อียองซุกขึ้นบันไดสถานีรถไฟใต้ดิน ก้าวออกมายืนตรงทางเท้า
แม้จะขับรถได้ ใบขับขี่ก็มีตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ทว่า เธอยังคงชินและชอบโดยสารรถสาธารณะมากกว่านั่งบังคับพวงมาลัยเอง ดังนั้น รถยนต์ที่ลูกชายให้เป็นของขวัญฉลองวันรับใบขับขี่จึงได้แต่นอนนิ่งอยู่ในลานจอด กลายเป็นนักสะสมฝุ่นตัวฉกาจ เท่าที่ฟังมา ราคารถคันนี้ไม่ใช่เล่นๆ เลย แม้เธอจะย้ำนักหนาว่าให้เอาคืนไปเถอะ แม่ไม่ได้ใช้ เจ้าลูกชายตัวดีก็ยังดึงดันทำหูทวนลม
“คุณแม่ ทางนี้ค่ะ!”
วันนี้อียองซุกมีนัดกับลูกสะใภ้ คนที่กำลังโบกไม้โบกมือให้เธออยู่ไกลๆ โน่นแหละ
ด้วยความสวยจัดสะกดทุกสายตา ความสนใจจึงพุ่งไปรวมกันเป็นจุดเดียว
“คิมจีฮยอน…ใช่ไหม? ที่เมื่อก่อนเป็นไอดอลโคตรดัง…”
“ใช่จริงๆ มิน่าล่ะ กำลังมองอยู่เลยว่า คนอะไรสวยชะมัด”
อียองซุกเดินถึงตัวจีฮยอน รีบดึงแขนอีกฝ่ายลงทันที ครั้นเห็นปฏิกิริยาผู้คนรอบๆ เธอก็ได้แต่เปรยด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“แม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยู่ข้างนอกให้ระวังหน่อย”
“อ๊ะ จริงด้วย หนูเห็นคุณแม่เดินมาก็มัวแต่ดีใจ… ลืมสนิทเลยค่ะ ขอโทษนะคะ”
“มาขอทงขอโทษอะไรกัน… แม่น่ะ แค่ห่วงว่าคนผ่านไปผ่านมาจะมองเยอะจนหนูไม่สบายใจต่างหาก”
“หนูโอเคค่ะ ไม่เป็นไรเลย… ยังไงจะพยายามเตือนตัวเองให้มากขึ้นนะคะ”
จีฮยอนค้อมศีรษะกลายๆ ก่อนจะเอนตัวไปด้านข้างซบอียองซุกแล้วเกาะหนึบทั้งอย่างนั้น แขนที่ถูกดึงไว้เมื่อครู่เธอก็เปลี่ยนมาคล้องกันหนุงหนิงอย่างหน้าตาเฉย อียองซุกชักเขิน จึงแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูด
“ว่าแต่ โรงหนังอยู่ทางไหนล่ะนี่”
“ด้านหลังตึกนี้เลยค่ะ …อ๊าย! ไม่ทันแน่ รีบไปกันเถอะค่ะคุณแม่”
สองคนจ้ำพรวดๆ เข้าไปในตึก นับตั้งแต่ขึ้นบันไดเลื่อน ซื้อบัตรและของขบเคี้ยวหน้าเคาน์เตอร์ จนกระทั่งเข้ามายืนในโรงภาพยนตร์ จีฮยอนไม่ได้ปล่อยแขนอียองซุกเลยแม้แต่วินาทีเดียว ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ กวาดตาทั่วผืนดินแผ่นฟ้า จะมีแม่สามีและลูกสะใภ้ที่กลมเกลียวรักใคร่กันแบบคู่นี้สักกี่มากน้อย
อียองซุกอยากยกความดีความชอบทั้งหมดให้ลูกสะใภ้
ปฏิเสธไม่ได้ว่า นอกจากการมีลูกชายแสนดีเหนือมนุษย์ธรรมดาแล้ว เธอก็ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ จังๆ ในฐานะแม่สามีแม้แต่ครั้งเดียว… ใจหนึ่งทั้งขอบคุณทั้งซาบซึ้งที่ลูกสะใภ้ยังสู้อุตส่าห์รักแม่สามีไม่เอาไหนเช่นเธอถึงเพียงนี้ อีกใจหนึ่งก็ละอายว่านี่ออกจะมากเกินไปหรือเปล่า
‘ขอแค่สองคนอยู่กันด้วยดี รักกันหวานชื่น แม่อย่างฉันยิ่งไม่คาดหวังหรือเสียใจเลยแม้แต่น้อย…’
อียองซุกกลัวมาตลอดว่า ตนจะเป็นต้นเหตุให้เกิดความขัดแย้งระหว่างคู่ข้าวใหม่ปลามัน จึงไม่เคยเป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปหาภรรยาลูกชายก่อน จะให้โผล่หน้าไปที่บ้านของคู่บ่าวสาวป้ายแดงยิ่งไม่มีทาง เรื่องในครอบครัวก็เหมือนกัน ตั้งแต่กยองฮาแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา เธอออกตัวจัดแจงแค่เรื่องเดียว คือ วันครอบรอบวันตายของสามีเท่านั้นเอง
วันหยุดยาวตามประเพณีเกาหลี อียองซุกเคยโบกมือเป็นเชิงว่า ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยม บางครั้งถึงกับจงใจหลบเลี่ยงภรรยาลูกชายโดยการนัดแนะบรรดาป้าๆ ละแวกบ้าน หนีไปท่องเที่ยวออกทริปกันเสียเลย ทว่า ความพยายามทั้งหลายกลายเป็นโมฆะ ด้วยลูกสะใภ้หมั่นเพียรติดต่อมาหาเธอแทบทุกวันคล้ายยึดมั่นเป็นเรื่องพื้นฐาน ใกล้ช่วงหยุดยาวเมื่อใดมักคอยแวะเวียนมากดกริ่งหน้าบ้าน สังเกตว่าแม่สามีวางแผนหรือมีทีท่าอย่างไรบ้าง หากเห็นกระเป๋าเดินทางตั้งเตรียมไว้ ก็จะแอบยกไปใส่ท้ายรถตอนไม่มีใครเห็น ต่อด้วยงอแง ขอเป็นคนไปส่งถึงสนามบินไม่ก็สถานีขนส่งจนสำเร็จ ยังไม่นับล่าสุดที่มาเลียบๆ เคียงๆ โยนหินถามทางอีกว่า ให้แม่สามีย้ายมาอยู่ด้วยกันจะดีไหม อียองซุกใจตุ้มๆ ต่อมๆ รีบปฏิเสธ หากแต่ยังประทับใจความน่ารักอ่อนโยนของลูกสะใภ้ไม่คลาย…
‘ชาติที่แล้วทำบุญใหญ่อะไรเอาไว้หนอ บั้นปลายชีวิตถึงได้โชคหลายชั้นแบบนี้’
ไม่เคยมีห้วงเวลาใดแสนสุขเท่าปัจจุบันที่เป็นอยู่นี้ อียองซุกได้แต่หวังให้จีฮยอนมีความสุขมากๆ มากยิ่งกว่าตนยิ่งดี
‘คงไม่มีปัญญาตอบแทนเท่าสิ่งที่ได้รับ เฮ้อ ต้องโทษที่แม่ผัวคนนี้ไร้ความสามารถนะลูก…’
ไม่กี่วันก่อน จู่ๆ ลูกชายก็มาหาเธอ มาคนเดียวเสียด้วย
‘ถ้าเป็นเรื่องที่หนูใฝ่ฝันแล้วก็เป็นสิ่งที่หนูชอบ แม่ก็ยินดีจะสนับสนุนนะ จีฮยอน’
อียองซุกเห็นด้วยกับแผนการที่กยองฮาเกริ่นให้ฟัง ชนิดเรียกได้ว่าไฟเขียวเต็มที่
“คุณแม่คิดอะไรอยู่คะ หน้าเคร่งเชียว”
เจ้าตัวซึ่งก็คือจีฮยอนนั้น ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเขาแม้แต่น้อย
***
ถึงเวลาปิดร้านของฮันอุลสาขารอง
“ผมกำลังคิดว่า จะขอลาพักสักหนึ่งปีครับ”
กยองฮาเอ่ยปากอย่างยากเย็นต่อหน้าพนักงานที่เขาเรียกมารวมตัวกัน
ในตอนนั้นเอง
“ซุนกุก”
“ครับ เถ้าแก่”
“ไปเอาไอ้นั่นมาซิ” อันอิลเทไหว้วาน
“ไอ้นั่น?… อ้อ ครับผม!”
ซุนกุกรับคำ ปรี่ไปยังตู้เก็บไวน์ด่วนจี๋เพื่อประคองถือบางสิ่งกลับมาด้วย
มันคือ ไวน์ราสเบอร์รี่พรีเมียมหกปี
“กะว่าจะเปิดเจ้านี่ตอนเถ้าแก่โกพูดประโยคนี้นี่แหละ คิดดูแล้วกันว่าฉันอดทนรอมานานเท่าไหร่”
อันอิลเทหัวเราะกว้าง พลางจัดการเปิดขวดไม่รีรอ
ไม่ได้มีแค่เขาเท่านั้นที่ยินดี
“คิดถูกแล้วครับเฮีย”
“เห็นด้วยครับ! ผมนี่หวั่นๆ เสียวไส้ทุกครั้ง กลัวโหมงานขนาดนี้จะล้มตึงเข้าสักวันน่ะครับ”
คู่แฝดพี่น้องมยองฮุน จินโอไชโยโห่ร้อง
“โห~ เห็นด้วยสุดๆ ค่ะ! เถ้าแก่จำเป็นต้องพักบ้างนะคะ!” ฮเยจีตบมือเผียะ ท่าทางดีใจไม่ต่างจากคนอื่นๆ
ด้วยปฏิกิริยาของแต่ละคนไม่เป็นอย่างที่กยองฮาคาดไว้ จึงได้แต่อึ้งเหมือนคนน้ำท่วมปาก
“ทุกคนโอเคเหรอครับ ถ้าผมลาพัก งานจะหนักมากขึ้นอีกนะ…”
“นั่นมันแหงอยู่แล้ว แล้วไงล่ะ อันที่จริงฉันน่ะรู้สึกเหมือนตัวเองนอนตีพุงสบายบรื๋อ ขณะที่เธอทำงานงกๆ มาตลอด เห็นไหมได้จังหวะพอดี ทีนี้แหละฉันจะทำงานหนักๆ เอาห่วงยางที่เอวออกสักที”
อันอิลเทพูดติดตลก จินโอเข้ารับลูกต่อ
“ส่วนเรื่องดูแลกิจการหรืองานสำนักงาน ท่านประธานจะลาพักหรือไม่ งานก็ไม่ได้หนักขึ้น ไม่มีอะไรให้ต้องจัดการเพิ่มเลยครับ ฉะนั้นวางใจได้ พักให้สบายครับ แล้วค่อยกลับมา”
“ทางนี้ก็เหมือนกันนะครับ ไม่มีอะไรให้ต้องทำเพิ่มอยู่แล้ว ยกเว้นเรื่องลูกค้าวีไอพี ซึ่งลำพังความสามารถพวกผมตอนนี้ ยังไงก็คงมาไม่ถึงมือแน่นอน” มยองฮุนเสริม
“พี่มยองฮุนพูดถูกนะคะ แขกวีไอพีทั้งหลายจะทำยังไงเนี่ย ถ้าข่าวเถ้าแก่ลาพักร้อนแพร่ออกไป สงสัยได้โกลาหลกันยกใหญ่…” ฮเยจีเอียงคอคิดตาม
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอก เมื่อกี้ส่งเมลกลุ่มประกาศเป็นทางการแล้วเรียบร้อย” กยองฮาหัวเราะ
ทว่า พวกที่คอยสังเกตผลตอบรับก็ยังไม่วายสงสัยลึกๆ
‘ส่งเมลแจ้งไปแล้วก็จริง แต่จะนั่งนิ่งยอมรับกันดีๆ ไหมล่ะน่ะ?’
***
มานซูร์พำนักอยู่ที่ประเทศอังกฤษชั่วคราว
วันนี้ไม่รู้เป็นอย่างไร อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดูไม่สงบเท่าไหร่นัก
“แพ้อีกแล้วโว้ย!”
ทุกปี เขาลงทุนทุ่มไม่อั้นไปกับทีมฟุตบอลในการดูแล เท่าไหร่เท่ากันไม่เคยเสียดาย และนักเตะต่างก็มีสมรรถนะดีเยี่ยมมาโดยตลอด ทว่า ปีนี้ แมนเชสเตอร์ซิตี้กลับเล่นได้ไม่คุ้มค่าข้าว ฝีเท้าร่นถดถอย ยิ่งความพ่ายแพ้วันนี้ยิ่งแล้วใหญ่ พาทีมหล่นลงไปรั้งอันดับที่เก้า เช่นนี้จะไม่ให้มานซูร์อกแทบระเบิดได้อย่างไร
“ผ่อนคลายกับผีสิ ดูทีไรมีแต่เครียดกับเครียด น่าโมโหอะไรอย่างนี้ ขายทิ้งยกสโมฯ เลยดีไหม บ๊าเอ๊ย”
ไฟโกรธที่คุกรุ่นไม่ยักดับลงง่ายๆ อย่างที่แล้วมา สุดท้ายมานซูร์ก็เดินไปเปิดตู้เก็บไวน์
ไวน์ราสเบอร์รี่พรีเมียมขวดนี้ มานซูร์เพิ่งได้มาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ช่วงแรกๆ เสนอราคากันเพียงหลักหมื่นดอลล่าร์ก็สามารถชนะประมูลได้อย่างเหลือแหล่ แต่วันคืนผ่านไป ด้วยความที่เสียงลือเสียงเล่าอ้างกระจายไกลทั่วโลก ปีหลังๆ การชูป้ายประมูลด้วยเงินก้อนเท่าเดิมกลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่อาจทำได้อีก เพราะแค่ราคาเริ่มต้นก็อยู่ที่สองแสนดอลล่าร์แล้ว
โดยเฉพาะขวดในมือเขานี้ ปิดการเสนอราคาในท้ายสุดด้วยมูลค่าถึงเก้าแสนห้าหมื่นดอลล่าร์ทีเดียว
‘หนึ่งจอกปาเข้าไปเก้าหมื่นเหรียญแล้วนะนี่’
คำนวณพอเป็นพิธีไปอย่างนั้นเอง แท้จริง ไวน์ราสเบอร์รี่มอบความสุขล้ำแก่เขามากมายเกินกว่าเงินที่เสียไปเสมอ ต่างจากทีมฟุตบอลราวฟ้ากับเหว เขาลงทุนเป็นร้อยล้าน แต่ได้ความตึงเครียดกลับมาเต็มสมอง
มานซูร์ใช้จอกเหล้าโซจูนำเข้าจากเกาหลีมารองปากขวด รินไวน์ราสเบอร์รี่จนปริ่ม
มีบ้างบางครั้งที่เขานึกครึ้ม เบลนผสมกับไวน์ชั้นดีชนิดอื่นก่อนละเลียดชิมรสชาติ ทว่า สำหรับวันนี้ เขาอยากลืมปัญหาทั้งมวลไปให้สิ้น จึงกระดกเพียวๆ ทีเดียวหมดจอก
“…คึกกกกกก”
ความหวานหอมส่งให้ร่างสะท้าน เริ่มจากกลางกระหม่อมวิ่งลงมาถึงกระดูกก้นกบ ทะลุไปยังเส้นประสาท! กระตุ้นให้รู้สึกซาบซ่าอย่างไม่อาจบรรยายได้เป็นคำพูด กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว ความสดชื่นคึกคักก็ยังวนอยู่เวียนทั่วกาย
“…ต้องอย่างนี้!”
มานซูร์สั่นเทิ้มอยู่เป็นนาน ในที่สุดก็เปิดเปลือกตาขึ้น พยักหน้าช้าๆ
ภาพลวงหรือคิดไปเอง? แววตาเขาคล้ายแหลมคมและพราวระยับขึ้นอีกหลายส่วน
ขวดไวน์ราสเบอร์รี่ถูกปิดสนิท กลับเข้าตู้เก็บ คืนสู่ตำแหน่งเดิม
มานซูร์กระแอมไอแก้เก้อ ด้วยร่างกายเกิดพลุ่งพล่านขึ้นมากะทันหัน
“อะแฮ่ม ฮึ่ม ฮึ่ม นี่ช่าง…”
เป็นที่รู้กันแพร่หลายว่า ผลราสเบอร์รี่มีสรรพคุณช่วยเสริมความแข็งแกร่งและสมรรถภาพทางเพศ ชื่อภาษาเกาหลีที่ว่า บกบุนจา ก็มาจากคำว่า ‘บก – พลิกคว่ำ’ และ ‘บุน – กระโถน’ อันมีความหมายแฝงว่า อวัยวะบางส่วนใช้การได้ดีชนิดที่กระโถนพลิกคว่ำคะมำหงายนั่นเอง ครั้งก่อนโน้นมานซูร์บังเอิญได้รับทราบที่มาของชื่อไวน์เข้า เป็นเหตุให้ทุกครั้งที่ยกดื่ม ความหมายของมันจะกระโดดออกมาวนเวียนในความคิดโดยอัตโนมัติ
‘งั้น…วันนี้จะเรียกภรรยาคนที่เท่าไหร่มา…’
ขณะกำลังง่วนอยู่กับปัญหาแสนสุขที่ตัดสินใจยากเหลือเกินนั้น
ปั้งๆๆ!
จู่ๆ เลขาฯ ก็กระชากประตูเปิดผลัวะเข้ามา
“กะ…กราบบังคมทูลเรื่องด่วนพะย่ะค่ะ ราชกุมาร”
มานซูร์รีบหันกายเข้าหาหน้าต่าง กล่าวเสียงขรึม
“เฮอะ เรื่องอะไรกัน ถึงขนาดต้องตื่นตูมจนลืมมารยาท?”
“มีจดหมายจากมิสเตอร์โก แจ้งการลาพักร้อนประจำปีพะย่ะค่ะ”
“หา ว่าไงนะ!”
อารามตกใจ เขาหันควับกลับมา ทำให้ส่วนที่น่ากระดากอายปรากฏแก่สายตาประชาชี แต่มานซูร์ไม่มีเวลาจะไปสนใจ
“ละ…ลาพักนานเท่าไหร่”
“พักร้อนประจำปี ก็น่าจะพักตลอดทั้งปีนะพะย่ะค่ะ”
สีหน้ายามได้ฟังคำตอบมืดครึ้ม
‘งานเข้าล่ะสิทีนี้’
สำหรับมานซูร์ อาจกล่าวได้ว่า อาหารของโกกยองฮาถือเป็นที่สุดแห่งความสุขสุดยอด และคงไม่เกินไปหากจะบอกว่า มันอยู่เหนือการชมฟุตบอลและบรรดางานอดิเรกด้วยซ้ำ กระทั่งการตระกองกอดเชยชมสตรีโฉมงามทั้งหลายก็ไม่อาจเทียบได้ มานซูร์ยังคงจมอยู่ในความรู้สึกสูญเสียที่ไม่รู้จะรับมืออย่างไรโนเวลกูดอทคoม
“ราชกุมาร เช่นนั้นเรื่องประมูล… ให้จัดการอย่างไรดีพะยะค่ะ”
“…ประมูล ประมูลอะไร”
“ที่รับสั่งว่า สัปดาห์นี้ ไวน์ราสเบอร์รี่กับไวน์มัตสึทาเกะพรีเมียมจะถูกปล่อยในงานประมูลอย่างละขวดตามกำหนดการไงพะยะค่ะ?
“…!”
จริงสิ นึกออกแล้ว
ก่อนหน้า เขาเพียงแต่ฟังผ่านๆ เนื่องด้วยไวน์ราสเบอร์รี่หนึ่งขวดก็เพียงพอให้ค่อยๆ จิบ ค่อยๆ ดื่ม อดทนสบายๆ ไปอีกราวครึ่งปี หมดขวดเมื่อไหร่ ไปประมูลมาใหม่ก็สิ้นเรื่อง แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับไม่ง่ายเช่นนั้นแล้ว เขาอาจหมดสิทธิ์ได้สัมผัสไวน์ฝีมือกยองฮาตลอดทั้งปีเลยก็เป็นได้ แม้แต่หยดเดียวก็อาจไม่ได้เห็น เพียงจินตนาการเช่นนั้นหัวใจก็หนาวยะเยือก ท่อนล่างที่เร่าร้อนเมื่อครู่ถึงกับเย็นยวบตามไปด้วย มานซูร์ตัดสินใจสั่งการเลขาฯ น้ำเสียงเด็ดขาด
“ไป ไปเข้าร่วมงานประมูลซะ จะเกิดเรื่องอะไร ไม่ว่ายังไงฉันไม่สน ต้องเอามาให้ได้!”
***
เวลาเดียวกัน ณ โรงแรมทรัมป์
“ต้องประมูลให้ได้เท่านั้น! ถ้าไม่ได้ ยูอาร์ ไฟเออร์ด! (You are fired!) ไล่ออกสถานเดียว!”
***
เวลาเดียวกัน ณ ประเทศจีน สำนักงานใหญ่อาลีบาบา
“ต้องใช้เงินเท่าไหร่ไม่เกี่ยงครับ ครบรอบวันคล้ายวันเกิดท่านผู้นำรอบนี้ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะมอบไวน์มัตสึทาเกะพรีเมียมให้เป็นของขวัญ ชะตากรรมบริษัทเราอยู่ในเงื้อมมือการประมูลครั้งนี้แล้ว เพราะฉะนั้น ชัดเจนแล้วนะครับ ต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าแลก ก็ต้องชนะประมูลเท่านั้น”
***
สถานการณ์แบบเดียวกัน กำลังเกิดขึ้นพร้อมกันในหลายๆ ประเทศทั่วโลก
ไม่นานให้หลัง พวกผู้ติดตามคนสนิทของเหล่ามหาอำนาจทางการเงินก็เริ่มทยอยขึ้นเครื่องบิน
มุ่งตรงมายังเกาหลีทีละคนสองคน
***
กิ๊งก่อง~
“…เอ๊ะ ใคร?”
จีฮยอนที่กำลังจะคาดผ้ากันเปื้อนต้องหยุดมือกลางคัน เดินไปที่อินเตอร์โฟน
“มีเรื่องอะไรคะ กลับมาเวลานี้!” เธอเผยยิ้มสว่างไสว
ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ คือ กยองฮา ซึ่งตามปกติยังเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน
[คิดถึงที่รักมากจนทนไม่ไหวน่ะสิ วันนี้เลยขอกลับก่อนเวลา]
“ชิ~ ขี้โม้”
ฟังดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือ แต่อารมณ์ดีนำหน้าไปแล้ว จีฮยอนกดปุ่มเปิดประตูให้
กุญแจบ้านก็มี รหัสก็รู้อยู่ ทว่า กยองฮาต้องได้เดินผ่านประตูที่ภรรยากดเปิดให้เท่านั้น เขาถึงจะรู้สึกสบายใจ
“ถามจริงๆ เกิดอะไรขึ้นคะ เวลานี้น่าจะกำลังยุ่งหนักเลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็กลับมาเพราะคิดถึงจีฮยอนของพี่จริงๆ นี่”
“จริงอะ?” ปากถาม แต่สายตากลับเหลือบมองด้านหลังกยองฮา
ท่าทางเหมือนกำลังซ่อนอะไรไว้อย่างนั้นแหละ น่าสงสัย
ส่วนกยองฮาก็เดินกระเถิบเข้ามาเรื่อยๆ กระทั่งคิดว่า ซ่อนต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จึงวางของด้านหลังลง ยื่นช่อดอกไม้งดงามส่งให้จีฮยอน
“ว้าว~ สวยจัง”
“ที่รักน่ะเหรอ?”
“มะ…ไม่ใช่ หมายถึงดอกไม้สิคะ คนขี้แกล้ง!”
จีฮยอนหน้าแดง รีบยกช่อดอกไม้ขึ้นบังหน้า
“อา~ หอมจริง ขอบคุณนะคะพี่”
“อืม ขอบคุณเหมือนกันนะ แล้วก็…ยินดีด้วย”
“คะ? ยินดีเรื่อง…”
“วันนี้วันครบรอบแต่งงานสองปีของเรา”
“…อ๊ะ!”
จีฮยอนช็อค เผลอปล่อยช่อดอกไม้หลุดจากมือ กยองฮาเข้าไปรับไว้ได้ทัน
“ขะ ขอโทษค่ะ ฉันลืมอีกแล้ว โง่จริง”
จีฮยอนมักจะจำวันสำคัญต่างๆ ไม่ค่อยได้เป็นเรื่องปกติ ขนาดวันเกิดตัวเองยังลืม
แต่วันเกิดของแม่สามีหรือของสามี ดันจำได้แม่นไม่มีผิดเพี้ยน กยองฮาชอบจีฮยอนที่ป้ำๆ เป๋อๆ เช่นนี้มาก อย่างน้อยผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไปเสียทุกด้านคนนี้ ก็ยังมีด้านโก๊ะๆ กับเขาบ้าง
“ไม่เป็นไรน่า วันแบบนี้จำได้แค่คนเดียวก็พอ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ นี่อะไร ของขวัญก็ไม่ทันได้เตรียม…”
“ไหน ไม่ทันได้เตรียมยังไง ตัวที่รักนั่นแหละคือของขวัญของ…”
“ยะ หยุดน้า”
จีฮยอนดันช่อดอกไม้ใส่หน้ากยองฮา ปิดปากเขาไว้พอดี ขืนฟังต่อ คงไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน
“เอ้า แล้วก็นี่ ของขวัญของจริง”
นอกจากช่อดอกไม้ กยองฮายังมีกล่องอีกใบให้จีฮยอนด้วย
“ไปนั่งตรงนั้นกัน ลองแกะดูนะ”
“ค่ะ”
จีฮยอนเดินไปนั่งลงที่โซฟา วางกล่องไว้บนตัก จากนั้นแกะห่อและเปิดฝากล่องขึ้นมา
ทันใด
“เอ๊ะ นี่…”
ครั้นเห็นชัดเจนว่าของด้านในคืออะไร เธอก็ตกใจจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
