ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เข้ามาแค่ไม่กี่วันรู้เรื่องทุกอย่างที่เขาทำไว้
จากที่กำลังโกรธกำลังงอนเขาเรื่องผู้หญิง อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปเริ่มเป็นห่วง เพราะเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะช่วยเธอ
ไอยวริญแกะมือหนาออก เพราะเธอจะปล่อยให้เขาเดือดร้อนมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว หญิงสาวหยิบเอากระเป๋า ของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเขาได้ในเวลานี้
“ถ้าฉันเป็นคุณหมอฉันจะไม่ตามไปค่ะ” รุ่งฤดีเห็นว่าเซอร์เวย์กำลังจะเดินตามออกไป
“คุณต้องการอะไร”
“ต้องการเป็นภรรยาของคุณ”
ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองผู้หญิงที่หน้าไม่อาย เขาไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย
“เรื่องงานแต่งคุณหมอไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เดี๋ยวฤดีจะเป็นฝ่ายจัดการเองทั้งหมด คุณหมอแค่รอเป็นเจ้าบ่าวก็พอแล้ว”
“คุณไม่มีความอายเลยหรือไง”
“อายทำไมคะ สมัยนี้ผู้หญิงกับผู้ชายเสมอภาคกันแล้ว”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายด้วยกัน เขาคงได้เอาฟันออกมาจากปากสักซี่สองซี่แล้ว
รุ่งฤดีมองตามเซอร์เวย์ที่ออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนี้ ใครบ้างที่ไม่อยากเป็นภรรยาของเจ้าของโรงพยาบาล ส่วนหนึ่งที่รุ่งฤดีตั้งใจเรียนแพทย์จนจบก็เพราะมักใหญ่ใฝ่สูง
พอเซอร์เวย์ออกมาจากห้องได้เขาก็พยายามโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่รับสาย คิดว่าจะไปดูที่ป้ายรถเมล์ เผื่อเธอจะยังอยู่ตรงนั้น แต่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำก็มีพยาบาลวิ่งมาตาม
“คุณหมออยู่นี่เอง..
คนไข้ที่นัดรอบบ่ายกำลังรอตรวจอยู่ค่ะ”
ห่วงเธอก็ห่วง จะทิ้งงานก็ไม่ได้เพราะนี่ก็ชีวิตคน ..เซอร์เวย์ก็เลยต้องได้กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปชายหนุ่มได้โทรหาเพื่อนที่เป็นนักสืบให้ช่วยอะไรบางอย่าง
เซอร์เวย์เดินเข้าห้องทำงานโดยที่ไม่มองดูผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ซึ่งตอนนี้รุ่งฤดีกำลังยืนคุยกับนิ่มพยาบาลหน้าห้องของเขาอยู่
สามชั่วโมงผ่านไป..
“คุณหมอคะ ทำไมมีการโยกย้ายงานของนิ่มล่ะคะ” นิ่มที่ประจำเวรอยู่หน้าห้องตรวจของนายแพทย์เซอร์เวย์ พอได้รับอีเมลก็รีบเข้ามาถามเอาความ
“หรือคุณอยากจะออกจากงานไปเลย”
“คุณหมอเป็นคนย้ายนิ่มจริงเหรอคะ แต่คุณหมอจะให้นิ่มไปอยู่หน้าห้องดับจิตไม่ได้นะคะ”
“ทำไม..คุณจะดูถูกงานเหรอ”
“ไม่ได้ดูถูกค่ะ แต่ว่านิ่มทำอะไรผิดคะถึงถูกย้าย”
“ผมคิดว่าคุณอยู่ตรงนี้นานแล้ว ควรจะไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ ดู”
“แต่นิ่มไม่อยากได้ประสบการณ์แบบนั้น”
“เชิญคุณออกไป” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าต้องเป็นคนใกล้ตัวเขานี่แหละ ที่พูดไปเข้าหู..จนทำให้รุ่งฤดีตามสืบเรื่องนี้
พอนิ่มออกจากห้องของหมอเซอร์เวย์ไปแล้ว ก็รีบไปที่ห้องของหมอรุ่งฤดี เพื่อขอความช่วยเหลือ
“พี่นิ่มทำงานที่นั่นไปก่อนนะคะ ฤดีสัญญาค่ะว่าจะไม่ทิ้งพี่นิ่มไปไหน” มันยิ่งเป็นการทำคะแนนให้รุ่งฤดี ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็จะถามเอาความจากคนพวกนี้แหละ
เย็นวันเดียวกัน.. วันนี้เซอร์เวย์ต้องถามเอาความจากพ่อให้ได้ เขาก็เลยกลับมาที่บ้านโนเวลกูดอทคอม
“จำทางกลับบ้านได้แล้วเหรอ”
“ทำไมพ่อต้องมายุ่งกับชีวิตของผมด้วย”
“แกลืมแล้วเหรอว่าแกเป็นลูกของฉัน”
“ผมไม่ลืมหรอกครับ แต่พ่อไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตของผมแบบนี้ พ่อรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นร้ายแค่ไหน”
“เหรอ..” นั่นแหละคือสิ่งที่พ่อเขาต้องการ ถ้าไม่เช่นนั้นคงจะไล่ผู้หญิงที่เกาะลูกชายเป็นปลิงออกไปไม่ได้
“แล้วนี่คุณแม่ไปไหน” ธรรมดาถ้าเขามีเรื่องกับพ่อ แม่ก็จะลงมาแล้ว แต่นี่แม่เงียบมาก จนทำให้เขารู้สึกใจไม่ดี
“ฉันจะไปรู้กับแม่แกเหรอ”
“อย่าบอกนะว่าพ่อทำอะไรแม่”
“ฉันนี่นะจะทำอะไรแม่แกได้ เก่งซะขนาดนั้น”
จากที่คิดว่าจะคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง เขาต้องได้ตามก่อนว่าตอนนี้แม่อยู่ไหน ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปดูชั้นบนก็ไม่เจอ เขาก็เลยคิดว่าต้องโทรหาแม่แล้ว
{“แกรู้ไหมว่าแม่ไปไหน”} พอโทรเข้าเครื่องของผู้เป็นแม่ไม่ติด เซอร์เวย์ก็เลยโทรไปหานอร์เวย์
{“แม่ก็ต้องอยู่บ้านสิพี่”}
{“แม่ไม่ได้อยู่บ้าน”}
{“ผมว่าจะโทรหาพี่อยู่พอดี..ข่าวที่ออกมามันคืออะไรครับ”}
{“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ช่วยตามแม่ก่อนว่าแม่อยู่ไหน”}
{“มีอะไรเหรอพี่”}
{“พี่คิดว่าแม่คงมีเรื่องกับพ่อ”}
{“อะไรนะ อย่าบอกนะว่าข่าวที่ออกมาเมื่อคืนนี้เป็นฝีมือของพ่อ?”} นอร์เวย์ก็เพิ่งจะเห็นข่าวเมื่อเช้านี้เอง เพราะเมื่อคืนมัวทำการบ้านกับหญิงคนรักอยู่
{“แล้วแกคิดว่าฝีมือใครล่ะ”}
{“แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมจะโทรหาแม่ดู”}
ลงมาถึงข้างล่างเซอร์เวย์ก็ได้มองไปดูพ่อซึ่งตอนนี้ท่านดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยที่ภรรยาหายออกจากบ้าน แถมยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์แบบสบายใจ
“พ่อคิดว่าจะเอาแค่ความพอใจของตัวเอง โดยไม่สนใจคนรอบข้างเลยใช่ไหมครับ”
“ฉันเนี่ยนะไม่สนใจคนรอบข้าง ฉันสนใจที่สุดแล้ว”
เขาคิดว่าคุยกับพ่อไปคงไม่รู้เรื่อง ลองปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวบ้าง จะได้รู้ว่าครอบครัวสำคัญแค่ไหน
{“ฮัลโหล..ว่ายังไงวะมกราเจอไหม”} พอขึ้นรถได้เขาก็โทรหาเพื่อนที่เป็นนักสืบ
{“กำลังตามให้อยู่ ทำไมใจร้อนนักวะ”}
{“ตอนนี้มีอีกคนที่จะให้แกช่วยตาม”}
{“ใครวะ”}
{“แม่ฉันเอง หายออกจากบ้านไป”}
{“ตกลงแกเป็นหมอหรือเป็นอะไรกันแน่เนี่ย”}
{“ไม่ต้องถามมากหรอกน่า ฉันไม่ได้ใช้แกฟรีๆ สักหน่อย”}
{“รู้แล้ว เดี๋ยวฉันตามให้”}
“คุณไปไหนกันแน่” ตอนนี้เขามืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปตามเธอได้จากที่ไหน เพราะคนเพิ่งรู้จักกัน รู้แบบนี้ให้รู้ที่อยู่ของแม่เธอไว้ก็ดี อย่างมากถ้าหนีไปเธอก็คงจะไปหาแม่
ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าจะไปไหน จนรถมาจอดอยู่ที่โรงพยาบาลแบบไม่รู้ตัว
“ใครอยู่บนห้อง” มองขึ้นไปชั้นที่เป็นห้องทำงานของเขา ในห้องนั้นมีเปิดแสงไฟอยู่ ..หรือว่าเธอจะกลับมา? เซอร์เวย์รีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล
