รับประทานอาหารกันเสร็จ เตรียมนั่นเตรียมนี่สำหรับช่วงเย็นไปเรื่อยๆ หันดูเวลาอีกครั้งก็ 5 โมงแล้ว บรรยากาศมืดมนของร้านกระจายหายไปหมดทันทีที่จีฮยอนส่งเสียงเต็มไปด้วยชีวิตชีวาขึ้นมา
“เถ้าแก่ สวัสดีค่ะ”
“อืม มาแล้วรึ” หัวใจมืดมนของเถ้าแก่ที่มีเจด็อกเป็นต้นเหตุก็สว่างไสวขึ้นเพราะเสียงสดใสของเธอเช่นกัน
กล่าวสวัสดีเถ้าแก่แล้ว จีฮยอนก็ก้าวฉับๆ ไปยังครัวเพื่อทักทายกยองฮา
“พี่คะ หนูมาแล้ว”
“อื้อ”
“พี่เจด็อกกับคุณน้าไปไหนล่ะคะ”
“เจด็อกออกไปโทรศัพท์น่ะ ส่วนหัวหน้าไปห้องน้ำ”
“อ๋อ ค่ะ”
“มีเรื่องจะถามพี่เจด็อกนิดหน่อย ไว้กลับเข้ามาแล้วค่อยถามก็แล้วกัน”
“จะถามเจด็อกเรื่องอะไรเหรอ”
“อ่า… ตอนเดินๆ อยู่ บังเอิญเห็นพี่เขาออกมาจากร้านอาหาร แต่ทำเหมือนไม่รู้จักกันแถมยังวิ่งหนีอีก จริงๆ ก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกค่ะเพราะเห็นแค่ด้านข้าง เลยว่าจะลองถามดูว่าใช่หรือเปล่า”
เธอพูดคำว่าร้านอาหาร กยองฮาจึงถามซ้ำ
“ร้านอาหารไหน”
“พี่เองก็คงรู้จักมั้งคะ ถ้าเดินไปจะอยู่ข้างๆ ร้านทำผม ห่างจากเราประมาณ 100 เมตร เพิ่งเปิดใหม่ มีพริตตี้กับดอกไม้แสดงความยินดีกระถางใหญ่เบ้อเริ่ม ตกแต่งภายในอย่างหรูเลยค่ะ”
“อ๋อ ร้านนั้นนี่เอง แต่เจด็อกคงไม่ได้ไปหาข้าวเที่ยงกินที่นั่นแน่ เพราะเจ้านั่นกินพร้อมพวกเราที่นี่”
“อ้าว เหรอคะ แบบนี้ยิ่งน่าสงสัย หรือว่านั่นไม่ใช่พี่เจด็อก”
“ไว้เขามาแล้วก็ลองดูสิ เห็นชุดที่ใส่ก็น่าจะแน่ใจได้ระดับหนึ่งนะ”
จีฮยอนชกฝ่ามือตัวเองหนึ่งทีเป็นเชิงว่า พี่กยองฮาพูดมีเหตุผล
“ใช่เลย ดูชุดเอาก็ได้นี่นา ว่าแต่ ร้านนั้นสะอาดเรียบร้อยมากเลยนะคะ พี่ว่ามั้ย”
“เพิ่งเปิดใหม่ก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหงอยู่แล้วล่ะ”
“จ้างพริตตี้เสียด้วย ร้านเราจะโดนผลกระทบอะไรไหมคะเนี่ย”
ส่วนใหญ่ร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ หากบริหารดีๆ อย่างน้อยๆ ก็ขายดีตลอด 3 เดือนแรกอยู่แล้ว ต่อให้รสชาติห่วยแตก หรือบริการไม่ได้เรื่องอย่างไร ก็ต้องมีคนจำพวกที่อยากลองเข้าร้านดูสักครั้ง เป็นจิตวิทยาปกติของคนทั่วไป ขึ้นชื่อว่ามีร้านเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆ อย่างไรก็คงเลี่ยงผลกระทบไม่ได้ กยองฮาเองก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน
“ก็คงจะโดนบ้างแหละนะ”
จังหวะนั้น เจด็อกที่โทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยก็กลับเข้ามาในร้าน ทันทีที่จีฮยอนเห็นเจด็อกที่เดินเข้าร้านมา เธอก็หันไปกระซิบข้างๆ หูกยองฮา
“นั่น ชุดนั้นใช่เลยค่ะ ชุดเดียวกับที่เห็นเมื่อตอนกลางวันเป๊ะ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสุดๆ ค่ะ”
ในเมื่อจีฮยอนยืนยันว่าใช่ เช่นนี้ก็แปลว่าหมอนี่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับร้านนั้นอย่างแน่นอน ยิ่งกยองฮาได้ยินคำตอบของจีฮยอนแล้วก็ยิ่งรู้สึกมากกว่าเดิมว่า เจด็อกมีลับลมคมใน
ขณะที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่นั้น เจด็อกหันมาเห็นและสบตาจีฮยอนเข้า เขาจึงเดินตรงมาทางครัวโบกไม้โบกมือทักทาย แสดงท่าทีว่ายินดีที่ได้เจอกัน
“จีฮยอน มาแล้วเหรอ”
แน่นอนว่าเมื่อตอนกลางวันเจด็อกเองก็ต้องเห็นจีฮยอนเช่นกัน
พลังความหน้าไหว้หลังหลอกของเจด็อกทำให้จีฮยอนถึงกับอึ้ง แต่เธอก็ทักทายกลับ
“สะ สวัสดีค่ะพี่เจด็อก เมื่อกลางวันพี่ไปร้านอาหารเปิดใหม่มาใช่ไหมคะ”
เจด็อกยังคงความหน้าหนากระเบื้องตราช้างได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
“ไม่ใช่พี่หรอก จำคนผิดแล้วมั้ง”
อาการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้ สำหรับจีฮยอนถือว่าเป็นหลักฐานมัดตัวคนร้าย
“พี่ต้องได้ยินเสียงหนูเรียกแน่ๆ แต่ทำเป็นไม่รู้จักแล้วก็วิ่งหนี หนูถ่ายรูปไว้ด้วยนะจะบอกให้ นี่ไงคะ”
รูปในมือถือที่จีฮยอนเอาให้ดูนั้นเป็นรูปด้านหลังที่ถ่ายมาแบบสั่นเล็กน้อย เทียบสัดส่วนร่างกาย บวกกับสีเสื้อผ้าทั้งท่อนบนท่อนล่างแล้วเหมือนกันเป๊ะทุกอย่าง ตอนนั้นจีฮยอนเพียงแต่คิดว่าถ่ายเก็บเอาไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย แม้ไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่าก็ตาม
“เอ้อ! คิดดูอีกทีก็เหมือนจะแวะไปแป๊บหนึ่งนะ เห็นว่าเป็นร้านเปิดใหม่ อยากรู้ว่าข้างในตกแต่งยังไงก็เลยเข้าไปดูน่ะ แค่ดูเฉยๆ ไม่ได้ทำอย่างอื่นนะ ข้าวก็ไม่ได้กิน” เจด็อกตอบอึกอักเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
กยองฮาที่ฟังอยู่ข้างๆ สรุปได้ว่า เรื่องนี้ดูน่าสงสัยเห็นๆ เพียงแต่ไม่มีช่องให้กล่าวหาเจด็อกได้อย่างเต็มปาก ในเมื่อเจ้าตัวยืนกรานว่าแค่อยากเห็นการตกแต่งภายในของร้านใหม่ ซึ่งมันอาจจะจริงหรือไม่ก็ได้
ฝ่ายเจด็อกนั้นรู้สึกเหมือนเป็นขโมยแล้วขาตัวเองดันเป็นเหน็บชาขึ้นมาดื้อๆ อาการเดียวกับกินปูนร้อนท้อง
แม้การที่เขาขโมยสูตรอาหารได้แล้วจะถือว่าบรรลุเป้าหมาย แต่อีกไม่นานร้านก็จะวุ่นวายโกลาหลด้วยสาเหตุที่ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะต้องมีข่าวลือแพร่ออกมาแน่นอนว่าร้านอาหารสองร้านทำแกงกิมจิได้รสชาติเหมือนกันราวลอกกันมา แล้วเขาก็จะต้องใช้ชีวิตแบบโดนเพ่งเล็งไปโดยปริยาย หรือที่เลวร้ายกว่านั้นคือ เถ้าแก่อาจแจ้งความฟ้องร้องเขาเลยก็ได้ ฉะนั้น รีบๆ จัดการให้จบๆ ไปยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
‘โว้ย จะบ้าตาย ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็… ไม่ได้การแล้ว ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลาออกให้เร็วที่สุด’
เจด็อกตัดสินใจเสร็จก็เดินไปพบเถ้าแก่อันอิลเททันที
“ผมจะลาออกครับ”
ลึกๆ ในใจเถ้าแก่หวังจะได้ยินประโยคนี้อยู่แล้ว ต่อให้เจด็อกไม่มาบอกก็ตาม คนอะไร งานการไม่รับผิดชอบ สำนึกและมารยาทก็ไม่มี ยิ่งไปกว่านั้น ความผิดตัวเองก็ยังไม่ยอมรับ ท่าทีทั้งหมดนี้เพียงพอแล้วที่จะทำให้เถ้าแก่หมดใจ
“เอ้อ… ออกได้เลย ไปสิ”
เอาเข้าจริงพอได้ยินคำตอบจากเถ้าแก่ เจด็อกกลับเป็นฝ่ายตกใจ
“ปะ ไป? ไปตอนนี้เลยหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ถอนเขาวัวทั้งทีก็ถอนมันรวดเดียวไปเลย[1]ไม่ดีกว่ารึ”
จะพูดเล่นหรืออย่างไรก็แล้วแต่ เถ้าแก่อันอิลเทนั้นไม่พูดเปล่า มือยังช่วยดันหลังเจด็อกให้ออกจากร้านไปอีก
เจด็อกเริ่มสับสน
‘ลาออกตอนนี้ก็ดีอยู่หรอก แต่…แบบนี้ก็ได้เหรอ?’
จู่ๆ เขาก็เกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา
“ขอโทษนะครับ แล้วเงินเดือนผมล่ะ”
“เงินเดือน? ต้องให้อยู่แล้ว ใจป้ำให้รวมของวันนี้ด้วยเลยแล้วกัน”
แม้เถ้าแก่จะไม่รู้เรื่องการขโมยสูตรอาหาร แต่เขาก็เหลือทนแล้ว
‘ตัดไฟเสียแต่ต้นลมดีกว่าทนต่อไป สบายใจกว่ากันร้อยเท่า’
ขณะที่กำลังดันหลังเจด็อกให้ออกจากร้าน หนุ่มน้อยวัยใกล้เคียงกันกับเจด็อกคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาอันอิลเท อย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ขอโทษนะครับ ที่นี่ยังรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์อยู่ไหมครับ”
“โอ้ รับครับรับ… ไม่ทราบว่าสามารถเริ่มงานตั้งแต่วันนี้ได้หรือเปล่าครับ”
“ได้ครับ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเริ่มตั้งแต่วันนี้เลยครับ”
ใบหน้าของอันอิลเทกลับมามีสีเลือดอีกครั้ง ต่อแต่นี้เขาไม่ติดค้างใจอะไรกับเจด็อกอีกแล้ว ไม่แม้แต่น้อย พนักงานพาร์ทไทม์คนใหม่ก็หาได้แล้ว
เจด็อกไม่ได้รู้สึกดีกับเหตุการณ์นี้เสียเท่าไหร่
‘อะไรกัน เวลายังงี้ปกติคนเราต้องรู้สึกเสียดายบ้างอะไรบ้างไม่ใช่รึไง’
***
เงินเดือนช่วงที่ทำงานในร้านอาหารฮันอุลเข้าบัญชีมาแล้วอย่างถูกต้อง แต่เจด็อกก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอสำหรับเขา
“โถ่เว้ย เราน่าจะขอเบอร์จีฮยอนมาด้วย…”
โลกนี้มีสาวสวยอยู่มากมายก็จริง แต่จีฮยอนนั้นหากเทียบกับสาวสวยทั่วไปต้องบอกเลยว่าคนละชั้น หรือหากจะโม้หน่อย ก็สามารถพูดได้ว่า ทั้งรูปร่าง ทั้งหน้าตา จีฮยอนถือว่าสวยขนาดที่เป็นดาราภาพยนตร์ได้สบายๆ ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
เจด็อกมีใจให้จีฮยอนด้วยเหตุผลนี้
“เฮ้อ อย่าไปเสียดายอะไรมากเลยน่ะ เดี๋ยวก็มีโอกาสอีก”
อีกไม่นานเขาก็ต้องเข้าทำงานในร้านอาหารนาดึลรี ซึ่งไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่อยู่แล้ว ยังไงก็ต้องเดินเจอกันบ้างแหละ
เหมือนอย่างวันนี้ไง…
ตัดภาพมาที่ร้านอาหารนาดึลรี
ดวงตาเถ้าแก่ชินแวววาวด้วยความคาดหวังราวเด็กน้อย ตอนนี้ร้านนาดึลรีใช้สูตรที่ขโมยมาจากร้านฮันอุลทำแกงกิมจิให้ลูกค้ารายแรกชิม
“รสชาติเป็นอย่างไรบ้างครับ”
น่าผิดหวังที่ลูกค้าไม่ได้แสดงท่าทีอะไรแตกต่างไปจากปกติเลย
“ก็ พอกินได้นะครับ ใช้ได้อยู่”
“ไม่รู้สึกแบบ โอ้โห อร่อยมาก หรืออะไรทำนองนี้เลยเหรอครับ”
“แกงกิมจิที่ไหนๆ ก็รสชาติเหมือนกันนั่นแหละครับ”
“ไม่สิครับ ต้องมีแกงกิมจิที่อร่อยเป็นพิเศษอยู่แน่นอน ไม่คิดอย่างนั้นหรือครับ”
เจอคำถามประเภท ‘คำตอบมีอยู่แล้ว ตอบมาให้ตรงก็จบ’ แบบนี้ ลูกค้าจึงย่นคิ้วเข้าหากัน
“คิดเงินเถอะครับ”
เถ้าแก่ชินงงงัน
‘แปลกมาก ไม่ควรมีปฏิกิริยาแบบนี้สิ’
สีหน้าลูกค้าบ่งบอกความรำคาญใจ คล้ายจะสื่อว่า ถ้าขืนยังจะถามอีก เห็นทีต้องมีน้ำโหกันบ้าง
‘เอาน่ะ คนแต่ละคนไม่เหมือนกัน จะให้ทุกคนบอกว่าอร่อยคงเป็นไปไม่ได้’
จัดการชำระเงินเรียบร้อย ส่งลูกค้าออกจากร้านได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีคู่รักคู่หนึ่งเดินเข้ามา
“ยินดีต้อนรับครับ”
สองคนไม่ได้ใส่ใจเสียงต้อนรับของเถ้าแก่ชินเลย ทั้งคู่มัวคุยกันหนุงหนิงไม่ทันได้คิดอะไร
“ตัวเอง เราสั่งแกงกิมจิมากินดีมั้ย?”
“แกงกิมจิเหรอ? ถ้าจะกินต้องไปร้านฮันอุลสิ”
“เอ้อ จริงด้วยๆ แกงกิมจิอร่อยต้องร้านนั้น เมื่อก่อนบางทีทำออกมารสไม่เหมือนกัน แต่เดี๋ยวนี้รักษามาตรฐานดีเลยล่ะ”
มีคำกล่าวว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก
ลูกค้าที่เข้าร้านอาหารนาดึลรีสั่งแกงกิมจิกันน้อยมากเมื่อเทียบกับอาหารชนิดอื่น เถ้าแก่ชินไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป เขารีบตรงเข้าไปแนะนำลูกค้าอย่างใจกล้า
“แกงกิมจิร้านเราก็อร่อยมากนะครับ ลองชิมดูสักครั้งยังไงก็ไม่เสียใจแน่นอน”
ค่าตกแต่งภายในของร้านอย่างเดียวก็ปาเข้าไปสามสิบล้านวอนแล้ว รสชาติจะมาแพ้คู่แข่งทางตรงอย่างร้านฮันอุลไม่ได้!
ฝ่ายชายเหมือนไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก เขาเอียงคอไปมา
“จะให้อร่อยกว่าร้านนั้นคงยากอยู่นะ…”
“ลองเชื่อผมสักครั้งสิครับ หากไม่อร่อยถูกใจผมไม่คิดค่าอาหาร”
อาจเพราะเห็นความมั่นใจบนหน้าเถ้าแก่ คู่รักจึงหลวมตัวยอมตาม
“อย่างนั้นขอแกงกิมจิที่หนึ่งก็ได้ครับ แต่ตามที่เถ้าแก่ว่าเลยนะ ถ้าเรากินแล้วไม่ชอบห้ามคิดเงินนะครับ”
“ตามนั้นครับ” ค่าอาหารแค่ 5,000 วอน มันจะอะไรกันนักหนา
ลูกค้าคู่รักสั่งอาหารชุดทงคัตสึกับแกงกิมจิ ครั้นได้รับออเดอร์จากเถ้าแก่ชิน คุณป้าก็ถามอย่างสงสัย
“ให้ต้มแบบเมื่อกี้อีกหรือคะ?”
“ก็ต้องยังงั้นสิครับ ต้มให้ได้ตามสูตรเลยนะ”
ที่จริงตอนต้มแกงกิมจิตามสูตรเมื่อครู่ คุณป้าแม่ครัวได้เอาช้อนตักชิมไปแล้วเล็กน้อย
‘ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลยนี่…’ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เถ้าแก่สั่งอย่างไรก็ต้องทำตามนั้น
ระหว่างรออาหารไม่กี่นาที สำหรับเถ้าแก่ชินเหมือนยาวนานเป็นชั่วโมง เขาเฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่แกงกิมจิจะเสร็จเสียที
‘ขอเถอะ ขอให้รอบนี้ลูกค้าประเมินความอร่อยได้ตรงสักที…’
ไม่นาน อาหารที่สั่งก็ออกมาครบ เถ้าแก่ชินเป็นคนนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะด้วยตัวเอง จากนั้นก็ย้ายตัวไปยืนสังเกตการณ์อยู่ข้างๆ
“รสชาติงั้นๆ ตัวเองลองชิมดูบ้างสิ” ฝ่ายหญิงบอกเช่นนั้น
“นั่นสิ แกงกิมจิร้านฮันอุลที่กินคราวก่อนอร่อยกว่าเป็นกองเลย” ฝ่ายชายเองก็แสดงท่าทีเดียวกัน
เถ้าแก่ชินหน้าหมอง ดูทรงแล้วไม่เหมือนทั้งคู่พยายามโกหกเพื่อจะได้กินฟรี 5,000 วอนแต่อย่างใด แกงกิมจิเหลืออยู่ในถ้วยตั้ง 1 ใน 3 ท้ายสุดตอนชำระเงิน คู่รักก็ทวงสิ่งที่ได้ตกลงกันไว้
“แกงกิมจิกินแล้วเฉยๆ นะครับ ไม่ได้ว้าว หรืออะไรขนาดนั้น”
“หัก 5,000 วอนออกให้ด้วยนะคะ”
จริงๆ แล้วฝ่ายหญิงรู้สึกแย่เสียด้วยซ้ำที่ต้องมากินแกงกิมจิที่ไม่ได้อร่อยถูกใจ เถ้าแก่ชินกล้ำกลืนประหนึ่งกำลังร้องไห้ไปกินของเผ็ดไป [2]ที่สุดก็ต้องยอมทำตามที่ตกลงกันไว้
“ถ้างั้นคิดแค่ราคาอาหารชุดนะครับ”
หลังจากคู่รักออกจากร้าน เถ้าแก่ชินก็คว้าช้อนจ้วงลงไปในถ้วยแกงกิมจิที่สองคนนั้นกินไม่หมด
ลองตักขึ้นมาชิมดู…
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ… ทำตรงตามสูตรที่เจด็อกเอามาเลยไม่ใช่เหรอ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
เถ้าแก่ชินเข้าสู่โหมดกลัดกลุ้มเหลือแสน เริ่มคิดใคร่ครวญอย่างจริงจังว่า ทำไมความอร่อยจึงได้ต่างกันถึงเพียงนี้
…………………………
[1] 쇠뿔도 단김에 빼랬다 (ถอนเขาวัวให้ออกรวดเดียวในทันที) เป็นสำนวนเกาหลี หมายถึง ตัดสินใจทำในทันทีไม่รีรอ งานที่ตั้งใจจะทำ ต้องรีบทำในทันทีตอนที่ตั้งใจ
[2] อาการกล้ำกลืนฝืนทน
