ทีมหนึ่งเดินเข้าห้องส่วนตัว ส่วนทีมสองเปิดคอมพิวเตอร์ห้าเครื่องในล็อบบี้แถวห้องส่วนตัว
ตามหลักการแล้ว ทีมสองควรจะเข้าไปสังเกตการณ์ด้วย แต่จางหยวนกลัวว่าสโมสร H4 จะคิดว่าพวกเขาเล่นไม่ซื่อโดยให้ทีมสองเข้าไปดูและสั่งการทีมหนึ่ง ก็เลยไม่ให้ทีมสองเข้าไป
เพื่อให้ยุติธรรม ผู้จัดการซูเสนอให้ผู้จัดการแต่ละทีมเข้าไปสังเกตการณ์โดยไม่พูดหรือสั่งการใดๆ
จางหยวนตอบตกลงอย่างว่าง่าย
จริงๆ แล้วผู้จัดการซูแอบมีเล่ห์เหลี่ยม เขาคิดว่าทีมตัวเองคงสู้ไม่ไหวถ้าโค้ชกับโค้ชพิเศษของอีกฝ่ายเข้าไปแนะนำแนวทาง
ผู้จัดการจางดูเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เข้าใจตัวเกมมาก เพราะงั้นให้เขาเข้าไปก็ไม่น่าจะเป็นอะไร
หม่าหยางกับหลี่ย่าหลิงเลยต้องรออยู่ด้านนอก
หวงวั่งเปิดคอมพิวเตอร์แล้วถามเพื่อนๆ “แรงก์หรือทั่วไปดี”
ตามหลักแล้วพวกเขาควรเล่นเกมแรงก์ แมตช์แข่งซ้อมมือนั้นยาวกว่าแมตช์การเล่นทั่วไปแน่นอน ถ้าพวกเขาเล่นเกมแรงก์น่าจะจบเกมได้พอดีกันกับแมตช์แข่งซ้อมมือ
แต่โจวมองคอมพิวเตอร์ของร้านอินเทอร์เน็ตด้วยแววตารังเกียจเล็กน้อย “ทั่วไป สเป็กคอมพ์ที่นี่ดูไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ เล่นแรงก์เดี๋ยวแพ้แล้วแรงก์ตก”
หวงวั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พบว่าสมเหตุสมผลดี
เขาอดเป็นห่วงทีมหนึ่งขึ้นมาไม่ได้ เพราะคอมพิวเตอร์ที่นี่เทียบของ ROF ไม่ติดเลย ไม่รู้ว่าพวกเจียงฮ่วนจะเล่นได้ชินมือรึเปล่า
หม่าหยางรู้สึกเบื่อขึ้นมานิดหน่อย เขาอยากจะเข้าไปดูการแข่ง แต่ด้วยตำแหน่งพิเศษของ ‘โค้ชหม่า’ ทำให้ผู้จัดการซูนึกระแวง เลยทำได้แค่ไปดูทีมสองเล่นเกมทั่วไป
โค้ชย่าหลิงขยับแขนกับข้อมืออยู่ตลอดโดยไม่รู้ตัว
การที่ไม่สามารถไปฟิตเนสได้ระหว่างอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เป็นเรื่องน่าเจ็บปวดสำหรับเธอ แต่นี่ก็เป็นงานเหมือนกัน เพราะงั้นจึงทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เธอไม่มีอะไรทำเลยขยับแขนขาไปมาเพื่อให้ร่างกายได้ขยับอยู่ตลอด
ยี่สิบนาทีผ่านไป
เกมทั่วไปของทีมสองเพิ่งจะถึงจุดดุเดือด
ระหว่างการฝึกซ้อมประจำวัน พวกเขาสรุปวิธีฝึกฝีมือที่ได้ประสิทธิภาพจริงออกมา
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าการฝึกเป็นเรื่องน่าเบื่อและทำเพียงเล่นนั่นนี่ให้เวลาผ่านๆ ไป แต่พวกเขาก็ค่อยๆ ตั้งใจวิเคราะห์ข้อมูล กดใช้สกิลซ้ำๆ เพื่อฝึกให้กล้ามเนื้อจดจำ และฝึกเล่นฮีโร่ทุกตัวซ้ำไปมา
หลังจากเคยชินกับการฝึกอันแสนน่าเบื่อแบบนั้น ยี่สิบนาทีก็ถือว่าผ่านมาแค่ครึ่งทางเท่านั้น
แต่ในจังหวะนั้นเอง ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก
จางหยวนเดินออกด้วยสีหน้าว่างเปล่า
หวงวั่งผงะไป “หยุดเกมชั่วคราวเหรอครับ มีคนหลุดไรงี้เหรอ”
ตอนนี้ผ่านไปแล้วยี่สิบนาที ถ้าตัดเวลาช่วงขั้นตอนการเลือกและแบนตัวละครแล้ว พวกเขาเพิ่งได้เล่นจริงๆ ไปแค่สิบห้านาทีเท่านั้น ตอนนี้น่าจะอยู่ในจุดที่กำลังปะทะกันอย่างดุเดือด
ทำไมถึงออกจากห้องแล้วล่ะ
แต่ประตูห้องส่วนตัวอีกห้องก็เปิดออกเช่นกัน ผู้จัดการซูเดินออกมาด้วยสีหน้าว่างเปล่าและเจอเข้ากับโค้ชย่าหลิงที่กำลังขยับร่างกายไปมาให้ตัวเองได้เคลื่อนไหวพอดี
สีหน้าของผู้จัดการซูเปลี่ยนไปทันที
ทำไมโค้ชทีมตรงข้ามแสดงท่าทีแบบนี้ใส่เขาล่ะ
หรือว่า…กำลังข่มฉันอยู่
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เลย พวกนี้เป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่ธรรมดาจริงๆ!
จางหยวนกับผู้จัดการซูหันมองกัน ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรกับอีกฝ่ายดี
พวกเขาโดนถล่มราบคาบในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที!
ทั้งสามเลนโดนกดยับ ป่าคอยดักฆ่าป่าอีกฝ่าย ป้อมโดนตีแตกยาวโดยไม่ต้องฆ่ามังกรเลยด้วยซ้ำ
จริงๆ แล้วเกมสามารถยืดออกไปได้อีกถ้าสโมสรอีสปอร์ต DGE เล่นแบบสบายๆ แต่เจียงฮ่วนเป็นคนหนักแน่น เขาเคารพคู่ต่อสู้จึงเล่นอย่างเต็มที่และถล่มอีกทีมอย่างรวดเร็ว
ผลที่ออกมาทำให้ผู้จัดการทั้งสองฝ่ายงงงวย
จางหยวนงง คู่ต่อสู้เขาเป็นมืออาชีพ ถึงจะเพิ่งตั้งทีม GOG ได้ไม่นาน แต่นักกีฬาในทีมก็เลือกมาจากแรงก์ Grand Master กับ Challenger ทำไมถึงแพ้ราบคาบง่ายดายขนาดนี้
ผู้จัดการซูเองก็งง หรือคนในทีมของฉันจะเป็นแรงก์ Grand Master กับ Challenger จอมปลอม นี่ฉันโดนต้มรึเปล่า
ทำไมถึงไม่ยอมสู้กลับ
ชัดเจนว่าฝีมือระหว่างโปรนั้นแตกต่างกันมาก
ทีมเด็กน้อยมากประสบการณ์ในลีกรอง ถ้าเข้าลีกหลักไปก็มีแต่จะโดนถล่มยับ ทีมที่ประกอบด้วยโปรห้าคน ถ้าไม่มีกลยุทธ์และการร่วมมือที่ดีก็อาจจะแพ้ทีมระดับทั่วๆ ไปได้
จางหยวนบอกตั้งแต่ก่อนแข่งว่าให้ทีมหนึ่งเล่นให้เต็มที่
เพราะงั้นเจียงฮ่วนจึงใช้กลยุทธ์ทุกรูปแบบ นักกีฬาจาก H4 ไม่เคยเห็นกลยุทธ์แบบนี้ในเกมแรงก์ระดับสูง พวกเขารู้สึกว่าความรู้ด้านตัวเกมของตัวเองห่างชั้นกับอีกฝ่ายสุดๆ พวกเขาโดนถล่ม 0-5 ตั้งแต่เริ่มเกม พื้นที่ป่าโดนครองไปหมด ส่งผลให้สูญเสียกำลังใจไปอย่างรวดเร็ว แม้จะพยายามต้านไว้พอให้ดูดี แต่สุดท้ายก็สูญเปล่า
สรุปแล้ว สกอร์สุดท้ายก็จบที่ 0-14 ซึ่งก็มาจากที่ทีมหนึ่งคิดว่าอยากจบเกมให้เร็วๆ โดยไม่ฆ่าอีกฝ่ายถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
จางหยวนเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี จะให้บอกไปว่า ‘โทษทีครับ ทีมผมเล่นจริงจังไปหน่อย เดี๋ยวเกมหน้าบอกให้จริงจังน้อยลงหน่อยนะครับ’ ก็ไม่ได้
ผู้จัดการซูกระแอมกระไออย่างเก้อเขิน “ผู้จัดการจางครับ เอ่อ เหมือนช่องว่างระหว่างทีมพวกเราจะห่างกันเกินไป สโมสรเราเพิ่งตั้งทีม GOG ขึ้นมา ถ้าอยากให้การแข่งซ้อมมือได้ผลประโยชน์กับทั้งสองฝ่าย… คุณเปลี่ยนเอาทีมสองมาเล่นจะดีกว่ามั้ยครับ”
ผู้จัดการซูเข้าใจชัดเจนแล้ว นักกีฬาห้าคนนี้ของอีกทีมไม่ใช่มนุษย์ ทั้งสองทีมห่างชั้นกันเกินกว่าจะฝืนแข่งซ้อมมือต่อ เพราะแข่งต่อไปก็ไม่ได้ผลดีอะไร รังแต่จะทำลายความมั่นใจของนักกีฬาทีมตัวเองและทำให้พวกเขาคลางแคลงใจในการมีชีวิตต่อไป
ถ้าเป็นทีมสอง…
ดูแล้วน่าจะแข็งแกร่งกว่าทีมหนึ่งแค่ด้านร่างกาย เพราะงั้นฝีมือก็น่าจะด้อยกว่า
จางหยวนเองก็ตั้งใจไว้ว่าอย่างนั้น เขาพยักหน้าตกลง “โอเคครับ หวงวั่ง ยกคีย์บอร์ดกับเมาส์มา พวกนายเข้าไปแทนทีมหนึ่ง”
หวงวั่งเองก็สับสนไม่ต่างกัน ถึงอีกฝ่ายจะแพ้ แต่ก็ไม่ควรโดนถล่มยับในเวลาไม่ถึงสิบห้านาทีรึเปล่า
เจียงฮ่วนโหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปแล้ว! ไม่มีความเมตตาเลยสักนิด
เล่นไปได้ครึ่งเกมก็น่าจะรู้แล้วว่าคู่ต่อสู้ฝีมือคนละชั้น ทำไมยังถล่มยับต่อ น่าจะปล่อยให้พวกเขาเหลือศักดิ์ศรีไว้บ้าง
ผู้จัดการซูรีบกลับเข้าห้องส่วนตัวเมื่อเห็นทีมสองของ DGE เริ่มย้ายข้าวของกัน
ชัดเจนว่าเขารีบเข้าไปวางแผนและให้กำลังใจทีมตัวเอง
ตอนที่หวงวั่งกำลังจะเดินเข้าห้องส่วนตัว จางหยวนก็ดึงตัวเขาไว้ก่อน
“เอ่อ ทีมหนึ่งโหดเหี้ยมเกินไปหน่อย ถ้าอีกทีมเจ็บช้ำน้ำใจแล้วไม่อยากแข่งกับเราอีกคงแย่ การเดินทางมาครั้งนี้ก็จะสูญเปล่า อีกอย่างมันจะเป็นการย่ำยีศักดิ์ศรีอีกฝ่ายเกินไป
“ผมไม่ได้จะขอให้คุณตั้งใจแพ้ แต่ช่วยเล่นไปเรื่อยๆ ยื้อเกมไว้นานๆ โอเคมั้ย”
หวงวั่งตบอกตัวเอง “โอเคครับ วางใจได้เลย!”
ทีมหนึ่งกับทีมสองเปลี่ยนตัวกัน ประตูห้องส่วนตัวปิดลง จางหยวนไม่ได้เข้าไปด้านในด้วย
หม่าหยางสงสัยเล็กน้อย “พี่ไม่เข้าไปดูเหรอ”
จางหยวนส่ายหน้า “มันน่าหดหู่และโหดร้ายทารุณเกินไป ดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ…”
พอได้ยินแบบนั้นหม่าหยางก็ตื่นเต้นขึ้นมา “งั้นเหรอพี่ ผมอยากดู!”
จางหยวนรีบห้าม “อย่าเลย ไว้ค่อยกลับไปดูที่อัดไว้ตอนกลับโรงแรมเถอะ”
พวกเขาต้องโดนอีกฝ่ายสงสัยแน่ถ้าให้ ‘โค้ชหม่า’ เข้าไปดู
ทีมหนึ่งเองก็ซ้อมมือด้วยการเล่นเกมทั่วไปเหมือนกันโนเวลกูดอทคอม
สิบนาทีผ่านไป
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ห้าสิบนาทีผ่านไป…
จางหยวนมองนาฬิกา เขาอยากเข้าห้องส่วนตัวไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ระหว่างเล่นมีบั๊กโผล่มาจนต้องพักการเล่นไปเหรอ
ทำไมมันนานขนาดนี้
ประตูห้องส่วนตัวเปิดออกพร้อมหวงวั่งที่เดินออกมา
จางหยวนรีบถาม “เป็นไงบ้าง”
หวงวั่งตบอก “เรียบร้อยครับ! รอบนี้น่าจะนานพอ!”
เขาลดเสียงตัวเองลงแล้วพูดต่อ “ทุกครั้งที่เริ่มได้เปรียบ พวกผมจะยอมอ่อนข้อให้สักทางเพื่อให้สองฝ่ายกลับมาตามกันทันเพื่อดึงเกมต่อ โชคร้ายที่พวกเขาพลาดครั้งใหญ่ตอนไฟต์สุดท้าย พวกผมเลยเผลอเก็บเรียบทั้งทีม ทีนี้ก็ยื้อต่อไม่ได้อีก เลยต้องขึ้นบ้านจบ”
จางหยวนกะพริบตาด้วยความงุนงง ฟังแล้วก็ดูพอจะวางใจได้ แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี…
ประตูห้องส่วนตัวทีม H4 เปิดออก นักกีฬาสามคนของอีกทีมรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
ส่วนอีกสองคนยืนพิงเก้าอี้อย่างอ่อนแรงราวกับภายในร่างกายไม่เหลืออะไรแล้ว
กลับกัน ฝั่งหวงวั่งกลับยังกระปรี้กระเปร่า แสดงให้เห็นถึงความอึดถึกของร่างกาย
สีหน้าของผู้จัดการซูไม่ได้ดีไปกว่าลูกทีมเลย
ถ้ารอบก่อนเป็นการตายแบบฉับพลัน รอบนี้ก็เป็นการวิ่งไล่กันไปมาก่อนจะโดนยิงโป้งเดียวตาย…
ทุกครั้งที่เป็นฝ่ายขึ้นนำ อีกทีมจะยอมอ่อนข้อให้ด้วยฝีมือการแสดงสุดห่วย ทำให้ทั้งสองทีมกลับมาตีคู่สูสีกัน
แต่การแสดงมันเห็นชัดเจนเกินไป เกมเมื่อครู่แทบจะกลายเป็นเกมเทิร์นเบสไปแล้ว!
ที่น่าอัปยศอดสูที่สุดคือการที่รู้ว่าไฟต์รอบหน้า อีกทีมน่าจะถล่มพวกเขายับเยินแน่ แต่กลับกลายเป็นให้ความเมตตาอย่างอบอุ่นก่อนจะย่ำยีอย่างเหี้ยมโหด…
แต่พวกเขาก็ไม่มีทางหนีเลย!
นักกีฬาทีม H4 รู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นๆ แล้ว ด้วยความที่เป็นนักกีฬาฝีมือไม่ธรรมดาเหมือนกัน พวกเขาจึงพยายามสู้กลับอย่างสุดฝีมือ
แต่หลังจากสู้กลับอยู่หลายครั้ง พวกเขาก็พบว่าจะยื้อหรือไม่ยื้อก็มีค่าเท่ากัน
ที่น่าเจ็บปวดกว่าการแพ้อย่างรวดเร็วคือการเป็นของเล่นในกำมือของทีมตรงข้าม…
เจ็บแค้นสุดๆ!
ประเด็นคือพออีกฝ่ายอ่อนข้อให้ เงินกับไอเทมของพวกเขาก็ตีตื้นมาเท่ากัน แต่ก็ยังสู้กับอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี
นี่คือความอ่อนแอที่ถูกกำหนดมาแล้ว
ทุกคนอึ้งไปตามๆ กันที่แมตช์แรกพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว ส่วนแมตช์นี้ดึงเกมออกไปนานจนพวกเขาตระหนักถึงความห่างชั้นระหว่างทั้งสองทีม
สมาชิกทีม H4 ล้าจนคุมสติไม่อยู่หลังเกมยืดเยื้ออยู่นาน ทำให้พลาดท่าโดนหวงวั่งเผลอเก็บเรียบยกทีม
บรรยากาศระหว่างทั้งสองฝ่ายเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน
ดูจากสีหน้าของผู้จัดการซูแล้ว จางหยวนก็ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น
ชัดเจนว่าฝีมือการแสดงของพวกเขาห่วยจัดจนอีกฝ่ายมองออก!
ที่แย่ยิ่งกว่าการไม่มี EQ คือการคิดว่าตัวเองมี EQ…
แต่ก็โทษหวงวั่งไม่ได้ พวกเขาเป็นเด็กติดเกม จะคาดหวังให้มี EQ ขนาดไหนกัน
ถ้าพวกเขามี EQ กันก็คงไม่กระทืบบอสหม่ายับจนสกอร์ 0-28 หรอก
ผู้จัดการซูดูห่อเหี่ยวใจเล็กน้อย “ผู้จัดการจางมี…ทีมสามมั้ยครับ”
คำถามนี้ยิงตรงเข้าจิตวิญญาณของเขา เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ถ้าให้วัดความสามารถของสองทีมก็บอกไม่ได้ว่าระหว่างทีมหนึ่งกับทีมสองทีมไหนเก่งกว่ากัน เพราะก็ถล่มคู่แข่งยับเยินทั้งสองทีม
การซ้อมมือจะไม่ได้ประโยชน์กันสักฝ่ายถ้าฝีมือห่างชั้นกันเกินไป!
สำหรับทีม DGE การเล่นกับทีมที่ฝีมือด้อยกว่าจะทำให้ฝีมือถดถอยลง สำหรับทีม H4 พวกเขาไม่มีทางพัฒนาฝีมือได้ถ้าโดนถล่มยับทุกวัน เพราะความมั่นใจจะโดนทำลายยับเยินซะก่อน
ประโยค ‘คุณมีทีมสามมั้ย’ ทำให้จางหยวนชะงักไป
เขาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะหันไปหาหม่าหยางพร้อมเสนอขึ้น “เอ่อ…โค้ชหม่าอยากเล่นดูมั้ยครับ”
เปลี่ยนตัวผู้เล่นเพื่อให้ทั้งสองทีมสมดุลกัน?
ก่อนหน้านี้จางหยวนคิดว่าหม่าหยางเป็นแค่ผู้ติดตาม
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าบอสหม่าจะเป็นตัวถ่วงน้ำหนักสุดสำคัญเพื่อให้สองทีมสมดุลกัน!
