‘เผ่าแท้…?’
เผ่าแท้ในเดรสสีแดง สวมตาข่ายปกปิดใบหน้า จนมองเห็นแค่ริมฝีปากและสันกราม
แต่กระนั้น ตือหงอเหนงมิอาจละสายตาจากริมฝีปากสีแดงเข้ม
“ค…ใครวะ!”
มันโพล่งอย่างไรมารยาทด้วยความเคยชิน
เธอไม่ตอบ เพียงสืบเท้าเข้าหาตือหงอเหนงอย่างใจเย็น
“คึแฮ่ม! ก็อย่างที่เจ้าเห็น… ข้ากำลังมีปัญหา ถ…ถ้ายอมช่วย ข้าจะตอบแทนให้อย่างงาม!”
“ตอบแทน?”
หากนำทับทิมไปกลิ้งบนถาดเงิน เสียงคงได้ประมาณนี้กระมัง
สิ้นคำถามสั้นกระชับของหญิงสาว ตือหงอเหนงกลืนน้ำลายแล้วรีบพูดต่อ
“ช…ใช่! ข…ข้าคือสัตว์วิเศษนามว่า…”
ขณะตือหงอเหนงเตรียมเผยชื่อจริง อีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วปิดปากริมฝีปากมันไว้
เมื่อปลายนิ้วของเธอซึ่งมีพลังวิเศษเคลือบอยู่ สัมผัสกับริมฝีปากของตือหงอเหนง ริมฝีปากของมันปิดสนิทโดยมิอาจขยับเขยื้อน
‘ได้ยังไง…!’
ตือหงอเหนงพยายามต่อต้านด้วยการรวบรวมคลื่นพลังวิเศษ แต่ก็มิใช่เรื่องง่าย เนื่องจากคลื่นพลังวิเศษของมันกำลังปั่นป่วนเพราะซี่คราด
ปลายนิ้วของเธอค่อยๆ เลื่อนลงไปยังส่วนท้องที่โชกเลือด
หญิงสาวในเดรสแดงพึมพำพลางใช้ปลายนิ้วลูบไล้บาดแผล
“ไม่ใช่เก้าซี่สินะ”
เล็บงามๆ ของเธอ เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วยืดออก
‘เดี๋ยว… อะไรคือไม่ใช่เก้าซี่…!’
เมื่อตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากล ตือหงอเหนงพยายามดิ้นรนเพื่อหนี
แต่ยิ่งปลายนิ้วของเธอเลื่อนผ่าน ร่างกายของมันก็ยิ่งอ่อนแอ
“แต่ถึงจะถูกฉีกเป็นเก้าส่วน ข้าก็จะฉีกมันใหม่อยู่ดี”
สวบ!
มือของเธอขุดเข้าไปในท้องตือหงอเหนง
มันทำได้เพียงดิ้นรนด้วยสีหน้าทุกข์ทรมานโดยมิอาจส่งเสียง เนื่องจากริมฝีปากถูกผนึกไว้
ปึด! ปึด! ปึด!
หลังจากฉีกครบเก้าครั้งถ้วน เธอชักมือออก
อาจเพราะเคลือบร่างกายไว้ด้วยคลื่นพลังวิเศษ ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวหลงเหลือบนปลายนิ้วสีขาวหิมะของเธอ
‘ทำไม… ทำไม!’
ขณะตือหงอเหนงทำได้เพียงดิ้นทุรนทุรายโดยยังไม่หมดสติ หญิงสาวทำลายดีไวซ์ของมันทิ้งแล้วยิ้ม
“เกาะแห่งนี้ถูกแทรกแซงพิกัดมาตั้งแต่ต้น ดังนั้นพิกัดที่เจ้าส่งให้ลูกน้อง… คือพิกัดของเกาะร้างห่างไกลจากที่นี่มาก ฮุฮุฮุ… คนของเจ้าจะมาถึงตอนไหนกันนะ”
ตือหงอเหนงเย็นวาบไปถึงสันหลัง
เผ่าแท้มีอัตราการฟื้นฟูร่างกายพิเศษกว่ามนุษย์ก็จริง แต่ความเสียหายที่ตือหงอเหนงเพิ่งได้รับนั้นรุนแรงเกินไป แถมสภาพแวดล้อมก็ยังปราศจากพลังงานที่เหมาะสม
เป็นสถานการณ์ที่ควรภาวนาให้ลูกน้องหาตัวเจอไวๆ
แต่คาบสมุทรเกาหลีมีเกาะมากกว่าสามพันแห่ง
คงต้องใช้เวลาไม่น้อย กว่าลูกน้องจะหาตัวตือหงอเหนงพบ
‘ถ้าร่างกายของเราอยู่ในสภาพสมบูรณ์ หรือขอแค่มีคราดเวรตะไลนั่น… คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้!’
ตือหงอเหนงดิ้นรนอ้อนวอนอีกฝ่าย แต่หญิงสาวเพียงยกมุมปากยิ้มอย่างมีความสุข
เธอยืนมองผู้นำเผ่าหมูทุรนทุรายอยู่เนิ่นนาน จนพระจันทร์บนฟ้าเคลื่อนคล้อยเปลี่ยนตำแหน่ง จึงหันหลังกลับด้วยความพึงพอใจ
“ฮุฮุฮุ”
หญิงสาวหัวเราะแผ่วเบา พลางเดินจากไปด้วยเดรสที่พัดกระพือเพราะลมทะเล
เธอเตะผิวน้ำสองสามหน จนร่างกายพุ่งข้ามไปหลายเกาะ
สตรีเผ่าแท้หยุดฝีเท้าหลังจากสัมผัสถึงใครบางคน
“ขอบคุณที่อนุญาตให้รับชม อุงเนียจอมคร่ำครวญ”
ผู้กำลังสนทนากับอุงเนียจอมคร่ำครวญคือนักบวชแห่งอินวิเดียส—หนึ่งในเจ็ดบาปมหันต์
ตราประทับอินวิเดียสทั้งบนชุดคลุมของเผ่าอสูร และบนหน้าผากของมันดูโดดเด่น
“ได้ยินว่าหมูตอนนั่นทำข้อตกลงกับเจ้า ไม่ช่วยจะดีหรือ”
“ข้อตกลงที่เกินตัวของตือหงอเหนงจบลงแล้ว อีกทั้งข้ายังมอบการ์ดพิษวิเศษให้กับมือ คงช่วยมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
อุงเนียจอมคร่ำครวญยืนมองนักบวชแห่งอินวิเดียส พลางเอียงคออย่างนุ่มนวล
นักบวชแห่งอินวิเดียสคือผู้ล่อลวงตือหงอเหนงมายังเกาะที่ถูกดัดแปลงพิกัด และยังเป็นคนแจ้งตำแหน่งกับอุงเนียจอมคร่ำครวญ
เผ่าอสูรดูไม่มีความสุขนัก ราวกับข้อตกลงในวันนี้ลงเอยด้วยผลลัพธ์ที่ไม่น่าอภิรมย์
“หน้าตาอมทุกข์จังนะ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”
เผ่าอสูรผู้ทุ่มเทแรงกายแรงใจ เพื่อคอยจับตามองโลกมนุษย์ในระยะหลัง
สิ่งที่พวกมันได้รับจากข้อตกลงคือ ‘สิทธิ์ในการรับชม’
ได้ยินคำถามของอุงเนียจอมคร่ำครวญ เผ่าอสูรกล่าวด้วยเสียงไม่พอใจ
“เพราะเบื้องบนนั่น! สหายของเจ้า… หมีจอมลบล้างช่วยปกปิดทุกสิ่ง! พอถึงจุดหนึ่ง ข้าก็แทบมองไม่เห็นดาดฟ้าเรือ ไม่เห็นว่าหน้ากากอีกาหายไปไหน!”
ร่างเผ่าอสูรกำลังแผ่คลื่นพลังวิเศษที่ไม่ธรรมดา จนชุดคลุมของมันเปลี่ยนเป็นสีเทา
“ในละแวกนั้นมีผู้นำเผ่านักษัตรถึงสองคน ข้าจึงเร่งพลังของ ‘ตาที่สาม’ ไม่ได้! ข้อตกลงกับเจ้าหมูตอนนั่นพังไม่เป็นท่า… แต่อย่างน้อยก็ยังได้เห็นหน้ากากอีกา”
เผ่าอสูรถามกับอุงเนียจอมคร่ำครวญ ผู้ยืนฟังอย่างเงียบงัน
“อุงเนียจอมคร่ำครวญ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าตือหงอเหนงจะลงมือวันนี้? แล้วเหตุใดถึงต้องทำร้ายมัน”
ได้ยินคำถามเผ่าอสูร อุงเนียจอมคร่ำครวญตอบพลางลูบไล้ชายเดรสสีแดง
“ทุกครั้งที่ ‘เขา’ ได้รับบาดเจ็บ เบื้องบนบางองค์ได้รับปากกับข้าไว้ว่า… จะช่วยแจ้งสาเหตุที่เขาได้รับบาดเจ็บ รวมถึงสถานที่ เวลา และผู้ลงมือ”
“เขา?”
“ระหว่างที่ข้ากำลังครุ่นคิดว่า ควรลงมืออย่างไรหลังจากได้รับวิวรณ์ดังกล่าว เบื้องบนผู้นั้นช่วยบอกใบ้วันเวลาและสถานที่”
ไอเท็มที่หน้ากากอีกาวางแผนจะใช้ในวันนี้ เชื่อมต่อกับเบื้องบนองค์ดังกล่าวตลอดเวลา ช่วยให้อุงเนียจอมคร่ำครวญได้รับข้อมูลสำคัญ
เล่าถึงตรงนี้ เธอหวนนึกถึงจอมโจรผาแดง—หน้ากากอีกา ผู้รับปากว่าจะช่วยปกป้องชีวิตเสือแดง
ไม่นานใบหน้าของหน้ากากอีกาก็เลือนหายไป แทนที่ด้วยใบหน้าของคู่ชีวิตผู้มีดวงตาสีแดง
“ข้าอยากคืนความเจ็บปวดที่เขาได้รับ… ลำพังข้ากับเทพสวรรค์ก็ทำร้ายเขามากพอแล้ว”
สิ้นเสียงดังกล่าว บทสนทนาระหว่างทั้งสองถือเป็นอันสิ้นสุด
โดยไม่ปล่อยให้เผ่าอสูรได้ถามเพิ่ม อุงเนียจอมคร่ำครวญกล่าวคำอำลา
“ข้าขอตัว ท่านนักบวช”
ในใจมันอยากถามอีกหลายสิ่ง แต่สุดท้ายก็เก็บงำไว้ เพราะเชื่อว่าถ้าถามออกไป ความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายอาจจบลง
ซ่า!
เมื่อส้นของรองเท้าสีแดงย่ำลงบนผิวน้ำทะเล ร่างของอุงเนียจอมคร่ำครวญเล็กลงเรื่อยๆ จนกระทั่งลับสายตา
‘เดรสอำพรางตัวตน… รองเท้าท่องสมุทร… น่าทึ่งจริงๆ’
เผ่าอสูรนึกชื่นชมผลงานของสุดยอดผู้สร้างไอเท็ม—แปดเซียนแห่งหมีแท้
เมื่อนึกถึงไอเท็มที่เธอสวม เผ่าอสูรฉุกคิดบางสิ่งได้
‘สีแดงเหมาะกับอุงเนียจอมคร่ำครวญจริงๆ … ดูเข้ากันดีมาก… แต่ทำไมเธอถึงไม่ค่อยสวมมัน?’
ครั้งหน้าที่พบกัน มันอยากเห็นอุงเนียจอมคร่ำครวญแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีแดงอีกครั้ง
เผ่าอสูรย้อนนึกทบทวนเหตุการณ์ที่ได้เห็นในวันนี้อีกครั้ง
จากบรรดาทั้งหมด สิ่งที่น่าจดจำที่สุดคือความยอดเยี่ยมของมนุษย์
‘หน้ากากอีกา…’
หน้ากากอีกาผู้เป็นเพียงมนุษย์ กลับได้รับสิทธิ์ให้แย่งชิงคราดซ่างเป่าซินจินไปจากตือหงอเหนง
เผ่าอสูรอีกมากรวมถึงมัน ได้เห็นฉากดังนั้นกับตาตัวเอง
นักบวชแห่งอินวิเดียสพึมพำด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“หลังจากนี้หน้ากากอีกาคงถูกเพ่งเล็งมากขึ้น… ข้าควรทำอย่างไรดีล่ะ”
* * *
หลังจากเก็บหน้ากากอีกา เครื่องแปลงเสียง และเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งเข้าไปในหน้าต่างไอเท็ม
ฉันเปลี่ยนกลับไปใส่ทักซิโด้ที่ตัดจากร้านนือรู พลางตรวจสอบข้อมูลการเคลียร์รอยแยกที่เพลเยอร์ SAT-K ส่งเข้าดีไวซ์
‘ผลงานอันดับหนึ่งตกเป็นของลิ่มเหล็กกล้า… โดวอนอู?’
ถึงจะไม่ได้แปลกจนเกินไปที่ตัวละครของฉันได้ที่หนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ปกติเช่นกัน
‘หน่วยบุกที่มีอาจารย์กวักและจูซูกย็อมร่วมอยู่ด้วย… เขาทำได้ยังไง’
โดยเฉพาะลูกพี่ลูกน้องของจูซูย็อก—จูซูกย็อม ซึ่งถือเป็นยอดฝีมือ
จากคำบรรยายในเกม จูซูกย็อมถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในสุดยอดนักดวล
คำถามของฉันถูกไขกระจ่างทันทีที่มาถึงท้ายเรือ
“ขอโทษ เป็นเพราะฉัน…!”
“ฉันไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ยังไง เลือดไหลตั้งขนาดนี้!”
โอเยจีที่ชายเดรสมีรอยขาด
จูซูกย็อมที่เชิ้ตทักซิโด้โชกเลือด
แพทย์ประจำเรือคีโมโพลียาที่กำลังตรวจร่างกายจูซูกย็อม
มองดูภาพรวม ฉันพอจะเดาสถานการณ์ได้หยาบๆ
‘จูซูกย็อมได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องโอเยจีในรอยแยก’
โอเยจีคงทำพลาดเนื่องจากสวมเดรสทรงทีเลนจ์ที่ขยับได้ลำบาก
‘…จูซูย็อกกับเม็งเฮียวทงหายไปไหน’
ยังหาจูซูย็อกไม่พบ แต่ไม่นานฉันก็เจอเม็งเฮียวทง
“ดังนั้น เธอควรย้ายคลื่นพลังวิเศษที่ถูกกลั่นไปตามกระแสของพลังคี ผ่านจุดตันเถียน…”
ผู้บำเพ็ญตบะในชุดฮันบกกำลังชี้แนะเม็งเฮียวทง
ณ มุมหนึ่งของดาดฟ้าเรือ เขายืนฟังอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไร้วิญญาณ
ฉากดังกล่าวดูเหมือนเม็งเฮียวทงเป็นพวกหัวอ่อน ที่กำลังยืนฟังนักต้มตุ๋นบนถนนกล่อมโนlวลกูดอทคoม
“เฮ้ย!”
ขณะผู้บำเพ็ญตบะหยุดพูดไปชั่วขณะ เม็งเฮียวทงวิ่งมาทางฉันราวกับรอจังหวะนี้อยู่นาน
“รองหัวหน้าห้อง! นายหายไปไหนมา!”
ด้วยสีหน้าชื่นบาน เม็งเฮียวทงบ่นใส่ฉัน ผู้ไม่โผล่หน้ามาร่วมทีมจัดการรอยแยกต่างโลก
ดูท่าบทเรียนของผู้บำเพ็ญตบะในชุดฮันบกจะน่าเบื่อพอตัว
“ถ้าไม่ได้เป็นคนรู้จักของจูซูย็อก ฉันคงหนีกลับไปนานแล้ว… เฮ้อ”
กึก!
“เธอจะไปไหน! ฟังฉันให้จบก่อน!”
ผู้บำเพ็ญตบะในชุดฮันบกยังไม่ลดละ ไล่ตามมาขวางทางเม็งเฮียวทงไว้
ฉันไม่รู้จักอีกฝ่าย แต่วิชาเคลื่อนที่ของเขาดูไม่ธรรมดา
ขณะเม็งเฮียวทงทำหน้าเหนื่อยหน่าย
“พี่ทัก มีธุระอะไรกับนักเรียนคนนี้หรือ”
“เปล่า ฉันแค่…”
“นักเรียนคนนี้เพิ่งเสร็จภารกิจกับรอยแยก ให้เขาพักผ่อนก่อนดีกว่า ถ้ามีอะไรไว้ค่อยคุยกันคราวหลัง”
“นายมีลูกศิษย์เยอะก็พูดได้นี่!”
“เอาน่า คราวหน้ายังมีโอกาส… พวกนักเรียนกลับเข้าไปในเขตโดยสารเถิด เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้เอง”
อาจารย์ดาบของจูซูย็อกเข้ามาช่วยควบคุมสถานการณ์
‘ผู้บำเพ็ญตบะท่านนี้คือสหายของอาจารย์กวัก?’
คุณทักดูแก่กว่า แต่อาจารย์กวักวางตัวเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
คุณทัก—ผู้บำเพ็ญตบะในชุดฮันบก มองหน้าเม็งเฮียวทงด้วยความเสียดาย
ระหว่างที่อาจารย์กวักช่วยกันท่าไว้ เราสองคนรีบหนีเข้าไปในเขตโดยสาร
“ถ้านายโดนคนแบบนี้เข้ามาตอแยอีก ให้พูดว่า ‘ผมไม่เชื่อ’ แล้วหนีออกมาเลย”
“ต้องเสียมารยาทถึงขนาดนั้นเชียว…”
ขณะฉันพยายามอธิบายเม็งเฮียวทงเกี่ยวกับนักต้มตุ๋นกลางถนน จูซูย็อกเดินเข้ามาทัก
เขาเล่าว่าเพิ่งไปหาลูกพี่ลูกน้องที่ชื่อ ‘จูซูรี’
“ฉันคิดว่าซูรีน่าจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก็เลยไปปลอบมา”
ภายในเกม จูซูรีมักทำหน้าอมทุกข์เพราะได้รับคอมเมนต์แย่ๆ จากเหตุร้ายที่สนามเบสบอลจัมชิล
ฟังจากที่จูซูย็อกเล่า ดูเหมือนอีกฝ่ายจะโตมาเป็นน้องที่ได้รับความรักจากทุกคน
ระหว่างเดินกลับห้อง ฉันเห็นจางนัมอุกกับโดซีฮูกำลังรออยู่บนโถงทางเดิน
“พวกนายบาดเจ็บตรงไหนไหม… แล้วอึยชินไปไหนมา ฉันเป็นห่วงแทบแย่เพราะไม่เห็นระบบแจ้งว่าซูเปอร์โนว่าไร้นามเข้าร่วมทีมจัดการรอยแยก… โชคดีที่ทุกคนปลอดภัย”
“ทำดีมากทุกคน”
จางนัมอุกเริ่มทำตัวจุกจิกใส่เราทันทีที่เห็นหน้า
ส่วนโดซีฮูมีสีหน้าดีขึ้นมาก คงเพราะอาการเมาค้างบรรเทาลง
พวกเราห้าคนเดินกลับห้องพัก
“เกิดรอยแยกที่ไม่มีลางบอกเหตุอีกแล้ว”
ขณะแต่ละคนแยกนั่งไปตามโซฟา
จูซูย็อกกับเม็งเฮียวทงที่มีบทบาทสำคัญในหน่วยป้องกัน ดูไม่มีความสุขเท่าที่ควร
“สมัยก่อนก็ไม่มีดาวเทียม พวกเขายังใช้ชีวิตกันได้ ยุคนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฮะฮะฮะ!”
“ได้ยินอะไรแบบนี้จากปากนาย ฉันยิ่งกังวลพิกล”
“สมาคมเพลเยอร์กำลังสืบสวนอยู่ อีกไม่นานคงมีมาตรการรับมือ”
คงเล่าตรงนี้ไม่ได้ ว่าทางฉันเตรียมวิธีรับมือไว้แล้ว
‘ในเหตุการณ์นี้ อ๊กโทยอนได้เฝ้าดูสกิล ‘อัญเชิญต่างโลก’ ของจอมบงการอย่างใกล้ชิด เรามั่นใจว่าความแม่นยำคงเพิ่มขึ้นมาก ยิ่งถ้านำไปปรับใช้ร่วมกับเทคโนโลยีของสมาคม สกิลของจอมบงการก็จะไม่ใช่สิ่งที่รับมือยากอีกต่อไป’
ทันใดนั้น พร้อมกันกับข้อความที่กัปตันส่งเข้ามายังดีไวซ์ทุกคน เรือเริ่มขยับอีกครั้ง
“อุก… ท้องไส้ปั่นป่วนอีกแล้ว… คราวนี้จะมุ่งหน้าไปไหน”
“กัปตันแจ้งว่าจะเดินทางกลับท่าเรืออินชอน”
“คงช่วยไม่ได้ เรือลำนี้เผชิญทั้งรอยแยกไม่มีลางบอกเหตุ และการปะทุของคลื่นพลังวิเศษหลายระลอก… น่าเสียดายที่อดเที่ยวเกาะจูโอ”
“เรือกำลังจะสั่นสินะ”
ยังไม่ทันไร โดซีฮูกลับไปมีสภาพใกล้ตายเพราะอาการเมาเรืออีกครั้ง
เขาเอาแต่นอนนิ่งบนเตียง ส่วนเราสี่คนที่เหลือ พูดคุยกันตลอดทั้งคืนจนกระทั่งถึงท่าเรืออินชอน
จูซูย็อกและเม็งเฮียวทงที่ไล่เก็บกวาดเอนามี
ทั้งสองบรรยายเหตุการณ์ขณะเรียกใช้แสงประทานโดยไม่มีกั๊ก เพื่อไล่ทำลายเอนามีจนสิ้นซาก
‘อย่างที่คิด… สองคนนี้เป็นตัวละครระยะประชิดสุดโกง’
จางนัมอุกผู้ไม่มีบทบาทเลย ฟังเรื่องราวด้วยสีหน้าขื่นขม แต่ก็คอยสอดแทรกคำถามเป็นระยะ
การได้ฟังประสบการณ์ตรง จะช่วยให้เขาเติบโตได้เช่นกัน
‘จางนัมอุกสามารถบัญชาการขบวนสวนสนามต่อหน้านายพลหลายคนโดยไม่สร้างความผิดพลาด… ถ้าสลัดความกลัวเอนามีได้เมื่อไร เขาจะเป็นเพลเยอร์ที่ดีแน่’
เมื่อหัวข้อการพูดคุยเปลี่ยนมาเป็น ‘ทำไมโชอึยชินถึงไม่ไปร่วมทีมจัดการรอยแยก’ ฉันพยายามกลบเกลื่อนสุดชีวิต ถึงจะชวนให้เครียดอยู่บ้าง แต่การได้นั่งชมวิวทะเลยามค่ำคืนในห้องสวีตสุดหรู ก็ถือเป็นบรรยากาศที่ไม่เลวนัก
คีโมโพลียาแล่นกลับมาถึงท่าเรืออินชอนในตอนรุ่งสาง
ตามคำขอร้องจากสมาคม เพลเยอร์ที่เข้าร่วมทีมจัดการรอยแยกต้องไปให้ปากคำที่สำนักงาน ส่วนที่เหลือกลับบ้านได้
“ไว้คราวหน้าไปเกาะจูโอกัน! ฉันเป็นตัวตั้งตัวตีให้เอง”
“ไปเที่ยวช่วงหน้าร้อนกันเถอะ! ด้วยสมาชิกที่มากกว่านี้!”
“ซีฮู ยังไงก็เราเลี่ยงการนั่งเรือไม่ได้ นายไหวแน่นะ”
เมื่อเท้าเหยียบพื้น โดซีฮูเริ่มวางแผนเที่ยวหน้าร้อนด้วยสีหน้าชื่นบาน ราวกับได้รับพลังวังชากลับคืนมา
จุดอ่อนของผู้ชายง่ายๆ คนนี้คงมีแค่อาการเมาเรือ
‘เรียกแอร์แท็กซี่กลับดีไหมนะ’
เม็งเฮียวทงต้องไปสมาคม ฉันเลยต้องกลับโรงเรียนคนเดียว
ขณะบอกลาเด็กๆ เสร็จ แล้วเดินไปทางป้ายจอดแอร์แท็กซี่
“กำลังรออยู่เลย”
ด้านหน้าแอร์ลีมูซีนคันหนึ่ง
เลขาของวังมยองโฮผู้มีรอยยิ้มคล้ายสวมหน้ากาก กำลังยืนรออยู่
“ท่านเสือเหลืองบอกให้พาท่านโชอึยชินไปที่คฤหาสน์”
ไม่อยากไปอ่ะ
ถ้าไปก็ต้องนั่งคุยอีกยาว
ตอนนี้ฉันยังเรียบเรียงความคิดไม่เสร็จ แถมยังเหนื่อยจากการใช้พลังวิเศษ
เหนือสิ่งอื่นใด ฉันไม่ได้นอนมาทั้งคืน และวังจีโฮก็ดูจะยังโกรธจากครั้งล่าสุดที่แยกกัน
‘ค่อยไปหาพรุ่งนี้ไม่ได้หรือ…’
ขณะเตรียมหาข้ออ้างเพื่อเลื่อนนัด
เลขาคนเดิมพูดเสริมราวกับอ่านความคิดฉันออก
“ได้ยินว่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์กำลังรอท่านอยู่…”
“ไปกันเถอะ”
ฉันกระโดดขึ้นแอร์ลีมูซีนทันที
