เมื่อปล่อยผู้เข้าอบรมกลับไปหมดแล้ว การคัดเลือกผู้สอบผ่านจึงเริ่มต้นขึ้น
กยองฮาตั้งใจเป็นกรณีพิเศษ โดยสั่งให้ผู้เข้าสอบทุกคนปรุงอาหารเตรียมไว้ จากนั้นค่อยแยกย้ายกลับบ้านได้
“อันนี้ ฉันว่าฝีมือยังไม่ถึงค่ะ” แม้ตัวเลือกจะมีหลากหลาย ผู้เข้าสอบที่เลือกทำเมนูเดียวกันก็ยังมีไม่น้อย
การปิดตาด้วยผ้าคาดส่งผลให้การแยกแยะทำได้ยาก เมนูที่เธอชิมอยู่ตอนนี้คือข้าวผัดกุ้งสามจาน ในจำนวนนี้มีเพียงหนึ่งจานเท่านั้นที่สอบผ่าน
“จานสุดท้าย คิดว่ายังไงครับ”
หากว่ากันด้วยเรื่องรสชาติ ข้าวผัดกุ้งเป็นเมนูที่ตัดสินไม่ง่ายเลย อาจเพราะข้าวผัดกุ้งนี้เฉียดๆ เลเวล 3 ชินยองฮีจึงได้แต่เอียงคอไปมา
“อืม อันนี้ก็ไม่ใช่ ตัวข้าวผัดได้ดีก็จริง แต่ผักไม่กระจาย คลุกเคล้ากับตัวข้าวไม่ทั่วถึงเลยค่ะ”
น่าตระหนกที่เธออธิบายได้ถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์
“ตอบถูกหมดเลยครับ”
ชินยองฮีปลดผ้าคาดตาออก ดีใจแทบกระโดด
“จริงเหรอคะ”
“ครับ สิบเจ็ดเมนูนี้ ตอบถูกทุกอย่างเลยครับผม”
กยองฮาสามารถเช็คเลเวลด้วยตาได้ แต่เธอทำไม่ได้ และการจะเปรียบเทียบเลเวลด้วยการชิมรสชาติเพียงอย่างเดียวเป็นเรื่องยากมาก
“จากนี้ไป หัวหน้าเป็นผู้ตัดสินมอบตราสัญลักษณ์ฯ ได้เองแล้วนะครับ” กยองฮากล่าวต่อ
“ตะ แต่ ประธานควรเป็นคนตัดสินเองน่าจะชัวร์ที่สุดนี่คะ”
“ผมว่าไม่นะ ตั้งแต่นี้หัวหน้าวิเคราะห์เองได้แน่นอนครับ จากนี้รบกวนหัวหน้าเป็นตัวหลักเรื่องตัดสินผลสอบไปเลยนะครับ ส่วนเรื่องการเรียนการสอนผมจะหาคนมาแทนให้”
“อะไรนะคะ ฉันไม่ต้องสอนแล้วเหรอ งั้นใครจะมาแทนล่ะคะ”
“สาขารองมีท่านหนึ่งที่ดูจะเหมาะสมอยู่ครับ”
***
แม่ของด็อกโฮเบิ่งตากลมกว้าง
“คะ? ให้สอน? ฉันเนี่ยนะคะ”
“ครับ ต่อไปหัวหน้าชินยองฮีจะเป็นผู้รับหน้าที่ตัดสินผลสอบอย่างเต็มตัวครับ ดังนั้นเราต้องการผู้สอนคนใหม่ นอกจากหัวหน้าแล้วผมยังไม่เห็นใครเหมาะสม ก่อนอื่น ถ้าหัวหน้ารับสอน นอกจากเงินเดือนปกติ จะมีค่าสอนเพิ่มให้ต่างหากด้วยครับ”
ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ แถมยังเหมือนจะมีรายได้เสริมอีกหนึ่งช่องทาง แม่ของด็อกโฮไม่มีเหตุผลต้องคิดลบ
“ถ้ามีโอกาส ฉันก็ยินดีค่ะ แต่ว่าจะไม่เป็นไรเหรอคะ”
“เชื่อเถอะครับ ฝีมือทำอาหารของหัวหน้าดีพอๆ กับวาทศิลป์เลย”
ราวกับได้เลื่อนยศ สีหน้าของเธอพลันเบิกบานสดใส
การทำงานประจำที่ไหนนานสักระยะใหญ่ สวัสดิการที่ได้ย่อมมากขึ้นเป็นธรรมดา ไม่ใช่แค่กับแม่ของด็อกโฮเท่านั้น มยองฮุนและฮเยจีเองก็เช่นกัน รวมถึงเส้นทางการเติบโตในสายอาชีพของซุนกุก ซองช่อล และมินซูยังถูกนำมาพิจารณาด้วย ฉะนั้น การแนะนำให้บางคนสมัครเข้าแข่งขันทำอาหารก็นับเป็นกลยุทธ์หนึ่ง
“ฉันจะทำได้หรือคะ ยังไม่เคยสอนใครจริงๆ จังๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว…”
“จุดนั้นไม่ต้องกังวลครับ ยังไงก็มีหัวหน้าครัวสาขาหลักคอยช่วยเหลือเต็มที่อยู่แล้ว”
***
และแล้ววันนี้ก็มาถึง เทศกาลแห่งความหวังของมนุษย์โสดทั้งหลาย วาเลนไทน์นั่นเอง
สิบสี่กุมภาพันธ์ปีนี้ตรงกับวันพุธ ต่อเนื่องด้วยการหยุดยาววันปีใหม่เกาหลีซึ่งตรงกับวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ หยุดกันยาวๆ ไป ฮันอุลสาขารองปิดร้านทั้งหมดสี่วัน
“ซุนกุกบอกว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้ แดเนียลกับเดอชอว์นล่ะ สองคนเอาไง”
“พวกเราจะเฝ้าบ้านให้เองครับ” แดเนียลตอบกระตือรือร้น
“ได้ เอาที่สบายใจ”
กยองฮาจัดการลงตารางเวลา ส่วนเดอชอว์นเดินไปหาซุนกุก
“ซุนกุกไม่ได้ช็อกโกแลตเลยเหรอ”
“ได้ดิ ฮเยจีให้มาเมื่อวาน แบ่งกันกินหมดไปแล้วไง”
ฮเยจีนำช็อกโกแลตมาให้กยองฮาและซุนกุก ตลอดจนสมาชิกทุกคนในร้าน แดเนียลกับเดอชอว์นผู้ไม่ได้อยู่ภายใต้สังกัดสาขารองจึงเป็นข้อยกเว้น
“แหม่ ยังมีเหลืออยู่ใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องซ่อนเลย เอามาแบ่งกันกินเดี๋ยวนี้”
“ก็บอกว่าหมดแล้ววว”
ส่วนกยองฮาหรือ เรียกว่าแทบจะยืนงงกลางดงช็อกโกแลต แค่ช็อกโกแลตจากลูกค้าที่มาที่ร้านก็เกินยี่สิบชิ้นแล้ว รู้ทั้งรู้ แต่จะให้เดอชอว์นไปขโมยช็อกโกแลตของอาจารย์มาแบ่งกันกินก็ยังไงอยู่ แดเนียลก็คิดเหมือนกัน
“เดอชอว์น เรามาทำช็อกโกแลตเองกันไหม”
จังหวะนั้น ชายงเทแวะมาที่บ้านพอดี
[เฮียครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย] ภาพชายงเทเหมือนคนบ้าหอบฟาง
ครั้นเปิดประตูให้ ชายงเทก็ก้าวเข้ามาพร้อมของขวัญเต็มอ้อมแขน วางลงบนพื้นห้องรับแขก จากนั้นหันหลังกลับทันที
“จะไปไหน”
“ยังเหลืออีกครับ มากมายก่ายกอง”
ของขวัญทั้งหลายหลั่งไหลออกมาจากรถตู้ที่จอดแอบอยู่หน้าบ้าน ซุนกุก แดเนียลและเดอชอว์นทนดูเฉยๆ ไม่ไหว รีบเข้าไปช่วย
“เฮ้ย เดอชอว์น พวกนี้น่าจะเป็นช็อกโกแลตทั้งนั้นเลย ว่าไหม”
สองหัวดีกว่าหัวเดียว ไม่นาน ห้องรับแขกก็กองท่วมไปด้วยกล่องและห่อโน่นนี่นั่นมากมาย ชายงเทชี้ไปที่ของขวัญ ก่อนจะกล่าวกับกยองฮา
“ลองแกะดูสิครับ”
ไม่ผิดไปจากที่คาด เมื่อแกะห่อที่หนึ่ง ห่อที่สองออกมาดู ก็จ๊ะเอ๋กับช็อกโกแลตมากหน้าหลายตา แดเนียลทายถูกราวกับตาเห็น
ชายงเทยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อวดฟันแข็งแรง รู้สึกภูมิใจเหลือเกิน
“จำนวนของขวัญที่ส่งถึงเฮียมีเยอะที่สุดเลยครับ”
YM คือบริษัทสังกัดดารายักษ์ใหญ่
ในหมู่ดาราใต้สังกัด พวกที่ได้รับของขวัญมากที่สุดย่อมไม่พ้นนักแสดง ดาราภาพยนตร์ และนักร้อง ความนิยมดูเหมือนจะแซงหน้าดาราสังกัดอื่นด้วยซ้ำ
การแกะห่อของขวัญกลายเป็นงานช้าง
“พวกนี้เอาไงดีล่ะ”
“ก็ต้องทานแหละครับ เขาตั้งใจให้พี่ทั้งนั้นนี่”
กยองฮาหมดคำพูด
“ล้อเล่นใช่ไหม กะให้พี่เบาหวานรับประทานแถมอ้วนตุ๊ต๊ะสินะ”
“งั้นเอาไปแจกแถวๆ นี้ไหมครับ ปกติถ้าไม่ใช่คนที่คบกัน ส่วนใหญ่ก็แจกทั้งนั้นนะครับ”
แดเนียลกับเดอชอว์นตาเป็นประกายตั้งแต่เมื่อครู่ ซุนกุกก็เช่นกัน ที่พยายามหันหน้าหนีไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่ช็อกโกแลตขนาดนี้ กินกันสี่คนยังดูจะมากเกินพอ
‘คงไม่ต้องซื้อช็อกโกแลตกินไปอีกทั้งปีล่ะงานนี้’
กำลังคิดเพลินๆ มือถือก็ส่งเสียงดัง
[พี่ ตอนนี้ว่างไหมคะ]
ข้อความจากจีฮยอน
***
วันนี้มีหญิงสาวมาเยือนถึงบ้าน
ไม่ใช่หญิงสาวเฉยๆ เสียด้วย เป็นสาวงามชนิดล่มเมือง
“ว้าว ย้ายมาอยู่ที่นี่เองเหรอคะ”
“อื้อ เป็นไง”
“ดูดีเลยค่ะ สวยกว่าบ้านเก่าตั้งเยอะ”
กลิ่นหอมๆ อบอวลไปทั่วห้อง จีฮยอนเหมือนเพิ่งนึกบางอย่างได้ จึงหยิบของขวัญมาส่งให้
“อ้อ หนูตั้งใจเอานี่มาให้ค่ะ”
“อย่าบอกนะ…”
“ช็อกโกแลตค่ะ วันนี้วาเลนไทน์นี่คะ”
เธอลงทุนเลื่อนตารางงานเพื่อมาพบกยองฮา เมื่อครู่กยองฮาเห็นกองช็อกโกแลตจนเอียน แต่พอได้เห็นช็อกโกแลตอันนี้กลับรู้สึกยินดี สัมผัสได้ว่ามันน่าจะมีความหมายพิเศษ
“ขอบใจนะ ข้าวกลางวันล่ะ กินมารึยัง”
ทันทีที่คำถามเรื่องมื้อเที่ยงหลุดจากปาก ลูกกระเดือกจีฮยอนก็ขยับ น้ำลายเริ่มสอ
“ยังค่ะ”
ต่อให้กินมาแล้วก็ต้องตอบว่ายังไม่ได้กินเท่านั้น ใครใช้ให้อาหารฝีมือพี่อร่อยขนาดนั้นเล่า
“อยากกินอะไร”
กยองฮาเปิดโอกาสให้เลือก ประมาณว่า อยากกินอะไรเขาทำให้ได้หมด ส่วนจีฮยอนนั้น ทำอะไรมาเธอก็กินได้หมด
“เอาอะไรก็ได้ที่พี่ทำง่ายๆ ไม่วุ่นวายมากค่ะ”
“พวกข้าวผัดกิมจิหรือแกงกิมจิโอเคไหม”
“จริงๆ ที่อยากกินที่สุดก็คืออันนี้แหละค่ะ ข้าวผัดกิมจิ…”
จีฮยอนชอบข้าวผัดกิมจิมากกว่าอย่างอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“งั้นรอพี่แป๊บหนึ่งนะ”
“ค่า” nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
กยองฮาพับชายแขนเสื้อขึ้น เดินไปยังสวนตรงโซนที่หมักกิมจิไว้ จีฮยอนใจเต้นตึกตัก นั่งคอยที่โต๊ะอาหาร หันมองรอบๆ เป็นการสำรวจบ้าน
‘นึกถึงบ้านตอนเด็กๆ แฮะ บรรยากาศคล้ายกันเลย คุ้นๆ เหมือนจะเคยได้ยินว่าอยู่ละแวกนี้นี่นา…’
ตอนนั้นเธอยังเล็กมาก เริ่มหัดก้าวขาเตาะแตะ จำได้แค่ภาพบ้านที่เคยอยู่ร่วมกับพ่อและแม่เลือนๆ รางๆ
ผ่านมาแล้วยี่สิบกว่าปี จีฮยอนหยุดความคิดไว้ตรงนั้น พึมพำคนเดียว
“ว่าแต่ บ้านกว้างขนาดนี้ พี่อยู่คนเดียวเหรอน่ะ”
***
เวลาเดียวกัน
ซุนกุก แดเนียล และเดอชอว์นกระจุกตัวกันอยู่ที่ร้านอินเทอร์เน็ต
“ซุนกุก ทำไมอยู่ดีๆ ชวนมาร้านเน็ตล่ะ” แดเนียลสงสัย
“พวกเราเองก็ต้องมีช่วงพักสมองบ้างอะไรบ้างสิ” ซุนกุกหาข้ออ้างเหมาะๆ มาแถ
ความจริงเขาตั้งใจหลบออกมาเพื่อเปิดโอกาสให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันต่างหาก ใจหนึ่งก็อยากให้กยองฮาลงเอยกับจีฮยอน
‘พี่ไม่ได้ห้ามแม้แต่คำเดียว แบบนี้ก็แปลว่ามีใจเหมือนกัน’
พี่กยองฮาอนุญาตง่ายๆ ให้เขาพาแดเนียลกับเดอชอว์นออกไปเที่ยวเล่นกันก่อนได้
ทั้งคู่ต่างก็ยุ่ง ตารางงานแน่นขนาดนั้น โอกาสพบกันจะมีสักเท่าไหร่เชียว
‘อีกไม่นานพี่ก็จะสามสิบแล้ว ดีไม่ดีปีหน้าพี่กลายเป็นพญานกทำไง ยิ่งชอบแซวว่าตัวเองโสดมาตั้งแต่เกิดอยู่ด้วย’
ซุนกุกกำลังคิดคนเดียวเพลินๆ จู่ๆ เดอชอว์นก็ถาม
“มีเกมอะไรที่ชอบเล่นบ้างล่ะซุนกุก”
***
“…ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” กยองฮาถามเสียงอ่อนโยน
ทว่า จีฮยอนไม่ว่างตอบ เธอตกสู่ภาวะ ‘อาหารฮอลิค’ ไปเสียแล้ว ด้วยยังไม่มีข่าวลือใดๆ เกี่ยวกับข้าวผัดกิมจิเลเวล 6 แว่วมาเข้าหู แล้วจะให้เธอเตรียมใจไว้ก่อนได้อย่างไร
‘โอ๊ยตาย ตายแล้วตายอีก อร่อยเกินไปแล้ว’
ระหว่างที่ถูกความอร่อยครอบงำ ความประทับใจใหญ่หลวงก็โหมกระหน่ำเข้ามา เธออยากแสดงความขอบคุณแก่ผู้ที่ส่งความประทับใจมาให้
“อร่อยกว่าที่เคยกินเยอะเลยค่ะ รู้ไหม ตอนนั้นหนูคิดว่ามันไม่สามารถอร่อยไปกว่านี้ได้อีกแล้ว พี่ทำยังไงมันถึงอร่อยขนาดนี้ได้คะ”
จะบอกว่า ข้าวผัดกิมจินี้เป็นตัวการออกฤทธิ์ทำให้จีฮยอนซึ่งปกติพูดน้อยกลายเป็นสาวช่างคุยได้ก็คงไม่เกินไป
“เพราะพี่ใช้กิมจิสุกได้ที่น่ะ” กยองฮาหัวเราะ
“แค่มีกิมจิสุกรสชาติก็ต่างกันขนาดนี้เลยเหรอคะ กินแล้วแฮปปี้มีความสุขสุดๆ คิดอย่างอื่นไม่ออกเลยด้วย”
“พวกเมนูอย่างข้าวผัดกิมจิ เคล็ดลับอยู่ที่ตัวกิมจินั่นแหละ แกงกิมจิก็เหมือนกัน…”
วินาทีก่อนหน้า จีฮยอนยังดูกังวลอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ ราวกับทุกเรื่องราวบนโลกสร้างความสุขให้เธอ
‘รู้งี้ทำเมนูอื่นให้น่าจะดีกว่าไหมนะ’
เขาจะถามจีฮยอนได้อย่างไรล่ะว่ามีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า แบบนี้ถามไปคงตอบไม่ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว กยองฮารินไวน์ราสเบอร์รี่ส่งให้ด้วยเสียเลย
“พี่หมักเองกับมือ จิบๆ แค่ล้างปากก็พอ”
เหล้าและไวน์ทำหน้าที่คลายอาการตึงเครียด สร้างความสงบแก่จิตใจได้ ช่วยให้บทสนทนาลื่นไหล
“ค่ะ” จีฮยอนไม่ปฏิเสธ
กับแกล้มคือ กิมจิเต้าหู้เลเวล 5
แก้วกระทบกันกริ๊ง จีฮยอนดื่มไวน์ลงไป จากนั้นก็พบความเบิกบานรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
“ปกติไวน์ราสเบอร์รี่อร่อยขนาดนี้เลยเหรอคะ หนูยังไม่เคยลองชิมไวน์ราสเบอร์รี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว”
กยองฮาหัวเราะเขินๆ
“พี่ว่ามันอร่อยนะ”
พอเริ่มแก้วแรก ก็มีแก้วที่สอง ตามด้วยแก้วที่สาม จีฮยอนเริ่มรู้สึกกึ่มๆ ทว่า ไม่ใช่ความกึ่มที่น่าหงุดหงิดแม้แต่น้อย
“มีความสุขจังเลยยย ได้กินอาหารอร่อยๆ แกล้มไวน์อร่อยๆ แถมยังได้อยู่กับพี่ที่หนูชอบ…”
ผลลัพธ์ของการผนึกกำลังกันระหว่างอาหารและไวน์ ดูเหมือนเธอจะโพล่งความในใจออกมาโดยไม่รู้ตัว
ประโยคจะว่ากำกวมก็กำกวมอยู่นิดๆ เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยแสดงทีท่าว่าชอบกันแบบหญิงสาวชอบชายหนุ่ม แต่ปฏิกิริยาของจีฮยอนหลังจากนั้นทำให้กยองฮาสงสัยเข้าแล้วเต็มๆ เปา
จีฮยอนตาโตเหมือนกระต่ายตกใจ ยกมือขึ้นปิดปาก กระทั่งหน้ายังแดงก่ำเหมือนหัวผักกาดแดง
‘ชอบเราจริงๆ เหรอ?’
บางครั้งก็จับความรู้สึกประมาณนี้ได้บ้าง เพียงแต่เขาไม่เคยนำมาคิดต่อเลย จีฮยอนยังไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้า แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่รอมร่อ
การสารภาพ หากเกิดขึ้นผิดที่ผิดเวลา มีสิทธิ์ทำให้ความสัมพันธ์ห่างเหินได้ทีเดียว เพราะอย่างนี้หลายคนจึงหล่อเลี้ยงความรักไว้แค่ในใจลึกๆ รับรู้แค่ตนเท่านั้น
กยองฮาเปิดปากถาม สำหรับจีฮยอน ทุกอย่างดูเหมือนภาพเคลื่อนไหวที่ถูกหน่วงให้ช้า
“จีฮยอน ไม่มีใครสนใจเราเลยเหรอ พี่หมายถึงคนที่เข้ามาขอเบอร์มือถือหรืออะไรทำนองนั้นน่ะ”
เอ๊ะ เรื่องเมื่อครู่ ตั้งใจให้ผ่านแล้วผ่านเลยหรือเปล่านะ
เอาดีๆ เธออาจจะยังกู้สถานการณ์ได้ ฉะนั้นจีฮยอนจึงตัดสินใจตอบตรงๆ
“ก็มีบ้างค่ะ แต่หนูไม่โอเค…”
มีบ้างหรือ ต้องใช้คำว่าถล่มทลายมากกว่า แล้วในจำนวนคนเหล่านั้นก็มีพวกไอดอลชื่อดังกับท็อปสตาร์รวมอยู่ด้วย
“ทำไมล่ะ”
“ใจมันบอกว่าไม่ใช่ ไม่ถูกใจล่ะมั้งคะ”
“เหมือนพี่เลย เหตุผลอาจจะต่างกัน แต่สำหรับตัวพี่ถ้าเก็บใครไว้ในใจแล้ว พี่จะมองไม่เห็นคนอื่นอีกเลย”
“เรื่องสมัยก่อนเหรอคะ”
“ไม่ เรื่องตอนนี้”
หัวใจจีฮยอนร่วงหล่นดังตุบ ทว่า กยองฮายังคงพูดต่อ
“มีอยู่คนหนึ่งนะ น่ารักมาก แต่จู่ๆ ก็งานยุ่งขึ้นมาซะอย่างนั้น พอเกือบๆ จะลืมหน้ากันก็มักจะแวะเวียนมาให้เห็นหน้าบ้าง นึกย้อนดูแล้ว น่าจะเริ่มจากวันธรรมดาๆ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรเท่าไหร่”
“วัน… ธรรมดาแบบไหนคะ” จีฮยอนถามเสียงสั่น ตอนนี้เธอก้มหน้าลงเกือบชิดอก
กยองฮาดื่มไวน์ราสเบอร์รี่อีกแก้ว กล่าวต่อ
“ครั้งแรกที่คนคนนั้นเข้ามา คิดแต่ว่าสวยจัง เคยสงสัยว่าสวยขนาดนั้นจะเข้ามาทำงานในที่แบบนี้ทำไมนะ จากนั้นเราก็ทำงานด้วยกันไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง ดันไปเห็นตอนกำลังพยายามคีบตุ๊กตาอยู่ ท่าทางงอนตู้คีบ ต้องบอกว่าโคตรน่ารัก เพราะอย่างนั้นก็เลยคีบให้ไปตัวหนึ่ง ดีอกดีใจใหญ่ น่าจะเป็นตุ๊กตาปลาหมึกนะ ไม่รู้ตอนนี้จะยังเก็บไว้รึเปล่า”
จีฮยอนเงยหน้า กยองฮายังไม่หยุดพูด
“แล้ว…จู่ๆ ก็เล่นมุกประหลาดๆ ที่โรงหนัง ประมาณว่าดื่มโค้กไม่เป็นรึไงเนี่ยแหละ หลังจากนั้นไม่นานก็ลาออก ไปโผล่ในจอทีวีแทน”
จีฮยอนหัวใจสะเทือนลั่น เต้นรัวเป็นกลองชุด จากนั้นก็สงบนิ่งไม่ได้อีกเลย
นี่มันเรื่องของเธอเองไม่ใช่หรืออย่างไร
กยองฮามองจีฮยอนอย่างอ่อนโยน
“พี่อายุมากขึ้น นิสัยก็เลยเปลี่ยนตามไปด้วยล่ะมั้ง ปกติพูดเรื่องแบบนี้ไม่เป็นเลยนะ”
คลื่นสาดซัดอยู่กลางใจจีฮยอน กระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดทีเดียว
