ณ ร้านอาหารฮันอุล
ในที่สุดผู้ช่วยครัวคนใหม่ก็มาเข้างานวันแรก เธออายุราวๆ 40 ปี น้ำเสียงสดใส มองหน้าแล้วให้ความรู้สึกใจดีอ่อนโยน
เธอชื่อ ยุนจองซุน
วันก่อน อันอิลเทเห็นกยองฮาและชินยองฮีทำงานในครัวยุ่งจนมือไม้แทบจะพันกัน จึงตัดสินใจเอาเองว่า ปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ได้การ
ช่วงไหนที่คนในครัวลาก็จำเป็นต้องเรียกหาคนมาแทนซึ่งสร้างความยุ่งยากน่ารำคาญไม่น้อย อีกทั้งคนมาแทนก็ไม่เคยซ้ำหน้ากันเลย ทำให้ทุกๆ ครั้งต้องมานั่งอธิบายโน่นนี่กันใหม่ทั้งหมด เหนือสิ่งอื่นใด อันอิลเทเห็นแต่ละคนเหนื่อยกันมากแล้วจริงๆ
กยองฮาและอันอิลเทมองคุณน้าคนใหม่ เธอพยักหน้าหนึ่งครั้ง พูดเสียงดังกังวาน
“… เรียกฉันง่ายๆ ว่า น้าจองซุนก็ได้นะคะ! ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ฝากตัวด้วยค่ะ”
อันอิลเทมองรอยยิ้มกว้างนั้น พลางตอบ
“ดูเป็นคนสบายๆ ดีนะครับ โหงวเฮ้งดี วิธีพูดก็น่าฟัง”
“ขอบคุณนะคะ ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดค่ะ!”
“งานในครัวหลักๆ ที่จะให้เข้ามาช่วยคงเป็นเรื่องล้างจานนะครับ ที่เหลือติดขัดอะไรตรงไหนถามกยองฮาคนนี้ดูได้เลย” อันอิลเทพูดต่อ
จองซุนเหลือบมองกยองฮาตามที่ได้รับการแนะนำ ก่อนจะหันกลับไปหาอันอิลเทแล้วตอบเต็มเสียง
“ค่ะ”
พิธีแนะนำตัวสั้นๆ ผ่านพ้นไปเรียบร้อย ระหว่างเดินไปที่ครัว จองซุนก็เอ่ยปากถามกยองฮา
“ขอโทษนะคะ คุณเป็นหัวหน้าครัวที่นี่ใช่ไหมคะ”
กยองฮาส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมกับอธิบาย
“ไม่ใช่ผมครับ พอดีวันนี้หัวหน้าลาน่ะครับ”
“อ๋อ… งั้นนอกจากล้างจานแล้ว ให้ฉันช่วยทำอะไรอีกดีคะ”
คำถามของจองซุนเรียกความทรงจำเก่าๆ ของเขากลับมา เป็นความรู้สึกที่ประหลาดนัก เขาในวันนั้นก็ถามคำถามเดียวกันนี้
‘ตอนนั้นเราเข้ามารับหน้าที่แบบขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเฉยๆ แล้วดูตอนนี้สิ…’
กยองฮาที่แวะไปเยี่ยมเยียนความทรงจำชั่วครู หันไปตอบ
“ก็… นอกจากเตรียมวัตถุดิบ อย่างอื่นน่าจะยังไม่มีอะไรต้องทำนะครับ”
“ค่ะ”
“แต่วันนี้พวกวัตถุดิบผมเตรียมไว้เสร็จหมดแล้ว ถ้างั้นผมวานแค่ช่วยเตรียมอาหารเช้าสำหรับพวกเรากันเองก็พอครับ”
“ได้เลยค่ะ”
หลังจากฟังคำตอบ กยองฮาก็เงยหน้ามองเพดานครัวนิ่ง
‘จากนี้ เราคงทำงานได้เยอะกว่าเดิม!’
กยองฮาไม่ได้คิดชุ่ยๆ แค่ว่า น้าจองซุนเข้ามาช่วยแล้วเขาจะสบายขึ้น เขาคิดไกลไปถึงว่า เขาจะจัดการเวลาให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นได้อย่างไร การเปิดสาขารองที่ใกล้เข้ามาทุกทีบวกกับเรื่องทำอาหารนี้ เขาคิดว่า คงมีโอกาสได้ใส่ใจแต่ละเรื่องมากขึ้นแน่นอน
***
เวลาเดียวกันนั้น
ฝาแฝดพี่น้องคู่หนึ่งกำลังนั่งสนทนากันอยู่ในร้านโล่งๆ
“สาขาสี่ของเราที่นี่ คงได้ขายดีระเบิดระเบ้อเหมือนกันเนอะพี่” น้องชายซึ่งดูเป็นคนขี้เล่นกว่าถามพี่ชาย
ฝาแฝดพี่น้องคู่นี้เปิดร้านเล็กๆ มาสามสาขาแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งทำสัญญาเปิดสาขาที่สี่
“ของมันแน่อยู่แล้ว” พี่ชายตอบ
น้องชายหันไปมองคนพี่พลางถามต่อ “เออ ตรงนั้นเขาว่าชื่อร้านนาดึลรีใช่ไหม จริงๆ เราไปเซ้งร้านเขาต่อจะดีกว่าหรือเปล่าพี่”
“เขายังไม่ย้ายออกด้วยซ้ำ แล้วการเข้าไปเซ้งร้านเจ๊งๆ อย่างนั้นไม่ใช่เรื่องที่คนสติดีเขาทำกันโว้ย!”
ก่อนจะทำสัญญาเปิดร้าน คนพี่ได้ลงไปสำรวจภาคสนามล่วงหน้าเรียบร้อยหมดแล้วว่า ร้านอาหารตามสั่งรอบๆ แต่ละร้านเป็นอย่างไรบ้าง พิจารณาจนรอบคอบแล้วเขาจึงจะตัดสินใจเลือกสถานที่
คนน้องยิ้มอายๆ
“นั่นสินะ งั้นก็เหลืออีกแค่ร้านเดียวที่ขายดีที่สุดในย่านนี้ ร้านฮันอุลใช่ไหมพี่”
“เออ เหลือแค่ลองชิมร้านนั้นก็จบละ”
“อืม แต่เท่าที่ชิมมาทั้งย่านนี้ เรายังไม่เห็นเจอร้านอร่อยสักร้านเดียวเลยเนอะ”
“อย่าเพิ่งมั่นใจขนาดนั้น ไปร้านที่แกบอกเมื่อกี้กันก่อน!”
“โอเค ไปเลยไหม” น้องชายเกาหัวเขินๆ
พี่ชายตัดสินใจแน่วแน่แล้วจึงออกเดินไปยังร้านฮันอุลพร้อมน้องชาย
ลักษณะนิสัยของคนพี่นั้นละเอียดรอบคอบอย่างที่สุด ฝีมือการทำอาหารก็เยี่ยมยอดไม่น้อยหน้าใคร เขาจึงเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลทุกอย่างของฝั่งครัว ส่วนคนน้องจะรับหน้าที่เสิร์ฟอาหารเป็นหลัก เนื่องจากจุดเด่นของเขาคือวาทศิลป์อันแพรวพราว และความสามารถในการชิมอาหารอันเลื่องลือ จะบอกว่า เป็นคู่หูที่ช่วยเกาให้ลูกค้าได้อย่างถูกที่คันก็ไม่ผิดนัก
ฝาแฝดพี่น้องเดินเคียงกันไป ต่างคนต่างหันดูสภาพแวดล้อมรอบๆ ด้าน
ขณะที่เดินมาได้ประมาณ 10 นาที
“เฮ้ยพี่ นั่นร้านนาดึลรีแน่เลย!”
ได้ยินที่น้องชายพูด ตนจึงเหลือบตามองทะลุเข้าไปข้างในร้าน
“คงใช่แหละ อีกไม่นานแมลงวันคงมาบินให้ว่อน”
ร้านอาหารที่กำลังจะเปิดให้บริการของฝาแฝดพี่น้อง อยู่ห่างจากร้านฮันอุลประมาณ 200 เมตร ระหว่างกลางคือที่ตั้งของร้านนาดึลรีพอดี
ที่จริงแล้ว ในโลกแห่งการแข่งขันเช่นทุกวันนี้ ร้านอาหารมากกว่าสองสามร้านเปิดอยู่ร่วมกันบนตึกเดียวก็มีให้เห็นมากมาย
สองพี่น้องคุยกันไปพลาง ออกเดินต่อไปพลาง
***
เวลาเดียวกัน ณ ร้านฮันอุล ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
จองซุนที่ล้างจานกองมหึมาจนหมดหันมามองกยองฮาก่อนจะเอ่ยถาม
“คุณกยองฮาคะ จานใหญ่ใบนี้ให้วางตรงไหนดีคะ”
“สักครู่นะครับ ขอส่งถ้วยนี้ออกไปก่อนเดี๋ยวผมบอก”
“ค่ะ” จองซุนยืนรอ
แต่แล้วก็ถามขึ้นอีกครั้ง
“ขอโทษนะคะ ทำอาหารมานานแค่ไหนแล้วคะเนี่ย”
กยองฮาตอบคำถามของเธอขณะที่ทำก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กเสร็จพอดีและกำลังเรียกให้คนมารับไปเสิร์ฟ
กิ๊งก่อง!
“งานในครัว น่าจะยังไม่ถึง 3 เดือนดีครับ”
เธอตกใจ
“ยังไม่ถึง 3 เดือนจริงหรือคะ”
“ครับผม”
“ถ้าไม่ถึง 3 เดือนแต่ฝีมือสุดยอดขนาดนี้… คุณคงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ” จองซุนส่ายหน้าพลางพูดต่อ
พรสวรรค์ของคนที่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้งั้นเหรอ… คำพูดเธอ ทำให้กยองฮารู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย
‘เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงเปล่าหว่า’เขาคิดในใจ
กยองฮานึกอยากพิจารณาตัวเองอีกสักหน่อย แต่ก็ตัดสินใจแปะค้างไว้ก่อน เนื่องจากยังมีอาหารที่ต้องทำอีกหลายรายการ
“ขอบคุณนะครับ อ้อ จานเมื่อครู่สอดเรียงเป็นชั้นๆ ไว้ด้านในซิงค์ตรงนี้ได้เลยครับ”
“ค่ะ” ครั้นได้ยินเธอตอบรับ เขาก็หันกลับไปทำอาหารต่อแทบจะทันที
จองซุนมองท่าทางการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วเป็นธรรมชาติของกยองฮา ก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง
“มีอะไรให้ฉันช่วยสักหน่อยไหมคะ”
“ไม่มีแล้วล่ะครับ ใกล้เสร็จพอดีเลย”
“โอเคค่ะ”
“ครับผม”
สำหรับจองซุนนั้น นอกจากการล้างจานก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมากนักในวันแรก
วัตถุดิบต่างๆ อยู่ตรงไหน จานไหนใช้ใส่อาหารชนิดใดก็ยังไม่รู้… แถมกยองฮายังเตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมดแล้ว จึงยิ่งไม่เหลืองานให้เธอทำเข้าไปใหญ่
พอดีกับที่อันอิลเทเดินมาเพื่อรับก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กออกไปเสิร์ฟ เขามองจองซุน เอ่ยปากถามเพียงสั้นๆ เพราะตัวเองก็ยุ่งไม่แพ้กัน
“คุณจองซุน งานโอเคพอทำได้ไหมครับ”
“โอเคมากค่ะ แต่ยังไม่ค่อยมีอะไรให้ฉันช่วยเลย” เธอตอบ
“ปกติทำงานวันแรกก็แบบนี้แหละครับ” อันอิลเทว่า
“ค่ะ”
อันอิลเทเดินกลับไปที่ห้องอาหารอย่างเร่งด่วน พลางคิดในใจ
‘งานครัวไปได้เร็วกว่าหัวหน้าครัวจริงๆ ด้วย คิดไม่ผิดจริงๆ ว่ากยองฮาคนเดียวก็เอาอยู่!’
อันอิลเทคอยสังเกตดูกยองฮากับชินยองฮีที่ทำงานครัวร่วมกันทุกวันมาโดยตลอด เขารู้สึกว่าทักษะฝีมือของกยองฮาเริ่มจะสูงกว่าชินยองฮีที่มีประสบการณ์เกิน 10 ปีเสียแล้ว กยองฮาในสายตาของอันอิลเท คือคนที่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้โดยแท้
ขณะที่ทุกคนกำลังทำงานอย่างวุ่นวายหัวหมุนในร้านฮันอุล ก็มีชายสองคนมายืนเมียงมองอยู่หน้าร้าน
“ที่นี่แหละ!”แฝดน้องร้องบอก
“ที่นี่สินะ! ใช้เวลาแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่เทียบกับร้านรอบๆ แล้วขายดีที่สุด” แฝดพี่ตอบรับอย่างใจเย็น
ทั้งคู่ยังคงมองลอดสอดส่องเพื่อดูภายในร้าน เดินไปมาทั่วบริเวณ สำรวจอยู่ครู่ใหญ่ น้องชายก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน
“ผิดคาดนะเนี่ย ว่าไหม”
“นั่นสิ แต่ไม่น่าจะถึงกับเป็นคู่แข่งของร้านเราได้หรอก” พี่ชายตอบอย่างเห็นด้วย
ร้านทั้งสามแห่งของพี่น้องฝาแฝดขายดิบขายดียิ่งกว่าเทน้ำเทท่า
ปกติหากเป็นเวลานี้จะมีลูกค้ามายืนต่อแถวยาวเพื่อรอกิน แถมยังได้คะแนนประเมินสูงไม่เบาด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงคิดจะเปิดสาขาสี่ และปีหน้าก็วางแผนเปิดสาขาห้าต่อเลย
ตอนนั้นเอง แฝดพี่ที่เยือกเย็นกว่าก็เอ่ยปากขึ้นมา
“สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น! ก่อนอื่น เข้าไปชิมกัน”
“อื้อ ไปดูกันว่าฝีมือระดับไหน ให้ผมชิมนิดหน่อยก็รู้แล้ว” คนน้องพยักหน้าตอบ
