บ่ายวันหนึ่ง ณ ร้านอาหารฮันอุล
ภายในครัว กยองฮากำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดทุกซอกทุกมุมของตู้ฟรีสที่มีน้ำแข็งละลายเลอะเทอะ
“หัวหน้า เมื่อวานยุ่งมากไหมครับ” เขาหันไปถามชินยองฮีที่อยู่ข้างๆ
ทางด้านชินยองฮีนั้น มือกำลังจัดการกับจานในซิงค์ แต่ปากยังว่างตอบ
“ยุ่งเป็นสองเท่าเลยล่ะค่ะ… ขนาดเวลาเคลียร์ครัวยังไม่มี”
ปกติช่วงหลังมื้อเที่ยงจะพอมีเวลาเหลืออยู่บ้าง ในแต่ละวันจึงสามารถทำความสะอาดครัวและจัดแจงของให้เป็นที่เป็นทางได้ เพราะเป็นช่วงที่เหลือเวลามากที่สุดแล้ว
เป็นที่รู้กันดีว่า ไม่ว่าสถานที่ไหนๆ สิ่งสำคัญขั้นพื้นฐานก็คือความสะอาด หากทำความสะอาดสถานที่อยู่เสมอ ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องยกวันใดวันหนึ่งให้เป็นวันทำความสะอาดใหญ่ สำหรับคนขี้เกียจอาจเป็นอีกเรื่องหนึ่ง คงคิดว่าหมักๆ ไว้ทำทีเดียวก็ได้
ทว่า ไม่ใช่สำหรับคนเหล่านี้
“โชคดีที่คุณกยองฮาเตรียมวัตถุดิบกับน้ำสต๊อกไว้ให้หมดแล้ว เลยสบายหน่อยค่ะ”
หนึ่งวันก่อนที่กยองฮาจะลาหยุด เขาได้ต้มน้ำสต๊อกไว้ล่วงหน้าสำหรับใช้ในวันถัดไปพร้อมทั้งเช็คสภาพพวกวัตถุดิบทั้งหลายแหล่จนเรียบร้อย จัดการเตรียมของไว้อย่างดีที่สุดเพื่อจะได้ไม่เกิดปัญหาตอนเปิดร้าน จากนั้นค่อยเลิกงานกลับบ้าน
ฟังที่ชินยองฮีพูดแล้ว กยองฮาก็ตอบแก้เขิน
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่ทำเพิ่มจากที่ทำปกตินิดเดียวเอง” เขาเกาหลังคอแกรกๆ
“ถ่อมตัวจริงนะพ่อคุณ!”
จะอย่างไร กยองฮาก็ยังไม่ชินกับการรับคำชมจากชินยองฮีเสียที จังหวะนั้น อันอิลเทเดินมาที่ครัว มองหากยองฮา
“กยองฮา งานที่กำลังทำอยู่พักไว้ก่อนนะ ออกมานี่สักเดี๋ยวสิ”
“ครับผม”
กยองฮาหยุดมือ เดินออกจากครัวไปหาอันอิลเททันที
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
“อืม… ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตหรอก แค่จะถามว่า เธอคิดจะไปสอบเอาใบประกอบวิชาชีพผู้ประกอบอาหารไว้บ้างไหมล่ะ เพราะยังไงก็เป็นพ่อครัวอยู่แล้ว อนาคตเวลาทำโน่นทำนี่เพิ่ม ไม่แน่อาจจะจำเป็นก็ได้…”
อันอิลเทคิดว่าตลอดเวลาที่บริหารร้านฮันอุลแห่งนี้มา ได้พูดคุยรับฟังความเห็นและสังเกตทัศนคติลูกค้า และเห็นว่าหากมีใบประกอบวิชาชีพไม่ว่าจะสาขาไหนก็ตามจะช่วยเพิ่มความเชื่อมั่นให้แก่ผู้บริโภคได้อย่างมาก ยิ่งเอามาแขวนไว้บนผนังของร้านแล้วล่ะก็ คงน่าภูมิใจไม่น้อย
จะบอกว่าเป็นการให้ผู้อื่นช่วยบรรลุความปรารถนาแทนตนก็ไม่ผิด ตัวอันอิลเทเองไม่มีใบประกอบวิชาชีพ จึงหวังในใจลึกๆ ว่ากยองฮาจะสามารถสอบผ่านเอาใบมาได้
“ที่จริงผมก็คิดจะไปสอบดูสักครั้งอยู่เหมือนกันครับ”
นี่เขาคงไม่ถึงขั้นอ่านใจกยองฮาได้หรอกใช่ไหม อันอิลเทยิ้มกว้างอย่างปลาบปลื้ม
“โอเค! ดีมาก งั้นพรุ่งนี้ไปสมัครเรียนเพิ่มเติมเลยนะ”
กยองฮาตกใจกับคำพูดและรอยยิ้มนั้น จึงเอ่ยถาม
“ครับ ผมต้องเรียนเพิ่มอยู่แล้ว…แต่ว่า พรุ่งนี้เลยเหรอครับ”
อันอิลเทพูดสิ่งที่วางแผนไว้ออกมาแบบน้ำไหลไฟดับ
“อื้อ ไปสมัครเรียนแล้วเธอก็ดูตารางดีๆ จะได้จัดเวลาไปเข้าเรียนได้ เรื่องค่าเรียน ทางร้านจะออกให้… แค่ตั้งใจเรียน ตั้งใจสอบก็พอ”
กยองฮาตกใจกว่าเดิม นี่อันอิลเทจะคิดเผื่อเขามากเกินไปแล้ว เขารีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“ไม่ได้นะครับ เรื่องค่าเรียนนี่…”
สำหรับกยองฮา เขารู้สึกตลอดมาว่าตนรับประโยชน์จากอันอิลเทอยู่ฝ่ายเดียว แล้วนี่ยังจะมาออกค่าเรียนให้ด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ยังจะปรับตารางเวลาเผื่อเขาอีก
“อย่าเกรงใจเลย ที่จริงแล้วก็เพราะเธอทำงานให้ฉันมาตั้งขนาดนี้ ฉันเองก็ทำให้เธอได้เท่านี้แหละ” อันอิลเทพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ
ควรจะตอบว่าขอบพระคุณครับดี หรือตอบว่าไม่เป็นไรครับดี… กยองฮานิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นช้าๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ขอบพระคุณครับ ถ้าอย่างนั้นเพื่อเป็นการตอบแทน ผมจะตั้งใจให้มากยิ่งกว่าเดิมเลยครับ”
คำตอบนั้นทำให้อันอิลเทแย้มยิ้มอย่างยินดี
“ตอนนี้ก็ตั้งใจมากอยู่แล้วล่ะ… เอาล่ะ เข้าใจตรงกันแล้วนะ”
“ครับ”
กยองฮารู้สึกเกรงใจในความเอื้อเฟื้อทั้งหมดที่ได้รับจากอันอิลเท ความคิดที่จะตั้งใจให้มากขึ้นนั้นจึงเกิดขึ้นเพราะต้องการตอบแทนน้ำใจอันดีงามของเถ้าแก่นั่นเอง
จบเรื่องที่พูดคุยกันแล้วกยองฮาก็ตรงกลับไปที่ครัว ทันทีที่ก้าวขาเข้าไป ชินยองฮีก็เอ่ยบอก
“คุณกยองฮาคะ เมื่อครู่ซุนกุกมาหา บอกว่าหิวน่ะค่ะ”
กยองฮาฟังแล้วก็เข้าใจความนัย
เนื่องด้วยหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา กยองฮาออกปากไว้ว่างานม้วนข้าวห่อสาหร่ายทุกไส้ขอให้เป็นหน้าที่เขา
อันอิลเทซึ่งเป็นพยานเหตุการณ์ข้าวห่อสาหร่ายไส้ทะลักด้านข้างจึงเอ่ยปากอนุญาตเองเลยว่า ให้เขาใช้วัตถุดิบเท่าไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
“ซุนกุกเพิ่งกินข้าวไปเองไม่ใช่เหรอ… งั้นผมขอตัวไปทำข้าวห่อสาหร่ายก่อน เดี๋ยวมานะครับ”
“เชิญเลยค่ะ”
ฟังคำตอบแล้วกยองฮาก็ตรงไปที่มุมทำข้าวห่อสาหร่าย ซึ่งมีซุนกุกยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“พี่กยองฮา มาทำข้าวห่อสาหร่ายให้ผมใช่ไหมครับ”
“เออ ยังไงก็หน้าที่พี่อยู่แล้ว มาบอกพี่ตรงๆ ก็ได้นี่”
“ก็ผมเห็นพี่คุยกับเถ้าแก่อยู่”
เมื่อครู่ ซุนกุกเห็นว่าระหว่างที่กยองฮากำลังคุยกับอันอิลเทอยู่ จะเข้าไปแทรกคงไม่เข้าท่า เขาจึงได้เข้าไปขอร้องชินยองฮีแทน ฟังที่ซุนกุกตอบแล้ว กยองฮาจึงถามอย่างใจดี
“งั้นเหรอ โอเค จะเอาข้าวห่อสาหร่ายไส้อะไรดี”
“เอาทูน่าครับ”
“ไส้นี้ตลอดเลยนะเรา” กยองฮาแหย่
“ครับ ผมชอบไส้นี้ที่สุดเป็นการส่วนตัวครับ” ซุนกุกตอบด้วยหน้าตาน่าเอ็นดูโuเวลกูดoทคอม
“จัดไป จะม้วนให้เดี๋ยวนี้แหละ”
ที่ผ่านมาไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่ร้าน เมื่อสบโอกาสให้กยองฮาได้ฝึกม้วนข้าวห่อสาหร่าย เขาจะฝึกทันที จนวันนี้สามารถม้วนข้าวห่อสาหร่ายชนิดที่หน้าตาพอไปวัดไปวาออกมาได้เป็นผลสำเร็จ
ตอนกลับไปฝึกที่บ้านครั้งแรก เขาถึงกับเอาแผ่นไม้ไผ่ในตำนานสำหรับม้วนข้าวออกมาใช้เลยทีเดียว ทุกวันนี้ ร้านอาหารส่วนใหญ่แทบไม่มีที่ไหนใช้แผ่นไม้ไผ่ม้วนข้าวห่อสาหร่ายกันแล้ว
กยองฮาหยิบวัตถุดิบออกจากโหลที่มีฝาปิด หยิบแผ่นสาหร่ายมาวางบนเขียงสีขาวหนึ่งแผ่น ด้านบนโปะก้อนข้าวขนาดเท่ากำปั้นลงไป กดแผ่ออกให้ทั่ว ในขั้นตอนนี้หากกดโดยใช้แรงมากไปเม็ดข้าวจะแบน เมื่อเคี้ยวแล้วจะไม่ได้เนื้อสัมผัส จึงต้องแผ่เม็ดข้าวให้กระจายๆ อย่างเบามือหน่อย ให้ข้าวอยู่ตรงกลางเว้นขอบสาหร่ายไว้ด้านละประมาณ 1 ซม. ส่วนด้านบนให้เหลือพื้นที่สาหร่ายไว้ราวๆ 5 ซม. ซึ่งกว้างพอที่จะม้วนแล้วข้าวไม่ทะลักออกมาด้านข้างนั่นเอง ต่อให้ม้วนเสร็จเอามาหั่นเป็นชิ้นด้วยมีด ข้าวที่ม้วนไว้ก็จะไม่แตกออกจากกัน ช่วยลดอัตราข้าวห่อสาหร่ายไส้ทะลักลงได้อีกนิด
ต่อมา ส่วนที่จะเป็นตัวข้าวห่อสาหร่าย ให้เว้นที่ไว้ประมาณ 4 ซม.ตามมาตรฐาน จากนั้นเอาวัตถุดิบพื้นฐานวางลงไปก่อน จึงเอาวัตถุดิบอื่นๆ วางทับด้านบน เมื่อนำวัตถุดิบวางบนข้าวจนครบแล้ว ก็จะเริ่มทำการม้วนสาหร่ายเข้าหากันอย่างรวดเร็ว นั่นคือม้วนส่วนปลายเข้ามาถึง 2 ใน 3ก่อน แล้วเพิ่มแรงกดที่มือเล็กน้อยค่อยม้วนต่อจนหมดทั้งแผ่น ไม่นาน ข้าวห่อสาหร่ายหนึ่งแถวก็ม้วนเสร็จออกมาเป็นที่เรียบร้อย
ทันใดนั้น ตัวอักษรก็ปรากฏให้เห็นเหนือข้าวห่อสาหร่ายอย่างไร้ที่มาที่ไป
[ข้าวห่อสาหร่ายทูน่าสำเร็จแล้ว]
[ระดับฝีมือการม้วนข้าวห่อสาหร่ายเพิ่มขึ้น]
[ข้าวห่อสาหร่ายเลเวล 1 สำเร็จแล้ว]
[ข้าวห่อสาหร่ายของมือใหม่หัดเข้าครัว]
ระดับการปรุง: เลเวล 1
วัตถุดิบ: แผ่นสาหร่าย ข้าวสวย หัวไชเท้าดอง ผักปวยเล้ง ปูอัด แตงกวา แครอท แฮม รากโกโบ…
ขั้นตอนการปรุงอาหาร:
วางสาหร่ายแผ่เตรียมไว้ จากนั้นกดกระจายข้าวให้ทั่ว
ส่วนวัตถุดิบที่เตรียมไว้แล้วนั้น…
.
.
.
‘โห… ข้าวห่อสาหร่ายก็มีเลเวลเหมือนกันนี่หว่า! ทำไมก่อนหน้านี้ไม่มาให้เห็นแม้แต่เงาเลย’
แม้จะเดาสาเหตุไม่ออก แต่อย่างไรตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าข้าวห่อสาหร่ายเองก็มีเลเวลเหมือนกัน ถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ
***
เวลาเดียวกัน ณ ร้านอาหารนาดึลรี
เสียงถอนหายใจสะเทือนแผ่นดินของเถ้าแก่ชินดังมากระทบแก้วหูของเจด็อกซึ่งนั่งเล่นมือถืออยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน
“เฮ้อ… ลูกค้งลูกค้าไม่ต้องพูดถึง แค่มดง่อยๆ สักตัวยังไม่มีให้เห็นเลยโว้ย”
และเหมือนเคย เจด็อกผู้จับความรู้สึกชาวบ้านไม่เป็น มีหรือจะรับรู้ความอัดอั้นตันใจของเถ้าแก่ชิน
“บ้าเอ๊ย ตายเฉย!”
เจด็อกที่เล่นเกมอยู่ทำให้เขาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก จะเรียกใช้ก็ไม่มีงานอะไรให้ทำ จะเรียกมาด่าก็คงใช่ที ร้านทั้งร้านว่างเปล่าไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว
แต่มองไปแล้วมันขัดลูกหูลูกตา เขาจึงเรียกเจด็อกเสียหน่อย
“เจด็อก กดน้ำเย็นๆ มาให้สักแก้วสิ”
“…”
ได้ยิน หรือไม่ได้ยินกันแน่
ชัดเจนอยู่แล้วว่าคงไม่ได้ยิน หากพูดรู้เรื่องในครั้งเดียวก็คงไม่ใช่เจด็อก
“เฮ้ย! บอกให้ไปกดน้ำมาแก้วนึงไง”
“ครับ”
นั่นแหละ เจด็อกถึงได้ตอบรับโดยการย้ายก้นออกจากเก้าอี้ ไปกดน้ำมาจากตู้กดอัตโนมัติ นำมาให้เถ้าแก่ชิน เถ้าแก่ชินไม่รู้หัวอกหมกไหม้มาจากไหน กรอกน้ำเข้าปากรวดเดียวหมดทั้งแก้ว
“เฮ้อ… ชื่นใจ”
เจด็อกทำท่าเหมือนจะกลับไปนั่งเล่นเกมต่อ แต่ดันเปลี่ยนใจเดินไปรอบๆ ร้านแทน สงสัยคงนั่งเล่นเกมนานไปหน่อย ก็เลยปวดก้นล่ะมั้ง เขาเดินลากขาเรื่อยเปื่อย
มองเจด็อกแล้วเถ้าแก่ชินได้แต่ส่ายหน้าซ้ายทีขวาที พลางบ่นอุบอยู่ในใจ
‘คงต้องไล่มันออกแล้วล่ะ อย่างน้อยจะได้ประหยัดค่าจ้าง’
จากสถานการณ์ตอนนี้เขาจะไล่เจด็อกออกเลยก็ได้ แต่เหนือไปกว่าปัญหาเจด็อก คือปัญหาของร้าน
สำหรับเถ้าแก่ชิน การเปิดร้านมายังไม่เต็ม 3 เดือนดีแล้วจะให้ปิดร้านทิ้ง นับเป็นการตัดสินใจที่ลำบากมาก จะเรียกว่าเป็นศักดิ์ศรีของก้อนเงินที่ลงทุนไปก็คงไม่ผิด เขาใช้เงินไปกับการตกแต่งภายในอย่างเดียวก็สามสิบล้านวอนแล้วนี่นา
‘ไม่มีทาง! อุตส่าห์ทำร้านเสียสวยขนาดนี้… ยังไงก็ต้องไปรอดสิวะ’
เถ้าแก่ชินจะขยับขวาก็ไม่ได้ ขยับซ้ายก็ไม่ดี เป็นสภาพที่น่าสมเพชเวทนาเหลือจะกล่าว
