“ฉันอิ่มแล้ว ไปก่อนนะ”
ฮันซังอกลุกเดินพลางโบกไม้โบกมือ
“เดี๋ยวสิ บอกให้เอานี่ไปด้วยไง” กยองฮาคว้าเพื่อนไว้
“เฮ้ย ไม่เป็นไร ไม่ต้องๆ เก็บไว้ให้คนอื่นเหอะ” ฮันซังอกบอกปัดไวน์ราสเบอร์รี่ที่กยองฮาให้ก่อนจะออกจากร้านไป
เขาคือเพื่อนสมัยมัธยมปลายของกยองฮา
“เพื่อนเถ้าแก่นี่ยอดสุภาพบุรุษเลยนะคะ” แม่ของด็อกโอทัก คุ้นหน้าเพราะเคยเห็นหลายครั้งแล้ว
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ”
“ถ้ามีชื่อเสียงระดับเถ้าแก่ ปกติคนเรามักจะวิ่งเข้าหานี่คะ ขอให้ช่วยโน่นช่วยนี่บ้างล่ะ แต่เพื่อนเถ้าแก่คนนี้มาทานข้าวอย่างเดียวแล้วก็ไปดื้อๆ เลย”
กยองฮายิ้มอารมณ์ดี
“เจ้านั่นนิสัยแบบนั้นตั้งแต่สมัยก่อนแล้วครับ คิดไปคิดมาจะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ครับ คนแบบนี้จะไม่ค่อยยอมรับความหวังดีจากใคร ทีตัวเองล่ะเอาแต่ให้ หรือไม่ก็เอาแต่ช่วยคนอื่นอยู่เรื่อย”
เรียกได้ว่าเป็นอุปนิสัยประเภทต่อให้สนิทมากแค่ไหนก็จะไม่สร้างความเดือดร้อนแก่เพื่อนเด็ดขาด หมอนี่ฐานะดียังไม่พอ ค่าขนมก็มีเหลือเฟือไม่เคยขาดมือ กยองฮาจึงมักอาศัยใบบุญกินข้าวด้วยบ่อยๆ
เมื่อถึงเวลาพักเบรกและลูกค้าสิบกว่าคนทยอยออกจากร้าน กยองฮาก็เตรียมอาหารกลางวันสำหรับพนักงานทั้งหมด รวมถึงเจมินกับยุนซึลด้วย ทุกคนต่างได้เวลาอิสระส่วนตัว
“พี่มยองฮุน เห็นนี่หรือยังครับ เรื่องไวน์ขโมย” ซองช่อลถาม
พนักงานเริ่มสนิทสนมกลมเกลียวกันมากขึ้นแล้ว มยองฮุนก็เช่นกัน
“ไวน์ขโมย?”
“ครับ ติดอันดับคำค้นหาเรียลไทม์ด้วยนะ เหมือนจะเพิ่งเกิดเมื่อเร็วๆ นี้เอง อ่านดูแล้วเขาบอกว่า มีโจรพยายามเข้าไปขโมยไวน์กับเหล้าผลไม้ในบ้านหลังเดิมซ้ำๆ ครับ มันจะตลกไปไหนเนี่ย ว่าไหมครับ”
“ฮ่าๆๆ เออ จริง จะไปบ้านเดิมทำไม หรือว่าเป็นบ้านที่สะสมเหล้าแพงๆ?”
“น่าจะไม่ใช่ครับ ตรงนี้เขียนว่า ไวน์มันอร่อยมากจนอดใจไม่ได้ครับ”
มยองฮุนหันไปมองทางครัวทันที
‘นี่ใช่ข่าวเฮียรึเปล่าเนี่ย เฮียเคยบอกอยู่ว่าโดนโจรขึ้นตั้งหลายครั้ง…’
***
หลังปิดร้านวันเดียวกัน กยองฮาก็เปิดแผงแจกจ่ายเหล้าผลไม้ที่หอบมาจากบ้าน
“โอ๊ย คุณพระคุณเจ้า ขอบคุณนะคะเถ้าแก่ ของโปรดสามีฉันเลยรู้ไหมคะ แหม ใส่ใจกันจริงๆ… โฮะๆๆ”
“ขอบคุณครับเฮีย”
พนักงานส่วนใหญ่ที่ชื่นชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีอกดีใจมาก
“ฮเยจี ของเราเอากลับไปฝากคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็คุณปู่นะ”
ถือเป็นการตอบแทนเรื่องบัตรกำนัลรีสอร์ทอย่างไรล่ะ
“ค่า!”
เสร็จธุระแล้วกยองฮาก็ไปแวะฮันอุลสาขาหลัก
อันอิลเทมัวแต่ง่วนอ่านหนังสือไปพลาง ขยี้ตาไปพลาง ไม่ทันสนใจสิ่งรอบข้าง
“อ่านอะไรอยู่ครับ ต้องตั้งใจขนาดนั้นเชียว”
“อ้อ! มาแล้วรึ ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องเกี่ยวกับการดูแลบริหารแฟรนไชส์น่ะ”
ชินยองฮีเองก็เพิ่งเสร็จจากการเคลียร์ครัว ปลดผ้ากันเปื้อน เดินออกมาที่ห้องอาหารพอดี
“ช่วงนี้เถ้าแก่พบปะกับนักธุรกิจที่ทำงานแนวๆ นี้เยอะแยะเลยล่ะค่ะ ถึงขนาดไม่ค่อยมีเวลาอยู่ร้านด้วยซ้ำ”
อันอิลเทเงยหน้าขึ้นมาอย่างน่าสงสาร กยองฮาหยิบเหล้าผลไม้วางลงบนโต๊ะ
“ผมคิดว่า จะเริ่มจับธุรกิจทางนี้ด้วยเหมือนกันครับ”
“เนี่ยเหรอ อย่าเลย” อันอิลเทแย้งโต้งๆ ไม่อ้อมค้อม
เขารู้ดียิ่งกว่าดีว่าความสามารถด้านการทำอาหารของกยองฮาโดดเด่นเพียงไร ขนาดไวน์ยังถูกทำเนียบประธานาธิบดีมาขอไปเลย! ด้วยปริมาณงานในตอนนี้ ขืนทำโน่นนี่มากขึ้นคงได้ร่างแหลกเลือดกำเดาพุ่งแน่นอน หนักกว่านั้น อาจได้ล้มแล้วลุกไม่ขึ้นอีกเลยก็เป็นได้ อันอิลเทจึงรีบแสดงออกว่าไม่เห็นด้วย
“ขวดนี้ผมแค่เอามาให้เถ้าแก่เฉยๆ ครับ”
“อ้าว จริงรึ” อันอิลเทเปลี่ยนสีหน้าทันที
“ครับ ตอนนี้แค่หาสถานที่ผลิตสุราให้ได้ก็เรียบร้อยแล้วล่ะครับ ไม่มีอะไรยุ่งยาก”
“สถานที่ผลิตสุรา? ใช่ๆ จำเป็นนะ คิดจะไปดูแถวไหนเหรอ”
“ว่าจะลองไปดูแถวกยองกีโดครับ เพราะไม่ได้จะทำทุกวัน แล้วก็ไม่ได้จะผลิตเยอะขนาดนั้นด้วยครับ”
“อะฮ่า กลยุทธ์ยกระดับผลิตภัณฑ์สินะ! ก็จริง ไวน์ราสเบอร์รี่อร่อยขนาดนี้ อย่างต่ำห้าหมื่น ไม่ๆ แสนวอนก็ยังขายได้เลยมั้ง แต่เธอต้องปรับเพิ่มปริมาณให้เยอะกว่าตอนต้อนรับประธานาธิบดีสหรัฐหน่อยถึงจะดี”
อันอิลเทคือหนึ่งในผู้ที่มีโอกาสลิ้มรสไวน์ราสเบอร์รี่รอบเดียวกัน เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเรียกราคาได้ขนาดไหน
“อืม ผมไม่ได้คิดจะขายแพงขนาดนั้นเลยครับ… ขวดที่ผมเอามาให้เถ้าแก่กับหัวหน้านี่รสดีกว่าของรอบนั้นอีก ถ้างั้นคงต้องปรับราคาจริงๆ ด้วยแหละครับ”
“เลือกสถานที่ขายไว้แล้วหรือยัง”
“ก็มีหลายคนมาหาถึงบ้านนะครับ เดี๋ยวนี้มีส่งเมสเสจมาถามด้วยว่าจะเปิดขายเมื่อไหร่”
แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับอาหารรอเสิร์ฟน่ะสิ เพราะโต๊ะถูกจัดไว้พร้อมสรรพแล้วนี่นา
“โป๊ะเชะ ลงตัวพอดี!” อันอิลเทตอบ ทำใจแข็งเข้าสู้
‘รู้หรอกน่ะว่าเธอคิดเผื่อฉันมากแค่ไหน ไอ้ฉันยังรู้ดีชั่วมีมโนธรรมนะ’
จะให้คอยแต่จุ่มช้อนในจานที่เตรียมไว้เรียบร้อยรอตักอย่างเดียวมันใช้ได้ที่ไหนกัน คนอื่นมองมาก็คงดูไม่ดีเอามากๆ เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนไร้ยางอาย เกลียดที่ต้องเป็นคนหน้าด้านชุบมือเปิบ ทว่า กยองฮากลับมองไปคนละเรื่อง
‘รอบนี้เถ้าแก่ไม่หลงกลง่ายๆ แฮะ’
สองคนทำสงครามเย็นกัน ชินยองฮียิ้มจนตาเป็นพระจันทร์เสี้ยว ยืนมองอยู้ขางๆ
“น่าจะต้องคุยกันยาว ฉันจะไปชงกาแฟให้นะคะ”
***
หลายวันต่อมา
มีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้น ด้วยความที่แม่ของด็อกโฮคือคนแรกที่ขอลาพักไปเที่ยวรีสอร์ท จึงต้องเรียกคนมาแทน ซึ่งผู้ที่มาก็คือ แม่ของโบรา
“ขอบคุณที่กรุณามาช่วยนะครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ ตอนนี้สามีฉันกลับมาจากทำงานต่างประเทศแล้วด้วย เรียกมาแทนได้ตลอดนะคะ”
“ดีใจด้วยนะครับ”
ทั้งคู่อัปเดตเรื่องราวกันทางโทรศัพท์มาก่อนแล้ว ฉะนั้นเมื่อเปิดร้าน บรรยากาศในครัวจึงเป็นไปอย่างกระตือรือร้น แม่ของโบราห่างหายไปหลายเดือน ย่อมต้องทำความรู้จักสมาชิกหน้าใหม่สองหน่อที่ชื่อมยองฮุนกับฮเยจีเสียก่อน และคนที่สะดุดตากว่าย่อมเป็นฮเยจี
‘คุณหนูคนนี้ยังเด็กอยู่เลย แต่ทำอาหารเก่งนะเนี่ย’
สกิลการล้างจานก็โดดเด่น เห็นคาตาว่าจัดการจานจนสะอาดเรี่ยมได้รวดเร็วมาก
‘อาณาเขตของป้า ไม่ให้ใครข้ามได้ง่ายๆ หรอกนะจ๊ะ’
ครั้นจานชามเริ่มซ้อนกันเยอะจนตั้งตระหง่าน สงครามระหว่างแม่ของโบราและฮเยจีก็เปิดฉาก
ถูๆๆ ล้าง คว่ำ
มยองฮุนกำลังพักหายใจหายคอพอดีจึงแอบพินิจทั้งคู่เงียบๆ
มองถ้วยที่ล้างแล้วคว่ำตากไว้สองฝั่งไปมา ตาเขาก็แทบปลิ้น
‘เสือสู้กับสิงห์เรอะนั่น’
กำลังคิดเช่นนั้นเพลินๆ จู่ๆ กยองฮาก็ถาม
“เออ! นี่ฮเยจี มอบไวน์ให้คุณปู่แล้วใช่ไหม”
“ค่ะ!”
ไม่รู้เพราะไม่อยากเป็นผู้แพ้ในสงครามล้างจานหรืออย่างไร ฮเยจีหันขวับตอบอย่างสั้นกระชับที่สุด
***
กูซุนฮยองนั่งบนโซฟาพิงหลังลงจมตัวเองกับพนัก
“ไม้แกร่งแค่ไหน ผ่านไปก็ผุพังตามกาลเวลา…”
ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ไม่หวังการมีชีวิตยืนยาว กูซุนฮยองเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
สมาชิกครอบครัวเรียกว่าสำคัญมากจนไม่อาจหาคำใดมาเปรียบเทียบได้ บริษัททั้งหลายในเครือก็สำคัญ กลุ่มที่คอยดูแลความก้าวหน้าของพนักงาน กินข้าวหม้อเดียวกับพนักงานอีกมากมายไม่รู้กี่ชีวิตเหล่านั้นก็สำคัญเช่นกัน
อย่างที่โบราณว่าไว้ เสาที่มั่นคงแข็งแรง ย่อมค้ำจุนบ้านให้ผ่านลมฝนได้ยาวนานกว่า ทว่า พักหลังมานี้ เรี่ยวแรงเขาหดหาย อ่อนล้าลงมาก ความรู้สึกเช่นนี้ทำอย่างไรก็ไม่จางไป
“เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆ ก็ต้องเจอ แต่ไอ้ที่ค้างคาใจจะให้ทำยังไงล่ะ ช่วยไม่ได้นี่นะ”
กูซุนฮยองรินไวน์ที่หลานสาวนำมาให้ครั้งก่อนลงในแก้ว ริมฝีปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มบางเบา
‘ยัยหนูฮเยจีช่วยให้ปู่แก่ๆ คนนี้ยังสนุกกับชีวิตได้อยู่ พ่อหนุ่มนั่นก็ไม่ใช่คนธรรมดาแล้วนะ ยังอุตส่าห์ส่งของกลับมาตอบแทนน้ำใจอีก ดูท่าจะเป็นประเภทติดหนี้บุญคุณใครแล้วทนไม่ได้’ เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย
ของเหลวสีแดงล่วงผ่านริมฝีปากเข้าไปม้วนกลั้วอยู่ด้านในรอบหนึ่ง ให้ความรู้สึกนุ่มนวลอย่างที่สุด หอมหวานแต่ก็แต้มความขมเล็กๆ อบอวลเสียจนทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะความปิติ ความสุขไหลบ่าชนิดที่ไม่อาจหาทางตอบสนองได้ทัน กูซุนฮยองราวกับมองเห็นสรวงสวรรค์ปรากฏอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเปลือกตาตนปิดสนิทนิ่ง ของเหลวนั้นลื่นลงไปตามหลอดอาหารเรียบร้อยแล้ว ทว่า ความรู้สึกยังท่วมท้นไม่คลาย
เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ มองแก้วที่ยังเหลือไวน์ราสเบอร์รี่ด้วยสายตาแรงกล้าราวกับจะจ้องให้มันทะลุ
หรือนี่คือความพิเศษของเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์? มันนำพาความสุขมาได้มากกว่าอาหารเสียอีก
“อือฮึ่ม มีเหล้าแบบนี้ด้วยรึ” ท่านประธานใหญ่กูซุนฮยองพึมพำกับตัวเอง nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
ไวน์เกาหลีหรือไวน์ต่างประเทศก็ตาม เขาเคยลิ้มลองมาหมดแล้ว แต่ไม่เคยมีสักหยด ไม่มีแม้สักครั้งที่สามารถทำให้เขารู้สึกแบบเมื่อครู่ได้ กระทั่งไวน์ที่ซื้อหามาในราคาหลายสิบล้านวอนก็ไม่สามารถ
จะบอกว่า ความสุขถาโถมทั่วกายได้เพียงเสี้ยววินาทีก็คงดูยิ่งใหญ่ไปหน่อย คนเราควรต้องเมามายเสียก่อนจึงจะอารมณ์ดีขึ้นฉับพลันไม่ใช่หรือ หน้าที่ของเหล้าและไวน์โดยปกติก็เป็นเช่นนั้นนี่
กูซุนฮยองยกแก้วไวน์แตะริมฝีปากอีกรอบหนึ่ง
“นี่ฉันได้รับของตอบแทนสูงค่าเกินไปหรือเปล่านะ”
สมควรให้คิดเช่นนั้นอยู่หรอก เพราะไวน์ราสเบอร์รี่ขวดนี้ คือ ไวน์เลเวล 5
***
การเดินหน้าขอใบอนุญาตผลิตสุราและใบอนุญาตจำหน่ายสุราเป็นไปอย่างราบรื่นรวดเร็ว สถานที่ผลิตก็หาจนได้พื้นที่ไม่ไกลจากโรงงานเครื่องเคียงนั่นเอง
‘เอาล่ะสิ ตั้งราคายังไงดีล่ะทีนี้’
ส่วนสำคัญที่สุดที่ต้องตัดสินใจ เขากลับเอาแต่ผัดวันประกันพรุ่ง แถมกยองฮาเพิ่งไปเปิดเบอร์มือถือใหม่มาเพื่อการนี้ด้วย ข้อความจึงกระหน่ำเข้ามาแทบจะตลอดเวลา เขาเริ่มเปิดใช้ตั้งแต่วันที่ลูกค้าคนแรกบุกมาหาถึงบ้านนั่นแหละ ที่ตั้งใจหาเบอร์ใหม่นั้นก็เพื่อไม่ให้งานด้านนี้ไปตีกับชีวิตประจำวัน เกิดข้อความกับสายเรียกเข้าปะปนกันมั่วไปหมด ทั้งเพื่อน ทั้งสังกัด ทั้งสถานีโทรทัศน์ล่ะก็ ตัวเขาเองที่จะต้องเหนื่อยหนักกว่าใครเพราะความอีรุงตุงนัง
[ต้องการซื้อไวน์ราสเบอร์รี่ ยินดีจ่ายสองแสนวอนสำหรับ 300ml รบกวนติดต่อกลับด้วยครับ]
นี่เป็นข้อความจากลูกค้าที่ต้องการเปิดการซื้อขาย
หากร้านหยุด ลูกค้าคอเหล้าทั้งหลายก็จะเชิญตัวเองมาหาถึงบ้าน ไม่รู้ไปชิมรสชาติมาจากที่ไหนกัน แต่ที่แน่ๆ เสนอราคามาให้สูงทีเดียว
“ได้ใบอนุญาตจำหน่ายแล้ว ทำหลายๆ ขวดมาขายก่อนดีไหม”
เดิมที เขาวางแผนไว้ว่าจะขายในปริมาณน้อยๆ และเปลี่ยนให้คอเหล้าบางส่วนที่มาเยือนถึงบ้านกลายเป็นพวกฐานลูกค้าก่อนด้วยการให้ฟรี
กยองฮาคิดตกแล้วก็ลงมือทำทันที
[จะส่งของให้ทันที กรุณาโอนเข้าบัญชีด้วยครับ]
ผ่านไปไม่ถึงห้านาที ยังไม่ทันได้แตะมือถือ ก็มีข้อความแสดงบนจอว่า มีรายการโอนเงินเข้าบัญชีเรียบร้อยแล้ว
[ส่งจาก web]
…เงิน 200,000 วอน จาก[JK]คุณคิมดงฮุน เข้าธนาคารฮันซอง บ/ช คุณโกกยองฮา
“โอนเร็วเชียว งั้นก็เริ่มจากคุณคิมดงฮุน ไวน์ราสเบอร์รี่ 300ml”
ไวน์ราสเบอร์รี่ถูกกรอกลงขวด ย้ายเข้าไปสู่กล่องกระดาษ ลงไปนอนนิ่งในถุงช้อปปิ้ง
กยองฮาจัดการกรอกที่อยู่แล้วนำกล่องพัสดุไปส่งยังที่ทำการไปรษณีย์ ถือเป็นอันเรียบร้อย
เหตุผลที่เขาไม่ส่งข้อความบอกใครว่าจะจำหน่ายเหล้าและไวน์ เพราะต้องการลองดูว่าการซื้อขายครั้งแรกเป็นไปด้วยดีหรือไม่ เอาให้แน่ใจก่อนว่าไม่มีปัญหาจากนั้นค่อยเดินหน้าก็ยังไม่สาย นับตั้งแต่แม่ของด็อกโฮลาหยุด ต่อด้วยซุนกุกเป็นคนที่สอง จนซุนกุกกลับมาจากพักร้อนแล้ว การจำหน่ายเหล้าก็ยังดำเนินไปได้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรค
[ไวน์ราสเบอร์รี่รอบนี้รสดีมากๆ ดีกว่ารอบก่อนที่ให้ผมมาเสียอีก ชอบมากเลยครับ ไม่ทราบจะขอสั่งเพิ่มอีกได้หรือเปล่า]
ข้อความขอบคุณในความอร่อยเหนือคาดหมายจากลูกค้าคนแรกส่งมาหาเขาเช่นนี้ มีการแจ้งเจตจำนงจะซื้อต่อเสียด้วย ดังนั้นกยองฮาจึงส่งข้อความลงไปในกลุ่มเฉพาะ ทุกคนเอาแต่เสนอราคาสูงแข่งกันอยู่นั่นแล้ว
[เปิดรับออเดอร์เหล้าผลไม้ประเภทไวน์ราสเบอร์รี่ ไวน์ข้าวกล้อง และไวน์รากดอกโซโลมอน ผู้ที่ต้องการซื้อ กรุณาแจ้งเข้ามาทางข้อความครับ ไวน์ราสเบอร์รี่เกรดดี ปริมาณ 300ml ราคา 200,000 วอน ไวน์ข้าวกล้องเกรดปานกลาง ปริมาณเท่ากัน ราคา 30,000 วอน ไวน์รากดอกโซโลมอนเกรดปานกลาง ปริมาณเท่ากัน ราคา 100,000 บาทครับ]
ข้อความตอบกลับถี่ราวพายุฝน
[อาเจ ย่านช่องดัมดง รับไวน์ราสเบอร์รี่สามขวดครับ ขอรายละเอียดการโอนด้วยครับ]
[ไวน์ข้าวกล้องสามขวดค่ะ ขอเลขบัญชีด้วยค่ะ]
[ขอไวน์รากดอกโซโลมอนหนึ่งขวดครับ โอนทันทีที่ได้เลขบัญชีครับ]
กยองฮาเริ่มเปิดการขายเหล้าผลไม้ที่เก็บกักไว้ในโกดังอย่างเป็นทางการแล้ว
[ส่งจาก web]
…เงิน 600,000 วอน จาก[เมอิล]คุณคังจินวอน เข้าธนาคารฮันซอง บ/ช คุณโกกยองฮา
[ส่งจาก web]
…เงิน 90,000 วอน จาก[ฮันซอง]คุณชินมินจู เข้าธนาคารฮันซอง บ/ช คุณโกกยองฮา
[ส่งจาก web]
…เงิน 100,000 วอน จาก[JK]คุณอีฮุน เข้าธนาคารฮันซอง บ/ช คุณโกกยองฮา
.
.
.
ออเดอร์ทะลักเข้ามาเหมือนทำนบแตก รายการยอดนิยมคือ ไวน์ราสเบอร์รี่
ลูกค้าแต่ละคนโอนเงินกันไวเหลือเกิน ด้วยความที่อดทนรอมานานกว่าจะเปิดรับออเดอร์ จึงสั่งกันคนละหลายขวด นำไปเป็นของขวัญแก่สมาชิกครอบครัวและเพื่อนด้วย
นี่ยังไม่ครบหนึ่งสัปดาห์เลย ปริมาณขวดที่สะสมกองไว้ที่โกดังกลับร่อยหรอลงในพริบตา เหลือเพียงไวน์ราสเบอร์รี่ขนาด 500ml ขวดเดียว
‘เอาแล้วไง ของออกเร็วกว่าที่คิดเยอะไปมาก ควรหยุดรับออเดอร์ก่อนไหมนะ’
กยองฮาเพียงหมักเหล้าเป็นงานอดิเรก แล้วจะมีของในสต็อกมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร
ทั้งที่เรียกราคาสูง แต่สินค้ากลับใกล้จะขาดช่วงอยู่รอมร่อ
สงสัยต้องปิดรับออเดอร์สักพักใหญ่ เนื่องจากกยองฮาไม่อาจตัดใจเอาเหล้าที่ยังบ่มไม่ได้ที่ออกมาขาย ขณะเดียวกันก็มีข้อความเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย โดยเฉพาะข้อความขอซื้อไวน์ราสเบอร์รี่เลเวล 4
กยองฮาเริ่มรู้สึกว่า เขาจำเป็นต้องบอกกล่าวสถานการณ์ปัจจุบันให้ลูกค้าทราบโดยด่วน จึงรีบแจ้งลูกค้าทันที จิ้มเน้นที่สามคนในกรุ๊ปแชตซึ่งยังคงส่งออเดอร์เข้ามาไม่หยุด
[ประกาศ ทุกท่านครับ ไวน์ราสเบอร์รี่ตอนนี้เหลือเพียงขวดเดียวแล้วครับ]
ปกติเขาทำแต่ขวดขนาด 300ml ปริมาณที่เหลือจะให้แบ่งเป็นสองขวดไม่พอแน่ เลยต้องประกาศไปเช่นนั้น
และเป็นการบอกโดยนัยด้วยว่าเขาจะงดรับออเดอร์สักระยะหนึ่ง
[สองแสนห้าหมื่นวอน]
อาเจแห่งช่องดัมดงเป็นผู้จุดชนวนสงครามราคา ไฟเริ่มปะทุขึ้นมาแล้ว
[สองแสนเจ็ด]
[สามแสน]
[สามแสนห้า]
โดยไม่คาดคิด ทั้งกรุ๊ปแชตก็ร้อนระอุดังสมรภูมิรบ
