พนักงานเสิร์ฟพาร์ทไทม์คนใหม่มาแล้ว อายุ 20 และเป็นผู้หญิง
“ยินดีต้อนรับค่ะ!”
เสียงใสๆ กล่าวทักทายลูกค้า แขกไปใครมาเห็นความน่ารักและตากลมโตไร้เดียงสาของเธอเข้าก็อดยิ้มตามไม่ได้กันทุกคน ต้องยกความดีความชอบให้เธอที่เข้ามาทำงานแค่เพียงไม่กี่วันก็เป็นที่โด่งดังในหมู่ลูกค้าเสียแล้ว
กยองฮานั่งเท้าคางอยู่ในครัวมองไปที่จีฮยอน พลางคิดในใจ
‘สาวสวยอย่างนั้น มาทำงานพาร์ทไทม์ในร้านอาหารเนี่ยนะ…’
ชื่อของเธอคือ คิมจีฮยอน
เธอปฏิบัติต่อลูกค้าอย่างนุ่มนวล วิธีพูดก็อ่อนหวานมีเสน่ห์ เช่นเดียวกับตอนที่เข้ามาสัมภาษณ์แนะนำตัวเพื่อสมัครงาน
“ค่ะ… ซุปเนื้อเผ็ดสองที่นะคะ จะเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
รับออเดอร์มาแล้วเธอก็เคลื่อนตัวรวดเร็วไปยังแคชเชียร์ที่เถ้าแก่ยืนอยู่ ถ่ายทอดออเดอร์อย่างฉะฉาน
“เถ้าแก่คะ โต๊ะ 5 มีซุปเนื้อเผ็ดสองที่ ลงรายการให้ด้วยนะคะ”
เถ้าแก่เหมือนคุณพ่อที่ออกอาการ ‘หลงลูกสาว’ เข้าไปทุกที ยิ้มแย้มไปทั้งตา พลางตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“โอเค”
ขนาดตัวเขาเองก็ยังรู้สึกว่า พนักงานพาร์ทไทม์ที่ชื่อจีฮยอนคนนี้น่าพอใจเป็นอย่างยิ่ง หาที่ติไม่ได้สักนิดเดียว
‘ไม่เหมือนพนักงานพาร์ทไทม์สมัยนี้เลยจริงๆ’
เทียบกับเมื่อก่อน นักศึกษาที่มาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ทุกวันนี้กว่าครึ่ง มักขาดสำนึกความรับผิดชอบและติดจะรักสบาย ความแตกต่างยิ่งชัดขึ้นไปอีกเมื่อเห็นความทุ่มเทอย่างสุดใจในการทำงานของจีฮยอน
ระหว่างนี้ กยองฮาก็ยืดคอรอดูออเดอร์จากเครื่องปรินท์จนแทบจะเป็นยีราฟ เป้าหมายคือการเพิ่มเลเวลให้ตัวเอง เขาอยากรับผิดชอบทำอาหารให้มากที่สุด มากขึ้นอีกสักอย่างก็ยังดี เหมือนพวกติดเกมแล้วเกิดความกระหายอยากจะได้เลเวลสูงสุดนั่นแหละ ตอนนี้กยองฮาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้เรื่องเดียว
เดี๋ยวนะ เมื่อครู่เถ้าแก่แค่ตอบรับเฉยๆ รึเปล่า
จีฮยอนพูดกระตุ้นด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“เถ้าแก่”
“หืม?”
“ไม่ลงรายการออเดอร์เหรอคะ”
“เอ้อ ลงๆ ต้องลงสิ”
มันก็น่าชวนให้สติหลุดอยู่หรอก เถ้าแก่คงกำลังล่องลอยอยู่กับความปรารถนาลึกๆ ในใจที่ว่า ‘ถ้ามีลูกสาวแบบนี้สักคน คงดีไม่น้อยเลยจริงๆ’
แม้จะช้าไปสักหน่อยแต่เถ้าแก่ก็ส่งออเดอร์เข้าไปที่ครัวแล้ว ทางฝั่งครัวจึงได้เริ่มทำอาหาร ซึ่งใช้เวลาทั้งหมด 9 นาทีพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น จีฮยอนก็วิ่งไปทางครัวทันที
“เสร็จหมดแล้วเหรอคะเนี่ย? ว้าว! ซุปเนื้อเผ็ดก็น่าอร่อย!”
เธอเป็นแฟนคลับแกงกิมจิของกยองฮา ติดอกติดใจสุดๆ ถึงขนาดบอกว่าแกงกิมจิทั้งหมดที่เคยกินมา ฝีมือกยองฮาอร่อยที่สุดในชีวิตแล้ว
กยองฮาไม่ได้ว่าอะไร ช่วงกำลังหันหลังกลับนั้น จีฮยอนก็ถามขึ้น
“พี่คะ เย็นนี้ทำซุปเนื้อเผ็ดแบบนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ”
แม้กยองฮาจะอยากทำแค่ไหน แต่เมนูอาหารเย็นไม่ใช่สิ่งที่ตนจะกำหนดเอาเองได้ อีกอย่าง ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าชนชั้นทางสังคมอยู่ ฉะนั้นแน่นอนว่าคนที่จะตัดสินใจกำหนดเมนูอาหารเย็นได้ คือ เถ้าแก่ไม่ก็หัวหน้าครัวอย่างชินยองฮี
ขณะที่กยองฮากำลังลังเลไม่รู้จะตอบอย่างไร เถ้าแก่ที่ไม่รู้โผล่มาตอนไหนก็เป็นคนตัดสินใจให้
“ดีเหมือนกัน เอาซุปเนื้อเผ็ดนี่แหละ ของฉันด้วยหนึ่งที่!”
บุคคลนอกวงสนทนาซึ่งก็คือชินยองฮีที่กำลังยืนมองทุกคนอยู่เงียบๆ ส่งเสียงกระตุ้น
“จีฮยอนจ๊ะ เอาอาหารไปเสิร์ฟก่อนดีไหม ทิ้งไว้แบบนั้นเดี๋ยวเย็นชืดหมด”
“ว้าย! จริงด้วยค่ะ”
นั่นแหละ เธอถึงได้กุลีกุจอยกอาหารไปที่โต๊ะลูกค้า ท่าทางเหล่านั้นคงน่ารักน่าชังไม่เบาในสายตาเถ้าแก่ เขาเผยยิ้มอ่อนโยน
“ซุปเนื้อเผ็ดที่สั่งไว้ได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ลูกค้าประจำที่เป็นผู้ชายทั้งหลายหน้าบานแฉ่ง กยองฮาที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดย่นปากย่นคิ้ว
‘ถึงขนาดพูดขอบคุณกันเลยทีเดียว ปกติมีแต่พวกขรึมๆ ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ’
ดังนั้น การเลือกคนมาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์จึงสำคัญ ตัวกยองฮาเอง เมื่อตอนที่เป็นคนเสิร์ฟ อย่าว่าแต่ได้รับคำพูดโต้ตอบจากลูกค้าเหล่านี้ แค่รอยยิ้มสักครั้งก็ยังไม่เคยได้เห็น
เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา 5 โมง 30 นาที อีกไม่นานร้านจะยุ่งเพราะเต็มไปด้วยลูกค้าที่เข้ามารับประทานอาหารเย็น แต่เมื่อช่วงเวลานั้นผ่านพ้น ร้านก็โล่ง พอเริ่มว่าง กยองฮาจึงหลบไปเข้าห้องน้ำ
จังหวะนั้นเอง จีฮยอนก็ปรูดปราดเข้ามาในครัวเพื่อถามชินยองฮี
“พี่กยองฮามีใบประกอบวิชาชีพอาหารเกาหลีเหรอคะ?”
“ได้ยินว่าไม่มีนะ…”
“โห ขนาดไม่มียังทำอาหารเก่งระดับนี้ คุณน้าเป็นคนสอนใช่ไหมคะ”
ปกติแล้วต้องเรียกชินยองฮีว่า หัวหน้า แต่ชินยองฮีรู้สึกว่ามันทางการเกินไป จึงโน้มน้าวจีฮยอนว่าจะเรียกคุณป้าเฉยๆ ก็ได้ แต่จีฮยอนโน้มน้าวกลับว่า เรียกคุณน้าดูดีกว่า
“ฉันไม่ได้สอนอะไรเลย เขาเรียนรู้เอาเองทั้งนั้น”
“จริงเหรอคะ”
“อืม”
คุยกับชินยองฮีแล้ว จีฮยอนก็รู้สึกว่า เธอไม่เคยเจอใครเจ๋งและเท่เท่ากยองฮามาก่อน
ตอนนั้นเอง มีผู้ชายสวมสูท 3 คนยืนเถียงกันไปมาอยู่หน้าประตูร้าน
“เออ… ลองเข้าไปในร้านดูก่อนเหอะน่า!”
“อาหารตามสั่ง? ถ้าอยากกินอะไรแบบนี้ไปกินบุฟเฟต์อาหารเกาหลีไม่ดีกว่าเรอะ”
เถ้าแก่มองแต่ละคนที่ยังตกลงกันไม่ได้อย่างเหม่อลอย เป็นเวลาเดียวกับที่จีฮยอนวิ่งอย่างเร็วรี่ตรงเข้าหาลูกค้า ก่อนจะเชื้อเชิญอย่างสดใสสุดพลัง “ไม่ต้องลังเลกันแล้วค่ะ เชิญด้านในเลยค่า!”
จีฮยอนในวินาทีนี้ทำให้เถ้าแก่ภูมิใจเหลือเกิน ถ้าไม่มีความเป็นผู้นำอยู่เต็มเปี่ยมคงทำเช่นนี้ไม่ได้แน่นอน
เมื่อหันไปเห็นพนักงานสาวน้อยน่ารัก ผู้ชายสองคนที่เถียงกันอยู่ก็ใจอ่อนยวบ
“ขะ เข้าร้านกันไหม?”
“อะ เอาสิ กินแค่อะไรเบาๆ ร้านนี้ก็โอเคอยู่”
ครั้นได้ที่นั่งเรียบร้อย ทั้งหมดก็เริ่มดูเมนู
“กินอะไรดีล่ะ?”
“ไม่ต้องคิดเยอะ บอกแล้วร้านนี้แกงกิมจิคือที่สุด”
คนที่เงียบมาตลอดพูดสวนขึ้นมาทันควัน
“ตั้งแต่กินแกงกิมจิในร้านตามสั่งมา ยังไม่เจอที่ไหนอร่อยขนาดนั้นนะ”
“ที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นเว้ย ฟังฉันแล้วลองกินดูก่อน ถ้าไม่อร่อยฉันจ่ายเอง”
“เอาจริงเหรอ”
“เออ แต่ถ้าอร่อยพวกแกจ่ายนะ จ่ายส่วนของฉันด้วย”
ถึงอย่างไรแกงกิมจิก็ราคาแค่ 5,000 วอน ไม่มีอะไรต้องลำบากใจ
ผู้ชายสองคนในกลุ่มตัดสินใจเอาด้วย
“โอเค ขอแกงกิมจิสามที่ครับ”
“จะเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ลูกค้าที่พาเพื่อนมาอีกสองคนแอบกังวลใจ เขามองจีฮยอนที่กำลังยิ้มละไมโนiวลกูดอทคอม
“ช่วยทำให้อร่อยๆ นะครับ เอ้อ! คงไม่ได้เปลี่ยนคนครัวใช่ไหมครับ” เขาถาม
“อ่า…ค่ะ ยังเป็นคนเดิมค่ะ”
จีฮยอนเดินไปเพื่อจะแจ้งออเดอร์ให้เถ้าแก่ทราบ เธอเอียงคอขบคิด
‘หมายถึงคุณน้าหรือพี่กยองฮากันนะ’ เพราะคนที่รับหน้าที่ทำอาหารมีอยู่สองคน
เถ้าแก่ที่รออยู่ตรงแคชเชียร์ถามจีฮยอนที่กำลังทำท่าคิดไม่ตก
“คิดอะไรหน้าเครียดเชียว?”
“เอ้อ! ลูกค้าท่านนั้นถามว่าไม่ได้เปลี่ยนคนครัวใช่ไหมน่ะค่ะ”
เถ้าแก่ฟังแล้วไม่ได้เห็นเป็นสาระอะไร สองสามวันก่อนมีลูกค้ามากันสี่คน หนึ่งในนั้นสั่งแกงกิมจิ ซึ่งพอได้ชิมก็ชมเปาะเสียยกใหญ่ ลูกค้าคนนั้น ก็คือคนที่จีฮยอนกำลังชี้ให้มองอยู่ตอนนี้
“คนครัวก็คนเดิมนั่นแหละจะเปลี่ยนได้ไง ออเดอร์ล่ะ”
“แกงกิมจิสามที่ค่ะ”
เถ้าแก่ส่งออเดอร์ไปที่ครัว ชินยองฮีดึงกระดาษแล้วมองไปที่กยองฮา
“คุณกยองฮาไปพักก็ได้นะคะ ออเดอร์ง่ายๆ เดี๋ยวฉันทำเองค่ะ”
ใจเธอนั้นเธอคิดเผื่อกยองฮา แต่ใจกยองฮานั้นกำลังคันยุบยิบเพราะความอยากพิชิตเป้าหมาย
“ขอผมทำได้ไหมครับ อยากทำจริงๆ นะครับ”
สีหน้ากยองฮานั้นยิ่งกว่าคำว่าจริงจัง ชินยองฮีจึงอนุญาตตามคำขออย่างใจกว้าง
“อะ อ่า เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นฉันจะไปทำน้ำสลัดนะคะ”
“ครับผม!”
ทุกครั้งที่สถานการณ์เป็นแบบนี้ แววตาของกยองฮาจะสดใสวิบวับอย่างมาก ชินยองฮีมองตามกยองฮาเงียบๆ คิดในใจว่า ‘เขาว่ากันว่า ม้าตีนปลาย[1]มักจะน่ากลัว สงสัยจะใช่…’
สำหรับเธอ กยองฮาตอนนี้ไม่ต่างกับคนที่เพิ่งเริ่มก้าวขาเข้าสู่ประตูวงการอาหาร คนที่ทำอาหารมาหลายปี บางทีอาจจะหลายสิบปีก็มีอยู่ดาษดื่น แต่กยองฮานั้นตรงกันข้าม เขาบอกเองว่าเพิ่งจะได้ทำอาหารเป็นครั้งแรกที่ร้านอาหารแห่งนี้ ซึ่งก็ใช่ว่าเธอจะไม่เข้าใจ เพราะเห็นกันชัดๆ อยู่แล้วว่ากยองฮามีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารโดดเด่นมาก อย่างน้อยเมื่อมองตามความเป็นจริง ปราศจากความรู้สึกส่วนตัวก็เป็นเช่นนั้น
ขณะเตรียมทำแกงกิมจิ กยองฮามุ่งมั่นเต็มเปี่ยมที่จะเลื่อนเลเวลแกงกิมจิให้จงได้ ตอนนี้แกงกิมจิของเขาอยู่ที่เลเวล 3 จะบอกว่าเป็นความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะทำแกงกิมจิเลเวล 4 ออกมาให้ได้ก็ไม่ผิดนัก
ทว่า เอาเข้าจริงๆ เมื่อทำแกงกิมจิเสร็จทั้งสามที่แล้ว ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเลเวล 4
‘อีกแล้ว มีแค่ระดับฝีมืออย่างเดียวที่เพิ่มขึ้น’
ขณะที่กยองฮากำลังมองแกงกิมจิและจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง จีฮยอนก็มาถามถึงหน้าครัว
“พี่คะ คิดอะไรอยู่เหรอ แกงกิมจินี่เอาออกไปเสิร์ฟได้เลยใช่ไหมคะ?”
“อะ เอ้อ ได้ๆ เสิร์ฟได้เลย กำลังจะกดกริ่งอยู่พอดี ว่าแต่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ห้องอาหารมันสั่นสะเทือนเลือนลั่นเพราะกลิ่นหอมๆ ของแกงกิมจิน่ะค่ะ เลยลองแวะมาดู”
“ดูพูดเข้า ยังไงก็ขอบใจนะ”
“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ มันดูน่าอร่อยจริงๆ”
“ไปๆ เอาไปเสิร์ฟได้แล้ว”
กยองฮาพยายามอย่างหนักที่จะดึงหน้าให้ขรึมเข้าไว้ แต่ทันทีที่หันหลัง มุมปากเขาก็โค้งขึ้นจนแทบจะทะลุไปถึงบนฟ้า หัวใจสุดแสนจะเบิกบาน รู้สึกดีอะไรอย่างนี้
ทางจีฮยอนนั้นก็เอาใจใส่หน้าที่ตัวเองอย่างเคร่งครัด รีบยกแกงกิมจิไปยังโต๊ะของลูกค้า
“แกงกิมจิที่สั่งไว้ได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”
“ครับ จะทานให้อร่อยเลยครับ”
เมื่อจีฮยอนหันหลังเดินพ้นจากโต๊ะ ลูกค้าคนที่พาเพื่อนมาอีกสองคนก็ถามทันที
“แค่กลิ่นก็สุดๆ แล้วใช่ไหมล่ะ?”
“อืม กลิ่นดีจริงๆ”
แกงกิมจิในหม้อดินส่งเสียงเดือดปุดๆ คนที่เป็นเพื่อนเอาช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาดู คิดในใจด้วยความสงสัย
‘ไอ้นี่มันอร่อยขนาดนั้นเลยรึไง?’
ดูจากภายนอก ก็ไม่เห็นจะต่างจากแกงกิมจิทั่วไปตรงไหน
แต่พอช้อนล่วงเข้าปากและน้ำซุปแตะถูกปลายลิ้นเท่านั้นเอง เขาก็ตาโตพอๆ กับโคมไฟ
‘เฮ้ย นี่…!’
เพื่อนที่นั่งข้างๆ ก็มีอาการไม่ต่างกัน ท่าทางเหมือนกำลังดื่มดำกับความอร่อยที่ระเบิดอยู่ภายใน
ราวกับรอปฏิกิริยาเช่นนี้อยู่แล้ว ลูกค้าที่เป็นคนพาเพื่อนมาเปิดปากถามทันที
“ไง อร่อยใช่ไหม?”
“ก็ ก็ใช้ได้”
“โถ่เอ๊ย พูดมาตรงๆ ดีกว่า แค่ใช้ได้?”
ไม่รู้ว่าไม่ได้ยินที่เพื่อนสองคนทำสงครามน้ำลายกันอยู่หรืออย่างไร อีกคนที่เหลือด้านตรงข้ามตักแกงกิมจิกินอย่างตะกละเหมือนคนไม่มีสติ ก็แหม กิมจิหมักอร่อยเข้าเนื้อ เคี้ยวแล้วมีเท็กซ์เจอร์ เนื้อหมูนุ่มสุดๆ ไม่มีกลิ่นสาบแม้แต่น้อย กินจนเพื่อนอีกคนจ้องหน้าพลางถาม
“ซองช่อล แกว่าไง”
“ฉันยอมรับว่ะ อร่อยของจริง”
เพื่อนอีกคนที่บอกว่ารสชาติใช้ได้ อาศัยจังหวะนี้ตักกินไม่หยุด แกงกิมจินี้เหมือนมีแรงดึงดูดให้ยิ่งลิ้มรสก็ยิ่งอยากกินอีกเรื่อยๆ กว่าเพื่อนสองคนที่เพิ่งมาเยือนร้านนี้ครั้งแรกจะรู้ตัวและตั้งสติได้ แกงกิมจิตรงหน้าก็หมดเกลี้ยงชนิดไม่เหลือแม้แต่น้ำซุปสักหยด ลิ้นยังคงเรียกร้องรสชาติลึกล้ำเข้มข้นของกิมจิ
“ให้มาน้อยจัง”
ได้ยินเพื่อนที่บอกว่ารสชาติใช้ได้บ่นแบบนี้ เพื่อนคนที่พามาจึงสวนกลับ
“เขาให้น้อยเสียที่ไหนกันล่ะ มันอร่อยจนรู้สึกว่าน้อยต่างหาก แกก็เห็นว่าเขาใช้หม้อดินแบบเดียวกับร้านอื่น”
“ที่นี่ไม่มีแกงกิมจิหม้อใหญ่พิเศษเหรอ อร่อยขนาดนี้ต่อให้กินเยอะอีกหน่อยก็คงไม่อิ่ม…”
กว่าจะยอมพูดความจริง… เพื่อนคนที่พามาหัวเราะอย่างพอใจ
“ยอมรับแล้วใช่ไหมพวกแก? ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้พวกแกจ่าย…”
“อุตส่าห์แนะนำร้านอร่อยให้ แค่ห้าพันทำไมจะจ่ายไม่ได้ ฉันจ่ายให้เองก็ได้ โถ่”
แล้วความอึกทึกของสามหนุ่มก็ปิดฉากลง
แกงกิมจิเลเวล 3 โดยรวมแล้วได้รับคำวิจารณ์ที่คล้ายๆ กัน คือ ลูกค้าต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า น้ำซุปรสชาติลึกล้ำ เข้มข้น และได้รสชาติแท้จริงของกิมจิ บางคนก็ให้ความเห็นเพิ่มเติมว่า เคี้ยวแล้วเท็กซ์เจอร์ของกิมจิยังอยู่ แถมเนื้อหมูก็นุ่มมากด้วย
………………………
[1] ม้าตีนปลาย: คนที่ทำงานดีจนประสบความสำเร็จในภายหลัง
