เช้าวันพุธที่ 15 ธันวาคม
อู๋ปินยืนใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ อยู่ด้านล่างตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว
วันจันทร์ เขารู้ผลว่าตัวเองผ่านการสัมภาษณ์!
ตอนนั้นเขาดีใจมาก
เขาไม่เคยได้สัมผัสความสุขแบบนี้เลยตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตการทำงาน
ตามกำหนดการของเถิงต๋า พนักงานใหม่สามารถเริ่มงานตอนไหนก็ได้หลังผ่านสัมภาษณ์ ถ้ามีงานคั่งค้างต้องส่งต่อก็ไม่ต้องกังวลใจเพราะเถิงต๋าไม่ได้กำหนดวันร่วมงานไว้
เมื่อจัดการเรื่องของตัวเองเสร็จ พวกเขาก็สามารถเริ่มงานได้อย่างเป็นทางการ
พอกลับถึงบริษัทเหิงตู่ อู๋ปินก็บอกกับเจ้านายว่าอยากลาออก แต่ก็โดนรั้งตัวไว้ตามคาด
มีเหตุผลดีพอที่จะใช้รั้งตัวเขาไว้เหมือนกัน
ตัวอย่างเช่น ยังมีงานที่ต้องส่งต่อ โบนัสสิ้นปีที่จะประกาศตอนประชุมประจำปี ความสัมพันธ์ระหว่างกันหลังจากร่วมงานกันมานาน เดี๋ยวจะมีการขึ้นเงินเดือน และอื่นๆ
แต่อู๋ปินก็ตัดสินใจลาออกเด็ดขาด ไม่ยอมให้ล่าช้าแม้แต่นาทีเดียว
เหตุผลก็เรียบง่ายมาก ยิ่งเริ่มงานที่เถิงต๋าเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสได้เงินเดือนเพิ่มเร็วขึ้น
ถึงบริษัทเหิงตู่สัญญาว่าจะขึ้นเงินเดือนให้ แต่เงินเดือนหลังปรับขึ้นแล้วก็ไม่มีทางเทียบฐานเงินเดือนของเถิงต๋าได้อยู่ดี…
ยิ่งเริ่มงานเร็ว ก็ยิ่งได้เงินเพิ่มไว!
เพราะงั้นอู๋ปินจึงไม่รีรอ รีบเริ่มงานเป็นพนักงานใหม่กลุ่มแรก
เรื่องหนึ่งที่เขาไม่มั่นใจคือ เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ได้โบนัสกับของขวัญตอนประชุมสิ้นปีด้วยรึเปล่า
ถ้าอยู่บริษัทเดิมต่อก็น่าจะได้แน่นอน
แต่อู๋ปินก็รู้ว่าโบนัสกับของขวัญตอนประชุมสิ้นปีของบริษัทเหิงตู่ไม่ได้หวือหวาอะไร
โบนัสสิ้นปีน่าจะให้แค่หนึ่งเดือนพอเป็นพิธี
ของขวัญตอนประชุมสิ้นปีก็น่าจะแค่ของชำร่วย ถ้าดีๆ หน่อยก็น่าจะเป็นซองแดงสักสองถึงสามร้อยหยวน
แรงจูงใจแค่นี้ไม่พอที่จะรั้งให้อู๋ปินอยู่ต่อ
อู๋ปินทอดถอนใจ ฝ่าย HR มีส่วนช่วยในการหาคนแค่เล็กน้อยเท่านั้น ปัจจัยที่สำคัญที่สุดคือบริษัทดูแลพนักงานดีแค่ไหนต่างหาก
นโยบายการรับพนักงานของเถิงต๋านั้นไม่ต้องให้ HR ไปตามดึงตัวคนเก่งๆ แค่ให้สวัสดิการดีๆ กับพนักงาน คนก็แห่แหนเข้ามาสมัครกันเองแล้ว
กลับกันบริษัทเหิงตู่อาจจะสาธยายนั่นนี่ไปเรื่อย แต่พอโดนถามกลับว่า ‘นี่กำลังพยายามดึงตัวคนโดยเสนอเงินเดือนให้ต่ำๆ เหรอ’ ก็พากันไปไม่ถูกแล้ว
อู๋ปินในชุดสูทตัวที่ราคาแพงที่สุดเดินเชิดหน้าเข้ามาในตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสิบหก
ชั้นสำนักงานของเถิงต๋านั้นกว้างมาก
เฟยหวงสตูดิโอ นี่เฟิงโลจิสติดส์ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู OTTO Technology บริษัทลงทุนหยวนเมิ่ง และกิจการอื่นๆ ไม่ได้ใช้ตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวเป็นสำนักงาน ต่างก็มีตึกสำนักงานแยกเป็นของตัวเอง
มีแค่บริษัทเถิงต๋า เว็บไซต์จงเตี่ยนจงเหวิน และเว็บไซต์ TPDb ที่ใช้ตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวเป็นสำนักงาน โดยใช้ชั้นที่สิบเจ็ดกับชั้นที่สิบแปด
หลังรับคนเพิ่มรอบนี้ พื้นที่สำนักงานของเถิงต๋าก็ไม่เพียงพอสำหรับรองรับคน
ที่ผ่านมาฝ่ายพัฒนาเกม ฝ่ายธุรการ ฝ่ายการเงินอยู่รวมกันที่ชั้นสิบเจ็ด ตอนแรกพื้นที่มีพอซะยิ่งกว่าพอ แต่เมื่อมีพนักงานเพิ่มขึ้นโต๊ะทำงานก็เริ่มเต็ม
ถึงจะมี ‘การเลื่อนขั้น’ บ้าง แต่ก็ไม่ได้ถี่นัก ทำให้ที่ว่างมีไม่พอ
หลังจากรับคนเพิ่มรอบนี้ พื้นที่ในสำนักงานจึงมีไม่เพียงพออีกต่อไป ต้องเช่าพื้นที่สำนักงานเพิ่มอีกชั้น
ด้วยเหตุนี้เถิงต๋าเลยเช่าชั้นสิบหกทั้งชั้นเพิ่มและตกแต่งจัดวางทุกอย่างโดยใช้มาตรฐานเดียวกันเพื่อต้อนรับพนักงานใหม่
แต่ถ้าขยายเพิ่มมากกว่านี้อาจจะยาก
ถึงค่าเช่าตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวจะแพงมาก แต่เพราะเป็นตึกสำนักงานไฮเอนด์ ชั้นที่เหลือว่างทั้งชั้นจึงมีไม่มาก
ถ้าจะขยายพื้นที่เพิ่มในอนาคตก็ต้องเช่าชั้นที่ห่างกันออกไป หรือย้ายไปสถานที่ที่มีพื้นที่กว้างขวางกว่านี้ เช่น ตึกสำนักงานเดี่ยว
แต่นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคต พวกเขาเริ่มหาที่เหมาะๆ ตั้งแต่ตอนนี้ได้ แต่พื้นที่สำนักงานในตอนนี้น่าจะเพียงพอไปได้ระยะหนึ่ง
หลังรับพนักงานเพิ่มรอบนี้ ฝ่ายเกมก็แยกกับฝ่ายธุรการและฝ่ายการเงิน
ฝ่ายเกมจะเหมาทั้งชั้นสิบเจ็ด ส่วนฝ่ายธุรการ ฝ่ายการเงิน และฝ่ายกฎหมายจะย้ายลงไปอยู่ชั้นสิบหกแทน
ชั้นสิบหกมีพื้นที่เหลือเยอะกว่าเพราะมีคนน้อยกว่า
เผยเชียนเองก็อยู่ชั้นนี้ เขาทำห้องประชุมขนาดใหญ่และย้ายห้องทำงานของตัวเองลงมา
ในห้องทำงานและห้องประชุมมีจอทีวีขนาดใหญ่และโปรเจ็กเตอร์ติดตั้งไว้สำหรับนำเสนองานและรายงานความคืบหน้า
ถังอี้ซู่ได้ย้ายลงมาชั้นนี้ด้วยเพื่อที่ฝ่ายต่างๆ จะได้รับอิทธิพลจากออร่าความซวยของเธอตอนที่มารายงานความคืบหน้า
แต่เผยเชียนก็คิดว่าถ้าให้ถังอี้ซู่ประจำอยู่ชั้นสิบหกตลอด ฝ่ายเกมที่อยู่ชั้นสิบเจ็ดน่าจะเจอบั๊กน้อยลงแน่ๆ
ดังนั้นเขาจึงวางแผนไว้ว่าจะรับแมวจรจัดจากโรงพยาบาลสัตว์มาเพิ่มแล้วแบ่งไปประจำชั้นสิบหก สิบเจ็ด และสิบแปด
พอมีแมวเยอะขึ้น เขาก็ซื้อของใช้สำหรับแมวได้เพิ่มขึ้น เช่น คอนโดแมวขนาดใหญ่ ซึ่งก็ช่วยผลาญเงินได้อีก
ถ้าทำแบบนี้ถังอี้ซู่ก็จะได้ดูแลแมวที่อยู่ประจำทั้งสามชั้น ออร่าความซวยจะได้กระจายอย่างทั่วถึง
นอกจากนั้นแล้ว ที่เผยเชียนปล่อยฝ่ายเกมไว้ชั้นสิบเจ็ดแล้วย้ายห้องทำงานตัวเองลงมาชั้นสิบหก ก็เพราะจะบอกพนักงานฝ่ายเกมเป็นนัยๆ ว่า บอสไม่อยู่ชั้นนี้แล้ว เชิญอู้กันได้ตามสบาย!
…
โต๊ะทำงานของอู๋ปินอยู่ที่ชั้นสิบหก
อู๋ปินประหม่าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองประจำอยู่ชั้นเดียวกับห้องทำงานของบอสเผย
ที่รู้สึกอย่างนั้นก็เพราะต้องทำงานภายใต้การจับตาดูของบอส ไม่น่าจะอู้ได้
เถิงต๋ายังคงดูลึกลับในสายตาของอู๋ปิน เขาเดาอะไรเกี่ยวกับบริษัทไม่ได้เลย
ข้อมูลที่มีก็ฟังๆ มาจากคนอื่น แถมหลายคนยังพูดเว่อร์จนเกินจริง ทำให้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่
ตอนสอบข้อเขียนกับสอบสัมภาษณ์ก็ไม่ได้รู้ข้อมูลอะไรเพิ่ม
แต่อู๋ปินพอจะเดาได้ว่าเถิงต๋าน่าจะให้ความสำคัญกับการปลูกฝังจิตวิญญาณของบริษัท
ไม่อย่างนั้นคงไม่มี ‘ข้อสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณของเถิงต๋า’ หรอก
ถึงอู๋ปินสอบผ่านทั้งข้อเขียนและสัมภาษณ์จนได้รับเลือกเข้าบริษัทอย่างเป็นทางการ แต่ตามกระบวนการแล้ว เขาต้องสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณของเถิงต๋าสามครั้งภายในหนึ่งเดือน
หลังสอบข้อสอบที่ว่าผ่านเท่านั้นถึงจะได้เลื่อนขั้นเป็นพนักงานแบบฟูลไทม์ ถ้าไม่ผ่านความพยายามที่ผ่านมาก็สูญเปล่า
ดังนั้นอู๋ปินจึงเตรียมใจมาล่วงหน้าว่าจะตั้งใจทำงานเต็มที่เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากเพื่อนร่วมงานและบอสเผย เขาจะต้องเข้าใจจิตวิญญาณของเถิงต๋าอย่างแจ่มแจ้งภายในหนึ่งเดือน
หลังจากแจ้งเหตุผลที่มา สาวสวยประจำโต๊ะรับรองก็หยิบคู่มือพนักงานใหม่ให้แล้วพาไปฝ่าย HR เพื่อรายงานตัวกับห่าวหยุน
พอกล่าวต้อนรับอู๋ปินเสร็จ ห่าวหยุนก็พาอีกฝ่ายไปที่โต๊ะทำงาน จากนั้นก็มีคนจากฝ่ายธุรการมาจัดการเรื่องสิทธิ์การเข้าใช้อินทราเน็ต สมัครบัญชีเว็บไซต์ TPDb และอื่นๆ ให้
ระหว่างนั้นอู๋ปินนั่งรออยู่บนเก้าอี้ทำงานแล้วเริ่มอ่านคู่มือพนักงานใหม่ เผื่อว่าจะได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับจิตวิญญาณของเถิงต๋าบ้าง
คู่มือพนักงานใหม่นี้ฝ่ายธุรการเพิ่งจัดทำขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ และบอสเผยได้ตรวจสอบเนื้อหาแล้วเรียบร้อย
ก่อนหน้านี้ไม่มีคู่มืออะไรให้พนักงาน เพราะตอนนั้นเถิงต๋าเป็นแค่บริษัทเล็กๆ กระบวนการรับพนักงานไม่ได้มีอะไรยุ่งยาก จึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้เว่อร์วัง
ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเขารับพนักงานใหม่เป็นกลุ่ม มีหลายๆ เรื่องที่คนเหล่านี้ต้องเรียนรู้ การจัดทำคู่มือพนักงานใหม่ขึ้นมาจะทำให้พนักงานใหม่ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมการทำงานได้เร็วขึ้น
อู๋ปินเปิดดูคู่มือพนักงานใหม่แล้วพบว่าเนื้อหาแบ่งออกเป็นหลายหมวดหมู่ ซึ่งเป็นการให้ข้อแนะนำหลังเข้าทำงาน
หมวดหมู่แรกเป็นเรื่องการใช้ชีวิต ครอบคลุมทั้งคำแนะนำสำหรับการใช้ชีวิตประจำวัน เสื้อผ้า อาหาร ที่พัก และการเดินทาง
ตัวอย่างเช่น ทางบริษัทจะสั่งอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่ให้ทุกวัน มีรีวิวอาหารแต่ละเมนูไว้พร้อมสรรพ สรุปสั้นๆ คือ อร่อยทุกเมนู แล้วแต่ว่าใครจะชอบแบบไหน
บริษัทมีเงินอุดหนุนค่าเช่าบ้านและค่าเดินทางประจำวันให้ ซึ่งเป็นเงินก้อนโตเลยทีเดียว ในคู่มือเขียนอธิบายจำนวนเงิน วิธีการรับเงินอุดหนุน ขั้นตอนเบิกเงินคืน และอื่นๆ ไว้อย่างละเอียด
พอเห็นรูปอาหารในคู่มือ อู๋ปินก็น้ำลายสอ
“บริษัทจัดอาหารดีๆ แบบนี้ให้ฟรีเลยเหรอ
“ค่าแท็กซี่เบิกได้เต็มจำนวน มีงบอุดหนุนให้แต่ละเดือนด้วย สามารถเอางบนี้ไปใช้จ่ายอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับงาน
“มีสิทธิ์เข้ายิมพร้อมคอร์สเทรนตัวต่อตัวให้พนักงานแต่ละคนด้วย
“โห…สวัสดิการดีเกินไปแล้ว…”
อู๋ปินตื่นเต้นมากขณะเปิดอ่านต่อไปเรื่อยๆโuเวลกูดoทคoม
หมวดหมู่ที่สองเป็นเรื่องความบันเทิง หลักๆ จะเป็นเรื่องการพักผ่อนและนันทนาการที่บริษัทมีให้
ตัวอย่างเช่น มีกาแฟและเครื่องดื่มให้บริการในโซนครัว มีขนมต่างๆ ให้บริการในโซนอาหารว่าง มีกระทั่งอุปกรณ์ออกกำลังกายและห้องนันทนาการที่เข้าใช้ได้ตามใจชอบ ไม่มีข้อยกเว้นอะไร
อู๋ปินได้แต่ถอนหายใจออกมา “ถึงจะทำเพื่อเอาหน้า แต่ก็ไม่ง่ายเลยนะที่จะจัดเต็มขนาดนี้”
เขาคิดมาตลอดว่ายิมกับห้องนันทนาการในออฟฟิศเป็นแค่สิ่งล่อใจให้พนักงานอยู่ทำงานล่วงเวลา
ตอนพูดออกมาจะฟังดูดีมาก
‘บริษัทเรามียิมกับห้องนันทนาการสำหรับพนักงาน’ ประโยคแบบนี้ล่อลวงเด็กจบใหม่และคนที่เพิ่งเริ่มทำงานได้
แต่ส่วนใหญ่แล้ว ยิมกับห้องนันทนาการจะเข้าใช้งานได้แค่ช่วงหลังเลิกงาน
ถ้าต้องใช้งานหลังเลิกงานก็เท่ากับว่าต้องอยู่ล่วงเวลาต่อสิ
แถมตอนอยู่ทำงานล่วงเวลา คนทั้งทีมก็จะตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ให้เดินออกไปเล่นเกมก็คงดูไม่ดีเท่าไหร่
เพราะงั้นหลายๆ บริษัทจึงทำห้องเหล่านี้ไว้เพื่อสร้างภาพลักษณ์ แทบไม่ได้ใช้งานจริง
อู๋ปินเปิดอ่านต่อ
หน้านี้เป็นหมายเหตุเพิ่มเติมจากหน้าที่แล้ว
ตอนแรกเขาคิดว่าบริษัทจะใส่หมายเหตุไว้ว่า ‘ห้ามใช้ห้องนันทนาการระหว่างเวลางาน’ อะไรแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วเนื้อหากลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย!
หมายเหตุระบุไว้ว่า ‘พนักงานแต่ละคนต้องใช้ยิมหรือห้องนันทนาการอย่างน้อยสัปดาห์ละสี่ชั่วโมงเพื่อสร้างสมดุลระหว่างงานกับชีวิตส่วนตัว’
‘หมายเหตุ: ห้ามใช้ยิมหรือห้องนันทนาการนอกเวลางาน เมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้ว กรุณากลับบ้านทันที’
อู๋ปินมึนหัว
หมายเหตุระบุเหมือนที่เขาคิดไว้ แต่หน้าคำว่า ‘เวลางาน’ ดันมีคำว่า ‘นอก’ อยู่ด้วยเนี่ยสิ
ความหมายมันคนละอย่างกันเลย!
บริษัทอื่นห้ามใช้ห้องนันทนาการระหว่างเวลางาน แต่เถิงต๋ากลับทำตรงกันข้าม!
หมายความว่าพวกเขาใช้ห้องพวกนั้นได้แค่ในเวลางานเหรอ
อู๋ปินเกือบคิดว่าตรงนี้น่าจะพิมพ์ผิด แต่พอคิดดูอีกที บริษัทก็ไม่น่าจะผิดพลาดจุดเล็กน้อยแบบนี้ได้
เขาตะลึงงันไป
แต่ก็อ่านต่อทั้งที่ยังงงๆ อยู่
หมวดหมู่ที่สามพูดถึงเรื่องงาน
บริษัทอื่นมักใส่หมวดหมู่นี้เป็นหมวดหมู่แรก แต่เถิงต๋าทำตรงกันข้าม พวกเขาจัดหมวดหมู่นี้ไว้เป็นหมวดหมู่สุดท้าย ซึ่งก็มีแค่ไม่กี่หน้า เนื้อหาก็ค่อนข้างรวบรัด
ตรงหมวดหมู่อาหาร นอกจากจะมีรูปอาหารสีสันสวยงามแล้ว ยังเขียนอธิบายรสชาติอาหารแต่ละเมนูเอาไว้อย่างละเอียดจนไม่รู้จะละเอียดยังไงได้อีก
หมวดหมู่ความบันเทิงเองก็มีแนะนำเกมต่างๆ ที่เล่นได้ในห้องนันทนาการพร้อมรีวิวสั้นๆ
แต่พอเป็นหมวดหมู่การทำงาน รูปแบบกลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เนื้อหาส่วนนี้มีหมายเหตุสั้นๆ ไม่กี่ข้อ
‘ห้ามทำงานล่วงเวลาหากไม่มีเหตุจำเป็น’
‘ถ้าจำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา ให้แจ้งกับผู้รับผิดชอบประจำฝ่าย ผู้รับผิดชอบจะเป็นผู้ยื่นขอโควตาทำงานล่วงเวลาให้ โดยสามารถทำงานล่วงเวลาได้ก็ต่อเมื่อได้รับการอนุมัติแล้วเท่านั้น’
‘กรุณาแจ้งผู้รับผิดชอบประจำฝ่ายทันทีถ้ารู้สึกกดดันกับเรื่องการทำงาน ผู้รับผิดชอบจะเปิดรับสมัครพนักงานเพิ่มเป็นการเร่งด่วน’
‘ห้ามติดต่อเพื่อนร่วมงานเกี่ยวกับเรื่องงานนอกเวลาทำงาน เนื่องจากเป็นการรบกวนเพื่อนร่วมงาน’
หมายเหตุอื่นๆ มีเนื้อหาไปในทำนองเดียวกัน
อู๋ปินรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
เนื้อหาระบุไปในทางเดียวกันว่าห้ามทำงานล่วงเวลา!
ไม่เห็นมีหมายเหตุที่เขาคิดเอาไว้เลยสักข้อ!
อย่างเช่น งานที่ได้รับมอบหมายจากผู้รับผิดชอบประจำฝ่ายต้องทำให้เสร็จตรงเวลา หรือห้ามปัดภาระรับผิดชอบของตัวเอง…
ไม่เห็นมีแบบนี้เลย!
อู๋ปินคิดว่าหมายเหตุพวกนี้น่าจะอยู่ท้ายๆ แต่พอพลิกหน้าถัดไปก็พบว่าคู่มือพนักงานใหม่มีเนื้อหาแค่นี้!
ไหนคำอธิบายเรื่องจิตวิญญาณของเถิงต๋า
ไหนล่ะหลักเกณฑ์ที่ต้องปฏิบัติตามของพนักงาน
ไม่มีเลย!
พอปิดคู่มือ ในหัวเขาก็คิดถึงแต่อาหารหน้าตาน่ากินกับสวัสดิการต่างๆ
อู๋ปินรู้สึกสับสน เขาคิดว่ามีบางอย่างแปลกๆ…
