MasterGU.noted = ชื่อบทจากเว็บนอก -> A Senior’s Request/คำขอของรุ่นพี่ (6)
ช่างฝีมือทำไวโอลินวิเศษเพียงหนึ่งเดียวในโลก
บุคคลผู้มีพรสวรรค์ทรงคุณค่า จนเบื้องบนต้องช่วยยืดอายุขัย
และศิษย์คนเดียวของเขา คือนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งของโรงเรียนแสงเงิน
…ใกล้ตัวชะมัด
“ผมขอทราบชื่อได้ไหม”
ศิษย์ผู้กุมเบาะแสสำหรับไขปริศนาของ ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’
ถ้าอีกฝ่ายเรียนอยู่ที่โรงเรียนแสงเงินจริง ฉันก็อยากจะไปเจอหน้าแล้วชวนคุย
“ม๊กอูรัม”
ชื่อที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
ไม่ว่าจะในเกมหรือในโลกนี้
‘อาจเคยปรากฏตัวในเกมแล้ว แต่เกมก็ไม่ได้บอกชื่อ’
วังจีโฮพึมพำหลังจากได้ยินชื่อม๊กอูรัม
“ในโรงเรียนแสงเงินมีเด็กปีหนึ่งชื่อนั้นแค่คนเดียว”
จำชื่อนักเรียนได้ครบทุกคน?
…ทำตัวสมกับเป็นท่านประธานสักทีนะ
“เคยเห็นหน้าไหม? ทางนั้นเป็นคนแบบไหน”
“เคยเห็นแค่ในเอกสาร แต่รู้ว่าอยู่ห้องไหน”
วังจีโฮทำตาเป็นประกายแฝงเลศนัย
“ม๊กอูรัมคือนักเรียนห้อง 1/0”
…ใกล้ตัวเกินไปแล้วโว้ย
* * *
หลังจากสัมภาษณ์เสร็จ
เมื่อเปิดประตูที่มีเครื่องหมายกุญแจซอลเพื่อกลับไปยังห้องรับแขก ฉันได้พบกับฉากที่แตกต่างไปจากตอนแรก
ภาชนะว่างเปล่าหลายใบวางซ้อนกันบนโต๊ะ
ทาร์ต พาย และเค้กบลูเบอร์รีในถาดรวมขนมหวาน
เมนูที่อร่อยที่สุดสำหรับฉันคือบลูเบอร์รีซาวครีมชีสพาย แต่ตอนนี้เหลือแค่ชิ้นเดียว
อย่างไรก็ดี สิ่งที่สะดุดตาฉันที่สุดคือด้านบนเวที
‘ควอนเลนา?’
บนเวทีที่ถูกปรับแต่งระบบเสียงไว้ล่วงหน้า
ควอนเลนากำลังยืนอยู่บนนั้น พร้อมกับไวโอลินและคันชักวิเศษที่ควอนเจอินมอบให้
“เจน… นักเรียน… พวกเธอรีบมานั่งเร็ว!”
จาเร็ดลีบนเก้าอี้แถวหน้าสุด กล่าวด้วยเสียงตื่นเต้น
ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ แต่ดูเหมือนควอนเลนาก็เตรียมการแสดงเซอไพรส์ไว้เช่นกัน
เมื่อพวกเรานั่งลง ควอนเลนาคำนับให้หนึ่งครั้ง
แปะแปะแปะ!
คิมยูรียิ้มพลางปรบมือเพื่อสร้างบรรยากาศ ไม่นานทุกคนก็ทำตาม
เมื่อเสียงปรบมือหยุดลง
ควอนเลนาเริ่มบรรเลงด้วยสีหน้าจริงจัง
‘เพลงที่ควอนเจอินเพิ่งเล่นบนทะเลสาบวันนี้…!’
ด้วยท่าทียังไม่เจนจัดนัก คันชักสีน้ำเงินค่อยๆ ขยับไปบนสายไวโอลินสีทองคำขาว
ตัวโน้ตเสียงใสทยอยดังขึ้นตามความเคลื่อนไหวของสองมือ
เป็นการบรรเลงที่ค่อนข้างหยาบและขาดประสบการณ์ หากนำไปเทียบกับความสมบูรณ์แบบของควอนเจอิน
แต่ยิ่งบทเพลงดำเนินไป ควอนเจอินกับจาเร็ดลีก็ยิ่งเกิดความซาบซึ้ง
“เพลงแรกที่ฉันเล่นวันนี้… โดยไม่มีโน้ตเพลง…!”
พรสวรรค์ที่ช่วยจำแนกพิตช์และตัวโน้ตได้ในพริบตา โดยไม่ต้องพึ่งพาเครื่องดนตรีหรืออุปกรณ์เสริม
เพอร์เฟกต์พิตช์ (Perfect Pitch)
เธอเคยแสดงความสามารถนี้มาแล้วในงานเลี้ยงเล็กๆ ของแก๊งเด็กหอหลังคอนเสิร์ตที่หอพยัคฆ์สำแดง
‘และไม่ใช่แค่เพอร์เฟกต์พิตช์…’
นอกจากพรสวรรค์ที่พบได้น้อยคนนั่น ควอนเลนายังมีอีกหนึ่งความสามารถ
‘มิใช่แค่ฟังเพลงของควอนเจอินแล้วเล่นตาม แต่ยังใส่การตีความและกลิ่นอายของตัวเองเข้าไป…’
แตกต่างจากควอนเจอินที่บรรเลงด้วยอารมณ์อันเข้มข้น ควอนเลนาเล่นไวโอลินอย่างสดใสร่าเริง
เป็นการแสดงที่ทำให้ผู้ฟังมีความสุข
ตัวละครของฉันโดดเด่นไม่แพ้ใครจริงๆ
แปะแปะแปะแปะ—!
เสียงปรบมือตอนเพลงจบดังกว่าตอนก่อนเริ่มแสดง
“นี่มันเพลงใหม่ไม่ใช่รึไง… ไปเอาคอร์ดมาจากไหน… สุดยอด!”
“เก่งมาก! เลนา!”
ควอนเลนาเดินลงจากเวทีท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนร่วมชั้น
หญิงสาวทำหน้าขวยเขิน พลางสลายการ์ดไวโอลินกับคันชักวิเศษ
“เพราะมากเลย… เพลงเดียวกับที่รุ่นพี่ควอนเจอินเล่นบนทะเลสาบใช่ไหม”
“ใช่… คุณจาเร็ดบอกว่ารุ่นพี่ควอนเจอินน่าจะชอบ…”
บทสนทนาระหว่างฉันกับควอนเลนาถูกขัดจังหวะโดยควอนเจอิน ผู้เดินดุ่มเข้าไปประชิดตัวฝ่ายหลังโดยไม่พูดไม่จา
“เธอเคยบอกใช่ไหมว่าเพิ่งหัดไวโอลินตอนม.ปลาย”
“ใช่ค่ะ… ที่จริงก็ไม่ได้เริ่มทันทีที่เข้าม.ปลาย… ตอนนี้หัดได้ประมาณสองเดือนแล้วค่ะ”
ควอนเจอินผู้ได้ฟังคำตอบ รีบคว้าแขนควอนเลนาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“…อยากเรียกไวโอลินกับฉันไหม”
“…คะ?”
“มาเป็นลูกศิษย์ฉันเถอะ! ขอร้องล่ะ”
นัยน์ตาสีฟ้าของควอนเจอินกำลังแผ่รังสีความจริงจัง
หญิงสาวผู้มอบไวโอลินกับคันชักวิเศษให้เธอเป็นของขวัญ
ควอนเจอินไม่เคยพูดเรื่องการสอนไวโอลินเลยสักครั้ง
จนกระทั่งได้ฟังควอนเลนาเล่นสด
‘พูดถึงขนาดนี้หลังจากได้ฟังการเล่นสดแค่ครั้งเดียว สื่อได้ว่าพรสวรรค์ของควอนเลนาน่าทึ่งมากจริงๆ’
ควอนเลนาผู้ถูกนักไวโอลินอันดับหนึ่งของโลกทาบทามให้เป็นศิษย์
หญิงสาวตอบเสียงสั่นด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ฉ…ฉันก็อยากเรียนไวโอลินจากรุ่นพี่ค่ะ!”
ควอนเลนาผู้บ่ายเบี่ยงที่จะรับของขวัญราคาแพงมาตลอด
การเรียนไวโอลินคงสำคัญกับเธอมากจริงๆ
“ขอบคุณนะ…! จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วย… เลนา”
ควอนเจอินยิ้มอย่างโล่งใจ
“ฉันทั้งตื่นเต้นและดีใจที่ได้มีศิษย์คนแรกกับเขาเสียที จะสอนอย่างสุดฝีมือเลย!”
ควอนเลนาเบิกตากว้างหลังจากได้ยินประโยคล่าสุด
“คะ…? ฉันเป็นศิษย์คนแรก?”
“ใช่จ่ะ!”
“ศ…ศิษย์คนแรกของรุ่นพี่…”
ควอนเลนากะพริบตาถี่ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะปฏิเสธการเป็นศิษย์
ทั้งสองเริ่มตรวจสอบคิวงานของตัวเอง แล้วช่วยกันออกแบบตารางการเรียน
ท่ามกลางบรรยากาศอันชื่นมื่น
“ยินดีด้วย! เจน เลนา… มาฉลองกันเถอะ…!”
จาเร็ดพึมพำเป็นภาษาเกาหลีเพี้ยนๆ แล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
เด็กๆ ในห้องหยิบกระดาษทิชชูด้วยสีหน้ากังวล
“คุณลุงคนนี้ร้องไห้อีกแล้ว… เขาป่วยรึเปล่านะ”
“เขาเคยบอกว่าถ้ามีใครไม่สบายให้เรียกหมอประจำทีม… เรียกหมอมาดีไหม”
“แต่คลื่นพลังวิเศษของเขายังดูปกติดี”
“ได้ยินว่าฮอร์โมนคนเราจะเริ่มเปลี่ยนตอนอายุมาก ส่งผลให้ร้องไห้ง่ายเป็นพิเศษ…”
ทีมจู่โจมรอยแยกชื่อดังของโลก—ทะเลสาบนิรันดร์
ภาพลักษณ์ของรองหัวหน้าทีมอย่างจาเร็ด กลายเป็นคุณลุงขี้แยไปเสียแล้ว
* * *
หลังจากเด็กห้อง 1/0 กลับไป
สมาชิกทีมทะเลสาบนิรันดร์มารวมตัวกันที่ห้องโถง
หลังจากยืนยันว่าสมาชิกทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ผู้บริหารอายุน้อยที่สุดลุกขึ้นมากล่าวนำ
“ฉลองให้กับศิษย์คนแรกของควอนเจอิน… ชน!”
“ชน!”
ภายในห้องโถงที่เต็มไปด้วยเสียงแก้วกระทบกัน
แก้วเกือบทุกใบบรรจุค็อกเทลสีน้ำเงิน แต่บางแก้วใส่ไซรัปบลูเบอร์รี
มันคือเครื่องดื่มที่หมักโดยหลานของควอนเจอิน—ควอนเลนา
เนื่องจากปริมาณค่อนข้างน้อย จึงมีแค่สมาชิกทีมบางคนที่ได้กิน
“ฉันเองก็… ฉันเองก็อยากดื่มเครื่องดื่มที่หลานของเจนหมักเหมือนกัน…!”
“เลนาบอกว่าครั้งหน้าก็จะทำมาอีก อดทนไว้เถอะน่า”
“พวกผู้บริหารโชคดีชะมัด เกือบทุกคนสุ่มได้กินหมดเลย”
“ถ้าจาเร็ดยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างก็ควรจะถอนตัวไม่ใช่รึไง… เขาได้ดูหลานของเจนเล่นไวโอลินสดๆ เลยนะ!”
จ้อกแจ้กจอแจ пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
ทันใดนั้น ควอนเจอินลุกขึ้นยืนหลังจากจิบเครื่องดื่มที่หลานสาวหมัก
“ได้ไอเดียเพลงใหม่แล้ว”
หญิงสาวเสกไวโอลินกับคันชักวิเศษทันทีที่พูดจบ
สมาชิกทีมหยุดการพูดคุย แล้วจดจ่อสมาธิอยู่กับการแสดงสด
ท่วงทำนองที่เย็นสบายและสดชื่นซึ่งกระตุ้นความตื่นเต้นของผู้ฟัง ถูกบรรเลงดังไปทั่วห้องโถง
เสียงปรบมือดังขึ้นจากทุกทิศเมื่อการแสดงจบลง
“เป็นเพลงที่สมบูรณ์แบบมาก!”
“ไม่อยากเชื่อว่าอยู่ดีๆ ก็แต่งเพลงที่ไพเราะและสดใสแบบนี้ขึ้นมาได้!”
“เครื่องบันทึกในห้องอาหารจับภาพไว้ได้ไหม? ถ้าพลาดเหตุการณ์เมื่อครู่ล่ะก็ เจ้าหน้าที่ได้ถูกไล่ออกแน่!”
ในห้องโถงที่มีบรรยากาศครึกครื้น
ควอนเจอินฉายโฮโลแกรม พลางบันทึกเพลงที่ตนเพิ่งแต่งเสร็จในรูปแบบโน้ตอิเล็กทรอนิกส์
ขณะเดียวกันก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน
สายเลือดเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่—ควอนเลนา
กลุ่มเด็กห้อง 1/0 ที่มีผู้นำเผ่าเสือแฝงตัวอยู่ด้วย
ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตหลานสาวของเธอ—โชอึยชิน
‘อึยชินเป็นใครกันแน่…’
เธอยังไม่ลืมภาพที่โชอึยชินพูดคุยกับผู้นำเผ่าเสืออย่างเป็นกันเอง
ผู้นำเผ่าเสือยังบอกอีกว่า โชอึยชินคือผู้มีพระคุณ
‘เบื้องหลังของเขา… อาจยิ่งใหญ่กว่าที่ท่านเด็กเจ้าเล่ห์สืบมาได้…’
ทันใดนั้น ใครบางคนปรากฏตัวตรงหน้าควอนเจอิน
“ระหว่างที่ข้าไม่อยู่มีเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นสินะ… เจน”
ความคิดของหญิงสาวหยุดลงเมื่อเผ่าแท้คนหนึ่งเผยตัว
ไม่ใช่ใครนอกจากผู้นำเผ่าหนู ซึ่งพักหลังยุ่งอยู่กับการวิจัยหา ‘วิธีขจัด ‘สิ่งนั้น’ ซึ่งสร้างความรำคาญใจให้เขา’
“ได้ยินว่าพักนี้งานยุ่งไม่ใช่หรือ ท่านเด็กเจ้าเล่ห์”
“ใช่ ยุ่งมาก การวิจัยก็ไม่มีความคืบหน้า ข้าจึงมาที่นี่เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ…”
เด็กเจ้าเล่ห์เปลี่ยนโทนเสียงพูดทันทีหลังจากมองไปรอบตัว
“ผู้นำเผ่าเสือเคยมาที่นี่และกลับไปแล้ว?”
เขายิ้มมุมปากขณะกล่าวด้วยภาษาสุภาพ
* * *
หอพัก, หลังกลับจากสำนักงานทีมทะเลสาบนิรันดร์
เนื่องจากอยู่กินมื้อค่ำที่สำนักงาน กว่าจะกลับมาถึงก็ค่อนข้างดึกแล้ว แต่ยังเร็วเกินกว่าจะเข้านอน
‘ต้องสืบทั้งตำนานสยองขวัญ และตัวจริงของลูกศิษย์ช่างฝีมือไวโอลิน…’
ถ้ามองให้เป็นเกม วิธีที่ง่ายที่สุดคือการพึ่งพาแหล่งข้อมูล
โชคดีที่เรื่องพวกนี้มิใช่ภารกิจอันตราย ที่เกี่ยวพันกับจอมบงการโดยตรง
‘อันดับแรกก็ต้องลองขอความช่วยเหลือจากมุนแซรอน’
ปิ๊งป่อง!
มุนแซรอนแนบข้อมูลตอบกลับมาทันทีที่ได้รับข้อความ
[มุนแซรอน] บรึย! ฉันจะส่งรายละเอียดของตำนานสยองขวัญแต่ละเรื่องไปให้นะ! ถ้าเจออะไรก็บอกกันด้วย!
[มุนแซรอน] แล้วก็… ฉันไม่รู้จักเด็กที่ชื่อม๊กอูรัมเลย แต่จะช่วยตามหาให้!
[มุนแซรอน] กลับกัน ถ้าสืบสวนตำนานสยองขวัญเสร็จแล้ว ช่วยกรองเรื่องผี… ไม่สิ กรองเรื่องที่ไร้สาระออกให้ด้วย ล…แล้วค่อยส่งกลับมาหาฉัน… ฉันเชื่อใจนายนะ!
ดูท่าจะยังฝังใจกับเรื่องภูตผี
ผ่านไปสักพัก มีข้อความใหม่ถูกส่งมาหลังจากฉันตกปากรับคำ
[มุนแซรอน] จริงสิ! ยังไม่หมด!
[มุนแซรอน] นายดูในบอร์ดทั่วไปหรือยัง มีพวกเสียสติพยายามคุกคามจิตรกรมินกือรินน่ะ ระวังตัวด้วยนะ!
มีคนเสียสติพยายามคุกคามมินกือริน?
เมื่อลองเปิดอ่านบอร์ดทั่วไป ไม่นานฉันก็เห็นข้อความเพ้อเจ้อ
‘จากนี้คงต้องระวังตัวหน่อยแล้ว’
หลังจากไล่อ่านข้อความทั้งหมด ฉันบันทึกสิ่งที่น่าสนใจเก็บไว้
ถัดมาเป็นการสะสางข้อความค้างตอบอื่นๆ
แม้จะมีข้อความงี่เง่าของฮงกยูบินเกี่ยวกับนิตยสารฉบับตีพิมพ์ครั้งแรกปะปนอยู่ด้วย แต่ส่วนใหญ่เป็นข้อความขอบคุณขนมต็อกกระต่ายจันทร์ที่ฉันส่งไปให้
จางนัมอุกตอบกลับมายาวที่สุดในบรรดาทุกคน
[จางนัมอุก] อึยชิน ขอบใจมากสำหรับขนมต็อกกระต่ายจันทร์ เป็นแบรนด์ของเผ่าแท้ตาสีแดงที่เคยเจอในสนามเบสบอลใช่ไหม? ได้ยินว่าสั่งจองยากมากเลยนี่ ฉันอยากลองกินมานานแล้ว! รสชาติอร่อยสมคำร่ำลือจริงๆ อร่อยจนอยากซื้อมากินเองวันหลังเลย… ตอนนี้กินไปอ่านหนังสือไปเพราะอยู่ในช่วงสอบพอดี ฉันต้องสอบได้เกรดดีแน่เลย… ปริมาณของมันเยอะมากเมื่อนำมารวมกับกล่องที่ซีฮูได้รับ ฉันจึงเอาไปแบ่งเพื่อนร่วมชั้นด้วย ทุกคนชมเปาะว่าอร่อยมาก
[อูซังฮุน] สรุปหน่อย
[จางนัมอุก] …ฉันแค่พูดขอบคุณน่ะ
ไม่เหมือนกับโรงเรียนแสงเงิน ซึ่งมีสอบแค่กลางภาคกับปลายภาค โรงเรียนเตรียมทหารต้องสอบวัดผลเป็นระยะ
คำพูดจางนัมอุกยังคงดำเนินต่อไป อาจเพราะอยู่ในช่วงพักพอดี
[จางนัมอุก] ตารางสอบของภาคเรียนที่หนึ่งแน่นจนจัดแข่งกีฬากระชับมิตรกับโรงเรียนแสงเงินไม่ได้แล้ว ทางสภานักเรียนจะช่วยจัดตารางสอบในภาคเรียนที่สองให้ดีขึ้น เพื่อเปิดโอกาสกระชับมิตรด้านกีฬา
ข้อเสนอของโดซีฮูได้ถูกยกระดับจากการกระชับมิตรระหว่างชมรมบาส ให้เป็นการกระชับมิตรระหว่างโรงเรียน
การแข่งกระชับมิตรกับโรงเรียนเตรียมทหารที่อูซังฮีเคยพูดถึง ดูแล้วคงได้เริ่มในภาคเรียนที่สอง
[จางนัมอุก] ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะถูกเลือกให้เป็นตัวแทนไหม แต่ฉันกำลังซุ่มฝึกบาสฯ อย่างหนัก! คราวหน้าโรงเรียนเตรียมทหารไม่แพ้แน่!
[อูซังฮุน] ㅎ
[จางนัมอุก] …ไม่รู้ว่าทำไมตัว ‘ㅎ’ ถึงปลุกจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ให้ลุกโชนได้ขนาดนี้ ฉันจะฝึกจนเหงื่อเป็นเลือดเพื่อบดขยี้นายให้ได้!
[อูซังฮุน] ㅎ
อูซังฮุนประสบความสำเร็จในการยั่วยุจางนัมอุกด้วยพยัญชนะแค่ตัวเดียว
ฉันปิดแชตอันแยบยลของอูซังฮุนแล้วเปลี่ยนไปอ่านข้อความอื่น
ข้อความจากครูประจำชั้นฮัมกึนยอง
[ฮัมกึนยอง] ดูเหมือนธุระของครูที่เมืองฮงชอนจะนานกว่าที่คิดไว้
เกิดอะไรขึ้นที่ฮงชอนกันแน่
คำนึงจากข้อความที่ส่งมา เขาคงยังไม่กลับในช่วงวันธรรมดา
หลังจากไล่อ่านข้อความครบทั้งหมด ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพลางคิดถึงอนาคต
‘ใจจริงก็อยากยืมพลังของย็อมจุนยอลมาช่วยสืบหาความผิดปกติของตำนานสยองขวัญ แต่เขาเป็นศิษย์ที่เก็บทุกคำพูดของอาจารย์มาคิด จึงมีแนวโน้มสูงที่จะละเมิดข้อห้ามของซองกุกอุน’
ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากสืบสวนเรื่องนี้โดยไม่ฝ่าฝืนเจตนารมณ์ของท่านส.ส.
ขณะครุ่นคิดว่าควรทำเช่นไร ฉันผล็อยหลับไปโดยไม่ได้ฝันเหมือนทุกที
* * *
วันอาทิตย์เช้า
ครบรอบหนึ่งสัปดาห์ของเหตุร้ายบนเรือคีโมโพลียา
ฉันตัดสินใจบางอย่างแล้วเดินออกจากหอพัก
‘มีเรื่องให้เราต้องสะสางมากมายก็จริง แต่หนึ่งในนั้นสำคัญกว่าเรื่องอื่น’
หน้าประตูคฤหาสน์ของวังมยองโฮ
วังจีโฮกำลังยืนรอต้อนรับฉัน
“…ก็พอจะเดาได้อยู่หรอกนะ แต่ฉันขอถามได้ไหม… โชอึยชิน ของพวกนี้มันอะไร”
“ของขวัญสำหรับเจ้าบ่วงไง”
ถุงชอปปิ้งในมือทั้งสองข้าง รวมถึงที่สะพายอยู่บนหัวไหล่ฉัน เต็มไปด้วยของขวัญที่เตรียมไว้ให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์
