แห้งแล้วออกมาให้ทางห้องอาหารใช้ จึงเอ่ยปากขึ้น
“ใครก็ได้ ช่วยเอาช้อนตะเกียบไปวางตามโต๊ะหน่อยสิ”
การจัดช้อนกับตะเกียบเป็นงานของฝั่งห้องอาหารอยู่แล้ว ค่อนข้างแน่ใจว่าเจด็อกได้ยินที่ชินยองฮีพูด แต่ไม่แม้กระทั่งจะหันไปตามเสียง
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำตัวเช่นนี้ ตอนที่เถ้าแก่สั่งให้ไปช่วยเช็ดกระจกเขาก็ตอบว่า “ครับ” แล้วเล่นมือถือต่อไป
กยองฮาเดินออกมาจากครัวด้วยตัวเอง เอาช้อนกับตะเกียบวางลงบนโต๊ะดัง ปัง!
“จะเล่นมือถือก็ไม่ได้ห้าม แต่ควรทำงานให้เสร็จก่อนไหม”
งานก็มีอีกเยอะแยะแต่นั่งเล่นมือถือเรอะ สมัยที่เขาทำงานในห้องอาหารไม่เคยทำตัวเช่นนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว จีฮยอนเองก็ไม่เคย
นั่นแหละเจด็อกถึงได้หันมา เผยอปากตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“งานแบบนี้ พี่ก็ทำให้หน่อยไม่ได้เหรอครับ ผมเป็นพนักงานพาร์ทไทม์นะ”
ในใจกยองฮาเดือดดาลจนแทบจะมีเสียงปุดๆ ลอดออกมา แต่อดกลั้นเอาไว้เนื่องจากยังมีลูกค้าบางคนนั่งอยู่
“งานแบบนี้ ปกติเป็นงานของพนักงานพาร์ทไทม์ต่างหาก”
สิ้นเสียงที่เหมือนกัดฟันเค้นคำพูดของกยองฮา เจด็อกก็บ่นอุบแต่ก็ยอมทำตามอย่างเสียไม่ได้
“โว้ย งานพาร์ทไทม์ห้องอาหารมันจะเยอะแยะอะไรขนาดนี้”
สารภาพจากใจจริง กยองฮานึกอยากประเคนหมัดอัดลงบนหน้าเจด็อกสักครั้ง แต่ขืนทำแบบนั้นรังแต่จะทำให้เรื่องมันบานปลาย ยุ่งกับคนเหลวไหลเลอะเทอะอย่างหมอนี่ ดีไม่ดีจะโดนแจ้งตำรวจข้อหาประทุษร้าย
‘จะมีพนักงานพาร์ทไทม์คนอื่นมาสมัครอีกไหมนะ?’
อย่างไรเสีย เจด็อกก็แจ้งเถ้าแก่ตั้งแต่เข้าสัมภาษณ์ทีแรกแล้วว่าอยู่ทำนานไม่ได้ และเป็นเพราะร้านยุ่งมากจริงๆ เถ้าแก่จึงจ้างเขาโดยไม่เอาเรื่องหน้าตาที่เย็นชาของเจด็อกมาใส่ใจ
***
เวลาล่วงเลยไปจนถึง 5 โมงเย็น
จีฮยอนมาเข้างานในเวลานั้น หน้าตาที่บ่งบอกความหัวเสียของเจด็อกก็เปลี่ยนไปในตอนนั้นเช่นกัน
“มาแล้วเหรอ?” แม้มีความไม่พอใจเต็มอกกับการทำงาน แต่กับจีฮยอนนั้นเขาอ่อนโยนขึ้นมาทันที
“ค่ะ แล้วพี่กยองฮาล่ะคะ?”
“น้อยใจนะเนี่ย มาปุ๊บก็ถามหาผู้ชายคนนั้นก่อนเลย”
จีฮยอนได้ยินก็ทำหน้านิ่ง
“ผู้ชายคนนั้นคนนี้อะไรกัน ทำไมไม่เรียกว่าพี่ล่ะคะ”
“พี่เพ่ออะไร อายุมากแล้วก็เลยเรียกกันไปอย่างนั้นเอง เพิ่งรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่เหอะ…”
ระหว่างนั้น ชินยองฮีก็กำลังเตรียมการอยู่ในครัวอย่างเร่งรีบ
“ฉันขอตัวไปเอาของที่ห้องเก็บของหน่อยนะคะ”
“ครับ เชิญครับ”
“เอ้อ! ช่วยปอกผลไม้ให้หน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวมันจะสุกไปมากกว่านี้ ตอนนี้ยังพอมีเวลา ปอกมากินเล่นกันค่ะ”
“ได้เลยครับผม”
พอชินยองฮีออกไปห้องเก็บของ กยองฮาก็เปิดตู้เย็นเอาพลับหวานกับแอปเปิ้ลออกมา
สกิลการใช้มีดของเขาขึ้นถึงขั้นสูงสุดเรียบร้อยแล้ว กระนั้นเขาก็ยังเกิดความคิดอยากจะลองทำอย่างอื่นเพิ่ม
‘ทำแบบนี้ก็ได้เหมือนกันเหรอเนี่ย’
จากภาพที่ลองเสิร์ชหาดูในมือถือ ผลไม้นานาชนิดแกะสลักไว้อย่างสวยงาม ผักก็มีการจัดวางตกแต่งอย่างหรูหรา ในจำนวนภาพทั้งหมด กยองฮาเห็นว่าแอปเปิ้ลที่ปอกทำเป็นรูปใบไม้กับพลับหวานที่ปอกเป็นรูปดอกไม้ดูดึงดูดสายตาที่สุด
“ลองปอกแบบนี้ดูดีกว่า”
แอปเปิ้ลถูกหั่นอย่างบางเฉียบเรียงรายเป็นรูปใบไม้อย่างงดงาม ส่วนพลับหวานก็ถูกแบ่งออกเป็น 8 ส่วน เปลือกถูกบิดพับกลับด้านกลายเป็นทรงดอกไม้ วางเด่นอยู่บนจาน
‘ไหนดูซิ… แบ่งครึ่งแอปเปิ้ลโดยที่ยังเหลือเปลือกอยู่เล็กน้อย… หั่นแบ่งอีกครั้งเป็นสามท่อน แล้วนำท่อนที่แบ่งไว้มาหั่นสไลซ์บางๆ เป็นรูปตัววี จากนั้นวางเรียงเป็นระยะห่างเท่าๆ กัน’ กยองฮาอ่านวิธีทำไปด้วย มือก็ปอกๆ หั่นๆ อย่างชำนิชำนาญ เริ่มทำไปเพียงไม่เท่าไหร่ ก็ได้เป็นแอปเปิ้ลทรงใบไม้ออกมา nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
ขณะที่กำลังจะพูดกับตัวเองนั้น…
[ระดับฝีมือการปอกแอปเปิ้ลเพิ่มขึ้น]
[แอปเปิ้ลสำหรับการตกแต่งสำเร็จแล้ว]
[การปอกแอปเปิ้ลของผู้มีประสบการณ์ครัว]
ระดับการจัดจาน: เลเวล 2
วัตถุดิบ: แอปเปิ้ล
ขั้นตอนการปอก:
แบ่งครึ่งแอปเปิ้ล
แบ่งส่วนที่หั่นครึ่งไว้ออกเป็น 3 ส่วน
“มะ มาแล้ว! เดี๋ยวนะ ผลไม้ก็มีเลเวลเรอะ…”
ความภูมิใจในความสำเร็จพรั่งพรูออกมา เพิ่งรู้ว่าแม้แต่การหั่นผลไม้ก็มีระดับฝีมือเหมือนกัน
หน้ายิ้มแป้นแล้นค้างเติ่งอยู่ครู่เดียว กยองฮาก็หุบยิ้มหันไปลองปอกพลับหวานดูบ้าง
[ระดับฝีมือการปอกพลับหวานเพิ่มขึ้น]
[พลับหวานสำหรับการตกแต่งสำเร็จแล้ว]
[การปอกพลับหวานของผู้มีประสบการณ์ครัว]
ระดับการจัดจาน: เลเวล 2
ลำดับการปอก:
กะสัดส่วนหั่นพลับหวานออกเป็น 8 ท่อน
ตรงส่วนปลาย ใช้มีดตัดให้เป็นรูปสามเหลี่ยม
คราวนี้เป็นพลับหวานทรงดอกไม้
กยองฮานำแอปเปิ้ลกับพลับหวานที่ตัวเองจัดไว้ในจานมาเปรียบเทียบกับรูปในอินเทอร์เน็ต
‘เกือบจะเหมือนเลยนะเนี่ย…’
ขณะกำลังชื่นชมดื่มด่ำอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของชินยองฮี
“นะ นี่คือ? อะไรคะเนี่ย”
กยองฮาเกาหัวแก้เก้อไปด้วย พลางตอบ
“แอปเปิ้ลกับพลับหวานครับ”
“ตายจริง แอปเปิ้ลกับพลับหวานนี่ทำออกมาได้อย่างนี้เลยหรือคะ?”
“…อ่าครับ มันจะกินลำบากหรือเปล่าไม่รู้นะครับ”
“กินลำบากนั่นไม่สู้ลำบากใจจะกินหรอกค่ะ ทำเสียสวยขนาดนี้จะกินลงได้ยังไง เสียดายแย่… นี่ไปเรียนมาจากไหนคะ อยากรู้จริงๆ”
“หาตัวอย่างเอาจากเน็ต แล้วก็ลองทำตามดูน่ะครับ”
พรสวรรค์การใช้มือของกยองฮาสูงส่งถึงขนาดไหน ชินยองฮีรู้สึกจากใจว่าตนเริ่มจะเดาไม่ถูกเสียแล้ว คนคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นพ่อครัวโดยแท้จริง หากไม่ใช่เช่นนั้น ฝีมือการใช้มีดระดับนี้จะปรากฏออกมาได้อย่างไร
จานผลไม้ถูกส่งออกมาในห้องอาหาร สมาชิกแต่ละคนถึงกับอึ้ง
“สวยจังเลย ใครทำคะเนี่ย?” จีฮยอนถาม
ชินยองฮีชี้ไปที่กยองฮาซึ่งกำลังเขินม้วนต้วน
“คุณกยองฮาเป็นคนทำ”
ขนาดเจด็อกที่ปกติแอบดูแคลนกยองฮาอยู่ในใจยังผงะ
‘ไอ้นี่แค่ใช้มีดอย่างเดียวก็ทำได้เหรอ?’
“คุณเองก็ทำแบบนี้ได้ไม่ใช่หรือครับ แหม” เถ้าแก่เอ่ยแซวหัวหน้าครัว
“พูดอะไรอย่างนั้นคะ แค่จะเลียนแบบฉันยังทำไม่ได้เลย”
จีฮยอนที่ถือส้อมอยู่ลังเล จะจิ้มก็ไม่ยอมจิ้มลงไป เถ้าแก่และชินยองฮีก็ไม่ต่างกัน
“กินเถอะครับ ผลไม้พวกนี้แป๊บเดียวสีก็เปลี่ยนแล้วนะครับ” กยองฮาเชื้อเชิญ
“เอาไปโชว์ทั้งแบบนี้เลยดีไหมคะ ตั้งไว้หน้าร้าน ถือเป็นการโฆษณาร้านเราเสียเลยไงคะ?”
“โชว์เชออะไร… ปอกมาให้กิน ก็รีบๆ กินเถอะน่า”
จีฮยอนนั้นกำลังหลงใหลได้ปลื้มกยองฮาสุดๆ ชนิดกู่ไม่กลับ มองแค่แววตาก็รู้แล้ว ในฐานะผู้ชายด้วยกัน ไม่รู้เพราะหึงหรือหมั่นไส้ เจด็อกเลือกเอาส้อมจิ้มแอปเปิ้ลชิ้นตรงกลางให้ทุกคนเห็นอย่างสง่าผ่าเผย
ชินยองฮีขมวดคิ้ว จีฮยอนนิ่วหน้า ส่วนเจด็อกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่เกี่ยวอะไรกับตน เขาส่งแอปเปิ้ลเข้าปากเคี้ยวตุ้ย
‘ยังไงนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องใส่ใจอยู่แล้ว’
